Poliflw

Vorig jaar kregen meer dan 450.000 jongeren in Nederland jeugdzorg. Achter die cijfers zitten verhalen van jonge mensen. Jonge mensen die eigenlijk alleen maar beter willen worden.

Deze jongeren willen beter worden en dat maken we hen bijzonder moeilijk: ellenlange wachtlijsten, zorgorganisaties die vooral naar elkaar wijzen en wisselende hulpverleners. En alsof dat niet genoeg is hebben ze bij de start van hun volwassen leven ook nog eens minder kans op het afronden van een opleiding, het vinden van een baan en het hebben van een dak boven hun hoofd. Dat is fundamenteel onrechtvaardig en leidt tot onnodige maatschappelijke kosten.

Voorzitter, ik was vijftien en had toen zelf zorg nodig. Ook ik wilde alleen maar beter worden. Ik zag de mooie en de lelijke kanten van de zorg. Ik nam me toen voor: als ik ooit in de positie kom waarin ik de zorg voor jongeren beter kan maken, dan is dat wat ik ga doen. Dat heb ik de afgelopen jaren gedaan: als consultant, raadslid, wetenschapper en nu als Tweede Kamerlid. Al die rollen had ik niet kunnen vervullen zonder de steun, het vertrouwen, de liefde en de humor van mijn vrouw, kinderen, vrienden en familie. Dank jullie wel!

Voorzitter, achter die CBS-cijfers zitten kinderen en jongeren die nú vastlopen en nú beter geholpen moeten worden. Niet met mooie woorden, maar met oplossingen. En niet alleen de jeugdzorg loopt vast. Hetzelfde geldt voor de geestelijke gezondheidszorg, de gehandicaptenzorg, de ouderenzorg en de medische zorg. Dat vraagt om 1) het slimmer organiseren van de zorg, 2) meer inzet op wat bewezen werkt in de zorg en 3) een andere manier van kijken naar zorg. Bij dat laatste punt wil ik langer stilstaan.

Ik pleit voor een verschuiving van zorg naar gezondheid. We weten dat als je mensen vraagt naar hun ervaren gezondheid, dat slecht 11% daarvan afhankelijk is van zorg. De overige 89% wordt bepaald door factoren zoals het hebben van een sociaal netwerk, een stabiel inkomen en de omgeving waar je woont. Dat betekent dat we het sociale domein en het zorgdomein veel beter moeten verbinden.

Verschuiving van zorg naar gezondheid betekent op kleine schaal dat je kijkt wat een individu en een gezin echt nodig heeft en niet tezelfdertijd inzet op – bijvoorbeeld – traumabehandeling, dagbesteding en aanpak schulden als onderzoek aantoont dat traumabehandeling veel minder effectief is als mensen zich zorgen maken over of ze wel of geen eten op tafel kunnen krijgen.

Verschuiving van zorg naar gezondheid betekent op grote schaal dat we ons ook de vraag moeten stellen of we niet te vaak maatschappelijke problemen in de zorg proberen op te lossen. Zoals de prestatiedruk die jongeren ervaren, de gevolgen van vechtscheidingen en de aanpak van overgewicht. Maatschappelijke problemen met zorg proberen op te lossen is niet wenselijk en niet houdbaar, omdat we problemen niet bij de bron aanpakken én de zorg nu al vastloopt.

Voorzitter, ik gaf al aan: niet alleen mooie woorden, maar juist ook oplossingen. Ik deel er twee:

Ten eerste: Of jij je goed voelt, wordt niet alleen bepaald door of jij ziek bent of niet. Het wordt ook bepaald door of je überhaupt toegang hebt tot medische zorg. Voor meiden die vanwege het gevaar voor eergerelateerd geweld in het geheim worden geplaatst en dus, aan de andere kant van het land, onder een nieuwe identiteit naar school gaan en een nieuw leven opbouwen geldt dat zij vaak geen gebruikmaken van medische zorg. Hun ouders kunnen dan namelijk via de zorgverzekering hun verblijfplaats achterhalen. Hetzelfde probleem speelt bij slachtoffers van huiselijk geweld, aangezien de zorgverzekering vaak op naam van de partner staat. Ik kom met een voorstel om dat recht te zetten.

