Poliflw

Op donderdag 14 mei staat de Nota Varen 2 op de agenda van deraadscommissieMobiliteit, Luchtkwaliteit en Water. Ik zal daar als duoraadslid namens het CDA het woord voeren. Deze nota is een nieuwe stap in een lange geschiedenis van vaarbeleid in Amsterdam. In dit blog wil ik - zeer beknopt - aangeven waarom het vaststellen van deze nota varen onverstandig, risicovol en duur gaat zijn en bovendien het achterliggende probleem niet doeltreffend oplost. Op dit moment lijkt het ons verstandig om deze nota met minimaal een jaar uit te stellen. Ook bij eerdere bespreking van dit vaarbeleid (de Nota Varen 1) was het CDA zeer kritisch, maar toen speelde nog niet de coronacrisis. Een belangrijke reden dat het CDA toen tegen de Nota Varen deel 1 gestemd heeft, was dat het vergunningenstelsel een bijzonder complexe en dure manier is om het probleem van drukte op het water en in de binnenstad tegen te gaan. Er was voor de coronacrisis natuurlijk een groot probleem met laagwaardig toerisme en drukte in de binnenstad. Het zou ook zeker goed kunnen dat na de coronacrisis dit probleem terugkeert en daar moet je natuurlijk op voorbereid zijn. Het is alleen een grote vraag of de rondvaartboten en pleziervaart een groot aandeel hebben in dit probleem. Wanneer je echt werk wil maken van kwaliteitstoerisme in Amsterdam zijn andere maatregelen veel effectiever, zoals beperking van coffeeshops en opschoning van de Wallen. Rondvaartboten worden - ook door binnenstadbewoners - niet als het meest knellende probleem van massatoerisme ervaren. Er zijn op sommige dagen en plekken zeker problemen met teveel boten, maar dit zou met maatwerk, tijdelijke regelingen en goede handhaving opgelost kunnen worden. Het voorgestelde beleid is een optelsom van complexe en juridisch risicovolle maatregelen, aangevuld met duurzaamheidseisen voor pleziervaart en mooie plannen voor zero-emissie vrachtvervoer op het water, waarvan de betaalbaarheid onduidelijk is. In de nota varen deel 2 wordt bijvoorbeeld gevraagd om 1 fte extra voor juridische ondersteuning, voor €125.000 per jaar, één senior adviseur beleid voor €125.000 per jaar en externe juridische kosten voor bijna €800.000. Totale kosten voor alleen het op-en-afstapbeleid zijn al €2,6 mln. Het is in deze coronacrisis niet uit te leggen dat een stad waarin ondernemers het loodzwaar hebben en alleen het GVB (100% eigendom van gemeente Amsterdam) € 20 mln. per maand verlies draait, een zwaar, complex en juridisch risicovol beleid gaat doorvoeren. Bovendien is de vraag of het überhaupt een probleem op gaat lossen. Zelfs wanneer je voorstander bent van dit beleid was in de situatie vóór de coronacrisis, zou je op zijn minst nu terughoudend moeten zijn met het aangaan van nieuwe verplichtingen. Amsterdam is een relatief rijke stad, maar zelfs vóór de coronacrisis was de meerjarenbegroting niet sluitend. Ik ben meestal niet zo van het gebruik van zware woorden, omdat dat vaak afleidt van de inhoud en niet zo constructief is. Maar door dit plan door te voeren lijkt het college alle contact met de gewone Amsterdammers verloren te zijn. De oproep aan GroenLinks, D66, PvdA en de SP is om hier deze keer niet in mee te gaan. Doe dit niet, geef rust en stel dit plan minimaal één jaar uit. Niek WijmengaDuoraadslid Milieu, Luchtkwaliteit & Waterniek@cda.amsterdam

Op donderdag 14 mei staat de Nota Varen 2 op de agenda van deraadscommissieMobiliteit, Luchtkwaliteit en Water. Ik zal daar als duoraadslid namens het CDA het woord voeren. Deze nota is een nieuwe stap in een lange geschiedenis van vaarbeleid in Amsterdam. In dit blog wil ik - zeer beknopt - aangeven waarom het vaststellen van deze nota varen onverstandig, risicovol en duur gaat zijn en bovendien het achterliggende probleem niet doeltreffend oplost. Op dit moment lijkt het ons verstandig om deze nota met minimaal een jaar uit te stellen. Ook bij eerdere bespreking van dit vaarbeleid (de Nota Varen 1) was het CDA zeer kritisch, maar toen speelde nog niet de coronacrisis. Een belangrijke reden dat het CDA toen tegen de Nota Varen deel 1 gestemd heeft, was dat het vergunningenstelsel een bijzonder complexe en dure manier is om het probleem van drukte op het water en in de binnenstad tegen te gaan. Er was voor de coronacrisis natuurlijk een groot probleem met laagwaardig toerisme en drukte in de binnenstad. Het zou ook zeker goed kunnen dat na de coronacrisis dit probleem terugkeert en daar moet je natuurlijk op voorbereid zijn. Het is alleen een grote vraag of de rondvaartboten en pleziervaart een groot aandeel hebben in dit probleem. Wanneer je echt werk wil maken van kwaliteitstoerisme in Amsterdam zijn andere maatregelen veel effectiever, zoals beperking van coffeeshops en opschoning van de Wallen. Rondvaartboten worden - ook door binnenstadbewoners - niet als het meest knellende probleem van massatoerisme ervaren. Er zijn op sommige dagen en plekken zeker problemen met teveel boten, maar dit zou met maatwerk, tijdelijke regelingen en goede handhaving opgelost kunnen worden. Het voorgestelde beleid is een optelsom van complexe en juridisch risicovolle maatregelen, aangevuld met duurzaamheidseisen voor pleziervaart en mooie plannen voor zero-emissie vrachtvervoer op het water, waarvan de betaalbaarheid onduidelijk is. In de nota varen deel 2 wordt bijvoorbeeld gevraagd om 1 fte extra voor juridische ondersteuning, voor €125.000 per jaar, één senior adviseur beleid voor €125.000 per jaar en externe juridische kosten voor bijna €800.000. Totale kosten voor alleen het op-en-afstapbeleid zijn al €2,6 mln. Het is in deze coronacrisis niet uit te leggen dat een stad waarin ondernemers het loodzwaar hebben en alleen het GVB (100% eigendom van gemeente Amsterdam) € 20 mln. per maand verlies draait, een zwaar, complex en juridisch risicovol beleid gaat doorvoeren. Bovendien is de vraag of het überhaupt een probleem op gaat lossen. Zelfs wanneer je voorstander bent van dit beleid was in de situatie vóór de coronacrisis, zou je op zijn minst nu terughoudend moeten zijn met het aangaan van nieuwe verplichtingen. Amsterdam is een relatief rijke stad, maar zelfs vóór de coronacrisis was de meerjarenbegroting niet sluitend. Ik ben meestal niet zo van het gebruik van zware woorden, omdat dat vaak afleidt van de inhoud en niet zo constructief is. Maar door dit plan door te voeren lijkt het college alle contact met de gewone Amsterdammers verloren te zijn. De oproep aan GroenLinks, D66, PvdA en de SP is om hier deze keer niet in mee te gaan. Doe dit niet, geef rust en stel dit plan minimaal één jaar uit. Niek WijmengaDuoraadslid Milieu, Luchtkwaliteit & Waterniek@cda.amsterdam

De fracties van VVD, CDA, CU, FvD en PvdO roepen het Amsterdamse stadsbestuur op om de omstreden maatregelen rondom woningdelen en Bed&Breakfasts uit te stellen zodat zij eerst beter worden uitgewerkt. De maatregelen zijn volgens deze partijen onvoldoende doordacht om per 1 januari 2020 ingevoerd te kunnen worden en zullen zorgen voor grote problemen rondom woningdelen en Bed&Breakfasts (B&B’s). Zo vrezen studenten in de problemen te komen wanneer hun kamerverhuurder niet aan de nieuwe strenge eisen voldoet. Verhuurders vrezen dat zij door de nieuwe regels kamers niet meer rendabel kunnen verhuren waardoor zij aangeven te zullen stoppen met kamerverhuur. Corporaties hebben reeds aangegeven te gaan stoppen met kamerverhuur. En bonafide B&B-ondernemers die veelal al jaren een deel van hun woning als B&B verhuren, vrezen geconfronteerd te worden met gedwongen sluiting. De fracties van VVD, CDA, CU, FvD en PvdO hebben forse kritiek op het stadsbestuur vanwege de getalsmatige onderbouwing waardoor de effecten niet goed te overzien zijn en omdat de Huisvestingsverordening gemene bepalingen bevat die grote gevolgen zullen hebben voor de huurbescherming en inkomenszekerheid. Daarnaast zijn de maatregelen juridisch uiterst kwetsbaar en hebben ze onevenredig veel nadelige effecten voor kamerhuurders, kamerverhuurders en Bed&Breakfasts eigenaren. Daarom moet het stadsbestuur zulke maatregelen met de grootst mogelijke zorgvuldigheid invoeren en mogen de cijfers die de basis vormen voor zulke ingrijpende regels niet ter discussie staan. Sterker de rammelende onderbouwing kan bijvoorbeeld leiden tot meer gedwongen sluitingen van bestaande B&Bs dan nu wordt voorzien terwijl deze B&B's al jaren actief zijn en de Amsterdamse gemeenteraad nooit bestaande B&B’s heeft willen raken cq sluiten. Onbedoelde bijeffecten doen zich bijvoorbeeld voor in Landelijk Noord, waar de voorgestelde regels heel vervelend uitpakken voor B&B-eigenaren. Daarom moet het stadsbestuur terug naar de tekentafel om het beleid beter uit te werken en te onderbouwen. Bestaande B&B’s moeten verzekerd worden van een toekomst zoals eerder beloofd door de gemeente. Hetzelfde geldt voor de uitwerking van de regels rondom woningdelen. Het kan niet zo zijn dat de nieuwe regels dusdanig ingrijpend zijn dat het kameraanbod daardoor drastisch zal verminderen terwijl de schaarste op de woningmarkt al heel groot is. De fracties roepen daarom de Amsterdamse coalitie van o.a. D66 en GroenLinks op om vooral de tijd te nemen en het geheel eerst goed uit te denken, draagvlak te creëren, onrust weg te nemen en gedegen voorlichting op te tuigen. Tijdens een persontbijt op 11 december 2019 (aanvang 7.45u) voorafgaand aan de tweede commissiebehandeling zullen VVD, CDA, CU, FvD en PvdO graag toelichten wat hun bezwaren zijn. Dit persontbijt is toegankelijk voor alle media en wordt aangeboden door een B&B-ondernemer (Zwanenburgwal 258) die met sluiting wordt bedreigd.

