Poliflw

Om inzichtelijk te krijgen waar inwoners tegenaan lopen openen CDA en SP het meldpunt #waarloopjetegenaan zodat organisaties en inwoners hun zorgen kunnen uiten en punten van verbetering kunnen aangeven.

De partijen zullen de verzamelde punten van verbetering inbrengen in de gemeenteraad en ook de uitkomsten van dit onderzoek aan de Minister van Gehandicaptenzaken aanbieden.

In Hilversum leven veel mensen met een beperking. Volgens cijfers van de GGD heeft 14% van de inwoners één of meer beperkingen in lichamelijk functioneren. Voor veel van deze inwoners is het belangrijk dat ze meedoen op voet van gelijkheid, dat ze regie hebben over hun eigen leven en dat ze toegang hebben tot dezelfde voorzieningen en diensten als mensen zonder beperking. 

Toch ervaren veel inwoners van Hilversum dagelijks dat onze samenleving weinig rekening houdt met mensen met een beperking. Veelal is het geen onwil of bewuste uitsluiting die ten grondslag ligt aan ontoegankelijkheid, maar het simpele feit dat er niet aan de doelgroep is gedacht. Maar ook kan het zo zijn dat mensen vast lopen in onlogische of stroperige procedures.

Sinds 14 juli 2016 is in Nederland het VN-verdrag handicap van kracht.

Gemeenten hebben een belangrijke rol bij de implementatie hiervan. Zij zijn onder meer verantwoordelijk voor het beleid en de uitvoering in het sociaal domein, oftewel de ondersteuning aan inwoners om zelfstandig te kunnen meedoen aan de samenleving. Daarbij gaat het bijvoorbeeld om het regelen van de juiste zorg, begeleiding bij werk en aanpassingen in woningen. 

Ook de Hilversumse gemeenteraad heeft dit VN-verdrag getekend, maar helaas is er door het College nog geen integraal plan ontwikkeld om de deelname van inwoners met een beperking aan de samenleving te bevorderen. Dit ondanks dat de gemeenteraad in maart 2019 het SP initiatief voorstel  voor  een Lokale Inclusie agenda omarmde. Eind 2019 zou het plan gelanceerd worden maar zoals het er nu naar uitziet wordt er pas in mei/juni van dit jaar een plan in de gemeenteraad besproken. 

Beide partijen zien wel -en daar zijn ze blij mee- dat er actie wordt ondernomen om het centrum van Hilversum toegankelijk te maken voor mensen met een visuele beperking. Maar dit is niet voldoende. Nog steeds bereiken ons van diverse kanten signalen dat er nog veel meer verbeterd zou kunnen worden. Dat vinden de partijen zorgelijk. De intenties zijn goed maar de vaart zit er niet in.

Onlangs bleek ook in een gesprek met de Minister van Gehandicaptenzaken, Rick Brink, dat ook signaleert dat Hilversum nog te weinig tempo maakt om snel aan de slag te gaan met het VN-verdrag handicap.  

Op Monnikenberg en op Anna’s Hoeve worden deze maanden duizenden bomen gekapt. Nodig voor het aanleggen van de HOV, en voor het omleggen van de weg over Anna’s Hoeve.

Vooral dat laatste zorgt voor pijn. Het omleggen van de weg werd in 2015 met een kleine meerderheid door de raad beslist. Een groot deel van de Hilversumse inwoners had dat liever niet gezien. Een petitie tegen de kap, die in oktober aan de burgemeester werd aangeboden, toonde dat aan: meer dan 6000 mensen ondertekenden.

Het terugdraaien van die beslissing was helaas geen optie meer. Het was meteen duidelijk dat er geen meerderheid  voor was in de raad van Hilversum.

De pijn die het kappen van een heel stuk bos gaf had verzacht kunnen worden als er goede maatregelen zouden worden genomen om bestaande flora en fauna te beschermen en verlies van natuur te compenseren. De provincie had hier echter voor de goedkoopst mogelijke weg gekozen. Een haastig en incompleet onderzoek, geen enkele erkenning van de aanwezigheid van beschermde diersoorten en dus zo min mogelijk compenserende maatregelen. De gekapte bomen worden door de provincie met een schijnbedrag (genoeg voor 40 bomen) afgekocht, en de rest wordt grotendeels ‘gecompenseerd’ in bossen rond Haarlem. In Hilversum zijn we het kwijt.

