Poliflw

Door Gijs van Dijk op 18 juni 2020 Delen  

Voor de coronacrisis hoopten we nog dat het aantal kinderen dat opgroeit in armoede zou dalen. Nu zien vrijwilligers de rijen bij de voedselbanken toenemen. Het aantal  bijstandsaanvragen stijgt explosief, net als de kans op problematische schulden.

Om armoede te bestrijden, is geld nodig. Terwijl miljarden worden uitgegeven aan grote bedrijven zoals KLM, moeten de voedselbanken het doen met 4 miljoen. De kruimels. Het kabinet moet daarom nu ten minste 100 miljoen euro extra uittrekken, zodat ieder kind zeker kan zijn van een onbezorgde jeugd.

Om armoede te bestrijden, moet het kabinet ten minste 100 miljoen euro extra uittrekken.

Het is onverteerbaar dat bijna een miljoen mensen niet zeker weet of er aan het einde van de maand wel genoeg geld is voor een warme maaltijd. Eens per jaar een dagje naar de Efteling is al helemaal uitgesloten. Het risico op langdurige armoede is de afgelopen jaren zelfs toegenomen ondanks de economische jaren van hoogtij. Vooral mensen met een uitkering, flexwerkers en zzp’ers lopen grote risico’s. Wie eenmaal in armoede belandt, krabbelt maar moeilijk weer op.

Van het optimisme is weinig meer over. Daarom moeten we juist nu het minimumloon en de uitkeringen verhogen, zodat iedereen meer overhoudt. We kunnen ook 100.000 basisbanen creëren voor mensen met een bijstandsuitkering. Belangrijk werk op scholen, in buurtcentra en zorginstellingen, dat nu niet gedaan of niet gewaardeerd wordt. Tegelijkertijd moeten we zorgen voor betaalbare huren, het eigen risico verlagen, en gezond eten betaalbaarder maken.

Juist nu moeten we extra hard ons best doen om mensen te helpen en zekerheid te bieden.

Gemeenten en de schuldhulpverlening dreigen overspoeld te worden. Daarom is fors extra geld nodig. Daar doen gemeenten belangrijk werk mee. Voor veel kinderen was thuisonderwijs helemaal niet mogelijk, omdat ze thuis geen laptop hebben, of zelfs geen internet. Dus stelde Amsterdam gratis 6.000 laptops en 450 wifi-hotspots beschikbaar. Den Haag wil armoede en klimaatverandering tegelijkertijd gaan bestrijden, door mensen te helpen slimmer met energie om te gaan. Dat kan zomaar 400 euro per jaar schelen. Groningen investeert zelf in publieke basisbanen.

We mogen niet accepteren dat de mensen die onze hulp het meest nodig hebben, straks het minste krijgen. Vóór de crisis was het beleid om armoede te bestrijden al onvoldoende. En juist nu nog meer mensen vaste grond onder de voeten dreigen te verliezen, moeten we extra hard ons best doen.

Ondertekend door:

PvdA-Kamerlid Gijs van Dijk en de volgende PvdA-raadsleden uit de grote steden: Carolien de Heer, Duygu Yildirim, Janneke Holman, Rick van der Zweth, Hafid Bouteibi en Julian Bushoff

Tweede Kamerlid

Of je nu lid bent, vrijwilliger, of belangstellende: Samen maken we het verschil!

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Vorige week verscheen de eindevaluatie van het SCP over de Participatiewet, met harde conclusies. De Participatiewet is in de huidige vorm een mislukking en moet fundamenteel op de schop. Ondanks de economische groei is het nauwelijks gelukt om meer mensen uit de bijstand aan een baan te helpen. Voor mensen die voorheen terecht konden bij de sociale werkvoorziening is het perspectief op blijvend werk zelfs verminderd. Staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) onderschrijft de belangrijkste conclusies en wil de problemen ferm aanpakken door het verplicht stellen van de dwingende tegenprestatie voor mensen in de bijstand. Een maatregel waarvan SCP-directeur Kim Putters stelt dat deze niet bijdraagt aan het vinden van werk. De maatregel is een blijk van wantrouwen richting een kwetsbare groep mensen, die voortkomt uit de stigmatiserende en ideologische misvatting dat bijstandsgerechtigden niet willen werken. Niet willen werken is niet aan de orde, nog niet kunnen werken wel.

