Poliflw

Afgelopen raadsvergadering zijn een aantal voorstellen aangenomen die de huidige armoederegelingen verbeteren. Deze verbetering wordt doorgevoerd omdat er in het coalitieakkoord, mede dankzij D66, extra geld voor de Utrechtse armoede-aanpak is vrijgemaakt. Er komt meer geld voor gezinnen in armoede met oudere kinderen. D66-raadslid Anne-Marijke Podt: “Als kinderen naar de middelbare school gaan er grote uitgaven gemaakt worden, zoals de aanschaf van een laptop. Deze regelingen zorgen ervoor dat ouders deze uitgaven beter kunnen opvangen.” Daarnaast wordt er meer maatwerk mogelijk gemaakt. Podt: “Door maatwerk te leveren wordt het nu ook mogelijk om mensen die net buiten de boot volgen en niet in aanmerking komen voor een U-pas, toch een U-pas kunnen krijgen. Zo krijgen zij de kans om mee te doen met bijvoorbeeld sport en cultuur.”

Meer bekendheid van de regelingen D66 wil dat de regelingen die er nu zijn simpeler en bekender worden. Podt: “Er is een groot aantal regelingen die allemaal iets met elkaar te maken hebben, maar duidelijk is het zeker niet. D66 is dan ook blij dat de wethouder heeft toegezegd om iedereen die met mensen werkt die te maken kunnen krijgen met armoede, goed op de hoogte is van de regelingen en indien nodig doorverwijst. Dit kan de zwembadmedewerker zijn, maar ook een broodfonds of een  ZZP-netwerk.”

Streef naar financiële onafhankelijkheid Als je eenmaal opgroeit in armoede is het erg lastig om daar uit te komen. Vrouwen of alleenstaande ouders die rondkomen van een bijstandsinkomen gaan er nu vaak financieel op achteruit als ze (meer) gaan werken. Bijvoorbeeld doordat ze kinderopvang moeten betalen of naar hun werk moeten reizen. Podt: “Om deze vicieuze cirkel te doorbreken wil D66 dat de gemeente Utrecht onderzoekt wat het gecombineerde effect is van deze relatief hoge werkgerelateerde kosten en ingewikkelde regelingen zodat we met deze regelingen en passende begeleiding naar werk zorgen dat mensen echt permanent uit de armoede komen.”

 Geachte meneer/mevrouw, 

Op 10 november verscheen in de Leeuwarder Courant het artikel ‘School Techum overvol: bso naar Zuiderburen’.

In dit artikel wordt onder andere gesteld dat er onder ouders in de Leeuwarder nieuwbouwwijk Techum onrust is ontstaan over het plan van Sinne Kinderopvang om bso-kinderen met taxibusjes naar Zuiderburen te vervoeren. De onrust is ontstaan doordat ouders het heen-en-weergereis onpraktisch vinden en stellen verder dat de verandering de samenwerking tussen school en kinderopvang belemmerd. 

De D66-fractie stelt, vanwege deze ontstane onrust, daarom vragen aan het college van B&W over het aanbod van kinderopvang en basisonderwijs in de al bestaande en nog te ontwikkelen wijken van ‘De Zuidlanden’. Ondanks dat de gemeente niet gaat over buitenschoolse opvang, vindt D66 het wel belangrijk dat de gemeente meedenkt over de bso-capaciteit in onze gemeente. 

D66 constateert dat wijken zoals Techum en Wiarda, door de aantrekkende huizenmarkt, ontzettend aan het groeien zien. Dit zorgt voor een groeiende druk op de huisvesting van basisonderwijs. Daarnaast worden er nieuwe wijken ontwikkeld zoals Middelsee en De Klamp, waar ook veel gezinnen met jonge kinderen zich zullen gaan vestigen. Uit prognoses van de gemeente blijkt dat bij de IKC Wiarda en de RKBS De Sprong, twee scholen uit deze buurt, de leerlingaantallen explosief zullen stijgen. De IKC Wiarda van 427 in 2016 naar 801 leerlingen in 2025 en de RKBS De Sprong van 489 leerlingen in 2016 naar 698 in 2025, respectievelijk een stijging van 88% en 43%. 