De SP vond, samen met Hart voor Hilversum, dat daar iets aan gedaan moest worden. Het was laat in het proces, maar nadat constante pogingen tot overleg van de Vereniging tot Behoud Anna’s Hoeve én een rechtelijke procedure niets uithaalde (de provincie hield zich doof) leek de politieke weg de enige overgebleven optie.

Hart voor Hilversum diende, met steun van de SP, een motie in om verder onderzoek te doen en gepaste compenserende maatregelen te nemen. In een eerste concept motie zouden we ook vragen om het kappen – iig op Anna’s Hoeve – uit te stellen tot na dat onderzoek. Omdat ook steun daarvoor ver weg leek, werd dat in een latere versie aangepast om de planning, waar mogelijk, te rekken om zoveel mogelijk rekening te houden met de resultaten van dat onderzoek.

Helaas was ook voor die motie geen steun.

Partijen in de raad hadden geen enkel oog voor de inhoud van de motie: het verbeteren en behoud van de natuur. Er werden van allerlei drogredenen aangevoerd om maar tegen te zijn: dat de motie pas laat was aangepast, dat de motie probeerde een eerdere beslissing terug te draaien (wat niet het geval was), en dat het de gemeente miljoenen zou kosten (onzin, want de controle over het proces werd aan de provincie gelaten). Verder waren partijen vooral heel graag bezig met het in de hoek zetten van Hart voor Hilversum, die het als collegepartij waagde een eigen mening te hebben. Krokodillentranen van de coalitiepartijen en gestook van oppositiepartij het CDA. Kleutergedrag, zo noemde de SP het in hun slotwoord.

Uiteindelijk stemden alleen Hart voor Hilversum, SP, en Leefbaar Hilversum voor de motie. De rest was teveel bezig met partijpolitiek om naar de inhoud te kijken, en de natuur in Hilversum te beschermen.

De kap in Anna’s Hoeve kan dus doorgaan, en een groot stuk aan natuur raken we kwijt. Daar kan het teruggewonnen gebied in Anna’s Hoeve niet tegenop. Dat een college met Groenlinks dit zo laat gebeuren is onbegrijpelijk.

En dat de waarschuwingen dat het onderzoek tekort schoot niet uit de lucht gegrepen waren bleek onlangs. Pas ná het kappen werd door de Provincie een dassenburcht ontdekt – één waar wél voor gewaarschuwd was.

Te laat dus: de schade was toen al onherroepelijk. Voor deze blunder kreeg de provincie een tik op de vingers, en de bouw ligt nu stil terwijl de provincie, onder dwangsom, tegenmaatregelen neemt.

Maar dit had dus voorkomen kunnen worden als de Provincienaar de inwoners had geluisterd, en als de gemeenteraad van Hilversum had gekozen voor natuurbehoud, en niet voor het haastig doorrammen van de HOV.

Nog geen drie weken geleden was heel Nederland in rep en roer. De kinderen Lili en Howick zouden worden uitgezet naar Armenië. Een land waarvan zij de taal amper spreken; een land waar zij nog nooit zijn geweest.

Deze kinderen, van 12 en 13 jaar oud, wonen al 10 jaar in Nederland. Ze zijn hier opgegroeid, gaan hier naar school en hebben hier hun vrienden. Lili en Howick zijn geworteld in de gemeenschap, en maken er onderdeel van uit. Gelukkig mochten zij blijven. Op het allerlaatste moment.

Maar Lili en Howick zijn niet het enige schrijnende geval. Op dit moment is de 20-jarige econometriestudent Hayarpi in het nieuws. Samen met haar broertje en zusje dreigt zij, na 9 jaar lang haar leven te hebben opgebouwd in Nederland, naar Armenië uitgezet te worden.

Hayarpi roept staatssecretaris Harbers op om ook voor haar gezin een uitzondering te maken, én voor de vierhonderd andere kinderen die al langer dan vijf jaar hier wonen. Ze wil een kinderpardon.

Zoals Hayarpi zelf schrijft: ‘Niemand wil iedere week weer voor een nieuw gezin campagne voeren. Er moet een oplossing komen voor alle 400 kinderen.’

De SP is van mening dat we juist als lokale gemeenschap voor deze kinderen moeten opkomen. Zij zijn onze kinderen, buurjongens en klasgenoten. En ieder kind verdient een onbezorgd leven. Een leven zonder de dagelijkse onzekerheid of je wel mag blijven. Een leven zonder bang te hoeven zijn voor uitzetting naar een onbekend land.