Als reactie hierop schreef het Centrum voor Lokaal Bestuur samen met Gijs van Dijk en wethouders Greet Buter, Carine Bloemhoff, Arjan Kampman en Yasemin Cegerek bijgevoegd opinieartikel.

Met de verplichte tegenprestatie van het kabinet is echt niemand geholpen De Participatiewet voldoet niet aan de verwachtingen en moet fundamenteel op de schop. Die conclusie mogen we na de deze week verschenen eindevaluatie van het SCP wel trekken. Ook staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) heeft de rapportage gelezen. Jammer genoeg deed ze dat alleen niet zo goed. Want hoewel ze de belangrijkste conclusies onderschrijft en ferm aankondigt om de problemen aan te pakken, kiest ze voor het verplicht stellen van de dwingende tegenprestatie. Een dwangmiddel en verplichting, waarvan SCP-directeur Kim Putters, juist expliciet stelt dat die niet ‘bijdraagt aan het vinden van werk’. Werkgevers zitten nu eenmaal niet te wachten op mensen die verplicht worden om iets te doen wat ze niet willen. Tijd voor een andere manier van denken, zou je zeggen. Maar helaas schiet het kabinet in de Pavlov reactie van wantrouwen. Wantrouwen in de gemeenten die blijkbaar een schop onder de kont nodig hebben en alleen met een dictaat uit Den Haag van de Participatiewet een succes kunnen maken. Maar het is vooral een blijk van wantrouwen richting de kwetsbare groep mensen, die het vaak niet makkelijk heeft, wel wat liefde kan gebruiken, maar die je in de ogen van het kabinet alleen met een dwingend paardenmiddel als de tegenprestatie in beweging zou kunnen krijgen. Een aanname die eerder voortkomt uit stigmatiserende en ideologische misvattingen, dan uit de praktijk. Want wie bij ons in de gemeente rondloopt en met de mensen, die al lang zonder werk zitten, praat, ziet het tegenovergestelde. ‘Niet willen’ is nauwelijks aan de orde, ‘nog niet kunnen’ wel. In tegenstelling tot het hardnekkige en misplaatste VVD-cliché van de thuis op de bank zittende en niet vooruit te branden bijstandsgerechtigde is een groot gedeelte van de mensen in de Participatiewet al mantelzorger of doet men heel nuttig en waardevol vrijwilligerswerk. Maar en hier ligt een andere belangrijke denkfout van Van Ark: voor veel van deze mensen, die maatschappelijk al van waarde zijn, is de afstand tot de arbeidsmarkt – op dit moment – simpelweg te groot. Zij kampen met fysieke gezondheidsproblemen, zitten in de schulden of verkeren mentaal in zwaar weer. Deze groep help je niet door ze bestraffend toe te spreken en verder te korten op hun toch al schamele inkomen, maar wel door ze met vertrouwen tegemoet te treden, in een persoonlijk en motiverend gesprek te kijken waar de problemen en mogelijkheden liggen en op basis daarvan een intensief, langdurig en doelgericht traject te beginnen. Persoonlijke begeleiding, waarbij het doel het vinden van blijvend werk op de reguliere arbeidsmarkt kan zijn. Maar niet hoeft te zijn, want ook met betere begeleiding zal de reguliere arbeidsmarkt voor een groep onbereikbaar blijven. Als gemeente willen we ervoor zorgen dat al onze inwoners op hun manier van waarde zijn. Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen. Niet door papier te prikken, maar door samen het sociale isolement te doorbreken en met buurtbewoners een stukje te gaan wandelen. Niet door achter ieder verkeerd ingevuld formulier kwade bedoelingen te zien, maar door met beter welzijnswerk samen de achterliggende problemen te lijf te gaan. Niet door koste wat kost op zoek te gaan naar een tijdelijk en slecht betaald dienstverband, maar met het bieden van een basisbaan (denk aan een conciërge op de basisschool), waar iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt thuis én maatschappelijk van grote waarde is. Als gemeente ondersteunen we daarom sociale ondernemingen in onze regio en kijken we met reguliere werkgevers naar wat zij nodig hebben om mensen die langdurig in de bijstand zitten, wel in dienst te nemen. Zelf geven we het goede voorbeeld door als gemeente mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een vast contract aan te bieden en door in ons inkoopbeleid voorrang te geven aan sociale ondernemingen. Help ons als kabinet daarbij en kom met gerichte aanpassingen in de Participatiewet, die gemeenten de mogelijkheid geven om lokaal naar de beste oplossingen te zoeken. Bied werkgevers met een eenvoudigere loonkostensubsidie de duidelijkheid die ze nodig hebben om arbeidsgehandicapten in dienst te nemen, en vul het achtergebleven gat van de sociale werkvoorzieningen met nieuw op te richten sociale ontwikkelbedrijven in, zodat de beschutte werkplekken wel gerealiseerd kunnen worden. En kabinet: vergeet vooral het verplichten van de vaak totaal contraproductieve tegenprestatie. Wanneer Van Ark haar zin krijgt, zijn we als gemeente verplicht een heel bureaucratisch en duur systeem van wantrouwen op te tuigen, waarvan we nu al weten dat het niemand verder helpt. Onze schaarse middelen zetten we liever positief en productief in.

