Poliflw

Column Remi Poppe

Hoera, ze zijn er een beetje achter gekomen: de ‘marktwerking’ in de sociale huursector heeft geleid tot een nieuwe woningnood en onbetaalbare huren. Er komt twee miljard euro beschikbaar voor woningbouw. Maar wel een sigaar uit eigen doos voor de huurders.

Even terug in de tijd. Zo’n 25 jaar geleden, onder het eerste kabinet Kok (PvdA, VVD en D66) werd de sociale huursector ‘verzelfstandigd’. Dit breekpunt in de geschiedenis van de sociale volkshuisvesting begon onder kabinet Lubbers met de nota 'Volkshuisvesting in de Jaren Negentig', ook wel genoemd ‘operatie-Heerma’ (vader van de huidige CDA-fractievoorzitter).

De naoorlogse woningnood zou opgelost zijn was de redenering, de overheid was niet meer nodig. Artikel 22 van de grondwet 'Bevordering van voldoende woongelegenheid is voorwerp van zorg der overheid’ kon wel met een stevige korrelzout genomen worden.

Als kersvers Kamerlid heb ik dat toen (1996) in en buiten de Kamer fel bestreden en waarschuwde dat woningcorporaties zo gedwongen werden om als commerciële woningbedrijven te gaan opereren. Dat de woningzoekenden en huurders de dupe zouden zijn. En zo is het treurig genoeg ook gegaan. Topsalarissen voor directeuren (gelukkig niet allemaal), miljarden verliezen door beleggen in obligaties, investeringen in verliesgevende projecten die niets met volkshuisvesting te maken hadden, massale sloop en verkoop van sociale huurwoningen en alsmaar stijgende huurprijzen.

Het Sociaal en Cultureel Planbureau (gegevens over 2018) zegt daarover: 'Ongeveer een derde van de Nederlandse huishoudens woont in een corporatiewoning. Dit aantal nam het afgelopen decennium af, doordat de woningcorporaties meer woningen verkochten of sloopten dan er bijgebouwd werd. Terwijl het aantal corporatiewoningen afnam, nam het relatieve aantal huurders met een laag inkomen toe’. Toch geen misselijke constatering van het planbureau. Voor de verzelfstandiging woonden meer dan 50% in een huurwoning met in verhouding nog betaalbare huren.

Maar hoera, het kabinet stelt twee miljard euro beschikbaar om de sociale woningbouw te stimuleren. De helft hiervan is bedoeld om tussen 2020 en 2023 betaalbare woningen te bouwen in schaarstegebieden. De andere helft is voor een structurele vermindering op de verhuurdersheffing van 100 miljoen euro over 10 jaar (!) om betaalbare woningen te bouwen waar de druk op de woningmarkt het grootst is.

 "Het enige positieve is dat de woningnood en de onbetaalbaarheid van huren erkend worden en de overheid weer een klein beetje zijn financiële verantwoordelijkheid voor de volkshuisvesting lijkt te nemen.  "

Een miljard is voor een gewoon mens heel veel geld, maar voor ons rijke land al met al niet veel en ook nog een sigaar uit eigen doos. In 2013 werd de verhuurderheffing over de WOZ-waarde van sociale huurwoningen ingevoerd (particuliere verhuurders gaan vrijuit!). Een belasting dus op de ‘marktwaarde’ van woningen van corporaties die alleen tot uitdrukking komt wanneer ze verkocht zouden worden. Maar dan zijn het geen sociale huurwoningen meer. Het is dus feitelijk een ordinaire belasting op huren. Sociale huurwoningen hebben geen ‘marktwaarde’, maar alleen een gebruikswaarde als huisvesting, probeerde ik de regering nog aan het verstand te peuteren. Dat was nu juist het bijzondere van de volkshuisvesting voor 25 jaar geleden.

De verhuurderheffing gaat overigens gewoon door. Voor 2023 is de verwachte opbrengst, toeval of niet,  bijna twee miljard euro. Ziehier de sigaar uit eigen doos, en al met al minder dan een druppel op een gloeiende plaat.

Het enige positieve is dat de woningnood en de onbetaalbaarheid van huren erkend worden en de overheid weer een klein beetje zijn financiële verantwoordelijkheid voor de volkshuisvesting lijkt te nemen. Lilian Marijnissen zei terecht dat alleen bouwen niet genoeg is om de wooncrisis te beteugelen. Woningzoekenden hebben niets aan gesubsidieerde huizen die niemand kan betalen. Ze wil de huren voor vijf jaar bevriezen en vindt dat de prijs voor nieuw gebouwde woningen verplicht betaalbaar moet zijn. Er zal nog veel strijd nodig zijn willen we de Volkshuisvesting weer sociaal kunnen noemen. Stop de sloper en de verhuurdersheffing en bouw betaalbare huurwoningen. De overheid moet zijn grondwettelijke plicht weer oppakken; ‘Bevordering van voldoende woongelegenheid is voorwerp van zorg der overheid'.

