Poliflw

Dank voorzitter, Het definitieve einde van de coronacrisis laat nog even op zich wachten. De coronabesmettingen in Leiden nemen in rap tempo toe en de overheid kondigt opnieuw maatregelen aan om deze stijging in te ...

Het Warmtebedrijf (WbR) is sinds 2006 een deelneming van de gemeente Rotterdam. Opgericht om restwarmte uit de Rotterdamse haven in te zetten voor onder andere stadsverwarming in de regio. De exploitatie is nooit sluitend geweest waardoor de gemeente jaarlijks geld heeft moeten bijstorten. Er zijn diverse scenario’s ontwikkeld om de business case van het WbR rond te krijgen. Vanaf vorig jaar werkt de gemeente aan een leiding naar Leiden, via Den Haag. De WLQ+-lijn. Dit doet zij samen met de Provincie Zuid-Holland (als mede-aandeelhouder), De Gasunie en het ministerie van EZK.

De onderhandelingen met de andere partijen zijn goed verlopen en binnen de door de raad gestelde voorwaarden afgerond. De raad heeft deze maand ingestemd met het voorlopig onderhandelingsresultaat. Het WLQ+ scenario kan hierdoor verder worden uitgewerkt.

Dit betekent echter nog niet dat alles al in kannen en kruiken is. Er is een aantal opschortende voorwaarden waar nog aan voldaan moet worden voordat er na de zomer een definitief besluit wordt genomen over de toekomst van het Warmtebedrijf. Deze opschortende voorwaarden zijn: Er is een definitief investeringsbesluit nodig van Gasunie, de Europese Commissie akkoord geven vanwege staatssteunbepalingen, er moet zekerheid zijn over een subsidie van het ministerie van Economische Zaken en Klimaat. Verder mag het financiële mandaat van de gemeenteraad mag niet worden overschreden.

Het bericht Voortgang Warmtebedrijf verscheen eerst op Rotterdam.

Al wandelend verruimt burgerlid Peter Schouten letterlijk en figuurlijk zijn kijk op ons Overijssel:

Een prachtig onderdeel van het wonen in Deventer is dat je in een dichtbebouwde historische binnenstad kan wonen en na drie stappen aan de overkant van de IJssel in het buitengebied kan wandelen. Bijna had dit niet meer gekund: in de jaren 60 bestond het plan voor een dubbelstad, 100,000 inwoners in een nieuwe stad tegenover de bestaande, op de andere oever. Misschien komt er ooit met de zeespiegelstijging weer behoefte aan, want moeten we de Randstad herhuisvesten op hogere grond? Zo ver is het nog niet, en bij elke wandeling verbaas ik me erover hoe dichtbij onze buurprovincie is en hoe de grens raar door bebouwd gebied loopt. Vast iets met oude lopen van de IJssel, bisschoppen van Utrecht, historische Stadsweiden, hertogen van Gelre en Hoofdige boeren.

Zo is De Worp, ofwel de Hoven een deel van Deventer, zij het op de andere IJsseloever. Het is één geheel met Steenenkamer, maar dat hoort bij Voorst en is dus Gelderland.

Als ik wandel verbaas ik me erover dat Overijssel en Gelderland twee provincies zijn. Schaal, sterktes en zwaktes, het DNA, “look&feel”, zelfs dialecten, het is zeker als je zelf “van buiten” komt behoorlijk verwant. Of ik nou het Schipbeek- of Berkelpad loop, een stukje Sallandpad of een route uit het wandelnetwerk Achterhoek, op de Lochemse of Holterberg, geen moment heb ik het gevoel in een andere provincie te zijn.

Soms denk ik: een paar stukken Gelders rivierengebied naar Utrecht of Brabant zou functioneel logisch zijn en maak van de rest één provincie met het daarin centraal gelegen Deventer als hoofdstad. Ligt die dubbelstad – mocht die er toch ooit komen – meteen mooi in één provincie.

