Poliflw

Toen wij signalen hoorden over problemen die vrijwilligers ondervinden bij hun inzet voor asielzoekers (in de Tobias) en voor Oekraïense vluchtelingen (in de Kulck) hebben wij hier in de Raad van 7 juli navraag naar gedaan.

Het bleek te gaan over zaken als een cadeau voor een jarige gekocht hebben maar deze niet mogen bezorgen. Iemand voor een uitje naar een sportactiviteit mee willen nemen maar daarvoor geen toestemming krijgen. Deze en andere voorbeelden maken de frustratie duidelijk en bovendien lijken de regels rondom toegang voor vrijwilligers strenger te zijn geworden.We stelden in de raadsvergadering vragen zoals de volgende:

De burgemeester was verbaasd over het feit dat hierover onrust is ontstaan en hij kon de regels goed toelichten. Het is bijvoorbeeld voorgekomen dat een asielzoeker een COA-registratie gemist heeft door een uitje hetgeen de asielaanvraag bemoeilijkt. Er wordt gewaakt voor mensen die misbruik willen maken van deze mensen in hun kwetsbare positie, zoals rond uitbuiting op het werk of seksueel misbruik. Ook zijn een aantal mensen afhankelijk van psychische en medische zorg en daar moet rekening mee worden gehouden.

Deze uitleg is ronduit plausibel, maar het is daarom extra nodig dat deze informatie ook bekend is bij de vrijwilligers. De burgemeester zegde toe hiervoor te zorgen. Wij hebben de vrijwilligers hard nodig en met het oog op geplande nieuwe opvanglocaties moeten we extra zuinig op hen zijn.

Onze gemeente is begonnen met de opvang van vluchtelingen uit het door oorlog geteisterde Oekraïne. Leegstaande kantoorruimte is hiervoor snel gereed gemaakt, onze wethouder Titia Cnossen pakt dit project kordaat aan. Klasse!

Daarnaast zijn er in ons land en ook in Lansingerland mensen die opvang thuis overwegen. Wat geweldig! Omdat het om mensen gaat die om heftige ervaringen halsoverkop hun thuis verlieten en daarbij hebben en houwen hebben verloren, vraagt die opvang om een doordachte aanpak. Over die aanpak hebben we in de commissie Algemeen Bestuur van 13 april aandacht gevraagd, maar sommige elementen zijn ook van belang voor wie opvang overweegt.

De organisatie Takecarebnb (zie hun site takecarebnb.org) is een betrouwbare organisatie om gastgezin te matchen met vluchtelingen. Ook weten zij wat te doen als het daarbij niet soepel gaat. Problemen kunnen er zijn rond taal, zoeken van medische hulp (huisarts, vaccinaties), aanpassen aan het gastland en aan gewenste “huisregels”, vinden van werk, naar school gaan van kinderen, ontvangen van “leefgeld” enz. Met optimisme en humor is veel op te lossen, maar gewaakt moet worden voor een overmatig romantisch beeld van opvang van deze getraumatiseerde mensen. Heel veel praktische informatie en allerlei tips zijn verder te vinden op de gemeentelijke website, zie www.lansingerland.nl/oekraine-informatiepagina/

Om de opvang voor vluchteling en gastgezin tot een succes te maken, waarop na terugkeer naar huis of na een definitievere bestemming met voldoening op teruggekeken kan worden, adviseren we dringend om kennis te nemen van bovengenoemde informatiepagina’s. Vooral raden we af om via bureautjes met een onduidelijke status met vluchtelingen in contact te komen – hoe goed bedoeld ook. Er zijn helaas ook mensen en organisaties met minder goede bedoelingen. Als we met elkaar liefdevol maar ook kritisch blijven kijken, kunnen we een verschil maken. Bedankt daarom voor iedereen die zich – op wat voor manier dan ook – belangeloos inzet voor een ander!  

We hebben allen de dramatische ontwikkelingen in Afghanistan via de media kunnen volgen. Op het drama hebben we nu weinig invloed. Maar wel ligt er voor ons land een ereschuld naar de Afghaanse burgers die de Nederlandse militairen en andere hulpverleners geholpen hebben als bewaker, tolk enz. Gelukkig zijn een aantal van deze vluchtelingen geholpen om veilige landen te vinden. 

Probleem is nu echter dat de opvang in Ter Apel de toeloop even niet aankan en er noodopvang nodig is. Begrijpelijk daarom, dat het kabinet met een oproep kwam aan alle gemeenten om te helpen.

Maar hoe dan? De Veiligheidsregio Rotterdam-Rijnmond heeft hiervoor een plan uitgedokterd waar onze fractie zich helemaal in kan vinden. Basis ervan is dat de periode van vergunningverlening tot plaatsing in de toegewezen gemeente verkort wordt en dat hiervoor in de regio tussenvoorzieningen (tijdelijke woonvormen) gecreëerd worden, waarvoor de Provincie Zuid-Holland en het Rijksvastgoedbedrijf vastgoed zullen verwerven.