Remi Poppe, oud-Tweede Kamerlid / oud-gemeenteraadslid Vlaardingen

Gestolen zeggenschap en de hoop op de toekomst

Voormalig actievoerder en raadslid / Tweede Kamerlid Remi Poppe laat zijn licht schijnen over de Vlaardingse politiek anno 2019. In een uitgebreid artikel gaat hij in op de chaos in de gemeenteraad na de verkiezingen, over weglopers en zittenblijvers en over de échte zakkenvullers. Op basis van ervaringen uit het verleden doet hij suggesties over wat te doen voor een betere toekomst. Maar geeft ook aan dat het niet allemaal kommer en kwel is… Een lezenswaardig verhaal, neem er even de tijd voor.

Ik blijf mij verbazenPolitiek is vaak een zaak van oneliners. Maar onze politiek vraagt om meer aandacht dan alleen wat losse zinnen. Ik heb de behoefte om mijn hart te luchten over de recente ontwikkelingen in de Vlaardingse politiek en in het algemeen. Dat lukt mij zeker niet in slechts een aantal zinnen. Graag neem ik de ruimte om mijn observaties te delen.

Al heel wat jaren ben ik politiek actief.  Inmiddels heb ik de senioriteit behaald en denk daarmee een beetje recht van spreken te hebben gekregen.

In 1974 was ik voor het eerst SP-lijsttrekker voor de Vlaardingse gemeenteraadsverkiezingen. Sindsdien dacht ik alles wel een keer meegemaakt te hebben. Maar ik blijf mij verbazen en blijf de behoefte hebben mij daar over uit te spreken.

Haast vijftig jaar geleden zong Adele Bloemendaal; ‘As je mekaar niet meer vertrouwen kan, waar blijf je dan, zo is het toch meneer?’

Daar dacht ik gelijk aan toen vier SP-raadsleden voor zichzelf begonnen. De nieuwe ‘Fractie Kerkhof ‘ krijgt een rol als volwaardige coalitiepartner, zonder een wethouder. Ik wil niet zuur doen, maar hoezo ‘volwaardig’? Met maar 487 stemmen van de in totaal 3029 stemmen op de SP!? Marcel Kerkhof  had 25 voorkeurstemmen. Of ze echt serieus genomen worden weet ik niet. Ze zijn omarmd om een meerderheid te hebben voor een coalitie. Zo lijkt een plek in de raad wel een soort privé eigendom, een speeltje van politici.  Dat is foute boel, het algemeen kiesrecht (nu 100 jaar) is niet bedoeld voor ‘egotrippers’. 

Waarom nu pas dit verhaal? Omdat ik lang dacht ik dat bij hen het redelijk besef na enige tijd wel zou doordringen. Dat dit ‘opstappen en blijven zitten’ tegen elk democratisch besef indruist. Zeker ook omdat ze dit als kandidaten met een handtekening hebben onderschreven. Maar ook wel omdat dit een smerige vlek op het blazoen van mijn partij is. In een vlek moet je niet wrijven. Maar nu de vlek wel opgedroogd lijkt voelde ik aandrang om mijn persoonlijke uitleg van de gebeurtenissen te geven. 

ZetelroofDe nieuwe gemeenteraad vond dat het anders moest. Geen coalitie en geen oppositie meer. Met z’n allen via een ‘raadsprogramma’ de stad besturen. Maar met 13 partijen op 35 raadszetels werd het opstellen, laat staan het uitvoeren, een machteloos gedoe van jewelste. Soms met de diepgang van een surfplank. 

De SP-fractie stelde daarom voor om weer terug te gaan naar de tekentafel. Er was slechts steun van ChristenUnie, SGP en D66. Het voorstel werd verworpen. Logisch dat de SP-fractie zelf (!) ‘zijn’ SP-wethouder terug trok. Leek mij wel een goed besluit om niet langer verantwoordelijk te blijven voor de ontstane chaotische leegheid. 

Kort daarna werd de tot dan toe vertrouwelijke SP-kandidatenlijst  voor het EU-parlement bekend werd gemaakt. Arnout Hoekstra bleek als lijsttrekker voorgesteld. Enkele raadsleden riepen dat er een ‘spelletje’ zou zijn gespeeld. Pijnlijk genoeg ging de SP-fractie zelf ook geloven dat zij bedrogen en de dupe zijn van een ‘complot’ van het partijbestuur.

Om dit onzalige ongenoegen weg te nemen heb ik (en anderen) als adviseur van de afdeling gesproken met de heer Kerkhof. Over waarom er geen spraken was van een geniepig achterbaks complot. Dat de toen nog vertrouwelijke EP-kandidatenlijst volstrekt losstond van de ontwikkelingen in onze gemeenteraad. Naar aanleiding van een best goed gesprek met de heer Kerkhof heeft hij zelf een verklaring geschreven; 

‘’Het zal niemand ontgaan zijn dat ik de laatste tijd zeer veel moeite heb gehad met de gang van zaken binnen onze afdeling. Dit heeft geresulteerd in een goed en opbouwend gesprek met onze adviseur Remi Poppe. Remi heeft inhoudelijk geen partij gekozen en heeft het belang van de afdeling als leidraad aangehouden. Zijn betrokkenheid waardeer ik enorm en heeft mij het gevoel gegeven dat er serieus naar mij geluisterd wordt. Aangezien ik mij realiseer dat er ook in 2019 voor alle onderdelen van de afdeling een uitdagende mooie taak wacht in het strijden voor onze idealen en partijdoelstellingen, wil ik graag de meningsverschillen achter mij laten en samen weer voorwaarts marcheren (…).

