Poliflw

De SP presenteert vandaag een 103 pagina’s tellend boekwerk met 969 redenen van inwoners om tegen Diftar te zijn. De gemeenteraad maakt de komende weken een keuze over een nieuw afvalbeleid, waarbij een van de varianten is om per aanbieding van afval te betalen (Diftar).

In gesprekken op straat, aan de deur en via het internet konden inwoners hun mening geven via de petitie van de SP. Deze is inmiddels 1034 keer ondertekend.

Volgens SP-raadslid Daan Brandenbarg laten de vele inzendingen duidelijk zien dat inwoners van Groningen zich ernstig zorgen maken over Diftar:

“Velen spreken hun angst uit over dumpingen, zwerfvuil en zien problemen met betrekking tot de mogelijkheid tot scheiding van afval. Dat is makkelijk als je een tuin hebt, maar op een flatje veel minder. Bovendien geven veel mensen aan dat ze eigenlijk vinden dat de supermarkten hun minder rommel moeten verkopen.”

Brandenbarg denkt bovendien dat alle redenen de twijfelende partijen in de raad kan overtuigen. 

“Vorige week bespraken we het nieuw groenplan van de gemeente. Bijna alle partijen waren toen lyrisch over het grote aantal inspraakreacties. Dat waren er 130. Dit zijn er 8 keer zoveel. Tel dat op bij alle wijk-, buurt- en belangenverenigingen die zich tegen Diftar hebben uitgesproken en het grote aantal brieven dat de raad heeft ontvangen. Dan is overduidelijk hoe groot het verzet in de gemeente is.”, aldus Brandenbarg.

Steun ons en we gaan samen aan de slag om uw buurt te verbeteren.

Overal ter wereld wordt er gedemonstreerd voor gelijke mensenrechten. Er is een globale roep naar erkenning, acceptatie, waardering en verandering. Voor mensen met een andere huidtint dan wit of roze, voor vrouwen, voor mensen die zelf willen bepalen met wie ze mogen kussen en voor mensen die niet in een hokje gestopt willen worden. In een tijd waarbij er steeds meer sprake is van bewustwording, heeft de Grote kerk in Gorcum heel andere ideeën over mensenrechten. Hoe vaak moeten we in de stad van Tolerantie nog verrast worden door de komst van intolerante sprekers?

Toen de SP in 2019 aan de wethouder vroeg hoe Gorcum omgaat met discriminatie, kregen we ontwijkende antwoorden en mooie praatjes die los stonden van onze inhoudelijke vragen. In de krant lazen we echter dat de wethouder van Doesburg stelde dat de vrijheid van meningsuiting moet worden gerespecteerd, ook al staat de mening ver van je vandaan. Maar kunnen we stellen dat de Nashville-verklaring wel echt een mening is?

De Nashville-verklaring wordt door de ondertekenaars gezien als een noodzakelijke opheldering van “Gods heilige bedoelingen”. Nog even ter herinnering: ze drukten het belang van de “levenslange verbondsrelatie tussen één man en één vrouw” nog eens nadrukkelijk op het hart – iedere andere vorm van liefde moest worden afgewezen. Om vrijheid van meningsuiting beter te begrijpen, moeten we weten wat het woord mening nou eigenlijk betekent.

me·ning (de; v; meervoud: meningen) 1manier waarop je over een bep. zaak denkt (van Dale)

Het mooie van meningen is dat ze niet van steen zijn gemaakt.  Mensen praten met elkaar, delen hun verhalen, veranderen van gedachte door wat ze meemaken, horen, zien en voelen. Maar hoe sterk moet je in je schoenen staan om “Gods heilige bedoelingen” in twijfel te trekken?  Religie is namelijk geen mening, maar een overtuiging, vaak gepaard met een diep geloof dat de bijbel het feilloze woord van God is. Het woord conservatief komt van conserveren, wat in stand houden betekent. In dit geval gaat het over het in stand houden van vastgeroeste interpretaties, afkomstig uit het millenniumoude boekwerk.

Het OM concludeerde in maart 2020 dat er “geen sprake is van enig strafbaar feit” bij het opstellen van de Nashville-verklaring – bij de juridische toets was het belang van geloofsovertuiging doorslaggevend. Maar volgens het OM betekent dat niet dat uitlatingen die in de context van geloofsovertuiging of maatschappelijk debat worden gedaan nooit strafbaar kunnen zijn.

