Poliflw

Recentelijk (25 mei en 10 augustus jongstleden) zijn wij beëdigd tot demissionair staatssecretaris in het huidige demissionaire kabinet. Een grote verantwoordelijkheid, in een bijzondere situatie.

Vanwege die bijzondere situatie is bij de eerste benoeming reeds uitgezocht hoe deze zich wettelijk verhoudt tot het

Kamerlidmaatschap. Het advies was dat er geen sprake is van

onverenigbaarheid van functies, zoals u ook schrijft in uw brief van 30 augustus jongstleden.

Inmiddels is hierover toch een discussie ontstaan. Daarom is de Raad van State om advies gevraagd. De Raad van State stelt dat niet kan worden geconcludeerd dat voortzetting van ons Kamerlidmaatschap in strijd is met de Grondwet. Tegelijkertijd acht zij de gang van zaken in onze situatie uit grondwettelijk oogpunt ‘ongelukkig’. De Raad van State adviseert om de wet op dit punt te verduidelijken. Dit gegeven brengt ondergetekenden ertoe hun Kamerzetel per direct op te geven.

Een debat in de Kamer kan dan gaan over de fundamentele vraag die de Raad van State stelt in haar evenwichtige advies over het toetreden van Kamerleden tot een demissionair kabinet, niet over onze drie individuele benoemingen.

Het was een groot voorrecht en genoegen Kamerlid te mogen zijn.

“Dit is voor mij dat ene boek dat je na lezing voor eeuwig opdringt aan vrienden en familie. Solomon deed tien jaar lang onderzoek naar ‘bijzondere families’: gezinnen met een kind dat doof is, met downsyndroom, meervoudige beperkingen, een transgender kind, een hoogbegaafd kind en een kind dat misdaden pleegt – allemaal kinderen die anders zijn dan hun ouders. Het is een echt onderzoeksboek, een flinke pil dus, gebaseerd op heel veel interviews en met veel verwijzingen. Wat me trof is hoe empathisch en persoonlijk Solomon het boek heeft gemaakt. Hij stelt de vraag die iedere ouder – en misschien ook wel ieder kind – kent: in hoeverre accepteer je als ouders je kinderen zoals ze zijn en in hoeverre help je ze om het beste uit hun leven te halen? Of zoals Solomon zelf zegt: How do we decide what to cure and what to celebrate? Uiteindelijk draait het boek om veel meer dan ouders en kinderen; het gaat over identiteit, vooroordelen, diversiteit, acceptatie en waartoe we in staat zijn voor en door liefde. Leerzaam en buitengewoon ontroerend.” ■

Voor sociaal-liberalen zullen John Stuart Mill en John Rawls ongetwijfeld behoren tot de meest inspirerende politiek filosofen. Waar Mill het liberalisme plaatste binnen de context van de negentiende eeuw, daar plaatste Rawls het liberalisme binnen de context van de twintigste eeuw tot en met het hiernumaals. Wat echter niet veel mensen weten, is dat Rawls op een voor sociaal-liberalen fundamenteel punt breekt met het liberalisme van Mill, en wel op het punt van het ideaal van persoonlijke autonomie. Iemand die dit ideaal van persoonlijke autonomie aanhangt, en dat zullen vele, zo niet alle sociaal-liberalen doen, vindt dat een goed leven bestaat uit een leven waarbij het individu zoveel mogelijk zelf invulling geeft aan zijn bestaan. Waar Mill vindt dat het ideaal van autonomie een noodzakelijk onderdeel vormt van een liberale samenleving, beschouwt Rawls het ideaal van autonomie slechts als een ‘sectarische doctrine’. Dit geschil tussen Mill en Rawls valt samen met het debat binnen de moderne politieke filosofie tussen ‘perfectionistisch liberalen’ en ‘politiek liberalen’. Zoals zal blijken zullen sociaal-liberalen veel sterker worden aangetrokken tot perfectionistische liberalen dan tot politiek liberalen. Door dit duidelijk te maken worden tegelijkertijd enkele bronnen van het sociaal-liberalisme in de politieke filosofie blootgelegd.

