Poliflw

Donderdag 25 juni stelde de gemeenteraad het Masterplan voor de nieuwe woonwijk Wilderszijde vast. Het betreft een masterplan op hoofdlijnen en vormt de basis voor het opstellen van een nieuw bestemmingsplan. Uitgangspunt is dat Wilderszijde een duurzame en klimaat-adaptieve wijk is met circa 10% water, 20% groen in de hoofdstructuur en groen in de woonbuurten binnen 50 meter van de voordeur. Uitgangspunt is ook een autoluwe wijk, die goed met het OV en fiets ontsloten kan worden.De feitelijke ontwikkelingenvan het autobezit in Wilderszijdezullen straks worden gemonitord en waar mogelijk wordtgereserveerde parkeerruimte ('parkeerbuffers')omgezet in groen. Handhaving van het groene, duurzame karakter vindt het CDA van groot belang. Mede om die reden pleitte steunfractielid Charles van Harn (en lid van de Commissie Ruimte) in de fractievoor hetcreëren vanparkeerplaatsen die sowieso niet ten koste van kostbaar groen gaan, bijvoorbeeld op een wijze zoals bijof onder'Huis de Haas' is gebeurd. Een motie van het CDA (mede ingediend door Leefbaar 3B, VVD en WIJ Lansingerland), waarin het college wordtopgeroepen om zo veel mogelijk parkeerruimtes onder appartementen te bouwen, werd met algemene stemmen aangenomen. In Wilderzijde komen 2.600 tot maximaal 3.000 woningen, die voorzietin behoeften van diverse doelgroepen: 25% sociale huurwoningen, 15% huur tot € 900 per maand en goedkope koop, 10% huur tot € 1.000 per maand en koop tot € 310.000 en 50% vrije sector huur en koop. 60% van de woningen zijn grondgebonden en 40% van de woningen zijn appartementen. Het Masterplan Wilderzijde, dat met verve, en in goede dialoog met de Raad is opgepakt door onze nieuwe wethouder Jan-Willem van den Beukel (ook in voorafgaande Commissies Ruimte),is donderdag 25 juni met algemene stemmen aangenomen. Daarmee is een mijlpaal bereikt, een grotestap gezet in de ontwikkeling van Lansingerland. Wilderszijde gaat van een braakliggend stuk grond veranderen in een aantrekkelijkeen modernewijk met een focus op duurzaamheid. Het Masterplan is ook de basis voor gesprekken tussen Lansingerland enerzijds en de Provincie Zuid-Holland en het rijk anderzijdsover een omvangrijkefinanciëlerijksbijdrage aan de woningbouwopgave. Hans van der Stelt

Lansingerland - Na meer dan twintig jaar bestuurswerk nam voorzitter Rob Remmerswaal onlangs afscheid van CDA Lansingerland. Hans Koster, die van de zomer het voorzittersstokje heeft overgenomen, memoreerde tijdens de algemene ledenvergadering de bestuursperiode van Rob Remmerswaal. Rob heeft vele jaren diverse bestuursfuncties binnen het CDA Bergschenhoek vervult en na de fusie van de 3B-gemeenten; o.a. penningmeester, campagnecoördinator en vele jaren voorzitter van het CDA-Lansingerland. In het bijzonder had Rob Remmerswaal een sturende en verbindende rol bij de fusie van de 3B gemeenten tot Lansingerland. In het bijzijn van veel bestuurders en leden waar Rob mee heeft samengewerkt ontving Rob Remmerswaal als waardering voor al zijn vrijwilligerswerk een zeer verdiende zilveren CDA-speld van CDA Zuid-Holland voorzitter Relus Breeuwsma. Deze speld werd hem uitgereikt namens landelijk CDA-voorzitter Rutger Ploum. Relus Breeuwsma sprak zeer waarderende woorden uit over de wijze waarop Rob zijn rol als voorzitters vervulde, zowel voor afdeling Lansingerland, maar zeker ook binnen de bestuursafdeling Zuid-Holland en contacten met de landelijke partij. Zijn kwaliteiten als verbinder, stimulator en zijn altijd positieve houding werden benoemd. Bron: Hart van Lansingerland

