Poliflw

Frank Futselaar (SP-woordvoerder landbouw)

Duizenden boeren zijn in verzet gekomen tegen de stikstofmaatregelen van de overheid. Het boerenverzet richt zich tegen beperkende maatregelen om de uitstoot aan te pakken. Ze vinden dat ze te eenzijdig de schuld krijgen. Daar hebben ze gelijk in.

Er zijn te veel varkens, kippen en koeien, maar dat is niet de schuld van de individuele boeren. In 1997 en 1998 was er een uitbraak van de varkenspest. Er werden ruim 11 miljoen varkens 'geruimd'. Nadat de varkenspest was ingedamd maakte Remi Poppe, als toenmalig SP-landbouwwoordvoerder, een afspraak met een varkensboer om inzicht in de gevolgen te krijgen. Aan de keukentafel bij de boer zaten nog twee mensen. Een man van de Rabobank en iemand van de Dienst Landbouwvoorlichting van de overheid. De boer moest zijn stallen aanpassen aan nieuwe wettelijke regels. Hij moest daarom een lening aangaan bij de bank. Na wat heen en weer gepraat en rekenen, was de uitkomst dat de boer meer varkens moest nemen om kredietwaardig te zijn. 'Kijk heer Poppe, zo worden wij nu gedwongen om te groeien', riep hij vertwijfeld. En zo is het gegaan met veel boerenbedrijven. Groeien om het hoofd boven water te houden.

De economische druk om te groeien is groot.

In 2018 is voor 90,3 miljard euro geëxporteerd aan landbouwgoederen. Nederland is de op één na grootste landbouwexporteur van de wereld, na de Verenigde Staten. Iedereen kan snappen dat dit een geweldige negatieve druk geeft op ons kleine land, onze vruchtbare bodem en de laatste resten van onze natuur. Veel boeren moeten zich als voedselproducent de pleuris werken om met de huidige wereldmarktprijzen het hoofd boven water te houden. De opbrengsten voor de boer op de wereldmarkt zijn te laag om aan de terechte eisen voor beter dierenwelzijn, fosfaatrechten, mestregels en stikstofnormen te voldoen. Veel boeren hebben al investeringen gedaan om schonere stallen te bouwen. Waarvoor natuurlijk weer leningen nodig waren.

Remi Poppe (voormalig SP-woordvoerder landbouw)

Boerenbelangenorganisatie LTO, de VVD en het CDA hebben deze groei steeds maar weer bevorderd. Niet de boeren, maar de grote mondiale handelaren in veevoer en agrarische producten strijken het grootste deel van de 90 miljard euro aan export op. Als het gaat om het besteedbaar inkomen, dan is er bij veel boerengezinsbedrijven juist sprake van armoede.

Jammer dat het boerenverzet door de organisatoren vooral gericht is tegen milieumaatregelen, omdat 'we door deze maatregelen niet meer kunnen groeien'. Dat kan kloppen. Maar heel veel boeren die we gesproken hebben zeiden: 'als ik met minder dieren ook rond kan komen doe ik dat meteen'. En daar zit hem de kneep. De economische druk om te groeien is groot. Uitkopen van boeren die willen stoppen zou er best wel eens toe kunnen leiden dat juist de boerengezinsbedrijven gaan stoppen. Dan blijven de meer industriële, aan de tiet van de banken en exporteurs hangende landbouwbedrijven over. Een ontwikkeling die precies de verkeerde kant op gaat. Verder weg van de boerenlandbouw.

Het is dan ook bedenkelijk dat de financiële en organisatorische steun voor de tractorenmanifestaties van de agrarische zakensector komt. Het heeft er veel van weg dat de tractoren de verkeerde kant op rijden. Willen we dat de boeren een eerlijke prijs voor een eerlijk product krijgen en niet gedwongen moeten blijven groeien, dan zal het verzet tegen de macht van de internationaal opererende grootgrutters en handelaren gericht moeten worden. Dat is de echte bedreiging. Zij zijn de feitelijke uitbuiters van onze boeren, grond en natuur.