Het uitgangspunt voor politiek liberalen is dat onze overheid zo neutraal mogelijk moet staan tegenover morele levensbeschouwelijke visies. Iemand die vindt dat een goed leven bestaat uit het jezelf dienstbaar opstellen aan God, moet binnen een liberale samenleving deze vrijheid hebben, maar de overheid zou die visie niet moeten tegenwerken of bevorderen. In onze moderne samenlevingen zijn namelijk een veelvoud aan botsende levensbeschouwelijke visies. Aangezien politiek liberalen vinden dat onze overheid door iedereen omarmt moet kunnen worden, moeten we haar niet baseren op één van die levensbeschouwelijke visies.

Sociaal-liberalen zullen ook vinden dat onze overheid zo neutraal mogelijk moet staan tegenover iemands levensovertuiging. Rawls en andere politiek liberalen gaan echter nog een stap verder. Zij vinden namelijk dat het ideaal van autonomie zelf ook één van deze morele levensbeschouwelijke visies is waar onze overheid neutraal tegenover zou moeten staan.

Volgens aanhangers van dit ideaal moet een overheid niet slechts zoveel mogelijk mensen zelf laten bepalen hoe zij hun leven invullen, maar het getuigt ook nog eens van een expliciet goed leven als iemand zelf bepaalt hoe zij haar leven invult. Politiek liberalen vinden precies om deze reden, dat het ideaal van autonomie één van die morele levensbeschouwelijke visies is, waar onze overheid neutraal tegenover moet staan. Dit heeft politieke consequenties voor in hoeverre een overheid autonomie mag bevorderen. Het is immers een morele visie op hoe een goed leven te leiden, en daar heeft de staat verre van te blijven. De reden dat Rawls dit zegt, is dat hij wil voorkomen dat minderheidsgroepen zoals de Amish – die autonomie als ideaal afwijzen en actief tegengaan binnen hun eigen groep – worden uitgesloten van politieke deliberatie. Het ideaal van autonomie moet dus worden behandeld als elke andere levensbeschouwelijke visie. En daarmee moet onze overheid neutraal staan tegenover aanhangers van het ideaal van autonomie.

Wat vinden dan de zogenaamde perfectionistische liberalen? Een interessante politieke filosoof om naar te kijken is de Israëlische Joseph Raz.

In tegenstelling tot Rawls, streeft Raz niet naar een politiek die zo neutraal mogelijk staat ten opzichte van alle levensbeschouwelijke visies. Integendeel, volgens Raz is het de hoofdtaak van een overheid om individuen in staat te stellen een goed leven te leiden. Voor hem is het ideaal van autonomie – een levensbeschouwelijke visie – simpelweg een gegeven in onze moderne samenlevingen. Onze samenleving is volledig gericht op het maken van weloverwogen keuzes. Neem bijvoorbeeld het huwelijk. In tegenstelling tot sommige andere culturen, vindt men in liberale democratieën het huwelijk alleen van waarde als alle partijen in vrijheid voor elkaar kiezen. Dit geldt in liberale democratieën net zo goed voor haar andere sociale instituties, gebruiken en praktijken. Autonomie zit dus ingebakken in deze instituties, gebruiken en praktijken en daarmee in onze moderne samenlevingen.

Mensen hebben een belang in het leiden van een autonoom leven en hieruit volgt de verplichting voor de overheid om een omgeving te creëren waarbinnen mensen genoeg mogelijkheden hebben. Omdat het ideaal van autonomie onderdeel is van onze samenleving én omdat het de taak van de overheid is om mensen te helpen bij het leiden van een goed leven, moet de overheid het ideaal van autonomie stimuleren. Daarmee kan de overheid dus niet neutraal staan tegenover het ideaal van autonomie.