Na de inspraak van een paar Amsterdamse erfpachters, hield CDA-fractievoorzitter Diederik Boomsma gisteren bij de raadscommissie Ruimtelijke Ordening een vlammend betoog over het onderwerp. Het CDA strijdt al jaren tegen de erfpachtplannen van de stadsbesturen en nu doemt 1 januari 2020 op als deadline voor overstappen op het nieuwe erfpachtstelsel. Alhoewel dit stelsel een slap compromis is van D66, VVD en de SP, is het belangrijk voor erfpachters tijdig over te stappen. Anders lopen ze het risico na 1 januari 2020 duizenden euro's meer te moeten betalen voor erfpacht. Boomsma bekritiseert het college op hun keuze geen uitstel te geven. Hierdoor lopen talloze Amsterdammers het risico hun huis niet meer te kunnen betalen. Asociaal beleid, volgens het CDA. Zie de video van de bijdrage op Facebook.

“Er staat een huis aan de gracht in oud Amsterdam, waar ik als woningzoeker niet wonen kan. Straks zit een rijke expat in ’t kamertje voor. En al die arme gezinnen die zoeken maar door”. Deze tekst maakte ik voor een CDA-diner in Amsterdam op het bekende liedAan de Amsterdamse grachtenvan Wim Sonneveld. Als het aan het stadsbestuur van GroenLinks, D66, PvdA en SP ligt blijven we ook nog wel even woningen zoeken met zijn allen. Hoge grondprijzen die aan de gemeente betaald moeten worden, een enorme waslijst aan regels over wat je bouwt, voor wie je bouwt en wat je daar dan voor mag vragen en marktontwikkelingen zoals duurdere materialen en bouwpersoneel vormen een serieuze bedreiging voor de woningbouw in Amsterdam. Hoewel alle politieke partijen van links tot rechts willen dat er meer woningen gebouwd worden de doelstellingen niet gehaald. Als we bijvoorbeeld kijken naar ‘middeldure huurwoningen’ – woningen voor mensen met een modaal inkomen – dan zien we dat de aantallen niet gehaald worden. De coalitie heeft afgesproken dat er in de periode 2018-2025 gemiddeld 1.670 middeldure huurwoningen gebouwd moeten worden. Helaas is dit aantal in 2018 bij lange na niet gehaald. Dat zou logisch zijn, want het nieuwe beleid was net gestart, hoorden we van de wethouder. Ook in 2019 lijkt de doelstelling niet gehaald te worden. Maar het moest de eerste jaren op gang komen, horen we van de SP-wethouder bouwen en wonen. In de komende jaren zullen het er meer worden, volgens de wethouder. Met veel belangstelling opende ik daarom de begroting van de gemeente Amsterdam voor 2020. In de begroting kun je lezen met hoeveel gerealiseerde woningen de gemeente in 2020 en de volgende jaren rekening houdt. Helaas moeten we lezen dat er in 2020 geen extra doelstellingen opgenomen zijn. En dat is een vreemde vergissing. Een rekensom: Volgens de afspraken in het coalitieakkoord en het woningbouwplan moeten er tussen 2018 en 2025 in totaal 11.690 nieuwe middeldure huurwoningen opgeleverd worden. Gemiddeld zijn dat er 11.690/7= 1.670 per jaar. In 2028 zijn er 1.152 woningen opgeleverd. Voor 2019 weten we het nog niet precies, maar het aantal zal rond de 1.400 komen te liggen. Dus in 2018 zijn er 538 woningen te weinig bij gekomen en in 2019 vermoedelijk 270. Een coalitie die haar belofte na wil komen zou dan natuurlijk de ambitie komende jaren moeten verhogen. De tekorten van de afgelopen jaren moet je als ambitie opnemen voor de komende jaren. Als je dat niet doet, dan erken je dat je je doelstellingen niet gaat halen. Het CDA Amsterdam vindt het belangrijk dat de doelen behaald worden. Daarom moeten we belemmeringen om dit doel te halen aanpakken. Helaas zijn deze belemmeringen vaak de paradepaardjes van de coalitiepartijen. Het realiseren van nieuwe woningen gaat als volgt: een projectontwikkelaar heeft een idee om een bepaald stuk grond te ontwikkelen of een kantoorpand te transformeren tot woningen. Hij schakelt een architect in en maakt een plan en gaat met de gemeente in overleg over het plan. Nadat er toestemming is, zoekt de projectontwikkelaar een financier. Dit zijn beleggers: zij stellen geld beschikbaar om met het project aan de slag te gaan. Met het plan, de toestemming en het geld op zak gaat de ontwikkelaar zoeken naar een aannemer die de bouw kan uitvoeren. Wanneer al deze partijen gevonden zijn dan start de bouw. In iedere stap van dit proces gooien de regels van de gemeente roet in het eten. De gemeente vraagt (te) veel geld voor de grond waarop gebouwd wordt. De gemeente wil dat 40% van het project sociale woningen bevat, 40% middel dure huur en 20% hoge huur. De gemeente wil dat de huur 25 jaar lang niet meer stijgt dan de inflatie. De gemeente stelt meer eisen aan duurzaamheid dan er in de rest van Nederland gevraagd worden. En ga zo maar even door. Al die regels maken het voor de projectontwikkelaar moeilijk om het project rond te rekenen omdat ze kostenverhogend werken of het verdienpotentieel van de woning af laten nemen. Vervolgens komt de projectontwikkelaar bij de belegger. De belegger ziet het project en de magere rendementsverwachting en trekt de conclusie dat beleggen buiten Amsterdam veel meer oplevert. Waarom zou hij het dan in Amsterdam doet, als zelfs de wethouder zegt dat hij er niet rouwig om is als beleggers niet meer op de Amsterdamse woningmarkt investeren? Tot slot komt de projectontwikkelaar bij de bouwer. De bouwer heeft slecht nieuws voor de ontwikkelaar: zijn prijzen zijn alweer gestegen. Bouwmaterialen zijn peperduur geworden omdat overal in Nederland gebouwd moet