Dat we het plan van harte steunen raakt ook aan de christelijke waarden waarvoor onze partij staat en waar ons Tweede Kamerlid Don Ceder eerder over sprak. Ook Don begrijpt de angsten en risico’s dat de opvang ingewikkeld is, maar, zegt hij dan, we geloven dat er iets belangrijkers is, namelijk het bijstaan van een medemens in nood. Daarbij mag de bureaucratische afwikkeling deze morele plicht niet in de weg staan. Gelukkig vond deze motie die wij mede-indienden steun van de meerderheid in de raad.

De raad van Lansingerland heeft op 28 mei met ruime meerderheid ingestemd met een motie om Lansingerland aan te laten sluiten bij de ‘coalition of the willing.’ Deze coalitie van gemeenten pleit voor een echte oplossing voor verweesde vluchtelingenkinderen in Griekenland. 

Lansingerland is nu ook één van de ruim 100 Nederlandse gemeenten die de rijksoverheid oproept om gehoor te geven aan het verzoek van Griekenland om verweesde vluchtelingenkinderen een nieuw thuis te geven binnen de EU. In Griekenland leven op dit moment meer dan 5000 minderjarige vluchtelingen zonder ouders onder erbarmelijke omstandigheden, soms zelfs in politiecellen vanwege een gebrek aan opvangcapaciteit.

Tot nu toe heeft de Nederlandse regering, in tegenstelling tot veel andere lidstaten, zoals Frankrijk, Ierland, Duitsland en Kroatië, geen gehoor gegeven aan deze oproep. Verschillende maatschappelijke organisaties, zoals stichting Vluchteling en VluchtelingenWerk Nederland, riepen daarom begin dit jaar gemeenten op om aan te geven dat zij wél bereid zijn om deze kinderen op te vangen. De groep gemeenten die deze oproep steunt, blijft maar groeien en daardoor neemt de druk op de landelijke politiek steeds verder toe.

Na in maart al vragen hierover te hebben gesteld aan het college, diende D66 in de raadsvergadering van 28 mei een motie in om ook Lansingerland aan te laten sluiten. GroenLinks, PvdA, Wij Lansingerland en de ChristenUnie dienden de motie mee in. Tijdens de raadsvergadering kon de motie ook nog rekenen op de steun van de voltallige CDA-fractie en een deel van de Leefbaar 3B fractie. Daarmee werd de motie met een ruime meerderheid aangenomen!

D66 is zeer verheugd met de steun die de motie heeft mogen ontvangen. Dank aan alle raadsleden die de motie steunden! Dit laat opnieuw zien dat de plicht om kwetsbare kinderen te beschermen algemeen geaccepteerd wordt en politieke partijen verbindt.

Hiermee eindigt het natuurlijk niet. Lansingerland blijft samen met honderden andere gemeenten, kerken, stichtingen en andere maatschappelijke instellingen druk uitoefenen op de Rijksoverheid om het verzoek van Griekenland in te willigen. Niets doen is onacceptabel: we kunnen niet goedkeuren dat in ons Europa kinderen in dit soort omstandigheden moeten leven!

