Beste ChristenUnie-vrienden, Het is alweer 99 dagen geleden dat er in ons land verkiezingen zijn gehouden. In die tijd is er van alles gebeurd, waarbij er in de laatste dagen ook weer veel aandacht is voor de ChristenUnie. Het gaat daarbij over het mogelijk starten van gesprekken over de vorming van een coalitie waarvan ook de ChristenUnie deel uit maakt. Ik wil u, als betrokken ChristenUnie-vriend, daar graag over bijpraten. Nadat verschillende partijen elkaar uitsloten voor de vorming van een kabinet, is sinds vorige week ook deelname van GroenLinks aan een coalitie met VVD, CDA en D66 uit beeld. Deze week liet PvdA-leider Asscher definitief weten niet in een kabinet te willen stappen. Daarmee zijn de opties voor een meerderheidskabinet zo goed als uitgeput en is een coalitie van VVD, CDA, D66 en de ChristenUnie de laatste mogelijkheid voor de vorming van een meerderheidskabinet. Idealen zijn leidend Wij zijn de afgelopen tijd steeds heel duidelijk geweest. De ChristenUnie wil meebouwen aan ons land. In welke rol dan ook – oppositie of coalitie – zijn onze idealen leidend. Ons verkiezingsprogramma is onze inzet. We willen werk maken van een hoopvolle toekomst voor onze kinderen (onder meer door een ambitieus klimaatbeleid), we willen bouwen aan een samenleving waarin elk leven waardevol is, waarin we omzien naar elkaar en waarin we tegenstellingen verkleinen. En we willen opkomen voor vrijheid en veiligheid, hier en elders in de wereld. We hebben daarbij steeds aangegeven dat we ook bereid zijn mee te praten over het vormen van een coalitie, mits we als ChristenUnie nodig zijn voor het vormen van een meerderheidskabinet en we een gewenste partner zijn voor alle onderhandelende partijen. Dat is nodig om met vertrouwen deze gesprekken in te kunnen gaan. Gewenst en nodig Vorige maand leek het er niet op dat dat het geval was. Gesprekken met de ChristenUnie waren ‘ongewenst’ en na een verkennend gesprek met D66-leider Alexander Pechtold had deze onoverkomelijke bezwaren om door te praten. Na gesprekken onder leiding van de nieuwe informateur Tjeenk Willink, heeft D66 deze week uitgesproken met de ChristenUnie te willen onderhandelen. Nu er geen andere alternatieven voor een meerderheidskabinet meer zijn, is de ChristenUnie, meer dan daarvoor, ook echt nodig voor het vormen van een kabinet. Daarmee zijn gesprekken over de vorming van een coalitie dichterbij gekomen. Onderhandelingen met deze drie partijen zijn voor mij geen vanzelfsprekendheid. Met het oog op het eerdere gesprek met D66 heb ik aan de informateur laten weten dat we allereerst met de vier partijen moeten spreken over onderwerpen die eerder voor D66 onoverkomelijk bleken. Ook CDA en VVD moeten duidelijk maken hoe ze over deze onderwerpen denken. Voor mij is een open gesprek namelijk het uitgangspunt, waarbij alle onderwerpen besproken kunnen worden; met respect voor elkaars standpunten en zonder voorwaarden vooraf. Daarbij komen we voor moeilijke keuzes te staan. De komende tijd vraagt om wijsheid voor iedereen die erbij betrokken is. Onlangs lazen we tijdens onze fractievergadering Psalm 91. ‘Mijn toevlucht, mijn vesting, mijn God, op u vertrouw ik. Hij vertrouwt je toe aan zijn engelen, die over je waken waar je ook gaat. Hun handen zullen je dragen, je voet zul je niet stoten aan een steen.’ Bemoedigende woorden, juist in deze tijd. Daarin verwachten we het van Hem. Ik wil u namens de fractie van harte bedanken voor uw warme betrokkenheid en gebed. Blijft u met ons bidden? Hartelijke groet, Gert-Jan Segers Fractievoorzitter ChristenUnie Tweede Kamerfractie PS we proberen u de komende periode zo goed mogelijk op de hoogte te houden. Soms is vertrouwelijkheid echter wel belangrijk, waardoor dit niet altijd mogelijk is. We vragen daarvoor uw begrip en zullen u op belangrijke momenten informeren over de afwegingen die we maken.
