Poliflw

Muus Visser

Het coronavirus trekt een zware wissel op de Nederlandse economie. Met een palet aan maatregelen proberen gemeenten het leed te verzachten.

Toen Patty Wolthof half maart hoorde dat alle horeca de deuren moest sluiten vanwege het coronavirus, besloot ze namens de Zwolse PvdA-fractie een waardebon te kopen bij de lokale stamkroeg. ‘Na raadsvergaderingen drinken we daar vaak een biertje,’ vertelt de Zwolse vicefractievoorzitter. ‘We hopen dat dit de eigenaar helpt en dat we de bon na de coronacrisis alsnog kunnen verzilveren.’

Het coronavirus raakt de Nederlandse economie hard. Eind maart schetste het Centraal Planbureau (CPB) in vier scenario’s de impact van het virus op de bedrijvigheid. De conclusie: een recessie is onvermijdelijk, in het slechtste geval krimpt het bruto binnenlands product met 7,7 procent. In drie van de vier scenario’s is de economische neergang dieper dan tijdens de crisis van 2008.

Het kabinet heeft inmiddels meerdere steunmaatregelen aangekondigd. Worden er naast deze landelijke, ook lokale en regionale maatregelen getroffen om de schade te beperken? En hoe wordt er lokaal gekeken naar de landelijke regelingen? Twee PvdA wethouders en drie raadsleden aan het woord.

Inventariseren

Ja, het zijn gekke tijden, beamen de politici stuk voor stuk. Surrealistisch. Druk. Onzeker. Bijzonder. ‘Je hebt bij dit soort crises de neiging direct in de actiestand te schieten en brandjes te gaan blussen,’ vertelt Menno Roozendaal, wethouder in Meierijstad. ‘Maar het is de vraag in hoeverre dat lang houdbaar is.’

Ook voor fractievoorzitter van de Bossche PvdA Pieter Paul Slikker zijn het bizarre weken geweest, zowel persoonlijk, als politiek. ‘Ik ken best veel mensen die getroffen zijn. Het hakt er behoorlijk in in de gemeenschap.’

De gemeenteraad aldaar besloot op initiatief van de PvdA à la het CPB meerdere lockdown-scenario’s in kaart te brengen. Slikker: ‘Als de contactbeperking langer duurt, welke impact gaat dat hebben op inwoners, ondernemers, en culturele en maatschappelijke instellingen? Welk pakket aan maatregelen hebben we dan nodig en hoe gaan we dat financieren?’

Slikker: ‘Ik ken veel mensen die getroffen zijn’

In gemeente De Fryske Marren houden twee wethouders en de bedrijfscontactfunctionarissen een vinger aan de pols bij de ondernemers in de gemeente. ‘Die peilen wat er speelt,’ vertelt fractievoorzitter Wietze de Haan. ‘We zijn een toerisme-regio; dat is volledig stilgevallen. Er ligt hier in de haven in mijn woonplaats Lemmer nu één boot, waar dat er normaal zo’n honderd zijn.’ Het college moet de effecten van de gesloten horeca, op bijvoorbeeld flexwerk, nog inventariseren.

Desalniettemin zijn er al verschillende maatregelen getroffen om ondernemers tegemoet te komen, zegt De Haan. Restauranteigenaren betalen voorlopig geen precariobelasting voor hun terras, bovendien mogen restaurants de komende tijd bezorgen. ‘Over havengelden gaan we ons nog buigen.’

Begin april kondigde de gemeente Meierijstad een groot steunpakket aan met soortgelijke maatregelen, vertelt Roozendaal. Zo belooft de gemeente de subsidieverplichtingen na te komen en waar nodig worden de subsidies voor het tweede kwartaal aangevuld met die van het derde. Ondernemers en inwoners krijgen uitstel van gemeentelijke belastingen tot in ieder geval 1 juni.

Flexwerk

‘Je probeert op een zekere manier toch de bedrijvigheid op peil te houden,’ zegt Arjan Kampman. De Enschedese wethouder zag het aantal ww-aanvragen in zijn gemeente de afgelopen weken verviervoudigen. Daarnaast meldden zich al ‘een kleine 2.400’ zzp’ers voor inkomensondersteuning. ‘We zijn continu aan het schakelen op allerlei gebieden. Dat gaat over cultuursubsidies, over uitstel van de huur van gemeentelijk vastgoed, maar ook over de vraag hoe we de voedselbank open kunnen houden. Daar maken in de gemeente 500 gezinnen gebruik van.’

Ondanks de landelijke en regionale maatregelen maakt Kampman zich ‘ernstig zorgen’ over het lot van flexwerkers. De wethouder schetst een fictieve gezinssituatie waarin de man € 1.500 verdient en de vrouw met flexwerk € 800. ‘Valt dat flexwerk weg, dan gaan zij er enorm op achteruit. Voor deze groep is niks geregeld, daar zijn geen extra regelingen voor getroffen. Daar moeten we een antwoord op vinden, zeker voor jongeren.’

Kampman: Voor flexwerkers is niks geregeld

Net als in Rotterdam komen jongeren tot 27 jaar in Enschede nu sneller in aanmerking voor een bijstandsuitkering. Waar jongeren normaal vier weken onbetaald moeten zoeken naar werk of opleiding, wordt er nu maatwerk geleverd, zegt Kampman. In Meierijstad geldt dezelfde regeling.

Fractievoorzitter Slikker wees de wethouder in Den Bosch, waar de PvdA in de oppositie zit, op deze ‘Rotterdam-regeling’. ‘Het is idioot om jongeren nu een maand naar werk te laten zoeken.’ Gemeenten mogen volgens Slikker best ‘eigenwijs’ zijn, en dergelijke maatregelen treffen voor Den Haag het doet.