Kort daarna ‘marcheerden’ ze de partij uit, en bleven zitten als Fractie Kerkhof. Eerlijk waar, ik voelde me behoorlijk gepiepeld omdat vooral de SP-stemmers gepiepeld zijn. Het is wel bijzonder dat die verworpen motie van de SP toch is uitgevoerd. Er is een extern bureau ingehuurd om te onderzoeken of het idee van een ‘raadsprogramma’ wel werkte. Nee dus. Volgens de onderzoeker was de gemeenteraad niet stabiel genoeg. Met de huidige politieke cultuur was deze nieuwe vorm van besturen 'kansloos'. Dus precies waarom de SP die motie indiende. Dat had een raadsmeerderheid natuurlijk zelf ook kunnen verzinnen. Dan had het anders kunnen lopen. Dan had de SP gewoon mee kunnen denken en werken om weer een min of meer heldere coalitie te vormen. Nu zit de nieuwe coalitie met de door henzelf gebakken peren. Bungelt het aan een fractie die de naam van volksvertegenwoordiging democratisch gezien niet bepaald verdient. Dan heb ik het nog niet eens over integriteit en betrouwbaarheid.

De terugtredende overheidGemeenten kregen en krijgen steeds meer taken, maar te weinig geld. Dat klinkt in ambtelijke taal van het nieuwe college zo; De gemeente Vlaardingen staat voor grote en ingrijpende ontwikkelingen in het ruimtelijke, sociale, economische en financiële domein(…) Dat vraagt om bestuurskracht. Daarom word er een ambtelijke ‘Taskforce’ ingesteld om realistische en uitvoerbare scenario’s voor de grote dossiers in beeld te brengen’. Je kunt haast op je vingers natellen dat die ‘realistische scenario’s’ voor veel mensen best weleens niet lekker kunnen uitpakken. Eerlijk verdelen van tekorten pakt meestal niet goed uit voor wie al tekort heeft. We moeten maar zien hoe het op het stadhuis uitpakt, het is even niet anders. Ik denk wel dat er constant een afbreukrisico in de lucht van de raadzaal zal hangen. Voorzie nog veel politiek getob tot de volgende raadsverkiezingen. Het is dus - positief bekeken - maar tijdelijk. En buiten het stadhuis is meer te doen.

Vraag: Waar komt die financiële kommer en kwel bij gemeenten nu toch vandaan? Een vingerwijzing:

Het eerste kabinet Kok (PvdA 1994) startte met ‘de terugtredende overheid’. Decentralisatie en meer markt was het motto. De publieke sector is toen grotendeels naar de markt overgedaan. Zoals de volkshuisvesting, openbaar vervoer, gezondheidszorg en energieproductie. Met het decentraliseren werden veel centrale overheidstaken aan de gemeenten overgedragen. Die zouden het veel efficiënter kunnen, dus kon er op bezuinigt worden was de redenering. Zo ontstaan de ‘ingrijpende ontwikkelingen in het ruimtelijke, sociale, economische en financiële domein’.

GelukVolgens onderzoek is de meerderheid van de Nederlanders best gelukkig. Daar kun je best blij van worden. Het gezegde ‘geld maakt niet gelukkig’ is niet voor niets een volkswijsheid. Slecht in de slappe was zitten en ook nog ongelukkig zijn is een beroerde combinatie.

Ondanks de vooruitgang en de toenemende welvaart zien we armoede. Niet alleen in de armelanden, maar ook in de rijke westerse wereld. Ook verborgen armoede: de werkende armen. De vaste lasten stijgen al jaren, de lonen niet. Het gaat niet alleen over mensen met een laag inkomen. Het gaat ook om mensen met een midden inkomen. De ongeveer 3,5 miljoen huishoudens met een hypotheek staan met elkaar voor zo’n 660 miljard euro in het krijt bij de banken. Huren dus als het ware van de bank. De huizenprijzen zijn weer gestegen (noemen ze positief) en we horen onmiddellijk weer reclames voor het nemen van een ‘extra hypotheek op de overwaarde’. Zo ontstond de laatste economische crisis, weet u het nog? Moest de overheid met vele miljarden over de brug komen. Omdat als die banken failliet gaan de samenleving tot stilstand zou komen. Dat is ook zo. Rede genoeg om de grote banken te ‘socialiseren’ zou je zeggen. Maar nee hoor. Ze moesten onder andere de regels voor hypotheken aanscherpen. Met een laag inkomen kun je een hypotheek voor een eenvoudige woning nu wel schudden.

