Poliflw

Raadslid Nicky Beckers bij het Bassin: in de afgelopen jaren is er een hoop gebeurd rondom het Sphinxgebied en het Bassin. Als het aan ons ligt is het nu tijd om door te pakken en ook met de overkant aan de slag te gaan. Zodat Maastricht nóg een stukje mooier wordt.

Zet cookies aan om de video te tonen.

Raadslid Nicky Beckers over de reconstructie van de Tongerseweg

Raadslid Nicky Beckers aan het woord over de reconstructie Tongerseweg. We zijn blij dat de gemeente Maastricht de Tongerseweg gaat aanpakken. Komende week bespreken wij dit in de raadsvergadering. 

+ Veiliger voor voetgangers en fietsers

+ Minder overlast van vrachtverkeer

+ Betere afwatering

Zet cookies aan om de video te tonen.

Voorzitter,

In het plan wordt met name de nadruk gelegd op het verzachten van armoede en al is dit een goed doel op zich, een stukje ambitie ontbreekt hier. Ik lees eigenlijk niet terug wat we nu anders gaan doen dan dat we in het verleden hebben gedaan om mensen uit de armoede te krijgen. De ambitie om de armoedegrens onder het landelijk gemiddelde te krijgen, gaan we met dit plan niet halen. Daar moeten we andere dingen voor doen dan die we in het verleden hebben gedaan. Ik heb het hier over ladders voor mensen, ladders om uit de armoede op te staan. Wij zien een nog grotere groep in de armoede komen door de huidige crises. Dit gaat ons een veel geld kosten maar wat nog erger is, zijn de situaties waar mensen in terecht komen.

Stel je voor dat je je kinderen niet een keer per jaar mee kunt nemen op vakantie, stel je voor dat je geen nieuw paar schoenen kunt permitteren. Dit kunnen hele heftige dingen zijn die -zoals het stuk ook beschrijft- een generationale armoede kan veroorzaken. Ik weet zeker dat niemand dit wil. Met een extra toeslag bestrijd je geen armoede, dat is armoede subsidiëren.

Wij hebben bijna 3700 mensen in de bijstand in Maastricht, daarbij komen nog meer dan 3000 mensen bij die gedeeltelijk niet meer kunnen werken. Tegelijkertijd komen we mensen te kort in de zorg, ICT en techniek. Een vreemde onbalans die we niet proberen recht te trekken. Als we armoede willen bestrijden, dan scholen we mensen om waarbij ze een fijne en goed betaalde baan kunnen krijgen. Zo creëren we een situatie dat er wel mogelijkheden zijn om op vakantie te gaan of nieuwe schoenen te kopen. Deze visie mis ik en daarom wil ik een voorstel doen om een goed begin te maken. Ik nodig de wethouder uit om een toezegging te doen voor het volgende:

·        Bij het armoedebeleid een kwalitatieve monitor te ontwikkelen voor onze populatie van mensen die onder 110% zitten van het sociaal minimum;

·        Voor dit onderzoek deze mensen te benaderen door middel van korte interviews met uiteraard representatief aantal;

·        De mensen hierbij uit te splitsen naar bijstand, arbeidsongeschikt, laag inkomen etc. Drie vragen zullen hier sowieso in terug moeten komen namelijk:

Vraag één, wat vindt u van het armoedebeleid van de gemeente Maastricht?

Vraag twee, welk cijfer geeft u voor de handvaten die de gemeente biedt zodat u zelf uit de armoede kunt opstaan?

Vraag drie, wat kan de gemeente u concreet aanbieden zodat u weer op eigen benen kunt staan en uit het armoedebeleid kunt opstaan?

Ik zou hier graag voor de kerst een voorlopige uitslag van willen zien.

Dank u wel.