D66 vraagt daarom aan het college van B&W of er al goed rekening wordt gehouden met de snel groeiende vraag naar onderwijs in deze wijken. Zijn de voorzieningen voor basisonderwijs en kinderopvang op dit moment wel afdoende? Of moet er snel ingegrepen worden? 

 

Klik hier voor de schriftelijke vragen -> hier

The post Schriftelijke vragen onderwijs Zuidlanden appeared first on D66 Leeuwarden .

We hebben in dit land veel bereikt, we leven in relatieve vrijheid en er zijn maar weinig directe gevaren die niet door ons eigen gedrag veroorzaakt worden. Door dit leven in relatieve luxe bestaat er een gevaar dat door ons zelf veroorzaakt wordt. Onze dubbele moraal. We waarderen acties die wij voor ons zelf als moedig, uitdagend of inspirerend vinden niet op dezelfde manier als we over mensen uit andere culturen of geografische gebieden praten.

We zijn verontwaardigd als we hierop aangesproken worden, maar zijn tevreden als we het in regeltjes kunnen stoppen. Denk maar eens aan de discussie over de vermeende uitspraken van Minister Stef Blok over de multiculturele samenleving of de kwestie Lily en Horwick waarbij we blij waren dat ze mogen blijven, omdat er een klein regeltje bestaat die de staatssecretaris voor asielzaken een discretionaire bevoegdheid geeft. Voor ruim 400 andere gevallen mogen de kinderen niet blijven, voor dit ene gevalletje mag het wel.

Druk maken we ons over de dalende vaccinatiegraad, We willen niet dat onze kinderen besmet worden met vreselijke en dodelijke ziektes. We willen dat onze kinderen het zo goed mogelijk gaat en willen zelfs ouders die ervoor kiezen om bewust hun kinderen niet in te enten straffen met korting op de kinderbijslag of buiten sluiten bij de kinderopvang. Tegelijkertijd vinden we mensen die naar Nederland komen om het beste voor hun kinderen te doen, lastig en noemen we ze gelukzoekers of “economische” vluchtelingen. Dat het kind 10 keer grotere kans heeft om te overlijden is geen argument, alleen als er oorlog en geweld in het land van herkomst is dan mogen ze komen. Slechte toekomstperspectieven, ontbrekend of slechte gezondheidszorg, armoede en zelf een beetje discriminatie daar moeten ze maar tegen kunnen.

In mijn familie, net als in zoveel andere families, kennen we de verhalen over de moedige ooms en tantes, neven en nichten van onze ouders die net na de oorlog vertrokken naar Australië, Canada en Zuid-Afrika. Pioniers waren het die op grote schepen de overtocht gingen maken. Op zoek naar een beter bestaan, naar een betere toekomst. Daar aangekomen werden ze opgevangen in kampen waar ze de taal leerden en ook vakopleidingen kregen. Pas als ze werk hadden konden ze een eigen huis zoeken en zich vestigen. Trots waren we op ze. Hoe anders kijken we naar de omgekeerde situatie, die van de “gelukzoekers”, die van de “economische” vluchteling. Terugsturen willen we ze. Ons land is “vol”. We willen ze niet die mensen met een andere cultuur passen niet bij ons.