Zoals we hebben gezien willen politiek liberalen neutraal zijn tegenover alle groepen uit de samenleving, ook tegenover die groepen die autonomie niet voorstaan. Perfectionistische liberalen daarentegen, stellen dat de overheid actief autonomie moet bevorderen. Dit betekent ook dat de overheid sentimenten die de autonomie bedreigen moet tegengaan. Concreet, in het geval van emancipatie van vrouwen uit streng religieuze groeperingen, zullen politiek liberalen voorzichtig zijn in het verbeteren van de positie van deze vrouwen. Het is namelijk niet de taak van de overheid om autonomie te stimuleren. Zij dient neutraal te staan tegenover de levensbeschouwelijke visies van religieuze groeperingen. Perfectionistische liberalen vinden juist dat het expliciet de taak is van de overheid om autonomie te stimuleren. Daarom zullen zij beleid omarmen om actief de positie van deze vrouwen te verbeteren. Bijvoorbeeld door gemeentes projecten te laten steunen die ervoor zorgen dat deze vrouwen deelnemen aan het sociale verkeer. Want zo kunnen deze vrouwen zich ontplooien en daarmee meer autonoom zijn. Hiermee is de overheid allesbehalve neutraal tegenover een levensbeschouwelijke visie, omdat zij expliciet autonomie bevordert. Veruit de meeste sociaal-liberalen zullen dit steunen omdat zij het een juiste invulling van het goede leven vinden als deze vrouwen meer autonoom zijn. Daarmee omarmen zij een perfectionistisch liberalisme: ook zij vinden dat het de taak is van de overheid om autonomie te bevorderen.

Dit sluit aan bij de actieve rol die sociaal-liberalen geven aan positieve vrijheid binnen het politieke denken. Het gaat immers niet alleen om de afwezigheid van dwang, het kan ook nodig zijn om als overheid actief mensen te helpen zodat ze zelf een beter leven kunnen gaan leiden. Perfectionistisch liberalen hebben positieve vrijheid nodig om die autonomie te kunnen bevorderen. Het gaat hierbij namelijk niet alleen om de afwezigheid van zaken die autonomie bedreigen, maar juist ook om de aanwezigheid van door de overheid actief aangeboden middelen waardoor vrouwen meer autonoom kunnen zijn. Hierom zegt Raz dat positieve vrijheid van intrinsieke waarde is, omdat het een essentieel ingrediënt is en een noodzakelijke voorwaarde voor een autonoom leven. Op dit punt van positieve vrijheid en autonomie trekken sociaal-liberalen en perfectionistische liberalen samen op.

Net als perfectionistische liberalen willen sociaal-liberalen actief autonomie bevorderen. Zij vinden het namelijk goed als bijvoorbeeld vrouwen zelf beslissen over hun leven, en dat niet overlaten aan hun partners of religieuze leiders. Sociaal-liberalen nemen hiermee duidelijk stelling in het debat tussen politiek liberalen en perfectionistische liberalen en kiezen de kant van perfectionistische liberalen. Hierdoor zullen zij in perfectionistische liberalen als Mill en Raz nuttigere bronnen vinden dan in politiek liberalen als Rawls.

Het onderzoek richtte zich op de inhoud van het anonieme bericht. Daarnaast hebben we mensen die zich binnen onze vereniging onveilig voelen of hebben gevoeld, opgeroepen zich ook in de vertrouwde omgeving van BING te melden. En als derde hebben we BING gevraagd de meldingsstructuur van onze vereniging te bekijken.

De gehele rapportage van BING vind je onderaan dit bericht. Omdat het een onafhankelijk onderzoek betreft, kiezen we ervoor niet een samenvatting of conclusies te delen. We nodigen mensen uit kennis te nemen van het hele rapport. Dat vinden we fair en evenwichtig. We bieden leden tevens de gelegenheid om naar aanleiding hiervan met het Landelijk Bestuur in gesprek te gaan.

Hieronder volgt een aantal reacties. Allereerst reageert Anne-Marie Spierings als partijvoorzitter op de de uitkomsten van het onderzoek. Daarna volgt een reactie van onze partijleider Sigrid Kaag. Tot slot vertelt Winnie Sorgdrager over hoe zij de aanbevelingen en conclusies van het onderzoek als voorzitter van het nieuwe Team Verantwoord Gedrag zal oppakken.