Het bericht Participatiewet en de tegenprestatie verscheen eerst op PvdA Tubbergen.

Door Gijs van Dijk op 28 november 2019 Delen  

De Participatiewet voldoet niet en moet fundamenteel op de schop. Die conclusie mogen we na de eindevaluatie van het SCP wel trekken. Staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) onderschrijft de belangrijkste conclusies, maar kiest toch voor het verplicht stellen van een dwingende tegenprestatie. Terwijl SCP-directeur Kim Putters expliciet stelt dat deze niet ‘bijdraagt aan het vinden van werk’. Werkgevers zitten nu eenmaal niet te wachten op mensen die verplicht worden iets te doen wat ze niet willen.

Tijd voor een andere manier van denken

Tijd voor een andere manier van denken, zou je zeggen. Maar helaas schiet het kabinet in een pavlov-reactie: wantrouwen. Wantrouwen in gemeenten, die blijkbaar alleen met een dictaat uit Den Haag van de Participatiewet een succes kunnen maken. Maar vooral wantrouwen richting de kwetsbare mensen die het vaak niet makkelijk hebben en wel wat liefde kunnen gebruiken.

Wie praat met mensen die al lang zonder werk zitten, ziet dat ‘niet willen’ nauwelijks aan de orde is. ‘Nog niet kunnen’ wel. Het hardnekkige en misplaatste VVD-cliché is dat van de thuis op de bank zittende, niet vooruit te branden bijstandsgerechtigde. In werkelijkheid is een groot deel van deze mensen mantelzorger. Of men doet nuttig en waardevol vrijwilligerswerk.

Voor veel van deze mensen is de afstand tot de arbeidsmarkt simpelweg te groot. Zij kampen met fysieke gezondheidsproblemen, hebben schulden of verkeren mentaal in zwaar weer. Deze groep help je niet door ze verder te korten. Wel door ze met vertrouwen tegemoet te treden, in een persoonlijk en motiverend gesprek te kijken waar de mogelijkheden liggen en op basis daarvan een intensief, langdurig en doelgericht traject te beginnen. Persoonlijke begeleiding, met als mogelijk doel werk op de reguliere arbeidsmarkt. Maar ook met betere begeleiding zal de arbeidsmarkt voor een groep onbereikbaar blijven.

Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen

Als gemeente willen we ervoor zorgen dat alle inwoners op hun manier van waarde zijn.  Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen. Niet door papier te prikken, maar door samen het sociale isolement te doorbreken en met buurtbewoners een stukje te gaan wandelen. Niet door achter ieder verkeerd ingevuld formulier kwade bedoelingen te zien, maar door met beter welzijnswerk samen de achterliggende problemen te lijf te gaan. Niet door koste wat kost op zoek te gaan naar een tijdelijk en slecht betaald dienstverband, maar met het bieden van een basisbaan (denk aan een conciërge op de basisschool), waar iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt thuis én maatschappelijk van grote waarde is.