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief en mis nooit belangrijk SP-Nieuws!

You must have JavaScript enabled to use this form.

Ja, ik wil op de hoogte blijven van belangrijk nieuws en acties van de SP en Lilian Marijnissen.

De boeren pikken het niet meer. Het is logisch dat ze boos zijn. Want terwijl zij zorgen voor ons voedsel, worden ze uitgeknepen. De boeren zitten vast in een systeem van steeds verdere schaalvergroting en intensivering. En door jarenlang beleid van onder andere VVD en CDA is een oplossing niet dichterbij, maar verder weg gekomen.

De huidige intensieve veehouderij en race naar beneden in de prijzen gaat ten koste van het welzijn van de boer en van dier en natuur. Dat moet anders. We moeten af van een systeem waarin steeds méér en groter voorop staan en naar een systeem waarin boeren eerlijke prijzen kunnen verdienen voor hun producten en het welzijn van mens, dier en milieu voorop kunnen staan.

Boeren moeten een eerlijke prijs krijgen voor hun product.

We stoppen met de drang naar groot, groter, grootst.

We beschermen onze natuur.

Europa moet meer doen om te voldoen aan de doelstellingen van het verdrag van Parijs, aldus de interparlementaire conferentie over klimaatverandering afgelopen weekend in Helsinki (Finland). De SP, op de conferentie vertegenwoordigd door Eerste Kamerlid Arda Gerkens, steunt de eindconclusie van de conferentie en hoopt op actie. 'Het is goed om te horen dat Nederland in positieve zin steeds genoemd wordt. Maar de druk moet wel hoog blijven zodat deze plannen op een realistische manier kunnen worden uitgevoerd.'

Samen met Lennart van der Linden (FvD) vertegenwoordigde Arda Gerkens de Eerste Kamer in Helsinki. Daar stelden de Nederlandse parlementaire klimaatrapporteurs uit de Tweede Kamer, Agnes Mulder (CDA) en Matthijs Sienot (D66), voor om de Europese klimaatdoelen aan te scherpen. Zo moet de EU in 2050 CO²-neutraal zijn en moeten de doelstellingen voor 2030 omhoog. Dit alles moet de nieuwe Europese Commissie uitwerken de aangekondigde Europese Green Deal.

Op de conferentie waren ook presentaties van wetenschappers en vertegenwoordigers van de financiële wereld. Gerkens: 'Ook in de financiële sector ziet men steeds meer in dat we iets aan klimaatverandering moeten doen. Het is immers ook een bedreiging voor ons financiële stelsel. Het weer wordt extremer, wat leidt tot meer schade en een onevenredige druk op verzekeringen. Dat systeem is op de lange termijn mogelijk niet meer houdbaar. Daarom werd er opgeroepen om via fiscale maatregelen de overgang te maken van ‘bruine’ naar ‘groene’ innovatie. Als ook de financiële sector – toch niet de meest linkse club – dit inziet dan is het hoog tijd om hier werk van te maken.'

De eindverklaring van Helsinki werd met brede steun aangenomen. Gerkens: 'Een kleine minderheid steunde de verklaring niet, maar dat er zoveel steun voor was stemt hoopvol.'

Hoera, ze zijn er een beetje achter gekomen, de ‘marktwerking’ in de sociale huursector heeft geleid tot een nieuwe woningnood en onbetaalbare huren. Er komt voor de sociale huursector een miljard euro (over tien jaar, dus maar 100 miljoen per jaar!) beschikbaar voor vermindering op de verhuurdersbelasting als woningcorporaties woningen bouwen met een huurprijs onder de laagste aftoppingsgrens in de huurtoeslag (607,46 euro in 2019). De verhuurderheffing gaat overigens gewoon door. Voor 2023 is de verwachte opbrengst, bijna twee miljard euro. Ofwel: huurders blijven over een periode van 10 jaar circa 20 miljard meebetalen aan belasting op sociale huurwoningen en ‘krijgen’ er 1 terug. Een wel heel treurig klein super dun sigaartje uit eigen doos.