De kloof tussen rijk en armIn Nederland bezit de rijkste 10 procent van de bevolking 61 procent van het totale vermogen. Ruim 60 procent van de Nederlandse bevolking heeft ongeveer 1 procent van het totale vermogen De grote multinationals betalen geen belasting of ontduiken belasting met slimme constructies. Er worden meer zakken gevuld in de ‘financiële sector’ dan met arbeid wordt verdiend!Sommigen noemen dat gewoon kapitalisme, ik ook. Bij financiële transacties, zoals in feite voedsel en kleding kopen ook is, betaal je een hoge BTW. Bij transacties op de financiële markten gaan per dag vele honderden miljoenen rond (zogenoemd flitskapitaal). Zoekt het grote geld dagelijks zijn weg naar de plekken waar het meeste rendement gehaald kan worden. Over deze speculatieve financiële transacties geen BTW, geen duppie belasting. Als dat veranderd zou de ‘welvaart’ heel wat minder eenzijdig kunnen worden. Het is maar een idee voor de toekomst.

Wat zien we gebeuren?De gevolgen van de marktwerking zien we ook in onze woon en werkgebied. Jongeren en lage inkomens kunnen nauwelijks een betaalbare woning krijgen. Veel woningcorporaties zijn zich gaan gedragen als vastgoedmakelaars. Waarvoor ik al waarschuwde tijdens de debatten indertijd in de Kamer. Neem Vestia die gokte met derivaten, verloor meer dan 3 miljard euro die zijn verhaald op alle huurders van andere woningcorporaties (de directeur vertrok met een gouden handdruk van 3.5 miljoen). Gevolg: verdere huurverhogingen en bezuinigen op onderhoud. Vestia verkoopt nu op dit moment in Barendrecht en Brielle weer 10.000 huurwoningen (onze woonregio!) om meer gaten te dichten. De woningnood zal toenemen. Ook in Vlaardingen zijn er nog sloopplannen en zijn er maar mondjesmaat plannen voor bouw van betaalbare huurwoningen. 

We zien armoede en voedselbanken, problemen in de thuiszorg, veel flexwerk, weet je niet of je het eind van de maand haalt als je al nog werk hebt. En problemen als gevolg van arbeidsmigratie binnen de EU. Begrijpelijk dat mensen een beter inkomen zoeken. Daarvoor moeten ze dan wel ver van huis en vaak ook hun kinderen. Mensen in Roemenië, Polen en Bulgarije maken zich zorgen dat hun jeugd wegtrekt. En daar zoeken ze weer arbeiders uit de Oekraïne om lege plekken op te vullen. Het is een Europees meanderen van werkzoekenden. Van ginder tot hier en daar. En hier is het dan werken en nog eens werken om daarna vaak samen moeten wonen in povere kamertjes verhuurd door  ‘makelaars in arbeid’ in opgekochte betaalbare huurwoningen. Met deze moderne vorm van ‘trekarbeid’ kunnen de lonen ook laag gehouden worden. Daar kan toch niemand gelukkig van worden, niet in ‘het oosten’ en niet hier.

Maar laten we nou niet lelijk doen over Polen maar over het politiek economische systeem dat niet deugd. Wat zou er mis zijn om dit beter en socialer te reguleren, pas een werkvergunning als de baas goed kan aantonen dat hij anders geen arbeiders kan krijgen. Onder andere uit de grote groep van mensen met een beperking die staan te popelen om  gewoon werk te krijgen. En verplicht menswaardige passende huisvesting te regelen. Dat is trouwens wat mijn partij ook wil, maar niet of onvoldoende is doorgedrongen, tot nu toe. Ook op dat punt is dus nog werk aan de winkel.De grenzen hoeven niet met prikkeldraad afgezet te worden.

Trek ook lessen uit het verledenWe zagen dat door inzet en betrokkenheid van ‘gewone’ bewoners  niet deugende zaken kunnen worden aangepakt. In de jaren zeventig (opa verteld) heerste smog en stank. Er kwam echt volksverzet. Wij werkten samen met arbeiders in de petrochemie. Daar kregen de beleidsmakers en directeuren het Spaans benauwd van. Er kwamen wetten tegen lucht- en watervervuiling. We kunnen daarom nu redelijk ademhalen. Denk bijvoorbeeld ook aan de 8.000 bewoners die 16.000 bomen plantte in verzet tegen een Koninklijk Besluit om industrieel afval naast de Westwijk te storten. Dat ging niet door. Het is nu een natuurgebied. Het is ook al 25 jaar geleden, maar nog steeds een mooi voorbeeld dat gewone mensen - als ze de handen ineenslaan - het verschil kunnen maken.

Dat moeten we niet vergeten als we een betere toekomst willen. Het is geweldig om bij dat soort verzet betrokken te zijn en een dienende functie te kunnen hebben. Dat was en is altijd ‘politiek’ voor mij geweest. Steun met praktische raad en daad, in actie en organiseren. De SP stond en staat daarvoor, ook in Vlaardingen. 

