Poliflw

Bij het opruimen van mijn bureau kwam ik een oude verhuiskaart tegen van Jan-Kees. Hij studeerde ook in Leiden en bewoonde een fraaie etage aan de Kloksteeg met uitzicht op het Rapenburg, één van de bekendste grachten van Leiden en zeer geliefd bij de koninklijke familie. Enkele leden van de Oranjefamilie hebben tijdens hun studie aan het Rapenburg gewoond.De eerste oranjetelg was kroonprins Willem, zoon van koning Willem III. Hij kwam in 1854 naar Leiden. Ik had Jan-Kees wel eens ontmoet in de mensa, een universitaire eetgelegenheid. Hij kon vanuit zijn politieke achtergrond niet alleen goed debatteren, maar vooral in de sociëteit veel drinken en ruzie maken. Na te zijn uitgefeest en het na vele jaren uiteindelijk behalen van zijn doctoraal rechtsgeleerdheid bood hij mij zijn woonruimte aan in de Kloksteeg. Een paar dagen later sleepte ik er opgewekt mijn bescheiden inboedel in. Toen ik op de avond van de verhuisdag doodmoe in de vreemde kamer zat en mijn schoenen uittrok omdat het tegen twaalven liep, vernam ik plotseling een merkwaardig gerucht op de gang. Ik dacht aan een actieve inbreker, stond op en liep in gespannen en afwachtende houding naar de deur. Bij de kapstok stond Jan-Kees. Hij had zijn regenjas opgehangen en keek nadenkend voor zich uit. Mijn verschijnen deed hem verbaasd opzien. ‘Zo’, sprak hij. ‘Wie ben jij?’ Dat klonk niet erg vriendelijk, maar ik bleef rustig en vroeg of ik iets voor hem kon doen. ‘Met te vertrekken, ’zei Jan-Kees korzelig. ‘Wat doe jij hier?’ ‘Vooruit Jan-Kees, ’zei ik. Geen grapjes, Je weet wel dat ik hier nu woon en …’ ‘Dat lieg je’, riep hij woest, Ik woon hier!’ Toen hij mij opzij duwde en de kamer binnenging rook ik het probleem; hij was gehuld in zware alcoholische nevelen. ‘Maar hoor nou eens …’riep ik, maar hij had zich al in mijn leunstoel bij de kachel genesteld waar hij luidkeels het populair studentendrinklied Io vivat Nostrorum sanitas! (Hoera, zij leve lang!) ging zingen. Het Io vivat is ten tijde van deBataafse Republiekin Leiden ontstaan en kan bijvoorbeeld worden ingezet bij begroetingen of ceremoniële gelegenheden. Ik probeerde hem er tevergeefs van te overtuigen dat hij hier niet langer thuis was, maar hij sloeg geen acht op mijn betoog, dronk mijn theekopje in één keer leeg en viel in een diepe slaap. Daaruit ontwaakte hij toen ik zat te ontbijten. Hij vroeg waar hij was, net als een patiënt na een narcose. Ik legde hem de zaak uit waarna hij verlegen overeind krabbelde en verzekerde dat het een misverstand was. Bij het weggaan was hij weer de sympathieke vent die mij zijn kamer aanbood; alleen wat bleker, want zoveel drank innemen is niet goed voor het menselijk organisme. Het incident zou hiermee gesloten zijn geweest als niet een week later om kwart over elf een grote vent, die ik niet kende en die eveneens een prooi van alcoholische verhitting was, bij mij had aangebeld met de mededeling dat hij door Jan-Kees was uitgenodigd. Ik verzekerde hem dat Jan-Kees hier niet meer woonde, maar hij liep mij voorbij en ging gezellig aan de tafel zitten. Tien minuten later kwam Jan-Kees in dezelfde toestand. Hij had een fles meegebracht die hij op tafel zette. Uit de kast haalde hij twee glazen en er werd gedronken onder het luid zingen van het Io vivat Nostrorum sanitas! Natuurlijk maakte ik allerlei tegenwerpingen, maar de mannen sloegen daar nauwelijks acht op en zongen luidkeels het vervolg: Nos iungit amicitia, et vinum praebet gaudia. (De vriendschap verbindt ons en de wijn geeft vreugde). De volgende morgen was het weer hetzelfde liedje. Beleefdheden en excuses. Ik wist de sleutel uit de zak van Jan-Kees te ontfutselen en had een volle maand rust. Als ik tenminste afzie van twee ongunstige mannen en twee bedenkelijke dames die in dat tijdvak ieder op hun beurt aanbelden om te vragen of Jan-Kees soms thuis was. Na die maand had Jan-Kees het weer op zijn heupen. Terwijl ik in bed lag hoorde ik hem buiten schreeuwen. Er werd aan mijn bel gerukt, maar ik bleef koppig onder de dekens. Nu begon hij tegen de deur te trappen. ‘Doe je open! Ik wil mijn huis in!’ schreeuwde hij. Het duurde een vol kwartier eer hij foeterend afdroop. Ik had inmiddels overwogen te verhuizen toen na drie dagen die verhuiskaart kwam waarop hij zijn verhuizing naar Maastricht meldde. Of hij in het jolige zuiden de drank zou laten staan betwijfelde ik ernstig, maar ik wist wel zeker dat hij aan het slot van zijn drankgelagen niet meer naar Leiden zou komen om tegen mijn deur te trappen.

