Poliflw

Woensdag 29 januari namen we in#raad024misschien wel de belangrijkste beslissing van deze raadsperiode: hoe gaan we verder met onze (jeugd)zorg. De vraag (quasi)inbesteden of aanbesteden leverde de grootste discussie op. En ook voor inwoners is dat lastig te begrijpen. Wat is er veel over gezegd en geschreven de laatste maanden. De partijen voor inbesteding schilderen aanbesteding af alsof we op de grootste ramp afstevenen en dezorg vrijwillig aan de markt overlaten zonder dat we daar als gemeente nog invloed op hebben. Maar het ligt natuurlijk veel genuanceerder. Een goed uitgeschreven bestek (uitvoerige opdracht aan de zorgaanbieder) levert precies wat je vraagt. En dan is er nog Europese wetgeving die een grote rol speelt in de keuze. Echter is dat verhaal taai en moeilijk uit te leggen door de media. Het is niet zo gek dat de Nijmegenaar er nog maar weinig van begrijpt. Iemand schreef: "Dit lijkt me een gevalletje waarin de burger geen idee heeft hoe de vork precies in de steel zit.#transparantie" De zorg is wat mij betreft het zwaarste dossier, met de overdracht van het Rijk naar de gemeente werden wij als gemeenteraad ook verantwoordelijk, maar wij zijn een lekenbestuur (we zijn hier niet voor opgeleid). Daarom hebben we als raad gezamenlijk een intensief traject doorlopen met ambtenaren, wethouder en een externe jurist gespecialiseerd in Europees aanbestedingsrecht. Ik kan je zeggen dat we als raad gedegen zijn geïnformeerd over de (on)mogelijkheden en dat we als partijen afzonderlijk de keuze hebben gemaakt met de beste intentie voor de beste zorg in Nijmegen. Namens hetCDA Nijmegenheb ik gepleit en gestemd voor aanbesteding. Bij (quasi)inbesteden moet je als gemeente aantonen dat de markt faalt. Volgens het CDA kunnen we dat als Nijmegen niet hardmaken met het risico op meerdere rechtszaken door zorgorganisaties die de (quasi)inbesteding aanvechten. Mede om die reden viel voor ons die optie af. Met een gedegen bestek (opdrachtbeschrijving waarbij o.a. lokale verankering, monitoring, controle en bijsturing gewaarborgd is) kunnen we de zorg in Nijmegen prima aan een zorgorganisatie, die de juiste mensen in dienst heeft, toevertrouwen. Het is nu aan het College om tot een definitief bestek te komen en daarna zijn wij als raad weer aan zet om te controleren. Raadslid Marjolijn Mijling, woordvoerder zorg en welzijn (Ter info nog even de taken van de gemeenteraad: het vormen van de volksvertegenwoordiging, het stellen van kaders en het controleren van het college (burgemeester en wethouders).

Afgelopen week werd er uitvoerig gediscussieerd in de media en in de gemeenteraad over mensen die in onze stad bedelen. Fractievoorzitter Mark Buck schreef bijgaand opinieartikel al in 2016. De Gemeenteraad vergaderde destijds over “overlast in de Van Schevichavenstraat”. Het CDA wilde de discussie toen al niet reduceren tot een veiligheidskwestie, zoals sommige andere partijen, maar kijken naar de diepere gronden die hier aan ten grondslag liggen. Deze mening delen wij nog steeds. Lees het opinieartikel uit 2016, nog immer actueel wat betreft het CDA Nijmegen. Overlast of overvol geweten? Ik mag graag een goed debat voeren. Voor de mensen die mij kennen zal dat geen verrassing zijn. Met name in de Nijmeegse Raad kom je dan uitgebreid aan je trekken. De schakering van politieke partijen is groot, collega’s zijn goed ingelezen en creatief en het debat gaat meestal over de inhoud en zelden over de man. Maar soms is het juist op het punt van die inhoud dat de schoen begint te wringen. Afgelopen week vergaderde de Nijmeegse gemeenteraad, op verzoek van de VVD en PvdA, over “overlast in de Van Schevichavenstraat”. Wanneer we het hebben over “overlast”, hebben deze twee partijen het over mensen die bij de ingang van de Albert Heijn staan te bedelen wanneer u en ik onze boodschappen doen. Hoe langer ik nadenk over het woord overlast, hoe pijnlijker het wordt. Want wat is overlast? We hebben er ongetwijfeld allemaal wel eens mee te maken gehad: luid geschreeuw van dronken mensen, iemand die aan je kleding hangt of mensen die zich aan je opdringen zonder duidelijke reden. Daar treden de handhavers in Nijmegen –net zoals in de rest van Nederland- tegenop. En terecht. Onze samenleving is gebaseerd op een essentieel normbesef. Maar is dat waar we mee geconfronteerd worden als we onze boodschappen doen in de binnenstad? Of is het iets anders, iets waar we misschien ook niet altijd even graag mee geconfronteerd worden: een samenleving waarin niet iedereen zo mee kan komen waarin niet iedereen de Gelderlander kan lezen, boodschappen kan doen of ’s avond in een warm bed kan kruipen. Vinden we het niet gewoon makkelijker en fijner als we niet aan zoiets schrijnends hoeven te denken? Als we ons onttrekken aan mensen die iets aan ons vragen? Hebben we op die momenten last van overlast of van ons eigen geweten? Het doet me vreselijk pijn om te zien dat dit de manier is waarop we hierover willen praten in de Nijmeegse Raad. Niet omdat ik vind dat we bij overlast of andere problemen moeten wegkijken. Maar omdat ik niet snap dat redelijke partijen, waarmee ook het CDA goed kan samenwerken op bijvoorbeeld het gebied van zorg en welzijn het bestaan van mensen die bedelen reduceert tot een veiligheidskwestie. Een kwestie van de “harde aanpak”. Niemand zal mij horen betogen dat we dagelijks iedereen met getrokken portemonnee tegemoet moeten treden. Laten we voordat we gaan uithalen naar de mensen die het het moeilijkst hebben in onze samenleving eerst de reële en grote problemen in de stad aanpakken. Laten we niet beginnen bij de splinter in het oog van onze naaste, maar bij de balk die we soms in ons eigen oog hebben. Laat dit juist onze ogen openen in plaats van sluiten. Mark Buck fractievoorzitter CDA Nijmegen