Zzp’ers

Toch gaat in sommige sectoren de bedrijvigheid voluit door, zoals in de agrarische in Brabant. ‘Veel arbeidsmigranten zijn teruggekeerd naar het land van herkomst, waardoor er in die sector juist tekorten ontstaan,’ zegt wethouder Roozendaal. Via het Platform Ondernemers Meierijstad, waarbij 900 bedrijven zijn aangesloten, houden bedrijven onderling contact over eventuele werknemerstekorten.

Roozendaal: Sommige sectoren kampen ineens met een personeelstekort

De wethouder is tevreden over de maatregelen die het kabinet heeft genomen voor bijvoorbeeld zzp’ers. ‘In Noordoost-Brabant werken 50 duizend zzp’ers, die hebben veel minder om op terug te vallen qua sociale zekerheid. Via het zzp-platform dat we drie jaar geleden zijn gestart proberen we ze te wijzen op hun rechten.’

In Zwolle zijn de eerste zzp’ers inmiddels geholpen, vertelt vicefractievoorzitter Wolthof. ‘Mensen die vorige week steun hebben aangevraagd, hebben het nu al op hun rekening. Dat is in Zwolle echt goed gedaan.’

Reddingsboei

Een ‘eerste reddingsboei’, zo noemt het Bossche raadslid Slikker de nationale en regionale noodmaatregelen. ‘En die boei presteert tot op heden best behoorlijk. Mijn grootste zorg zit bij de langere termijn. Hoe gaan we als overheid om met de grote maatschappelijke ontwrichting als dit langer duurt?’ Ook Kampman heeft zichzelf die vraag gesteld. ‘Voor bepaalde gezinnen is dat niet houdbaar. Schulden zullen enorm stijgen. Daar hou ik mijn hart wel een beetje voor vast.’

Zowel Kampman, als Slikker en Roozendaal prijzen de inbreng van PvdA-Kamerlid Gijs van Dijk in Kamerdebatten. Kampman: ‘Ik denk dat onze partij goede Kamervragen heeft gesteld over bijvoorbeeld de positie van jongeren in deze crisis. Er is daarover ook appcontact met Van Dijk, de lijntjes zijn kort wat dat betreft.’

Friese fractievoorzitter De Haan kon zich vinden in het verhaal dat Lodewijk Asscher recentelijk in Buitenhof verkondigde. In de talkshow noemde Asscher het dilemma tussen gezondheidszorg en economie een ‘vals dilemma’. De Haan: ‘Het gaat mij ook veel te ver om die twee dingen tegenover elkaar te plaatsen. Laten we alsjeblieft voorzichtig zijn. Starten waar het kan, maar niet tegen elke prijs. Bij twijfel, niet inhalen.

Het bericht Met man en macht lokaal proberen de bedrijvigheid op peil te houden verscheen eerst op PvdA De Fryske Marren.

Onze wethouder Arjan Kampman heeft deze week met steun van het college een belangrijke stap in de goede richting gezet door de maatregelenverordening Participatiewet, IOAW en IOAZ aan te passen.

Na jaren van hardvochtig en wantrouwend beleid dat het vorige college in gang zette, waarover de nationale ombudsman destijds zijn grote zorgen uitsprak, gaat het tij keren. Want een samenleving bouw je op basis van vertrouwen. Tuurlijk, de gemeente is gekke Henkie niet. Fraudeurs moeten worden aangepakt. Maar dat moet niet doorslaan naar al die mensen die graag weer aan de bak willen, door betaald werk, door zelf te ondernemen, of door maatschappelijke taken op zich te nemen.

We zijn er nog niet, uiteindelijk willen wij als PvdA dat boetes alleen worden opgelegd aan fraudeurs. We willen dat mensen zo snel mogelijk uit de armoede komen door in ze te investeren en ze te vertrouwen. We zorgen voor de juiste ondersteuning. We willen Enschedeërs vroegtijdig bijstaan om niet in armoede en schulden terecht te komen. Inwoners door hoge kortingen op de uitkering verder de schulden in jagen, kan absoluut niet de bedoeling zijn.

De vraag is of deze verordening sociaal en humaan genoeg is. Want wij vinden dat de meeste mensen deugen. Is er nou niets anders te verzinnen dan een geld gedreven boete? En moet je niet meer in persoonlijk contact treden?

Gisteren lazen we in de Tubantia over Manon, een alleenstaande bijstandsmoeder, die van onze wethouder oprechte excuses heeft gekregen. De gemeente had niet herhaaldelijk om haar medische gegevens mogen vragen bij de aanvraag van een uitkering. Wij zijn geschrokken van de handelswijze van de gemeente. Maar wij zijn blij met een wethouder die toegeeft dat dit niet goed was, dat we dit niet weer gaan doen en excuses maakt.

Het neemt niet weg dat ook hier weer geldt dat we meer vertrouwen in elkaar moeten hebben. Want echt: de meeste mensen deugen!

 

 

 

Het bericht De meeste mensen deugen verscheen eerst op PvdA afdeling Enschede.

Vorige week verscheen de eindevaluatie van het SCP over de Participatiewet, met harde conclusies. De Participatiewet is in de huidige vorm een mislukking en moet fundamenteel op de schop. Ondanks de economische groei is het nauwelijks gelukt om meer mensen uit de bijstand aan een baan te helpen. Voor mensen die voorheen terecht konden bij de sociale werkvoorziening is het perspectief op blijvend werk zelfs verminderd. Staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) onderschrijft de belangrijkste conclusies en wil de problemen ferm aanpakken door het verplicht stellen van de dwingende tegenprestatie voor mensen in de bijstand. Een maatregel waarvan SCP-directeur Kim Putters stelt dat deze niet bijdraagt aan het vinden van werk. De maatregel is een blijk van wantrouwen richting een kwetsbare groep mensen, die voortkomt uit de stigmatiserende en ideologische misvatting dat bijstandsgerechtigden niet willen werken. Niet willen werken is niet aan de orde, nog niet kunnen werken wel.