Vorige week besloot ik met het openbaar vervoer naar m’n oude woonplaats Leiden te gaan en kwam tijdens m’n wandeling langs een groot verkiezingsbord met daarop door wind en regen half afgescheurde afbeeldingen van politieke lijsttrekkers. Alleen de foto van Henri Bontenbal was door de weergoden niet aangetast. Hij keek betrouwbaar en opgewekt, zoals we hem hebben leren kennen. Omdat ik dicht bij het adres van m’n neef was, besloot ik aan te bellen en hem te verblijden met een onverwacht bezoek. Ik werd hartelijk verwelkomd en na vijf kopjes thee en eigengebakken appelkoek, stond ik op en verklaarde dat het nu heus mijn tijd werd. Er kwamen tegenwerpingen zoals dat gaat bij familie, maar ik hield moedig vol en kwam tenslotte in de vestibule waar zijn echtgenote door het kleine deurluikje keek en vaststelde dat het sneeuwde. Neef sprong ook in het venster, om de constatering van zijn vrouw aan zijn eigen waarneming te toetsen. Hij zag dat er inderdaad vlokken dwarrelden, zodat hij mij onmogelijk de straat op kon sturen. Ik zag mij al in het logeerbed op zolder liggen, maar neef besloot dat er een taxi zou worden gebeld. ‘Onzin neef, ’sprak ik luchthartig, ‘ik loop wel effe naar het station’. De werkelijkheid was dat ik wel een vervoerbewijs had voor de terugreis, maar geen contant geld voor een taxi. Zijn vrouw voelde dat intuïtief aan, want zij zei: ‘Nee, jij gaat met een taxi. Neef zal je wel geld meegeven’. Er werd druk getelefoneerd en in afwachting van de taxi zat ik weer achter thee en appelkoek. Neef zette een nieuw verhaal over vroeger tijden op. De pointe heb ik niet gehoord want toen hij nog met het exposé bezig was kwam de taxi. Neef tastte moeilijk in zijn achterzak en drukte mij, met een vertrouwelijk knikje, iets in de hand. Het deed mij denken aan de goede dagen toen ik als twaalfjarig knaapje naar de kermis mocht, want toen greep mijn vader ook zo karakteristiek in zijn broekzak en zei: ‘Hier ga jij maar eens in de draaimolen’. In de taxi zei ik: ‘Station graag’, opende mijn hand en zag dat neef mij twintig euro had gegeven. Zou dat genoeg zijn? Ik ging rechtop zitten en hield de taximeter in het oog. Hij stond op vijf euro en lange tijd bleef dat zo, tot enige korte ogenblikken later de stand op tien en even later op twintig euro tikte. Zoveel bedroeg ook mijn kapitaal en ik was nog niet bij het station. Wat doet men onder zulke omstandigheden? Er zijn mensen die rustig blijven zitten en te bestemder plaatse een excuus maken dat zo’n chauffeur voor zoete koek neemt, maar wellicht zou ik worden gewantrouwd en mishandeld, zodra het tekort aan duiten duidelijk zou worden. ‘Chauffeur,’ riep ik waardig, ‘stopt u hier maar.’ De man zette de wagen inderdaad stil, en zei: ‘Hier is geen station meneer’. Maar ik stapte uit en vroeg achteloos alsof ik het niet wist: ‘Hoeveel krijgt u?’ Hij boog zich. ‘Da’s precies twintig euro’. Ik haalde het geld uit mijn broekzak met de allure van iemand die daar ook nog briefjes van vijftig bewaart. ‘Goedenavond meneer’, zei ik deftig. De chauffeur keek mij verbaasd aan. ‘Mot u hier wezen?’ ‘Natuurlijk!’ zei ik parmantig en draaide mij om. Nu werd zijn verbazing duidelijk: ik stond vlak voor de ingang van een kerkhof. Onwillekeurig maakte ik een gebaar en keek weer, enigszins onzeker nu, naar de chauffeur, wiens gelaat een en al verbazing en groot wantrouwen uitstraalde. ‘Goedenavond’, zei ik nog eens en wuifde vaagjes. Ik rekende erop dat hij nu weg zou rijden, maar hij bleef om te zien wat ik zou doen. Ik wandelde naar het hek, bleef staan en keek eens naar binnen. Duisternis, alleen de lichte sneeuwval gaf wat licht. Ik greep de pijlers van het hek vast en schudde er wat aan. Meteen keek ik om, maar de auto stond er nog altijd. De chauffeur hing eruit met een door verwondering verwrongen gelaat. Zijn hand hield hij als een dakje boven de ogen, zoals zeelieden wel eens doen wanneer zij staren naar een stip op de horizon. Ik lachte maar eens, maar blij was ik niet. Zolang die chauffeur daar bleef staan was ik aan mijn prestige verplicht mijn komedie aan het hek vol te houden. Want ik had nu eenmaal gezegd dat hij daar moest stoppen. Zou ik hem niet onder een of ander voorwendsel weg kunnen krijgen? Ik draaide mij om en ging op een sukkeldrafje naar hem toe. Toen ik vlakbij kwam gebeurde er iets merkwaardigs. De chauffeur, die mij vol ontsteltenis had zien naderen zette zijn motor aan en reed gehaast in volle vaart weg! Waarschijnlijk hield hij mij voor het kerkhofspook dat naar zijn werk ging, want een verre torenklok sloeg juist twaalf keer….