Europese Parlementsverkiezingen en klapstoeltjes Na de Statenverkiezingen van afgelopen maart zijn in de meeste provincies nieuwe coalities gevormd en is het politieke spel voor de komende vier jaar weer begonnen. Het CDA kan terugkijken op een enerverende periode. Het boekte de slechtste uitslag ooit en gaat in de Senaat van 12 naar 9 zetels. Prominente CDA'ers willen nu dat de partij meer tegengas geeft aan populistische politiek. In een manifest ‘Verandering en vertrouwen’ over de toekomst van het CDA pleiten zij onder meer voor een offensieve, ambitieuze aanpak van de klimaatproblematiek en meer Europese samenwerking. Kritische CDA’ers vinden het profiel van de partij te flets, zij menen dat christendemocraten veel duidelijker een alternatief moeten bieden voor de partijen op de flanken van de politiek die in hun ogen onvrede mobiliseren en deelbelangen behartigen. Zij bepleiten een radicaal midden dat uit eigen overtuiging richting geeft. Het wetenschappelijk instituut van het CDA en het partijbestuur stelden eerder al een werkgroep in die een nieuwe toekomstvisie voor de partij, een ‘hoopvol perspectief’, formuleert. Met het manifest wil men nu daaraan een bijdrage leveren. Het kritische stuk richt zich niet tegen Sybrand Buma, maar op de hele partij. Maar Buma is wel het boegbeeld en de man die de koers meestal verwoordt. Dat binnen het CDA behoefte is aan verandering viel ook op te maken uit de woorden van de nieuwe voorzitter Rutger Ploum. Die zei bij zijn voordracht in december: “We moeten niet moeilijk doen als er een keer een stuk in de krant staat van partijprominenten die een afwijkende opvatting verkondigen.” Rond die tijd trokken leden bij Sybrand Buma aan de bel met het dringende advies om zijn verzet tegen een ruimer kinderpardon op te geven. Een van hen: “Het CDA straalt niet genoeg barmhartigheid uit”. De politieke draai van het CDA over het kinderpardon volgde na een week vol tumult binnen de coalitie. Toch leek niet het geruzie aanleiding voor de ommezwaai, maar de toenemende druk van de achterban. Europese Parlementsverkiezingen Over een paar weken mag Nederland opnieuw naar de stembus. De borden met aanplakbiljetten staan in veel gemeenten al. In sommige zijn gewoon die van de Statenverkiezingen blijven staan met een extra sticker erop: komt u ook stemmen voor het Europees Parlement? Maar daarmee is ook alles wel gezegd over de lopende campagne voor de Europese verkiezingen. Talkshowoptredens van Europese lijsttrekkers zijn op de vingers van één hand te tellen, kranteninterviews idem. Hoe dan ook: van 23 tot en met 26 mei zijn de Europese Parlementsverkiezingen voor de zittingsperiode 2019-2024. Het zijn de negende verkiezingen voor een rechtstreeks gekozen Europees Parlement. In België worden zij op zondag 26 mei gehouden, in Nederland een paar dagen eerder, op donderdag 23 mei. Veel partijen zijn bezig nieuwe vormen van democratisch bestuur te bedenken. De Europese Volkspartij (EVP), de fractie van christendemocratische en aanverwante (conservatieve) stromingen in het Europees Parlement, waarvan onder andere het CDA deel uitmaakt, nodigde onlangs burgers uit om van gedachten te wisselen over de christendemocratie in Europa. De verbinding tussen burgers en politiek moet immers worden hersteld. Grote groepen mensen herkennen zich niet meer in de politiek en burgers voelen zich dikwijls machteloos: hoe kunnen zij nog invloed uitoefenen als het gaat om belangrijke Europese vraagstukken en hoe stabiel is de Europese democratie? Verrijzeniskapel De bijeenkomst, die recent in Brussel werd gehouden, leek mij interessant en ik meldde mij digitaal aan. De voordracht werd gehouden in De Verrijzeniskapel (Chapelle de la Résurrection), ook gekend als de