Als reactie hierop schreef het Centrum voor Lokaal Bestuur samen met Gijs van Dijk en wethouders Greet Buter, Carine Bloemhoff, Arjan Kampman en Yasemin Cegerek bijgevoegd opinieartikel.

Met de verplichte tegenprestatie van het kabinet is echt niemand geholpen De Participatiewet voldoet niet aan de verwachtingen en moet fundamenteel op de schop. Die conclusie mogen we na de deze week verschenen eindevaluatie van het SCP wel trekken. Ook staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) heeft de rapportage gelezen. Jammer genoeg deed ze dat alleen niet zo goed. Want hoewel ze de belangrijkste conclusies onderschrijft en ferm aankondigt om de problemen aan te pakken, kiest ze voor het verplicht stellen van de dwingende tegenprestatie. Een dwangmiddel en verplichting, waarvan SCP-directeur Kim Putters, juist expliciet stelt dat die niet ‘bijdraagt aan het vinden van werk’. Werkgevers zitten nu eenmaal niet te wachten op mensen die verplicht worden om iets te doen wat ze niet willen. Tijd voor een andere manier van denken, zou je zeggen. Maar helaas schiet het kabinet in de Pavlov reactie van wantrouwen. Wantrouwen in de gemeenten die blijkbaar een schop onder de kont nodig hebben en alleen met een dictaat uit Den Haag van de Participatiewet een succes kunnen maken. Maar het is vooral een blijk van wantrouwen richting de kwetsbare groep mensen, die het vaak niet makkelijk heeft, wel wat liefde kan gebruiken, maar die je in de ogen van het kabinet alleen met een dwingend paardenmiddel als de tegenprestatie in beweging zou kunnen krijgen. Een aanname die eerder voortkomt uit stigmatiserende en ideologische misvattingen, dan uit de praktijk. Want wie bij ons in de gemeente rondloopt en met de mensen, die al lang zonder werk zitten, praat, ziet het tegenovergestelde. ‘Niet willen’ is nauwelijks aan de orde, ‘nog niet kunnen’ wel. In tegenstelling tot het hardnekkige en misplaatste VVD-cliché van de thuis op de bank zittende en niet vooruit te branden bijstandsgerechtigde is een groot gedeelte van de mensen in de Participatiewet al mantelzorger of doet men heel nuttig en waardevol vrijwilligerswerk. Maar en hier ligt een andere belangrijke denkfout van Van Ark: voor veel van deze mensen, die maatschappelijk al van waarde zijn, is de afstand tot de arbeidsmarkt – op dit moment – simpelweg te groot. Zij kampen met fysieke gezondheidsproblemen, zitten in de schulden of verkeren mentaal in zwaar weer. Deze groep help je niet door ze bestraffend toe te spreken en verder te korten op hun toch al schamele inkomen, maar wel door ze met vertrouwen tegemoet te treden, in een persoonlijk en motiverend gesprek te kijken waar de problemen en mogelijkheden liggen en op basis daarvan een intensief, langdurig en doelgericht traject te beginnen. Persoonlijke begeleiding, waarbij het doel het vinden van blijvend werk op de reguliere arbeidsmarkt kan zijn. Maar niet hoeft te zijn, want ook met betere begeleiding zal de reguliere arbeidsmarkt voor een groep onbereikbaar blijven. Als gemeente willen we ervoor zorgen dat al onze inwoners op hun manier van waarde zijn. Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen. Niet door papier te prikken, maar door samen het sociale isolement te doorbreken en met buurtbewoners een stukje te gaan wandelen. Niet door achter ieder verkeerd ingevuld formulier kwade bedoelingen te zien, maar door met beter welzijnswerk samen de achterliggende problemen te lijf te gaan. Niet door koste wat kost op zoek te gaan naar een tijdelijk en slecht betaald dienstverband, maar met het bieden van een basisbaan (denk aan een conciërge op de basisschool), waar iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt thuis én maatschappelijk van grote waarde is. Als gemeente ondersteunen we daarom sociale ondernemingen in onze regio en kijken we met reguliere werkgevers naar wat zij nodig hebben om mensen die langdurig in de bijstand zitten, wel in dienst te nemen. Zelf geven we het goede voorbeeld door als gemeente mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een vast contract aan te bieden en door in ons inkoopbeleid voorrang te geven aan sociale ondernemingen. Help ons als kabinet daarbij en kom met gerichte aanpassingen in de Participatiewet, die gemeenten de mogelijkheid geven om lokaal naar de beste oplossingen te zoeken. Bied werkgevers met een eenvoudigere loonkostensubsidie de duidelijkheid die ze nodig hebben om arbeidsgehandicapten in dienst te nemen, en vul het achtergebleven gat van de sociale werkvoorzieningen met nieuw op te richten sociale ontwikkelbedrijven in, zodat de beschutte werkplekken wel gerealiseerd kunnen worden. En kabinet: vergeet vooral het verplichten van de vaak totaal contraproductieve tegenprestatie. Wanneer Van Ark haar zin krijgt, zijn we als gemeente verplicht een heel bureaucratisch en duur systeem van wantrouwen op te tuigen, waarvan we nu al weten dat het niemand verder helpt. Onze schaarse middelen zetten we liever positief en productief in.

Het bericht Participatiewet en de tegenprestatie verscheen eerst op PvdA Tubbergen.

De Participatiewet voldoet niet aan de verwachtingen en moet fundamenteel op de schop. Die conclusie mogen we na de deze week verschenen eindevaluatie van het SCP wel trekken. Ook staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) heeft de rapportage gelezen. Jammer genoeg deed ze dat alleen niet zo goed. Want hoewel ze de belangrijkste conclusies onderschrijft en ferm aankondigt om de problemen aan te pakken, kiest ze voor het verplicht stellen van de dwingende tegenprestatie. Een dwangmiddel en verplichting, waarvan SCP-directeur Kim Putters juist expliciet stelt dat die niet ‘bijdraagt aan het vinden van werk’. Werkgevers zitten nu eenmaal niet te wachten op mensen die verplicht worden om iets te doen wat ze niet willen.

