Poliflw

Door Lydi Groenewegen

Op de Parade wemelde het de afgelopen zomer van de voorstellingen waar ‘parade’ voor werd gemaakt: met tromgeroffel, wapperende vaandels en aanstekelijke kreten lokten de artiesten het publiek naar binnen. Bij één tent werd geen parade gemaakt en juist daar stond de langste rij: zwart, wit, rollators, kinderwagentjes, hoofddoeken, alpino’s, geruite hemden, korte en lange rokken. Steeds meer nieuwsgierig geworden festivalbezoekers schoven achteraan in de rij. Ik ook.

De entree was maar drie euro en in het minuscule circustentje was plaats voor precies tweeëntwintig personen. Eensgezind zaten we naast elkaar op het enige bankje dat het tentje rijk was en we keken de circusdirecteur - die op een verhoging was geklauterd - recht in zijn ogen. Hij was zeer klein van stuk, maar met grootse armgebaren en innemende stem nam hij ons mee naar de piste waar zijn vlooien klaar stonden voor de show. Als eerste was er een meisjesvlo aan de beurt. De directeur wees naar haar rieten rokje en hemelsblauwe ballerinaschoentjes. We keken elkaar wat lacherig aan, maar hielden al snel onze adem in toen de directeur haar met een pincet oppakte, midden in de arena neerzette en een salto liet maken. We klapten en verlangden naar meer. Er vloog een vlo met een veiligheidshelmpje uit een kanon en we bogen onze hoofden toen hij over het publiek heen door de tent scheerde. Even later balanceerden twee gespierde vlooien op de trapeze en toen ze in een vijvertje plonsden, spatte het water op onze neuzen...

Tussen de acts door vertelde hij ons zijn levensverhaal. Ooit was hij directeur van het grootste circus van Nederland. Toen dat failliet ging werd hij gedwongen het roer om te gooien. Niet meer groot, veel en nog meer, maar klein, minder en persoonlijker. Dat was het succes van een nieuw begin. Hij vertrouwde op groei door kleinschaligheid en maakte dromen waar door te geloven in de kracht van zijn vlooien. 

Ik hoorde dat de circusdirecteur ook had gesolliciteerd naar de baan van burgemeester voor West Betuwe. De profielschets was hem op het lijf geschreven: hij had statuur, humor, was benaderbaar, had een uitstekend inlevingsvermogen, inspireerde en verlegde grenzen. Hij haalde het allerbeste uit zijn vlooien en het bonte publiek! 

Inmiddels weet ik dat hij het niet is geworden, maar misschien stond de aanstaande nieuwe burgemeester wel tussen de festivalbezoekers in die lange rij voor dat kleine circustentje. En werd hij net als ik, geraakt door de circusdirecteur die ons liet zien wat voor moois er uit veranderingen voort kan komen. Als je er maar in gelooft!

Op 7 oktober vergaderen we van 19.30 uur – 22.00 uur op het gemeentehuis in Geldermalsen en nemen in elk geval de stukken door van de raadsvergadering van 8 oktober. Deze stukken kun je vinden op de vergadering-pagina van de gemeenteraad. Daarnaast hebben we natuurlijk tijd voor ingebrachte onderwerpen, zorgen of andere zaken die je onder de aandacht wilt brengen. Fijn als je je even aanmeldt zodat we ongeveer weten hoeveel mensen we kunnen verwachten. Maar je mag ook spontaan langskomen natuurlijk.

Verder staan de volgende onderwerpen op de agenda 

Standplaatsenbeleid Terugblik cyclus september Motie reclamedrukwerk Agenda 8 oktober Stichting fractieondersteuning Communicatie Uitnodigingen/werkbezoeken

“Wat fijn dat wij eindelijk op GroenLinks kunnen stemmen!” Enthousiasme was er volop rond de verkiezingen. Vijftien nieuwe leden zijn er het afgelopen jaar bijgekomen! We zijn sinds de oprichting gegroeid van 43 naar 67 leden. Wat zou het fantastisch zijn als er veel leden en vooral ook veel nieuwe leden naar de a.s. Algemene Leden Vergadering komen.