worden. Om maar niet te spreken over de vakmensen: als ze al beschikbaar zijn dan moet er de hoofdprijs betaald worden. Ook dit verbetert het rendement niet. De waslijst aan (dure) regels en de huidige marktontwikkelingen vormen een groot risico voor de realisatie van nieuwe woningen in Amsterdam. In de middeldure huurwoningen kunnen leraren, politie agenten, mensen uit de zorg en tal van andere maatschappelijke beroepen wonen. Een sterk middensegment houdt de stad leefbaar, daar het ons bij het CDA om te doen. Daarom moet de gemeente niet haar ambitie om 1.670 middeldure woningen te realiseren laten varen, maar een aantal vaan de door haarzelf opgelegde regels. Vraag, bijvoorbeeld, niet om 40% sociale woningen maar om 30%. Projectontwikkelaars kunnen dan met 30% sociaal, 40% middenhuur en 30% dure huur ontwikkelen en dat geeft ze meer ruimte om beleggers aan te trekken. Vraag niet meer op het gebied van duurzaamheid dan wat landelijke regels voorschrijven. Deze extra eisen (denk aan gasloos bouwen) maken de toch al haast onmogelijke opgave nog duurder. Laat je wensen om de hoofdprijs voor de grond te vangen wat los. Beloon beleggers die woningen voor lange termijn betaalbaar willen houden met lagere grondprijzen. Er zijn dus voldoende mogelijkheden om de woningbouw in Amsterdam aan te jagen. Helaas lijken GroenLinks, D66, PvdA en SP hun eigen hobby’s belangrijker te vinden dan woningbouw. Het CDA Amsterdam zal daarom bij de begroting een amendement indienen om de ambitie van 1.670 woningen in 2020 te verhogen naar 1.825 in 2020 en de jaren daarna. Alleen door het verhogen van de ambitie kun je over 2018-2025 een gemiddelde van 1.670 halen, omdat je de eerste jaren (veel) te weinig gedaan hebt. Daarnaast zullen we een motie indienen om te vragen naar een impactanalyse van alle beleidsvoorschriften van de gemeente, zoals 40-40-20. Welke regels zijn de grootste belemmeringen voor de nieuwbouw in Amsterdam? Ik hoop dat GroenLinks- D66, PvdA en SP bereid zijn om hun eigen plannen serieus te nemen. Want helaas is het niet alleen het huis op de gracht waar de woningzoeker niet terecht kan: ook in aangewezen nieuwbouw gebieden is het komende jaren nog niet mogelijk om te wonen. -Rogier Havelaar, duoraadslid Wonen en Bouwen CDA Amsterdam

Amsterdam heeft pro-Europa gestemd op 23 mei jongstleden. De drie grootste partijen die door de Amsterdammers naar het Europees Parlement zijn gestuurd zijn allemaal pro-Europees: GroenLinks (23%), PvdA (21%), D66 (12%) en VVD (12%) die beide lid zijn van de pro-Europese liberale ALDE-partij en op een gelijke derde plaats staan. Deze partijen al samen, vertegenwoordigen meer dan 68% van de Amsterdamse stemmers. Een gigantisch hoog percentage en een duidelijk signaal. Er is massaal pro-Europa gestemd vanuit Amsterdam. Wij als CDA hebben helaas maar een kleine 3% van de stemmen mogen ontvangen in Amsterdam. Dit is net iets hoger dan de PVV (2%) en op een gedeelde plaats met SP en DENK (beide 3%). Een resultaat waar wij met zijn allen als CDA Amsterdam niet trots op zullen zijn. Ook op Europees niveau heeft onze christendemocratie en de Europese Volkspartij een klap gekregen. Ja, wij zijn nog steeds de grootste, echter slinkt onze meerderheid steeds verder met de jaren. Hoe kijken wij hiernaar als christendemocraten in Amsterdam? Hoe komt het dat wij als CDA onze Amsterdammers niet weten te overtuigen van ons Europees geluid? Wij waren toch de partij die Europa en haar Europese Unie na de Tweede Wereldoorlog zo goed als zeker hebben gevormd? Hoe kunnen wij als partij qua Europese thema’s weer relevant worden voor de Amsterdamse stemmers? En wat kunnen wij doen als CDA Amsterdam om hier een constructieve bijdrage aan te leveren? Laten we leren van ons verleden. Amsterdam is een stad die groot is geworden door ‘open’ te zijn. Dit wil niet zeggen dat wij alles ook maar toe lieten. Vrijheden brachten ook plichten. Er bestond een sterke cultuur dat je in onze stad mee moest doen, om actief mee te bouwen aan een groter Amsterdam, iets te bouwen wat groter is dan alleen het individu. Een stad die verbonden bleef met andere Europese steden en de rest van de wereld. Een stad dat daar trots op was. Is dit dan veranderd? De Amsterdammers zijn niet veranderd als je naar het pro-Europese geluid kijkt van de afgelopen verkiezingen. Echter is onze partij wel veranderd. Het CDA en haar bevriende christendemocratisch partijen in andere Europese landen binnen onze Europese Volkspartij lijken steeds verdeelder te worden over hoe wij gezamenlijk naar Europa kijken. Een bijzondere familie van Merkel tot Orban en alles wat er tussen in zit. Meer verdeeldheidVerdeeldheid is niet een fundament waar onze partij groot door is geworden. Het motto van onze Europese Unie ‘verenigd in verscheidenheid’ is dat wel. Wij zullen dit principe gezamenlijk weer moeten heruitvinden als we relevant willen blijven voor onze Amsterdamse kiezer. Dit kunnen wij doen door als CDA Amsterdam en al haar leden mee te denken hoe wij vanuit onze stad naar Europa kijken en kunnen verbeteren. We zullen het niet overal met elkaar eens zijn, maar wel gezamenlijk het belang zien dat wij iets voor Europa moeten doen. Vraagstukken zoals bijvoorbeeld hoe wij beter met andere Europese hoofdsteden expertise zouden kunnen uitwisselen om bijvoorbeeld problemen als brallende toeristen, goedkope souvenirs