Tijd voor een andere manier van denken, zou je zeggen. Maar helaas schiet het kabinet in de Pavlovreactie van wantrouwen. Wantrouwen in de gemeenten die blijkbaar een schop onder de kont nodig hebben en alleen met een dictaat uit Den Haag van de Participatiewet een succes kunnen maken. Maar het is vooral een blijk van wantrouwen richting de kwetsbare groep mensen, die het vaak niet makkelijk heeft, wel wat liefde kan gebruiken, maar die je in de ogen van het kabinet alleen met een dwingend paardenmiddel als de tegenprestatie in beweging zou kunnen krijgen.

Een aanname die eerder voortkomt uit stigmatiserende en ideologische misvattingen, dan uit de praktijk. Want wie bij ons in de gemeente rondloopt en met de mensen, die al lang zonder werk zitten, praat, ziet het tegenovergestelde. ‘Niet willen’ is nauwelijks aan de orde, ‘nog niet kunnen’ wel. In tegenstelling tot het hardnekkige en misplaatste VVD-cliché van de thuis op de bank zittende en niet vooruit te branden bijstandsgerechtigde is een groot gedeelte van de mensen in de Participatiewet al mantelzorger of doet men heel nuttig en waardevol vrijwilligerswerk.

Maar en hier ligt een andere belangrijke denkfout van Van Ark: voor veel van deze mensen, die maatschappelijk al van waarde zijn, is de afstand tot de arbeidsmarkt – op dit moment – simpelweg te groot. Zij kampen met fysieke gezondheidsproblemen, zitten in de schulden of verkeren mentaal in zwaar weer. Deze groep help je niet door ze bestraffend toe te spreken en verder te korten op hun toch al schamele inkomen, maar wel door ze met vertrouwen tegemoet te treden, in een persoonlijk en motiverend gesprek te kijken waar de problemen en mogelijkheden liggen en op basis daarvan een intensief, langdurig en doelgericht traject te beginnen.

Persoonlijke begeleiding, waarbij het doel het vinden van blijvend werk op de reguliere arbeidsmarkt kan zijn. Maar niet hoeft te zijn, want ook met betere begeleiding zal de reguliere arbeidsmarkt voor een groep onbereikbaar blijven. Als gemeente willen we ervoor zorgen dat al onze inwoners op hun manier van waarde zijn.

Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen. Niet door papier te prikken, maar door samen het sociale isolement te doorbreken en met buurtbewoners een stukje te gaan wandelen. Niet door achter ieder verkeerd ingevuld formulier kwade bedoelingen te zien, maar door met beter welzijnswerk samen de achterliggende problemen te lijf te gaan. Niet door koste wat kost op zoek te gaan naar een tijdelijk en slecht betaald dienstverband, maar met het bieden van een basisbaan (denk aan een conciërge op de basisschool), waar iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt thuis én maatschappelijk van grote waarde is.

Als gemeente ondersteunen we daarom sociale ondernemingen in onze regio en kijken we met reguliere werkgevers naar wat zij nodig hebben om mensen die langdurig in de bijstand zitten, wel in dienst te nemen. Zelf geven we het goede voorbeeld door als gemeente mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een vast contract aan te bieden en door in ons inkoopbeleid voorrang te geven aan sociale ondernemingen.

Help ons als kabinet daarbij en kom met gerichte aanpassingen in de Participatiewet, die gemeenten de mogelijkheid geven om lokaal naar de beste oplossingen te zoeken. Bied werkgevers met een eenvoudigere loonkostensubsidie de duidelijkheid die ze nodig hebben om arbeidsgehandicapten in dienst te nemen, en vul het achtergebleven gat van de sociale werkvoorzieningen met nieuw op te richten sociale ontwikkelbedrijven in, zodat de beschutte werkplekken wel gerealiseerd kunnen worden.

En kabinet: vergeet vooral het verplichten van de vaak totaal contraproductieve tegenprestatie. Wanneer Van Ark haar zin krijgt, zijn we als gemeente verplicht een heel bureaucratisch en duur systeem van wantrouwen op te tuigen, waarvan we nu al weten dat het niemand verder helpt. Onze schaarse middelen zetten we liever positief en productief in.

DISCLAIMER

Na het verschijnen van de eindevaluatie van het SCP over de Participatiewet, en de reactie daarop van staatssecretaris Tamara van Ark (VVD), schreef het Centrum voor Lokaal Bestuur samen met Gijs van Dijk en wethouders Greet Buter, Carine Bloemhoff, Arjan Kampman en Yasemin Cegerek bovenstaand opinieartikel. Langedijker wethouder Marcel Reijven is mede-ondertekenaar van dit artikel.

Het bericht Met de verplichte tegenprestatie van het kabinet is echt niemand geholpen verscheen eerst op PvdA Langedijk.

Uit Lokaal Bestuur, door Erwin Buter Zutphens wethouder Annelies de Jonge vindt dat het optreden van de gemeenten veel scherper kan. De tekorten in het sociaal domein blijven groeien. Wanneer zeggen gemeenten tegen het kabinet: genoeg is genoeg?

Het is een bijzondere tijd, verzucht Arjan Kampman en dat is een eufemisme. Terwijl het kabinet tijdens Prinsjesdag opnieuw enorme overschotten presenteerde, voorziet de PvdA-wethouder in de gemeente Enschede in 2020 na voorgaande jaren opnieuw stevige tekorten in het sociaal domein. ‘We hebben hier voor volgend jaar een bezuiniging van € 13 miljoen. Dat is onvermijdelijk. De vraag is nu waarvan dat ten koste gaat.’

