Poliflw

Door Don Ceder op 17 mei 2024 om 15:45

Bijdrage Don Ceder debat situatie Gaza

Voorzitter, een van de meest indrukwekkende ontmoetingen in mijn leven was in de Palestijnse gebieden, waar ik een geheime ontmoeting tussen een Palestijnse burgemeester en een Israëlische burgemeester van een nederzetting meemaakte.

Zij kwamen met vrees voor grote repercussies samen om het dagelijks leven van hun volk beter te maken. Er heerste veel pijn, woede, onbegrip, trauma en verliezen onderling, maar één ding realiseerden ze: wij gaan beide niet weg, dit is ons land en dus moeten we praten.

Ik realiseerde me die dag dat dit de leiders van morgen zijn. Dit is het pad richting een duurzame oplossing.

Dit lichtpunt lijkt inmiddels eeuwenlang gelden, want al bijna 8 maanden lijkt er geen einde aan de geweldsspiraal te komen. En de hoop op vrede lijkt uiteen te spatten.

Want hoeveel beelden van Palestijnse moeders die hun kleine kinderen opgraven van ingestorte gebouwen moeten er nog voorbijkomen? Hoeveel verminkte Gazaanse kinderen heb ik al niet voorbijzien komen op social media? Voorzitter, ik rouw om al die duizenden Palestijnse burgerslachtoffers.

En afgelopen week heb ik de documentaire ‘screams before silence’ gezien die ingaat op de massale verkrachtingen en het extreem seksuele geweld op 7 oktober. Ik kon het niet afkijken, het ging door merg en been. En wat is het onverteerbaar voor al die families van Israëlische gegijzelden dat zij, behalve een filmpje af en toe, nog in het ongewis zitten over het lot van hun geliefden. En er is nog steeds geen staakt-het-vuren.

Oorlog is niet normaal. We moeten het vermogen blijven hebben om voorbij het leed te blijven kijken en te hopen op een toekomst voor zowel Israëliërs als Palestijnen. Want een ding is zeker: deze oorlog in Gaza zal niet voor altijd duren.

Ik bespeur echter geregeld naïviteit over wat er precies speelt in Gaza. We hebben in Hamas te maken met een terreurgroep die haar eigen burgers opoffert als menselijk schild. Bij wie de eigen slachtoffers onderdeel vormen van de strategie. Een buitengewoon wreed plan om internationale steun te vergaren. En het lukt.

Desondanks heeft Israël de dure plicht om verantwoord te blijven handelen. Om zelf rechtvaardig te blijven., zelfs in gevecht met een onrechtvaardige vijand als Hamas. Kan de overheid aangeven waar de laatste staakt-het-vuren onderhandelingen op zijn stukgelopen? En waar kunnen wij bijdragen?

En als we het over die toekomst van Gaza hebben, is er wat ons betreft nog te veel onduidelijkheid. Er zijn door verschillende Israëlische politici extreme uitspraken gedaan, waarbinnen geen toekomst bestaat voor de Palestijnen. Voor onze fractie zijn dat onacceptabele uitspraken. De Israëlische ministers Gallant en Gantz hebben gisteren dan ook terechte kritiek geuit op Netanyahu over het uitblijven van een realistisch plan voor Gaza na de oorlog. Want nogmaals, deze oorlog zal niet voor altijd duren.

Daarom de vraag aan het kabinet: hoe ziet de toekomst van Gaza er na deze oorlog uit en welke concrete gesprekken lopen daarover vooralsnog?

Tot slot de situatie in Rafah: ligt er volgens Nederland een duidelijke en geloofwaardige strategie en evacuatieplan ten aanzien van Rafah? Zo nee is daar uitzicht op en wat betekent dat? Want het lijkt ons heel logisch dat dat er moet liggen.

Voorzitter, die burgervaders toonden moed waar ik nog veel van kan leren. De moed om vooruit te kijken, elkaar in de ogen aan te kijken en te zeggen: wij mogen er beide zijn. Ik bid dat de gehele wereld iets van die moed mag overnemen.