De in deze digitale tijd onvermijdelijke disclaimer: dit is geen fractiestandpunt, al hebben het hier nooit specifiek over gehad. Wat wel duidelijk is: de grens van een provincie loopt soms onverwacht door dorpen of landschappen heen. Met oog op leefkwaliteit maar zeker ook op het landschap lijkt dat arbitrair. Denk aan openbaar vervoer, sportieve of sociaal-culturele programma’s, de inrichting van onze fysieke omgeving, watermanagement of natuurgebieden: Dat kunnen we natuurlijk niet allemaal plannen en beheren tot aan de provinciegrens, zonder ons te bekommeren hoe het er aan de andere kant aan toe gaat. In een recent blog op deze site pleitten we voor het verminderen van barrières langs de Nederlands-Duitse grens. Maar ook voor de relaties met onze binnenlandse buren geldt: verbreed je horizon, bundel de krachten en werk samen.

Al wandelend verruimt burgerlid Peter Schouten letterlijk en figuurlijk zijn kijk op ons Overijssel:

Een prachtig onderdeel van het wonen in Deventer is dat je in een dichtbebouwde historische binnenstad kan wonen en na drie stappen aan de overkant van de IJssel in het buitengebied kan wandelen. Bijna had dit niet meer gekund: in de jaren 60 bestond het plan voor een dubbelstad, 100,000 inwoners in een nieuwe stad tegenover de bestaande, op de andere oever. Misschien komt er ooit met de zeespiegelstijging weer behoefte aan, want moeten we de Randstad herhuisvesten op hogere grond? Zo ver is het nog niet, en bij elke wandeling verbaas ik me erover hoe dichtbij onze buurprovincie is en hoe de grens raar door bebouwd gebied loopt. Vast iets met oude lopen van de IJssel, bisschoppen van Utrecht, historische Stadsweiden, hertogen van Gelre en Hoofdige boeren.

Zo is De Worp, ofwel de Hoven een deel van Deventer, zij het op de andere IJsseloever. Het is één geheel met Steenenkamer, maar dat hoort bij Voorst en is dus Gelderland.

Als ik wandel verbaas ik me erover dat Overijssel en Gelderland twee provincies zijn. Schaal, sterktes en zwaktes, het DNA, “look&feel”, zelfs dialecten, het is zeker als je zelf “van buiten” komt behoorlijk verwant. Of ik nou het Schipbeek- of Berkelpad loop, een stukje Sallandpad of een route uit het wandelnetwerk Achterhoek, op de Lochemse of Holterberg, geen moment heb ik het gevoel in een andere provincie te zijn.

Soms denk ik: een paar stukken Gelders rivierengebied naar Utrecht of Brabant zou functioneel logisch zijn en maak van de rest één provincie met het daarin centraal gelegen Deventer als hoofdstad. Ligt die dubbelstad – mocht die er toch ooit komen – meteen mooi in één provincie.

De in deze digitale tijd onvermijdelijke disclaimer: dit is geen fractiestandpunt, al hebben het hier nooit specifiek over gehad. Wat wel duidelijk is: de grens van een provincie loopt soms onverwacht door dorpen of landschappen heen. Met oog op leefkwaliteit maar zeker ook op het landschap lijkt dat arbitrair. Denk aan openbaar vervoer, sportieve of sociaal-culturele programma’s, de inrichting van onze fysieke omgeving, watermanagement of natuurgebieden: Dat kunnen we natuurlijk niet allemaal plannen en beheren tot aan de provinciegrens, zonder ons te bekommeren hoe het er aan de andere kant aan toe gaat. In een recent blog op deze site pleitten we voor het verminderen van barrières langs de Nederlands-Duitse grens. Maar ook voor de relaties met onze binnenlandse buren geldt: verbreed je horizon, bundel de krachten en werk samen.

Als het gaat om het maken van een keuze uit laptop en desktop computer, moet je rekening houden met een aantal belangrijke factoren en een beslissing nemen op basis van jouw behoeften.

