Poliflw

Migratie en integratie: samen thuis Het Wetenschappelijk Instituut (WI) van het CDA staat deze week in het teken van migratie en integratie, ofwel: samen thuis. Afgelopen woensdag heeft de Bestuurdersvereniging (BSV) van het CDA een constructieve sessie gehad over de zorgwekkende toestand waarin minderjarige asielzoekers, migranten en vluchtelingen verkeren in de kampen op de eilanden van Griekenland. Partijvoorzitter Rutger Ploum en Tweede Kamerlid Madeleine van Toorenburg, beiden CDA, hebben gemerkt dat in veel lokale CDA-afdelingen deze zorgwekkende toestand onderwerp van gesprek en discussie is. Pluriformiteit Pluriformiteit hoort bij Nederland, een land van minderheden. Katholieken, protestanten, joden, vrijdenkers: ze moesten altijd met elkaar functioneren. De afgelopen decennia zijn er nieuwe groepen bij gekomen. Vandaag de dag is de culturele of religieuze ander niet meer een abstract figuur, maar een buurman of buurvrouw, een collega of medestudent. Wij kunnen en willen Nederland niet op slot zetten en tegelijkertijd kan migratie nergens ter wereld ongeremd zijn. Het is zowel in het belang van de nieuwkomers als van de Nederlandse samenleving om een duidelijk migratiebeleid en een robuust integratiebeleid te ontwikkelen. Democratisch burgerschap is het sleutelbegrip in het nieuwe integratiebeleid. Nieuwkomers kunnen op die manier vorm en inhoud geven aan het leven in ons land. Begrip voor en acceptatie van de democratische rechtsstaat zijn de basis van onze samenleving, dat geldt voor alle inwoners van Nederland. Vraagstukken rond integratie bepalen in hoge mate de politieke agenda. Politieke partijen hebben het niet altijd gemakkelijk bij het vinden van antwoorden op kwesties waarvoor het integratievraagstuk hen stelt. Moet de concentratie van etnische minderheden in bepaalde wijken bestreden worden, of juist niet? Zijn eigen organisaties nu bevorderlijk voor de integratie, of juist niet? Het CDA-WI-rapport Investeren in integratie uit 2003 biedt nog altijd een verrassend actuele doordenking van dit thema. Nieuwe gemeenschappelijkheid Voor onze toekomst zou dít wel eens de grootste uitdaging kunnen zijn: het vinden van eennieuwe gemeenschappelijkheid. Die mag niet alleen draaien om regels, apparaten envoorzieningen, maar om een samenleving waarin ieder mens zich gekend weet en iedermens een fundament vindt om bij te kunnen dragen aan het goede samenleven. Het vindenvan zo’n nieuwe combinatie van sociale zekerheid, gemeenschappelijke orde en persoonlijkevrijheid is een complexe opgave. Misschien wel even uitdagend als de opbouw van deverzorgingsstaat na de Tweede Wereldoorlog. Eén ding weten we zeker: de huidige manier van leven, samenleven en besturen moet veranderen. Het neoliberale idee van ‘vrijheid, blijheid’ en winstmaximalisatieis in instrumentalistische bestuurspraktijken lang dominant geweest. In dat verhaal zijnmensen zelf verantwoordelijk voor geluk en falen, geldt de overheid als een hindermacht en moeten maatschappelijke problemen door marktwerking worden opgelost.Dit is geen houdbaar verhaal meer. We lopen met z’n allen tegen culturele, ecologischeen economische grenzen aan en daarmee tegen de grens van een draagbaar bestaan. Het neoliberale idee is niet vol te houden en blokkeert een samenleving die verder moet en verder wilop weg naar een gemeenschappelijke toekomst. Andere visie Er is een andere visie nodig. Een visie waarin begrippen als vertrouwengeven, samenwerken, waarderen en verbinden centraal staan. Vanuit de politieke filosofie van deChristendemocratie betekent dit vrijheid in gelijkwaardigheid en verantwoordelijk burgerschap. Niet óf Staat óf markt, nietóf jij óf ik, maar zij aan zij. De taak van de ethiek is niet om antwoord te geven op de vraag wat we moeten doen, maar eerder om te voorkomen dat we laten verdwijnen wat we daaromtrent eigenlijk al wel weten, aldus de filosoof Paul van Tongeren. Door het vluchtelingendebat in termen van aantallen te voeren, wordt deze morele impuls verduisterd en verdraaid. Deze pervertering van het vluchtelingendebat heeft een tragisch karakter: ze versluiert onze hulpplicht en ontneemt ons de durf de echt belangrijke vragen te stellen. Het vluchtelingenvraagstuk dreigt nieuwe scheidslijnen te trekken: tussen Nederlanders en nieuwkomers en tussen de zogeheten voorstanders van een ruimhartig vluchtelingenbeleid en tegenstanders daarvan. Hoe kan de balans worden gevonden tussen enerzijds de noodzaak om een veilige haven te bieden aan mensen in nood en anderzijds de noodzaak om rekening te houden met de draagkracht van en het draagvlak onder de Nederlandse bevolking? Culturele verschillen versterkt Het jarenlang relativeren van culturele verschillen heeft ervoor gezorgd dat culturele verschillen zijn versterkt. Willen we het open, pluriforme, tolerante, solidaire en vrije karakter van de samenleving behouden, dan zullen we afscheid moeten nemen van het relativisme van de multiculturele samenleving, stelde ooit Piet Hein Donner. Dat is geen afscheid van pluriformiteit, verdraagzaamheid en veelkleurigheid, maar juist een bewuste keuze daarvoor. Er mag dan ook geen twijfel bestaan dat het CDA staat voor haar idealen, zoals die voortkomen uit haar Christelijke beginselen. Dit betekent een rechtvaardige-, democratische- en solidaire samenleving. Ook voor minderjarige asielzoekers, migranten en vluchtelingen in de kampen op de eilanden in Griekenland.