Door Webredactie op 8 september 2020 om 13:10

Gebarentolk bij belangrijke activiteiten en debatten

Belangrijke activiteiten en debatten in de Tweede Kamer moeten toegankelijk zijn voor doven en slechthorenden. Kamerlid Stieneke van der Graaf dient hierover vandaag samen met D66 en PvdA een voorstel in bij het debat over het erkennen van Nederlandse Gebarentaal als officiële taal.

De coronapersconferenties en de Troonrede hebben al een tolk Nederlandse Gebarentaal en zijn daarin de positieve uitzondering. Wat betreft de partijen worden ook het wekelijkse Vragenuur op dinsdag, de Algemene Politieke Beschouwingen en het slotdebat voor de Tweede Kamerverkiezingen voortaan vertaald door een tolk Nederlandse Gebarentaal.

Stieneke van der Graaf: “Dove en slechthorende mensen moeten volwaardig kunnen meedoen in onze samenleving. De democratie is een onlosmakelijk onderdeel van die samenleving. Door belangrijke activiteiten en debatten in de Tweede Kamer te vertalen laten we als politiek zien dat we het grote belang van de Nederlandse Gebarentaal voor de dovengemeenschap écht erkennen."

Vanavond is het vervolg van het debat over de erkenning van de Nederlandse Gebarentaal als officiële landstaal. Het wetsvoorstel dat dit moet regelen dient de ChristenUnie samen met D66 en PvdA in. Deze erkenning is belangrijk om ervoor te zorgen dat dove en slechthorende mensen volwaardig kunnen meedoen in de samenleving.

Meer lezen over dit wetsvoorstel? Lees hier de blog die Carla Dik-Faber vorige week over deze erkenning schreef.

In de afgelopen maanden is nog maar eens gebleken hoe goed de zorg in Nederland is. En hoe belangrijk de mensen zijn die in de zorg werken. Zorgmedewerkers, van verpleger tot intensivist en van ziekenhuis tot verpleegtehuis, hebben een cruciale bijdrage geleverd aan het bestrijden van de coronacrisis. En nog steeds. Want de coronacrisis is bepaald nog niet voorbij. Bovendien, ook voor de coronacrisis leverden zorgmedewerkers al dag in dag uit belangrijk werk.

D66 wil de werkomstandigheden van mensen in de zorg verbeteren. Kort gezegd: minder werkdruk, meer vertrouwen en meer financiële waardering. Met overtuiging hebben we daarom de zorgbonus van € 1000 netto gesteund: terechte waardering voor een buitengewone prestatie. We vinden het frustrerend dat het zo lang duurt voor deze bonus wordt uitgekeerd. In het debat vandaag hebben we de minister nogmaals gevraagd tempo te maken.

De afgelopen weken klinkt de roep om een betere structurele beloning van zorgmedewerkers luid. Begrijpelijk. Goede salarissen in de zorg zijn van groot belang. Als waardering voor de mensen die het belangrijke werk doen. Maar ook om het werk aantrekkelijk te houden en zo de personeelstekorten tegen te gaan. Dus zou je zeggen: regel dat dan gewoon en stem voor die motie. De Kamer spreekt dan uit dat het salaris in de zorg omhoog moet, en dan gebeurt het ook. Toch? Zo simpel werkt het helaas niet. Hoe dat zit, is niet even makkelijk in een tweet te vatten, of een snelle oneliner. Daar zijn meer woorden voor nodig.