Ten tweede: De zorg kent helaas lange wachtlijsten. Wachtlijsten moeten korter. Daarnaast moeten we mensen op wachtlijsten ook beter helpen. Uit onderzoek van MIND in de geestelijke gezondheidszorg blijkt dat de helft van de respondenten met een lange wachttijd geen overbruggingshulp krijgt aangeboden tijdens het wachten en wachten op hulp kan soms jaren duren. De zorgvraag wordt dan onnodig erger. Wederom, wat mij betreft een verkeerde keuze, die we moeten rechtzetten.

Tot slot, voorzitter. Ik begon mijn verhaal met mijn gedrevenheid om de zorg beter te maken en ik zal ervoor strijden, nu vanuit deze plek, dat iedereen die zorg nodig heeft zo goed mogelijk wordt geholpen en dat geen jongere met 3-0 achterstand aan zijn of haar volwassen leven begint. Dankuwel.

Ieder kind krijgt straks een vorm van onderwijs. Dit kan op verschillende manieren worden ingevuld. De behoeften van het kind staan hierbij centraal. Scholen krijgen hiervoor veel meer mogelijkheden tot maatwerk. Wanneer een kind beter kan leren door dat een aantal dagen per week thuis te doen, dan kan dat. Maar ook andere vormen van onderwijs zijn mogelijk. Als een kind maar kansen krijgt om te leren en zichzelf te ontwikkelen. Het recht daarop verankeren we met de initiatiefwet ‘leerrecht’ in de wet.

De leerplichtambtenaar wordt leerambtenaar, die naast het kind staat om waar nodig het leerrecht, het recht op onderwijs, af te dwingen. En om te voorkomen dat er niet alleen over kinderen wordt gesproken maar ook mét kinderen, geeft de wet het kind hoorrecht.

‘Het leerrecht staat opgenomen in het door Nederland ondertekende VN Kinderrechtenverdag, maar heeft geen plaats in de Nederlandse wet. Met als gevolg dat we een steeds grotere groep kinderen aan hun lot over laten. Met het leerrecht geven we deze kinderen weer kansen. Zij krijgen recht op onderwijs dat bij hem of haar past’, aldus Van Meenen.

“Ik ben een kind van gastarbeiders. Mijn ouders kwamen beide in de jaren 60 naar Nederland. Mijn moeder in 1968, na mijn vader, met drie kinderen; mijn zus en twee broers. Als enige van het gezin ben ik in Nederland geboren. Mijn jeugd was goed. Ik heb twee ondernemende ouders: van het runnen van pensions tot cafés en het organiseren van evenementen.”

“Ik herinner me een bijzondere ervaring op school: ik kreeg te horen dat ik wel veel vragen stelde in de klas. Of ik dat wat minder kon doen. Ik was een kritisch kind. Op mijn 12e kreeg ik als schooladvies lbo, een voorloper van het hedendaagse vmbo. Ondertussen zat mijn zus op de filmacademie. Ze was feministisch, activistisch en erg betrokken bij mijn leven en schoolloopbaan. Toen zij van mijn schooladvies hoorde, wilde zij ‘wel even met het schoolhoofd praten’. Mijn zus vond dat ik moest gaan studeren, maar het schoolhoofd adviseerde anders. ‘Je kunt beter een beroep leren, een vak’ vond hij. ‘Als je straks weer teruggaat naar je thuisland, heb je daar niks aan je studie.’ Ook dit moment is mij bijgebleven. Het was gek om te horen dat ik een ander thuisland zou hebben dan Nederland. Het waren goede intenties van het schoolhoofd: in die tijd was het een gangbare gedachte dat kinderen van gastarbeiders weer terug zouden gaan. Hij bedoelde het niet slecht.”

Zaterdag had de dag moeten zijn waarop we met 3000 D66’ers samen zouden komen in ’s-Hertogenbosch. Voor het eerst in twee jaar zou het weer mogelijk zijn elkaar te ontmoeten, fysiek te stemmen en nieuwe ideeën op te doen tijdens de grootste D66-bijeenkomst ooit.

Helaas hebben we vandaag het besluit genomen het congres niet door te laten gaan. Met pijn in het hart. Het kabinet maakt komende vrijdagavondbekend of en zo ja welke nieuwe maatregelen nodig zijn om verspreiding van het coronavirus in te dammen. Wij kunnen daar niet op wachten met het nemen van een besluit over of het grootste congres ooit de volgende ochtend kan beginnen. Daarom nemen we dat besluit nu.