17 juli 2020

Sinds 1 januari jongstleden is de Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg (Wvggz) in werking getreden. Deze wet heeft gemeenten een veel grotere rol gegeven in de aanvraagprocedure voor gedwongen zorg voor psychiatrische patiënten. De VVD is bezorgd over de uitvoering van de Wvggz, en de rol van de gemeente hierin. De NOS heeft hier uitgebreid aandacht aan besteed in het artikel: ‘Psychiater verdrinkt in papierwerk door nieuwe wet voor verplichte zorg’ 1 , van 8 juni 2020. In de bijlage leest u de vragen terug die de VVD hierover heeft gesteld.

Wij betreuren de stap van de SP erg maar respecteren die. We hebben collegiaal samengewerkt en danken zowel fractie als wethouder daarvoor.

We weten dat er zwaar weer aankomt maar kennen de voorstellen uit de pre-begroting nog niet.

Een ding weten we zeker: wij staan voor een sociale stad, waarbij de positie van de meest kwetsbaren in onze stad bij onze vijf partijen in veilige handen is. Daar hoeft niemand aan te twijfelen.

Wij gaan ons nu in onze eigen partijen, in coalitieverband en met het college beraden over de beste manier om de problemen het hoofd te bieden.

 

Niels Peeters, CDA Maastricht

John Steijns, Seniorenpartij Maastricht

Marlise Korsten, GroenLinks Maastricht

Johan Pas, D66 Maastricht

Michel Severijns, VVD Maastricht

In de eerste digitale meet-up georganiseerd door GroenLinks Maastricht is onderzocht en besproken wat de Corona crisis voor vragen oproept over arbeid, inkomen en armoede.

In een korte inleiding schetst Hans Passenier wat de impuls was om deze meet-ups te gaan organiseren. Iedereen merkt dat we na de Corona crisis niet op dezelfde manier kunnen doorgaan. Daarom hebben we met elkaar gebrainstormd: wat zijn nu thema’s waarmee we aan de slag moeten om een werkelijke verandering te bewerkstelligen? Het gesprek daarover is van belang. We hebben een aantal thema’s uitgezocht en nu willen we ingaan op de opvattingen over arbeid en inkomen en armoede. We zoeken naar de herwaardering van deze onderwerpen.

 

Eigenlijk zien we dat in deze crisis het sociale proces, de omgang met elkaar de spanning tussen individu en collectief heel zichtbaar is geworden. Door de coronacrisis houden we de adem in, houden we afstand tot elkaar en stoppen we met consumeren en produceren. Het effect is een grotere solidariteit en een beleving van het samen moeten oplossen. De effecten van de individuele gerichtheid van voor de crisis komen duidelijk aan het licht. Deze crisis geeft dus ook de gelegenheid om al dat soort effecten te observeren en andere inzichten te ontwikkelen.

 

Als voorbeeld het thema arbeid. Lang werd arbeid gezien als iets wat je alleen doet voor jezelf. De arbeid werd beloond, de waarde van de mens werd altijd beoordeeld naar zijn vermogen, veel geld te verdienen. De bakker bakt het brood voor de winst en niet om brood te leveren aan anderen. Die opvatting leidt tot een noodzaak om winst te maken en heeft tot gevolg dat er grote ongelijkheid ontstaat, verspilling en armoede. Maar laat deze tijd niet juist zien dat je ook werkt voor de anderen? En zou die opvatting, dat arbeid juist gedaan wordt om waarde te vermeerderen in het algemeen belang, niet leiden tot meer gelijkheid, minder armoede en een duurzame welvaart voor iedereen? Wat hebben we werkelijk nodig en wat is ons dat waard? Moet de markt werkelijk alles regelen?

 

Sabrina Kleinemans en Maja Rocak van het lectoraat Sociale Integratie en Alexander de Roo, voorzitter van de denktank basisinkomen gaven een korte inleiding.