Er zijn twee belangrijke redenen waarom wij nu toch niet zomaar voor hogere zorgsalarissen kunnen en willen stemmen. De eerste reden heeft te maken met de manier waarop we in Nederland de zorgsalarissen betalen. Het ministerie van Volksgezondheid betaalt niet de salarissen van zorgmedewerkers. Dat gebeurt op basis van de zogeheten OVA-systematiek, oftewel de Overheidsbijdrage aan de Arbeidsontwikkeling. In de zorg gaan de sociale partners, werkgevers en werknemers, over de arbeidsvoorwaarden. Als politiek leveren we een bijdrage, ook door de juiste voorwaarden te scheppen. De politiek kan dus wel indirect sturen op betere salarissen. Daar denkt D66 graag over mee. Zo willen we dat het kabinet in gesprek gaat met sociale partners om te zien waar knelpunten zitten om vooral verplegenden en verzorgenden een beter salaris te kunnen bieden. Want laat ook duidelijk zijn: het gaat ons niet om de bestuurders met hoge salarissen, maar om de verpleegkundigen en verzorgenden. En dat alles moet op een manier die werkt, die uitvoerbaar is én die de autonomie van de vakbeweging en de werkgevers respecteert. Op die manier kunnen goede cao’s worden afgesloten voor zorgmedewerkers.

Een tweede reden waarom wij deze motie niet steunen is, omdat we zorgvuldig met de overheidsfinanciën om willen gaan. De overheid betaalt niet alleen de zorg. We betalen ook heel veel andere zaken die we met z’n allen belangrijk vinden: onderwijs, wegenonderhoud, verduurzaming van energie, veiligheidsmaatregelen, sociale voorzieningen, en ga zo maar door. En wat te denken van de enorme steunpakketten, waarmee we deze coronatijd het salaris van twee miljoen Nederlanders tijdelijk betalen, banen redden, ondernemers en bedrijven te hulp schieten, de culturele sector helpen, en nog veel meer. Dat konden we doen door de opgebouwde financiële buffers van de afgelopen jaren. En daar ligt wat ons betreft ook de prioriteit bij de begroting voor komend jaar: zorgen dat zo veel mogelijk mensen hun baan en inkomen kunnen houden, zeker in sectoren die de zwaarste klappen opvangen.

De salarissen van alle zorgmedewerkers één keer met slechts 1% verhogen, vraagt om 560 miljoen euro. Een forse verbetering vraagt dus om miljarden extra per jaar. Dat kan alleen op een verantwoorde manier. Een motie die alleen zegt ‘regel het, en zoek maar uit hoe’, klinkt sympathiek en daadkrachtig, maar is dat niet.

Ja, wij zijn bereid naar de waardering voor mensen in de publieke sector te kijken. Maar daar zeggen we meteen bij: dat gaat niet zomaar, dat gaat niet van de ene op de andere dag, dat gaat niet gratis. Zoals Ernst Kuipers – de voorzitter van het Landelijk Netwerk Acute Zorg en een van de leidende mensen in de coronacrisis – vorige week ook zei: het zal zorgvuldig moeten. En voegen wij daaraan toe: met de eerlijke boodschap dat we dan elders ook keuzes moeten maken om dit te kunnen betalen. Wij vragen van iedere politieke partij in de Tweede Kamer om daarin actief mee te denken. Want als er naast het redden van banen en het overeind houden van ondernemers in zwaar getroffen sectoren ruimte is om de salarissen in de publieke sector te verbeteren, dan willen we dat natuurlijk voor elkaar krijgen.

Een makkelijk verhaal vertellen we niet. Dat realiseren we ons heel goed. Het is een stuk populairder om gewoon voor de motie te stemmen. Dat doen we nu dus niet. Wij blijven ons inzetten voor goede zorg, goed werk en een beter salaris. Zorgvuldig. Op een manier die werkt. Dat kan je van D66 verwachten.

Door Joël Voordewind op 8 augustus 2020 om 11:42

Reactie op oproep voorgangers over vluchtelingenkinderen

Vandaag verscheen er een brief van vele predikanten, priesters en voorgangers, gericht aan de volksvertegenwoordigers van het CDA en de ChristenUnie. Ze schrijven dat ze zich zorgen te maken over de kinderen die leven in de erbarmelijke omstandigheden op de Griekse eilanden. Ze hebben daarom een aantal vragen voor de Kamerleden. Middels deze blog wil ik vanuit de ChristenUnie een antwoord geven op de brief.

