Poliflw

Juli 2019

Voorzitter, de D66-fractie ziet richting de begroting één allesoverheersend onderwerp: het meerjarig financieel tekort. Dat tekort loopt op tot ruim 4 miljoen euro in 2023. Het is een potentieel gevaar voor al onze voorzieningen: van: – het zwembad, sportcentrum en theater – en: -de onderwijshuisvesting, groenvoorziening en evenementen -, tot: -de jeugdzorg, het armoedebeleid en hulp bij langdurige zorg. Dit jaar zou er zonder een technische ingreep al een tekort van ruim 1,5 miljoen euro zijn. Om de begroting sluitend te krijgen worden nu risico-opslagen niet meer apart gereserveerd. Dat levert op papier in 2020 1,7 miljoen euro op. De motivatie van het college: we staan er voldoende goed voor en het mág. Dat we er voldoende goed voorstaan, komt door de Papendrechtse conservatieve begrotingstraditie. Daarmee breekt deze maatregel. En dat het mág, is niet hetzelfde als dat het een goed idee is. De D66-fractie snapt niet, waarom het college niet direct actie onderneemt op de tekorten. In de kaderbrief staat dat pas volgend jaar om deze tijd ombuigingsplannen klaar zijn. Pas over een vol jaar! Het college vindt dat er nu nog teveel onduidelijk is over de financiële toekomst. Maar, voorzitter, zelfs als alles duidelijk zou zijn (wat niet kan!) dan nog verwacht niemand dat door extra geld van het rijk en door bezuinigingen in de regionale samenwerkingen alles wordt opgelost. Het college moet nu aan de bak! Graag een reactie.

Voorzitter, bij ombuigingen en bezuinigingen heeft de D66-fractie één randvoorwaarde en dat is – dit zeiden we ook in de Drechtraad -: niet bezuinigen op de uitvoering van de regionale Groeiagenda. Vaak sneuvelen lange termijn investeringen in economie, bereikbaarheid en werkgelegenheid, als korte termijn sociale tekorten nijpend zijn. De D66-fractie verzoekt het college om in de komende begroting van Papendrecht, meerjarig middelen te reserveren voor regionaal economisch beleid. Graag een toezegging.

Voorzitter, wat de D66-fractie ook te weinig voortvarend vindt gaan, is de visie en huisvesting van de VO-scholen. Pas in november zien we daarvoor plannen. En dat is precies in de maand van de begrotingsbehandeling, waar de vergadercyclus ook nog eens korter is dan normaal. Dus dit financieel belangrijkste onderwerp van het decennium dreigt te weinig aandacht te kunnen krijgen. De D66-fractie kondigt alvast aan dat wij het onderwerp VO-scholen de ruimte en de tijd willen geven die nodig is, om het goed voor te bereiden én te bespreken.

Dan, voorzitter: duurzaamheid, de energietransitie. Voorzitter in 2050 moet min of meer de hele wereld energieneutraal zijn. Het college zegt dat Papendrecht de ambitie heeft om zelfs vóór die tijd een energieneutrale gemeente te zijn. Klimaatsceptici waarschuwen: het gaat te snel, we lopen als Nederland voor de troepen uit. Eens kijken of dat zo is. In Nederland is het percentage hernieuwbare energie nu 7,4%! In de 28 landen van de EU samen, is er 17,5%. En in Papendrecht….(hou je vast) een whopping 2,0%. (of 1,6%???) Geen alarmbellen in de kaderbrief of collegeactieprogramma. De traagheid is tergend. D66 zegt: vol gas op de energietransitie!

Voorzitter, na een uiteenzetting van wat te weinig aandacht krijgt in de kaderbrief, de vraag: wat krijgt véél aandacht? Daar is ie weer: participatie! Van alle onderwerpen in het collegeactieprogramma wordt aan participatie de meeste pagina’s besteed. Meepraatsessies voor inwoners, raadsleden en wethouders, moeten zorgen dat bij elk politiek onderwerp alle maatschappelijke tegenstand verdwijnt en iedereen zoals dat heet ‘meedoet’. De bedevaart vanuit het tot voor kort vrije Papendrecht moet via Participapendrecht leiden naar het Participaradijs. “Exclusief voor u mogelijk gemaakt door de overheid!”