 

Vanuit het lectoraat Sociale integratie worden ingewikkelde vraagstukken in kaart te gebracht en oplossingen gezocht in het sociale domein. Er is een leeratelier voor armoedevraagstukken net gestart. Door de coronacrisis heeft dat een nieuwe impuls gekregen. Het perspectief verandert. Corona laat zien dat armoede niet alleen een individueel vraagstuk is, dat het een uitval uit de participatiemaatschappij is, maar ook en misschien wel juist een maatschappelijk component heeft. Het zijn vaak ook de omstandigheden die de armoede veroorzaken. En die omstandigheden worden bepaald door de manier hoe arbeid is georganiseerd. Het besef groeit dat armoede niet alleen wordt veroorzaakt door individuele kenmerken, maar dat we ook een collectieve verantwoordelijkheid hebben. We moeten ook niet alleen economisch kijken naar armoede, maar ook naar aspecten van macht. Hoe belangrijk het is om mee te kunnen doen en waardering te krijgen, in plaats van met de nek aangekeken te worden, omdat je niet participeert. En door deze crisis zullen veel meer mensen in de armoede terecht komen.

Er leven veronderstellingen: we moeten mensen helpen, maar dan leggen we het probleem bij hen. Oorzaken van armoede komen net zo goed van buitenaf. We moeten bv een uitkering niet zien als een gunst, maar gaan zien als een recht. Ook een veronderstelling is dat arbeid zaligmakend is. De vraag is ook: wat is arbeid? Is arbeid altijd zichtbaar en moet het daarmee altijd beloond worden d.m.v. loon. Is een beloning van arbeid altijd geld gerelateerd?

 

We zien nu in de aanpak van de crisis dat er heel veel geld in de redding wordt gestopt, maar dat dit niet bij iedereen terecht komt. Kunnen we anders kijken naar een betekenisvol leven en een herwaardering van beroepen en de vraag of je de waardering van je arbeid in geld uitgedrukt moet krijgen?

 

In groepjes is toen dit thema verder besproken. Een aantal essenties:

Arbeid is een waardevol goed. Milieucrisis koppelen aan deze crisis, door bv de belasting op arbeid te stoppen en de belasting op vervuiling te gaan heffen. Functies worden overeind gehouden en we zien conservatieve reacties. De harde kern blijft overeind van functies en banen, maar een aantal zijn veel minder beschermd. Arbeid is niet alleen inkomen maar ook veiligheid en als werkgevers het water aan de lippen staat, is er ook een gevaar voor verslechterende arbeidsomstandigheden. Dat debat wordt nu gemist in de politiek en in de media.

 

De wereld voor de crisis werd nog eens aangehaald:

grote branden demonstraties in Hong Kong de boerendemonstraties de staking van verpleegkundigen en het onderwijs. Er was heel veel onvrede en dat is in een keer stil gelegd. Op het laatst werd ook een brug gemaakt naar het basisinkomen.

 

We zouden meer in vertrouwen met elkaar moeten werken. Maar hoe doe je dat dan? Zeker als je merkt dat verschillende partijen enorme meningsverschillen en inzichten hebben. En dat dezelfde feiten, gegevens en cijfers toch kunnen leiden tot heel verschillende conclusies.

 

Alexander de Roo stond aan de wieg van GroenLinks en het heeft 30 jaar geduurd voordat GroenLinks een beetje groter werd. Hij signaleert dat er in Amerika miljoenen mensen uit het systeem vallen. In Nederland zijn dat honderdduizenden. In de vorige crisis waren heel veel mensen uit de middengroepen in de bijstand terecht gekomen. Duidelijk werd toen, dat het Neoliberalisme tot ongewenste effecten leidt. Er was een grotere bereidheid om na te denken over een ander systeem. Vorig jaar werd een peiling gedaan wat Nederland vindt van het basisinkomen: 38% voor, 37% tegen en 25% weet niet of twijfel. Half mei komt er een nieuwe uitslag en de vooruitzichten zijn dat er meer mensen voor het basisinkomen zullen zijn. Op Googletrends is te zien dat er nog nooit zo’n hoog aantal mensen zoekt op de term basisinkomen. Deze crisis leidt tot meer gemeenschapszin en de kunst is om dat vast te houden. De partijtop gaat ook langzaam maar zeker het belang zien. En ook de VVD is geïnteresseerd. Die spreken dan wel over een uitkeerbare heffingskorting. Bij de PvdA wil men niet verder gaan dan een basisbaan. Voor ondernemers is het belang van een basisinkomen dat ze gemotiveerde werknemers krijgen. Je ziet dat in allerlei landen een soort basisinkomen wordt uitgekeerd in deze crisis. We hebben nu 50 verschillende regelingen om mensen te helpen en die blijken onvoldoende effectief te zijn.