Kabinet, kom met gerichte aanpassingen in de Participatiewet en vergeet vooral het verplichten van de vaak totaal contraproductieve tegenprestatie

Gijs van Dijk, Tweede Kamerlid PvdA, en PvdA-wethouders van: Oldambt, Groningen, Heerde, Laarbeek, Enschede, Gouda, Langedijk, Someren, Haaksbergen, Hattem, Westerkwartier en Valkenswaard.

Tweede Kamerlid

De Participatiewet voldoet niet aan de verwachtingen en moet fundamenteel op de schop. Die conclusie mogen we na de deze week verschenen eindevaluatie van het SCP wel trekken. Ook staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) heeft de rapportage gelezen. Jammer genoeg deed ze dat alleen niet zo goed. Want hoewel ze de belangrijkste conclusies onderschrijft en ferm aankondigt om de problemen aan te pakken, kiest ze voor het verplicht stellen van de dwingende tegenprestatie. Een dwangmiddel en verplichting, waarvan SCP-directeur Kim Putters juist expliciet stelt dat die niet ‘bijdraagt aan het vinden van werk’. Werkgevers zitten nu eenmaal niet te wachten op mensen die verplicht worden om iets te doen wat ze niet willen.

Tijd voor een andere manier van denken, zou je zeggen. Maar helaas schiet het kabinet in de Pavlovreactie van wantrouwen. Wantrouwen in de gemeenten die blijkbaar een schop onder de kont nodig hebben en alleen met een dictaat uit Den Haag van de Participatiewet een succes kunnen maken. Maar het is vooral een blijk van wantrouwen richting de kwetsbare groep mensen, die het vaak niet makkelijk heeft, wel wat liefde kan gebruiken, maar die je in de ogen van het kabinet alleen met een dwingend paardenmiddel als de tegenprestatie in beweging zou kunnen krijgen.

Een aanname die eerder voortkomt uit stigmatiserende en ideologische misvattingen, dan uit de praktijk. Want wie bij ons in de gemeente rondloopt en met de mensen, die al lang zonder werk zitten, praat, ziet het tegenovergestelde. ‘Niet willen’ is nauwelijks aan de orde, ‘nog niet kunnen’ wel. In tegenstelling tot het hardnekkige en misplaatste VVD-cliché van de thuis op de bank zittende en niet vooruit te branden bijstandsgerechtigde is een groot gedeelte van de mensen in de Participatiewet al mantelzorger of doet men heel nuttig en waardevol vrijwilligerswerk.

Maar en hier ligt een andere belangrijke denkfout van Van Ark: voor veel van deze mensen, die maatschappelijk al van waarde zijn, is de afstand tot de arbeidsmarkt – op dit moment – simpelweg te groot. Zij kampen met fysieke gezondheidsproblemen, zitten in de schulden of verkeren mentaal in zwaar weer. Deze groep help je niet door ze bestraffend toe te spreken en verder te korten op hun toch al schamele inkomen, maar wel door ze met vertrouwen tegemoet te treden, in een persoonlijk en motiverend gesprek te kijken waar de problemen en mogelijkheden liggen en op basis daarvan een intensief, langdurig en doelgericht traject te beginnen.

Persoonlijke begeleiding, waarbij het doel het vinden van blijvend werk op de reguliere arbeidsmarkt kan zijn. Maar niet hoeft te zijn, want ook met betere begeleiding zal de reguliere arbeidsmarkt voor een groep onbereikbaar blijven. Als gemeente willen we ervoor zorgen dat al onze inwoners op hun manier van waarde zijn.

Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen. Niet door papier te prikken, maar door samen het sociale isolement te doorbreken en met buurtbewoners een stukje te gaan wandelen. Niet door achter ieder verkeerd ingevuld formulier kwade bedoelingen te zien, maar door met beter welzijnswerk samen de achterliggende problemen te lijf te gaan. Niet door koste wat kost op zoek te gaan naar een tijdelijk en slecht betaald dienstverband, maar met het bieden van een basisbaan (denk aan een conciërge op de basisschool), waar iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt thuis én maatschappelijk van grote waarde is.

Als gemeente ondersteunen we daarom sociale ondernemingen in onze regio en kijken we met reguliere werkgevers naar wat zij nodig hebben om mensen die langdurig in de bijstand zitten, wel in dienst te nemen. Zelf geven we het goede voorbeeld door als gemeente mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een vast contract aan te bieden en door in ons inkoopbeleid voorrang te geven aan sociale ondernemingen.