Hier hebben we de voordelen van de laptop ten opzichte van de desktop computer op een rijtje gezet, zodat je een weloverwogen keuze kunt maken. En hier kun je alvast de beste laptop aanbieding 17 inch van 2020-2021 bekijken

Voordelen van de laptop t.o.v. de desktop computer Draagbaarheid

Laptops zijn zeer draagbaar op grond van hun compacte afmetingen. Ze kunnen gemakkelijk worden meegenomen van de ene plaats naar de andere in een draagtas of rugzak. Dit maakt ze een zeer handig apparaat dat je zelfs tijdens het reizen kunt meenemen. Je hoeft je geen zorgen te maken over vertraging bij het indienen van jouw werkrapporten of het verzenden van een belangrijk bestand vanaf jouw systeem, want je kunt het heel goed doen met behulp van laptops terwijl je onderweg bent. Aan de andere kant zijn desktopcomputers in groot formaat en zijn ze samengesteld uit meerdere onderdelen. Hoewel het mogelijk is om desktopcomputers van de ene plaats naar de andere te brengen, is het algemene proces vrij omslachtig. Ze zijn speciaal ontworpen om te worden gebruikt op de ene locatie in plaats van ze voortdurend te verplaatsen van de ene plaats naar de andere.

Stroomverbruik

Een laptop verbruikt minder stroom dan een desktopcomputer dankzij de kleinere onderdelen die een minimale hoeveelheid stroom nodig hebben om te kunnen blijven werken. Laptopcomputers zijn ook voorzien van een batterij, wat betekent dat er geen werkverlies is als gevolg van schommelingen in het vermogen of het per ongeluk uitschakelen van het systeem. In het geval van desktopcomputers kunnen stroomschommelingen het risico met zich meebrengen dat je jouw huidige werkbestanden verliest als ze niet goed worden opgeslagen.

Informatie binnen handbereik

Een ander belangrijk voordeel van de laptop ten opzichte van desktopcomputers is dat ze je toegang geven tot onbeperkte informatie binnen handbereik. Als je op reis bent of niet thuis of op kantoor, dan heb je een laptop nodig om al jouw vitale informatie op een door jou gekozen plaats te bewaren. Het maakt niet uit waar je je bevindt, je kunt jouw systeem inschakelen en toegang krijgen tot jouw gegevens of zelfs het internet uitproberen met behulp van laptops.

Het gemak van de montage

De laptop is uiterst gebruiksvriendelijk omdat hij slechts enkele minuten nodig heeft om te starten met draaien. Je kunt hem gewoon uit jouw tas halen en op de aan/uit-toets drukken om het systeem te starten. Binnen enkele minuten is jouw systeem klaar voor gebruik. Aan de andere kant hebben desktopcomputers wat tijd nodig om te installeren en in gebruik te nemen. Ze hebben ook een grotere ruimte nodig om in te stellen dan laptops. Met de laptop kun je jouw werk doen terwijl je ze op schoot houdt, terwijl desktopcomputers een formele tafel of specifiek meubilair nodig hebben om de installatie te voltooien.

Lees ook: De loterij: is het ooit de moeite waard om te spelen?

Vanavond kleuren we de wereld oranje. Een klein gebaar met hopelijk een groot resultaat.

Geweld tegen vrouwen, mensen zullen wellicht denken; moet dan nou, is dat niet overdreven? Zo vaak gebeurd dat toch niet?

Jawel. Al zien we het niet altijd.

Mijn vraag vanavond was om het seksuele geweld aandacht te geven. We denken dan vaak aan verkrachting en natuurlijk; dit is 1 van de vele vormen.

Maar een topless of bijna naakt foto die Sophie van 15 laat maken door haar vriendje en dan de hele school rond gaat, is helaas ook een vorm van seksueel geweld. Jongeren zien het niet maar het gebeurd toenemend en de schade die het onze kinderen / dochters aanbrengt is niet meer te herstellen.