Het geklaag van de buitenwereld, media en oppositie is niet van de lucht. De voornaamste klacht is dat de overheid het vertrouwen van de burgers heeft verspeeld. Grote dossiers van Rutte IV lopen vast of zijn bevroren. Geen van de coalitiegenoten buigt voor de ander, of het zijn derde partijen zoals rechters en de Europese Unie die een sta-in-de-weg vormen. Dat is in elk geval het beeld. Door een miljardenrekening voor zich uit te schuiven, dreigt Rutte IV de vangrail in te rijden, zegt de Raad van State. En volgens de Algemene Rekenkamer schaatst het kabinet op dun ijs, door tekortkomingen in het financieel beheer. De twee Hoge Colleges van Staat kritiseerden in één en dezelfde week in niet mis te verstane beeldspraak het begrotings- en financiële beleid van Rutte IV. Waarschuwingen die de hele politiek zich ter harte moet nemen. Uitvoerbaarheid Soms lijken problemen te complex voor het kabinet, zoals de stikstofmaterie. Het almaar nijpender gebrek aan ruimte in het land, in combinatie met de voortdenderende bevolkingsgroei, helpt ook niet. Veelzeggend is dat in tijden van woningtekort moet worden geleurd met flexibele woningen omdat er geen bouwvergunningen loskomen. Frustratie alom. Maar die vrijdagse ministerraad, hoe ingewikkeld de problemen ook zijn, is blijkbaar ongeschikt om er met elkaar eens goed voor te gaan zitten en de boel op te lossen. De ministers komen om tien uur bij elkaar en zij vertrekken na de lunch om één uur vaak alweer naar hun departement. Wat stelt de vrijdagse ministerraad nog voor? Alles lijkt al voorgekookt. Politici moeten eindelijk eens oog hebben voor de uitvoerbaarheid van hun plannen; dat een democratie niet kan zonder actieve burgers en dat topambtenaren vakkennis moeten hebben van hun ministerie. De ABD, de Algemene Bestuursdienst, die uit ‘managers’ bestaat, kan dan ook volgens Herman Tjeenk Willink, oud-voorzitter van de Tweede Kamer en voormalige vicepresident van de Raad van State, beter worden afgeschaft. Trêveszaal. De vergaderingen van het kabinet vinden plaats in de zeventiende-eeuwse Trêveszaal. ‘Trêves’ betekent wapenstilstand. De zaal werd zo genoemd omdat in de zaal gedurende de Tachtigjarige Oorlog tussen Nederland en Spanje (1568-1648) besprekingen werden gehouden die leidden tot het Twaalfjarig Bestand (1609-1621). Welke ruimte is idealer voor het sluiten van compromissen? Ministers komen daar al sinds 1823 bij elkaar om te vergaderen. Eerst als adviesorgaan van de Koning. Na 1840 werd grondwettelijk vastgelegd dat ze besluiten van de Koning mede moesten ondertekenen, waarmee ze verantwoordelijk werden. De Grondwet van Thorbecke uit 1848 gaf de aanzet tot een Reglement van Orde voor de Raad van Ministers in 1850. De raad bestond uit de hoofden van departementen die bij meerderheid besloten over het algemeen regeringsbeleid. Sinds 1848 is het in principe gedaan met de koninklijke macht in de Grondwet. Koning Willem III ging nog wat bokkig om met die vervelende ‘ministeriële verantwoordelijkheid’ die onder zijn vader was ingesteld – en ook zijn dochter Wilhelmina kon zich best een grondwet voorstellen die haar als staatshoofd meer bevoegdheden zou geven. Maar prinses Juliana had hier al niets meer mee en noemde haar moeder plagerig een ‘ouwe Romanov’, ter herinnering aan hun autocratische, Russische voorouders. Koning is onschendbaar De term ‘ministerraad’ staat pas sinds 1983 in de Grondwet. ‘De ministerraad beraadslaagt en besluit over het algemeen ­regeringsbeleid en bevordert de ­eenheid van dat beleid.’ Vanaf 1983 is de Grondwet nog duidelijker over de principieel niet-politieke rol van het staatshoofd. In de Grondwet (art. 42), staat: ‘De Koning is onschendbaar en de ministers zijn verantwoordelijk’ waarmee het staatshoofd is ontdaan van zelfstandige staatsrechtelijke bevoegdheden. Binnen deze beperking kon koningin Beatrix zich laten leiden door haar ‘rechten om te adviseren, aan te sporen en vermanen’, zoals de Britse schrijver Walter Bagehot in de negentiende eeuw de rol van de moderne koning omschreef. Oranjetraditie Koning Willem-Alexander is nog altijd de verbinder in lijn met de Oranjetraditie. Het erfelijk koningschap vloeit niet voort uit de logica van de moderne democratie. Maar hoe richtinggevend het democratische uitgangspunt in de staatkunde ook behoort te zijn en hoe rationeel we ook te werk willen gaan, een gezonde democratie behoeft ook een culturele en historische inbedding. Zo is in de koninkrijken in Noordwest-Europa het constitutionele koningschap al lange tijd, en op stabiele wijze, verweven met de parlementaire democratie. Hoewel het koningschap qua vorm in de loop der tijd enorm is veranderd, hechten de burgers nog altijd aan hun vorstenhuizen. In een toespraak over het Oranjekoningschap en de democratie zei oud-premier Willem Drees (PvdA, Amsterdam,5 juli1886–Den Haag,14 mei1988), dat gevoelens zoals Oranjeliefde nu eenmaal deel uitmaken van de werkelijkheid en daarin ook hun betekenis hebben. Historisch gezien heeft juist Oranje een bijzondere plaats in de Nederlandse geschiedenis.