Woensdag 15 mei heeft Gert-Jan Segers voor de ChristenUnie Krimpenerwaard een mooie avond verzorgd in Stolwijk. Hij deelde de volgende 7 lessen met ons, ook gemixt met anekdotes van zijn tijd als Kamerlid:

Na opnieuw een aanrijding van het spoorviaduct op de Randweg bij de Leidsevaart heeft de ChristenUnie de kwestie opnieuw aangekaart in het vragenuurtje van de gemeenteraad.

Voorzitter, op 1 mei is voor de zoveelste keer een te hoge vrachtwagen op de N208 tegen de spoorbrug bij de Leidsevaart gereden.

Is het college bereid actie te ondernemen? Heeft het college bijvoorbeeld al uitgezocht hoeveel het kost om de westelijke randweg bij de 3 spoorviaducten te verlagen of om portalen te plaatsen zoals bij de Velsertunnel en bij de provincie er op aangedrongen één van deze maatregelen te nemen?

De wethouder reageerde dat de Westelijke Randweg wordt beheerd door de provincie en dat de provincie daarom verantwoordelijk is. Wel is het signaal opnieuw doorgegeven aan de provincie. De ChristenUnie-fractie heeft dit doorgegeven aan onze statenfractie. Wij hopen dat dit knelpunt ook in de provincie besproken gaat worden. Van een aanrijding hebben immers niet alleen gebruikers van de Westelijke Randweg last, maar vooral ook treinreizigers. Bij elke aanrijding is het spoorvervoer namelijk enige tijd, soms zelfs een paar uur, gestremd. Dit treft dan honderden reizigers tussen Haarlem en Leiden, Haarlem en Zandvoort of Haarlem en Alkmaar, afhankelijk van welk viaduct is aangereden.

Bron: https://www.haarlemsdagblad.nl/cnt/dmf20240501_72867695/treinen-tussen-haarlem-envoorhout-rijden-weer-na-bij-ongeval-beschadigde-spoorbrug-op-n208-in-haarlem-veroorzakendevrachtwagenbestuurder-doorgeredenupdate

Een ruime raadsmeerderheid wil op de meeste wegen in Haarlem 30 km/uur invoeren. Alleen enkele doorgaande wegen zoals de Rijksstraatweg en de Spaarndamseweg blijven 50 km/uur. De ChristenUnie maakt zich zorgen over de snelheidsverlaging op de route Rustenburgerlaan-Houtplein-Van Eedenstraat-Wilhelminastraat-Parklaan omdat hier zeer veel bussen rijden. Een verlaging van de maximum snelheid kan ook betekenen dat de exploitatie van het OV duurder wordt en dat hierdoor frequenties moeten worden verlaagd.

Er was geen raadsmeerderheid te vinden om het besluit over deze straten uit te stellen of om deze straten voorlopig op 50 km/uur te houden. Er wordt op dit moment gewerkt aan plannen voor de herinrichting van de Wilhelminastraat. In deze straat wordt door het raadsbesluit 30 km de norm. Daarom heeft de ChristenUnie gevraagd compenserende maatregelen uit te werken zodat de doorstroming van het OV verbeterd voordat de snelheid wordt verlaagd. Raadslid Frank Visser: "Het kan niet zo zijn dat nu wordt gezegd dat er mogelijk compenserende maatregelen komen maar dat we nog niet weten of dit gaat lukken, maar ondertussen wel de snelheid verlagen. Ik heb daarom een motie geschreven waarin ik de wethouder vraag deze maatregelen versneld uit te werken zodat we die hebben voordat de snelheidsverlaging definitief wordt ingevoerd." Een meerderheid van de Raad heeft deze motie aangenomen. 

Motie Garandeer doorstroming HOV voordat 30 km/uur wordt ingevoerd

Deze motie hoort bij 16. Vaststellen wegcategorisering 30 km/uur

Ingediend op 25 april 2024

De indieners stellen de raad voor om het volgende besluit te nemen:

We stellen vast dat:

Verschillende wegen die worden gebruikt door hoogwaardig openbaar vervoer (HOV) in de voorgestelde wegcategorisering 30 km/uur worden; Uit het rijtijdenonderzoek blijkt dat de grootste impact voor het openbaar vervoer zit op de route Rustenburgerlaan-Houtplein-Van Eedenstraat-Wilhelminastraat-Parklaan; Op deze route in de spits meer dan 20 bussen per richting rijden; Daarom in het uitvoeringsprogramma gekozen is om het grootste deel van die route niet direct 30 km/uur te maken maar dit gelijktijdig met de realisatie van de herinrichting van de Wilhelminastraat te realiseren; Ook bij de keuze om de Zijlweg niet tijdens de eerste fase in 2025 uit te voeren de gevolgen voor de rijtijden van het openbaar vervoer een rol hebben gespeeld; Er zo tijd is voor het onderzoeken en uitvoeren van maatregelen die het OV versnellen en/of betrouwbaarder maken in overleg met de concessiehouders;

We overwegen dat:

Een hoogfrequent en betrouwbaar HOV-netwerk belangrijk is om de in de Omgevingsvisie beoogde mobiliteitstransitie te bereiken; Vertraging van het OV potentieel grote gevolgen heeft voor de exploitatie omdat een kleine vertraging er al toe kan leiden dat voor dezelfde frequentie een extra bus en extra personeel nodig is; De verwachting is dat er nog mogelijkheden zijn om de doorstroming van het openbaar vervoer te verbeteren, maar dat dit wel ten koste zal gaan van de snelheid van andere modaliteiten en daarom mogelijk een nadere afweging vragen in de Raad;

We vragen het college om:

Voordat 30 km/uur wordt ingevoerd op (delen van) de route Rustenburgerlaan-Houtplein-Van Eedenstraat-Wilhelminastraat-Parklaan en de route over de Zijlweg de Raad te informeren over de verkeersmaatregelen die het rijtijdverlies voor het HOV compenseren en deze maatregelen voorafgaand of tegelijkertijd te realiseren;

De volgende leden dienen dit voorstel in: 

Frank Visser, ChristenUnie

Als het aan de gemeenteraad van Hilversum ligt schakelt de regio Gooi en Vechtstreek vanaf 2026 over op nascheiding van PMD (plastic, metalen en drinkverpakkingen). Dat betekent dat de oranje minicontainer verdwijnt uit het straatbeeld en PMD weer bij het restafval moet worden weggegooid. Een pleidooi en amendement van ChristenUnie om vast te houden aan scheiding van PMD aan de bron kreeg helaas niet genoeg steun.

Bas Nanninga pleitte in zijn bijdrage voor het consequent blijven scheiden in de huishoudens. Niet alleen omdat bronscheiding goedkoper is - de overstap naar nascheiding gaat elke inwoner eenmalig € 3,00 kosten en vervolgens € 2,63 per jaar extra afvalstoffenheffing. Bronscheiding levert ook schonere reststromen op die beter te recyclen zijn. Het belangrijkste argument voor ChristenUnie was dat bronscheiding zorgt voor meer bewustzijn bij inwoners. Het geeft inwoners beter inzicht in de hoeveelheid plastic en verpakkingen die zij weggegooien. Het zet zo aan tot betere afvalscheiding en bewuster consumentengedrag. Door over te stappen op nascheiding van PMD komt daar verandering in. Bas Nanninga: “welk signaal geven we af, als we zeggen gooi alles maar bij restafval, de industrie lost het wel op?”

Het pleidooi van Bas was helaas niet voldoende. De meerderheid van de raadsleden koos helaas toch voor het gemak van nascheiding en een minicontainer minder in de tuin.

Door Mirjam Bikker op 16 mei 2024 om 12:04

Persreactie Mirjam Bikker: Een akkoord met een wankel fundament, veel wensdenken en wilde symbolen.

Een akkoord met een wankel fundament, veel wensdenken en wilde symbolen. De ChristenUnie vindt het keihard nodig dat we problemen concreet oplossen. Dat de polarisatie en vervreemding wordt aangepakt, dat we investeren in goed samen leven. Maar met veel wilde symbolen, heb je nu wel de droomvlucht maar komen echte oplossingen geen steek dichterbij. Omzien naar de ander, naar de schepping, dat staat op een laag pitje. Op een aantal goede voornemens na blijft de vraag op heel veel punten: hoe dan?