winkels en andere vergelijkbare problemen tegen te gaan zouden wij gezamenlijk kunnen oppakken. Vanuit Amsterdam kunnen wij een voorbeeld zijn door zowel kritisch naar Europa te kijken, maar tegelijkertijd wel constructieve suggesties te geven aan zowel onze nationale en Europese partij. Onze hoofdstad heeft veel baat aan een sterk Europa. Dit in termen van banen, potentiële terroristisch aanslagen te verijdelen, tot het overtuigen van bedrijven om zich hier te vestigen, en op vele andere vlakken. Vanuit onze afdeling en hoofdstad kunnen wij een positief en constructief Europees verhaal laten horen, dit om onze nationale en Europese partij te helpen. Uiteraard is niet alles in de Europese Unie perfect en moet er nog veel verbeterd worden. Hopelijk kunnen wij vanuit Amsterdam met onze drie kruizen die staan voor heldhaftig, vastberaden en barmhartig onze partij op zowel lokaal, provinciaal, nationaal en dus ook Europees inspireren om opnieuw de oplossing voor Europa en de Amsterdamse kiezer te zijn. Boudewijn WijnandsCovoorzitter CDA Amsterdambestuur@cda.amsterdam

Onderstaande tekst is de bijdrage van Diederik Boomsma bij de algemene beschouwingen van de Voorjaarsnota 2019. Aan d’Amstel en aan ’t IJ, daar doet zich heerlijk open, Zij die als Keizerin de kroon draagt van Europe, Zij breidt haar vleugels uit, door aanwas veler zielen, En sleept de wereld in met overladen kielen, Toen ik gisteren heerlijk met een enorme vaart door de IJtunnel naar Noord fietste dacht ik aan dat gedicht van Vondel, dat eigenlijk alle Amsterdamse kinderen uit hun hoofd zouden moeten leren; geschreven in 1631 maar nu nog treffend, verheffend en actueel. En ook toen al een pleidooi voor het open IJ. Wijze woorden. Vondel was net als velen hier een import-Amsterdammer, een migrant naar wie trouwens veel straten zijn vernoemd, die ongelooflijk veel hield van de schoonheid, branie en de vrijheid van deze stad en zich ook driftig bemoeide met het bestuur ervan; en hij is daarin een voorbeeld. Want hij wist dat een bloeiende, zorgzame samenleving meer is dan een verzameling individuen, maar pas ontstaat als gemeenschap van trotse en vrije burgers, die verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf, voor elkaar en voor hun omgeving, voor hun stad. En wanneer doen mensen dat? Als ze voelen dat ze erbij horen, als ze die stad ervaren als iets dat van henzelf is, omdat ze zich verbonden voelen, als ze ervan houden. Want Amsterdam is geen neutraal stukje real estate om te exploiteren, maar een historisch gegroeide cultuurgemeenschap, een verbond tussen de doden, de levenden en de toekomstige generaties, een ideaal en een bestemming. Amsterdam is natuurlijk onmiskenbaar de Keizerin van Europa. Maar dat betekent dat ze ook veel liefde en aandacht nodig heeft; en ze is de afgelopen jaren verschrikkelijk verwaarloosd. Ze dijt uit en barst uit haar kleren; lijkt vaak chagrijnig en gestrest; en ze heeft een imagoprobleem, een beetje het soort reputatie waardoor ze veel te veel verkeerde mannen aantrekt, uit de hele wereld, die haar niet altijd respectvol behandelen. Aan ons de eervolle taak om haar eindelijk weer de zorg en de liefde te geven die ze verdient. En daartoe gaan wij volgend jaar weer bijna zes miljard euro uitgeven; dat is meer dan het budget van de nationale overheden van Armenië en Mali samen, en dat vraagt dus de grootst mogelijke zorgvuldigheid. Dan eerst een positieve noot over enkele van die keuzes die voorliggen. Het CDA hamert al meer dan tien jaar, jaar in jaar uit, op dat de gemeente zijn fundamentele kerntaken op orde moet krijgen en daar prioriteit aan moet geven: het mooi, schoon en veilig houden van de openbare ruimte. We zien instemmend dat enkele stappen worden gezet. Het CDA steunt dan ook de investering in en aanpak van de ondermijning. We moeten nu alles op alles zetten om onze keizerin uit de klauwen van de drugsmaffia houden. Maar dan moeten we wel ook erkennen waar dat probleem vandaan komt: de individuele keuze van Amsterdammers en bezoekers om illegale drugs te gebruiken, en de keuze van de overheid om daar te weinig aan te doen. Zeker, we moeten de winsten afpakken en de onderwereld buiten de deur houden. Maar we moeten dus ook de consumptie aanpakken en ontmoedigen. Op tal van plekken schaamteloos drugs gebruikt – zonder dat wordt opgetreden. Ik hoop dat mijn collega’s met name van de puberaal-hedonistische partijen GroenLinks en D66 dat ook gaan inzien. Het voorstel voor extra geld naar het wegwerken van al dat achterstallige onderhoud, krijgt natuurlijk ook onze instemming. Maar is het nu genoeg? Al meer dan tien jaar pleit het CDA ervoor om niet te bezuinigen op onze stedelijke infrastructuur, zoals steeds werd gedaan, maar om juist te investeren in het onderhoud van bruggen en kades, sluizen, parken en wegen. Mede omdat er al jarenlang niet, of in elk geval te weinig, naar het CDA is geluisterd – overigens een herstelbare vergissing – bleek vorig jaar plotseling dat allerlei kades op instorten staan en honderden miljoenen nodig zijn. Het blijft een absurd testament van onvermogen, dat de Keizerin van Europa, nota bene wereldberoemd om de grachten, decennialang deze basale taak heeft verwaarloosd. De gemeente heeft nota bene uit het gemeentefonds tientallen miljoenen gekregen speciaal voor het onderhoud van de kademuren. Decennialang is roofbouw gepleegd op de