Twee keer per jaar bepalen de leden in een ALV de toekomst van GroenLinks in West Betuwe. De ALV bespreekt hoe wij in 2022 opnieuw klaar staan met aansprekende thema’s, een brede schare aan kandidaten en een flitsende campagne. De penningmeester legt uit hoe hij in de begroting hiervoor aan het sparen is. Ondertussen is er een activiteitencommissie, worden er themabijeenkomsten georganiseerd en gaan wij iedere maand de sfeer proeven in een van de kernen van onze gemeente. Ieder lid of potentieel lid kan mee praten, mee beslissen en mee doen!

Komt allen op donderdag 3 oktober van 20:00 - 22:00 uur (inloop vanaf 19:30 uur) naar  de Pluk  Rijksstraatweg 64, 4191 SG Geldermalsen 

Door Jur van der Lecq

Woensdag 4 september ben ik met burgerlid Lydi Groenewegen, collega-raadsleden en bewoners van Herwijnen naar de hoorzitting in de Tweede Kamer over de radartoren in Herwijnen geweest. Het bleek dat in een goed functionerende democratie het wel degelijk mogelijk is om als lokale gemeenteraad invloed op het landelijk beleid te hebben. En dat deed me goed.

Voor het zomerreces vroegen enkele inwoners van Herwijnen de gemeenteraad om hulp in hun strijd tegen de komst van een radartoren voor defensie, hierna hebben enkele fracties uit de gemeenteraad, waaronder GroenLinks, contact gezocht met Tweede Kamer leden van hun partij om dit onderwerp op de agenda van de Tweede Kamer commissie te krijgen. Vanmiddag leidde dit tot een pittige discussie met de staatssecretaris en vertegenwoordigers van SP, PvdA, CU, CDA, D66, GL en VVD, die allen de bezwaren die van uit de gemeente naar voren waren gebracht duidelijk onder de aandacht van de staatssecretaris brachten. Het resultaat na twee uur discussiëren was dat het project voorlopig on hold wordt gezet en dat er eerst nader onderzoek gedaan wordt naar de gezondheidsrisico’s voor de omwonenden.

geschreven door Lydi Groenewegen

Robuust. Zo heet het voortaan als er serieus iets moet veranderen of worden opgelost in de politiek. Zet het bijvoeglijk naamwoord robuust voor bijvoorbeeld aanpak of oplossing of debat en je ziet gespierde bestuurders voor je die in korte tijd en met ongekend succes hun plannen waar zullen maken. Het woord blaakt van energie, doortastendheid en lef. Tijdens de laatste raadsvergaderingen voor het zomerreces, die over de begraafplaatsen en de perspectiefnota, heb ik vanaf de publiekstribune geturfd. Er werd gesproken over robuuste verbindingen, over een robuust subsidiebeleid, over robuuste samenwerking: het woord viel minstens acht keer. De gespierde bestuurders droomde ik erbij ...

Zo’n acht jaar geleden begon het een populair woord te worden en werd het omarmd als politiek ideaal in het streven de eigen kwetsbaarheid te verminderen. Want we willen alles, behalve kwetsbaar zijn en dus willen we een robuuste samenleving die tegenslagen op kan vangen, of liever nog, kan voorkomen.

En wat nu als we het woord écht bij de daad voegen? Want eigenlijk is robuustheid natuurlijk een radicaal ideaal. Het dwingt tot ingrijpende koerswijzigingen. Geen bosbranden blussen met plantenspuiten, maar flinke, ferme acties ondernemen. Niet de geplande energietransitie voetje voor voetje schuifelend uitstellen, maar rennen, sprinten, en ja, soms struikelen.

Dus lanceer ik bij deze mijn plan om het betaalbare begraafplaatsenprobleem in West Betuwe robuust en duurzaam op te lossen: zonnegraven! Het zal natuurminnaars, ondernemers, kunstenaars en gelovigen bijeenbrengen, zodat het als partijoverstijgende, robuuste motie ingediend kan worden. Geen eindeloze eerste en tweede termijn rondes zullen er nodig zijn, laat staan een reeks schorsingen want eensgezind zullen we onze doden begraven onder zonnepanelen omringd door wilde bloemen, met hier en daar een robuuste berenklauw. Geen kille stenen zerken meer, maar energiegevende panelen in fantasierijke vormen (van vliegers tot ... violen!) die licht en warmte zullen omzetten in betaalbare energie voor de toekomst. Namen en herinneringen van onze geliefden zullen weerkaatsen in het glanzende glas. Richting de eindeloze hemel.