De samenlevingsvisie van het nieuwe kabinet is in zichzelf gekeerd. Klaar staan voor de ander is er niet meer bij in dit akkoord. De maatschappelijke diensttijd, waar jongeren leren om dat te doen, wordt geschrapt, de giftenaftrek beperkt, ontwikkelingssamenwerking zwaar gekortwiekt. De spreidingswet wordt geschrapt, en de mensen het Noorden blijven in de problemen. Concrete maatregelen om nu arbeidsmigratie omlaag te brengen zijn er nauwelijks. Wie dragen de gevolgen?

Nederland heeft een overheid nodig die problemen daadkrachtig aanpakt. En daar is heel veel werk aan de winkel. Nederland heeft een samenleving nodig waar de jongste generatie hoopvol en met goede voorbeelden leert samenleven, waar ondernemers, boeren en zoveel hardwerkende gezinnen zien dat de overheid de langdurige problemen van woningnood, van een vastgelopen overheid, van de aardbevingsschade in Groningen tot het toeslagenschandaal, op de rit krijgt. Op het gebied van medische ethiek is het goed te zien dat op veel fronten het progressief- liberale denken niet meer aanwezig is. Tegelijk houden we grote zorgen om de wetsvoorstellen rondom embryokweek. Ook de inzet om het aantal abortussen naar beneden te brengen, is verdwenen. De ChristenUnie zal met hart en ziel blijven werken aan een land waar we de ander zien staan, waar we werken aan een gezonde economie met behoud van de schepping, en elk leven van waarde is.

Door Mirjam Bikker op 14 mei 2024 om 17:45

‘Wie wereldwijd rondkijkt weet… zo vanzelfsprekend is vrijheid niet.'

Toespraak van Mirjam Bikken in de Sint-Janskerk in Gouda op 4 mei 2024

Godlof!

- Stolpersteine, Inez Meter, 2011

Met dit gedicht opent het indrukwekkende boek ‘Hier woonden’, van Soesja Citroen. Het boek kenmerkt zich door het herhaaldelijke, sobere ‘Hier woonde’, gevolgd door namen, adressen, geboorteplaats en sterfplek, meestal een concentratiekamp. Deze mensen woonden ooit in deze stad, onze stad, noemden Gouda hun thuis, maakten hier herinneringen. Bijna 400 namen worden genoemd, hun verhalen verteld. Opdat we nooit vergeten.

Het lezen ervan snijdt je door de ziel. Het zijn verhalen die je stil maken, vervullen van verdriet en verbijstering. Sommige verhalen raken je extra diep, omdat ze zo akelig dichtbij komen. Verhalen van mensen zoals jij en ik. Van kinderen, in de leeftijd zoals ze bij ons thuis zijn. Die genoten hebben van het groen aan de bomen in de lente, van het geroezemoes van de stad, de drukte op de markt. Van kinderen die speelden in het Houtmansplantsoen, tot het niet meer mocht. Die naar school gingen met andere kinderen uit de buurt, tot het niet meer mocht. Gingen zwemmen in het zwembad, tot het niet meer mocht. Omdat ze Joods waren. Voor Joden verboden.

Een van die namen is Andries Samuel van Wijnbergen. Naast zijn werk als accountant zat hij in de Goudse gemeenteraad. Hij was, net als ik, actief in de politiek. In 1940 al werd hij, enkel vanwege zijn Joodse achtergrond, uit deze functie ontheven. In de nacht van 23 oktober 1944 werd Andries thuis aan de Fluwelensingel gearresteerd door leden van de Landwacht. Hij zou overgebracht worden naar Rotterdam. Maar onderweg net voorbij de Julianasluizen waar nu Westergouwe is, wat toen nog Moordrecht was, werd hij gefusilleerd. Bij de Hoeve Nooitgedacht schiet een Nederlandse SD’er hem in koelen bloede dood. Zonder proces, zonder verantwoording ten tijde van de bezetting. Rechteloos, redeloos. Ook in onze stad, ook in het dorpje van mijn jeugd, was de wetteloosheid.  Hier zijn geen woorden voor, en tóch… Op 4 mei zijn we stil… én we proberen woorden te vinden, stamelend, met een brok in de keel en een zwaar gemoed. Omdat we denken: dit nooit weer.