Twee voorbeelden van onze dubbele moraal. Er zijn er legio te geven. Uitgaande van een veel geaccepteerde theorie dat de mens een wezen is dat economisch handelt. Zoekt naar de weg om zichzelf te verbeteren is het gedrag verklaarbaar. Pak je de theorie van Maslow erbij dan wordt het totaal verklaarbaar. Echter wat niet verklaarbaar is, is de dubbele moraal. We accepteren het van mensen in onze omgeving en niet van mensen die van ver komen. Jongeren trekken naar de steden omdat daar de betere opleidingen en werkkansen zijn. We vinden dat lovenswaardig. Ouderen die zo lang mogelijk thuis wonen bieden we de beste zorg aan huis omdat dat economisch goedkoper is. We subsidiëren kinderopvang zodat iedereen me kan doen aan de samenleving. Gelijke kansen voor iedereen. Mannen en vrouwen gelijk. Trots zijn we op onze kinderen als ze een diploma behalen. We feliciteren elkaar als we promotie maken of een betere baan vinden. Goed gedaan. Maar als iemand uit een ander land komt en dezelfde motieven heeft dan accepteren we het niet. Dubbel toch? De Engelse journalist van de Guardian Gary Younge geeft in een pakkende analyse een verklaring die gericht is op de Brexit stemmers maar die ook als gedrag voor onze dubbele m0raal kan dienen: We voelen ons bedreigd dat onze groep niet meer de grootste groep is. Dat we een minderheid worden.

Het bijvoeglijk naamwoord “economisch” beschrijft een gedrag dat niet bij de vluchteling alleen hoort maar bij de mens in het algemeen. Mijn gevoel voor goed en kwaad, van recht en onrecht, komt in opstand tegen deze dubbele moraal. Deze haast geïnstitutionaliseerde vorm van discriminatie. Ik vind dat we bewust van onze tekortkomingen eens opnieuw naar de discussie over het asielrecht moeten gaan kijken. Waarom nemen vluchtelingen zulke enorme risico’s, alleen om het geluk? Waarom zien we dit alleen in zwart – wit termen? Ophouden met te spreken over economische vluchtelingen, het Kinderpardon grondig te herzien en een automatische stok achter de deur creëren door te stellen dat als de Asielprocedure langer dan 5 jaar duurt er automatisch een verblijfsvergunning wordt afgegeven tenzij de overheid kan bewijzen binnen een zeer korte termijn dat de kandidaat Nederlander een gevaar voor de democratie of samenleving is.

Ik hoor u al zeggen: maar die asielzoekers liegen en bedriegen. Natuurlijk niets menselijk is hen vreemd maar laten we daar normaal mee omgaan. En oplossingen zoeken die passen binnen onze eigen normen en waarden. Een VN-kinderverdrag geldt heus niet alleen voor autochtone kinderen. Laten we deze sociologische discussie eens echt aangaan, het gaat echt niet alleen om het koopkrachtplaatje in deze discussie.

De Haagse PvdA wil dat er in ieder buurthuis in Den Haag huiswerkbegeleiding wordt gegeven. Dat zei ik tijdens een toespraak op de onze Stadsconferentie. Private huiswerkbegeleiding helpt kinderen uit gezinnen met goede inkomens vooruit. Maar voor veel kinderen is dit niet weggelegd. Wij zorgen er zo voor dat er extra professionele hulp komt voor iedereen. Zodat elk kind het goed kan doen op school en een betere toekomst tegemoet kan gaan.

De verschillen in onderwijskansen groeien razend snel in Den Haag. Kinderen uit gezinnen met minder hoge inkomens raken in razend tempo achterop. Een van de verklaringen is de snelle groei van de private huiswerkbegeleiding. De PvdA pleit daarom vandaag voor huiswerkbegeleiding voor iedereen. Zo kunnen we ervoor zorgen dat we alle kinderen in Den Haag dat extra steuntje in de rug kunnen geven en kunnen we de enorme verschillen overbruggen. Dan bieden we iedereen kansen op een mooie toekomst.

Het is hard werken om van de diversiteit in onze stad een kracht te maken; om er voor te zorgen dat iedereen gelijke kansen heeft. Ik vraag dan ook aan andere politieke partijen om ook écht wat te doen aan de kansenongelijkheid in Den Haag.