Help ons als kabinet daarbij en kom met gerichte aanpassingen in de Participatiewet, die gemeenten de mogelijkheid geven om lokaal naar de beste oplossingen te zoeken. Bied werkgevers met een eenvoudigere loonkostensubsidie de duidelijkheid die ze nodig hebben om arbeidsgehandicapten in dienst te nemen, en vul het achtergebleven gat van de sociale werkvoorzieningen met nieuw op te richten sociale ontwikkelbedrijven in, zodat de beschutte werkplekken wel gerealiseerd kunnen worden.

En kabinet: vergeet vooral het verplichten van de vaak totaal contraproductieve tegenprestatie. Wanneer Van Ark haar zin krijgt, zijn we als gemeente verplicht een heel bureaucratisch en duur systeem van wantrouwen op te tuigen, waarvan we nu al weten dat het niemand verder helpt. Onze schaarse middelen zetten we liever positief en productief in.

DISCLAIMER

Na het verschijnen van de eindevaluatie van het SCP over de Participatiewet, en de reactie daarop van staatssecretaris Tamara van Ark (VVD), schreef het Centrum voor Lokaal Bestuur samen met Gijs van Dijk en wethouders Greet Buter, Carine Bloemhoff, Arjan Kampman en Yasemin Cegerek bovenstaand opinieartikel. Langedijker wethouder Marcel Reijven is mede-ondertekenaar van dit artikel.

Het bericht Met de verplichte tegenprestatie van het kabinet is echt niemand geholpen verscheen eerst op PvdA Langedijk.

De Participatiewet voldoet niet aan de verwachtingen en moet fundamenteel op de schop. Die conclusie mogen we na de deze week verschenen eindevaluatie van het SCP wel trekken. Ook staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) heeft de rapportage gelezen. Jammer genoeg deed ze dat alleen niet zo goed. Want hoewel ze de belangrijkste conclusies onderschrijft en ferm aankondigt om de problemen aan te pakken, kiest ze voor het verplicht stellen van de dwingende tegenprestatie. Een dwangmiddel en verplichting, waarvan SCP-directeur Kim Putters, juist expliciet stelt dat die niet ‘bijdraagt aan het vinden van werk’. Werkgevers zitten nu eenmaal niet te wachten op mensen die verplicht worden om iets te doen wat ze niet willen.

Tijd voor een andere manier van denken, zou je zeggen. Maar helaas schiet het kabinet in de Pavlov reactie van wantrouwen. Wantrouwen in de gemeenten die blijkbaar een schop onder de kont nodig hebben en alleen met een dictaat uit Den Haag van de Participatiewet een succes kunnen maken. Maar het is vooral een blijk van wantrouwen richting de kwetsbare groep mensen, die het vaak niet makkelijk heeft, wel wat liefde kan gebruiken, maar die je in de ogen van het kabinet alleen met een dwingend paardenmiddel als de tegenprestatie in beweging zou kunnen krijgen.

Een aanname die eerder voortkomt uit stigmatiserende en ideologische misvattingen, dan uit de praktijk. Want wie bij ons in de gemeente rondloopt en met de mensen, die al lang zonder werk zitten, praat, ziet het tegenovergestelde. ‘Niet willen’ is nauwelijks aan de orde, ‘nog niet kunnen’ wel. In tegenstelling tot het hardnekkige en misplaatste VVD-cliché van de thuis op de bank zittende en niet vooruit te branden bijstandsgerechtigde is een groot gedeelte van de mensen in de Participatiewet al mantelzorger of doet men heel nuttig en waardevol vrijwilligerswerk.

Maar en hier ligt een andere belangrijke denkfout van Van Ark: voor veel van deze mensen, die maatschappelijk al van waarde zijn, is de afstand tot de arbeidsmarkt – op dit moment – simpelweg te groot. Zij kampen met fysieke gezondheidsproblemen, zitten in de schulden of verkeren mentaal in zwaar weer. Deze groep help je niet door ze bestraffend toe te spreken en verder te korten op hun toch al schamele inkomen, maar wel door ze met vertrouwen tegemoet te treden, in een persoonlijk en motiverend gesprek te kijken waar de problemen en mogelijkheden liggen en op basis daarvan een intensief, langdurig en doelgericht traject te beginnen.

