Poliflw

Dat Utrechters zich veilig (en vrij) kunnen voelen op straat is voor ons heel belangrijk. Toch geeft 37% van de Utrechters aan zich steeds onveiliger te voelen. EenUtrecht dringt al een jaar lang, vanaf onze start in april 2022, aan op meer veiligheidscamera’s.

Waar voorheen het maximum stond op 81 publieke camera’s voor de gehele stad, is er recentelijk voorgesteld om dat aantal uit te breiden naar 91 veiligheidscamera’s. Dit is een uit de lucht gegrepen maximum en het getal kan niet onderbouwd worden. Dat terwijl de adviezen van privacy en veiligheidsexperts, als ook van de Utrechtse politie allemaal pleiten voor het plaatsen van camera’s op basis van noodzakelijkheid. Het moet volgens ons dus niet gaan over aantallen, maar op welke plekken een camera kan zorgen voor meer veiligheid.

Het stadsbestuur vindt een maximum nodig uit zorg voor de privacy en dat er zorgen zijn over de privacy is terecht. Incidenten zijn er genoeg. De overheid en politie in ons land komen regelmatig slecht in het nieuws omtrent privacy en het is dus niet verbazend dat er ook nog veel Utrechters zijn die geen camera’s willen in hun straat.

EenUtrecht vindt dat we juist moeten laten zien hoe je de privacyregels wél correct toepast én dat we dit op een onafhankelijke manier laten controleren. Wij vinden dat we camera’s moeten inzetten als dat nodig is en natuurlijk binnen de strikte regels van de privacywetgeving. Camera’s horen altijd een laatste redmiddel te zijn en worden pas ingezet als Whatsappgroepen, straatverlichting en handhaving niet werken. Dat gaat er voor zorgen dat het vertrouwen terugkomt en daar waar dat écht kan camera’s helpen om de veiligheid te vergroten.

Het antwoord is NEE, omdat met dit voorstel van het stadsbestuur onveilige plekken onzichtbaar blijven voor de politie en niet kunnen worden aangepakt. Dat is kortzichtig, onverantwoord en nog veel belangrijker, sommige delen van de stad worden er gegarandeerd onveiliger van. Dat kan niet, dat mag niet en als EenUtrecht blijven we ons er voor inzetten om dat te voorkomen.

Wij stellen dus geen willekeurig maximum voor van het aantal camera’s, want als je het zorgvuldig aanpakt, altijd rekening houdt met privacyregels en camera’s plaatst in samenspraak met buurtbewoners en buurtondernemers dan staat er nooit een camera teveel.

De nieuwsbericht verwoordt ons standpunt tegenover het raadsvoorstel om het maximale aantal camera’s van 81 tot 91 te verhogen. Eerder schreef ons raadslid, Gert Dijkstra, hier een column over. Lees hier de column en bekijk zijn bijdrage in het debat en de onderzoeken waar wij ons standpunt op baseren.

De bescherming van onze privacy verdient ambitie en urgentie. D66 Utrecht wil dat de gemeente Utrecht hierin een volgende stap zet door camera’s te voorzien van een bordje of sticker. Susanne Schilderman: “Iedereen heeft recht om te weten of je gefilmd wordt en waarom. Beeldmateriaal maakt een grote inbreuk op privacy. Het is wat ons betreft dan ook niet meer dan normaal om te vermelden dat je gefilmd wordt.”

Vrij bewegen in openbare ruimte

In een vrije samenleving mag de overheid niet zomaar informatie over haar inwoners verzamelen. D66 verwacht van de gemeente dat zij verantwoording aflegt over de camera’s die worden geplaatst. De Utrechtse D66 fractie stelt daarom voor om alle camera’s van de gemeente te voorzien van een bordje of sticker. Daarop staat van wie de camera is en waarom hij er staat. Op het bordje wordt ook verwezen naar de plek waar mensen meer informatie kunnen vinden over de beelden. Denk aan hoe lang ze bewaard worden, of wie ze kan bekijken.

Minder camera’s D66 zou het liefst minder camera’s zien in Utrecht. Susanne Schilderman: “Je moet nog steeds zelf invloed kunnen hebben op wat anderen van je weten, dat lukt niet goed als je overal gefilmd of gevolgd wordt. Wij hopen dat de camerabordjes tot meer bewustzijn leiden. Dan kunnen mensen namelijk ook makkelijker bezwaar maken tegen nutteloze of onrechtmatig geplaatste camera’s.” Het voorstel voor camerabordjes maakt onderdeel uit van de Techvisie die D66 Utrecht onlangs presenteerde. De komende maanden doet D66 nog meer voorstellen over digitale technologie.  