Stem op een betrouwbare linkse partij die met werkende oplossingen komt. Juist ook ten aanzien van diversiteit in de stad. De PvdA is de partij van de aanpak. Juist op achterstanden die samenhangen met afkomst, taalbeheersing of cultuur is het zaak te werken aan concrete acties. Voer anoniem solliciteren breder in, maak veel meer geld vrij voor taalonderwijs, doe meer aan de diversiteit in organisaties; maar wees ook harder bij het bestrijden van discriminatie. De beste manier om van diversiteit onze kracht te maken en van ongelijkheid onze gezamenlijke uitdaging, is in actie komen.

Mijn hele toespraak lees je hieronder.

 

Gesproken woord telt.

Diversiteit is het thema vandaag. En kijk ons hier bij elkaar. Een club van alles en nog wat. Nelleke heeft met recht mooie woorden over De Haagse PvdA gesproken. Wij zijn krachtig, mengen jong en oud en zijn super divers. 

Mensen, een Den Haag voor iedereen zijn. Dan denken we al snel aan onze veelkleurigheid. De meer dan 180 tinten. Hoe we er uit zien. Waar we vandaan komen. In een van de mooiste wijken van Den Haag, die van de veelkleurigheid echt een kracht aan het maken is. 

Maar deze week ging het over het meest basale. Een dak boven je hoofd, voor wanneer alles tegenzit. Na mijn onderdeel in de gemeenteraad donderdag kreeg ik een dikke knuffel. Van Elly Burgering. Ik weet niet of jullie haar kennen. Maar ze werkt voor het straatconsulaat en zet zich in voor dak- en thuislozen in onze stad. 

Ze is niet de enige. Een aantal professionals, maar vooral ook heel veel vrijwilligers in onze stad zetten zich in voor deze kwetsbare groep mensen. Zoals onze Yvonne Louise. Ik weet niet of ze er is. Waarschijnlijk niet. Want vanmiddag is er ook het daklozendebat. 

Maar beste partijgenoten, vrienden. Wat ben ik ongelooflijk trots. Dat wij sociaaldemocraten ons beschamende daklozenbeleid nu gaan verbeteren. Wij zeiden. Er is geen hulp op straat. Er is een tekort aan opvangplekken. 99 procent van mensen kan behandeld worden, maar slechts 1/5 krijgt zorg. Een schrikbarend tekort aan sociale woningen in onze stad, maakt dat mensen er ook bijna niet meer uitgaan. 

Drie jaar lang hebben we geknokt om het op de politieke agenda te zetten. Alles hebben we geprobeerd. Moties, werkbezoeken, overleggen, kapstok overleggen met cliëntenraden en betrokkenen. Alles. Maar vooral tussen de mensen staan. Want toen ik in november zelf in de opvang ging slapen. En wij als PvdA een actieplan presenteerden voor verbetering van de opvang. Totdat onze lokale Rekenkamer een onderzoek publiceerde naar de nachtopvang. En deze week ook de opvanginstellingen onderzochten hoe zit het nu echt. 

Wij – sociaal – democraten – zetten door. En het lukte. Er komt straks hulp op straat. Er komt een opvang die de hele winter zonder drempels open is. Er komt begeleiding. Er komt 24-uursopvang. 

Tranen had ze in de ogen, Elly. Handen kreeg ik. Van een dakloze meneer die ook had ingesproken. Maak tempo he. Van een meneer die door schulden economisch dakloos is geworden. Maar zij hebben het zelf gedaan, we hebben ze hoogstens vertolkt. Dat is politiek voor mij. Dat is waar we het voor doen. Beste partijgenoten. 

Iedereen perspectief bieden. Door er tussen te staan. Midden in de stad te zijn. Altijd vanuit een bescheiden rol. Horen wat er speelt. En aanpakken. Tot we het voor elkaar hebben. Dan kan er veel. Samen. 