Om dit beter te kunnen begrijpen, hebben we artikel 6 van de grondwet:

Ieder heeft het recht zijn godsdienst of levensovertuiging, individueel of in gemeenschap met anderen, vrij te belijden, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.

Maar uit dezelfde grondwet kennen we het inmiddels bekende artikel 1 ook:

Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.

Dit betekent dat ook religie grenzen heeft binnen onze grondwet. Ja, volgens het OM is de Nashville-verklaring zelf niet strafbaar, maar gaat deze discussie wel over de Nashville-verklaring zelf?

Als je goed luistert naar de tegenstanders zal je kunnen horen dat de pijn niet in een stuk papier zit, maar in de gevolgen van dat stuk papier. De Nashville-verklaring staat symbool voor de systematische afkeuring en uitsluiting van mensen die niet voldoen aan traditionele seksualiteit. Het gaat over de verantwoordelijkheid van de predikers die kinderen laten opgroeien met termen zoals “homoseksuele onreinheid” en hen leren dat homoseksualiteit alleen niet erg is wanneer je het ook niet doet. Het gaat over liefde die in de kiem gesmoord wordt en over maatschappelijke onderdrukking door schaamte en helse dreigementen, alsof homoseksualiteit thuis hoort op de freak show van de duivel zelf. Het gaat over eenzaamheid, opgelegde zelfhaat, het kiezen tussen familie en religie of liefde. Het gaat over jezelf niet kunnen zijn. Het gaat over kwetsbare mensen naar “homotherapie” sturen en christelijke zorgverzekeraars die deze “behandeling” vergoeden. Het gaat over ouders die huilen als ze horen dat hun kind homoseksueel is. Het gaat over de ontkenning van transseksualiteit en het verbieden van kledingkeuzes. Het gaat over vrouwen die geen losse seksuele relaties mogen hebben (ook al is het met Adam) of koppels die kinderen krijgen zonder huwelijk.

Maar het gaat vooral over een groep invloedrijke mannen die zich vastbijten in de bijbel, omdat ze erachter komen dat de wereld om zich heen verandert. De Nashville-verklaring is een poging om het fort met hand en tand te verdedigen, met stille dromen over de glorietijd van missionarissen – en wellicht ook stiekem over de kruistochten.

De Gorcummers hebben inmiddels al meerdere malen aangegeven dat er geen ruimte is voor bekrompenheid. Gedachten zijn veranderd.

De SP hoopt nog steeds op een daadkrachtig antwoord van het college dat zich niet verschuilt achter de beknopte woorden van het OM. Gorcum is de stad van Tolerantie, maar de SP wil voorstellen om nog een stap verder te gaan. Want waarom verdragen als je ook kan accepteren?

Ooit ging Gorcum de geschiedenis in als een van de laatste steden van Nederland die nog een heks (of gewoon een vrouw) heeft verbrand. Wacht niet af tot de grondwet nog duidelijker is.

Laat Gorcum nu eens voorop lopen!

Heb lef, omarm en wees de Stad van Liefde.

Vrijdag 29 mei j.l. heeft de SP in Vreeswijk de Margrietstraat, Irenestraat en de Tramstraat bezocht. Doel was, om de bewoners per brief te informeren over de door de SP opgezette enquete over de rigoreuze sloopplannen van Mitros in de genoemde straten.

Vanwege de coronasituatie was ervoor gekozen om brieven in de brievenbussen te bezorgen, maar desondanks werden er met een paar bewoners toch nog gesprekjes gevoerd. Daaruit bleek dat de communicatie van Mitros erg te wensen overlaat en er op vragen vanuit de bewoners gewoon geen antwoord komt. Ook is er sprake van jarenlang achterstallig onderhoud. Dit alles zorgt voor onrust en frustratie onder de bewoners .

De situatie doet denken aan de problemen in 2012 rond de Sluyterslaan in Nieuwegein. Ook toen had Mitros het plan om een hele reeks woningen plat te gooien, ook toen was er sprake van ernstig gebrek aan onderhoud. Maar juist toen ook kwamen bewoners samen met de SP succesvol in verzet en werden de sloopplannen uiteindelijk afgeblazen. Actievoeren hielp.

De enquete kan via deze pagina worden ingevuld.