Europees parlementarismeEr staat momenteel een gure ‘sociaal’ liberale, rechts liberale en nog rechtsere tegenwind. De uitslag van de EP-verkiezingen is voor de SP mooi klote. Veel SP-stemmers zaten denk ik onder 60% van de thuisblijvers. Zijn het vertrouwen in ‘de politiek’, zeker die ver van huis, kwijt. We zijn ze duidelijk ook teveel uit het oog verloren met druk werk in parlementen. De winnende lijsttrekker van Nederland zat 5 jaar als tweede man in de Europese commissie. Plots hoor ik hem zeggen dat grote bedrijven ook belasting moeten betalen. Dat het allemaal socialer moet. Dat de vergoedingen voor politici in Brussel versoberd moeten worden. Dat de klimaatcrises aangepakt moet worden, dat bedrijven een CO2 belasting moeten betalen. Vijf jaar weinig van gemerkt, hoor ik de thuisblijvers mompelen.

We zullen zien wat de Brusselse politieke praktijk daarvan terecht brengt als de grote economische machten gewoon hun macht blijven houden. Of de energietransitie - allemaal van het gas af - ook sociaal zal gaan. Dat niet de burgers opgezadeld worden met nog hogere vaste lasten. Dat de economisch machtigen niet hun geld met winstoogmerken gaan inzetten op aandelen in de productie en installatie van warmtepompen, windmolens en zo verder. Dat ze eens gewoon belasting gaan betalen waarmee de overheid de kosten van de energietransitie kan betalen, en de burgers ontzien. Dat zie ik er nog niet gebeuren tot nu toe, maar wat niet is zal komen.

Vrolijke realistische socialistDit klinkt allemaal een beetje zuur, maar geloof me, ik ben geen zure oude man, maar gewoon nog steeds een vrolijke realistische socialist. Ik heb altijd gevonden dat de politiek mensen moet mobiliseren en organiseren, steunen, van ze leren en samen een vuist maken. Ik kreeg wel te horen dat we conservatief of ‘populist’ waren. Daar is mijn broek nooit van afgezakt.

Als u met lezen van dit lange verhaal tot hier bent gekomen: Doe mee! Het is best leerzaam en gezond om politiek actief te zijn. Tenslotte is alles politiek. Zelfs roepen dat ‘de politiek’ niks is. 

Zelf ga ik echt rustiger aandoen. Het is niet de beste tijd, maar ben nu haast 81. Het is dus niet een soort testament. Ik ga vrolijk verder, beetje meer genieten van familie, boot en natuur.. Toch bedank ik alvast alle partijgenoten, van toen en nu, waarmee ik intens mocht samenwerken in de afgelopen decennia, maar natuurlijk vooral de duizenden mensen die zich in de loop van al die jaren hebben ingezet om de samenleving met actie en verzet al een stukje prettiger te maken. Deze inzet en betrokkenheid moeten we weer opgang zien te krijgen. Minder kankeren op Facebook en Twitter, binnen de eigen bubbels, door geloof in eigenkracht en samen strijden te stimuleren. Er is werk aan de winkel voor de toekomst.

Remi Poppe

Dinsdagavond op 21 mei om 20.00 uur organiseert de SP en D66 naar aanloop van de EU verkiezingen een groot EU debat in Vlaardingen. De lijsttrekkers van beide partijen zullen deze avond de degens kruisen en met elkaar hun visie over de EU en de toekomst van de EU uitwisselen. Dit beloofd een zeer interessante avond te worden omdat beide partijen zeer verschillend kijken naar de toekomst van het huidige EU en haar beleid.

D66 is een EU partij en de SP die niet uit de EU wil vertrekken maar wel zeer kritisch staat over de uitbreiding van de EU. Sophie in ’t Veld is lijsttrekker voor D66 en zal met al haar ervaring in de EU haar standpunten aan u voorleggen. Arnout Hoekstra een nieuwkomer voor de SP en jarenlang wedhouder geweest in Vlaardingen, zal de standpunten van de SP aan u voorleggen.

Dit beloofd een spannend politieke avond te worden . Deze debat avond wordt gehouden in de Kroepoekfabriek op dinsdagavond 21 mei om 19,30uur inloop en aanvang om 20,00uur

De Kroepoekfabriek Koningin Wilhelminahaven Zuidzijde 2a 3134 KG Vlaardingen

Toegang is gratis.

De gemeenteraad ging gisteravond akkoord met het behoud van 650 sociale huurwoningen. Deze woningen zouden eerder nog vervangen worden door dure koopwoningen. Dit voorstel van voormalig SP-wethouder Arnout Hoekstra komt voort uit onderhandelingen met corporaties, provincie en buurgemeenten. Sinds 2006 verzet de SP zich tegen het Actieplan Wonen dat uitgaat van de sloop van vele sociale huurwoningen. Het naar beneden bijstellen van deze sloopplannen is daarom een groot succes voor huurders, woningzoekenden en de SP.

Het besluit is opvallend omdat de SP momenteel niet meer in de raad en het college vertegenwoordigd is. Tevens is het in de huidige werkwijze van de gemeenteraad – bestuurlijk experiment raadsprogramma - erg lastig voor wethouders om nog zelf invloed uit te oefenen op het beleid. Bijzonder was ook dat de wethouder van de VVD het voorstel in de raad moest verdedigen, terwijl de VVD juist een uitgesproken voorstander is van de sloop van sociale huurwoningen. 