2 documenten
Gert-Jan Segers'Mijn jawoord aan ...
ChristenUnie D66 PvdA SP Partij voor de Vrijheid VVD Alkmaar 30-05-2017 15:15
'Mijn jawoord aan Diederik Samsom' De huidige formatie zit vast omdat partijen elkaar blokkeren. De SP wil niet met de VVD, bijna niemand wil met de PVV, de PvdA past een ronde en D66 wil inmiddels niet meer met de ChristenUnie. Op die laatste vaststelling zou ik bitter kunnen reageren. Ik kan ook niet ontkennen dat het gesprek met Alexander Pechtold van een week geleden een teleurstellende ervaring was. Op tal van - soms zeer gevoelige - onderwerpen werd mij gevraagd om eigen standpunten op te geven. En daarmee werd mij - nog voor de onderhandelingen met de vier partijen waren begonnen - al het onmogelijke gevraagd. Maar ik wil niet bitter reageren, omdat bitterheid een onvruchtbare, destructieve emotie is. En omdat ik het belang van het land zou veronachtzamen en afbreuk zou doen aan de eerzame, constructieve traditie van mijn partij. Dat was ook de reden waarom ik daar in de Stadhouderskamer wel het gesprek was aangegaan. Ik moest deze dagen, met mijn soms zeer gemengde gevoelens, terugdenken aan de afscheidsbrief van oud-collega Diederik Samsom. Hij herinnerde ons in die brief aan het Lenteakkoord van 2012 waarbij de PvdA destijds langs de kant bleef staan terwijl andere partijen, zoals D66 en de ChristenUnie, wel gingen samenwerken. Hij leerde toen, zo schreef hij in december van afgelopen jaar, wat er van politici wordt gevraagd. Het is volgens Samsom 'het vermogen om een eindje met elkaar op te lopen, om ook een deel van elkaars gelijk te accepteren, om taboes te slechten en om grenzen tussen coalitie en oppositie te doorbreken. Om het eigen electoraal belang ondergeschikt te maken aan het algemeen belang.' Samsom schreef deze woorden na een verloren lijsttrekkersverkiezing en nog voordat de PvdA electoraal zwaar zou worden gestraft voor de compromissen die ze hebben gesloten. Hij erkende dan ook dat in de politiek meer nodig is dan goede resultaten boeken. Politiek gaat ook om vervoering, inspiratie, hoop. En Samsom schreef dat hij daarin tekort was geschoten. 'Het is me onvoldoende gelukt om mensen te winnen voor de kracht van het compromis, voor de schoonheid van naar elkaar luisteren in plaats van tegen elkaar schreeuwen en voor de belofte van met elkaar samenwerken in plaats van elkaar naar het leven staan.' En toch. Met zijn laatste woorden in de Tweede Kamer moedigde Samsom ons allen en dus ook mij aan het te blijven proberen. 'Blijf elkaar zoeken. Blijf elkaar vinden. In het belang van de toekomst.' Zijn woorden maakten toen in december vorig jaar indruk op me en ik kan ze nu moeilijk naast me neer leggen. Het is waar, als D66 in mijn perceptie van ons het onmogelijke vraagt, dan houdt die samenwerking even op. Het is ons en dus ook mij niet gelukt elkaar wel te vinden. Maar dat doet niets af aan de wil om een rechte rug te houden en daarbij de hand naar anderen uit te steken. Voor zover ik al over politiek zou willen dromen, dan niet over heilloze polarisatie, maar over hoopvolle samenwerking. Diederik Samsom vroeg me het te blijven proberen. Ik geef hem vandaag mijn jawoord.