In de commissie ruimte op 7 februari 2023 werd besproken om een ​​krediet van € 475.000 beschikbaar te stellen voor een uitgebreid onderzoek naar de in totaal 12 kruisingen en tussenliggende trajecten van de N209 in Lansingerland. Al jaren wordt er gesproken over de N209, de verkeersstroom van Lansingerland. Door de gemeente is er de afgelopen jaren verschillende keren een oproep aan het college van B&W gedaan om samen met de provincie Zuid-Holland een integraal plan te ontwikkelen om de doorstroming, veiligheid, ontsluiting en leefbaarheid binnen de gemeente te verbeteren. De start en fasering van de bouw van de woningbouwlocaties Merenweg en Lange Vaart in Bleiswijk en Wolfend in Bergschenhoek zijn afhankelijk van de maximale maatregelen op de N209. Het is dus van belang om de knelpunten op en rond de N209 snel en daadkrachtig, samen met de provincie op te lossen. Op 21 januari 2022 spraken gedeputeerde Zevenbergen (provincie Zuid-Holland) en wethouder Fortuyn om een gezamenlijke studie te doen naar deze knelpunten, en naar het oplossen ervan. Ondertussen is een projectorganisatie opgezet en een gezamenlijk plan van aanpak voor de eerste processtappen opgesteld. Het doel van het verkeerskundig onderzoek is om alle kruisingen en trajecten van de knelpunten te analyseren en voor de knelpunten met de hoogste prioriteitsoplossingen te zoeken. Uitgangspunt is dat de N209 toekomstbestendig wordt en er wordt gerekend met alle aankomende ontwikkelingen met betrekking tot woningbouw, ontwikkeling bedrijventerreinen en de gevolgen van de verbinding A16/A13. Als gevolg van de hoge urgentie is het voorstel van het college om voorlopig de financiering van het onderzoek te trekken. De N209 is echter wel een provinciale weg en daarmee de verantwoordelijkheid van de provincie. Er zullen dus met de provincie financieringsafspraken moeten worden gemaakt over de verdeling van de goede kosten en de daaropvolgende uitvoering. Het gevraagde budget betreft het verkeerskundig onderzoek en valt ook onder het ontwerpen van verschillende oplossingsvarianten voor deze knelpunten. Het onderzoek zal naar verwachting eind 2023 zijn afgerond. In de fase na dit onderzoek (geen deel voortgekomen uit het voorgestelde budget) komen de oplossingskeuzes voor de knelpunten met de hoogste prioriteit aan de orde en is het streven naar een uitvoeringsprogramma op te stellen in de eerste helft van 2024. De hele commissie kon instemmen met het raadsvoorstel voor het gevraagde budget, wat in de raadsvergadering van 23 februari zal worden aangenomen.