 

Beste vrienden,

Wij hebben dat de afgelopen periode laten zien. Keihard gewerkt. Met onze afdeling. Door overal te zijn. Een half jaar op onderzoek uit in de wijk. Zoals in Moerwijk en Laak. Door in de wijken op zoek te gaan naar oplossingen. Zoals hier het servicepunt arbeid. Of met onze Stippers, MBO-trainees, hier in de wijk. Mensen niet aan de kant, maar laten bijdragen aan een mooier Den Haag. Gisteren nog op de Haagse markt. Werkten we mee met jongens die ook opgegeven hadden kunnen worden. 

Met het beste armoedebeleid. 10.000 banen. De laagste rente op sociale leningen. Basisbanen – Stip banen, voor mensen die anders nooit aan het werk zouden komen. Als conciërge op de school, hulp bij de sportclub. 

En we zorgden ervoor dat als er in deze stad gebouwd wordt, en dat moet zo nodig, dat er ook altijd genoeg sociale huurwoningen bijgebouwd worden. Al is het al snel weer te weinig gebleken. 

Ik had het er donderdag nog met onze Rabin over. Wij zijn van Corbyn. Niet van Trump. Hulde voor onze eigen Corbyn. Onze Rabin. Voor wat hij allemaal voor elkaar heeft gebokst. 

Partijgenoten, Vrienden, 

Ik ga naar het thema van vandaag. 

Is de een meer waard dan de ander? Dat lijkt voor ons een simpel te beantwoorden vraag! 

Beste mensen, een blik op de verschillen: 

Karima uit de Schilderswijk heeft hoogstwaarschijnlijk een kleurtje.  Jason, die dat in Duindorp opgroeit, is wit.  Max, die in Belgisch Park opgroeit, doet dat bij vermogende ouders, met een koophuis en een vaste baan. Waarschijnlijk twee banen.  In Moerwijk heeft Chelsea alleen een moeder, met een flexibel arbeidscontract en een huurhuis. 

Wat een enorme stereotypen, is het niet? Moeten we er zo over spreken? Zijn deze kinderen nu al gestigmatiseerd? 

Echt. Ik zou zo ongelooflijk graag zeggen: behandel elk van deze vier kindje als Haags. Beoordeel niet op de afkomst, maar op de toekomst. Gewoon op wie ze willen zijn. Wat ze willen worden. Niet op wie de ouders, of opa’s en oma’s zijn. Deze stereotypen zijn dan niet nodig. 

Elk kind een kans. Dat zullen we snel met elkaar eens zijn! 

Maar beste vrienden. Ik zo lang verschil in kleur, afkomst, cultuur of de wijk waarin je woont, bepalend is voor je kansen in onze stad, zullen we ze moeten benoemen. Zullen we in actie moeten komen. Dat heet solidariteit. 

Hierover gaat het vandaag, partijgenoten. Hoe gaan we om met het gegeven dat we divers zijn. Hoe gaan we om met de verschillen in kansen. Hoe spreken we er over, zonder te stigmatiseren. 

– Hoe nemen we het gevoel dat bij veel mensen bestaat ongelijk behandeld te worden, echt serieus. 

– En hoe pakken we de ongelijkheid aan, die juist in deze tijd weer enorm aan het toenemen is! 

En als je dan naar de politieke discussie kijkt op dit moment. Lijkt het er om te gaan wie het hardst roept: diversiteit is een kracht, we zijn allemaal wereldburger. Je hoort het D66 roepen. 

Versus diversiteit is een bedreiging, hekken bouwen, razzia hier in de wijk, op zoek naar wapens en korans! Vreselijke uitspraken van onze PVV. 

Maar eigenlijk doen deze partijen precies hetzelfde. Ze praten over de hoofden van mensen heen. 

Ze bestrijden elkaar, maar ze bestrijden geen ongelijkheid. 