Europakapel. Een rooms-katholieke kerk met een oecumenische oriëntatie die midden in de Europese wijk van Brussel ligt. De kerk uit de elfde eeuw straalt van binnen en van buiten een zekere sacraliteit uit. Je voelt dat je er op heilige grond staat omdat daar al sinds mensenheugenis kerkdiensten worden gehouden. De organisatie had een aantal sièges rabattables (houten klapstoeltjes) keurig in het gelid opgesteld. Bij binnenkomst haalde ik een kartonnen beker koffie en ging zitten. Het klapstoeltje kraakte wel, maar hield probleemloos mijn gewicht. Even later kwam een nogal gezette Franstalige Belg binnen en vroeg of hij naast mij mocht plaatsnemen. Ik had daar geen bezwaar tegen, waarop de man rustig ging zitten. Dat de kwaliteit van de stoelen niet goed was bleek vrijwel direct, want de man zakte er prompt met veel kabaal doorheen. Gezeten tussen de brokstukken haalde hij een groot cabaretesk succes, want iedereen brulde. Omdat er nog gehaast enkele laatkomers binnenkwamen wachtte men in spanning af wie het volgende slachtoffer zou zijn. Twee personen, waarvan één met een meer dan gemiddeld gewicht en met irritant krakend schoenwerk, zag men voorzichtig op de eerste rij, waar nog een paar plaatsen onbezet waren, plaatsnemen. Iedereen hield de adem in, maar er gebeurde niets. Vervolgens werd het licht in het Godshuis gedempt en nam de voorzitter, een rondborstige christendemocratische Vlaming, na een korte kuch het woord. Aan de zijkanten binnen de kerk nabij de Kruiswegstaties stonden grote schermen waarop je in het Engels en Frans gelijktijdig kon meelezen. “Allez, geachte dames en heren”, sprak de Vlaming met geveinsde passie, “ik neem u het eerste kwartier mee in een korte analyse in het huidige functioneren van de Europese christendemocratie. Daarna is het woord aan u. Wat kan een nationale politieke partij doen om signalen ten positieve te keren? Welke rol kan of moet een politicus hierin spelen? En heeft een partij als vereniging hierin een rol? Als een politieke partij op het punt staat om te vallen is het toch zeker een zaak om weer op te staan!” Naderend onheil En toen gebeurde het. De gezette man met het krakend schoenwerk op de voorste rij ging plechtig staan, stelde een eenvoudige vraag en ging vervolgens weer zitten. De houten klapstoel kreunde gevaarlijk en verraadde naderend onheil. De aanwezigen krompen ineen en iedereen dacht: die gaat er doorheen. En inderdaad, binnen een seconde lag de man gestrekt op de grond. In zijn onfortuinlijke val nam hij zijn buurman mee die op zijn beurt de man achter hem vastgreep die ook volledig onderuit ging. De aanwezigen in de sacrale ruimte gierden van deze slapstick. De voorzitter, die naast bijziendheid ook een slecht gehoor bleek te hebben, dacht dat de zaal om hem lachte en herhaalde nog eens heftig: “Als een politieke partij op het punt staat om te vallen is het zaak weer op te staan!!” Nu was er geen houden meer aan. De bezoekers bulderden van het lachen en het onfortuinlijke drietal droop beschaamd af naar de veilige uitgang. Toen de voorzitter vervolgens ernstig en met een knipoog naar het Europese verkiezingsprogramma riep: “De christendemocratische partij wil niemand buiten sluiten”, was de wanorde compleet. De aanwezigen waren niet meer tot bedaren te krijgen. Er volgde een korte schorsing, maar het bleef vervolgens onrustig want niemand durfde zich nog te bewegen. Ik ben maar weggegaan, bij de uitgang van het kerkgebouw stond het drietal nog bij te komen van de schrik. Op mijn vraag hoe het ging antwoordde de dikkerd gevat: “Och de stoelen mogen uit elkaar vallen, als de Europese christendemocratie maar bijeen blijft”.