De raad van Lansingerland heeft op 28 mei met ruime meerderheid ingestemd met een motie om Lansingerland aan te laten sluiten bij de ‘coalition of the willing.’ Deze coalitie van gemeenten pleit voor een echte oplossing voor verweesde vluchtelingenkinderen in Griekenland. 

Lansingerland is nu ook één van de ruim 100 Nederlandse gemeenten die de rijksoverheid oproept om gehoor te geven aan het verzoek van Griekenland om verweesde vluchtelingenkinderen een nieuw thuis te geven binnen de EU. In Griekenland leven op dit moment meer dan 5000 minderjarige vluchtelingen zonder ouders onder erbarmelijke omstandigheden, soms zelfs in politiecellen vanwege een gebrek aan opvangcapaciteit.

Tot nu toe heeft de Nederlandse regering, in tegenstelling tot veel andere lidstaten, zoals Frankrijk, Ierland, Duitsland en Kroatië, geen gehoor gegeven aan deze oproep. Verschillende maatschappelijke organisaties, zoals stichting Vluchteling en VluchtelingenWerk Nederland, riepen daarom begin dit jaar gemeenten op om aan te geven dat zij wél bereid zijn om deze kinderen op te vangen. De groep gemeenten die deze oproep steunt, blijft maar groeien en daardoor neemt de druk op de landelijke politiek steeds verder toe.

Na in maart al vragen hierover te hebben gesteld aan het college, diende D66 in de raadsvergadering van 28 mei een motie in om ook Lansingerland aan te laten sluiten. GroenLinks, PvdA, Wij Lansingerland en de ChristenUnie dienden de motie mee in. Tijdens de raadsvergadering kon de motie ook nog rekenen op de steun van de voltallige CDA-fractie en een deel van de Leefbaar 3B fractie. Daarmee werd de motie met een ruime meerderheid aangenomen!

D66 is zeer verheugd met de steun die de motie heeft mogen ontvangen. Dank aan alle raadsleden die de motie steunden! Dit laat opnieuw zien dat de plicht om kwetsbare kinderen te beschermen algemeen geaccepteerd wordt en politieke partijen verbindt.

