Poliflw

Onlangs had Leusden weer een Sprokkelstagedag. 70 mensen met een verstandelijke beperking liepen een dag stage bij een gewoon bedrijf. Een activiteit waar ik erg blij van word. Maar ik niet alleen, alle betrokkenen ook.

Sowieso is het al mooi om al die stagiaires op hun werk te zien stralen. Een keer heel iets anders doen en te kunnen laten zien wat je kunt.  Zoals iemand die niet kan rekenen maar vervolgens netjes de betalingen doet bij de kassa.

Daarnaast is het mooi om te zien hoe open de bedrijven staan voor mensen met een beperking. Ze menen allemaal dat deze mensen een goede plek in de samenleving en in het werkveld moeten hebben. En tenslotte het publiek, dat welwillend toekijkt en het enthousiasme van de stagiaires aanstekelijk vindt.

Regeltjes

Wat ik dan niet begrijp? Waarom we het in Nederland niet voor elkaar krijgen om deze groep mensen een fatsoenlijke (aangepaste) werkplek te geven. Waarom we zo lang moeten blijven hangen in alle regeltjes daar omheen.

Natuurlijk, bovengenoemd voorbeeld in Leusden betrof maar één stagedag. Iemand echt in dienst nemen, is nog wel een hele stap verder. Maar, zie ik hier en ervoer ik ook elders, de wil is er wel bij het bedrijfsleven! Alleen, de regelgeving zit in de weg. Mensen die precies kunnen uitleggen hoe inkomen, uitkering, loonsubsidie, pensioen, Wajong, loondispensatie enzovoort van deze doelgroep er uit zien: ik moet ze nog tegenkomen!

Aan de slag

Daarom is een grote vereenvoudiging van de regels nodig. En die zal van de overheid moeten komen. Een overheid die opkomt voor kwetsbare inwoners. Een overheid die mensen met afstand tot de arbeidsmarkt nieuwe kansen wil geven. Die hen behandelt als volwaardige burgers van Nederland. Die wel allerlei quota aan de bedrijven willen opleggen maar het de bedrijven ook wel erg moeilijk maakt.

Organiseer het

In Den Haag stoeien ze hiermee. Staatssecretaris Van Ark kwam met een plan maar moet terug naar de tekentafel:  mensen met een beperking willen zo veel mogelijk volwaardig, met een normaal loon, meedraaien. Als de wil er van diverse kanten is, moet het toch te organiseren zijn!

DownTown doet het

Ondertussen gaan we in Leusden door met onze eigen matching: via DownTownLeusden laten we zien dat mensen met een beperking er gewoon bij horen. Op allerlei manieren zoeken we verbinding tussen ondernemers en onze doelgroep. De wil is er in Leusden: veel bedrijven staan er voor open om mensen met een beperking een kans te geven. Nu maar hopen dat de Nederlandse regelgeving ook geen beperkingen meer gaat geven. Eerst passend werk, daarna zoeken we wel uit hoe en wie dat betalen moet. Ja, dat is mijn grote droom voor Leusden en voor heel Nederland!

fractievoorzitter ChristenUnie-SGP

juni 2018

Op 5 juni 2018 heeft de VSP samen met de regiofractie van D66 schriftelijke vragen gesteld aan het Drechtstedenbestuur.

Het jaar 2017 is voor de Drechtsteden een jaar van herstel. Onze Drechtstedelijke economie groeide met 3,3% zelfs iets harder dan landelijk. De positieve economische ontwikkeling heeft ook een positief effect op onze banenmarkt. In ‘Kompas 2017, Drechtsteden op koers’ lezen wij onder andere dat het aantal vacatures sterk toeneemt, dat het aantal bijstands- en WW uitkeringen daalt en dat onze werkzame beroepsbevolking groeit.

We lezen echter ook een verontrustende paragraaf over de arbeidsmarktparticipatie van 50-plussers. “Niet alle groepen profiteren in dezelfde mate van het gunstig economisch tij. Met name ouderen komen nog altijd minder makkelijk weer aan de slag. De WW 50-plus is minder gedaald dan gemiddeld, waardoor hun aandeel in het totale WW volume verder is opgelopen, waar de totale bijstand daalde, nam die onder 55-plussers ook nog steeds toe’’ (Pag 7, Kompas).

Daarover heeft de fractie D66-VSP de volgende vragen:

1. Hoeveel 50- en 55-plussers maken op dit moment gebruik van een bijstands- of WW uitkering.

2. Hoe heeft dit bestand (50- en 55-plussers die gebruikmaken van een bijstands- of WW uitkering) zich in de periode 2015, 2016 en 2017 ontwikkeld? En hoe verhoudt deze ontwikkeling zich tot het bestand met mensen jonger dan 50?

3. Is er in de Drechtsteden een specifieke aanpak om de arbeidsmarktparticipatie van 50-plussers te bevorderen? Zo ja, hoe ziet die specifieke aanpak er dan uit?