 

De groepjes zijn daarna gaan spreken over dit thema inkomen.

 

Enkele kritische geluiden waren er ook:

het kan zomaar opgevat worden als dat je toch betaald wordt, dus dat je ook iets kunt doen voor het collectief. Hoe kun je tegenwicht bieden tegen de beperkingen die het met zich mee zou kunnen brengen? Dus onderliggende opvattingen, nl dat het een recht is en geen plicht, zijn van belang. Ook roept het de vraag op of arbeid en inkomen niet losgekoppeld moeten worden? Het basisinkomen zou een middel kunnen zijn, maar zou moeten worden gebaseerd op gezamenlijke opvattingen, zoals dat participatie een recht is en geen plicht, dat inkomen een recht is en geen plicht, dat we samen staan voor een collectieve welvaart/welbevinden.

Want mensen zullen niet vanzelf veranderen. We zouden gezamenlijk aan die onderliggende waarden en opvattingen moeten gaan werken. Want mensen zullen competitief zijn en soms egocentrisch.

 

Er was een pleidooi voor de vorming van een community van politiek, 'burger', onderzoek, sociale studies. Dat we op inhoud zoeken naar samensmelting door pilots, projecten, onderzoek, onderwijs, waardoor er een platform ontstaat van waaruit we bewegen in de richting van die nieuwe opvattingen.

Er was ook een oproep om het grotere 'abstracte' verhaal (rondom inkomen, basisinkomen, bestaansrecht),wat vaak in Den Haag wordt 'bepaald', te vertalen naar concrete, behapbare, manieren om lokaal mee aan de slag te gaan.

 

Ook werd aangegeven om de discussie door te zetten met de thema’s:

 

1. Armoede niet als individueel probleem beschouwen- hoe krijgen we dit op de politieke agenda?

2. Armoede overstijgt economisch kapitaal: ook in de discussie over basisinkomen is belangrijk om naar waarden en normen die in onze maatschappij belangrijk zijn te kijken. Dat vraagt verandering van de narratieve, waarvoor corona crisis als momentum gebruikt kan worden.

 

Misschien is gezondheid en welbevinden nu wel een hele mooie brug naar basisinkomen.

Werk kan eerlijker verdeeld worden, minder werkdruk, burn-outs, meer leefkwaliteit.

 

De deelnemers vonden het een interessante meet-up en vroegen om een vervolg over transitie duurzame samenleving en belasting.

We hebben een maatschappelijke beweging nodig richting toekomst. We staan immers op een kruispunt. Dit kunnen we niet alleen politiek, maar vooral en juist ook maatschappelijk oppakken!

Voor vervolg lijkt mij heroriëntatie op waarden belangrijk, werd door een deelnemer gezegd. Hij zou willen waken voor de discussie wel/niet basisinkomen omdat wij ons dan ook weer zelf beperken in ons denken.

Laten we deze situatie gebruiken om te laten zien dat werk een kwetsbaar gegeven is maar zorg en creativiteit altijd nodig blijven.

 

Met deze woorden sloten de individuele deelnemers af en hopen we iedereen over twee weken weer te zien.

 

Volgende meet-up woensdag 13 mei

In de eerste digitale meet-up georganiseerd door GroenLinks Maastricht is onderzocht en besproken wat de Corona crisis voor vragen oproept over arbeid, inkomen en armoede.

In een korte inleiding schetst Hans Passenier wat de impuls was om deze meet-ups te gaan organiseren. Iedereen merkt dat we na de Corona crisis niet op dezelfde manier kunnen doorgaan. Daarom hebben we met elkaar gebrainstormd: wat zijn nu thema’s waarmee we aan de slag moeten om een werkelijke verandering te bewerkstelligen? Het gesprek daarover is van belang. We hebben een aantal thema’s uitgezocht en nu willen we ingaan op de opvattingen over arbeid en inkomen en armoede. We zoeken naar de herwaardering van deze onderwerpen.