Het is mooi om te zien dat er onder christenen zoveel bewogenheid is voor de kinderen in de vluchtelingenkampen. In de afgelopen weken ontving ik veel kritische mails van betrokken mensen. Deze brief laat nogmaals zien: het hart van christelijk Nederland klopt voor deze kinderen, zonder ouders en in een schrijnende situatie. De ChristenUnie deelt deze bewogenheid.

Juist om die reden is te begrijpen dat we veel kritiek kregen toen we, samen met CDA, VVD en D66, begin juli niet vóór de in de brief genoemde motie stemden. De ChristenUnie was en is het immers eens met de lijn van deze motie: het komen met een plan voor een opvang van de kinderen in Nederland. Er is echter geen Kamermeerderheid voor een barmhartiger asielbeleid, zo schreef Gert-Jan Segers al in een eerder blog. Daarom zijn we genoodzaakt binnen de coalitie over asielbeleid afspraken te maken. En daarom stemden we tot onze spijt tegen de motie.

Binnen de coalitie is afgesproken dat er met Nederlandse hulp gezorgd wordt voor de opvang van uiteindelijk vijfhonderd kinderen, op het Griekse vasteland. Zij krijgen een veilig onderkomen, onderwijs en voogdij. Daar heeft de Nederlandse overheid zich aan gecommitteerd. En daar houdt de ChristenUnie het kabinet dan ook aan. Het is een compromis, maar het moet een compromis zijn dat wérkt en ervoor zorgt dat de vluchtelingenkinderen veilig zijn.

We hebben het kabinet voor een deadline gesteld. Uiterlijk in september moeten de eerste kinderen naar de opvang op het Griekse vasteland zijn gebracht. Daarvoor moet alles op alles worden gezet. Komt de opvang niet van de grond, dan heroverwegen we onze steun aan het plan. Dat betekent dat de optie om een deel van de kinderen wél naar Nederland te brengen ook weer op tafel komt. Voor de ChristenUnie staat namelijk één ding voorop: deze kinderen verdienen een veilige plek om op te groeien.

Van Meenen: “Het is nu echt tijd om de tweedeling te slopen. Onderwijs is dé manier om de beste kansen te geven aan iedereen. Het kan niet zo zijn dat je hele levensloop al bepaald is op het moment dat je geboren wordt. De afgelopen jaren zijn pleisters geplakt in het onderwijs. Ook door D66. En die pleisters waren hard nodig. Maar het is niet genoeg. Dat rekenen wij als onderwijspartij ook onszelf aan. Leerlingen zijn steeds minder goed in rekenen en taal. Een kwart van de 15-jarigen is nu zelfs functioneel analfabeet! Daarom moeten er fundamentele keuzes worden gemaakt. Een leraar verdient een beter salaris. Maar een leraar heeft ook meer tijd en ruimte nodig om goed les te kunnen geven. En alle leerlingen krijgen een rijke schooldag met les, opvang, sport, cultuur, muziek, natuur en huiswerkbegeleiding op hun school. Daar hoort ook een warme lunch bij. Daarmee zorgen we ervoor dat iedereen een betere basis heeft voor de beste toekomst. Wie je ouders ook zijn en waar je ook vandaan komt.”

Daarnaast wil D66 onder meer dat de leraar weer de baas wordt van het eigen beroep en komt gratis kinderopvang en buitenschoolse opvang voor iedereen. Ook komt er een leerrecht voor alle leerlingen tot 18 jaar. Leerlingen gaan zoveel mogelijk samen naar school en krijgen extra zorg als ze dat nodig hebben.

Het is tijd voor actie. Actie voor de zorg. Want onze zorgverleners verdienen meer dan alleen applaus. De coronacrisis heeft nog eens onderstreept hoe belangrijk goede zorg is. Ook zijn er de  komende tijd veel meer mensen nodig die in de zorg willen werken zodat goede zorg voor iedereen gegarandeerd kan blijven en de werkdruk omlaag kan. Zorgverleners verdienen meer waardering: een beter salaris en meer zeggenschap over hun werk.