Voorzitter, de D66-fractie huivert hier van. Voor de mensen die tegenwerpen: “Het is toch juist goed als de overheid luistert en je kunt toch zelf kiezen of je participeert,” zeggen wij: natuurlijk, maar pas op wat je vraagt, want in Nederland is het probleem niet dat de overheid niet luistert. De overheid luistert wél, alleen op een manier die de overheid goed uitkomt. Voorbeeld: ouderen zeggen massaal: wij willen zo lang mogelijk thuis blijven wonen. Prima, zegt de overheid, zorgverzekeraars maken er een business model bij en voilà, nu móet je thuis blijven wonen, ook als je je bed niet meer uit kunt of gek wordt van eenzaamheid. Je komt met geen mogelijkheid meer een verzorgingshuis binnen. Met participatie kan het net zo gaan. Een recht wordt heel makkelijk een plicht in Nederland. Niet wettelijk, voorzitter, want onze cultuur houdt graag de illusie van vrije keuze in stand, maar wel in de praktijk. Zeker als het goedkoper is.

Voorzitter, ik rond af, de D66-fractie wil een overheid, en dus ook een college in Papendrecht, die open staat voor mensen, organisaties en bedrijven en die zorgt dat de grote onderwerpen goed worden geregeld, zodat inwoners zélf hun leven kunnen inrichten zoals zij dat willen. Wij willen dat dat ten grondslag ligt aan de keuzes die worden gemaakt in de begroting. En, voorzitter, dat er snel actie komt op de financiële tekorten, de VO-scholen en de energietransistie.

The post Inbreng D66 Algemene Beschouwingen 18 juli 2019 appeared first on Papendrecht.

De jaren negentig van de vorige eeuw. In het trappenhuis van mijn flat in Papendrecht ben ik bijna beneden, als ik een onbekende man zie staan met zijn rug naar me toe. Hij leegt zijn postbus. “Hallo buurman…” Geen reactie. Misschien hoorde hij me niet; nog maar een keer, nu harder: “GOEDEMORGEN”. Weer niks. Ik heb het zó gehad met deze buurt, met de overlast en nu dit: zelfs geen goedemorgen meer! Ik loop verder tot ik bij mijn eigen postbus naast hem sta. Hij kijkt op. Ik kijk terug, zeg nog maar eens: ja, eh… hallo! Hij kijkt me lang aan, zwijgend, en stormt dan naar buiten, stapt in zijn auto en scheurt met gierende banden weg. On-ge-lo-fe-lijk!

Een maand later ben ik op mijn galerij. Een jonge man komt zijn flat uit en loopt richting het eerder genoemde trappenhuis. Het is de geen-goede-morgen-buurman. Dan… in een flits dringt het tot me door… Ik heb hem wél eerder gezien. Ongeveer een half jaar geleden stond hij met zijn moeder aan mijn deur, omdat hij een flat in ons gebouw kon huren en vragen had. Oh, wat erg! Ik zet het op een rennen, achter hem aan. Boven aan de trap zie ik hem net de draai maken om het tweede trapgedeelte te nemen. Hij kijkt op, ziet me boven aan de trap staan. Ik gebaar: stop! We blijven allebei als aan de grond genageld staan. Dan begin ik met theatrale armbewegingen in steenkolengebarentaal uit te leggen: vier weken geleden (vier vingers, gebaar naar achteren), zag ik je beneden bij de postbussen. Ik herkende je niet… (wijzen op zijn en mijn ogen, schudden met hoofd). Ik was geïrriteerd dat je niks terug zei. Ik realiseerde me niet dat je … eh (beide wijsvingers naar mijn oren) …doof bent. Sorry, ik zat fout.