 

Eigenlijk zien we dat in deze crisis het sociale proces, de omgang met elkaar en de spanning tussen individu en collectief heel zichtbaar is geworden. Door de coronacrisis houden we de adem in, houden we afstand tot elkaar en stoppen we met consumeren en produceren. Het effect is een grotere solidariteit en een beleving van het samen moeten oplossen. De effecten van de individuele gerichtheid van voor de crisis komen duidelijk aan het licht. Deze crisis geeft dus ook de gelegenheid om al dat soort effecten te observeren en andere inzichten te ontwikkelen.

 

Als voorbeeld het thema arbeid. Lang werd arbeid gezien als iets wat je alleen doet voor jezelf. De arbeid werd beloond, de waarde van de mens werd altijd beoordeeld naar zijn vermogen, veel geld te verdienen. De bakker bakt het brood voor de winst en niet om brood te leveren aan anderen. Die opvatting leidt tot een noodzaak om winst te maken en heeft tot gevolg dat er grote ongelijkheid ontstaat, verspilling en armoede. Maar laat deze tijd niet juist zien dat je ook werkt voor de anderen? En zou die opvatting, dat arbeid juist gedaan wordt om waarde te vermeerderen in het algemeen belang, niet leiden tot meer gelijkheid, minder armoede en een duurzame welvaart voor iedereen? Wat hebben we werkelijk nodig en wat is ons dat waard? Moet de markt werkelijk alles regelen?

 

Sabrina Kleinemans en Maja Rocak van het lectoraat Sociale Integratie en Alexander de Roo, voorzitter van de denktank basisinkomen gaven een korte inleiding.

 

Vanuit het lectoraat Sociale integratie worden ingewikkelde vraagstukken in kaart te gebracht en oplossingen gezocht in het sociale domein. Er is een leeratelier voor armoedevraagstukken net gestart. Door de coronacrisis heeft dat een nieuwe impuls gekregen. Het perspectief verandert. Corona laat zien dat armoede niet alleen een individueel vraagstuk is, dat het een uitval uit de participatiemaatschappij is, maar ook en misschien wel juist een maatschappelijke component heeft. Het zijn vaak ook de omstandigheden, die de armoede veroorzaken. En die omstandigheden worden bepaald door de manier hoe arbeid is georganiseerd. Het besef groeit dat armoede niet alleen wordt veroorzaakt door individuele kenmerken, maar dat we ook een collectieve verantwoordelijkheid hebben. We moeten ook niet alleen economisch kijken naar armoede, maar ook naar aspecten van macht. Hoe belangrijk het is om mee te kunnen doen en waardering te krijgen, in plaats van met de nek aangekeken te worden, omdat je niet participeert. En door deze crisis zullen veel meer mensen in de armoede terecht komen.

Er leven veronderstellingen: we moeten mensen helpen, maar dan leggen we het probleem bij hen. Oorzaken van armoede komen net zo goed van buitenaf. We moeten bv een uitkering niet zien als een gunst, maar gaan zien als een recht. Ook wordt vaak verondersteld dat arbeid zaligmakend is. De vraag is ook: wat is arbeid? Is arbeid altijd zichtbaar en moet het daarmee altijd beloond worden d.m.v. loon. Is een beloning van arbeid altijd geld gerelateerd?

 

We zien nu in de aanpak van de crisis dat er heel veel geld in de redding wordt gestopt, maar dat dit niet bij iedereen terecht komt. Kunnen we anders kijken naar een betekenisvol leven en een herwaardering van beroepen en de vraag of je de waardering van je arbeid in geld uitgedrukt moet krijgen?