De begroting in Enschede is nog in de maak en wordt dit najaar gepresenteerd. Dit keer is het opstellen ervan nog meer dan andere jaren ‘een lastig proces, want het gaat om mensen’, zegt Kampman. Er moeten keuzes gemaakt worden, er zijn dilemma’s. Blijft de bibliotheek in de toekomst nog open, komt dat gewenste nieuwe zwembad er wel? Als de bibliotheek en het zwembad er niet meer zouden zijn, dan treft dat vooral de kinderen in zijn stad. Volgens de wethouder gaat het zo niet langer. ‘Het is genoeg.’ Maar wat kan een wethouder dan nog wel? Er is een groot gevoel van onmacht, zegt hij. Kampman: ‘Het is genoeg’

Zoals Kampman zijn er veel meer wethouders in het land. Vrijwel ieder college worstelt met de door het Rijk opgelegde bezuinigingen, en extra taken. De G40 gaf in een open brief aan de vooravond van Prinsjesdag aan dat het een tekort vreest van een half miljard euro. Vooralsnog lijkt de noodkreet niet veel te hebben uitgehaald. De vraag rijst of gemeenten niet meer van zich af moeten bijten? Tot hoever willen ze het nog laten komen?

Artikel 12 ‘Als het mijn eigen uitgavenboekje was geweest had ik het tekort al lang laten oplopen, maar als gemeente doe je dat niet,’ zegt Kampman. ‘Je gaat dan al snel richting artikel 12, waarin de provincie het overneemt. Dat wil je ook niet, want dan gaat alle jus voor de bewoners eruit. Je voelt je verantwoordelijk voor je inwoners. We hebben nu nog minimabeleid voor mensen met 120% van het minimuminkomen, in een artikel 12-gemeente wordt dat meteen teruggeschroefd tot alleen mensen met 100%.’

Zijn meer eigen inkomsten dan een oplossing? ‘De OZB is in 2018 al omhooggegaan om het leefbaar in onze gemeente te houden. De parkeertarieven zijn al ruim € 2 per half uur. We willen hier geen Amsterdamse toestanden van € 7,50 per uur. En je treft er ook de parkeergarage mee naast het ziekenhuis. Mensen komen dan niet meer op bezoek.’ En dus geeft Enschede noodgedwongen minder geld uit, in de hoop dat ze het voorlopig nog kan uitzingen. Kampman pleit er intussen voor dat de VNG, de Vereniging van Nederlandse Gemeenten, meer werk maakt van de lobby richting het kabinet. ‘Daar mag meer gebeuren,’ zegt hij onderkoeld. Malieveld

In Enschede riep de gemeenteraad vorig jaar al op om – los van de VNG – dan maar zelf naar het Malieveld op te trekken om dit kabinet tot hogere uitgaven te bewegen. ‘Vrijwel alle raadsleden vinden het onacceptabel. Dat gaat de partijpolitiek te boven.’ Is het Malieveld een echte optie? ‘Ik ben wel van de actie. Ik zie bij ons een grote bereidheid bij alle partijen.’

Niet iedereen is er echter van overtuigd dat het Malieveld net zo vol loopt als bij de boeren afgelopen week of bij de lerarenstaking eerder dit jaar. Carine Bloemhoff is wethouder in Groningen. Zij denkt dat bestuurders ervoor terugdeinzen om het Malieveld te bezetten. ‘Overigens, we gaan al de barricaden op hoor. We hebben een stevig signaal rond Prinsjesdag laten horen, met onze eigen Paul Depla als voorzitter van de G40. Dat gaat via alle partijen, dus ook via D66 en ChristenUnie die in het kabinet zitten bijvoorbeeld. Het is echt idioot dat er gekort wordt op onze uitgaven. Dat ongenoegen venten we via de lobby uit en via de pers.’

Bloemhoff: Als je een artikel 12-gemeente wordt, geef je alle macht uit handen Maar is dat genoeg of moet er meer gebeuren? Ook Bloemhoff had als eerste gedachte dat ze dan maar een niet-sluitende begroting zou presenteren, maar dan geef je als artikel 12-gemeente de macht uit handen. ‘En dan gaat het niet alleen om snoeien in het sociaal domein, maar ook om wonen of onderwijs. Ik maak liever zelf keuzes.’ Het Gronings college verwerkt daarom niet alle tekorten op de jeugdzorg in de begroting, omdat het uitgangspunt is dat het Rijk deze compenseert.

In de tussentijd mag de VNG ook van haar harder op de bres springen voor haar leden, zegt ze. ‘De gemeenten mogen zich wel wat activistischer opstellen. De VNG mag niet meer alles accepteren wat het Rijk ons oplegt.’

Emancipatie Ook Zutphens wethouder Annelies de Jonge vindt dat het optreden van de gemeenten veel scherper kan. Ze hekelt daarbij het gebrek aan onderlinge samenwerking. ‘Gemeenten zich niet als een blok op. Je ziet een brief van de G40, die anderen niet mochten ondertekenen. Alsof het Zutphen, een middelgrote gemeente, niet aangaat. Het probleem ligt niet zozeer in Den Haag, als wel bij de gemeenten. Die moeten meer samenwerken.’

De Jonge heeft jeugdzorg in haar portefeuille en ziet bij overleggen met omringende gemeente dezelfde klachten over tekorten bij de collega-wethouders. ‘Ik vraag dan waarom we niet meer samen gaan optrekken. Ik vind dat we als gemeenten nog niet volwassen genoeg zijn in onze taak. We laten ons alles overkomen en kijken naar Den Haag. Terwijl het andersom moet zijn: Den Haag moet vragen wat wij nodig hebben. Nu is het bijna onderdanig gedrag.’