En dat kon voor ons uiteindelijk alleen maar het besluit zijn om het congres af te gelasten. Met het oog op de snel stijgende besmettingen, de situatie in de ziekenhuizen en de aanhoudende onzekerheid over eventueel striktere coronamaatregelen is dat voor ons de meest verantwoorde keuze.  Zodat jij weet waar je aan toe bent. Zodat wij kunnen werken aan alternatieven.

Wij willen alle leden bedanken voor het indienen van voorstellen en het organiseren van subsessies. En voor het enthousiasme dat vele leden de afgelopen weken met ons deelden om naar ’s-Hertogenbosch te komen. Natuurlijk willen we ook de medewerkers bedanken die al weken heel hard werken om van deze dag een succes te maken.

“Dit is voor mij dat ene boek dat je na lezing voor eeuwig opdringt aan vrienden en familie. Solomon deed tien jaar lang onderzoek naar ‘bijzondere families’: gezinnen met een kind dat doof is, met downsyndroom, meervoudige beperkingen, een transgender kind, een hoogbegaafd kind en een kind dat misdaden pleegt – allemaal kinderen die anders zijn dan hun ouders. Het is een echt onderzoeksboek, een flinke pil dus, gebaseerd op heel veel interviews en met veel verwijzingen. Wat me trof is hoe empathisch en persoonlijk Solomon het boek heeft gemaakt. Hij stelt de vraag die iedere ouder – en misschien ook wel ieder kind – kent: in hoeverre accepteer je als ouders je kinderen zoals ze zijn en in hoeverre help je ze om het beste uit hun leven te halen? Of zoals Solomon zelf zegt: How do we decide what to cure and what to celebrate? Uiteindelijk draait het boek om veel meer dan ouders en kinderen; het gaat over identiteit, vooroordelen, diversiteit, acceptatie en waartoe we in staat zijn voor en door liefde. Leerzaam en buitengewoon ontroerend.” ■

Door Lodewijk Asscher op 13 augustus 2020 Delen  

Maar toch is het kabinet nu opnieuw verrast. Want het gevaarlijke coronavirus laait weer op. Het aantal besmettingen verdubbelt nu al enkele weken op rij, tot meer dan 4.000 alleen al vorige week. Intensivist Diederik Gommers waarschuwde gisteren bij het programma Op1 dat met dit soort stijgingen er ook steeds meer mensen heel ernstig ziek worden. En dat de mensen die in de zorg werken daar nog niet klaar voor zijn.

Ondertussen was het chaos. Het kabinet reageerde eerst niet, toen met een vermaning aan jongeren en eergisteren met een ondoordacht en onuitgewerkt plan rond quarantaineverplichting terwijl het bron- en contactonderzoek niet eens op orde was. Er is geen tijd voor verder gedraal.

De seinen staan op oranje, maar het is nog niet te laat. We kunnen een tweede golf aan besmettingen nog afwenden. Maar we hebben wel haast.

De seinen staan op oranje, maar het is nog niet te laat.

Er is nu een heldere, ambitieuze en daadkrachtige aanpak nodig. Kiezen voor indammen van het virus betekent dat we er alles aan doen het aantal besmettingen snel naar beneden te brengen.

In het ingelaste Kamerdebat ging het me vooral daarom: nu kiezen voor een duidelijke en ambitieuze strategie en de maatregelen nemen die daarbij horen. Waar gaat het dan om?

Er is nu een heldere, ambitieuze en daadkrachtige aanpak nodig.

En tot slot: de wijze waarop de IC-verpleegkundigen, thuiszorgmedewerkers, het verpleeghuispersoneel en alle andere zorgmedewerkers ons door deze crisis heen slepen is ongekend. Zij verdienen daarvoor waardering, een beter salaris en minder werkdruk.

Zij verdienen daarvoor waardering, een beter salaris en minder werkdruk.

De coalitiepartijen maken de politieke keuze hier nu niet verder in te investeren. Dat uitte zich zelfs in het beschamende tafereel van Kamerleden van VVD, CDA, D66 en ChristenUnie die het gebouw van de Tweede Kamer ontvluchtten om een stemming onmogelijk te maken. Dat is niet alleen politiek onfatsoenlijk, het heeft ook impact op ons coronabeleid. Sinds mei is 10% van de ic-verpleegkundigen gestopt, er zijn grote personeelstekorten in de zorg. Voor de gezondheid en de economie is het essentieel om hier onmiddellijk meer in te investeren. En om in gesprek te gaan met zorgmedewerkers over wat zij nu nodig hebben om uitgerust en veilig mensen te kunnen blijven verzorgen.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Joël Voordewind op 8 augustus 2020 om 11:42

Reactie op oproep voorgangers over vluchtelingenkinderen

Vandaag verscheen er een brief van vele predikanten, priesters en voorgangers, gericht aan de volksvertegenwoordigers van het CDA en de ChristenUnie. Ze schrijven dat ze zich zorgen te maken over de kinderen die leven in de erbarmelijke omstandigheden op de Griekse eilanden. Ze hebben daarom een aantal vragen voor de Kamerleden. Middels deze blog wil ik vanuit de ChristenUnie een antwoord geven op de brief.