4. Welke resultaten worden met deze (eventuele) specifieke aanpak geboekt?

5. Kent u de specifieke maatwerkaanpak van de gemeente Almere om langdurig werkloze 45-plussers aan het werk te helpen (Zie bijlage voor een krantenartikel met uitleg)?

6. Ziet u ook kansen voor een dergelijke maatwerkaanpak in de Drechtsteden? En wat zou een dergelijke aanpak kosten?

7. Aanvullend daarop zijn bij ons signalen bekend dat werkgevers angst hebben bij het in dienst nemen van 50- en 55-plussers, omdat zij ‘veronderstellen’ dat zij vaker ziek zijn. Ziet het DSB kansen om een regeling te ontwerpen ‘een non-risk-polis’ waarbij het risico voor werkgevers (gedeeltelijk) wordt weggenomen.

Margret Stolk en Kevin Noels.

Naast investeren voor mensen waar ik in een vorige bijdrage over schreef is het minstens zo belangrijk, zo niet belangrijker dat we ook blijven investeren in mensen.

Investeren in de kansen van mensen om mee te doen in de samenleving, investeren in maatregelen die mensen stimuleren en in sommige gevallen dwingen om mee te doen aan de samenleving.

De forse keuzes die in Den Haag worden gemaakt, maken dat niet eenvoudiger, maar de decentralisatie van verschillende taken, waaronder de aanpak van de “onderkant” van de arbeidsmarkt bieden wel kansen. Kansen om mensen die vaak al jaren aan de kant staan mee te laten doen in de maatschappij. Een aanzienlijke groep mensen en ook verschillende politieke partijen keren zich tegen de verplichte tegenprestatie. Ik begrijp daar helemaal niets van. Het kan niet de bedoeling zijn dat deze nieuwe verplichting ontaardt in een heksenjacht op mensen in de bijstand die niks voor hun uitkering doen. Daar ben ik ook absoluut tegen. Het gaat mij ook niet om de gedachte dat mensen iets terug moeten doen voor hun uitkering. Daar hebben mensen die dat nodig hebben gewoon recht op. Uitgangspunt is dat ieder in zijn of haar eigen levensonderhoud voorziet en wanneer dat (tijdelijk) niet lukt biedt onze samenleving een fatsoenlijk vangnet. Voor teveel mensen leidt te lang hangen in dit vangnet echter ook tot uitsluiting en niet meer meedoen aan de maatschappij. Dat is voor niemand goed. Niet voor degene die het treft en ook niet voor de maatschappij als geheel, die de kracht en mogelijkheden van teveel individuen daardoor moet missen.

En dan het verplichte karakter. Ik ben er van overtuigd dat het overgrote deel van de mensen in een uitkeringssituatie graag iets nuttigs doet. Sterker nog, een groot deel van de mensen met een bijstandsuitkering doen dat al. Uit onderzoek van de gemeente Groningen blijkt bijvoorbeeld dat ruim 50% van de mensen met een uitkering vrijwilligerswerk doet. Door als vrijwilliger actief te zijn bij de voetbalvereniging, door als vrijwilliger te helpen in een verzorgingshuis, bij de kinderboerderij, in de speeltuin of ook gewoon door mantelzorg te bieden aan familie of vrienden. Die hoef je niet te motiveren om iets terug te doen voor de uitkering, dat doen ze vanuit hun eigen motivatie. Voor een kleine groep ligt dat anders. Die kan uit eigen beweging niet tot iets komen en moet gemotiveerd worden om iets te doen. Een nog kleinere groep wil ook niets. Voor die kleine groep is het wel degelijk goed om een verplichting op te kunnen leggen om iets voor de maatschappij te doen en sancties tegenover de weigering om iets te doen te kunnen te stellen. Daarom ben ik een groot voorstander van de verplichte tegenprestatie. Wel zou het goed zijn een aantal scherpe kantjes er af te halen. Zo vind ik de sancties die het rijk voor wil schrijven veel te zwaar (3 maanden geen uitkering) en vind ik dat gemeenten meer ruimte moeten krijgen om maatwerk te leveren. De laatste bewegingen in Den Haag suggereren dat die aanpassingen er komen. Een goede zaak.

Met enkele aanpassingen en nuanceringen geloof ik daarom wel in de noodzaak om een tegenprestatie voor te schrijven. Niet om mensen “iets terug te laten doen voor hun uitkering die ze van ons belastinggeld krijgen”. Wel omdat het voor iedereen individueel en voor de maatschappij als geheel goed is dat iedereen meedoet. Mensen worden niet uitgesloten, niet vergeten en wel gezien. Dat is de meerwaarde voor onze maatschappij.

Ger Lindeman

Het bericht Investeren in mensen verscheen eerst op PvdA Hoogezand-Sappemeer.