Maar ondanks verschillende stemmingen in de Tweede Kamer over ons voorstel samen met de PvdA voor meer structurele waardering voor zorgverleners, blijven de coalitiepartijen VVD, CDA, D66 en ChristenUnie dit blokkeren. Zo gaan we van klappen vóór de zorg naar een klap in het gezicht van de zorg. Dat laten we niet gebeuren, onze zorgverleners verdienen beter!

Daarom komen we op zaterdag 5 september in actie. Dan begint het nieuwe politieke jaar en staat Prinsjesdag voor de deur. Dan is het moment om wat te veranderen en zorgverleners structureel beter te waarderen. We roepen iedereen op om mee te doen en de handen ineen te slaan voor de zorg. Hoe de actiedag er precies uit gaan zien gaan we komende tijd verder uitwerken met iedereen die mee wil doen. Maar zet de datum vast in je agenda en meld je aan! We houden je dan op de hoogte van de tijd en locatie.

Vandaag heeft de partijraad van de SP Lilian Marijnissen met overgrote meerderheid gekozen als  lijsttrekker voor de komende Tweede Kamerverkiezingen. De kandidatencommissie van de SP beschrijft Lilian als aansprekend en inspirerend. ‘Lilian is voor ons de vrouw die onze partij moet blijven leiden: de natuurlijke aanvoerder van onze kandidatenlijst op weg naar de verkiezingen en in de jaren daarna’, aldus de commissie.

Marijnissen ziet dat nu het moment is voor sociale verandering: ‘Het nieuwe normaal is het nieuwe sociaal. De coronacrisis laat ons nog maar eens zien wat daadwerkelijk van waarde is: samenwerken in plaats van concurrentie, naar elkaar om kijken in plaats van pakken wat je pakken kan. Maar ook waar de kwetsbaarheden van onze samenleving en economie zitten: de grote onzekerheid voor veel mensen in werk en inkomen door slechte contracten.’ Marijnissen is optimistisch over de toekomst:  ‘We zien steeds meer partijen die afscheid lijken te nemen van het neoliberalisme. De tijd van het doorgeslagen marktdenken lijkt voorbij. Om ervoor te zorgen dat het niet alleen bij woorden blijft, maar er ook echt wat verandert, is een grote SP nodig. Meer dan ooit lijken andere partijen onze ideeën over te nemen. Dat biedt kansen. De SP is nodig voor echte verandering, voor het nieuwe sociaal’, zegt Marijnissen.

Op de SP-partijraad, waar ze werd geïnterviewd door Roel Maalderink, benadrukte Marijnissen dat een fundamentele herwaardering van de publieke sector nodig is. Onze zorgverleners, docenten en politiemensen verdienen meer waardering en zeggenschap over hun werk. Marijnissen: ‘De SP zal hierin vooropgaan en na de zomer een initiatief starten om alle partijen, mensen en organisaties in Nederland die dit willen te bundelen om dat wat van ons allemaal is te herwaarderen. Al voor de coronacrisis waren onze zorgverleners, docenten en politiemensen in actie. Goede zorg, onderwijs en een veilige buurt moet voor iedereen bereikbaar zijn, niet alleen voor mensen met een dikkere portemonnee. We moeten van tweedeling naar samenleving.’

Als voorbeeld noemt Marijnissen de waardering van zorgverleners. Marijnissen: ‘Onze zorgverleners verdienen meer dan alleen applaus. Afgelopen dagen hebben velen zich hiervoor uitgesproken. Onze petitie is inmiddels ruim 60.000 keer ondertekend, vakbonden en anderen zijn steunacties begonnen en maandag komen we met een oproep samen met prominente Nederlanders aan VVD, CDA, D66 en ChristenUnie om aanstaande dinsdag voor ons voorstel te stemmen. Het is een klap in het gezicht van de zorg als de coalitiepartijen aanstaande dinsdag weer tegen zouden stemmen.’ Komende dinsdag zal gestemd worden over het voorstel om zorgverleners structureel beter te belonen. De afgelopen twee weken eindigde de stemming over dit voorstel in gelijkspel.