Ik blijf staan, wacht op een reactie. Hij blijft staan, kijkt. Dan komt hij plotseling met grote stappen de trap op, op me af. Hij pakt mijn hand en trekt me mee, de galerij op. Ik verzet me niet. Hij stopt bij zijn flat, pakt zijn sleutel en opent de deur. Ik doe niets. Dan laat hij mijn hand los en stapt naar binnen. Hij loopt naar een hoek van de gang, waar een emmer staat met een bos bloemen er in: voor zijn vriendin of zijn moeder? Hij pakt de bloemen, loopt naar me toe en geeft ze aan me…

Een ander voorval. Tien jaar geleden. Mijn dochter is vijf jaar en we praten over waar mensen die we kennen goed in zijn. Vriendjes die goed kunnen fietsen, oma die goed kan rekenen, papa die heel sterk is. Dan ben ik aan de beurt: “Jij kan goed in bed liggen, mama,” zegt mijn dochter. Een golf van teleurstelling spoelt over me heen. Ik ben niet gezond, dus ik lig soms overdag op bed. Dat uitgerekend dát zo opvalt. Wat erg! Ik vraag haar met lood in de schoenen, waarom ze vindt dat ik zo goed in bed kan liggen. “Omdat,” zegt ze, “jij het beste kan kroelen, mama.”

Afgelopen weekend las ik in de Volkskrant een stukje van Margriet Sitskoorn, hoogleraar klinische neuropsychologie. Zij stelt dat onze hersenen er op gericht zijn om alleen te zien wat aansluit bij wat we al denken. En dat we daar allemaal aan lijden. Het enige dat helpt, is zoeken naar het tegendeel en tóch een vraag stellen, ook als je het antwoord al denkt te weten. Zoals bovenstaande twee verhalen laten zien, kan die ene vraag, een wereld van verschil maken.

Trijntje van Es

(de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

The post (column) De geen-goede-morgen-buurman appeared first on Papendrecht.

De Kop had moeten zijn, coalitie akkoord, d.w.z. ChristenUnie akkoord, SGP akkoord, CDA akkoord, D66 akkoord en de VVD akkoord. Kankerverwekkende stoffen horen niet in ons drinkwater, helemaal niet, dus niet illegale lozing legaliseren. Centen zijn belangrijker dan gezondheid. Onvoorstelbaar.

Tweede Kamer akkoord met legalisering van illegale lozing Chemours

De Tweede Kamer is in meerderheid akkoord met het voornemen van minister Cora van Nieuwenhuizen om de illegale lozingen van het Dordtse chemiebedrijf Chemours op de Beneden Merwede te legaliseren.

Appen is het nieuwe roken, las ik. En, thuisblijven is het nieuwe reizen, 70 is het nieuwe 60 en lenen is het nieuwe hebben. In dat kader dacht ik: Zelf doen is het nieuwe bediend worden. Ook in de politiek.

Mijn dochter en ik zeggen vaak, als we geen zin hebben in een klusje: Dat komt door de genen van oma. Zij wilde vele malen liever bediend worden, dan dingen zelf doen. In haar tijd was dat in alle sociale lagen vrij normaal. De bakker en de melkboer kwamen langs de deur, voor iedere klus was er een andere vakman en ook politiek werd iedereen ‘bediend’. In die tijd besloten in Papendrecht gemoedelijk sigaren rokende mannen in de gemeenteraadsvergadering over wat goed was voor alle inwoners. Zelf doen was iets waar vierjarigen om vroegen aan hun moeder; het was geen maatschappelijk verschijnsel waar volwassenen warm voor liepen.

Maar zoals bij alles, komt na de these, de antithese. Nu is zelf doen de norm. Van je computer installeren tot je moeder verzorgen, van boodschappen scannen tot een vlucht boeken en van de belastingaangifte doen tot een huis verbouwen. Ja, zelf doen is het nieuwe bediend worden. Dan blijft de politiek, ook in Papendrecht, natuurlijk niet achter.

