Zodra u in het nieuws leest dat er ergens in Nederland een gevaarlijke slang is ontsnapt, dan weet u dat de komkommertijd is aangebroken. Ditzelfde fenomeen geldt als gevestigde politieke partijen in de media over immigratie beginnen te oreren. Dat is het officiële startschot van de verkiezingscampagne.
Op 21 december 2019 gaf Mark Rutte (VVD) de aftrap met de kop in de Telegraaf dat ‘Schengen in gevaar’ is. Op 3 januari 2020 volgde Hugo de Jonge (CDA): ‘Tachtigduizend migranten per jaar is te veel voor Nederland’. En op 9 januari gaf Ankie Broekers-Knol (VVD) in de Telegraaf aan dat zij de “asielteugels wil aantrekken”. De Tweede Kamerverkiezingen staan gepland op 17 maart 2021. Gezien het tijdstip van deze retoriek kan worden geconcludeerd dat de regeringspartijen er rekening mee houden dat het kabinet de rit niet zal uitzitten.
Immigratie, de daaruit voortvloeiende multiculturele samenleving en gebrekkige integratie is al vele jaren een van de grootste problemen van onze maatschappij. Pim Fortuyn was er heel uitgesproken over en veroorzaakte daarmee rond de eeuwwisseling een politieke revolte. Onze westerse normen en waarden staan in vele opzichten haaks op de waarden die in andere culturen gebruikelijk zijn. Denk bijvoorbeeld aan de gelijkheid van mannen en vrouwen en homorechten. Dat kan je pas oplossen als je het wilt zien én durft te bespreken. En daar zit het probleem: CDA en VVD zien het wel, maar bespreken het alleen als de verkiezingen voor de deur staan. Daarna is het business as usual. Vorig jaar gingen beide partijen nog akkoord met het Marrakech-pact en het kinderpardon. Aanpakken hebben ze nooit gedaan, terwijl zij juist bij uitstek de regeringspartijen zijn die dit allang hadden moeten doen. Er is niet eens een demografische visie terwijl de huidige ontwikkeling van de bevolking enorme gevolgen heeft voor onze woningmarkt, mobiliteit, onderwijs, gezondheidszorg, veiligheid en uiteraard cultuur.
Het Centraal Planbureau zegt dat ons land behoefte heeft aan arbeidsmigratie vanwege vergrijzing. Dat valt nog te bezien als straks een groot deel van het werk niet meer door mensen wordt gedaan. De industriële revolutie 4.0 is begonnen. Artificial Intelligence (AI) en robotica zullen een grote rol in ons arbeidsproces gaan vervullen. Veel banen worden straks door deze technologieën overgenomen. Het aantal nieuw gecreëerde banen in deze sector is van zeer specialistisch niveau en significant minder dan het aantal banen dat verdwijnt.
Kennis en arbeid die we wél nodig hebben, en niet aanwezig zijn in ons land, kunnen we invullen door arbeidsmigratie. Dat is echter een selectief proces, zoals dat in een bedrijf gebruikelijk is. Je neemt alleen mensen aan die je daadwerkelijk nodig hebt. Dan is de voorwaarde dat zij over de juiste opleiding en competenties beschikken. Canada en Australië doen dat ook. De immigranten uit Afrika en het Midden-Oosten zijn daar niet voor opgeleid en voegen in die zin geen waarde toe aan onze maatschappij.
Voor alle duidelijkheid, we hebben het hier dus niet over vluchtelingen maar over immigranten die uit economische overwegingen naar ons land toe komen. Het probleem is dat de juridische scheidslijn tussen vluchteling en economische migrant onder druk van internationale gerechtshoven en activistische rechters steeds dunner wordt. Daarmee worden de verplichtingen voor EU- lidstaten ook steeds groter. Europese ambtenaren doen wat dat betreft een flinke duit in het zakje. Er komt geen democratisch proces meer aan te pas. In 2011 kopte Trouw nog: ‘Het kabinet moet binnen Europa steun zoeken om het Europees Hof aan banden te leggen. De rechters in Straatsburg bedreigen wetten in EU-landen die democratisch tot stand zijn gekomen.’ De VVD maakte toen een stap in de goede richting, maar daar is met het progressieve beleid van Rutte uiteindelijk niets van waargemaakt.
Voor FVD is aanpak van immigratie een absolute noodzaak en geen verkiezingsretoriek. Wij zullen dit probleem wel aanpakken als de kiezer ons bij de aankomende Tweede Kamerverkiezingen voldoende mandaat geeft. Niet de rechter, maar de volksvertegenwoordiging bepaalt wie ons land in komt en wie niet. Het democratisch proces moet worden hersteld door het Europees Hof aan banden te leggen waardoor wij het Australisch immigratiemodel kunnen invoeren. Als tussentijdse oplossing vangen we aan met het Deense immigratiemodel. Het is hoog tijd dat we concrete maatregelen tot uitvoering gaan brengen. Dat kan, mits de kiezer zich niet door de praatjes van de VVD en CDA bij de neus laat nemen.
Rob Roos is Europarlementariër voor Forum voor Democratie
Facebook: https://www.facebook.com/RobRoos.MEP
Instagram: robroos.mep
Twitter: @rob_roos
LinkedIn: linkedin.com/in/robroosnl