De Jonge: ‘We moeten als gemeenten meer doen dan kletsen’ Emanciperen, het woord gebruikt De Jonge niet graag, maar gemeenten zouden wat haar betreft meer mogen emanciperen. Gemeenten hoeven niet alleen te klagen, ze mogen ook zelf bedenken wat ze dan wel willen, zegt ze. En ook daar ligt een rol voor de VNG. ‘We weten nu wel dat het slecht gaat, we hoeven daarover niet weer een motie aan te nemen op het volgende congres. Een open brief waarin staat dat het anders moete is een mooi begin, maar het mag daarna niet inzakken. We moeten als gemeenten meer gaan doen dan alleen maar kletsen. De VNG mag meer doen en wij mogen activistischer worden.’ Alleen dan kan een wethouder iets betekenen voor de inwoners. ‘Als we nog meer bezuinigen op de jeugd, geen groen meer hebben en speeltuinen sluiten, dan wordt de solidariteit uitgehold.’

Uit publicatie Nieuwsbrief PvdA Lokaal Bestuur, 6 oktober 2019

Het bericht Gemeenten moeten samen optrekken tegen het kabinet, desnoods zonder de VNG verscheen eerst op PvdA Zutphen-Warnsveld.

Andre Boersma en Arjan Kampman hebben namens de PVDA de rode taart uitgereikt aan Wim Subelack, bij de voetbalvereniging Emos. De taart werd dit keer uitgereikt in het kader van het vergeten lintje. Wim is al meer dan 55 jaar vrijwilliger bij Emos, Alifa en Ariens zorgpallet kunnen ze altijd op hem rekenen. Vrijwilligers als Wim zijn het cement voor de samenleving. Zonder hun nooit aflatende inzet kunnen veel verengingen niet bestaan.

De PVDA vind het belangrijk om bijzondere vrijwilligers in het zonnetje te zetten.

In het bijzijn van een grote groep vrijwilligers, bij Emos, werd Wim in het zonnetje gezet. Arjan Kampman sprak hem toe en roemde zijn enorme inzet. Andre Boersma overhandigde de taart.

Het bericht Wim Subelack ontvangt de rode taart verscheen eerst op PvdA afdeling Enschede.

Twente staat op een keerpunt. De SER Overijssel hijst de stormbal: er gaan door robotisering veel banen verdwijnen. Door de groeiende economie zijn er nu ook grote kansen om voor iedereen duurzaam werk te organiseren. Het is dan wel zaak die kansen nu te pakken. Samenwerking tussen Twentse gemeenten, werkgevers en Provincie is daarvoor van groot belang.

Ben Kokkeler, PvdA Statenfractie, Arjan Kampman, wethouder gemeente Enschede

Na de crisis die in 2008 vanuit de financiële markten begon maken we nu, 10 jaar later, weer een periode van economische groei door. Als we de cijfers vluchtig bekijken en luisteren naar politici die met vaasjes het land in gaan, dan is er voor iedereen werk, en wandelen we samen een stralende toekomst tegemoet.

Helaas. Wij Tukkers laten ons geen knollen voor citroenen verkopen. Welvaart komt niet aanwaaien. De verdeling ervan zeker niet. De meeste Twentenaren merken weinig of niets van de voorspelde verbeteringen: de lonen stijgen niet of nauwelijks, veel te veel mensen lopen van flex naar flex, leerkrachten, verplegers en politiemensen werken onder hoge druk.

Goedbetaald werk en eerlijk werk vereist strijd: Nederland, ook Twente, is kampioen flexcontracten. Veel mensen zijn tegen hun zin zzp-er geworden. We hoeven maar te kijken naar de vele Twentenaren die in de pakketbezorging, in de horeca, en ook in de bouw, of zelfs in de zorg en het onderwijs op flexcontracten werken. Daarmee bouw je geen vaste basis op voor je toekomst. Daarmee kun je niet voluit deelnemen aan het verder opbouwen van de Twentse samenleving. Om maar niet te spreken over een goede huurwoning of eigen huis.

Wij als PvdA-ers willen daarvan af. Nu is het moment om een veel groter aantal Tukkers goed en eerlijk betaald werk te bezorgen: banen wel te verstaan, geen klussen

Een tweede ‘onweer schoer’ aan de horizon is deze week door de SER Overijssel neergezet, een heftige weersverwachting: als we niets doen, staan tienduizenden banen in Overijssel op de tocht. Door robotisering en digitalisering verdwijnen veel banen waarvoor we nu jonge mensen opleiden tot vakvrouw of vakman. Terecht stelt de SER dat er veel geld moet komen, honderden miljoenen, om vakopleidingen flexibeler in te laten spelen op de steeds veranderende arbeidsmarkt.

Als we deze beide punten samenpakken, dan is er een ander groot probleem dat alleen maar door vereende krachten in onze regio kan worden aangepakt. Stel de Rijksoverheid komt tot snelle investeringen in onze beroepsopleidingen. Prima. Jonge mensen worden dan beter voorbereid op nieuwe beroepen die eraan staan te komen. Maar daarmee bereiken we onze vaklieden niet die zich nu al een slag in de rondte werken. Die komen er niet aan toe zich tijdig bij te scholen of in het werk verder te ontwikkelen. Dat vraagt om maatwerk en snelle oplossingen, dat moeten wij als regiopartners samen met de Provincie doen.

Nu is het moment daarvoor, want de economie groeit, en werkgevers hebben de kans om werknemers weer aan zich te binden, door tijdelijke en flexcontracten om te zetten in vaste contracten. Ook voor werknemers die met een achterstand aan de slag willen, is er meer ruimte. Waar werkgevers daarin hun verantwoordelijkheid nemen, moet de overheid bijspringen. De gemeente Enschede heeft daarvoor recent ondernemers rond de tafel genodigd.