Onze lijsttrekker Jan-Willem van den Beukel was vanochtend te gast bij Paprika Tasty Radio. Luister dit interview terug via onderstaande link. Jan-Willem is te horen vanaf minuut 7. https://goedemorgen.podbean.com/.../paprika-tasty-radio.../

Als de mens in zijn bewogen ­geschiedenis iets heeft bewezen, is het wel dat hij weerbaar is. Dat hij of zij altijd weer weet op te staan. Midden in de puinhopen en de ruïnes, die hij vaak zelf heeft aangericht, zie je hem aarzelend rondkijken om vervolgens gedecideerd met opruimen te beginnen. Grote crisissen die de mensheid teisteren hebben vaak een positieve weerslag dankzij het herstel dat meestal op een rampzalige gebeurtenis volgt. Grote gebeurtenissen die ons overvallen en de samenleving in beroering brengen veroorzaken een fenomeen. Mensen behouden er een scherpe herinnering aan. Door het sluipende begin met berichten over een mysterieuze ziekte zal dat met deze pandemie ook zo zijn. Het afgelopen jaar zal niet snel worden vergeten. Het coronavirus respecteerde wederom geen grenzen en drukte ons met onze neus op de onontkoombaarheid van het menselijk bestaan. Subjectieve tijd Luid en precies tikken de laatste weken van dit jaar de uren weg, de chronologische tijd die niet versnelt of vertraagt. We ervaren nu een subjectieve tijd, die wordt gevormd en soms vervormd door onze zintuigen. Met al dat thuis zitten worden de dagen nu eenvormiger. Het wordt moeilijker gebeurtenissen te dateren in het verleden. De dagen zijn voor velen lang en lastig door te komen. Niet eerder in ons bestaan zorgt het wegvallen van structuur en dagelijkse routine voor zoveel problemen. Niemand weet hoelang deze situatie voortduurt. Gelukkig vinden mensen in deze moeilijke periode herkenning bij elkaar, inspireren elkaar met oplossingen, en zo ontstaat er een soort gezamenlijke veerkracht. De waardering voor de Zorg is ongekend groot, het is mooi om zoveel saamhorigheid te zien. Verwachtingsvolle sfeer Kerstmis is een verwachtingsvolle sfeer, een periode van rust en bezinning. Er is nu behoefte om uit de mist van de duisternis te stappen. Wat van dit bijna volledig geconsumeerde jaar overblijft, is het besef dat we een eenheid vormen. Een collectief dat bereid is zijn leefwijze grondig te wijzigen om te overleven, ook al gaat dit vaak gepaard met twijfels en protesten. Tal van kerken houden evenals vorig jaar geen speciale kerstbijeenkomsten met religieuze zang en een bemoedigende boodschap. Toch zijn juist nu steeds meer mensen op zoek naar de ware boodschap van Kerst en de betekenis hiervan. Met kerst vieren we de geboorte van Jezus Christus. God zelf is mens geworden, als vervulling van de profetie zoals honderden jaren voor Zijn komst al wordt beschreven in het Oude Testament. Jezus is de beloofde Messias, de verre nakomeling van Koning David. De geboorte van Jezus vond plaats in sobere omstandigheden: een kribbe in een eenvoudige stal. Dit was geheel in overeenstemming met de profetische woorden van Jesaja die zegt dat de Messias zal komen als een rijsje uit een afgehouwen boomstronk. (Jesaja 11 vers 1). Aandacht Juist in deze tijd is aandacht voor elkaar erg belangrijk. Zeker voor veel mensen die nu het alleen zijn ervaren. Denk in de weken vooraf aan Kerst aan dierbaren, dank hen voor de mooie vriendschap en sta vooral ook stil bij wat er nog om je heen is. Maar ook met alles wat er helaas niet meer is. Het afgelopen jaar zijn veel mensen een dierbare verloren. Sta tijdens de decembermaand bewust eens stil bij tranen om ziekte en eenzaamheid en verdriet. Bij die tafel waar een lege stoel staat. En wens hun in gedachten sterkte, liefde en licht. Kerst is het feest van het licht en reflectie om met elkaar naast gezelligheid en verbondenheid perspectief te bieden aan eenieder die dat verloren is. Dit jaar zijn er wederom geen traditionele kerstmarkten met die typische kerstdelicatessen. Wel heerst er zoals elk jaar een kerstsfeer. Stralende verlichting in tuinen en balkons zorgen voor een sfeervol gezicht in deze donkere dagen van het jaar. Zo kan de decembermaand en ook de donkere maanden daarna toch een warme en sfeervolle periode zijn. Met elkaar kijken we hoopvol vooruit naar 2022. Het is maar een markering in de tijd. Uitgevonden door paus Gregorius XIII, die in 1582 bedacht dat 1 januari het begin van het jaar zou worden. Door hem komt het dat we in december het jaar definitief afsluiten. Ik wens u en uw dierbaren, een sfeervolle Kerst en een liefdevol en vooral gezond 2022. In het licht van de onzekerheid waar we nu allemaal mee te maken hebben blijven we hopen.