Persoonlijke begeleiding, waarbij het doel het vinden van blijvend werk op de reguliere arbeidsmarkt kan zijn. Maar niet hoeft te zijn, want ook met betere begeleiding zal de reguliere arbeidsmarkt voor een groep onbereikbaar blijven. Als gemeente willen we ervoor zorgen dat al onze inwoners op hun manier van waarde zijn.

Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen. Niet door papier te prikken, maar door samen het sociale isolement te doorbreken en met buurtbewoners een stukje te gaan wandelen. Niet door achter ieder verkeerd ingevuld formulier kwade bedoelingen te zien, maar door met beter welzijnswerk samen de achterliggende problemen te lijf te gaan. Niet door koste wat kost op zoek te gaan naar een tijdelijk en slecht betaald dienstverband, maar met het bieden van een basisbaan (denk aan een conciërge op de basisschool), waar iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt thuis én maatschappelijk van grote waarde is.

Als gemeente ondersteunen we daarom sociale ondernemingen in onze regio en kijken we met reguliere werkgevers naar wat zij nodig hebben om mensen die langdurig in de bijstand zitten, wel in dienst te nemen. Zelf geven we het goede voorbeeld door als gemeente mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een vast contract aan te bieden en door in ons inkoopbeleid voorrang te geven aan sociale ondernemingen.

Help ons als kabinet daarbij en kom met gerichte aanpassingen in de Participatiewet, die gemeenten de mogelijkheid geven om lokaal naar de beste oplossingen te zoeken. Bied werkgevers met een eenvoudigere loonkostensubsidie de duidelijkheid die ze nodig hebben om arbeidsgehandicapten in dienst te nemen, en vul het achtergebleven gat van de sociale werkvoorzieningen met nieuw op te richten sociale ontwikkelbedrijven in, zodat de beschutte werkplekken wel gerealiseerd kunnen worden. En kabinet: vergeet vooral het verplichten van de vaak totaal contraproductieve tegenprestatie. Wanneer Van Ark haar zin krijgt, zijn we als gemeente verplicht een heel bureaucratisch en duur systeem van wantrouwen op te tuigen, waarvan we nu al weten dat het niemand verder helpt. Onze schaarse middelen zetten we liever positief en productief in.

Gijs van Dijk en wethouders Greet Buter, Carine Bloemhoff, Arjan Kampman Yasemin Cegerek en Peter de Vrij.

Het bericht Met de verplichte tegenprestatie van het kabinet is echt niemand geholpen verscheen eerst op PvdA Den Helder.

Afgelopen maanden is 2e kamerlid Gijs van Dijk door het land getrokken en heeft bijeenkomsten georganiseerd over het bestrijden van armoede en schuld. Bezoekers konden hun ervaringen delen en/of initiatieven aandragen en ook onze wethouder Jerzy heeft vanuit zijn ervaring meegepraat. Deze input heeft nu geresulteerd in de presentatie van een groot offensief tegen armoede en schulden. En jij kan daar bij zijn, 7 september in Arnhem. Dus schrijf je snel in!

Op 7 september organiseert PvdA-Kamerlid Gijs van Dijk samen met de Meedenkgroep Armoede een grotegrote Armoede-manifestatie in Arnhem. - https://www.pvda.nl/agenda/nieuw-armoede-offensief-2019/

Mensen met schulden die in armoede zitten hebben vaak te maken met een uitzichtloze situatie. Waar iemand met een goed inkomen vaak een schuld nog wel kan wegwerken, is dit voor mensen die moeten rondkomen van een minimum inkomen niet te doen. Wanneer je schulden niet op tijd kunt aflossen krijg je te maken met verhogingen, die je tenslotte ook niet kunt betalen waardoor je in een negatief spiraal zoekraakt in aanmaningen en bezoekjes van incassobureaus en deurwaarders.

Op 15 april 2019 vanaf 19:00 organiseert de Gijs van Dijk Meedenkgroep een avond om hierover in gesprek te gaan aan de Soesterweg in Amersfoort.