Ze spreken over mensen. Maar niet met mensen. Ze komen niet in actie. 

Maar juist daar zijn wij beste partijgenoten, met elkaar voor in de politiek gegaan. Daar zijn wij als Partij van de Arbeid voor opgericht. Dat we wel het gevecht aan gaan. Voor gelijke kansen en gelijkwaardigheid voor iedereen. 

Ik kom bij de kern. 

Wij sociaal-democraten weten: als we diversiteit tot onze kracht maken, is niet een kwestie van hard roepen, maar van hard werken. Want er is nog zoveel om voor te knokken 

Mensen moeten zich na tientallen jaren hier, nog steeds invechten. Als ze – m.u.v. naam en kleur – eigenlijk niet meer anders zijn. Hoeveel jongens en meiden komen wij wel niet tegen die zeggen: ik heb toch alles in huis. Waarom lukt het mij dan niet om aangenomen te worden? 

Karima uit de Schilderswijk – die een goede opleiding heeft, haar best heeft gedaan en wil solliciteren. Heeft niets aan de PVV. Waardoor ze weggezet wordt. Als minderwaardig. Maar wat heeft ze aan D66 dan? 

Ja, erkenning van de discriminatie, een positief woord over je kunt het, jij mag er zijn. Dat is fijn. 

Maar welke oplossingen bieden zij, behalve de aai over de bol? Zorgden zij ervoor dat ze ook huiswerkbegeleiding krijgt, zoals veel kinderen in andere wijken wel? Zorgen zij ervoor dat er bij de politie ook werk voor haar is als zij dat graag wil? Sluiten zij zich aan als we met elkaar zeggen: het stadhuis is te wit, onze besturen zijn te wit. We moeten in actie komen? 

Nee. D66 is dan precies wat het is. De partij van de gevestigde belangen. 

 

Maar denk ook eens aan Jason in Duindorp. Van wie krijgt hij ondersteuning als het niet zo gemakkelijk gaat? De PVV praat hem haar aan ze het niet zo breed hebben, geen betaalbaar huis kunnen vinden, in de schulden zitten, als gevolg van de buitenlanders. ‘Die pakken je spullen af. Pikken je baan in, je betaalbare woning. En op termijn alles wat goed was, in de Nederlande cultuurpakken alles af wat vertrouwd was in de Nederlandse cultuur. 

Wie dat gelooft krijgt vervolgens ruzie met de buren met een andere afkomst. Groepen – allemaal in een kwetsbare positie – komen tegenover elkaar te staan. En wie is er mee geholpen? Maar verbetert de zorg, je inkomen of de betaalbaarheid van je huis ermee? Nee. Voorbeelden. De politiek van de verschroeide aarde van de PVV. 

Maar wat schiet Jason op met D66? Tegen meer betaalbare woningen. Tegen meer jeugd en jongerenwerk in de wijken. Tegen intensievere schuldhulpverlening, de warme jas voor een kind inarmoede. Tegen echt onderwijsachterstandenbeleid. Wat dan? 

Ik zei het al partijgenoten, omgaan met diversiteit en verschillen. Is keihard werken. In het belang van een eerlijke en gezamenlijke Haagse toekomst. 

Wij zijn van elkaar tegen komen en elkaar kansen bieden. De beste manier om van diversiteit onze kracht te maken en van ongelijkheid onze gezamenlijke uitdaging is in actie komen. 

Ik wil dat Karima, Jason, Max en Chelsea elkaar tegenkomen. Niet dat zij vanwege hun wijk of kleur niet naar de Havo kunnen, maar naar het VMBO. Ik leg me er niet bij neer dat Karima en Max elkaar misschien nooit meer tegen komen. Omdat de ouders van Max toevallig in staat zijn een huis te kopen. En die van Karima niet. Wij laten niet gebeuren dat Chelsea de kroeg niet in komt. Vanwege haar kleur. 