Hiermee eindigt het natuurlijk niet. Lansingerland blijft samen met honderden andere gemeenten, kerken, stichtingen en andere maatschappelijke instellingen druk uitoefenen op de Rijksoverheid om het verzoek van Griekenland in te willigen. Niets doen is onacceptabel: we kunnen niet goedkeuren dat in ons Europa kinderen in dit soort omstandigheden moeten leven!

Kinderpardon Tien dagen stond de coalitie onder hoogspanning vanwege het kinderpardon. Het kabinet wilde strikt vasthouden aan de regel dat asielzoekersgezinnen aan terugkeer naar hun land van herkomst moeten meewerken. Daardoor mochten de afgelopen jaren maar heel weinig van deze kinderen hier blijven. In de bijna-crisis rond dit hoofdpijndossier hanteerden CDA, D66 en ChristenUnie de overvalstrategie. Via de krant liet bondgenoot CDA weten toch voor een verruiming van de regeling te zijn. Zo ontstond er opeens een Kamermeerderheid en was er heibel in het Torentje. De frustratie was bijna tastbaar na de eerdere recente zeperd over de Dividendbelasting. Europese Hof Fractieleider Buma probeerde zich aanvankelijk nog te verschuilen achter een uitspraak van het Europese Hof. Door het zogenoemde Gnandi-arrest zou de bestaande asielregeling niet meer houdbaar zijn, beweerde de CDA-leider vlak na de koerswijziging. Achter de schermen deden de coalitievrienden dat meteen af als flauwekul. Iedereen weet waarom Buma is omgegaan: de onrust onder zijn trouwe CDA-leden. In december 2018 zag het CDA nog niets in een versoepeling. Lokale afdelingen van de Christendemocraten zijn het echter niet altijd met de landelijke leiding eens. Dat bleek ook nu weer: in twintig van de 25 gemeenten schaarde het CDA zich achter een ruimer kinderpardon. Na de draai van het CDA van ‘we gaan er niet aan tornen’ tot ‘we willen een kinderpardon’ pleitte de ChristenUnie meteen voor een acute uitzetstop. Hoe kunnen er nog kinderen worden uitgezet als er wellicht een versoepeling van de regels komt? Het was olie op het vuur, maar D66 en CDA konden niet anders dan kleur bekennen. Opeens was er ook een Kamermeerderheid om meteen het strenge asielbeleid te ondergraven. Het vermoeden bestaat dat de ChristenUnie de onrust onder het CDA-kader doelbewust heeft aangewakkerd, onder meer via hun contacten in kerken en bij asieladvocaten. Zelf draaide de partij er niet omheen: iedereen die bij hen pleitte voor een kinderpardon werd doorverwezen naar het CDA. Daar ligt de sleutel. Oude wonden De afgelopen weken zijn bij het CDA oude wonden weer bovengekomen. Ooit dreigde de partij te splijten in voor- en tegenstanders van de gedoogconstructie met de PVV. Dit keer doemt in februari een congres op waarbij een aanzienlijk deel van het kader zich om morele redenen tegen de partijtop wil keren. Buma moest zijn rechtlijnigheid opofferen: een kinderpardon was nodig om de partij bij elkaar te houden. Buma heeft zich altijd als de anti-Rutte gepresenteerd: rechtlijnig, minder glad en vooral standvastig. Dat zelfbeeld zit vol krassen nu de CDA-leider bij het kinderpardon een draai heeft gemaakt waar zelfs de onverstoorbare premier duizelig van werd. Een politieke ripdeal, oordeelde de VVD-fractie. Er resteerde slechts één verdedigingsstrategie: subtiel dreigen met een kabinetscrisis. Stoïcijns bleef de VVD vervolgens verwijzen naar de afspraken in het Regeerakkoord. Daar zou de VVD iedereen