Geschreven door Andrea Zierleyn

Hoe zwaar weegt het landsbelang? Dat is volgens mij de kern van de discussie rondom de radartoren van Defensie.  Mag je de mening van 50.000 inwoners, een gemeenteraad en het college van B&W naast je neer leggen omdat veiligheid belangrijker is dan gezondheid? Bij mij gaan alle haren recht overeind staan en komt de activist weer bovendrijven.

De gemoederen in West Betuwe lopen deze laatste weken voor het zomerreces hoog op: over De Roodenburg, AVRI, begraafplaatsen en nu dan over een radartoren. Ik buig me over onderwerpen die ver van mijn bed, maar wel zeer interessant zijn. Ik krijg met moeite alle stukken, moties en amendementen gelezen en moet er dan ook nog iets van vinden. En dan blijkt zich haast onzichtbaar een ondemocratisch proces over onze hoofden heen af te spelen: de Eerste en Tweede Kamer buigen zich over het idee van het Ministerie van Defensie om toch in Herwijnen een radartoren te plaatsen.

Het gezamenlijke verzet dat hierdoor ontstaat is mooi om te zien. De oude raad van Lingewaal vond het idee niets, de inwoners vinden het niets en de nieuwe gemeenteraad én het college van B&W vinden het niets. Maar de afspraken in NAVO verband zijn het belangrijkst. Waarom heeft het ministerie geen onderzoek gedaan naar andere locaties die ook in het midden van het land zitten? Waarom is er geen MER gedaan?  Een radartoren van Defensie zit in de hoogste risicocategorie, wat wil zeggen dat de risico’s even groot zijn als die van een kerncentrale of olieraffinaderij. En waarom is er geen onderzoek gedaan naar de gezondheidsrisico’s ?

Want we willen toch graag dat mensen betrokken zijn bij hun omgeving? Dat we alvast acteren in de geest van de omgevingswet die over anderhalf jaar ingaat? Dat het vertrouwen in de politiek groter wordt?

Het zou dit kabinet sieren als ze de zorg voor inwoners en de mening van lagere overheden serieus nemen. Kom op, de tijden van doordrukken zijn sinds Groningen voorbij!

Nu de fractie van GroenLinks de eerste 100 dagen achter de rug heeft en een beetje gewend is aan de vergadercyclus willen we GroenLinks leden en sympathisanten uitnodigen voor een open fractievergadering. Op 27 mei vergaderen we van 19.30 uur – 22.00 uur op het gemeentehuis in Geldermalsen en nemen in elk geval de stukken door van de raadsvergadering van 28 mei. Deze stukken kun je vinden op de vergadering-pagina van de gemeenteraad. Daarnaast hebben we natuurlijk tijd voor ingebrachte onderwerpen, zorgen of andere zaken die je onder de aandacht wilt brengen. Fijn als je je even aanmeldt zodat we ongeveer weten hoeveel mensen we kunnen verwachten. Maar je mag ook spontaan langskomen natuurlijk.

Verder staan de volgende onderwerpen op de agenda

 

Standplaatsenbeleid Terugblik cyclus september Motie reclamedrukwerk Agenda 8 oktober Stichting fractieondersteuning Communicatie Uitnodigingen/werkbezoeken

Geschreven door Lydi Groenewegen

Mijn vader is bijna vierennegentig. Zo’n leeftijd waarop je achter de geraniums mag zitten. Maar daar houdt hij niet zo van. Hij zaait ze liever zelf, in een kasje achter zijn huis. Eerst in kleine bakken en als de plantjes opkomen verspeent hij ze naar wat ruimere bakken en potten tot ze groot en sterk genoeg zijn om in de tuin hun plek in te nemen en uit te groeien. Daar is veel geduld en toewijding voor nodig. En vruchtbare grond en warmte natuurlijk. ‘Zaaien is het makkelijkste onderdeel,’ vertrouwde hij mij toe, ‘pas als het zaaigoed wordt uitgezet moet je op gaan letten. Voor je het weet wordt het overwoekerd door onkruid en dat groeit vaak sneller dan het zaaigoed.’