toekomst. Dat moeten we nu herstellen. Het is te prijzen dat dit college daar nu geld voor reserveert. Maar tegelijkertijd is nog volstrekt onduidelijk hoe, en in hoeverre dit nu voldoende is. Dan wordt er nu een plan ‘Stadsbehoud’ gemaakt. Heel goed, ik ben dol op het behouden van goede dingen. Maar de plannen met allemaal termen vliegen al jaren om de oren. We hadden twee jaar geleden al een zogenaamd Deltaplan openbare ruimte. Maar lezen we nu: het college laat nu onderzoeken wat het kost om de stad netjes te onderhouden; er wordt nu pas ‘onderzocht’ wat het kost om achterstallig onderhoud weg te werken. Letterlijk al meer dan zes jaar vraagt het CDA om duidelijkheid over wat het kost om de stad schoon en verzorgd te onderhouden. Maak nou eindelijk vaart! Kunnen we nu, bij de begroting op zijn laatst, gaan zien wat het kost om deze meest basale gemeentelijke taak uit te voeren? Onze Keizerin verdient het. Omdat schoonheid in het materialistische wereld van postmoderne liberalen nog te vaak een onderschatte waarde is, zullen wij de komende twee weken komen wij ook met voorstellen komen om lelijkheid terug te dringen en ons erfgoed beter te beschermen. Onder andere door meer te investeren in groene daken, bloembakken, en het verwijderen van graffiti op geluidsschermen op de snelweg – te toegang tot onze stad. We zullen ook met de SP een voorstel doen om historische stegen beter te beschermen, en ik hoop met de VVD, om samen met erfgoedorganisaties, historische winkelpuien te herstellen Ik moet zeggen dat het wel verraste dat dit kneiterlinkse college verder gaat bezuinigen op de eigen organisatie. Dat verrast omdat ik me de hevige kritiek van de afgelopen jaren zo goed herinner: de tirades van GroenLinks en PvdA dat ‘efficiënter’ werken toch echt neoliberale newspeak is. Dan nu toch de inzet om 50 miljoen structureel te bezuinigen door ‘efficiënter’ te gaan werken. Het CDA steunt de inzet, compliment voor dit voortschrijdend inzicht – maar wij willen absoluut niet dat bezuinigd wordt op het aantal mensen dat direct bezig is met veiligheid, handhaving en het schoon houden van de stad. Daartoe zullen wij via een motie om een raadsuitspraak vragen. Dan ben ik, vrees ik wel even klaar met de complimenten. Want ondertussen worden door dit college ook belangrijke stappen niet gezet en slechte stappen wel gezet. Het CDA blijft erbij: om de binnenstad met alle drukte leefbaar te houden moeten we fundamentele stappen zetten. De Keizerin van Europa zet je niet achter een rood raam, als object om te exploiteren. We moeten durven kiezen om resoluut te stoppen met de raambordelen en al die bijbehorende louche bedoelingen. Maak er desnoods besloten clubs van. Geef een duidelijk signaal dat het blow-, bral- en betaaldeseks-toerisme niet meer welkom is. Dan blijft een van de grootste uitdaging om de stad betaalbaar te houden voor gewone mensen die nu de stad worden uitgeprijst. We moeten de middenklasse behouden. We zien dat gezinnen weer vertrekken. Kom dan met een echt plan om dat tij te keren. Gezinnen met jonge kinderen hebben vaak een auto nodig – vaak nog meer dan anderen. Nu dit college zoveel plekken verwijderd en er bewust op aanstuurt om wachttijden te laten oplopen, wil het CDA laten onderzoeken om gezinnen voorrang te geven. Maar als we zien dat de stad onbetaalbaar wordt, dan is het natuurlijk absurd om als college die lasten maar verder te gaan verhogen. Toen pas nog de parkeertarieven werden verhoogd zeiden de partijen vol trots ‘maar we ontzien de Amsterdammers!’ En nu gaan alsnog de vergunningstarieven omhoog. Parkeren wordt duurder, zwemmen wordt duurder, trouwen wordt duurder, sporten wordt duurder omdat sportverenigingen moeten toch weer meer OZB gaan betalen. Nee. Stop. Niet nodig. Niet doen. Maar wat vooral volgend jaar duurder wordt, wat verreweg de meest gigantische greep is uit de portemonnee van Amsterdammers, is natuurlijk de erfpacht. Het wordt steeds duidelijker wat een fiasco het nieuwe stelsel is en wat het nog dreigt te worden. Het wordt steeds duidelijker dat dit systeem niet houdbaar, niet toekomstbestendig, en niet eerlijk is. Dat Amsterdam de Keizerin van Europa is betekent nog niet dat we een feodaal systeem moeten handhaven. We hoorden deze week nog dat banken inderdaad een inkomenstoets gaan doen bij erfpachters. De Autoriteit Financiële Markten waarschuwt voor overcreditering. Bij de begroting zei ik al: stop deze woeker. En als nu geen afstel, dan op zijn minst uitstel. Hoe eerder de coalitiepartijen zich realiseren dat 1 januari 2020 moet worden uitgesteld, hoe beter. Dit college is begonnen vol beloftes over democratisering en participatie. Maar vooralsnog is de politieke stijl daar weinig van zien. Wilde plannen worden nog altijd rücksichtslos top-down over de stad uitgekieperd. We zagen het in het plan om gewone bootjes te verbieden om te varen, zonder ook maar enig overleg met de watersportbedrijven wiens hele broodwinning daarmee onmogelijk zou worden. We zien het in de absurde en onhaalbare voorstel om alle niet-elektrische auto’s over aan aantal jaar gewoon niet meer toe te laten. We zagen het onlangs toen de wethouder Haven opnieuw Havenbedrijven schoffeert door ze voor voldongen feiten te plaatsen. Maar je bereikt uiteindelijk meer door draagvlak te zoeken. Daarom tot slot deze oproep: Stop de drampolitiek, kies voor dienstbare politiek.