Een ruime meerderheid van de Nederlanders staat achter het idee van burgerfora. De steun voor lokale burgerfora is met 66 procent zelfs groter dan voor een nationaal burgerforum (54 procent). Dat blijkt uit een recent opinieonderzoek van de Radboud Universiteit (RU) en het Sociaal Cultureel Planbureau (SCP). Aanvulling op democratie Ruim een derde van de respondenten vindt dat politici het advies van het forum naast zich neer mogen leggen. Ruim 27 procent vindt echter dat een advies altijd moet worden overgenomen. De overige respondenten staan daar neutraal in. Duidelijk is in ieder geval dat burgerfora niet wordt gezien als wondermiddel, concluderen de onderzoekers. De meeste Nederlanders zien het niet als een alternatief voor algemene verkiezingen, wel als een aanvulling op de democratie of als een correctie op de representatieve democratie. Belangrijke maatschappelijke thema’s als wonen, klimaat, zorg, en onderwijs zijn volgens veel Nederlanders geschikte onderwerpen voor een burgerforum. Een burgerforum, ook wel burgerraad of burgervergadering genoemd, is eencommissie diedoor loting wordt geselecteerd ombesluitvorming over specifieke kwestieste ontwikkelen. Het bestaat uit een groep burgers die gaat meepraten over een maatschappelijk vraagstuk. Daarover brengen ze advies uit aan de politiek, eventueel na raadpleging van deskundigen. Op lokaal niveau zijn al verschillende burgerfora afgerond. Denk aan de zogeheten G1000 bijeenkomsten. Toekomst zorg Op nationaal niveau zijn nog geen burgerfora georganiseerd. Wel is die mogelijkheid en de meerwaarde daarvan een aantal keer bepleit. Recent opperde de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) via een burgerforum burgers te betrekken bij de discussie over detoekomst van de zorg. Daarmee zouden latere beleidskeuzes kunnen worden gelegitimeerd. In 2020 stelde de commissie-Brenninkmeijer kansen te zien om burgers via burgerfora te betrekken bij klimaatbeleid. Via een burgerforum kunnen andere ervaringen, belangen en perspectieven in het politieke debat worden ingebracht, stellen de onderzoekers op basis van de opiniepeiling. Politieke betrokkenheid, een kans voor mensen om tussen de verkiezingen door ook mee te doen en de kwaliteit van de besluitvorming, worden vaak als pluspunten genoemd. Een groot deel van de respondenten ziet burgerfora als correctie op de representatieve democratie. Politici weten vaak niet wat er werkelijk speelt en luisteren niet naar burgers, is een veel gehoorde klacht over die representatieve democratie. Bij burgerfora is, als het goed wordt geregeld, veel meer sprake van echte representativiteit en diversiteit. Representatieve afspiegeling Bedenkingen zijn er ook. Te weinig kennis van de deelnemers en te veel meningen om tot overeenstemming te komen worden als bezwaren genoemd. Hoe meer mensen bij belangrijke zaken betrokken worden, hoe moeilijker een beslissing wordt. Een belangrijk punt is te zorgen voor een representatieve afspiegeling van de samenleving onder de deelnemers. Vooral lager opgeleiden en mensen met weinig vertrouwen in hun eigen politieke kunnen, staan niet te trappelen om mee te doen. Gebrek aan kennis, tijd of interesse zijn redenen om een eventueel burgerforum aan zich voorbij te laten gaan. Maar ook invloed te hebben op politieke beslissingen en burgerplicht worden door respondenten als reden genoemd om aan een burgerforum deel te nemen.

Op dit moment ben ik binnen mijn portefeuilles vooral druk bezig met de voorbereidingen voor de zogenaamde kaderbrief. Dat is een soort voorloper van de begroting voor het volgende jaar. Nu al, het is net voorjaar? Ja, zo ver denken en werken we inderdaad vooruit. Zeker dit jaar is dat ook geen overbodige luxe. Net als heel veel andere Nederlandse gemeenten hebben we volgend jaar namelijk - als we niets zouden doen - een tekort op de begroting. Maar, we zien het tijdig aankomen en u mag er dan ook vanuit gaan dat we als bestuur handelen om dat te voorkomen en alsnog een sluitende begroting voor 2022 voor te bereiden. Wordt dat makkelijk? Nee, want bezuinigen doet pijn. Maar u kunt er wel van op aan dat ik als uw wethouder keuzes altijd maak op basis van principes van gerechtigheid, gespreide verantwoordelijkheid, solidariteit en rentmeesterschap. Daar kunt u mij aan houden. Verder ben ik druk met het opstellen van een Horti Science Visie en uitvoeringsagenda voor ons florerende tuinbouwcluster (8.000 arbeidsplaatsen), om er vanuit de gemeenten aan bij te dragen dat we alles doen wat nodig is, samen met scholen, ondernemers en inwoners, om dit meest innovatieve tuinbouwcluster ter wereld aan de wereldtop te houden. Tijdens de campagne voor de Tweede Kamerverkiezingen heb ik samen met andere bestuurders extra aandacht geschonken aan de tuinbouwsector, zoals sommigen van u is opgevallen. Even wat uitleg daarover: deze innovatieve sector draagt significant bij aan onze (lokale) welvaart, maar bovendien aan gezondheid en geluk met mooie producten. Dertig jaar geleden wist elke Berkelaar, Hoeksenaar of Bleiswijker dat, maar sind de snelle groei van onze gemeente zijn er veel Lansingerlanders bij gekomen dit dit alles weinig zegt. En dat is jammer, want de verbinding is wel nodig, om draagvlak te behouden voor dit ruimtebeslag van de kassen, maar bovendien ook om trots op deze sector te stimuleren en jong talent op alle niveaus te boeien er ook hun geluk te gaan beproeven. Tot slot is het electoraal relevant dat de 1000’en werknemers in de sector met hun gezinnen weten dat ze op de christen-democraten kunnen rekenen voor de vernieuwing en verduurzaming van hun sector. De bouw van de wijk Wilderszijde verdient natuurlijk ook veel van mijn aandacht. Vanuit het college zet ik als projectwethouder alles op alles om deze wijk met meer dan 2.500 woningen snel te ontwikkelen. Nu minister Ollongren weigert om financieel bij te dragen vanuit de Regeling