Een politieke aardverschuiving Zelden telde een verkiezing zo veel verliezers voor de gevestigde partijen. Voor het eerst sinds vele jaren werd niet een van de traditionele middenpartijen de grootste bij een verkiezing. Forum voor Democratie (FvD) heeft het politieke landschap flink opgeschud en wordt de grootste partij in de provincie, gevolgd door de VVD en het CDA. Het lijkt de oogst van een effectieve campagne. De overwinning van FvD toont duidelijk aan dat Nederland geen klimaatwet wil, (die door de Tweede Kamer trouwens al is aangenomen) en een ander immigratiebeleid wenst. De regeringspartijen hebben de onvrede over het klimaat- en immigratiebeleid onderschat. De grote verkiezingsoverwinning van FvD heeft laten zien dat de liberalen op rechts een fors gat hebben laten vallen. De nederlaag was volgens ingewijden binnen de VVD ingecalculeerd, alleen de omvang was nog onduidelijk. In de partij leeft de zorg hoelang het de ‘verkeerde’ populisten nog van zich kan afhouden. Bij de laatste Tweede Kamerverkiezingen stapte een op de vijf VVD-kiezers al over naar Forum. En nu laat Forum zowel in de provincies als in de Eerste Kamer de VVD zijn hielen zien. De liberalen zullen zich de komende tijd onherroepelijk bezinnen op hun koers. Weinig vertrouwen Het CDA boekte de slechtste uitslag ooit en gaat in de Senaat van 12 naar 9 zetels. De PvdA wist tegen de verwachting in het verlies te beperken: van 8 naar 7 zetels. Vriend en vijand hadden op een groter verlies gerekend. D66 wachtte een fikse afstraffing. Zij gooiden het referendum, ooit hun kroonjuweel, ondanks verweer van het electoraat in de prullenmand en hun vorige partijleider trad uiteindelijk af na meerdere schandalen in de privésfeer die kiezers afschrikten. De enige winnaar van de coalitie was de ChristenUnie. De onvrede onder de kiezers komt niet uit de lucht vallen. Onderzoekers constateren dat al jaren grofweg een vijfde van het electoraat weinig vertrouwen heeft in de huidige politiek. Politieke veranderingen De verkiezingsuitslag van de Provinciale Staten belooft politieke veranderingen in de Eerste Kamer. De regeringscoalitie heeft zoals verwacht haar meerderheid in de Senaat verloren. Op 27 mei zullen de nieuw geïnstalleerde Statenleden, de leden van de Eerste Kamer kiezen. Als die een afwijkende stem uitbrengen, -er kan ook tactisch worden gestemd- kan de samenstelling natuurlijk veranderen. Tot die tijd heeft de huidige coalitie nog gewoon een meerderheid. Wat betekent dit voor het huidige kabinet? Welke koers moet het varen om steun te behouden voor haar plannen? Het kabinet wacht twee enorme klussen: de hele set klimaatregelen en een nieuw pensioenakkoord. Voorlopig kan het kabinet gewoon doorregeren en is voor een meerderheid in de Eerste Kamer straks niet afhankelijk van Forum. De verwachting is dat op korte termijn de middenpartijen elkaar stevig zullen vasthouden omdat geen van hen zit te wachten op nieuwe verkiezingen, omdat volgens de peilingen Forum dan flink zal winnen. Niet meest interessant De opkomst bij de Statenverkiezingen lag aanzienlijk hoger dan bij de vorige provinciale verkiezingen vier jaar geleden. Ongeveer 56 procent van alle kiezers is gaan stemmen. Dat is bijna 10 procentpunt meer dan in 2015. Het werk van de Provinciale Staten is niet het meest interessant in politiek Nederland. Ze gaan niet over politie-inzet, pensioenen, immigratie en de toekomst van Nederland in Europa. Of al die andere onderwerpen waarover politieke partijen de afgelopen weken in campagnetijd beloofden zich voor te willen inzetten. Maar ze gaan wél over andere belangrijke onderwerpen die van invloed zijn op ons dagelijks leven. Kan er in de provincie op elke plek binnen vijftien minuten een ambulance