Op maandag 20 mei verscheen het rapport van de Utrechtse Rekenkamer over het onderzoek naar de toegankelijkheid van stembureaus.

Veel gaat al goed, maar er zijn verbeteringen mogelijk. Ook verbeteringen die snel doorgevoerd kunnen worden. Dat vraagt ook snelle actie van de gemeente, want deze week, op de dag dat deze vragen in de raad aan de orde gaan komen, zijn er verkiezingen in Utrecht voor het Europees Parlement. 

Rachel Streefland vragt onder andere of het college al actie heeft ondernomen voor Europese verkiezingen. Door kleine ingrijpen zijn stembureaus soms snel goed toegankelijk te maken. Te denken valt aan een betere bewegwijzering en aan het plaatsen van stoelen. Ook helpt het om alle (dubbele) deuren volledig open te zetten, zodat rolstoel- en rollatorgebruikers niet om hulp hoeven vragen om naar binnen te kunnen. Ook in het voorzien van werkende leesloep kan de gemeente de bereikbaarheid vergroten. Tot slot vraagt Rachel Streefland ook of de gemeente bij de inrichting van de stemlokalen wil letten op het belang van kiezers met een rollator, rolstoel of scootmobiel, bijvoorbeeld bij de positionering van het lage stemhokje op een plaats met voldoende manoeuvreerruimte.

Daarnaast vraagt de fractie ook hoe kiezers worden geholpen als zij hun stem willen uitbrengen bij een van de 16 stembureaus die volgens de website van de gemeente wel toegankelijk zijn, maar die door de Rekenkamer als niet (eenvoudig) toegankelijk zijn beoordeeld. 

Deze vragen zal fractievoorzitter Rachel Streefland donderdag tijdens het vragenuurtje aan de wethouder stellen. Het volledige rapport van de Rekenkamer vind je hier.

Op 18 maart werd onze mooie stad opgeschrikt door een verschrikkelijke schietpartij in een tram bij het 24 Oktoberplein. Er kwamen drie mensen om het leven en vijf anderen raakten gewond. Wij zijn geschokt en leven intens mee met slachtoffers en hun naasten. Deze daad was letterlijk en figuurlijk een steek in het hart van Nederland. Ongeloof overheerst dat dit in onze stad gebeurt. Ook voor de hulpdiensten was het een zware dag. Alle helden die zich gisteren hebben ingezet om Utrecht veilig te houden verdienen onze grote dank!

Het jongerenwerk in Utrecht wordt gedaan door een organisatie die de gemeente daarvoor aanwijst. Op dit moment doet JoU (JongerenwerkUtrecht) dit werk. Binnenkort kiest de gemeente Utrecht voor de volgende periode van 5 jaar een nieuwe organisatie. In de raadsvergadering op 14 maart heeft de ChristenUnie hier een motie over ingediend: ‘Geef ruimte aan initiatief en meer specialistisch jongerenwerk’. De hele raad stemde in met de motie.

De ChristenUnie vindt het belangrijk dat het jongerenwerk wordt gedaan door organisaties die gespecialiseerd zijn en veel kennis in huis hebben. De ChristenUnie wil ook dat bewoners van Utrecht via een bewonersbod de kans krijgen om delen van het jongerenwerk uit te voeren. Binnenkort wordt er weer één organisatie gekozen die het grootste deel van het jongerenwerk zal uitvoeren. Om ervoor te zorgen dat specialistische organisaties én bewoners een kans krijgen om mee te doen, diende de ChristenUnie samen met CDA, VVD, D66 en Stadsbelang Utrecht de motie in. 

De Utrechtse samenleving is heel divers. Dat is een uitdaging is in de begeleiding van jongeren in het jongerenwerk in Utrecht. Er zijn verschillen in sekse, seksuele identiteit, klasse, religie, culturele achtergrond, leeftijd, leefstijl en beperkingen die verschillende specifieke behoeften en (hulp)vragen van jongeren met zich meebrengen. De ChristenUnie vindt het belangrijk dat alle hulpvragen goed worden gedekt in de stad. Zo kunnen ook organisaties als Youth for Christ aan de slag, en denk bijvoorbeeld ook aan jongerenwerk dat zich meer richt op het toeleiden tot de arbeidsmarkt (learn2work).

Om te stimuleren dat de organisatie die de uitvoering van het jongerenwerk gaat verzorgen, ook gaat samenwerken met verschillende partners en met bewoners, moet de gemeente aan de slag. In de motie vragen de partijen om afspraken te maken met de uitvoerende organisatie om. Afhankelijk van de vraag van jongeren en bij het ontbreken van eigen expertise moet de organisatie dan ook samenwerken met specialistisch jongerenwerkorganisaties of bewonersinitiatief binnen het jongerenwerk. Ten tweede is het belangrijk dat de gemeente hiervoor ook geld beschikbaar stelt. 