Op initiatief van de SP, dienden we daarom gisteren samen met de ChristenUnie, GroenLinks, PvdA, Leefbaar Hilversum en CDA de motie 'Ze Zijn Al Thuis' in. De motie werd aangenomen en maakt Hilversum de 58e kinderpardongemeente in Nederland. De motie vraagt daarnaast van het college om bij de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid te pleiten voor een oplossing voor deze groep kinderen. Deze kinderen zijn immers al thuis.

In juni stelden de fracties van de SP en PvdA vragen over de naamgeving van de Burgemeester Bootlaan. Het college liet weten pas na het einde van de bezwaartermijn te zullen antwoorden. En nu deze termijn voorbij is, verwachten wij binnenkort een antwoord van de wethouder. De SP en PvdA pleiten ervoor het huidige Molenpad niet om te dopen in de Burgemeester Bootlaan.

Afgelopen maart kwam het college met het besluit om het Molenpad te vernoemen naar oud-burgemeester Boot. De woningen aan de nieuwe weg, die volgens de projectontwikkelaar op privéterrein gelegen zijn, zijn echter verkocht op het adres 'Molenpad'. De naam is een verwijzing naar de molen 'de Ruyter' die er ooit stond.

De bewoners zijn boos. Enerzijds omdat zij de naam 'Molenpad' een perfecte naam voor hun weg vinden. Anderzijds omdat zij nooit zijn betrokken bij de plannen van B&W. Een bewoner schreef in zijn mail aan de gemeenteraad: 'De kopers zijn niet gekend in de naamsverandering'.

Pleitbezorger van de apartheidDaarbij bleek dat oud-burgemeester Boot een vervend voorpleiter van de grote apartheid in Zuid-Afrika was. Problematisch: we gaan immers toch geen straatnaam vernoemen naar een pleitbezorger van een racistisch systeem?

De SP en PvdA stelden om deze redenen vragen aan het college. Maar het college liet begin juli weten de vragen pas te beantwoorden wanneer de bezwaartermijn was verlopen. Dit gebeurde afgelopen week, dus verwachten wij binnenkort een antwoord. Voor die tijd, laten we nog even doornemen waarom het zo problematisch is een apartheidsvoorstander met een straatnaam te eren.

BootDe afgelopen weken heeft er in de krant en op social media een flinke discussie  plaatsgevonden. De voornaamste vraag was daarbij in hoeverre Boot daadwerkelijk de apartheid bepleitte. PvdA-collega Femke van Drooge sprak daarom met politiek historicus Ewout Klei. Hij schreef zijn proefschrift over het Gereformeerd Politiek Verbond, waarin onder andere de discussie over apartheid in de Nederlandse politiek aan bod is gekomen. (Bron: PvdA). Klei zegt er het volgende over tegen Femke van Drooge :

'De scheiding tussen de grote en kleine apartheid was een theoretisch/retorisch trucje om de apartheid te verdedigen en toch geen racist te zijn (in je eigen ogen dan). Boot was de drijvende kracht achter COZA, het Comité Overleg Zuid-Afrika, een pro-apartheidsorganisatie die pro-apartheidsorganisaties als het NZAW, Geen Kerkgeld voor Geweld en het Oud-Strijders Legioen bundelde in één overkoepelend platform. Boot financierde een advertentie in Trouw, 10.000 gulden duur, waarin de apartheid werd verdedigd.'

ThuislandenbeleidMaar wat hield die apartheid dan precies in? En wat is het verschil tussen de 'grote' en 'kleine' apartheid? Wat was het 'thuislandenbeleid'? Femke van Drooge legt het uit in haar opiniestuk :

'Zelfs als we het verschil tussen kleine en grote apartheid wel in acht nemen, kan er geen twijfel over bestaan dat burgemeester Boot in ieder geval de ‘grote apartheid’ actief bepleitte – hier zijn meerdere bewijzen voor te vinden. Maar wat betekent dit daadwerkelijk, en ‘hoe erg’ was het? De grote apartheid was het idee dat zwarte mensen zich beter zouden kunnen uiten en ontwikkelen in hun eigen land, onder een eigen (zwarte) regering.

De praktijk was dat miljoenen zwarte Zuid-Afrikanen gedwongen werden naar reservaten [de zogenaamde 'thuislanden'] te verhuizen die slechts 13% van de oppervlakte in Zuid Afrika omvatte. Deze gronden waren zonder waardevolle grondstoffen, niet geschikt voor landbouw en ver van de reeds ontwikkelde economieën en werkgelegenheid in de grote steden. Boot pleitte dus voor een beleid dat het regime in Zuid Afrika in staat stelde om, onder valse voorwendselen, zo goed als dezelfde racistische onderdrukking tot stand te brengen.'