Hij heeft wel een probleempje: er zijn steeds meer zaadsoorten om uit te kiezen en ze beloven allemaal grotere, mooiere en sterkere bloemen. En toen moest ik aan onze gemeente denken waar ook steeds meer keuze is en naar hartenlust wordt gezaaid met mooie woorden en beloftes. Bij FvD wordt er gestrooid met uilenballen, mammoeten en zelfs een zondvloed, bij de gemeentelijke organisaties, fracties en onze eigen GroenLinks partij doen we het met zonnepaneelweides, gastvrije dijkervaringen, duurzame doorontwikkelingen en sociale veiligheidsverbindingen ...

Het woord dat ik het meeste hoorde bij alle vergaderingen en pitches die ik de afgelopen weken bijwoonde in de gemeente, was het simpele woord ‘samen’. Iedereen wil het samen doen. Iedereen wil samen verbinden. Iedereen wil samen ontwikkelen. Alle partijprogramma’s beloven het. We doen het samen. Samen betekent: bij elkaar, met elkaar, voor elkaar, eensgezind, verenigd. En daar raak ik het spoor bijster. Als we het toch allemaal samen willen doen, waarom hebben we dan steeds meer partijen nodig? Wat bedoelen we dan met samen? Misschien moeten we dat woord eens herijken. Waarom krijgt een nieuwkomer die ook in zijn partijprogramma het woord samen voorbij laat komen, maar tot het tegenovergestelde oproept, zoveel stemmen in West Betuwe? Is het omdat het nieuw is? Er van alles beloofd wordt? Soevereine bloemenstengels met wortels die reiken tot in de Renaissance? Dualistische fruitbomen met vruchten die tot boreale porporties uitgroeien?

‘Meisje,’ zei mijn vader – dat is het leuke van een oude vader hebben, je blijft altijd een meisje - , je moet vertrouwen blijven houden, je niet gek laten maken.’ En hij legde me uit dat als zaad niet gevoed wordt het geen schijn van kans heeft. Geef het geen water, geen voedingsbodem en blijf zelf zaaien waarin je gelooft. Hij kan het weten. Vijf oorlogsjaren en daarna vier dienstplichtige Indië-jaren. En nog steeds is hij een rasoptimist!

Woorden zijn uitgesproken gedachten. Dus laten we vooral de gesprekken aangaan. Niet wijzen naar, niet bang zijn voor, niet schelden op, maar vragen waarom, goed luisteren en dan Groene en Linkse stekjes uitzetten. Dan gaat het zeker lukken om ons gedachtegoed - een eerlijke, groene en sociale wereld, wortel te laten schieten in de vruchtbare Fruitdelta van West Betuwe!

Geschreven door Lydi Groenewegen

Mijn vader is bijna vierennegentig. Zo’n leeftijd waarop je achter de geraniums mag zitten. Maar daar houdt hij niet zo van. Hij zaait ze liever zelf, in een kasje achter zijn huis. Eerst in kleine bakken en als de plantjes opkomen verspeent hij ze naar wat ruimere bakken en potten tot ze groot en sterk genoeg zijn om in de tuin hun plek in te nemen en uit te groeien. Daar is veel geduld en toewijding voor nodig. En vruchtbare grond en warmte natuurlijk. ‘Zaaien is het makkelijkste onderdeel,’ vertrouwde hij mij toe, ‘daarna begint het pas en als het zaaigoed wordt uitgezet moet je helemaal op gaan letten.’

 

Hij heeft wel een probleempje: er zijn steeds meer soorten zaad om uit te kiezen en ze beloven allemaal grotere, mooiere en sterkere bloemen. En toen moest ik aan onze gemeente denken waar ook steeds meer keuze is en naar hartenlust wordt gezaaid met grootse woorden en beloftevolle vergezichten. FvD strooide bij de provinciale verkiezingen met bindende referenda, het openbreken van partijkartels en totaalvisies, en bij de gemeentelijke organisaties doen ze het met zonnepaneelweides, gastvrije dijkervaringen, duurzame doorontwikkelingen en sociale veiligheidsverbindingen.