aan houden. De liberalen moesten uiteindelijk toch door de knieën, -weg streng asielbeleid- maar probeerde de huid duur te verkopen. De partij zegt nu tevreden te zijn over de concessies die uiteindelijk zijn binnengesleept. Zo verdwijnt de discretionaire bevoegdheid – een oude wens van de VVD. Regeren een spijkerbed Buma’s interne critici hebben nu gezien dat de partijleider minder rechtlijnig is dan hij lijkt. Verzet loont, zeker nu de rechtse koers niet meer leidt tot gunstige peilingen. Bij het aantreden van Rutte III waarschuwde de CDA-leider zijn ministers al dat regeren een spijkerbed is.Nu ligt hij er zelf op en is het de vraag of de rust nu definitief terug is. Ook bij het klimaatbeleid lopen breuklijnen door de partij. Er zijn CDA’ers die allereerst oog hebben voor de belangen van de agrarische sector, de kleine automobilist en de werknemers van de industrie in de provincie. Die steunen Buma’s waarschuwing voor een klimaatrevolte als het kabinet te hard van stapel loopt. Tegelijkertijd zijn er ook CDA’ers die zich allereerst als rentmeesters van deze aarde zien en weinig op hebben met de terughoudendheid van de partijleider. Dat bleek al tijdens de formatie toen CDA-kopstuk Herman Wijffels ongekend hard uithaalde naar Buma. ‘Die man heeft helemaal niets met het duurzaamheidsvraagstuk’, aldus de ex-Rabobank-topman. ‘Het rentmeesterschap staat in de uitgangspunten van het CDA, maar is helemaal op de achtergrond geraakt.’ Eenmalige oplossing Het huidige kinderpardon is een politieke oplossing voor een probleem dat nu bestaat, niet om een probleem in de toekomst te voorkomen. Daar zou de politiek ook eerlijk over kunnen zijn. Het is niet voor het eerst dat een pardon wordt bekrachtigd met de woorden dat het een eenmalige oplossing is. Het laatste pardon was in 2013, eveneens een kinderpardon zoals afgesproken in Rutte II, waardoor 1.540 minderjarigen konden blijven. In 2006 was er een generaal pardon: 28.000 mensen kregen een verblijfsvergunning. En in 2003 verleende toenmalig minister Rita Verdonk ook een pardon, aan 2.200 mensen. Het betrof telkens een restgroep van mensen die zich niet aan de regels hadden gehouden, daar nèt buiten vielen of nog in de wachtrij stonden. Het handhaven van regels is vanuit dat perspectief de kern van het probleem. Hoe zorg je ervoor dat mensen die niet mogen blijven ook weggaan? Een oplossing om geen nieuwe restgroep te laten ontstaan, kan een terugkeer van het driejarenbeleid zijn. Tot 2003 gold de regel dat als de overheid een vreemdeling niet binnen drie jaar uitsluitsel kon geven of hij mocht blijven of niet, deze vreemdeling een verblijfsvergunning kreeg. Het demissionaire kabinet-Balkenende I schafte die – zeer effectieve – regel af en daarmee ook de stok achter de deur voor de overheid om tijdig te beslissen. Een kinderpardon is per definitie een duurzame oplossing, omdat het rekenschap geeft van het onvermogen van het recht om de werkelijkheid te controleren. Dat nu toch zo’n zeshonderd kinderen en hun familieleden mogen blijven, is een triomf in een versplinterd politiek landschap. Met het akkoord over het recente kinderpardon is de coalitie voorlopig gered, maar het wantrouwen is niet weg. Het is de paradox van het kibbelkabinet Rutte III: VVD, CDA, D66 en ChristenUnie hebben geen onderlinge solidariteit nodig, ze zijn tot elkaar veroordeeld.