Belangrijk daarbij is dat werknemers die onvoldoende actuele kennis of vaardigheden hebben, snel kunnen bijscholen. Het zojuist opgerichte Twentse Fonds voor Vakmanschap is een goed voorbeeld. Het is nog maar een begin. In dit Fonds werken gemeenten, werkgevers en de Provincie samen. Maar we weten dat geld niet alleen van belang is. We bereiken op deze wijze 75% van de werkenden niet. Zeker de deeltijdwerkenden of zzp-ers niet. Jongeren die een paar jaar aan het werk zijn, worden vaak geconfronteerd met gebruik van de nieuwste technologie; zij hebben juist dan een kennisimpuls en een duwtje in de rug nodig om in directe verbinding met die praktijk bij te spijkeren. Heel anders is dat bij 35 tot 45 jarigen. Velen van hen leven in de piek van hun leven, vwb gezin, kinderen, sociale bezigheden. En op het werk is ook pieken geblazen. Waar haal je dan het geld, de tijd en mentale ruimte vandaan om te gaan bijspijkeren? Hier vallen de klappen, hier geraken vaklieden op achterstand. Hiervoor moeten we als werkgevers en overheid extra creatief zijn en nieuwe verbinden leggen.

Geen afstand tussen gemeenten en bedrijven, wel de handen ineenslaan, elkaar aanspreken op verantwoordelijkheid voor een gezonde arbeidsmarkt waarin mensen kunnen groeien. Meer ruimte voor onze beroepsopleidingen, met investeringen vanuit de Provincie. Twente heeft een sterke opleidingsstructuur die tegelijkertijd onder stevige druk staat. In de afgelopen jaren heeft de Provincie, waaronder voorheen ook PvdA bestuurders, veel aandacht gehad voor high tech en innovatie. Dat was nodig en dat was goed om een stevige basis te leggen zodat Twentse bedrijven en kennisinstellingen konden meedoen op de wereldmarkt. Dat lukt. Het is nu hoog tijd om die basis sterk te verbreden. Ook kleinere Twentse bedrijven moeten kunnen groeien door de miljoenen grote investeringen die Provincie en gemeente Enschede in de TechBaseTwente en soortgelijke projecten hebben gedaan. Er moeten forse investeringen komen voor verdere innovaties in de bouw. Laten we de kans benutten om innovaties te verbinden met de grote opgave in de woningbouw en in het verder energiezuinig maken van sociale huurwoningen. De retail, zorg, en zakelijke dienstverlening en daarmee verbonden beroepsopleidingen behoren tot de grootste werkgevers van Twente, snelle innovaties en bijscholing van werknemers zijn daar urgent om de kansen van de interneteconomie ten volle te kunnen benutten.

Het is nu tijd voor vakmanschap en innovatie!

Het bericht Kansen pakken voor duurzaam werk verscheen eerst op PvdA afdeling Enschede.

Met een groot aantal kandidaat-statenleden brachten we een bezoek aan Enschede, de grootste stad in onze provincie. In het sfeervolle en monumentale stadhuis wachtte een hartelijk en inspirerende ontvangst door onze PvdA-wethouder Arjan Kampman. Met hem spraken we over werkgelegenheid, ondernemen, wonen en mobiliteit.

Enschede is een stad met een relatief hoog aantal mensen in de bijstand en/of een grote afstand tot de arbeidsmarkt. Er wordt gelukkig een hoop gedaan om deze mensen bij de stad te betrekken en we hebben inspirerende voorbeelden gehoord van de rol die het bedrijfsleven hierbij speelt. Arjan hield daarbij een gloedvol betoog over de maakindustrie, die om personeel zit te schreeuwen.

De centrale verkiezingsthema’s  – zekerheid van goed werk, van betaalbaar wonen en toegankelijk OV – liggen Arjan als praktisch gerichte wethouder na aan het hart. Niet sturen op regels, maar op beweging en verbinding, is zijn motto. Onder dat vaandel stelt Arjan zich midden in de samenleving op. Is er een probleem rond een wijkcentrum, dan gaat hij daar naartoe, luistert, verbindt en sluit aan bij de opening die buurtbewoners zelf bieden om problemen op te lossen.

Werkpact Enschede

Voor het creëren van werk staat niet alleen de gemeente aan de lat, maar is juist een nieuwe verbinding met werkgevers zijn doel. Het Werkpact Enschede wordt zo weer nieuw leven ingeblazen. Met prima werkgevers die hart hebben voor werknemers. Die geduld hebben met jongelui die iets meer tijd nodig hebben om het vak te leren. Over vaklieden, over het stimuleren van vakmanschap, voor jonge mannen en jonge vrouwen, is Arjan vol goede moed. Hij is voorzitter en bestuurlijk trekker van het zojuist opgerichte Fonds voor Vakmanschap. De kunst is nu ervoor te zorgen dat mensen die al werk hebben aan boord te krijgen, om hun vakmanschap verder te ontwikkelen, daar tijd voor te nemen, te investeren in je toekomst, gesteund door je werkgever. Ook fondsen als sociaal vangnet voor ZZP’ers en voor mensen die weinig verdienen, vaak net uit de bijstand komen, zijn hard nodig.

Stage53

Na het gesprek op het gemeentehuis was het tijd om de praktijk mee te maken. Samen met Arjan bezochten we een modern ‘maakbedrijf’ bezocht: Stage53 in de Enschedese binnenstad. Dit bedrijf combineert ouderwets vakmanschap op het gebied van textiel met het bieden van stageplekken aan onder andere statushouders. Deze krijgen zo een kans om werkritme op te doen en daarmee hun kansen in de maatschappij te vergroten. We stappen een andere wereld binnen, een wereld van prachtige handgemaakte kleding, stuk voor stuk uniek, op maat gemaakt, met lef en liefde, onze verkiezingsslogan!