Even terug in de tijd. Zo’n 25 jaar gelden, onder het eerste kabinet Kok (PvdA, VVD en D66), werd de sociale huursector ‘verzelfstandigt’. Dit breekpunt in de geschiedenis van de sociale volkshuisvesting begon onder kabinet Lubbers met de Nota Volkshuisvesting in de Jaren Negentig, ook wel genoemd ‘operatie-Heerma’(vader van de huidige CDA-fractievoorzitter).

De naoorlogse woningnood zou opgelost zijn, was de redenering. De overheid was niet meer nodig. Gemeentelijke woningbedrijven werden overgedaan aan woningcorporaties. Artikel 22,  van de grondwet ‘Bevordering van voldoende woongelegenheid is voorwerp van zorg der overheid’ kon wel met een stevige korrel zout genomen worden. Als kersvers Kamerlid heb ik dat toen (1996) in en buiten de Kamer fel bestreden en waarschuwde dat woningcorporaties zo gedwongen werden om als commerciële woningbedrijven te gaan opereren. Dat de woningzoekenden en huurders de dupe zouden zijn. En zo is het treurig genoeg ook gegaan. Topsalarissen voor directeuren (gelukkig niet allemaal), miljarden verliezen door beleggen in obligaties, investeringen in verliesgevende projecten die niets met volkshuisvesting te maken hadden, massale sloop en verkoop van sociale huurwoningen en alsmaar stijgende huurprijzen.

Het enige positieve is dat de woningnood en de onbetaalbaarheid van huren erkend worden en de overheid weer een klein beetje zijn financiële verantwoordelijkheid voor de volkshuisvesting lijkt te nemen.

In 2013 werd de verhuurderheffing over de WOZ-waarde van sociale huurwoningen ingevoerd (particuliere verhuurders gaan vrijuit!). Een belasting dus op de ‘marktwaarde’ op huurwoningen van corporaties die alleen tot uitdrukking komt wanneer ze verkocht zouden worden. Maar dan zijn het geen sociale huurwoningen meer. Het is dus feitelijk een ordinaire belasting op huren. Sociale huurwoningen hebben geen ‘marktwaarde’, maar alleen een gebruikswaarde als huisvesting. Zo was onze sociale huursector tot voor 25 jaar geleden opgebouwd, met financiële steun van de overheid.

Het Sociaal en Cultureel Planbureau zegt over de huidige situatie (gegevens over 2018); ‘Ongeveer een derde van de Nederlandse huishoudens woont in een corporatiewoning. Dit aantal nam het afgelopen decennium af, doordat de woningcorporaties meer woningen verkochten of sloopten dan er bijgebouwd werd. Terwijl het aantal corporatiewoningen afnam, nam het relatieve aantal huurders met een laag inkomen toe’. Toch geen misselijke constatering van het planbureau. Voor de verzelfstandiging woonden meer dan 50% in een huurwoning met in verhouding nog betaalbare huren.

Het enige positieve is dat de woningnood en de onbetaalbaarheid van huren een beetje erkent worden en dat de overheid weer een heel klein beetje zijn financiële verantwoordelijkheid voor de volkshuisvesting lijkt te nemen. Lilian Marijnissen zei terecht dat alleen bouwen niet genoeg is om de wooncrisis te beteugelen. Woningzoekenden hebben niets aan gesubsidieerde huizen die niemand kan betalen. Ze wil de huren voor vijf jaar bevriezen en vindt dat de prijs voor nieuw gebouwde woningen verplicht betaalbaar moet zijn. Er zal nog veel strijd nodig zijn willen we de Volkshuisvesting weer sociaal kunnen noemen. Doe eens normaal en sociaal zou ik zeggen, stop de sloper en verhuurdersheffing en bouw betaalbare huurwoningen. De overheid moet zijn grondwettelijke plicht  weer oppakken; ‘Bevordering van voldoende woongelegenheid is voorwerp van zorg der overheid’. En dus ook de financiële zorg en betaalbaarheid!