 

In groepjes is toen dit thema verder besproken. Een aantal essenties:

Arbeid is een waardevol goed. Milieucrisis koppelen aan deze crisis, door bv de belasting op arbeid te stoppen en de belasting op vervuiling te gaan heffen. Functies worden overeind gehouden en we zien conservatieve reacties. De harde kern blijft overeind van functies en banen, maar een aantal zijn veel minder beschermd. Arbeid is niet alleen inkomen maar ook veiligheid en als werkgevers het water aan de lippen staat, is er ook een gevaar voor verslechterende arbeidsomstandigheden. Dat debat wordt nu gemist in de politiek en in de media.

 

De wereld voor de crisis werd nog eens aangehaald:

grote branden demonstraties in Hong Kong de boerendemonstraties de staking van verpleegkundigen en het onderwijs. Er was heel veel onvrede en dat is in een keer stil gelegd. Op het laatst werd ook een brug gemaakt naar het basisinkomen.

 

We zouden meer in vertrouwen met elkaar moeten werken. Maar hoe doe je dat dan? Zeker als je merkt dat verschillende partijen enorme meningsverschillen en inzichten hebben. En dat dezelfde feiten, gegevens en cijfers toch kunnen leiden tot heel verschillende conclusies.

 

Alexander de Roo stond aan de wieg van GroenLinks en het heeft 30 jaar geduurd voordat GroenLinks een beetje groter werd. Hij signaleert dat er in Amerika miljoenen mensen uit het systeem vallen. In Nederland zijn dat honderdduizenden. In de vorige crisis waren heel veel mensen uit de middengroepen in de bijstand terecht gekomen. Duidelijk werd toen, dat het Neoliberalisme tot ongewenste effecten leidt. Er was een grotere bereidheid om na te denken over een ander systeem. Vorig jaar werd een peiling gedaan over wat Nederland vindt van het basisinkomen: 38% voor, 37% tegen en 25% weet niet of twijfel. Half mei komt er een nieuwe uitslag en de vooruitzichten zijn, dat er meer mensen voor het basisinkomen zullen zijn. Op Googletrends is te zien, dat er nog nooit zo’n hoog aantal mensen zocht op de term basisinkomen. Deze crisis leidt tot meer gemeenschapszin en de kunst is om dat vast te houden. De partijtop gaat ook langzaam maar zeker het belang zien. En ook de VVD is geïnteresseerd. Die spreken dan wel over een uitkeerbare heffingskorting. Bij de PvdA wil men niet verder gaan dan een basisbaan. Voor ondernemers is het belang van een basisinkomen dat ze gemotiveerde werknemers krijgen. Je ziet dat in allerlei landen een soort basisinkomen wordt uitgekeerd in deze crisis. We hebben nu 50 verschillende regelingen om mensen te helpen en die blijken onvoldoende effectief te zijn.

 

De groepjes zijn daarna gaan spreken over dit thema inkomen.

 

Enkele kritische geluiden waren er ook:

het kan zomaar opgevat worden als dat je toch betaald wordt, dus dat je ook iets kunt doen voor het collectief. Hoe kun je tegenwicht bieden tegen de beperkingen die het met zich mee zou kunnen brengen? Dus onderliggende opvattingen, nl dat het een recht is en geen plicht, zijn van belang. Ook roept het de vraag op of arbeid en inkomen niet losgekoppeld moeten worden? Het basisinkomen zou een middel kunnen zijn, maar zou moeten worden gebaseerd op gezamenlijke opvattingen, zoals dat participatie een recht is en geen plicht, dat inkomen een recht is en geen plicht, dat we samen staan voor een collectieve welvaart/welbevinden.

Want mensen zullen niet vanzelf veranderen. We zouden gezamenlijk aan die onderliggende waarden en opvattingen moeten gaan werken. Want mensen zullen competitief zijn en soms egocentrisch.

 

Er was een pleidooi voor de vorming van een community van politiek, 'burger', onderzoek, sociale studies. Dat we op inhoud zoeken naar samensmelting door pilots, projecten, onderzoek, onderwijs, waardoor er een platform ontstaat van waaruit we bewegen in de richting van die nieuwe opvattingen.