D66-fractievoorzitter Koen Kegel – voorstander van de sloop van sociale huurwoningen – zei het tijdens het raadsdebat erg treffend: “Voormalig wethouder Hoekstra heeft het Actieplan Wonen in de onderhandelingen losgelaten, en dat snap ik van de SP, als enige partij die zoveel mogelijk sociale huurwoningen wil. Maar dat begrijp ik niet van het college.”

CDA, VVD en D66 probeerde nog met een wijzigingsvoorstel de 650 huurwoningen gesloopt te krijgen, maar kregen daar de raad niet in mee. Een krappe raadsmeerderheid, van 19 stemmen voor en 16 stemmen tegen, steunde het onderhandelingsresultaat van voormalig wethouder Hoekstra.

Het afdelingsbestuur van de SP Vlaardingen heeft met verbazing kennisgenomen van het vertrek van vier SP-raadsleden. Wij erkennen dat de politieke situatie binnen de Vlaardingse gemeenteraad al enige tijd ernstig gemankeerd is. Naar ons inzicht heeft de SP-fractie daar tot voor kort altijd adequaat op gereageerd.

De gemeenteraadsverkiezingen van maart 2018 gaven een ingewikkelde uitslag. Met een zeer gefragmenteerd beeld van 12 fracties was het op voorhand lastig een stabiele meerderheidscoalitie te vormen. De twee grootste partijen - ONS en SP - waren gelijktijdig grote rivalen. Het formatieproces gaf als uitgangspunt om te komen tot een raadsbreed akkoord, zonder coalitievorming.

Het raadsakkoord werd raadsbreed geschreven, maar toen het akkoord in stemming werd gebracht bleek het verre van raadsbreed gesteund te worden. Met een motie van wantrouwen werd getracht de SP door Leefbaar en PvdA te vervangen. De begroting werd met een krappe meerderheid aangenomen, waarbij de grootste partij met enorme tegenzin instemde.

De SP-fractie deed het voorstel om terug naar de tekentafel te gaan om een stabiele meerderheidscoalitie te vormen. Dit voorstel werd slechts gesteund door D66 en ChristenUnie/SGP, terwijl aanvankelijk ook VVD, CDA en GroenLinks de kritiek van de SP deelde. De SP kon niet anders dan haar wethouder terugtrekken. In opdracht van de burgemeester en de commissaris van de koning werd er een extern onderzoek uitgevoerd naar de bestuurskracht van Vlaardingen. Vorige week verscheen het onderzoeksrapport van Andersson Advies.

Dit rapport onderschrijft het pleidooi van de SP dat het huidige bestuursmodel niet werkt en dat er zo snel mogelijk moet worden gewerkt aan een stabiel meerderheidscollege.

De door Andersson onderschreven analyse van de huidige politieke situatie gaf en geeft voldoende aanleiding om te concluderen dat de SP in november het juiste besluit heeft genomen om uit het huidige college te stappen.

Door politieke tegenstanders zijn complottheorieën de wereld in geholpen. De conclusies van Andersson worden door hen ontkent, en de kandidatuur van Arnout wordt als aanleiding gezien voor een vooropgezet plan. Deze theorie kan echter simpel worden ontkracht: De personen die het besluit namen om uit het college te stappen waren niet van zijn kandidatuur op de hoogte. Arnout kon hen daar nog niet over informeren omdat dit nog vertrouwelijk was. Arnout liet al in juli, september en oktober in interviews duidelijk blijken moeite te hebben met de werkwijze van de raad, ver voordat hij kon weten dat hij de lijst zou gaan aanvoeren voor het Europees Parlement. Van zijn vertrek als wethouder was dus ook sprake geweest wanneer hij geen kandidaat was geweest. Wij betreuren het dat de fractie werd verdacht van opzet.

De afdeling is geschrokken van het drastische besluit van de fractie. De relatie tussen de afdeling en de raadsleden was de afgelopen tijd vrij stroef.  Maar het afdelingsbestuur had echter het idee dat de relatie aan de beterende hand was en er stonden nog diverse gesprekken samen op de agenda. Een deel van de fractie heeft persoonlijke gesprekken gevoerd met Remi Poppe. Daarbij kwamen de nu aangevoerde argumenten niet meer voor. De fractieleden benadrukten daarbij dat ze zich volledig achter de door henzelf opgestelde motie stonden.Het afdelingsbestuur staat open voor een gesprek met de raadsleden om weer wat dichter tot elkaar te komen. Indien zij daar van af zien respecteren wij die keuze maar hebben wij wel bezwaar tegen zetelroof. De kiezers die op de SP hebben gestemd hebben recht op SP-vertegenwoordiging in de raad. Het afdelingsbestuur heeft de vertrekkende raadsleden gevraagd om in dat geval hun zetel terug te geven.

De SP is en blijft actief in Vlaardingen. De SP blijft actief in buurten en straten om samen met inwoners de stad mooier en socialer te maken en misstanden aan de kaak te stellen, met of zonder raadsfractie.

Donderdagmiddag nam Arnout Hoekstra op het stadhuis afscheid als wethouder. Hieronder treft u zijn afscheidsspeech:

Dank voor uw komst,en dank voor alle mooie woorden.