Toen vader Joris, zijn dochter uit 4 VWO topless aantrof voor de laptop heeft hij snel de deur dicht gedaan. Ouders waren net gescheiden en als alleenstaande vader is dit toch een ingewikkeld gesprek. Met alle goede bedoelingen bedacht vader; ik stuur moeder een appje met de vraag of ze dit morgen wilt bespreken. Van vrouw tot vrouw een stuk makkelijker. Zijn dochter had geen idee dat dit gevaarlijk zou zijn. Ze vond het juist fijn, eventjes wat aandacht, iemand die je mooi vindt en dit steeds tegen je zegt en de man aan de andere kant had zo veel tijd voor haar en begreep al haar problemen. Papa en mama zijn zoveel met zichzelf bezig, eindelijk iemand alleen voor haar even. En hij was zo knap op de foto, en vond haar nog leuk ook!  Een foto uitwisselen om te laten zien hoe mooi ze is, ookal vond ze dat zelf niet echt, is toch het minste wat ze kon doen.

Toen dochterlief de volgende ochtend afscheid nam van haar vader wisten beide niet het niet-bespreken van dit contact onherstelbare gevolgen zou hebben.

Bij het 6de lesuur werd vader gebeld met de vraag of zijn zieke meid goed was thuisgekomen en terwijl hij dit gesprek vol verbazing voerde kwam hun toen nog onschuldige, intelligente dochter aan in Oss waar ze met haar date had afgesproken. Echt een date was het niet. Ze kende hem tenslotte al zo goed door alle chatgesprekken.  Tijdens het wachten op haar dochter met de intentie om in alle rust het appje van vader te bespreken werd hun dochter verkracht door deze jongen die geen 17 was maar 25. Het wachten van moeder werd onderbroken door de deurbel van de politie.

Had vader het maar besproken, had zij zelf maar een grens aangegeven want hoe kan het toch dat zoiets onschuldigs eindigt in een beschadiging voor het leven. Had moeder maar meteen een app gestuurd om aan te geven dat ze een risico liep en haar ouders van haar houden en dit willen bespreken. Hadden ze maar….

Begrenzen is iets wat we met elkaar moeten doen. Hoe klein de aanraking ook is, hoe onschuldig een seksuele opmerking ook lijkt en hoe leuk een naaktfoto sturen ook kan zijn, alles staat met hetvaangeven waar je grens ligt.

Een grens voel je, en om dat te voelen moet je voelen wat je waard bent.

Als puber van 14 vind je jezelf weinig waard. Maar ook als vrouw van 37 soms niet.

Als je dan, terwijl je zwijmelend hangend uit het raam naar een stelletje jongens kijkt, wordt betast door de vader van je vriendinnetje waar je al 8 jaar komt. Dan voel je je niks meer waard. Ik heb het niet gemeld, er is geen aangifte gedaan; ik wilde dat niet. Het viel wel mee. Het viel NIET mee. Een hitsige vader die je klem houdt en tegen je aan staat te rijden VALT. NIET. MEE. Maar waarom dan toch deed ik niks. Waarom gaf ik mijn grens niet aan.

Het is veel gevraagd om in onze maatschappij als vrouw op te staan tegen een kleine seksuele ongewenste handelingen, gedragingen, opmerkingen. Al snel voel je je een zeur, preuts en dus laat je het gaan.  Je verlegt je grens en hoe meer grenzen er worden verlegd; hoe dunner ze worden.

Laten we vandaag, met elkaar, erkennen en voelen dat we genoeg waard zijn. Genoeg om, hoe klein ook, een grens, onze grens aan te geven als we iets onprettig of niet juist vinden.  Want met een aangeven van een kleine grens maken we een grote stap tegen het geweld tegen vrouwen ; alleen met zijn allen kunnen we dit stoppen. En stoppen begint bij aan te geven wat wel en niet oke is. en dat; dat moeten we samen doen.

Vanavond kleuren we de wereld oranje. Een klein gebaar met hopelijk een groot resultaat.

Geweld tegen vrouwen, mensen zullen wellicht denken; moet dan nou, is dat niet overdreven? Zo vaak gebeurd dat toch niet?

Jawel. Al zien we het niet altijd.

Mijn vraag vanavond was om het seksuele geweld aandacht te geven. We denken dan vaak aan verkrachting en natuurlijk; dit is 1 van de vele vormen.