In de landelijke- en lokale politiek is het zomerreces. Op Prinsjesdag, de derde dinsdag van september, is het reces officieel ten einde. Politiek Den Haag is in diepe slaap. Een lange periode met nauwelijks belangwekkend nieuws. Heel het land bijna drie maanden op z'n gat: geen politiek, geen voetbalcompetitie, de BN'ers massaal afwezig en veel collega’s zijn weg. Weinig files, kortom Komkommertijd. Komkommertijd is sinds de 19de eeuw langzaamaan dé aanduiding voor de nieuwsloze zomerperiode geworden. Waarom is niet helemaal duidelijk - misschien hebben we het uit het Engels, al is cucumber time daar allang uit verdwenen - maar in elk geval moet het met het hoogseizoen in de komkommerteelt te maken hebben. Een uniek Nederlands verschijnsel is de komkommertijd in elk geval niet. In het Engels heet het nu the silly season. De Duitsers noemen het Sommerloch of Sauregurkenzeit. Wereldwijd wringen de media zich in bochten om dat 'zomergat' te vullen. Ze rekken bijvoorbeeld de gewone items, herhalen eindeloos veel, of schrijven - jawel - een zomercolumn. Velen zijn al met vakantie of treffen de voorbereidingen voor een vrije periode. Zij gaan met het vliegtuig, de auto, per fiets, nemen de trein of gaan gewoon te voet. Heeft u zich wel eens gerealiseerd over hoeveel vervoermiddelen wij mensen beschikken? U staat daar waarschijnlijk nooit bij stil, maar ik heb dat eens voor u uitgezocht. In de wet staat het allemaal fraai omschreven: een vervoermiddel (of vervoersmodaliteit) is een technisch artefact met als primaire functie het verplaatsen van personen of goederen in het verkeer. De term voertuig wordt over het algemeen gebruikt voor vervoermiddelen die over land gaan. Vervoermiddelen over water, lucht en ruimte worden vaartuigen genoemd. Er is een heel scala aan mogelijkheden van vervoer. Bijvoorbeeld een voertuig dat door menskracht wordt voortbewogen zoals een fiets, een riksja of een kruiwagen. Daarnaast zijn er rij- of lastdieren die voor vervoer kunnen zorgen zoals een paard of een ezel. Een rijtuig met paardentractie (of een ander trekdier) kan ook. Denk maar aan een paard-en-wagen en een arren- of hondenslee. Een rijtuig dat zich over spoorrails voortbeweegt noemt men eenvoudig een trein. Het spoorwegnet in ons land bestaat al bijna tweehonderd jaar. Op 20 september 1839 was het zover: vanaf het Amsterdamse station d'Eenhonderd Roe reed de eerste stoomlocomotief naar Haarlem. De vier locomotieven die dienst deden hadden archaïsche namen: de Arend, de Snelheid, de Hoop en de Leeuw. Zij waren van Engels fabricaat en werden bediend door Engelse machinisten. Toen ik jaren geleden eens in Zuid-Afrika per trein reisde was ik getuige van een opmerkelijk voorval. Het was onderweg van Pretoria naar Johannesburg. Op een klein tussenstation stopte de trein om enkele passagiers in- en uit te laten stappen. Terwijl het snerpende fluitsignaal van de conducteur klonk en de handmatig bediende deuren door hem werden gesloten zag ik dat er een man met twee koffers op het perron achter bleef. Ik dacht dat hij de trein had gemist en nu op de volgende moest wachten. De zware locomotief zette zich vervolgens dampend in beweging en reed heel langzaam het station uit, de man achterlatend op een verder geheel leeg perron. Toen ik na een kwartier mij naar de restauratiewagen begaf -die zich in het laatste gedeelte van de trein bevond- zag ik opeens de man met de koffers die zojuist nog met zijn bagage op het perron stond, aan de bar zitten. Ik was stomverbaasd, dit kon toch niet waar zijn? Misschien vergiste ik mij wel en zou het een dubbelganger of wellicht een broer van de man zijn. Nieuwsgierig vroeg ik hem hoe hij op deze plaats kon zitten terwijl even daarvoor de deuren werden gesloten en de trein zonder hem wegreed. Het antwoord was van een verbluffende eenvoud: “Ik hoor hier helemaal niet te zitten”, zei hij grijnzend. Ik stond op het perron te wachten op de volgende trein die mij naar mijn bestemming moet brengen. Terwijl ik daar rustig stond en de trein zich in beweging zette, zag een passagier mij met mijn koffers staan en dacht dat ik de trein had gemist. Hij deed de deur open en hees mij met koffers en al naar binnen! Ik wens u een goed reces en een mooie vakantie.