Als schoolkind opgegroeid aan de Hollandse IJssel in het dorp Moordrecht, kende ik die verhalen van zo dichtbij, wat zich had afgespeeld zo in de buurt nog niet. Toch was dodenherdenking op 4 mei een vanzelfsprekend moment. Om stil te zijn, te herdenken hoe velen waren weggevoerd en vermoord. We dachten aan het verzet, de moedige mensen en het levensreddende werk dat werd gedaan. Boeken als Snuf de Hond, Holland onder het Hakenkruis, Engelandvaarders, ze werden door mij verslonden. En het was vanzelfsprekend welke keuzes een mens zou maken in de oorlog. Zoals het vanzelfsprekend was dat zulke verschrikkingen nooit meer zullen plaatsvinden.

Toen was ik een kind en dacht ik als een kind. En het zal zo blijven dat de boeken en gedachten van weleer ook gedachten voor het nu hebben gevormd die je meedraagt. Maar ze waren niet de hele waarheid. Integendeel. Van de Joodse gemeenschap die hier voor de oorlog voluit het Joodse leven kende, was maar een kleine rest over na de oorlog. En het grootste deel van de stad, van mijn dorp destijds, was niet actief in het verzet. Ook niet actief bij de NSB. Maar leefde onder het juk van de bezetting en zette niet de stap naar voren toen stadsgenoten werden weggehaald. Van Gouda wordt nog geschreven door de Duitse bezetter dat de bevolking en de gemeentepolitie wel erg meelevend is als Joodse Gouwenaren worden weggevoerd. Men was vriendelijk, maar het stopte niet.

Vandaag mag ik hier voor u de 4 mei-gedachtenis uitspreken en dat doe ik met een groot gevoel van verantwoordelijkheid. Want vandaag staan we stil bij al die Nederlanders – burgers of militairen die in ons Koninkrijk of waar ook ter wereld zijn omgekomen, zowel tijdens de Tweede Wereldoorlog, in Indonesië, als in oorlogssituaties en bij vredesoperaties daarna. Het is vandaag de dag van herdenken, van rouw dragen. En óók een dag van besef hoe kostbaar de vrijheid is, die we morgen gaan vieren. En als wij straks op de Markt stil zijn, met de vaste wens, dit nooit meer.

We hebben de dure plicht de verhalen van onze stadsgenoten die in de oorlog omgekomen zijn te blijven vertellen, met stilte en met woorden. Om de namen te blijven noemen. Het is van belang om het collectieve geheugen van onze stad van ons land te blijven voeden met beelden uit het verleden, want wie niet leert van het verleden, zal dezelfde valkuilen niet opmerken. De recente opmars van antisemitisme onderstreept dat belang opnieuw.

Dit herdenken heeft ook een bepaalde transcendentie: in het collectieve herdenken van dit hoofdstuk uit onze geschiedenis, overstijgen we voor een moment de vele breuklijnen die onze samenleving kent. Vandaag zijn we allemaal één. Jood en niet-Jood. Man en vrouw. Progressief en conservatief. Het verleden dringt ons daartoe. Het heden vraag erom. De stilte verbindt ons. We zeggen tezamen: nie wieder. Dit nooit meer.

Met Lex van der Helm wandelde ik recent door Gouda, om over de Joodse historie van deze stad te horen. Hij vertelde over de razzia in april 1943, doen het Joodse bejaardenhuis aan de Oosthaven ook niet meer ontsnapte. Over de dappere directrice mevrouw Teixeira de Mattos, die haar mensen niet in de steek liet, meeging naar Westerbork en als enige de transporten overleefde. We liepen langs de Stolpersteine, de gedenkstenen die herinneren aan de Joodse gemeenschap van voor de oorlog. We memoreerden dat die week de laatste stolpersteine, struikelstenen van onze stad geplaatst zijn.

Aan het eind van onze wandeling merkte Lex op: ‘Zo ver weg is het niet. Je bent zo terug in een spiraal waarin mensen tot schuldige en zondebok worden gemaakt.’

En daar hebben we allemaal voor te waken. De Joodse gemeenschap is de kleinste gemeenschap in Gouda en daarmee ook de kwetsbaarste. En juist wat kwetsbaar is, verdient allermeest onze bescherming. Gouda is een stad van minderheden. Nederland is een land van minderheden, gebouwd op de overtuiging dat onze democratische rechtsstaat

bescherming biedt en ruimte en vrijheid geeft voor verschil. Denk maar na, eigenlijk behoort elk van ons, ook jij hier in de Sint Jan tot een minderheid.