Woningbouwimpuls, gaan we de wijk zelf ontwikkelen. Ik hanteer drie criteria voor deze doorstart: kwaliteit, tempo en betaalbaarheid. Binnenkort buigt de gemeenteraad zich over ons voorstel. Ik heb goede hoop dat we na de zomer het bestemmingsplan kunnen vaststellen. Samen met Plan Buyten, dat als onderdeel van WIlderszijde nu al in ontwikkeling is, gaat dan heel Wilderszijde echt over naar de realisatiefase. Dat mag ook wel, want sommige van de afspraken gaan al terug tot 1998, zo lang is hier al over gepraat. Dan heb ik het deze keer nog niet eens gehad over duurzaamheid, de energietransitie, de Rottemeren, grondzaken zaken die individuele Lansingerlanders onder mijn aandacht brengen. Daarover later vast meer. Hebt u behoefte aan contact met mij? Mail me dan op jan-willem.van.den.beukel@lansingerland.nl of bel 06 1053 8370. Hartelijke groet, Jan-Willem van den Beukel

Het CDA en zijn kernwaarden Maakt het CDA zijn kernwaarden waar? Dat is de vraag toen de partij op 7 februari van dit jaar besloot met VVD en Forum voor Democratie het gesprek aan te gaan om te komen tot een nieuwe coalitie in Gedeputeerde Staten van Noord-Brabant. Zij vonden in Lokaal Brabant een vierde partner. Er werd overeenstemming bereikt en een nieuwe cultuur van politiek bestuur gevonden. Het bestuursakkoord werd ingezet met de slogan Samen, Slagvaardig en Slim. Forum ziet de samenwerking met de VVD en het CDA in Noord-Brabant als een mijlpaal voor de partij. ‘Constructief samenwerken, verbinden’, liet hun partijleider weten. Strategische fout Een merkwaardige uitspraak voor iemand die CDA en VVD recent tot de linkse cultuur marxistische hoofdstroom rekende die uit is op de vernietiging van Nederland. Tien jaar geleden was er het geruchtmakende CDA-congres in de Rijnhal in Arnhem over het coalitieakkoord van het CDA en VVD met de PVV. Maxim Verhagen liet zich onlangs ontvallen dat hij niet aan het avontuur was begonnen, wanneer hij had geweten dat de gedoogcoalitie in de praktijk als een gewone coalitie zou worden uitgelegd. Hij blikt ook liever niet op deze episode terug. Dat is wel te begrijpen, want voor het CDA pakte de strategische fout van Verhagen rampzalig uit. Een electorale terugval naar dertien zetels en, nog veel erger, een zwaar verlies van politiek-morele geloofwaardigheid. Verhagen was niet de enige die weigerde om dit te zien. De partij moest deze geschiedenis verwerken, waardoor de episode een leerzame ervaring is geworden. Oud-premier Piet de Jong had op dat CDA-congres geen moeite de aard van de politicus Wilders te doorzien: ‘Laat die maar alleen marcheren’ werd een gevleugelde uitspraak. Verbindende middenpartij De faux pas veroorzaakt nog steeds bij de geringste beroering emoties en heeft het uitzetten van een bestendige koers in de weg gestaan. De partij heeft nog steeds de intentie de verbindende middenpartij te zijn die het was in de vorige eeuw en de verleiding mee te liften met populistisch rechts. Probleem van het eerste is dat het midden al lang niet meer het exclusieve domein is van de christendemocraten. Dat was het in de vorige eeuw, zolang VVD en PvdA elkaar uitsloten. Na de val van de Muur hebben deze partijen laten zien dat ze compromissen konden sluiten en het zonder CDA af konden. Het CDA maakt nu deel uit van een druk midden dat er, te midden van luidruchtige flanken, in slaagt het landbestuur draaiende te houden. Wat is gebleven is de Nolens-reflex: alleen in uiterste noodzaak samenwerking met links. De katholieke leider deed deze uitspraak in 1918 en had toen tot doel een opening naar samenwerking met niet-christelijke partijen (in die tijd links) te maken. Later is Nolens de sleutel geworden waarmee het CDA kabinetsformaties in ging: als het kan met rechts, als het moet met links. Het verklaart waarom Buma in de formatie van 2017 GroenLinks buiten werkte; het verklaart ook waarom het CDA in Brabant de voorkeur geeft aan samenwerking met Forum boven een college met GroenLinks. Het CDA is hiermee geen middenpartij, maar een partij rechts van het midden waarin zij moeten concurreren met de VVD, PVV en Forum. Verbindende rol Politiek-inhoudelijk heeft het CDA getracht een belangrijke rol te spelen in de splijtende sociale kwesties van deze eeuw: immigratie, integratie, duurzaamheid, energietransitie en de positie van de islam. Het CDA, een schoolvoorbeeld van culturele en religieuze integratie, had die kans in het eerste decennium van deze eeuw toen zij onder leiding van Balkenende de spilpositie in het krachtenveld heroverde. Oud-premier Lubbers, als katholiek geoefend in politiek bedrijven vanuit het midden, heeft daar een- en andermaal op aangedrongen, maar hij vond bij de gereformeerde Balkenende weinig of geen gehoor. Het CDA zal de komende tijd een offensieve koers moeten kiezen wil het zichzelf niet tot prooi maken van rivaliserende krachten. Het CDA gelooft in democratische waarden en laat zich inspireren en leiden door de Bijbelse boodschap van respect, liefde en omzien naar elkaar. Met de vier CDA-uitgangspunten: gespreide verantwoordelijkheid, gerechtigheid, solidariteit en rentmeesterschap wordt daaraan inhoud gegeven. Deze Kernwaarden én een strategische politieke ambitie moeten de partij weer het eigen vertrouwde gezicht geven.