In Papendrecht wachten wethouders op locatie (op locatie is het nieuwe gemeentehuis) of inwoners iets komen melden. Ook op allerlei andere manieren wordt aan inwoners gevraagd te participeren in het politieke proces. Want: praten met inwoners is het nieuwe vergaderen. Het probleem is, dat slechts een handje vol inwoners hiervoor zijn huis uit komt. En dan zijn het ook nog bijna altijd dezelfde mensen. Het is geen afspiegeling van de Papendrechtse samenleving, want jongeren, vrouwen en Papendrechters met niet-westerse roots, zijn zwaar ondervertegenwoordigd. Als er goed naar de betrokken inwoners wordt geluisterd (en dat is de bedoeling), dan hebben die paar mensen een dominante invloed op wat er in Papendrecht gebeurt. Dat leidt, tegen de bedoeling in, tot minder in plaats van méér democratie. Wil je als inwoner straks nog dat ook jouw mening telt en dat jouw belangen worden behartigd, dan móet je wel participeren. Dan zijn we in Participapendrecht. Dan is moeten, het nieuwe mogen.

Misschien komt het door mijn oma, maar ik heb sympathie voor inwoners, die zeggen: “Ik ga politiek niet zelf doen, dus behartig alsjeblieft mijn belangen. Ik volsta met één keer per vier jaar naar de stembus gaan. Ik heb het al druk genoeg. Voor mij is minder het nieuwe méér. Als ik mijn mening wil geven, dan hoor je het wel. Dan wil ik graag dat de gemeenteraad die meeweegt samen met al die andere meningen en met het algemeen belang in het achterhoofd een beslissing neemt.” Als volksvertegenwoordiger doe ik dat. Voor mij wegen de belangen van de meepratende inwoner net zo zwaar als van de inwoner die bij de gedachte aan Participapendrecht, zegt: voor mij is afslaan het nieuwe aannemen, dus: nee, bedankt!

Trijntje van Es

(de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

The post (column) Participapendrecht appeared first on Papendrecht.

Agendapunten uit de commissievergadering Samenleving van donderdag 07 februari 2019 Agendapunt 7: Huisvesting VO-scholen, door D66 geagendeerd. Korte samenvatting van de afgelopen jaren: In 2014 kwamen de 2 VO-scholen in Papendrecht met de vraag naar het college voor verbeterde huisvesting waarbij zij meer wilden samenwerken. Dit leidde in 2016 tot een gezamenlijke onderwijsvisie waarin zij een breder onderwijsaanbod, nauwe samenwerking en het delen van onderwijsgebouwen voorstelden met het behoud van hun eigen identiteit. Hier was de gehele raad enthousiast over en de raad ging akkoord met een haalbaarheidsonderzoek. In datzelfde jaar werd een mogelijke gezamenlijke locatie gepresenteerd, deze locatie kreeg veel verzet en werd teruggetrokken. Begin 2017 kreeg de Lage Waard een andere directeur, niet lang daarna verklaarde de Lage waard niet meer achter de gezamenlijke onderwijsvisie te staan en op de huidige locaties te willen renoveren. Het huidige college heeft met een verkenner laten onderzoeken wat de mogelijkheden zijn, deze bevindingen zijn in de commissie samenleving van afgelopen januari gepresenteerd. De bevindingen van de verkenner zouden later door de commissie worden besproken. Om die reden heeft D66 een oplegnotitie opgesteld om de uitkomsten van de verkenner in de commissievergadering te bespreken. We zijn teleurgesteld in de resultaten en presentatie van de verkenner, er zijn boodschappenlijstjes opgehaald bij de schoolbesturen zonder rekening te houden met de kaders en opgaven van de gemeenteraad en de financiële (on)mogelijkheden van de gemeente Papendrecht. Wij staan nog steeds achter de gezamenlijke onderwijsvisie uit 2016 met 1 gezamenlijke locatie waarbij de scholen hun eigen identiteit behouden. De overige agendapunten vindt u terug op de onderstaande link.

Commissie samenleving van donderdag 14 maart 2019 - Papendrecht

Agendapunten uit de commissievergadering Samenleving van donderdag 07 februari 2019 Vragenkwartier: Vraag 1: Uitkomsten onderzoek BIZ Zijn de uitkomsten van het onderzoek van de ondernemers/partners in de BIZ van de Meent, naar wensen van inwoners ...