Het is tijd voor rechtvaardigheid! Ben je nog geen vriend voor rechtvaardigheid? Sluit je dan nu aan!

De Raad van State is tegen het referendum, zo valt te lezen in het Jaarverslag 2016. De adviseur van de regering stelt dat het referendum een bedreiging is voor de ‘overheidsbesluitvorming’ en zelfs leidt tot een ‘disfunctioneren’ van de Tweede Kamer. Het is goed om dit alarmistische verhaal van de Raad van State naast het advies te leggen van de staatscommissie-Remkes. Die pleit juist voor invoering van een bindend referendum, om mensen meer bij de politiek te betrekken en de vertegenwoordigende functie van het parlement te versterken. De politieke uitspraken van de Raad van State over het referendum zijn een probleem, omdat ik in januari bij de Tweede Kamer een voorstel heb ingediend voor een bindend referendum. Een wet die we in de Kamer pas kunnen behandelen als de Raad van State hier een advies over heeft gegeven. Maar van dit adviesorgaan hebben we sinds januari helemaal niets meer gehoord.

De Raad van State is het oudste orgaan aan het Binnenhof en bestaat al sinds 1531. De Koning is voorzitter van de Raad van State, maar de leiding is feitelijk in handen van de vicevoorzitter. Vanaf 2012 was dat oud-CDA-minister Piet Hein Donner, sinds 2018 is dat oud-D66-minister Thom de Graaf. De Raad van State moet onafhankelijk advies geven over de kwaliteit van wetten. Dat deze adviseur een mening heeft over allerlei politieke kwesties is kwetsbaar. Want hoe kun je bijvoorbeeld een onafhankelijk advies geven over een referendumwet, als je eerder hebt gezegd dat het referendum een gevaar zou zijn voor onze democratie? In januari heeft de Tweede Kamer mijn referendumwet naar de Raad van State gestuurd. Die gaat er vervolgens zélf over hoe lang het duurt om een advies te geven, maar meestal is dit maximaal drie maanden. Dat zou in dit geval april zijn, maar we zitten nu al in september. En het blijft stil.

De onafhankelijkheid is de kracht van de Raad van State, als Kamerlid kan en wil ik daar geen enkele invloed op uitoefenen. Maar dat wil niet zeggen dat de Raad van State wetgeving zomaar mag ophouden. Natuurlijk kan het zijn dat de Raad van State meer tijd nodig heeft, omdat een wet buitengewoon groot en ingewikkeld is, maar dat is hier niet het geval. Bovendien lijkt de referendumwet die ik in januari heb ingediend precies op het voortel dat GroenLinks, PvdA en D66 in 2005 al hadden gedaan en waarover de Raad van State toen óók al een advies heeft gegeven. Ik vind het opmerkelijk dat de leden van de Raad van State negen maanden bezig zijn met een advies over een wet waar ze zich een paar jaar geleden ook al over hebben uitgesproken. Ik kan me niet voorstellen dat de kwaliteit van dezelfde wet een paar jaar later zoveel anders is geworden. Maar ondertussen kan ik in de Kamer met mijn voorstel niet verder.

Op dit moment liggen veel grote bouwprojecten voor nieuwe woonwijken en snelwegen stil. Directe oorzaak hiervoor is een uitspraak van de rechter, die stelt dat er in Nederland zoveel stikstof wordt uitgestoten, dat geen vergunningen voor nieuwe projecten waar stikstof vrij komt kunnen worden afgegeven. Te veel stikstof is namelijk heel slecht voor planten en dieren in natuurgebieden in Nederland. Die dreigen hierdoor te verdwijnen en de grond zal verzuren. Daarom heeft de rechter het zogenaamde Programma Aanpak Stikstof (PAS) afgeschoten, maar daardoor zit Nederland als het gaat om nieuwe bouwprojecten behoorlijk op slot.