Foto: Niet In Mijn Naam

Kom ook! Meld je aan bij zaanstreek@sp.nl zodat wij weten hoeveel mensen en wie meegaan naar de manifestatie. Informatie over de manifestatie:

De afgelopen tijd zijn de spanningen tussen de Verenigde Staten en Iran enorm opgelopen. Met de aanval op de Iraanse generaal Soleimani kiest de Amerikaanse president voor een verdere escalatie die verschrikkelijke gevolgen kan hebben voor het Midden-Oosten en de rest van de wereld. Sinds het opzeggen van de nucleaire deal met Iran is Trump op oorlogspad met Iran en stijgen de spanningen. Wij slaan de handen ineen en komen op zaterdag 11 januari in Amsterdam samen in actie voor vrede.

Vanuit de Nederlandse regering is de Amerikaanse aanval op Iran niet veroordeeld, en het besluit een Nederlands oorlogsschip naar de Perzische Golf in het Midden-Oosten te sturen blijft voorlopig staan. Zoals in de aanloop naar de Irak-oorlog schaart het Nederlandse kabinet zich achter de Amerikaanse president. Het risico bestaat dat we zo ongewild een oorlog in rollen. Het is tijd om ons uit te spreken tegen een oorlog met Iran, de aanval te veroordelen en het oorlogsschip aan wal te houden. Democratie, veiligheid en stabiliteit worden niet gebracht met bommen. De mensen in Irak en Iran protesteren al maanden tegen hun autoritaire leiders. Opnieuw wordt hun door oorlogsmacho's de kans ontnomen een democratie op te bouwen. De enige winnaars van zo’n oorlog zijn de olie- en wapenindustrie. Er worden miljarden verdiend ten koste van groot menselijk leed. Wij staan op tegen oorlog, tegen imperialisme en voor vrede en democratie.

Eerder startte actiegroep Niet in mijn Naam samen met ROOD en de SP een petitie tegen een oorlog met Iran via www.stopdebommen.nl. ROOD, Stop Wapenhandel en het Amsterdams Vredesinitiatief organiseerden de afgelopen jaren verscheidene acties tegen de wapenexport en de oorlogen in het Midden-Oosten.

Foto: @ SP

Mishandeling in Gorinchem. Een schok ging door het land. Wéér een verschrikkelijk voorbeeld van geweld. Dat mogen we nooit accepteren. Wij zijn trots dat we in een land leven waar gelijkwaardigheid en menselijke waardigheid hoog in het vaandel staan. De enorme verontwaardiging die na het incident overal is ontstaan geeft hoop.

Vanuit de samenleving bestaat de roep om meer bevoegdheden van de politie, harder optreden en zwaarder straffen. Dit zien wij als terecht. Mensen die overlast veroorzaken moeten direct worden aangesproken en worden aangepakt. Het Zerotolerancebeleid zou zich moeten richten op de grote veroorzakers van overlast en niet op de groep die zich nog laat aanspreken op gedrag en als gevolg dus “makkelijk beboet” kan worden. Nu moet een asociaal persoon het wel erg bont maken qua belediging wil een agent optreden tegen belediging, omdat de drempel erg hoog is gelegd.

Als we echter denken dat we geweld kunnen terugdringen en problemen alleen kunnen oplossen door zwaarder te straffen en harder optreden, komen we van een koude kermis thuis. In Amerika waar miljoenen mensen in de gevangenis zitten en waar steeds harder gestraft wordt is geen daling van criminaliteit. In plaats van alleen roepen om harder straffen is er volgens ons nog iets heel anders nodig. Er is meer aan de hand.

De maatschappij is verhard en veel mensen zijn onfatsoenlijker geworden. Er is een toenemend gebrek aan normen en waarden, we zijn egoïstisch en intolerant. Het neoliberale denken en toenemend individualisme is een belangrijke oorzaak.” Hoe het een ander gaat kan me niets schelen, zolang het mij maar goed gaat”. Dat is helaas vaak de heersende mentaliteit.

Het verschil tussen arm en rijk wordt steeds groter en dat gaat steeds meer bepalen welke kansen iemand gaat krijgen. Met een doorsnee inkomen is geen fatsoenlijk en betaalbaar huis te vinden. Om te kunnen leven (of zelfs overleven) moeten beide ouders steeds meer werken, wat natuurlijk invloed heeft op het gezin. Ouders staan steeds meer onder druk. We moeten dan ook niet vreemd opkijken wanneer we op een gegeven moment de rekening bijvoorbeeld in de vorm van geweld gepresenteerd krijgen.

Normen kun je niet afdwingen als die niet worden aangeleerd. Het bijbrengen van normen is een zaak van de ouders, het onderwijs en de omgeving. Ouders zouden bij opvoedproblemen bij een loket advies moeten kunnen krijgen. Ook binnen verenigingen vindt overdracht van normen en waarden plaats en daarom zou men het verenigingsleven moeten blijven stimuleren. Op scholen zal er ook moeten worden gesproken over hoe we met elkaar samenleven.