Benieuwd naar de motie? Deze vind je hier. 

In Nederland leeft een groep mensen die onder de radar valt. Deze mensen hebben geen officiële nationaliteit, geen paspoort en geen rechten. Dit probleem wordt deels veroorzaakt door de inschrijving in de gemeentelijke basisadministratie, waarbij de gemeente aan zet is. De coalitiepartijen roepen het college op om ambitieus te zijn in het omlaag brengen van het aantal staatlozen. 

Staatlozen zijn mensen die juridisch niet bestaan: wie geen nationaliteit heeft wordt door geen enkele overheid erkend. Dit houdt onder andere in dat een staatloze geen paspoort of andere documenten kan krijgen en niet in aanmerking komt voor een verblijfsvergunning. Daarom kunnen staatlozen door iedere overheid het land worden uitgezet. Verder heeft deze groep geen recht op sociale voorzieningen en kan de groep zich niet registreren in het bevolkingsregister. Hierdoor zullen ook (witte) betaalde banen in principe niet tot de mogelijkheden behoren en kan een staatloze zich niet verzekeren. Kortom: ze hebben geen officiële identiteit, geen paspoort en geen rechten. Hierdoor kunnen ze geen onderwijs volgen, niet werken en hebben ze geen toegang tot de medische zorg. Het betreft niet alleen volwassen staatlozen, maar ook kinderen die geboren zijn in Nederland. Kinderen van staatlozen krijgen namelijk niet de Nederlandse nationaliteit. 

Staatloos en nationaliteit onbekend 

In Nederland is een kleine groep staatlozen als zodanig door de overheid erkend. De status 'staatloosheid’ geeft aan deze mensen iets meer rechten hebben. Zo kunnen zij een reisdocument aanvragen en na 3 jaar legaal verblijf de Nederlandse nationaliteit aanvragen, al is staatloosheid op zich geen reden voor een verblijfsvergunning. De grote groep niet-erkende staatlozen worden echter in de Gemeentelijke Basisadministratie geregistreerd als ‘nationaliteit onbekend’. In Nederland hebben 80.000 mensen de status nationaliteit onbekend (in Utrecht 1.4251). Het gaat hier om een gekke juridische status die vele landen niet eens kennen en er ook niet zou moeten zijn. De status ‘nationaliteit onbekend’ is volgens diverse jurisprudentie2ooit bedoeld als een tijdelijke status om te onderzoeken of iemand de status staatloos kan krijgen. In de praktijk blijken mensen erg lang in deze status te blijven ‘hangen’. Ook de zogenaamde buiten-schuld-procedure is in de praktijk geen uitweg. 

Staatlozen die in Nederland op gemeenteniveau geregistreerd staan als ‘nationaliteit onbekend’ kunnen niet met documenten aantonen dat zij een nationaliteit hebben, noch aantonen dat ze geen nationaliteit hebben, omdat geen enkel land deze groep volgens haar wetten als staatsburger beschouwt. Ze hebben geen rechten op basis van de staatloosheidsverdragen en kunnen staatloosheid niet opheffen omdat ze niet kunnen naturaliseren en dragen het daardoor over op hun kinderen. De categorie nationaliteit onbekend blijft hierdoor voortbestaan. 

In het Rijksmuseum is van 6 oktober 2017 t/m 7 januari 2018 een tentoonstelling geweest om het thema staatloosheid onder de aandacht te brengen. 

In 2012 is Utrecht benoemd als ‘The first human rights city in the Netherlands’ door Navanethem Pillay, Hoge Commissaris voor de Mensenrechten bij de VN. Het is dan ook de hoogste tijd om als gemeente deze bijzondere positie te behouden en ons in te zetten voor de mensenrechten van deze groep staatlozen met de status ‘nationaliteit onbekend’ De fracties van GroenLinks, D66 en de ChristenUnie stellen vragen aan wethouder Van Ooijen. Deze vragen vind je hier. De ChristenUnie is hiervoor in gesprek met o.a. Stichting Kompass, die de belangen van deze groep behartigt. 

1 Cijfers van 1-1-2018, verkregen via de Gemeente Utrecht2 De zaken Mennesson vs. Frankrijk en Nubian minors vs. Kenia 

In het coalitieakkoord Utrecht: ruimte voor iedereen staat beschreven dat de coalitie van D66, GroenLinks en de ChristenUnie bij het vernieuwen van de wijkparticipatie ook de rol en functie van de wijkraad herziet. Een goede afspiegeling van de wijk en de buurten (bijvoorbeeld door loting) staan centraal. Het college komt met een voorstel voor een stadsbrede hervorming en ze betrekken hier de ervaring van de leden van de huidige wijkraden bij.