Kinderpardon Tien dagen stond de coalitie onder hoogspanning vanwege het kinderpardon. Het kabinet wilde strikt vasthouden aan de regel dat asielzoekersgezinnen aan terugkeer naar hun land van herkomst moeten meewerken. Daardoor mochten de afgelopen jaren maar heel weinig van deze kinderen hier blijven. In de bijna-crisis rond dit hoofdpijndossier hanteerden CDA, D66 en ChristenUnie de overvalstrategie. Via de krant liet bondgenoot CDA weten toch voor een verruiming van de regeling te zijn. Zo ontstond er opeens een Kamermeerderheid en was er heibel in het Torentje. De frustratie was bijna tastbaar na de eerdere recente zeperd over de Dividendbelasting. Europese Hof Fractieleider Buma probeerde zich aanvankelijk nog te verschuilen achter een uitspraak van het Europese Hof. Door het zogenoemde Gnandi-arrest zou de bestaande asielregeling niet meer houdbaar zijn, beweerde de CDA-leider vlak na de koerswijziging. Achter de schermen deden de coalitievrienden dat meteen af als flauwekul. Iedereen weet waarom Buma is omgegaan: de onrust onder zijn trouwe CDA-leden. In december 2018 zag het CDA nog niets in een versoepeling. Lokale afdelingen van de Christendemocraten zijn het echter niet altijd met de landelijke leiding eens. Dat bleek ook nu weer: in twintig van de 25 gemeenten schaarde het CDA zich achter een ruimer kinderpardon. Na de draai van het CDA van ‘we gaan er niet aan tornen’ tot ‘we willen een kinderpardon’ pleitte de ChristenUnie meteen voor een acute uitzetstop. Hoe kunnen er nog kinderen worden uitgezet als er wellicht een versoepeling van de regels komt? Het was olie op het vuur, maar D66 en CDA konden niet anders dan kleur bekennen. Opeens was er ook een Kamermeerderheid om meteen het strenge asielbeleid te ondergraven. Het vermoeden bestaat dat de ChristenUnie de onrust onder het CDA-kader doelbewust heeft aangewakkerd, onder meer via hun contacten in kerken en bij asieladvocaten. Zelf draaide de partij er niet omheen: iedereen die bij hen pleitte voor een kinderpardon werd doorverwezen naar het CDA. Daar ligt de sleutel. Oude wonden De afgelopen weken zijn bij het CDA oude wonden weer bovengekomen. Ooit dreigde de partij te splijten in voor- en tegenstanders van de gedoogconstructie met de PVV. Dit keer doemt in februari een congres op waarbij een aanzienlijk deel van het kader zich om morele redenen tegen de partijtop wil keren. Buma moest zijn rechtlijnigheid opofferen: een kinderpardon was nodig om de partij bij elkaar te houden. Buma heeft zich altijd als de anti-Rutte gepresenteerd: rechtlijnig, minder glad en vooral standvastig. Dat zelfbeeld zit vol krassen nu de CDA-leider bij het kinderpardon een draai heeft gemaakt waar zelfs de onverstoorbare premier duizelig van werd. Een politieke ripdeal, oordeelde de VVD-fractie. Er resteerde slechts één verdedigingsstrategie: subtiel dreigen met een kabinetscrisis. Stoïcijns bleef de VVD vervolgens verwijzen naar de afspraken in het Regeerakkoord. Daar zou de VVD iedereen aan houden. De liberalen moesten uiteindelijk toch door de knieën, -weg streng asielbeleid- maar probeerde de huid duur te verkopen. De partij zegt nu tevreden te zijn over de concessies die uiteindelijk zijn binnengesleept. Zo verdwijnt de discretionaire bevoegdheid – een oude wens van de VVD. Regeren een spijkerbed Buma’s interne critici hebben nu gezien dat de partijleider minder rechtlijnig is dan hij lijkt. Verzet loont, zeker nu de rechtse koers niet meer leidt tot gunstige peilingen. Bij het aantreden van Rutte III waarschuwde de CDA-leider zijn ministers al dat regeren een spijkerbed is.Nu ligt hij er zelf op en is het de vraag of de rust nu definitief terug is. Ook bij het klimaatbeleid lopen breuklijnen door de partij. Er zijn CDA’ers die allereerst oog hebben voor de belangen van de agrarische sector, de kleine automobilist en de werknemers van de industrie in de provincie. Die steunen Buma’s waarschuwing voor een klimaatrevolte als het kabinet te hard van stapel loopt. Tegelijkertijd zijn er ook CDA’ers die zich allereerst als rentmeesters van deze aarde zien en weinig op hebben met de terughoudendheid van de partijleider. Dat bleek al tijdens de formatie toen CDA-kopstuk Herman Wijffels ongekend hard uithaalde naar Buma. ‘Die man heeft helemaal niets met het duurzaamheidsvraagstuk’, aldus de ex-Rabobank-topman. ‘Het rentmeesterschap staat in de uitgangspunten van het CDA, maar is helemaal op de achtergrond geraakt.’ Eenmalige oplossing Het huidige kinderpardon is een politieke oplossing voor een probleem dat nu bestaat, niet om een probleem in de toekomst te voorkomen. Daar zou de politiek ook eerlijk over kunnen zijn. Het is niet voor het eerst dat een pardon wordt bekrachtigd met de woorden dat het een eenmalige oplossing is. Het laatste pardon was in 2013, eveneens een kinderpardon zoals afgesproken in Rutte II, waardoor 1.540 minderjarigen konden blijven. In 2006 was er een generaal pardon: 28.000 mensen kregen een verblijfsvergunning. En in 2003 verleende toenmalig minister Rita Verdonk ook een pardon, aan 2.200 mensen. Het betrof telkens een restgroep van mensen die zich niet aan de regels hadden gehouden, daar nèt buiten vielen of nog in de wachtrij stonden. Het handhaven van regels is vanuit dat perspectief de kern van het probleem. Hoe zorg je ervoor dat mensen die niet mogen blijven ook weggaan? Een oplossing om geen nieuwe restgroep te laten ontstaan, kan een terugkeer van het driejarenbeleid zijn. Tot 2003 gold de regel dat als de overheid een vreemdeling niet binnen drie jaar uitsluitsel kon geven of hij mocht blijven of niet, deze vreemdeling een verblijfsvergunning kreeg. Het demissionaire kabinet-Balkenende I schafte die – zeer effectieve – regel af en daarmee ook de stok achter de deur voor de overheid om tijdig te beslissen. Een kinderpardon is per definitie een duurzame oplossing, omdat het rekenschap geeft van het onvermogen van het recht om de werkelijkheid te controleren. Dat nu toch zo’n zeshonderd kinderen en hun familieleden mogen blijven, is een triomf in een versplinterd politiek landschap. Met het akkoord over het recente kinderpardon is de coalitie voorlopig gered, maar het wantrouwen is niet weg. Het is de paradox van het kibbelkabinet Rutte III: VVD, CDA, D66 en ChristenUnie hebben geen onderlinge solidariteit nodig, ze zijn tot elkaar veroordeeld.