Verschillende sprekers als Hans Spekman, Jerzy Soetekouw en Chantal Raymakers zijn er om hierover in gesprek te gaan en te komen tot nieuwe initiatieven om mensen met schulden in armoede beter te helpen. Iedereen kan hierbij gratis aanschuiven om hun ervaringen en ideeën kenbaar te maken aan kamerlid Gijs van Dijk.

Geef jezelf geen schuldgevoel en kom!

Het bericht Schulden houden je in de schulden verscheen eerst op PvdA Amersfoort.

Door Gijs van Dijk, Tweede Kamerlid Mensen die leven in armoede en schulden verdienen vertrouwen en perspectief op een beter leven.

Te vaak betekent armoede nu dat je niet meer mee kunt doen aan de maatschappij. Dat je in de greep komt van een systeem dat niet jouw belang, maar dat van de schuldeiser voorop stelt. Ook de overheid doet daar aan mee. Wantrouwen is het uitgangspunt, boetes en verplichtingen het instrument. Er worden winsten gemaakt met de doorverkoop van schulden, terwijl mensen steeds verder klem komen te zitten. Tijd voor een alternatief dat uitgaat van vertrouwen en vooruitgang!

Gister was in de Tweede Kamer een debat over armoede en schulden.

Gister was in de Tweede Kamer een debat over armoede en schulden. De VVD liet zich weer eens van haar slechtste kant zien: “Als je die stapeling van boetes niet wilt, moet je zorgen dat je geen boete krijgt.” Aldus de minister voor rechtsbescherming Sander Dekker. Schulden zijn volgens hem “vermijdbaar.” Eigen schuld, dikke bult; zeggen de liberalen.

De kernvraag in het debat is wat voor mensbeeld je hebt.

De kernvraag in het debat is wat voor mensbeeld je hebt. De liberalen van de VVD (en het huidige beleid) gaan uit van wantrouwen. Het is een somber mensbeeld waarbij alles in je leven je eigen verdienste of eigen schuld is, waar je mensen in de problemen moet beboeten en hard moet aanpakken. Uitgangspunt is dat je mensen in problemen met wantrouwen, procedures en verplichtingen tegemoet moet treden, zij hebben het immers aan zichzelf te danken…

Er is een vrolijker alternatief. Een alternatief dat uitgaat van vertrouwen. Een alternatief waarbij we weten dat niemand helemaal self made is. Dat rijkdom of armoede niet compleet aan jezelf te danken of te wijten is. Een perspectief dat ervan uitgaat dat als je mensen perspectief en ruimte geeft, dat zij samen met anderen tot de beste oplossingen kunnen komen. Dat echte vooruitgang mogelijk is, ook als je arm bent en in de schulden zit. Dat je mensen dan niet een schop na moet geven, maar een arm om de schouder.

Echte vooruitgang is mogelijk, ook als je arm bent en in de schulden zit.

Ik wil de minister bij deze uitnodigen om een keertje mee te gaan naar Crooswijk in Rotterdam, Heechtero-Schieringen in Leeuwarden, Stokhasselt in Tilburg of Paddepoel in Groningen. Ik wil hem graag laten zien dat de huidige aanpak – waarbij boetes (ook vanuit de overheid) zich in razend tempo kunnen opstapelen – niemand helpt. Ik wil hem laten zien dat mensen waarbij het water aan de lippen staat, geen keuze hebben. Dat boetes niet vermijdbaar zijn als de belastingdienst onverwacht 500 euro afschrijft. Ik wil hem ook laten zien wat heel veel partijen – energiebedrijven, zorgverzekeraars, gemeenten, welzijnsorganisaties – al weten: dat je mensen in armoede en schulden perspectief en vertrouwen moet geven. Dat dit de enige aanpak is die echt helpt.

Ik wil de minister graag laten zien dat de huidige aanpak – waarbij boetes zich in razend tempo kunnen opstapelen – niemand helpt. Ik hoor graag van hem.

Het bericht Geef mensen perspectief, geen boete verscheen eerst op PvdA Den Helder.

Zeker zijn van een toekomstperspectief: een kans bieden aan mensen die dat nodig hebben, en geen wantrouwen en boetes, Lees het verslag van 2e Kamerlid Gijs van Dijk over het debat over armoede en schulden