Stage53 staat voor eerlijk werk en arbeidsparticipatie, speerpunten van de PvdA. De onderneming zonder winstoogmerk ontwerpt en produceert textiel en richt zich op de werving van personeel met afstand tot de arbeidsmarkt. Het is mooi om te zien dat er tussen Stage53 en andere sociale ondernemers in Twente al een hecht netwerk ontstaat, zoals met Sheltersuit, de winnaars van de Rode Vuist 2018, en ondernemers in het ROZ-werkverband. Van Stage53 gaan we zeker meer horen!

Het bericht Samen aan de slag – een werkbezoek aan Enschede en Stage 53 verscheen eerst op PvdA Overijssel.

De PvdA maakt zich zorgen over de stijgende energiekosten. Dit jaar zal de rekening met gemiddeld € 334,- stijgen en dat is voor veel inwoners teveel gevraagd. Energiearmoede ligt op de loer en dat moeten we voorkomen. Daarom vragen wij van het college een proactieve houding, in plaats van afwachten op wat er komen gaat. Afgelopen maandag stelden wij daarom vragen aan het college.

Onze zorgen worden door wethouder Kampman gedeeld, hij is zich ervan bewust dat sommige inwoners het moeilijk gaan krijgen. Hij is bereid via de VNG een lobby te voeren richting het Rijk en is samen met meerdere organisaties bezig met vroegsignalering om problemen te voorkomen of om er op tijd bij te zijn.

Wij zullen de landelijke ontwikkelingen scherp in de gaten houden en zullen waar nodig weer aandacht vragen voor dit onderwerp.

Lees meer:

Gezien de recente onrust rondom deze onverwachte stijging wil de PvdA van het college het volgende weten:

Deelt het college de zorgen van de PvdA dat een deel van de inwoners van Enschede deze verhoging niet kan betalen? Zo ja, wat gaat het college doen met deze zorgen? Zo nee, waarom heeft het college deze zorgen niet? Naar aanleiding van de berichtgeving afgelopen weekend blijkt onze vraag om compensatie nog te vroeg,  het Rijk is namelijk voornemens eerst te wachten op de koopkrachtberekening in maart. Blijft de vraag aan het college, wat  kunnen wij in de tussentijd pro actief doen om te voorkomen dat mensen in de problemen komen, of wat kunnen we doen als mensen daadwerkelijk al in de problemen zijn? Is het college bezig met een lobby richting Den Haag, om deze kosten zo snel mogelijk vergoed te krijgen of een toezegging te krijgen dat de compensatie zo snel mogelijk naar gemeenten wordt overgemaakt? Is het college bereid zo snel mogelijk afspraken te maken met energiebedrijven om bij betalingsproblemen sneller dan gebruikelijk te kunnen reageren, om boetes en afsluiting te voorkomen?

Het bericht Zorgen over stijgende energiekosten verscheen eerst op PvdA afdeling Enschede.

Op 16 juli 2018 werd ik opnieuw lid van de gemeenteraad van Enschede. Na de raadsperiode 2006/2010 en de maanden september 2013 tot maart 2014 trad ik nogmaals toe als raadslid. Deze keer omdat Arjan Kampman wethouder werd en ik de eerste opvolger was. Ik deed het van harte, omdat ik nog steeds dezelfde ambitie en drive voel voor de PvdA en voor Enschede.

Er is in de loop der  jaren wel veel veranderd. Zo waren we in de raadsperiode 2006/2010 nog met 15 fractieleden en nu nog met 4, en zaten er in die periode 8 partijen in de gemeenteraad tegen 12 nu. Dat maakt de spoeling dun en het is moeilijker een coalitie te vormen. Dat lukte uiteindelijk na 4 maanden met specifieke portefeuilles voor 5 wethouders. De PvdA kreeg het pakket sociaal domein. Een zware portefeuille met veel haken en ogen, maar de PvdA zou de PvdA niet zijn als we dat niet aankunnen.

Door de lange formatie kwam de programmabegroting al snel. Daarbij werd duidelijk dat de financiële positie van de gemeente onder druk staat. We moeten roeien met de riemen de we hebben en voor nieuwe initiatieven is weinig geld. Dat is lastig, want we hebben ideeën genoeg!

In de gemeenteraadsvergaderingen gaat het vaak over reeds genomen besluiten die opnieuw worden geagendeerd met als gevolg oeverloze discussies en moties over en weer.

Door de lange formatieperiode heeft ook de ontwikkeling van nieuw beleid vertraging opgelopen. Het college is nog ver weg van doelstellingen zoals het ontwikkelen van een gemeentelijke energievisie om de doelen van de klimaatafspraken te behalen.

Maar ook zijn er successen behaald. Er is een Enschede Akkoord tot stand gekomen, dat de burger meer mogelijkheden wil bieden om zich te mengen in besluitvormingsprocessen, er komen een paar vuurwerkvrije zones, en er is meer grip op de ondergrond met voorwaarden waaraan bedrijven als AKZO zich moeten houden. Na een lange discussie over de gemeentelijke belastingen (de OZB) en de rechtsongelijkheid daarin voor de agrarische sector heb ik namens de PvdA met succes een motie ingediend, waarmee de wethouder op landelijk niveau moet lobbyen voor een derde OZB categorie die meer recht doet aan deze sector. Een uitdaging is de komst van de nieuwe Omgevingswet, die burgers meer participatie moet geven bij de ontwikkeling van Enschede.

Nu, na 150 dagen, is het even wachten op de gemeentelijke jaarrekening om te kijken of het afgelopen jaar geld over is gebleven om te besteden aan initiatieven voor onze mooie stad. Er is nog veel werk te doen. Wij zullen daar als PvdA de schouders onder zetten!

 

Het bericht Na de eerste 150 dagen gemeenteraad..  verscheen eerst op PvdA afdeling Enschede.