Er was ook een oproep om het grotere 'abstracte' verhaal (rondom inkomen, basisinkomen, bestaansrecht), wat vaak in Den Haag wordt 'bepaald', te vertalen naar concrete, behapbare manieren om lokaal mee aan de slag te gaan.

 

Ook werd aangegeven om de discussie door te zetten met de thema’s:

 

1. Armoede niet als individueel probleem beschouwen- hoe krijgen we dit op de politieke agenda?

2. Armoede overstijgt economisch kapitaal: ook in de discussie over basisinkomen is het belangrijk om naar waarden en normen, die in onze maatschappij belangrijk zijn, te kijken. Dat vraagt verandering van de narratieve, waarvoor de corona crisis als momentum gebruikt kan worden.

 

Misschien is gezondheid en welbevinden nu wel een hele mooie brug naar basisinkomen.

Werk kan eerlijker verdeeld worden, minder werkdruk en burn-outs, meer leefkwaliteit.

 

De deelnemers vonden het een interessante meet-up en vroegen om een vervolg over transitie duurzame samenleving en belasting.

We hebben een maatschappelijke beweging nodig richting toekomst. We staan immers op een kruispunt. Dit kunnen we niet alleen politiek, maar vooral en juist ook maatschappelijk oppakken!

Voor vervolg lijkt mij heroriëntatie op waarden belangrijk, werd door een deelnemer gezegd. Hij zou willen waken voor de discussie wel/niet basisinkomen, omdat wij ons dan ook weer zelf beperken in ons denken.

Laten we deze situatie gebruiken om te laten zien, dat werk een kwetsbaar gegeven is maar zorg en creativiteit altijd nodig blijven.

 

Met deze woorden sloten de individuele deelnemers af en hopen we iedereen over twee weken weer te zien.

 

Volgende meet-up woensdag 13 mei

Opgeven weer op maastricht@groenlinks.nl

De SP heeft afgelopen dinsdagavond volmondig nee gezegd tegen de motie van het CDA om staand drinken op terrassen weer toe te staan. De motie werd echter toch aangenomen, met 19 stemmen voor. Wij stemden tegen, samen met GroenLinks, de Senioren Partij Maastricht, PvdA, 50PLUS en LPM.

We zijn ontzet over het aannemen van de motie en we nemen er afstand van.

Om twee redenen: we verwachten een toenemende overlast en onveiligheid en afname van de leefbaarheid van onze stad en we verwachten dat de geloofwaardigheid van de politiek hierdoor een flinke knauw heeft gekregen.

De balans is zoek

Staand drinken is in Maastricht niet voor niets een aantal jaren geleden verboden, behalve bij sommige evenementen, zoals Carnaval, de wielerronde e.d. Ervaring wees uit dat staand drinken leidde tot overlast, onveiligheid, geblokkeerde loopruimtes, uitwaaierende horecagasten ook buiten de terrassen etc. Waarom zou je hier op nieuw aan willen beginnen?

Voor de horecaondernemers lijkt dit – in ieder geval in eerste instantie - een mooi besluit. Door het staand drinken neemt het aantal gasten dat een horecaondernemer op zijn terras kan ontvangen toe. En dat levert veel geld op voor de ondernemer.

Maar er ontstaat overlast door veel meer geluid van de gasten, de grotere toeloop van gasten. De leefbaarheid voor omwonenden neemt daardoor af. De veiligheid van bezoekers neemt ook af. De balans die er nu is in de stad tussen bewoners en horeca zal verschuiven. De tolerantie en het wederzijdse begrip dat de afgelopen jaren is opgebouwd zal zeker onder druk komen te staan. En wat betekent dat voor de horeca op termijn?

Geloofwaardigheid van de politiek

Het besluit van de raadsfracties die voor hebben gestemd (CDA, VVD, D66, PVM, groep Gunther, groep Lurvink, PVV en SAB) gaat ook voorbij aan alle brieven die door diverse burgers en bewonersverenigingen aan de gemeenteraad werden gestuurd.