Het woord dat me het meest verraste en ik het meeste hoorde bij de vergaderingen en pitches die ik de afgelopen weken bijwoonde in de gemeente, was het simpele woord ‘samen’. Iedereen wil het samen doen. Iedereen wil samen verbinden samen ontwikkelen, samen werken, samen leven. Alle partijprogramma’s beloven het ook. We doen het samen. Samen betekent: bij elkaar, met elkaar, voor elkaar, eensgezind, verenigd. En daar raak ik het spoor bijster. Als we het toch zo nodig allemaal samen willen doen, waarom komen er dan steeds meer partijen bij? Wat bedoelen we dan eigenlijk met samen? Misschien moeten we dat woord eens herijken. Waarom krijgt een nieuwkomer die in zijn partijprogramma het woord ‘samenleving’ veelvuldig voorbij laat komen, maar dat op geheel eigen wijze interpreteert, zoveel stemmen in West Betuwe? Is het omdat het nieuw is? Er van alles beloofd wordt? Soevereine bloemenstengels met wortels die reiken tot in de Renaissance? Dualistische fruitbomen met vruchten die tot boreale proporties uitgroeien?

‘Meisje,’ zei mijn vader – dat is het leuke van een oude vader hebben, je blijft altijd een meisje - , jullie moet vertrouwen blijven houden, je niet gek laten maken. Geef het geen water, geen voedingsbodem, maar blijf zelf zaaien waarin je gelooft.’ Hij kan het weten. Vijf oorlogsjaren en daarna vier dienstplichtige Indië-jaren. En nog steeds zaait hij compassie voor de medemens. Hij is een rasoptimist!

Woorden zijn uitgesproken gedachten. Dus laten we vooral de gesprekken aangaan. Niet wijzen naar, niet bang zijn voor, niet schelden op, maar vragen waarom, goed luisteren naar en dan stekjes uit gaan zetten. Dan gaat het zeker lukken om het gedachtegoed van de toekomst - een eerlijke, groene en vooral sociale wereld - wortel te laten schieten in de vruchtbare Fruitdelta van West Betuwe!

Geschreven door Jur van der Lecq

Nu het stof van de laatste verkiezingsuitslag langzaam is neergedaald  wordt het tijd om ons eens goed te bezinnen op het nieuwe politieke landschap dat er nu ontstaan is. Wat is er aan de hand met Nederland? De Nederlandse politiek is zo miezerig geworden zei onlangs een van mijn fractiegenoten en ik vrees dat hij daar gelijk in heeft. De meeste politici zijn door hun mediatrainers zo afgericht dat ze zijn verworden tot praatmachines die nietszeggende verhalen de ether in spuien. Het lijkt wel of elke vorm van authenticiteit er door deze trainers vakkundig wordt uit gesloopt. Het gaat er niet meer om dat je een visie verwoordt, maar dat je iets zegt dat zoveel mogelijk mensen willen horen. Dus zijn alle verhalen van de verschillende politieke partijen steeds meer op elkaar gaan lijken en krijgen de grootste schreeuwers de meeste stemmen.

“Het is een langzaam en smartelijk proces, het geboren worden tot werkelijke, innerlijke zelfstandigheid” schreef Etty Hillesum in haar dagboek tijdens de tweede wereldoorlog. Dat is waar en dat was het zeker voor haar in haar tijd. Voor mij als kunstenaar biedt de kunst op zulke momenten uitkomst. Juist als we op de bodem van de put zijn en onszelf of de mensheid op zijn moeilijkst en lelijkst meemaken, zijn er gelukkig altijd verhalen. Dat moeten we ons herinneren en daar moeten we aan herinnerd worden. Want als we dat vergeten, dan vergeten we dat we zelf een schakel zijn in een ketting tussen verleden en toekomst en dan vergeten we de werkelijke functie van kunst. Kunst die er toe doet, is er niet om te sussen of te oordelen, haat te zaaien of afstand te creëren en zeker niet om een waarheid te dicteren. De kunst die er toe doet wil ons laten griezelen en ons troosten, laten huilen en lachen, vervullen met dankbaarheid en ongerustheid, liefde en twijfel. En dat zijn nou net de eigenschappen die ik in het huidige politieke landschap mis.

En alles wijst er op dat we komende tijd bereid moeten zijn om het recht op dat soort kunst op te eisen. Om zij aan zij te staan, de theaterbezoeker, de bibliotheekpashouder, maar ook de depressieve puber, de boze PVV-er en Forum voor Democratiestemmer, de oververmoeide manager, de teleurgestelde pensioengerechtigde, de onhandelbare peuter. Met z’n allen naar het Malieveld, met een heel groot spandoek waar op staat: Wij willen een echt verhaal!