Het is mooi om te zien dat er onder christenen zoveel bewogenheid is voor de kinderen in de vluchtelingenkampen. In de afgelopen weken ontving ik veel kritische mails van betrokken mensen. Deze brief laat nogmaals zien: het hart van christelijk Nederland klopt voor deze kinderen, zonder ouders en in een schrijnende situatie. De ChristenUnie deelt deze bewogenheid.

Juist om die reden is te begrijpen dat we veel kritiek kregen toen we, samen met CDA, VVD en D66, begin juli niet vóór de in de brief genoemde motie stemden. De ChristenUnie was en is het immers eens met de lijn van deze motie: het komen met een plan voor een opvang van de kinderen in Nederland. Er is echter geen Kamermeerderheid voor een barmhartiger asielbeleid, zo schreef Gert-Jan Segers al in een eerder blog. Daarom zijn we genoodzaakt binnen de coalitie over asielbeleid afspraken te maken. En daarom stemden we tot onze spijt tegen de motie.

Binnen de coalitie is afgesproken dat er met Nederlandse hulp gezorgd wordt voor de opvang van uiteindelijk vijfhonderd kinderen, op het Griekse vasteland. Zij krijgen een veilig onderkomen, onderwijs en voogdij. Daar heeft de Nederlandse overheid zich aan gecommitteerd. En daar houdt de ChristenUnie het kabinet dan ook aan. Het is een compromis, maar het moet een compromis zijn dat wérkt en ervoor zorgt dat de vluchtelingenkinderen veilig zijn.

We hebben het kabinet voor een deadline gesteld. Uiterlijk in september moeten de eerste kinderen naar de opvang op het Griekse vasteland zijn gebracht. Daarvoor moet alles op alles worden gezet. Komt de opvang niet van de grond, dan heroverwegen we onze steun aan het plan. Dat betekent dat de optie om een deel van de kinderen wél naar Nederland te brengen ook weer op tafel komt. Voor de ChristenUnie staat namelijk één ding voorop: deze kinderen verdienen een veilige plek om op te groeien.

D66 is voorstander van het opvangen van kinderen uit de Griekse kampen. Binnen de coalitie hebben wij ons samen met de ChristenUnie ingezet om te zorgen dat Nederland binnen Europa z’n verantwoordelijkheid neemt, maar tot op de dag van vandaag is daar in de coalitie en in de Tweede Kamer onvoldoende draagvlak voor. Het is geen geheim dat de coalitie ernstig verdeeld is over asiel en migratie, en dat geldt ook hier.

In mei van dit jaar is wel besloten om kinderen van de Griekse eilanden af te halen en in veiligheid te brengen in door Nederland betaalde opvang op het Griekse vasteland. In die opvang is er goed onderdak, psychosociale zorg en begeleiding, onderwijs, medische zorg en juridische steun bij de asielprocedure. Dit zal worden uitgevoerd door NGO’s. Voor de opvang zijn 48 plekken beschikbaar voor drie jaar, waardoor in totaal enkele honderden alleenstaande minderjarigen kunnen worden geholpen. Ook ondersteunt Nederland de Griekse autoriteiten bij het opzetten van een voogdijsysteem, zoals NIDOS dat in Nederland doet.

Is dit voor D66 de gewenste uitkomst? Nee, dat moge duidelijk zijn. Maar het helpt uiteindelijk honderden kinderen op de Griekse eilanden wel een stap vooruit, want zij hoeven niet langer in de mensonterende kampen te overleven.

Vandaag is in de Tweede Kamer gestemd over een motie die het kabinet oproept om een aantal kinderen in Nederland op te vangen. D66 heeft die motie niet gesteund, vanwege het gesloten compromis. Het komt er nu op aan om de opvangvoorziening op te zetten en de kinderen daadwerkelijk van de eilanden af te halen om ze in veiligheid te brengen. Het is aan de staatssecretaris om te laten zien dat het haar menens is. Zij zal volop vaart moeten maken.