Deze bijdrage vandaag bepaalt me bij de vanzelfsprekendheid die ik ooit had bij Dodenherdenking. Het moment van ons samen, om uit te spreken; dit nooit meer. Wie wereldwijd rondkijkt, wie kijkt wat er op muren geschreven wordt, of op online fora, wie de krant leest, weet… zo vanzelfsprekend is het niet. We zijn hier bijeen in een kerk die daar met verschillende glazen aan herinnert. Maar ook laat zien dat er momenten zijn dat het er op aankomt. Omdat er dreiging is van buiten, andere landen. En misschien ook van binnen, als we niet meer zien hoe kostbaar vrijheid is. Dat het soms een prijs vraagt om de ander te tolereren. En dat niemand zichzelf daarin moet overschatten.

Sinds een aantal jaar lees en herlees ik het verslag van Floris Bakels, de man die in verschillende doorgangs- en vernietigingskampen vastgehouden werd. Levend tussen nacht en nevel. Zo heeft zijn verslag ook, hij schrijft in

de scherpe woorden: ‘De Duitse macht is in 1945 verslagen, maar nadien is feitelijk niets tot een oplossing gebracht. Het uitmoorden van zes miljoen joden, met name, is niet gevolgd door iets dat herhaling onmogelijk maakt. Men heeft zich niet bekeerd. (…) Roependen in de woestijn waarschuwen terecht voor komende catastrofes. Als schrijver voeg ik mij bij hen. De doden verplichten mij daartoe.’

Het zijn indringende woorden. Ze zetten voor mij op scherp waarom dit herdenken zo belangrijk is. Waarom we niet moeten nalaten te onderstrepen dat vrijheid kostbaar is. Dat het om een innerlijke overtuiging vraagt, ook in onbestemde tijden. Dat onze vrijheid een verantwoordelijkheid is. ‘De doden verplichten ons daartoe.’ De Stolpersteine herinneren ons eraan, de verhalen van hedendaagse veteranen over hun gesneuvelde kameraden bij vredesoperaties evenzeer. Ook bij u zullen er verhalen zijn die u meedraagt.

Om acht uur zijn we stil, ik hoop van harte dat het in heel ons land stil is. In een gezamenlijk herdenken. In waardigheid, opdat we niet vergeten. Wie zij waren, hoe ze leefden in onze stad. ‘In hun namen keren zij weer,’ schreef Inez Meter. Vandaag noemde ik de naam van Andries Samuel van Wijnbergen. Vermoord omdat hij Joods was, zonder proces. Vandaag noemde ik de naam Sarah Teixiera de Mattos, moedig stond ze de oudjes bij, ook toen ze weggevoerd werden met de trein. Ik zou vele andere namen kunnen noemen.

Hun namen verplichten ons er toe, om op te staan voor die stad waar allen veilig zijn, waar we haat een ferm halt toeroepen, waar we de ander kennen als gegeven leven, waar we weet hebben van onze geschiedenis. Van de waarde van gerechtigheid, van vrede. ‘In hun namen keren ze weer.’

𝘖𝘱 𝘮𝘢𝘢𝘯𝘥𝘢𝘨𝘢𝘷𝘰𝘯𝘥 22 𝘢𝘱𝘳𝘪𝘭, 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘣𝘶𝘳𝘨𝘦𝘮𝘦𝘦𝘴𝘵𝘦𝘳 𝘑𝘢𝘯 𝘕𝘢𝘵𝘩𝘢𝘯 𝘙𝘰𝘻𝘦𝘯𝘥𝘢𝘢𝘭 𝘵𝘪𝘫𝘥𝘦𝘯𝘴 𝘥𝘦 𝘳𝘢𝘢𝘥𝘴𝘷𝘦𝘳𝘨𝘢𝘥𝘦𝘳𝘪𝘯𝘨 𝘣𝘪𝘫 𝘸𝘦𝘵𝘩𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳 𝘈𝘯𝘫𝘰 𝘚𝘪𝘮𝘰𝘯𝘴𝘦 𝘥𝘦 𝘦𝘦𝘥 𝘢𝘧𝘨𝘦𝘯𝘰𝘮𝘦𝘯. 𝘚𝘪𝘯𝘥𝘴𝘥𝘪𝘦𝘯 𝘪𝘴 𝘩𝘪𝘫 𝘸𝘦𝘵𝘩𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳 𝘪𝘯 𝘰𝘯𝘻𝘦 𝘱𝘳𝘢𝘤𝘩𝘵𝘪𝘨𝘦 𝘨𝘦𝘮𝘦𝘦𝘯𝘵𝘦 𝘌𝘭𝘣𝘶𝘳𝘨.