aanwezig zijn? Moeten er nieuwe provinciale wegen komen? Moeten waterschappen zich bemoeien met energievoorziening? Ongeveer de helft van de kiezers liet zijn stem afhangen van de landelijke politiek. Slechts weinigen namen de tijd zich te verdiepen in wat er speelt in zijn of haar provincie. De campagne werd bepaald door de landelijke kopstukken, zij voerden -ten onrechte- de diverse Tv-debatten in plaats van de provinciale lijsttrekkers en trokken daarmee de verkiezingen naar een landelijk platform. Gelaten Het CDA rekende op verlies en kreeg het. Maar het was minder groot dan was voorspeld en dat voelde bijna als winnen. Het reageerde gelaten op de uitslag. De partij verliest drie van de 12 zetels en ziet een enorme versnippering van het politieke landschap. En dan te bedenken dat het ooit met 28 leden in de Senaat zat. Partijleider Buma deed nog een krampachtige poging CDA’ers ervan te overtuigen dat de slechtste uitslag ooit bij de Provinciale Staten best meeviel. ‘We hebben de peilingen verslagen’, zei hij optimistisch. Dat het CDA de schade heeft weten te beperken lijkt vooral te danken aan de vanouds sterke regionale campagnes op het platteland en in de grensprovincies. In dicht bevolkt, stedelijk gebied stelt de partij helaas steeds minder voor. Met het huidige CDA boegbeeld lukt het maar niet om te winnen. Binnen de partij is er mildheid over hem, maar de hoop is steeds meer gevestigd op de twee kroonprinsen, de populaire ministers Hoekstra (Financiën) en De Jonge (VWS). Dat geluid zal na dit verkiezingsresultaat allerminst verstommen. Om een oud CDA gezegde uit de jaren tachtig nog eens te gebruiken: ‘De honden blaffen maar de karavaan trekt verder’. Het is te hopen de goede kant uit.

Verliest Eerste Kamer de meerderheid? Op 20 maart mogen 13 miljoen stemgerechtigde kiezers naar de stembus voor de verkiezingen van provinciale staten, de provinciale volksvertegenwoordiging. Op hun beurt kiezen de nieuwgekozen statenleden op 27 mei een nieuwe Eerste Kamer. Alle fracties die in de Tweede Kamer vertegenwoordigd zijn, doen ook aan die verkiezing mee. Een aantal provinciale partijen laat zich in de Eerste Kamer vertegenwoordigen door de Onafhankelijke Senaatsfractie (OSF). Landelijke thema's De Provinciale Verkiezingen hebben zich de afgelopen decennia ontwikkeld tot tussentijdse landelijke verkiezingen die bepalend zijn voor de slagkracht van kabinetten. Nog sterker dan bij de gemeenteraadsverkiezingen overschaduwen landelijke thema's de Statenverkiezingen. De belangstelling van de kiezer voor de provinciale politiek is vrij laag. Waar bijna driekwart van de Nederlanders geïnteresseerd is in de landelijke politiek, heeft maar 44 procent van de kiezers interesse in de provinciale politiek, zo blijkt uit recent onderzoek. Het zou goed zijn als provinciale bestuurders en provinciaal beleid wordt beoordeeld en dat het beeld niet wordt vertroebeld of zelfs (geheel) wordt overschaduwd door landelijke overwegingen. Kiezers dienen strikt te kunnen aangeven hoe zij oordelen over het provinciale beleid in de voorgaande vier jaar en wat zij de komende vier jaar van het provinciale bestuur verwachten. Er is altijd wel sprake geweest van landelijke invloed op gemeentelijke en provinciale verkiezingen, omdat veel kiezers zich nu eenmaal laten leiden door hun (algemene) landelijke voorkeur, maar dat effect is nu betreurenswaardig groot. Politiek probleem RutteIII loopt bij de komende verkiezingen op 20maart de kans het derde opeenvolgende kabinet te worden dat de meerderheid in de Eerste Kamer verliest. Dat is een acuut politiek probleem, want de praktijk wijst uit dat de politieke standpunten in de Tweede Kamer één op één doorlopen tot in de Eerste: senatoren dragen graag