Nederland is een land dat al vele decennia door coalities wordt bestuurd. En dat betekent dat partijen om te regeren sommige belangrijke onderwerpen wel, maar andere niet zullen kunnen realiseren. Dat geldt ook voor de VVD, CDA, D66 en ChristenUnie die de huidige coalitie vormen. Gelukkig heeft het CDA veel kunnen realiseren van wat zij in het verkiezingsprogramma voor de Tweede Kamerverkiezingen in 2017 belangrijk vond. Denk aan de forse investering in de ouderenzorg, de bevriezing van het eigen risico, de investering in defensie en veiligheid en het verlagen van de belastingen voor gezinnen. Heel belangrijk -vooral in deze tijd- is de bijdrage die het CDA levert aan een sterke samenleving. Haat zaaien wordt harder aangepakt, raddraaiers en notoire dwarsliggers kunnen rekenen op een flinke boete. Minister Grapperhaus heeft daarvoor recent enkele wetsvoorstellen ingediend. Het CDA steunt het invoeren van een maatschappelijke diensttijd en gaat meer werk maken van het zichtbaar maken van onze nationale geschiedenis en het leren van het volkslied: kortom, zaken die iedereen binden die in ons land wonen, ongeacht afkomst en religie. CDA signatuur Veel stemmingen die de afgelopen tijd in de Tweede Kamer kwamen hadden een duidelijke CDA signatuur. Het is mooi om te zien dat de partij in staat is zo veel te realiseren uit haar verkiezingsprogramma. Regeren is mooi, maar het houdt ook een gezamenlijke verantwoordelijkheid in. De CDA-fractie staat dan ook voor de loyale uitvoering van voorstellen die de coalitiepartners belangrijk vinden. Dat vergt een voortdurende toelichting in deze tijd waarin het compromis vaak verdacht is. Belangrijke rol 2020 is een jaar waarin grote vragen onze aandacht zullen opeisen. Hoe zorgen we dat na de crisis een economische opleving volgt en ook de samenleving sterker wordt? Grote opgaven dus, maar ook een grote motivatie om hier antwoorden op te geven. Vicepremier en minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, minister Hugo de Jonge speelt samen met premier Mark Rutte een belangrijke rol in de bestrijding van het coronavirus. Onlangs begon hij tijdens een persconferentie zijn verhaal over de ultieme stip op de horizon. Want wanneer is dit voorbij? Wanneer is het coronavirus niet meer allesbepalend voor onze samenleving? Dat is hoogstwaarschijnlijk pas het geval als er een vaccin is. Misschien al over een half jaar, zeggen de optimisten. Misschien pas over een paar jaar, zeggen de pessimisten. Het zal er tussenin zijn. De verantwoordelijke bewindslieden doen alles wat ze kunnen om zo snel mogelijk vaccinaties beschikbaar te hebben, maar niemand die het op dit moment zeker weet. Hugo de Jonge benadrukte dat we met elkaar naar een nieuwe fase van deze crisis gaan. Na de uitbraakfase gaan we nu via een overgangsfase naar de tijd waar we als samenleving meer grip hebben op het virus, de controlefase. Naar een nieuw normaal, waarin we met allerlei aanpassingen het gewone leven zoveel mogelijk kunnen leiden, in afwachting van een vaccin. En dat, zonder dat het virus opnieuw om zich heen grijpt. Farmaceuten en onderzoekers over de hele wereld geven de wereld steeds meer hoop dat het vaccin tegen het coronavirus weleens binnen afzienbare tijd zou kunnen worden gevonden. De bewindsman weet inmiddels wel uit ervaring dat het succes van zijn aanpak valt of staat met de afspraken die we als samenleving met elkaar hebben gemaakt. Die hebben gezorgd dat we de verspreiding van het virus onder controle kregen. Dat hebben we samen gedaan en om dat virus onder controle te houden zullen we het wéér samen moeten doen. De verrassingsaanval van maart moeten we niet nog een keer meemaken. Ankerpunt De bescherming van onze kwetsbare mensen blijft voor Hugo de Jonge een ankerpunt in de aanpak. Tot de laatste fase van de route, totdat het vaccin er is, zullen we met elkaar extra moeten omzien naar ouderen, naar mensen met een beperking en naar chronisch zieken. Het is belangrijk dat mensen weten dat er een groep is, die we zoveel mogelijk moeten afschermen van het virus. Alle maatregelen die we nemen die soms ook ingrijpend zijn in het leven van mensen zijn er juist op gericht om ouderen en andere kwetsbare mensen zo veilig mogelijk te houden. Tijdens de afgelopen persconferentie op 19 mei jl. zei hij: ‘We hebben de laatste maanden veel hartverwarmende initiatieven en acties gezien om juist hen een hart onder de riem te steken. En nu we weer vooruit kunnen kijken, is het des te belangrijker dat we blijven omzien naar de mensen die het het zwaarst hebben’. Dat betekent wat het CDA betreft, nee zeggen tegen individualisme en eigen belang en ja zeggen tegen het nemen van gezamenlijke verantwoordelijkheid. Grote opgaven dus, maar ook een grote motivatie om hier antwoorden op te geven.