Maar de uitspraak van de rechter is maar het gevolg van de echte oorzaak van het probleem. Tegen alle waarschuwingen in hebben partijen zoals de VVD en het CDA jarenlang ingezet op ongebreidelde groei van veehouderijen, snelwegen en bedrijven die veel stikstof uitstoten. De winsten van bedrijven gingen altijd voor op ons milieu en op de gezondheid van Nederlanders. Een bewuste strategie dus, waar gewone mensen die een huis zoeken nu voor moeten boeten.

De SP zal geen traan laten als de uitbreiding van Luchthaven Lelystad niet door kan gaan, maar vindt het onacceptabel als broodnodige woningbouw vertraging oploopt. Daarom moeten we het probleem oplossen door het aanpakken van de bron. We hebben te veel stikstof, en verreweg de grootste bron daarvan is de veehouderij. De 20% grootste boeren kunnen op de meeste steun rekenen van Europa en de overheid. Terwijl grote veehouders steeds grotere stallen kunnen bouwen, worden kleine familiebedrijven kapot geconcurreerd. Omdat de Nederlandse veehouderij voor het overgrote deel voor de export produceert, kan deze best een stuk kleiner. Kleinere boerenbedrijven moeten, met hulp van de overheid, weer hun hoofd boven water kunnen houden. En de overheid moet de markt niet op zijn beloop laten, maar vooraan staan om schone alternatieven te helpen ontwikkelen. Daarmee sparen we de natuur en maken noodzakelijke woningbouwprojecten weer mogelijk.

De regering moet luisteren naar de oproep van 27 jongerenorganisaties en afzien van de renteverhoging op studieleningen, betoogt SP-senator Arda Gerkens. De studieschuld, die nu al kan oplopen naar 21.000 euro, dreigt door het voorstel met nog eens 5.000 euro toe te nemen. Of het voorstel een meerderheid gaat halen is nog maar de vraag, want de regering heeft door de breuk van senator Duthler met de VVD geen meerderheid meer in de Eerste Kamer. De SP was al van begin af aan tegenstander van het leenstelsel voor studenten, dat in 2015 werd ingevoerd. Gerkens: 'Dit leenstelsel is slecht voor de toegankelijkheid van het onderwijs, vergroot de tweedeling en vermindert gelijke kansen. Het verhogen van de rente, waarvan de gelden rechtstreeks naar de staatskas gaan, vindt mijn fractie een slecht plan en kan ook niet onze steun wegdragen.'

Een meerderheid van de Eerste Kamer is inmiddels, mede door een koerswijziging van GroenLinks, tegen het leenstelsel. Senator Gerkens vraagt zich dan ook af waarom er nu nog over de renteverhoging gesproken wordt. 'Dit leenstelsel is een slecht stelsel. Liever had mijn fractie vandaag gesproken over hoe we deze dwaling zouden gaan herstellen. Het stelsel gaat er van uit de student maar zelf moet investeren in zijn toekomst, want hij of zij plukt de vruchten ervan. Het gaat voorbij aan het feit dat de vruchten door de hele samenleving geplukt worden. Deze profiteert namelijk van sterk opgeleide inwoners, zeker in een kenniseconomie als de onze. Om het leenstelsel af te schaffen, moeten er keuzes worden gemaakt en oplossingen worden bedacht.'