D66 zal haar aan de afspraken houden. Uiterlijk in september moeten de eerste kinderen van de eilanden naar de Nederlandse opvangplekken worden gebracht. Als dat plan onverhoopt niet werkt, dan zal de fractie een nieuwe afweging maken.

Nog steeds komen elke dag meldingen binnen van zorgverleners die onbeschermd hun werk moeten doen. Zij zijn elke dag bang dat zij de mensen voor wie zij zorgen besmetten of dat zij zelf besmet raken.

‘En dat gaat steeds meer pijn doen, aangezien wij hier week in week uit over spreken. Lange tijd hoorden we dat er onvoldoende materialen waren. Nu horen we dat er materialen genoeg zijn en in de briefing vorig week werd zelfs gezegd dat er "vijf keer meer besteld kon worden" maar dat dit niet gebeurt omdat dit niet nodig zou zijn. Dit is onacceptabel en onverantwoord,’ zegt Lilian Marijnissen tijdens het coronadebat in de Tweede Kamer.

Een voorstel van de SP om ervoor te zorgen dat meer zorgverleners gebruik kunnen maken van beschermingsmiddelen kreeg brede steun in de Tweede Kamer. Dat is een hele belangrijke stap! Marijnissen: ‘Wij vinden dat de richtlijn aangepast moet worden zodat álle zorgverleners op bescherming kunnen rekenen. Zonder bureaucratie en vage regels. We vragen het uiterste van deze mensen, het minste wat we kunnen doen is ze voldoende bescherming geven.’

Ook is ons voorstel samen met D66 aangenomen om snel te komen tot een coronakenniscentrum. Marijnissen: ‘Een centrum waar iedereen met vragen of die hulp nodig heeft terecht kan. We moeten leren van de Q-koorts in Brabant, waarna het veel te lang duurde voor de ondersteuning van mensen op gang kwam. Laten we daar voor corona dus nu vast mee beginnen.’ Er zal worden ingezet op onderzoek waarom hetzelfde gebied als waar Q-koorts heeft huisgehouden nu het hardst wordt geraakt door het coronavirus.

De staatssecretaris van Justitie heeft aangekondigd dat Nederland Griekenland gedurende drie jaar gaat ondersteunen met het opzetten en versterken van een voogdijsysteem voor minderjarige asielzoekers. Daarnaast worden op korte termijn 48 alleenstaande minderjarigen ondergebracht in door Nederland gefinancierde opvangvoorzieningen op het Griekse vasteland.

Die 48 plekken blijven drie jaar beschikbaar, waardoor in totaal zo’n 500 alleenstaande minderjarigen in Griekenland geholpen kunnen worden. De kinderen krijgen in de opvangvoorzieningen onderwijs, psychosociale zorg, gezondheidszorg, juridische bijstand en andere vormen van hulp. Hiervoor wordt samengewerkt met onder meer het Nederlandse NIDOS en NGO’s. Dat geeft vertrouwen, want zij hebben bewezen de situatie voor kinderen in erbarmelijke omstandigheden te kunnen verbeteren.

D66 heeft eerder de oproep van gemeenten, kerken en maatschappelijke organisaties gesteund om een deel van de alleenstaande minderjarige kinderen op de Griekse eilanden in Nederland op te vangen. We vinden het teleurstellend dat hiervoor politiek onvoldoende steun is. D66 zal de opvang van kinderen hier blijven bepleiten.

Om toch nu voor een aantal kinderen de slechte situatie iets te kunnen verbeteren, is intussen gekeken wat er wel kan, waar wel draagvlak voor is. Is dit voor D66 de gewenste uitkomst? Nee, dat moge duidelijk zijn. Maar het helpt uiteindelijk honderden kinderen op de Griekse eilanden wel een stap vooruit, want zij hoeven niet langer in de mensonterende kampen te overleven. Het is nu aan de staatssecretaris om dit goed uit te voeren. Daar zullen wij haar kritisch op gaan controleren.

Tegelijkertijd blijft D66 zich inzetten voor een structurele oplossing in de Europese Unie. Daarbij staat voorop dat lidstaten zich niet kunnen onttrekken aan hun verplichtingen. En dat we solidair zijn met lidstaten die te maken hebben met een hoge instroom van vluchtelingen.