Daarnaast was de kleine apartheid het racistische systeem die de segregatie tussen witte mensen enerzijds, en mensen van kleur anderzijds, bij wet regelde.

TijdgeestEen veel gehoord 'argument' in de discussie omtrent Boot is ook dat we zijn apartheidsdenken in de 'tijdgeest' of 'historische context' moeten zien. Het zou dan begrijpelijk zijn dat Boot er in die tijd zulke opvattingen op nahield.

De werkelijkheid is echter dat het verzet tegen de apartheid er al vanaf het eerste begin was. Het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) speelde hierin een belangrijke rol. Het verzet tegen de apartheid was onderdeel van een langdurige strijd van mensen van kleur voor gelijke rechten en vrijheden. Een strijd tegen racisme en imperialisme.

Op 21 maart 1960 kreeg het grote verzet tegen de apartheid internationale bekendheid. Een demonstratie in Sharpeville tegen de pasjeswetgeving, een van de meest dominante vormen van het apartheidssysteem, eindigde in een vreselijk bloedbad toen de politie het vuur opende op de demonstranten. Er vielen 69 doden en vele gewonden.

Naar aanleiding van de gruwelijke gebeurtenissen in Sharpeville nam de VN-Veiligheidsraad op 1 april 1960 resolutie 134 aan, waarin de Raad voor het eerst opriep om de apartheid in Zuid-Afrika af te schaffen. Hierna zouden er nog zeker elf VN-resoluties volgen waarin de apartheid nadrukkelijk werd veroordeeld, voordat Joost Boot in 1982 het 'Praatboek uit Zuid-Afrika' publiceerde. (Zie resoluties 181, 182, 190, 191, 282, 311, 385, 392, 417, 418 en 473.) In het boek pleit Boot opnieuw voor het thuislandenbeleid.

Historicus Ewout Klei zegt daarbij het volgende over die tijdgeest tegen PvdA-collega Van Drooge: 'Ook in de jaren zeventig en tachtig was zijn pro-apartheidsstandpunt omstreden. Niet alleen bij links, maar ook bij de ARP en daarna het CDA. Alleen uiterst rechts, het GPV, de SGP, de Boerenpartij (en in mindere mate de RPF), steunde de apartheid. Gezien het feit dat Boot zeer actief de politiek van de apartheid heeft verdedigd, ook in een tijd dat de apartheid als racisme werd veroordeeld, is het bijzonder dat er een straatnaam naar hem vernoemd wordt. In onze multiculturele samenleving, die tegen racisme en uitsluiting is, een straat naar een apartheidsapologeet vernoemen is een gotspe.'

Inclusieve samenlevingAls burgemeester heeft Boot veel betekend voor Hilversum. Vooral voor Hilversum als 'mediastad'. Zo staat hij aan de wieg van het Media Park, dat toen nog het 'Omroepkwartier genoemd werd.

Maar de kwestie van de Burgemeester Bootlaan gaat wat de SP betreft niet over Boot's inzet voor het Media Park. Wat ons betreft gaat het om een veel belangrijker aspect: de inclusieve samenleving.

Gunnen we een pleitbezorger van segregatie en racisme een plaats in ons Hilversum? Juist wanneer wij staan voor een inclusief Hilversum, waarin iedereen dezelfde rechten en vrijheden heeft? Een samenleving waarin we het verhaal van de geschiedenis willen vertellen om haar gruwelen te gedenken, en niet te eren?

De SP wil het college vragen daarover na te denken. Na te denken over het signaal dat we uitzenden wanneer we wél racistische apartheidsdenkers met straatnamen gaan eren in ons Hilversum. En na te denken hoe we de historie van de straat wél eer aandoen door het Molenpad te laten bestaan.

Zoals Nelson Mandela ooit zei: 'We must forever realize that the time is always ripe to do right'.

Tijdens de verkiezingen hadden de politieke partijen de mond er van vol: Meer inspraak voor de burgers. Meer transparantie. De burger staat voorop. Dat duurde echter niet lang. 

Coalitieonderhandelingen moesten transparant en met inspraak van de inwoner. Daar warenb de meeste partijen voor.

Maar toen de coalitieonderhandelingen de eerste serieuze week ingingen, gingen in het raadhuid de deurtjes onmiddelijk op slot. De partijen die er in verkiezingstijd het hardst om riepen waren de eersten om de inwoners buiten te sluiten.

De samenwerkende bewonersorganisaties Hilversum Oost en de politieke partijen PvdA, SP en LH, vionden dat niet kunnen. Zij schreven een brief met een oproep tot het organiseren van een inspraakronde bij de komende fase van de onderhandelingen.