Afgelopen week werd er uitvoerig gediscussieerd in de media en in de gemeenteraad over mensen die in onze stad bedelen. Fractievoorzitter Mark Buck schreef bijgaand opinieartikel al in 2016. De Gemeenteraad vergaderde destijds over “overlast in de Van Schevichavenstraat”. Het CDA wilde de discussie toen al niet reduceren tot een veiligheidskwestie, zoals sommige andere partijen, maar kijken naar de diepere gronden die hier aan ten grondslag liggen. Deze mening delen wij nog steeds. Lees het opinieartikel uit 2016, nog immer actueel wat betreft het CDA Nijmegen. Overlast of overvol geweten? Ik mag graag een goed debat voeren. Voor de mensen die mij kennen zal dat geen verrassing zijn. Met name in de Nijmeegse Raad kom je dan uitgebreid aan je trekken. De schakering van politieke partijen is groot, collega’s zijn goed ingelezen en creatief en het debat gaat meestal over de inhoud en zelden over de man. Maar soms is het juist op het punt van die inhoud dat de schoen begint te wringen. Afgelopen week vergaderde de Nijmeegse gemeenteraad, op verzoek van de VVD en PvdA, over “overlast in de Van Schevichavenstraat”. Wanneer we het hebben over “overlast”, hebben deze twee partijen het over mensen die bij de ingang van de Albert Heijn staan te bedelen wanneer u en ik onze boodschappen doen. Hoe langer ik nadenk over het woord overlast, hoe pijnlijker het wordt. Want wat is overlast? We hebben er ongetwijfeld allemaal wel eens mee te maken gehad: luid geschreeuw van dronken mensen, iemand die aan je kleding hangt of mensen die zich aan je opdringen zonder duidelijke reden. Daar treden de handhavers in Nijmegen –net zoals in de rest van Nederland- tegenop. En terecht. Onze samenleving is gebaseerd op een essentieel normbesef. Maar is dat waar we mee geconfronteerd worden als we onze boodschappen doen in de binnenstad? Of is het iets anders, iets waar we misschien ook niet altijd even graag mee geconfronteerd worden: een samenleving waarin niet iedereen zo mee kan komen waarin niet iedereen de Gelderlander kan lezen, boodschappen kan doen of ’s avond in een warm bed kan kruipen. Vinden we het niet gewoon makkelijker en fijner als we niet aan zoiets schrijnends hoeven te denken? Als we ons onttrekken aan mensen die iets aan ons vragen? Hebben we op die momenten last van overlast of van ons eigen geweten? Het doet me vreselijk pijn om te zien dat dit de manier is waarop we hierover willen praten in de Nijmeegse Raad. Niet omdat ik vind dat we bij overlast of andere problemen moeten wegkijken. Maar omdat ik niet snap dat redelijke partijen, waarmee ook het CDA goed kan samenwerken op bijvoorbeeld het gebied van zorg en welzijn het bestaan van mensen die bedelen reduceert tot een veiligheidskwestie. Een kwestie van de “harde aanpak”. Niemand zal mij horen betogen dat we dagelijks iedereen met getrokken portemonnee tegemoet moeten treden. Laten we voordat we gaan uithalen naar de mensen die het het moeilijkst hebben in onze samenleving eerst de reële en grote problemen in de stad aanpakken. Laten we niet beginnen bij de splinter in het oog van onze naaste, maar bij de balk die we soms in ons eigen oog hebben. Laat dit juist onze ogen openen in plaats van sluiten. Mark Buck fractievoorzitter CDA Nijmegen, 2016

Dag van de Mantelzorg.

Als VoorNijmegen.nu willen we onze bewondering uitspreken voor de bijna 40.000 inwoners van Nijmegen die actief te maken hebben met mantelzorg.

8000 mantelzorgers hebben het zwaar en 4000 mantelzorgers zijn elke dag zwaarbelast en verdienen ook aandacht. Dit jaar zijn er 2400 mantelzorg complimentjes  van €200  aangevraagd en dat zijn er 600 meer dan vorig jaar. Wij vinden dat er veel meer aandacht mag gaan naar de sterk groeiende groep mantelzorgers. We hebben dan ook aan de wethouder aangegeven dat we de strippenkaart voor 52 uur vervangende zorg als wel de extra 4 uur voor Mantelzorg Nijmegen bij de Stips blijven en daar niet op bezuinigd wordt.