Goed werk voor een eerlijk loon is nodig om mensen meer zekerheid en kansen te geven. Jongeren moeten meer perspectief krijgen op scholing, op eerlijk betaald werk en fatsoenlijke betaalbare huisvesting. De vraag naar betaalbare woningen is enorm en aan die vraag voldoe je niet door huizen onbetaalbaar te maken.

Volgens de Politie blijkt meer aandacht voor mensen goed te werken. Wijkagenten moeten voldoende tijd op straat kunnen zijn. Een wijkagent die de mensen in de buurt kent en herkent wordt door de mensen. Sociale controle zou ook weer normaal moeten worden. Verder zouden we moeten protesteren tegen asociaal en intolerant gedrag.

De SP wil dat je in Gorinchem wordt beoordeeld op wat je doet in plaats van wie je bent en dat je een probleem hebt als je deze waarden geweld aandoet.

Ariën van Houwelingen, fractievoorzitter.

In deel 2 van deze serie hebben we gekeken naar de eerste drie argumenten tegen superrijkdom: het is niet ethisch, het is een gevaar voor democratie en de ecologische plicht wordt niet nagekomen. In dit deel kijken we naar nog drie andere argumenten en daarna - in deel 4 - kijken we of er aan dit ongewenste verschijnsel wellicht wat te doen valt.

Door de scheve inkomensverdeling baden sommige mensen in luxe, terwijl er tegelijk zeer velen zijn, waarvan de basale levensbehoeften niet eens vervuld zijn: voldoende eten, onderdak, gezondheidszorg, onderwijs en bescherming tegen natuurgeweld en criminaliteit. Het door de rijken aan luxe en status uitgegeven geld zou veel beter aan die zaken besteed kunnen worden met als gevolg meer welzijn en welvaart voor de hele mensheid. En dat geldt niet alleen internationaal, maar helaas (hoewel wij in een “rijk land” wonen) ook nationaal. Door een andere verdeling van het vermogen is het mogelijk om bij de huidige “armen” de zorgen om voedsel, kleding en onderdak, die hen feitelijk belemmeren en verlammen in het gebruiken van hun kansen, weg te nemen. Dat geeft hen de mogelijkheid om ook te gaan denken aan groeiende welvaart, aan creatief worden, om daardoor ook bij te dragen aan ons aller welzijn. En dat hoeft helemaal niet zover te gaan, dat alle rijkdom wordt afgepakt van de superrijken: zelfs door hen een deel van die superrijkdom af te nemen kunnen zij nog genoeg overhouden om in welvaart en zonder zorgen te leven.

Een beetje kort door de bocht kan je zeggen, dat er twee groepen superrijken zijn: zij die hun rijkdom en status hebben geërfd en zij die dit zelf hebben verdiend door hard werken, door creatief en innovatief zijn, door slim te investeren, etc. Bij geërfd vermogen rijst zo-wie-zo de vraag of dat terecht is. Het is immers niet zelf verdiend. Maar ook bij wel zelf verdiend vermogen is het maar uiterst zelden, dat extreme rijkdom het gevolg is van de daden en verdiensten van die ene persoon. Nee, vrijwel altijd ontstond het mede dankzij de inspanningen van een heleboel andere mensen, die niet of in veel mindere mate meedeelden in de verdiensten. Daarbij komt dat, veel welvaart berust op inspanningen en uitvindingen van hele generaties voor ons. Dat is een soort collectieve erfenis en dan rijst de vraag of het geld, dat dankzij die erfenis verdiend wordt, wel naar één persoon moet toevloeien. Verder is het misschien ook goed om eens na te denken over de rol, die 'toeval' speelt bij het vergaren van extreme vermogens: het land en/of het tijdperk, waarin je bent geboren, welke talenten heb je met je geboorte meegekregen, ben je goed gezond, wie waren je ouders, etc. Allemaal factoren, die meetellen om succesvol te zijn, maar die geen van allen je eigen verdienste zijn. En dus rijst de vraag of al het geld, dat wordt verdiend, wel naar die ene persoon moet vloeien, ook al benut hij ‘zijn toevalligheden’ dan op een voortreffelijke manier. Zou het niet zo moeten zijn, dat superrijken uit dankbaarheid voor zoveel mazzel opkomen voor al die mensen, die wat betreft die mazzel (heel) wat minder goed bedeeld zijn? Wat ook meetelt is, dat vaak door de superrijken niet alle lasten betaald worden, die met het verdienen van hun vermogen gepaard gaan: een eerlijke prijs voor grondstoffenverbruik en milieuvervuiling. Als bedrijven sinds de industriële revolutie hiervoor een correcte prijs hadden betaald, dan waren hun winsten kleiner geweest en was tegelijk ook de milieuschade en klimaatverandering minder ver gevorderd.