27 jongerenorganisaties, waaronder de SP-jongeren van ROOD en ook de jongerenpartijen van de vier regeringspartijen (JOVD, CDJA, Jonge Democraten en PerspectieF), stuurden de Eerste Kamer een brief met de oproep om af te zien van de renteverhoging. De SP roept de regering op hiernaar te luisteren en is zelf voorstander van het herinvoeren van de basisbeurs, omdat het leenstelsel het onderwijs minder toegankelijk maakt voor jongeren uit gezinnen met een laag inkomen. De Eerste Kamer stemt op 4 juni, bij de laatste vergadering in de huidige samenstelling, over het voorstel.

Oud-Minister Ab Klink (CDA) wuifde onlangs in een interview met het AD de kritiek op het zorgstelsel, dat amper een decennium geleden onder zijn verantwoordelijkheid viel, weg met de uitspraak dat “het slechte weer straks óók nog aan de marktwerking ligt”. Dat hij een fervent verdediger is van het door zijn partij inmiddels ook verfoeide marktdenken in de zorg (de positie van het CDA ten opzichte van winstuitkering in de zorg is al tijden ronduit moeizaam en VWS-Minister De Jonge deed onlangs voorstellen om de marktwerking in te perken), heeft natuurlijk alles te maken met het feit dat de oud-Minister thans bestuurder is bij één van de grote vier zorgverzekeraars. Laat de twijfelachtige rol van commerciële zorgverzekeraars nou net de kern zijn van het probleem met het huidige stelsel.

De beloftes die met het introduceren van marktwerking werden gedaan – zo zou leiden tot kostenbesparingen en meer keuzevrijheid - hebben de zorgverzekeraars alles behalve waar gemaakt.

Neem bijvoorbeeld het argument van kostenbesparing. Zorgverzekeraars zouden door concurrentie op de nominale premie geprikkeld zijn doelmatiger zorg in te kopen, wat de zorg goedkoper en beter zou maken. Zorgkosten stijgen echter al jaren, ook sinds de invoering van marktwerking. Tegelijkertijd steeg het eigen risico van 150 euro naar 385 euro. Het enigszins inperken van deze kosten is gerealiseerd door het inperken van de marktwerking door bestuurlijke akkoorden, zogenaamde ‘hoofdlijnakkoorden’ met verschillende sectoren. Hierbij horen budgetplafonds: een beperkt aantal behandelingen dat de zorgverzekeraar bij de zorgaanbieder inkoopt en een gigantische verantwoordingsbureaucratie. Op verschillende plekken in het land deden zich eind vorig jaar alweer situaties voor waar de zorg ‘op’ was; het maximum aantal behandelingen was bereikt, en de patiënt werd onderaan de wachtlijst toegevoegd of mocht bij een andere behandelaar aankloppen. Dit terwijl in het publieke stelsel dat plaats heeft moeten maken voor de huidige marktwerking, de wachttijden de grote steen des aanstoots vormden. De stelselherziening heeft dat probleem niet opgelost. De Nederlandse Zorgautoriteit roept al een paar jaar op rij zorgverzekeraars op meer te doen om wachttijden aan te pakken, maar echte vooruitgang wordt nog niet geboekt.

Dat de aanhangers van marktwerking in de zorg stug blijven volhouden dat de zorg in Nederland tot de beste in Europa behoort en dat weerstand wordt veroorzaakt door partijen die de problemen uitvergroten, is een schande.

Het Nationaal ZorgFonds stelt dat er bij de zorginkoop veel beter moet worden gekeken naar de zorgbehoefte. Hiervoor is regionale samenwerking vereist. Dit sluit aan wat specialist marktwerking in het publieke domein Gijs van Loef onlangs schreef in de Volkskrant over een planning van zorgvoorzieningen op landelijke schaal die onmogelijk is in een stelsel van concurrerende zorgverzekeraars. We moeten toe naar één Nationaal ZorgFonds - één polis, geen zorgverzekeraars, geen eigen risico – met regionale invulling.