De brief werd door Femke van Drooge van de PvdA, namens de deelnemende partijen, aan de coalitieonderhandelaars – toen nog HvH, VVD, CDA en Groenlinks – aangeboden.

Wij hopen dat de onderhandelaars – in welke samenstelling dan ook – de oproep in overweging nemen. Input van de inwoners is essentieel voor een goed bestuur!

Een resultaat lijkt er nu al te zijn. De onderhandelende partijen willen via een ‘stadsgesprek’ In Heelo aan de Oosterengweg op 14 mei input van de inwoners ophalen. Dat is alvast een goede ontwikkeling!

'Wij zijn jong en wij willen wat!' is de titel van de brief die verschillende politieke jongerenorganisaties uit Hilversum tijdens de eerste week van de coalitieonderhandelingen aan de onderhandelende partijen overhandigde.

ROOD Hilversum, Jonge Democraten (D66), CDJA (CDA), Jonge Socialisten (PvdA) en DWARS (GroenLinks) werkten samen aan 34 punten die voor de Hilversumse jongeren van belang zijn. De brief is hieronder te downloaden.

We hopen dat de onderhandelende partijen, Hart voor Hilversum, VVD, GroenLinks en CDA, de punten opnemen in een coalitieakkoord en zich hier ook de komende jaren voor gaan inzetten!

Lees ook het artikel in de Gooi en Eembode  : Jeugd: 'Heb aandacht voor jongerenproblematiek'

Het is goed dat Hilversum nu inzet op ontmoetingsplekken in de buurten. Het is goed dat 12 sociale werkers aangesteld worden om met inwoners te werken problemen te adresseren en eerste zorg te verlenen en daarmee dure zorg te voorkomen. Het is ook goed dat professionalsvan verschillende organisaties gaan samenwerken in de buurten.

Dit alles is beleid dat de SP heeft ingezet. Kijk maar naar de nota Sterke Buurten van twee jaar geleden. Dus het doet me goed dat dit beleid nu uitgevoerd wordt  - ook al zitten we niet meer in het college.

Hoe onvoorstelbaar dit beleid was in de eerste twee jaar van deze college periode is wel even goed om te beseffen. Ik heb die eerste jaren er hard voor moeten vechten. Tegen de klippen op. Want het beleid toen was om de toegang tot de zorg te centraliseren in het Sociaal Plein, terwijl wij van de SP juist de wijken in wilden gaan.

Vooral VVD en D66 wilden bezuinigen op welzijn en dus op buurtwerk. Toen ik eens suggereerde dat die bezuiniging onverantwoord werd, kreeg ik te horen dat ik met zo’n houding de coalitie zou opblazen. Het gevecht ging door rond de nota Sociaal Domein en operatie Winst (dat leidde tot uitbreiding van de capaciteit op het sociaal plein terwijl ik die uitbreiding eerder in de buurten wilde). Ik heb geregeld met de vuist op tafel geslagen om aandacht voor buurtgericht werken te krijgen.

Ondertussen was ik met een aantal ambtenaren en professionals druk bezig om de samenwerking in de buurten van de grond te krijgen. Dat project verliep voorbeeldig. Maar toen Versa de rekening voor extra kosten bij ons neerlegde, was dat project van de tafel. De systematiek van beheersing en controle ging weer overheersen.

Het doet me vreugde dat de VVD, D66 en CDA nu wel extra geld willen vrijmaken voor de aanpak in de buurten. Eindelijk, zou ik willen zeggen.Tegelijkertijd kan ik het niet helpen wat sceptisch te zijn. Het college presenteert afspraken die gemaakt zijn tussen verschillende instellingen en kondigt de aanstelling van sociale werkers aan. Dat realiseren is gemakkelijk genoeg, vooral omdat veel in de week lag.

De bijt is evenwel in de uitvoering. In mijn tijd heb ik geleerd dat veel werk, veel sessies, veel projecten nodig zijn om een goede samenwerking van de grond te krijgen en om bewoners te betrekken. Professionals van verschillende organisaties kijken gauw met argwaan naar elkaar. Een cultuurverandering is nodig om een sfeer van vertrouwen te realiseren.

Daar lees ik niks over in de plannen. Dat is teleurstellend, vooral omdat we tot halverwege 2016 zo goed bezig waren. Krijgen wij weer de kans om te besturen, dan kunnen wij met het extra geld écht sterke buurten realiseren.

Echt, stemmen op de SP doet er toe.