In 2002 kwam ik hier voor het eerst binnen lopen. Ik was net 17 jaar. Het was de tijd van Pim Fortuyn, de Twin Towers, de oorlog in Irak en het kabinet Balkenende. Ik was boos op de ongelijkheid en onrechtvaardigheid, en had een onstilbare drang naar het strijden voor de positie van de arbeidersklasse. 

Ik wist niet wat een raadslid of wethouder was of deed, maar ik las wel graag over Karl Marx en Che Guevara. Ik hield mij bezig met het activisme op de straat, en kwam hier af en toe op de tribune zitten om te luisteren hoe de SP zich uitsprak. 

Van Remi Poppe kreeg ik het advies dat ik mijn tijd vooral niet moest verdoen in dit stadhuis, en vooral de buurten in moest gaan om met de mensen in gesprek te gaan. Een suggestie die ik alle andere politici meer dan ooit kan aanbevelen.

Onze toenmalige fractievoorzitter Martin Kappers werd ongeneeslijk ziek. Een man waar ik enorm ontzag voor had. Ik voelde mij enorm vereerd dat hij in mij zijn opvolger zag. 

In 2006 werd ik lijsttrekker en vervolgens fractievoorzitter van op dat moment de grootste oppositiepartij. Ik werd in het diepe gegooid. Samen met een geweldige fractie zochten wij de randen op in het controleren en bekritiseren van de gevestigde orde, bijvoorbeeld door samen met Alke van Marsbergen ongehinderd het archief met patientendossiers van het ziekenhuis binnen te wandelen, om daarmee de slechte beveiliging aan te tonen. 

Maar werkte ook aan constructieve initiatiefvoorstellen zoals het in ere herstellen van de historische joodse begraafplaats. Een prachtige periode die ik mocht combineren met het werk als fractiemedewerker in de Tweede Kamer, waar ik veel ervaring heb mogen opdoen.

Sinds 2011, nu bijna 8 jaar geleden, mocht ik vrij onverwachts de overstap maken naar het wethouderschap. Spannend, aangezien de SP sinds 1972 met de Vlaardingse gemeenteraadsverkiezingen mee deed, maar nog eerder in het college terecht was gekomen. Het werd toen door velen gezien als een experiment dat nooit lang kon duren. Critici binnen de partij maakte zich zorgen dat het nemen van verantwoordelijkheid stemmen zou kosten. In tegendeel: In 2014 werden wij de grootste partij.

Ik heb in die drie periodes - waarvan de laatste erg kort was - met heel veel mensen heel fijn samengewerkt. Ik heb mij met veel thema’s mogen bezighouden. De portefeuilles onderwijs, jeugd, sport, cultuur, participatie, financiën, archeologie, volkshuisvesting, grondzaken, vastgoed, ruimtelijke ordening, het wijkwethouderschap voor de Holy en zeker ook het loco-burgemeesterschap. 

Ik heb in acht jaar onnoembaar veel mensen in deze prachtige stad mogen spreken en mee mogen samenwerken. Alle scholen, alle sportverenigingen, alle cultuurinstellingen, ik heb ze allemaal meermaals mogen bezoeken. Palen geslagen, archeologische vondsten mogen onthullen, ballen afgetrapt, bruidsparen bezocht, kleuters voorgelezen,  voorleeswedstrijden gejureerd, exposities geopend en begrotingen aangeboden. 

Maar ook voor minder leuke zaken verantwoordelijkheid genomen. Miljoenen bezuinigd, kranen dichtgedraaid, gebouwen gesloten, belastingen geheven en huisverboden opgelegd. Ik heb van dichtbij gezien dat veel van onze Vlaardingse inwoners dagelijks te maken hebben met armoede, verslaving, mishandeling, ziekte, discriminatie, eenzaamheid en ongelijkheid. 

Uiteindelijk gaat het niet om het knippen van lintjes, maar om het helpen van mensen. Om er samen een mooie stad van te maken. Ik ben dankbaar dat ik daar samen met inwoners, organisaties en collega’s een bijdrage aan heb mogen leveren.

Het meest indrukwekkende project wat ik heb mogen meemaken is YETS. Een project waarbij jongeren in zwakke wijken zicht krijgen op hun eigen mogelijkheden en verantwoordelijkheid dragen voor hun omgeving. Door samen te sporten, samen te eten en samen huiswerk te maken. Ik ben best wel een harde, maar een van de momenten dat ik oprecht tranen in mijn ogen kreeg was toen jongeren na afsluiting van hun tijd bij YETS openhartig vertelde over hun situaties thuis en de problemen in hun leven, en de geweldige positieve impact welke YETS en hun coaches had gehad op hun leven. Welke ze tot een heel ander en optimistischer mens met betere schoolresultaten had gemaakt. Daarom staat hier vandaag een grote collectebus voor uw bijdrage, want ik hoop dat dit project ook in de toekomst veel jongeren mag bereiken.

Ik maak mij zorgen over het politieke bestuur van Vlaardingen. Ik wil daar niet te veel woorden meer aan vuil maken, omdat het niet meer aan mij is. Het afgelopen half jaar voelde ik mij vaak een nutteloos radertje in een stilstaande machine. Dat is geen leuke manier om afscheid te moeten nemen. Het is niet voor niets dat mijn fractie en ik persoonlijk hier niet langer meer op deze manier aan mee wilde werken. Maar met het vertrek van de SP uit de raadsprogrammacoalitie is het probleem nog niet opgelost. 