Daarnaast staat de vrije artsenkeuze onder druk door de sluitingen van ziekenhuizen en zorgstops, veroorzaakt door schaalvergroting en budgetplafonds. Het zorgaanbod concentreert zich hierdoor bij een beperkt aantal aanbieders; patiënten moeten soms naar de andere kant van het land voor hun behandeling omdat ze het anders niet (volledig) vergoed krijgen of omdat het vertrouwde ziekenhuis er simpelweg niet meer is of de behandeling niet meer aanbiedt. En alleen mensen die het kunnen betalen, kunnen nog terecht bij hulpverleners of zorginstellingen die gecontracteerd zijn.

Dat de aanhangers van marktwerking in de zorg stug blijven volhouden dat de zorg in Nederland tot de beste in Europa behoort en dat weerstand wordt veroorzaakt door partijen die de problemen uitvergroten, is een schande. Van Loef toonde aan dat het Nederlandse stelsel sinds 2006 aan terrein verliest.

En met Van Loef ben ik het eens dat het een ‘existentieel vraagstuk betreft’: Willen we ons zorgstelsel organiseren op basis van commercie en concurrentie met wantrouwen en bureaucratie of onder regie van de overheid gebaseerd op vertrouwen en samenwerking?

Dit opiniestuk is op 16-05-2019 gepubliceerd in het Algemeen Dagblad.

Nederlandse bedrijven moeten meer doen om kinderarbeid uit te bannen. Dat stelt SP-senator Henk Overbeek bij de behandeling van de wet-Kuiken. Nog steeds komt het voor dat 15-jarige kinderen onder gevaarlijke omstandigheden werken in textielfabrieken die leveren aan internationale kledingbedrijven. Door dit wetsvoorstel worden goederen en diensten die met kinderarbeid zijn geproduceerd geweerd van de Nederlandse markt.

Momenteel komt kinderarbeid vooral voor in India, China, Oezbekistan, Bangladesh, Egypte, Thailand en Pakistan. Hoewel de misstanden in de grote fabrieken deels uitgebannen zijn, vindt er nog steeds veel kinderarbeid plaats in kleinere fabrieken waaraan zij hun werk uitbesteden. Door gebrekkige regelgeving kunnen goederen die met kinderarbeid gemaakt zijn momenteel nog gewoon worden aangeboden op de Nederlandse markt.

Kinderen moeten wat de SP betreft naar school en niet aan het werk. Daar kunnen ze zich ontwikkelen, zodat ze verzekerd zijn van een betere toekomst. Overbeek: 'Wat Nederland kàn en móet doen is via wettelijke regeling afdwingen dat bedrijven die in Nederland goederen en diensten op de markt brengen al het mogelijke doen om kinderarbeid in hun productieketens uit te bannen.'

De Eerste Kamer stemt 14 mei over het wetsvoorstel. De uitslag is nog onzeker - bij VVD, CDA en PVV is nog veel verzet tegen het voorstel en ook D66 twijfelt nog.

De SP heeft de Eerste Kamer tegen de plannen van Rutte III gestemd om te bezuinigen op de huurtoeslag. De eigen bijdrage in de huur wordt gekoppeld aan de verwachte huurprijsontwikkeling, wat voor veel mensen zal leiden tot een lagere huurtoeslag. SP-Eerste Kamerlid Frank Köhler: 'De SP-fractie vindt dit een slechte zaak. De huurtoeslag is voor velen nu al nauwelijks of niet toereikend. De eigen bijdrage in de huur zal door deze plannen waarschijnlijk extra omhoog gaan. Deze maatregel is in het regeerakkoord terecht gekomen omdat die structureel 138 miljoen euro per jaar aan bezuiniging op de huurtoeslag zou gaan opleveren. Dat kost de ontvangers van huurtoeslag, allemaal mensen met lage inkomens, op termijn ongeveer 100 euro per jaar.'

Een kleine meerderheid van de Eerste Kamer – VVD, D66, CDA, ChristenUnie, SGP en OSF - steunde de plannen van Rutte III.