Zolang we armoede onder kinderen en onderwijsverschillen niet onder de duim krijgen. Zullen veel kinderen de eerlijke kans niet krijgen. 

Ik pleit daarom vandaag voor huiswerkbegeleiding. Niet alleen voor ouders en kinderen die dat zelf kunnen betalen en zelf regelen. Maar juist voor kinderen en ouders die dat niet zelf kunnen. In elk buurthuis. Georganiseerd door de gemeente. Zodat die extra hulp die ervoor zorgt dat je het beter doet op school en een betere toekomst tegemoet kan gaan. 

Zodat we ervoor zorgen dat de kinderen van rijke ouders met wind mee fietsen. En kinderen van ouders die minder te besteden hebben ook. 

Vrienden. Maar dit is slechts een van de dingen die we kunnen doen om van diversiteit onze kracht te maken. We zullen er keihard aan moeten werken. 

Aan het aanpakken van discriminatie op de arbeidsmarkt. Via anoniem solliciteren bijvoorbeeld. 

Discriminatie in de horeca aanpakken. Door mysterieguest onderzoek en cafes die het wel goed doen te belonen. 

Uitzendbureaus die geen mensen met een andere achtergrond aan het werk helpen. Keihard aan te pakken. 

Dan moeten we eisen dat ons politiekorps divers wordt. En als dat niet gebeurt? Dit gewoon afdwingen. 

Dan moeten we keihard weerspreken dat kinderen en volwassenen met een andere achtergrond worden weggezet als minder. En dan moeten we voorkomen dat er over de hoofden heen wordt gesproken. 

Dan investeren we in taal. Voor iedereen. Zeker als je dat niet zelf kunt betalen. 

Diversiteit voor de PvdA is dat iedereen telt. En dat iedereen er mag zijn. Wij pakken verschillen aan. Wij zorgen er voor dat Max, Chelsea, Karima en Jason. Elkaar tegen komen, respect voor elkaar hebben en elkaar in hun waarde laten. 

Wij zijn de PvdA. Wij zijn er. Wij komen in actie. Wij doen het. 

21 maart, beste mensen. Gaat het over de vraag: wil je schreeuwers, wil je praters? Of wil je doeners. Wil je een partij voor de gevestigde belangen? Een partij van de verschillen vergroten en uitmelken? 

Of kies je een partij die er is. Een partij die in actie komt. Een partij, die er staat. 

Voor iedereen. 

Het bericht Geef huiswerkbegeleiding in ieder buurthuis verscheen eerst op PvdA Den Haag.

D66 vindt het onaanvaardbaar dat er, ook in Delft, kinderen opgroeien in armoede. Elk kind verdient een goede start. D66 diende daarom een motie in om, in samenspraak mét kinderen, het door het Rijk beschikbaar gestelde geld te besteden aan het bestrijden van armoede onder kinderen.

Vorige raadsvergadering regelde D66 al dat kinderen meer inspraak krijgen in de stad, bv. door het instellen van een kinderraad. Het is belangrijk om niet alleen óver, maar juist mét mensen te spreken, ook met kinderen. Bij het bestrijden van armoede onder kinderen willen we daarom graag luisteren naar de kinderen zelf. Fractievoorzitter Christine Bel: “Kinderen ervaren armoede soms door dingen waar volwassenen niet direct aan denken. Een mooi voorbeeld is het initiatief van de Voedselbank om AH-dinoplaatjes in de pakketten mee te geven, waardoor ook kinderen uit arme gezinnen gewoon mee kunnen doen met het ruilen van plaatjes met andere kinderen.” Delft heeft al een kindpakket met daarin o.a. de schoolkostenregeling, fietsregeling en sport- en cultuurregeling. Belangrijke voorzieningen voor kinderen in armoede. D66 zet de extra gelden graag daar in, waar armoede kinderen het meeste raakt. De motie van D66 werd unaniem aangenomen door de Delftse gemeenteraad.