Ik wens de raadsleden en collegeleden veel wijsheid om de bestuurlijke machine weer aan het draaien te krijgen. Ik zal het vanaf een afstandje blijven aanschouwen. En heb slechts één advies: Het zou goed zijn als iedereen zijn rol weer pakt: De raad controleert en stelt de kaders en het college de ruimte krijgt om zorg te dragen voor het dagelijkse bestuur van deze stad. Loop elkaar niet voor de voeten. En geef inwoners duidelijkheid door knopen door te hakken ipv uit te stellen. En zoek in het woud van 13 fracties met 35 particuliere opvatting weer eens wat houvast in ideologie, in een bredere wereldbeschouwing, het lange termijn belang, het algemeen belang, en niet alleen de pragmatiek rond het kleinburgerlijk leed.

Als politicus moet je minstens twee stappen vooruit kijken, en dan komt zo’n escalatie niet onverwachts. Ik was mij dus al iets langer op mijn toekomst aan het beramen. Ik kijk uit naar de nieuwe uitdagingen die op mijn pad liggen. 

Met de zegen van de leden en van uiteindelijk de kiezer, mag ik de strijd voor de werkende klasse, en tegen de uitbuiting door het kapitalisme, voortzetten op Europese schaal. Ik ben er nog niet uit of dat een promotie of slechts corvee is. Dat kan ik nu nog niet beoordelen. Zelfs na de brexit zit je daar nog met 705 gekozenen, maar ik ga er alles aan doen om op mijn manier het verschil te maken. 

Ik dank iedereen met wie ik heb mogen werken, en op wie ik heb mogen steunen, en edereen met wie ik hier de afgelopen 17 jaar - inmiddels mijn halve leven - heb mogen samenwerken. 

De medewerkers van de gemeentelijke organisatie.Burgemeesters, wethouders, gemeentesecretarissen en raadsleden. ..ik heb er een hoop zien komen en gaan..Organisaties en inwoners.Partijkameraden, vrienden en familie.In het bijzonder mijn vader, die ons vorig jaar is ontvallen.

En natuurlijk mijn vrouw, die mij in alles steunt.

Mijn vrouw en ik blijven in Vlaardingen wonen, en ik blijf op de achtergrond actief bij de lokale SP-afdeling.

Ik hoop dat ik u blijf tegenkomen en dat wij in contact blijven, want helemaal weg ga ik nog lang niet.

Dankuwel.

Arnout HoekstraWethouder van Vlaardingen 2011 - 2018

Video of Afscheid van de Rode wethouder

Video of De Rode Lijsttrekker - DiaMat Kollektiv

Tijdens de behandeling van het initiatiefvoorstel van de SP m.b.t. Reservefonds Parkeren & Binnenstad bleken de lokale partijen de Vlaardingse binnenstad minder belangrijk te vinden dan zij de inwoners graag doen geloven. Het initiatiefvoorstel kon, naast de SP zelf, alleen rekenen op steun van GroenLinks, CDA en D66.

 

Het Reservefonds Parkeren & Binnenstad is bedoeld om eventuele overschotten bij de opbrengst van betaald parkeren in de Vlaardingse binnenstad ook weer in te zetten voor diezelfde binnenstad.

Nadat vorige maand bleek dat de ijsbaan er deze winter niet komt wil de gemeente het bedrag van 150.000 euro besteden aan eventuele andere evenementen die de binnenstad aantrekkelijk maken voor bezoekers.

 

De SP diende gisteravond een duidelijke kaderstelling in zodat de gemeente weet hoe het geld besteed mag worden. Deze spelregels hebben o.a. het doel dat het geld uit het reservefonds alleen besteed mag worden aan evenementen die de binnenstad aantrekkelijker maken en voor iedereen toegankelijk zijn. 

In het debat wat hierop volgde was al vrij snel duidelijk waar de prioriteiten voor sommige partijen lagen.”Vooral lokale partijen willen te vaak op de stoel van de wethouder gaan zitten en zich bemoeien met de uitvoer van beleid.” Dit zei gemeenteraadslid Kasper Vink (SP), indiener van het initiatiefvoorstel , na afloop van de raadsvergadering. En dat terwijl de taak van de raad bij dit soort zaken toch primair ligt bij het geven van de kaders die bepalen hoeveel ruimte het college krijgt in de uitvoer van haar taken. Het college legt hierover vervolgens weer verantwoordelijkheid af bij de raad.

 

De ontwikkelingen rond de mislukte plannen voor de ijsbaan hebben ervoor gezorgd dat er haast geboden is bij het opstellen van spelregels voor subsidies inzake evenementen. De subsidieaanvragen die de komende maanden ingediend worden zullen dan volgens de wensen van de gemeenteraad worden getoetst. Nu het voorstel over duidelijke spelregels is weggestemd blijkt dat laatste allerminst zeker.  De ware verliezer is hier wederom de Vlaardingse binnenstad.