Maar een topless of bijna naakt foto die Sophie van 15 laat maken door haar vriendje en dan de hele school rond gaat, is helaas ook een vorm van seksueel geweld. Jongeren zien het niet maar het gebeurd toenemend en de schade die het onze kinderen / dochters aanbrengt is niet meer te herstellen.

Toen vader Joris, zijn dochter uit 4 VWO topless aantrof voor de laptop heeft hij snel de deur dicht gedaan. Ouders waren net gescheiden en als alleenstaande vader is dit toch een ingewikkeld gesprek. Met alle goede bedoelingen bedacht vader; ik stuur moeder een appje met de vraag of ze dit morgen wilt bespreken. Van vrouw tot vrouw een stuk makkelijker. Zijn dochter had geen idee dat dit gevaarlijk zou zijn. Ze vond het juist fijn, eventjes wat aandacht, iemand die je mooi vindt en dit steeds tegen je zegt en de man aan de andere kant had zo veel tijd voor haar en begreep al haar problemen. Papa en mama zijn zoveel met zichzelf bezig, eindelijk iemand alleen voor haar even. En hij was zo knap op de foto, en vond haar nog leuk ook!  Een foto uitwisselen om te laten zien hoe mooi ze is, ookal vond ze dat zelf niet echt, is toch het minste wat ze kon doen.

Toen dochterlief de volgende ochtend afscheid nam van haar vader wisten beide niet het niet-bespreken van dit contact onherstelbare gevolgen zou hebben.

Bij het 6de lesuur werd vader gebeld met de vraag of zijn zieke meid goed was thuisgekomen en terwijl hij dit gesprek vol verbazing voerde kwam hun toen nog onschuldige, intelligente dochter aan in Oss waar ze met haar date had afgesproken. Echt een date was het niet. Ze kende hem tenslotte al zo goed door alle chatgesprekken.  Tijdens het wachten op haar dochter met de intentie om in alle rust het appje van vader te bespreken werd hun dochter verkracht door deze jongen die geen 17 was maar 25. Het wachten van moeder werd onderbroken door de deurbel van de politie.

Had vader het maar besproken, had zij zelf maar een grens aangegeven want hoe kan het toch dat zoiets onschuldigs eindigt in een beschadiging voor het leven. Had moeder maar meteen een app gestuurd om aan te geven dat ze een risico liep en haar ouders van haar houden en dit willen bespreken. Hadden ze maar….

Begrenzen is iets wat we met elkaar moeten doen. Hoe klein de aanraking ook is, hoe onschuldig een seksuele opmerking ook lijkt en hoe leuk een naaktfoto sturen ook kan zijn, alles staat met hetvaangeven waar je grens ligt.

Een grens voel je, en om dat te voelen moet je voelen wat je waard bent.

Als puber van 14 vind je jezelf weinig waard. Maar ook als vrouw van 37 soms niet.

Als je dan, terwijl je zwijmelend hangend uit het raam naar een stelletje jongens kijkt, wordt betast door de vader van je vriendinnetje waar je al 8 jaar komt. Dan voel je je niks meer waard. Ik heb het niet gemeld, er is geen aangifte gedaan; ik wilde dat niet. Het viel wel mee. Het viel NIET mee. Een hitsige vader die je klem houdt en tegen je aan staat te rijden VALT. NIET. MEE. Maar waarom dan toch deed ik niks. Waarom gaf ik mijn grens niet aan.

Het is veel gevraagd om in onze maatschappij als vrouw op te staan tegen een kleine seksuele ongewenste handelingen, gedragingen, opmerkingen. Al snel voel je je een zeur, preuts en dus laat je het gaan.  Je verlegt je grens en hoe meer grenzen er worden verlegd; hoe dunner ze worden.

Laten we vandaag, met elkaar, erkennen en voelen dat we genoeg waard zijn. Genoeg om, hoe klein ook, een grens, onze grens aan te geven als we iets onprettig of niet juist vinden.  Want met een aangeven van een kleine grens maken we een grote stap tegen het geweld tegen vrouwen ; alleen met zijn allen kunnen we dit stoppen. En stoppen begint bij aan te geven wat wel en niet oke is. en dat; dat moeten we samen doen.