Raamprostitutie op de Wallen moet verleden tijd worden en de gemeente moet desnoods de prostitutiepanden opkopen. „Wat mij betreft gelden er geen taboes.” CDA-fractievoorzitter Diederik Boomsma is stellig. Tweeënhalf jaar zit Boomsma nu in de gemeenteraad. Daar waar het CDA in veel andere gemeenten meerdere zetels heeft, bleef de partij in de hoofdstad ‘stabiel’ op één raadszetel. Als oppositiepartij heeft het CDA nu de ChristenUnie als concurrent. Ook VVD en Forum voor Democratie vissen in dezelfde vijver. Is het oppositievoeren lastiger geworden?Het is anders. Voorheen had je D66 en VVD die in het college zaten en heel ondoordachte en linkse dingen deden, waar ik veel kritiek op had. Nu worden weer linkse besluiten uitgevoerd, alleen zit ik nu met VVD, Forum, en bijvoorbeeld Denk in de oppositie. Dat geeft wel een andere dynamiek. Bent u effectiever als oppositie?In de vorige periode hadden we ook een linkse meerderheid in de raad en ging het college daarin mee, bijvoorbeeld met de plicht bij nieuwbouw veertig procent sociale woningen te realiseren. Ze maken daar nu geen vijftig procent van, want dat kan helemaal niet. De toon en ideologie schuift wel enorm op. Echte problemen zijn vaak niet alleen links of rechts, maar een kwestie van goed bestu Verrast het college u met nieuwe ideeën?Nee, het schrappen van 10.000 parkeerplekken bijvoorbeeld, dat stond al in het coalitieakkoord. U verlangt naar meer linkse hobby’s? Nee, zeker niet! Het probleem met linkse hobby’s is dat op een gegeven moment andermans geld op is. Amsterdam is natuurlijk een rijke stad, maar ook hier zijn grenzen. De echte problemen zijn vaak niet alleen links of rechts, maar zouden een kwestie moeten zijn van goed bestuur. Bijvoorbeeld dat gezinnen in de stad kunnen blijven wonen. Ik wil niet dat we Parijs achterna gaan, waar nu massaal gezinnen de stad ontvluchten. Dat gebeurt hier nu ook. Daar moet veel meer aan gedaan worden. Als u kijkt naar het omstreden Cornelius Haga Lyceum, hoe beoordeelt u de werkwijze van de gemeente?Ik denk dat de gemeente goed heeft gehandeld door de zorgen te uiten. Het heeft mij wel verbaasd dat er een discussie kwam over artikel 23, de vrijheid van onderwijs. Je hebt het hier over een school waarvan het bestuur volgens de AIVD banden zou hebben met een groep terroristische moordenaars. Dan hebben we het niet meer over Dalton of Montessori, dit is een totaal andere discussie. Ik vind dan ook dat die school dicht moet. Maar dat kan niet, zeggen burgemeester en wethouder.Volgens mij zou dat moeten kunnen en moet je daar binnen de huidige mogelijkheden naar kijken. En anders moet er aanvullend beleid komen. Je moet een grens stellen: dit accepteren we niet. Wij willen geen scholen die kinderen niet opleiden voor een toekomst in Nederland, maar voor een soort gedroomd kalifaat. Artikel 23, die vrijheid van onderwijs regelt, is een soort heilige graal binnen christelijke partijen. Je kunt ook zeggen: misschien is het voor het CDA tijd te pleiten voor aanpassing zodat je als overheid meer grip hebt?Volgens mij zijn dat twee verschillende dingen. Natuurlijk moet je als overheid minimale eisen stellen en die moet je kunnen handhaven. Een school die zich zo afzet van de samenleving, waar ze zelf onderdeel van is en aanschurkt tegen radicale figuren die alles afwijzen waar onze samenleving voor staat, daar moet je een heel duidelijke grens stellen. Dat dat doet niets af aan het feit dat het een groot goed is dat je protestantse, openbare en bijvoorbeeld montessorischolen hebt en de vrijhei om onderwijs naar eigen inzicht vorm te geven. Ook islamitische scholen? Ja, maar nu is het probleem dat de islamitische school gekaapt wordt door een tamelijk radicale en misschien zelfs salafistische interpretatie van de islam. Dat is problematisch. Een gematigde islamitische school kan nu niet ontstaan omdat deze personen aan het roer staan. Ik maak me zorgen over de opkomst van een intolerante en vrij radicale interpretatie van de islam die zich heel slecht verhoudt tot onze vrijheden en rechtsstaat en onze waarden afwijst. We moeten ons eindelijk eens gaan realiseren wat dit betekent. Heeft u vertrouwen in het radicaliseringsbeleid dat door burgemeester Halsema onder handen is genomen? Ik weet het niet. We hebben in het verleden veel vragen gesteld en kritiek gehad, maar het probleem is niet weg. We zijn wel tevreden dat de burgemeester aangaf niet nauw te willen samenwerken met salafistische organisaties. Aan radicalisering gaat vaak