Regelmatig sta ik met mijn blauwe ChristenUniejasje aan te “luisteren op de Oudestraat”. Met een vraag of stelling over een actueel onderwerp gaan we in gesprek. Ik hoor nogal eens “jullie in de politiek luisteren toch niet naar ons”. Uit onderzoek blijkt dat 80% van de Nederlanders toegeeft niet altijd goed te luisteren tijdens een gesprek. Zes op de tien mensen zegt dat dat komt door afleidingen als smartphones en social media. We zijn veel online, zenden veel, maar wordt er ook geluisterd en luisteren politici echt niet?

Het woord ‘luisteren’ betekent: met aandacht horen. Door de mobiele telefoon is onze aandacht verplaatst naar het scherm en minder naar het gesprek. We krijgen echt contact met elkaar als we luisteren om te begrijpen en niet luisteren om te reageren.

Politici luisteren naar kiezers en schrijven de kern daarvan op in verkiezingsprogramma’s. In Kampen zijn er 10 verkiezingsprogramma’s en kunnen we zonder compromissen niet tot een besluit komen. Toch verwachten veel mensen dat hun eigen vertegenwoordigers precies doen wat ze beloven. Bij het sluiten van compromissen is er wel geluisterd maar voelen velen zich niet gehoord, zijn teleurgesteld. En dat is jammer. 

Participeren is meedoenIn de gemeenteraad besluit ik mee over plannen in onze leefomgeving: bouw van woningen, zonnepanelen, windmolens, huisvesting arbeidsmigranten, parkeerplaatsen, fietspaden, kap of aanplant van bomen, enzovoort. Dit jaar is de “Omgevingswet” ingegaan. Het doel van deze wet is dat iedereen meedenkt, meepraat en meebeslist over de inrichting van de leefomgeving. Voorwaarde is wel dat u meedoet, dan heeft u invloed en wordt er naar u geluisterd. Dat gaat niet helemaal vanzelf want in onze samenleving wil of kan niet iedereen meepraten of meedoen. Participatie kan op verschillende manieren. Via panels, adviesraden en digitale platforms kun je ervoor zorgen dat je mening wordt gehoord. 

Draagvlak is steunDraagvlak is steun voor gemeentelijke beslissingen. Het excuus dat politiek wordt bedreven in achterkamertjes en dat “er toch niet wordt geluisterd naar de mensen” gaat niet op als de gemeente inwoners actief betrekt in de besluitvorming. Het is met vallen en opstaan succesvol gelukt bij bv. “Herinrichting Bolwerk Buitenwacht”, de “Nieuwe markt”, “Woningbouw Bovenhavenkwartier”, “Sonnenbergkwartier” en de “Skatebaan”.

Besluiten is kiezen In de politiek nemen we besluiten door een keuze te maken nadat we wensen en eisen vanuit de samenleving tegen elkaar hebben afgewogen. Als bv. mensen inspreken omdat ze tegen een dijkverbetering zijn, doen we het als beslissers dan goed als we de dijkverbetering stopzetten. Of doen we het goed als we luisteren en het plan proberen aan te passen. We moeten vaak besluiten in het belang van velen. We luisteren naar mensen maar kunnen niet alle mensen tevreden stellen: 100% draagvlak is niet haalbaar

Luisteren is iets anders dan mensen gelijk of hun zin geven. Het is de zorgen en waarden van mensen onderdeel laten zijn van de overwegingen. Ook als een besluit anders is dan u had gehoopt, dan bent u wel gehoord. 

Ik spreek u graag op de Oudestraat of ergens anders in onze mooie gemeente.

Deze bijdrage is geschreven door Harro Pruijssen van de ChristenUnie. 

Contact via fractie@kampen.christenunie.nl