Erger nog, ze gaan voorbij aan een aantal afspraken die met buurtbewoners en bewonersverenigingen werden afgesloten, onder meer met bewoners van de Koestraat. Hoe bestaat het dat gemeenteraadsleden voorbij gaan aan deze in onderling overleg vastgelegde afspraken tussen rechtstreeks betrokkenen? Waarom hebben ze dat niet als doorslaggevend gezien?

Wat betekent het aannemen van deze motie voor deze afspraken?

Wat denkt Maastricht nu over de politiek en de mate waarin zij zich vertegenwoordigd voelen door hun raadsleden?

Dinsdagavond hebben alle raadsleden bij de stadsronde over de omgevingsvisie van diverse insprekers de volgende opmerking een aantal keren te horen gekregen:

“Raadsleden, let op uw stad. Uw burgers luiden de noodklok.”

De SP denkt dat deze waarschuwing zeker ook hier op zijn plaats is.

Afgelopen dinsdag werd een motie van GroenLinks over het terugdringen van plastic afval unaniem aangenomen.

Er stond een wijziging van de Algemene Plaatselijke Verordening (APV) voor een ballonnenverbod op de raadsagenda. Dit naar aanleiding van schriftelijke vragen die door GroenLinks zijn gesteld in januari omdat meerdere gemeenten in ons land in hun APV dit verbod al hadden opgenomen. Uit de eerdere raadsronde bleek dat er niet veel draagvlak was in de raad voor een verbod in de APV voor op het oplaten van ballonen en wenslampionnen. En op papier is dit natuurlijk een mooie actie, maar: hoe effectief is zo een verbodsbepaling in de werkelijkheid? Zeker als op dit verbod niet gehandhaafd gaat worden. In de raadsronde werd het voorstel dan ook een “papieren tijger zonder tanden” genoemd.

 

Ook vroegen de gemeenteraadsfracties zich af hoe effectief een verbodsbepaling tegen alleen ballonnen en wenslampionnen is. Er zijn namelijk veel meer oorzaken voor het Maastrichtse aandeel in de plastic soep. De gemeenteraad was van mening dat via het evenementenbeleid grotere stappen gemaakt kunnen worden. Ook kunnen onze inwoners, ondernemers en de verenigingen zelf meer bijdragen aan het verminderen van zwerfafval. Zwerfafval dat terechtkomt in de natuur, de Maas en vervolgens de zee.

 

Alle partijen waren het eens dat er serieus wat aan het plastic probleem gedaan moet worden. Plastic vergaat namelijk niet maar breekt af in zeer kleine stukjes, ook wel microplastic genoemd.

En uit recent onderzoek blijkt dat we jaarlijks gemiddeld tussen de 40.000 en 90.000 stukjes microplastic via ons eten, drinken en zelfs via de lucht binnen krijgen.

 

Daarom heeft de raad afgelopen dinsdag besloten het APV verbod voor ballonnen van de agenda af te voeren en heeft GroenLinks samen met het CDA, de Senioren Partij Maastricht, D66, PvdA, VVD, SP, Partij Veilig Maastricht, PVV, Sociaal actieve burgerpartij, 50+, Liberale Partij Maastricht, Groep Gunter, Groep Alexander Lurvink de motie “terugdringen plastic soep” ingediend. De motie is vervolgens unaniem aangenomen.

 

De raad heeft het College hiermee opdracht gegeven om het gebruik van plastic voorwerpen tijdens evenementen die tot zwerfafval kunnen leiden aan te pakken binnen het evenementenbeleid. En het college opdracht gegeven met de stad (inwoners, ondernemers en verenigingen) in gesprek te gaan om te kijken hoe we met zijn allen via bewustwording plastic zwerfafval kunnen voorkomen.

 

Binnenkort beginnen de eerste gesprekken met de wethouder om te kijken hoe het gesprek met de stad het beste kan plaatsvinden. Als je ideeën hebt over het terugdringen van plastic of zelf mee wilt praten, dan kun je mailen naar: saskia.hermens@gemeenteraadmaastricht.nl

 

Saskia Hermens

Raadslid GroenLinks Maastricht