een proces van indoctrinatie vooraf. De vraag is: hebben we voldoende inzicht in de manier waarop die indoctrinatie gebeurt, waar dat gebeurt en door wie? We moeten de ideologie bestrijden. Iets anders: het CDA heeft zich als enige partij tegen de brug over het IJ gekeerd. U bent ook kritisch op het besluit van de gemeente om toeristenbelasting in te voeren voor mensen die op cruiseschepen de stad aandoen. Waarom? Ik vond de benadering van de wethouder Economische Zaken, Udo Kock, tamelijk technocratisch. Hij voert een belasting voor cruisetoeristen in, bedrijven worden daardoor overvallen en schepen gaan naar Rotterdam en IJmuiden. De stad loopt miljoenen mis. Vervolgens komen de toeristen met bussen, dus wat heb je dan bereikt? Alsof toeristen in IJmuiden rond gaan lopen…. En dan gaat de wethouder bedrijven de maat nemen. Bijzonder, juist vanwege de inkomsten die de stad nu door zijn beleid misloopt. In de discussie over de brug over het IJ zeiden wij: ’ga nu eerst met het ministerie en Rijkswaterstaat praten’. Dat gebeurt dan nu alsnog. Over inkomsten gesproken: erfpachters hebben tot eind dit jaar de tijd over te stappen naar eeuwigdurende erfpacht. U had eerder veel kritiek op dat beleid. Vindt u de uitvoering nu goed? Nee, zeker niet. Er is veel te weinig gedaan door het vorige en huidige college. Twee derde van de erfpachters betalen te veel. Maar na 1 januari 2020 betalen erfpachters nóg meer. Erfpachter moet meer tijd krijgen. Maar er zijn nog niet heel veel mensen die hebben aangegeven te willen overstappen. De datum waarop Amsterdammers uiterlijk kunnen aangeven dat zij gaan overstappen (1 januari 2020) moet écht verschoven worden. Minstens twee jaar. De gemeente is namelijk zelf veel te laat met antwoorden op aanvragen, veel erfpachters zijn niet op hoogte van alle voorwaarden. Zelfs mensen die gepromoveerd zijn op economische onderwerpen komen niet door die taaie stof heen. Bovendien moeten alle erfpachters een persoonlijke brief krijgen met berekeningen voor hun pand, vind ik. Je hebt de plicht hen exact te informeren. Wat wordt een belangrijk punt voor het CDA de komende tijd? Ik heb het idee dat er een andere wind is gaan waaien over raamprostitutie. Meerdere partijen volgen ons in onze lijn dat vrouwen achter ramen geen toeristische attractie en verdienmodel horen te zijn. U wilt hen verplaatsen naar bijvoorbeeld hotels waar geen zicht op deze vrouwen is? Volgens mij kun je prostitutie natuurlijk überhaupt beter laten, maar het is legaal en je kunt het niet uitbannen. Het moet dus zo veilig mogelijk, maar dan zou ik het liever in besloten clubs zien, bijvoorbeeld waar je toegang moet betalen. Dat is de enige manier om de Wallen op te schonen. Wat moet er met alle ramen op de Wallen gebeuren dan? Onteigenen? Uitkopen? Op 11/4/2019 gepubliceerd in De Telegraaf. Auteur: Mike Muller.

Veel huizenbezitters in Amsterdam hebben te maken met erfpacht. Dit eeuwenoude systeem houdt in dat ze grond moeten pachten van de gemeente. Als erfpachters voor 1 januari 2020 overstappen op een nieuw systeem van 'eeuwigdurende erfpacht' zouden ze mogelijk geld kunnen besparen met een tijdelijke korting. Vanwege de complexiteit van het hele erfpachtsysteem weten veel huizenbezitters simpelweg niet waar ze aan toe zijn. Vandaag heeft het CDA daarom in de gemeenteraad moties ingediend om de gemeentelijke communicatie te versnellen, te evalueren en te verbeteren. Deze werden mede ondertekend door de VVD, D66, PvdD, PvdA en DENK. Een meerderheid van de raad stemde in met de volgende drie moties en deze worden beleid van de gemeente Amsterdam: 1. Stuur erfpachters een persoonlijke brief met informatie over hun specifieke situatie - motie2. Start sneller aan de publiekscampagne over overstappen - motie3. Evalueer het communicatieplan begin van de zomer - motie

In Amsterdam kom je moeilijk aan een woning. Voor middeninkomens bestaat er tevens het risico dat ze te veel verdienen voor huurwoningen in het middensegment. Als iemand (gezamenlijk)1,5 tot 2 keer modaal per jaar verdient (57.053 euro), kan dit al betekenen dat de Gemeente Amsterdam vindt dat je geen recht hebt op deze woningen. Deze grens is volgens het CDA erg laag en komt niet overeen met andere normen van de overheid en woningcorporaties. Vandaag dient het CDA samen met D66 een motie in om deze grens op te schroeven naar een (gezamenlijk) inkomen van 60.000 euro per jaar. Dan vallen minder Amsterdammers buiten de boot en blijft de stad bewoonbaar voor middeninkomens.