uit dat zij zich vooral laten leiden door de vraag of wetten deugdelijk in elkaar zitten en niet botsen met de Grondwet, maar als het erop aankomt laten alle Eerste Kamerfracties zich in hun stemgedrag leiden door de politieke koers van de partijtop in de Tweede Kamer. Vrijwel nooit helpt een Eerste Kamerfractie een wet aan een meerderheid tegen de zin van de Tweede Kamerfractie in. Vaker dan de Tweede Kamer deed de Eerste Kamer het afgelopen jaar stemmingen af als ‘hamerstuk’, omdat geen enkele fractie behoefte voelde om erover te ­debatteren of te stemmen. Sommige onderwerpen vielen daarom af: als iedereen het eens is, valt er niets te kiezen. Gedoogsteun Een coalitie zonder meerderheid in een van de Kamers zal dus altijd hulp moeten krijgen van een deel van de oppositie. Het eerste kabinet-Rutte loste dat op met gedoogsteun van de SGP, het tweede kabinet-Rutte haalde er ook D66 en de ChristenUnie bij. Als het misgaat voor RutteIII, zal de premier opnieuw om zich heen kijken. Bijna het hele regeerakkoord, van de aangekondigde pensioenhervorming tot aan de klimaatmaatregelen, moet immers in de komende twee jaar nog door de Eerste Kamer. Dat groeiende politieke belang zet de Eerste Kamer in steeds feller licht. Op 20maart staan allereerst de politieke verhoudingen in de provincies op het spel, maar het effect op het landsbestuur kan zeker zo groot worden. De partijen zelf doen ook weinig meer om dat te verhullen. De wens ‘dat het om de provincies moet gaan’ klinkt nog wel uit de mond van CDA-leider Buma, maar veel weerklank vindt hij niet. Van de PVV (‘Stem Rutte weg’) en de SP (‘Trap Rutte het Torentje uit’) tot aan het Forum voor Democratie (‘Reken af met het kabinet’) zijn de partijen duidelijk over hun prioriteiten. Het zijn dan ook vooral de landelijke lijsttrekkers – die uit het kabinet en de Twééde Kamer – die de ­komende weken het woord voeren in de belangrijke televisiedebatten. De strategie van stoere verkiezings- en campagneretoriek. Veel ogen zijn gericht op de PvdA en GroenLinks, de partijen die programmatisch het dichtst bij de coalitie liggen en daarom door de regeringspartijen worden gezien als partners om zaken mee te doen. Dat ­weten hun partijleiders ook. Zij zijn al maanden bezig met het verhogen van hun prijs. Gedoogpartners zullen ze niet worden, bezweren ze, maar over ‘goed beleid’ valt altijd te praten: zowel over het klimaat als over de pensioenen liggen hun eisen inmiddels op tafel: zonder aanpassing van de AOW-leeftijd en invoering van een CO2-heffing voor het bedrijfsleven zal het waarschijnlijk niet gaan. Een hele goede morgen! Overal zetten CDA'ers zich dagelijks in. Dit doen ze in de gemeenteraad, op het provinciehuis, op het Binnenhof en in het Europees Parlement. Na het afgelopen CDA-congres in de Kromhouthal in Amsterdam-Noord is Buma’s leiderschap voorlopig gered. En de CDA’ers die al een tijdlang verlangen naar een minder conservatief-rechtse koers van de partijtop hebben nieuwe hoop gekregen. Als het lukt om de ideeën over het kinderpardon te veranderen, waarom dan niet die over het klimaat? Want dat is, bleek in de wandelgangen van het congres, ook een grote zorg van flink veel actieve CDA-leden. Elke dag begint nu met een CDA-hele goede morgen! Ook is er een platform ‘Bouwen aan een hele goede morgen' live. Op dit platform kan iedereen zien welke standpunten het CDA heeft en waar het in de buurt en regio aan werkt. Zo wordt de politiek tastbaar en laat het CDA iedereen zien hoe zij bouwt aan een hele goede morgen. Samen voeren we nu campagne. Met elkaar gaan we voor een prachtig resultaat bij de verkiezingen op 20 maart met de thema’s Verdiepen, Vernieuwen en Verbreden. Ik wens u vanaf vandaag elke dag een hele goede morgen-dag!