Voor D66 is nu, vijftien jaar na oprichting van de wijkraden, de tijd rijp om het goede te behouden en tegelijk een stap naar verbetering te zetten. Want ondanks het in 2010 gesloten convenant tussen het college van B&W en de tien Utrechtse wijkraden, bestaat er over de rol en de functie van de wijkraden discussie. Doorgaan op de bestaande route is steeds meer een weg van georganiseerde teleurstelling. En dat is zonde.

Wat kan er beter? Het is vooral de vraag wie de wijkraad vertegenwoordigt. Op welke manier is de wijkraad een afspiegeling van de hele wijk, en hoe worden de stemmen van de bewoners die niet in de wijkraad zitten gehoord – bijvoorbeeld de jongeren? De wijkraad benoemt namelijk zelf haar leden. Het is natuurlijk alleen maar goed als een groep betrokken bewoners zich – al dan niet kritisch – laat horen, maar in het geval van de wijkraad ligt het toch anders. Als adviesorgaan van het college spreekt zij namens de wijk maar veel Utrechters weten niet goed wat de wijkraad doet of wat de wijkraad adviseert aan het college. Ook is het onduidelijk hoe er bijvoorbeeld tot een wijkraadpleging wordt gekomen en wat er vervolgens mee gebeurt.

D66 vindt het goed dat het college met een voorstel komt en hier ook de wijkraadleden bij betrekt. Juist om te zorgen dat de denkkracht en energie van actieve Utrechters beter tot hun recht komen. Gelukkig hoeven we niet alles zelf te bedenken. In Groningen is net een experiment gestart met een wijkraad nieuwe stijl. Deze heeft een eigen wijkbudget, bewoners die in de wijkraad zitten zijn ingeloot en er is een breder wijkpanel dat digitaal meedenkt. In Enschede is recent een eerste burgerbesluit genomen over, in dit geval, de vuurwerktraditie. Zo’n burgerbesluit is in Utrecht ook prima op wijk- of buurtniveau toe te passen. En in Rotterdam bepalen de bewoners van de Schepenstraat via het right to challenge helemaal zelf hoe hun straat ingericht wordt, met breed draagvlak in de buurt. Deze ideeën en ervaringen zijn goed bruikbaar om ook in Utrecht stappen te zetten in de wijk- en buurtparticipatie.

Direct na de verkiezingen heeft GroenLinks het initiatief gekregen om te verkennen welke coalitie gevormd kan worden. Namens D66 zijn Jony Ferket en Klaas Verschuure uitgenodigd om hiertoe met GroenLinks het gesprek aan te gaan.

In deze gesprekken zijn verschillende opties aan de orde geweest. Vanuit D66 is allereerst een minderheidscoalitie voorgesteld. Daar bleek helaas bij geen van de partijen veel steun voor te zijn. GroenLinks heeft voorgesteld om een coalitie samen met de SP en de PvdA te vormen. Dat had niet de voorkeur van D66. Deze samenstellingen zou niet in lijn met de verkiezingsuitslag zijn; de SP en de PvdA hebben beiden fors verloren. Daarna heeft D66 voorgesteld om een coalitie met de VVD te onderzoeken. Dit zou breder en meer door het politieke midden zijn geweest. Helaas kon dit niet op de steun van GroenLinks rekenen.

Vervolgens heeft GroenLinks gezamenlijk met D66 onderzocht met welke van de overgebleven partijen qua verkiezingsprogramma het beste past om tot een meerderheidscoalitie te komen. De afgelopen dagen is er gesproken met het CDA, Student en Starter, de PvdA en de ChristenUnie. De andere partijen hadden in een eerder stadium aan GroenLinks aangegeven niet te willen meedoen of alleen te willen samenwerken als dit echt nodig zou zijn. Met alle partijen hebben we goede gesprekken gevoerd. Ook zien we met alle vier de partijen overeenkomsten en mogelijkheden. Met de ChristenUnie lijken deze het grootst. Met name op het gebied van klimaat, milieu, verkeer en kansen voor alle Utrechters zien we grote overeenkomsten.

Samen met GroenLinks is dan ook besloten om nu met de ChristenUnie verder te praten om te komen tot een coalitieakkoord. Deze gesprekken zullen maandag 9 april starten. We realiseren ons dat een coalitie van GroenLinks, D66 en ChristenUnie 24 van de 45 stemmen heeft. Ook daarom zal D66 inzetten op een open coalitieakkoord en zullen we blijven zoeken naar ruimere meerderheden in de gemeenteraad. We hebben zin in de komende gesprekken en hebben er vertrouwen in dat er genoeg overeenkomsten zijn om tot een mooi coalitieakkoord te komen!