Verder moet bedacht worden, dat wij hier ook te maken met het fenomeen ‘inkomensverdeling’. Topmanagers vinden het normaal, dat zij zulke hoge salarissen verdienen, maar hun inkomens zijn geen afspiegeling van de meerwaarde, die hun werk oplevert voor de organisatie. Nee, het is een weerspiegeling van hun onderhandelingsmogelijkheden. Enige loonongelijkheid is voor een maatschappij acceptabel en van belang om ervoor te zorgen, dat er geen tekorten aan bepaalde beroepen ontstaan. Immers: als een chirurg evenveel zou verdienen als een boekenverkoper, wie zou er dan nog chirurg willen worden: langer moeten studeren, voortdurend kennis op peil houden, meer verantwoordelijkheid dragen, etc. Tenslotte veranderen de spelregels in de maatschappij steeds meer ten gunste van het bedrijfsleven en dus van de rijken: lastenverzwaringen komen terecht bij werkenden en consumenten en het bedrijfsleven levert een steeds kleinere bijdrage aan de gemeenschapskas. Dat superrijkdom het gevolg is van “eigen verdienste” is dus op zijn minst zeer aanvechtbaar!

Wat overblijft is de vraag of het voor de superrijken zelf niet beter zou zijn als zij iets minder rijk waren. Onderzoek wijst uit, dat superrijken veel geld en energie besteden aan status gerelateerde uitgaven: huizen, auto’s, kleding, feestjes, boten, eigen vliegtuig, cosmetische chirurgie, etc. Het is een soort 'ratrace' in uiterlijkheden, die niemand ten goede komt. Voor deze statusuitgaven is alleen maar steeds weer veel geld nodig om bij te benen wat andere rijken doen. Maar zij brengen aan die rijken geen geluk en geen waardevolle zaken als een goede gezondheid, diepe vriendschap, zinvol leven. Onderzoek wijst uit, dat kinderen van superrijken spreken over de afwezigheid van hun ouders in hun leven en over de leegheid van het bestaan. Wat ze wel vaak meekrijgen is de competitieve instelling van hun ouders, waardoor zij vaker dan middenklasse-kinderen problemen hebben met hun mentale gezondheid. Bovendien raken zij gewend aan de extreme luxe en gaan dat normaal vinden: bijna niets is goed genoeg, maar je geniet er niet van. Voor mensen met lagere inkomens brengt grotere materiële welvaart ook meer geluk, maar superrijken ervaren dat niet meer. Het ultieme schaarse goed voor iedereen is tijd, maar voor de superrijken is tijd ook extreem duur: een boswandelingetje, een kopje thee bij de buren, familiebijeenkomsten of zo maar eens even nietsdoen is er niet bij omdat in diezelfde tijd extreem veel geld verdiend kan worden. Drukke, rijke mensen worden ongevoelig voor de waarde van nietsdoen en activiteiten, die niet draaien om materiële goederen en status. Ook kan grote rijkdom de autonomie van mensen aantasten. Wie nooit heeft hoeven sparen kan moeilijker afgewogen keuzes en langetermijnplannen maken. En wie gewend is aan die extreme rijkdom kan - gedwongen of uit vrije keuze - moeilijker een stapje terug maken: overgaan naar een meer sobere levensstijl brengt ontwenningsverschijnselen mee. Ten slotte kan het voor superrijken erg moeilijk blijken om hun leven in lijn te brengen met de morele waarden. Dat maakt hen of heel cynisch of ze gaan zichzelf wat op de mouw spelden zoals "klimaatverandering is niet door de mens veroorzaakt" of "extreme inkomens zijn gerechtvaardigd omdat uiteindelijk de hele mensheid te goede komt".

Er zijn dus heel wat argumenten te verzinnen om de samenleving anders te gaan inrichten en de economische ongelijkheid tussen mensen te verkleinen: iedereen een beetje rijk, maar zo weinig mogelijk mensen superrijk! Of dat kan gaan we in het volgende en laatste deel van deze serie bekijken.