Poliflw

Ook Lenne Baboeram staat vandaag stil bij alle slachtoffers van oorlog en onderdrukking. In dit stuk staat ze stil bij de onderbelichte bijdrage van Surinaamse strijders in het Nederlandse verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Ik wens iedereen een bezinningsvolle herdenkingsdag.

Ik herdenk alle gevallenen, alle slachtoffers en alle dappere verzetsstrijders. Ook sta ik stil bij de voor velen onbekende verhalen van de honderden Surinamers die meestreden voor de bevrijding van Nederland.

Omdat ik zelf van Surinaamse afkomst ben herdenk ik in het bijzonder ook de Surinaamse mensen die door het fascisme sneuvelden in de Tweede Wereldoorlog.

Het verhaal van Anton de Kom laat hier in het bijzonder zien hoe strijders tegen het kolonialisme zich ook verzetten tegen het naziregime.

Anton de Kom vestigde zich in 1921 vanuit Suriname in Nederland, maar in 1932 keerde hij terug voor het verzet tegen het kwaadaardige koloniale bestuur van de Nederlanders. Na gevangenschap zonder uitzicht op een eerlijk proces keerde hij echter in 1933 weer terug naar Nederland, waar hij het beroemde boek “Wij slaven van Suriname” schreef en bijeenkomsten organiseerde over het kolonialisme.

Toen in Nederland de oorlog uitbrak voegde De Kom zich ook hier bij het verzet en zette hij zich in voor de vrijheid van het land dat zijn voorouders tot slaaf maakte. In deze jaren schreef hij onder andere artikelen in verzetsblad De Vonk. In 1944 werd De Kom echter voor zijn huis in het Bezuidenhout opgepakt en op 24 april 1945 stierf hij in Kamp Sandbostel.

In Amsterdam wordt Anton de Kom nog altijd jaarlijks herdacht bij zijn gedenkplaat voor de mannen van de Koopvaardij. In Suriname is er onder andere een universiteit naar hem vernoemd.

Naast De Kom sneuvelden meerdere andere Surinaamse Nederlanders uit Den Haag als gevolg van hun verzet tegen het naziregime. Zij vertellen een verhaal van onverschrokken moed én onbegrensde solidariteit.

Daarmee lieten zij zien dat vrijheid niet vanzelfsprekend is: vrijheid maken we samen!

Laten we de moed van de Surinaamse verzetsstrijders voortaan eren door ze een plek te geven in de dodenherdenking én in ons onderwijs. Mensen als Anton de Kom vormen een onmisbaar puzzelstuk in de verbonden geschiedenis van Nederland en Suriname en bij de strijd tegen onderdrukking.

Lenne is GroenLinkser en voorzitter van werkgroep sociaal

Ook Lenne Baboeram staat vandaag stil bij alle slachtoffers van oorlog en onderdrukking. In dit stuk staat ze stil bij de onderbelichte bijdrage van Surinaamse strijders in het Nederlandse verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Ik wens iedereen een bezinningsvolle herdenkingsdag.

Ik herdenk alle gevallenen, alle slachtoffers en alle dappere verzetsstrijders. Ook sta ik stil bij de voor velen onbekende verhalen van de honderden Surinamers die meestreden voor de bevrijding van Nederland.

Omdat ik zelf van Surinaamse afkomst ben herdenk ik in het bijzonder ook de Surinaamse mensen die door het fascisme sneuvelden in de Tweede Wereldoorlog.

Het verhaal van Anton de Kom laat hier in het bijzonder zien hoe strijders tegen het kolonialisme zich ook verzetten tegen het naziregime.

Anton de Kom vestigde zich in 1921 vanuit Suriname in Nederland, maar in 1932 keerde hij terug voor het verzet tegen het kwaadaardige koloniale bestuur van de Nederlanders. Na gevangenschap zonder uitzicht op een eerlijk proces keerde hij echter in 1933 weer terug naar Nederland, waar hij het beroemde boek “Wij slaven van Suriname” schreef en bijeenkomsten organiseerde over het kolonialisme.

Toen in Nederland de oorlog uitbrak voegde De Kom zich ook hier bij het verzet en zette hij zich in voor de vrijheid van het land dat zijn voorouders tot slaaf maakte. In deze jaren schreef hij onder andere artikelen in verzetsblad De Vonk. In 1944 werd De Kom echter voor zijn huis in het Bezuidenhout opgepakt en op 24 april 1945 stierf hij in Kamp Sandbostel.

In Amsterdam wordt Anton de Kom nog altijd jaarlijks herdacht bij zijn gedenkplaat voor de mannen van de Koopvaardij. In Suriname is er onder andere een universiteit naar hem vernoemd.

Naast De Kom sneuvelden meerdere andere Surinaamse Nederlanders uit Den Haag als gevolg van hun verzet tegen het naziregime. Zij vertellen een verhaal van onverschrokken moed én onbegrensde solidariteit.

Daarmee lieten zij zien dat vrijheid niet vanzelfsprekend is: vrijheid maken we samen!

Laten we de moed van de Surinaamse verzetsstrijders voortaan eren door ze een plek te geven in de dodenherdenking én in ons onderwijs. Mensen als Anton de Kom vormen een onmisbaar puzzelstuk in de verbonden geschiedenis van Nederland en Suriname en bij de strijd tegen onderdrukking.

Lenne is GroenLinkser en voorzitter van werkgroep sociaal

Vandaag is het 4 mei en herdenken we met zijn allen de doden en vieren we op 5 mei de bevrijding van ons land.

Ook tijdens deze Corona periode is het belangrijk dat we deze dagen stilstaan bij de slachtoffers die de oorlog hebben meegemaakt. We doen dit op gepaste wijze en blijven zoveel mogelijk thuis. Onze gedachten gaan ook uit naar de mensen die nu slachtoffer zijn van de huidige oorlogen wereldwijd en naar de vluchtelingen die geen kant op kunnen. Zij zitten gevangen in vluchtelingenkampen en hebben nog geen uitzicht op een betere toekomst tenzij wij hun die gaan bieden.

Door de lock-down is men zich steeds meer bewust van hoe vrijheid voelt. De vrijheid om te kunnen doen en laten wat je wilt. Deze vrijheid gun je iedereen.

De zoon van Sandra Schrijver heeft ooit een gedicht geschreven voor de palliatieve zorg, wat zij hieronder met jullie wil delen omdat zij vindt dat hij hiermee mooi heeft verwoord waarom we 4 en 5 mei herdenken.  

Verdwenen, verloren, weg

Verdwenen uit de toekomst

Verloren in het verleden

Weg uit het heden

Verdwenen, verloren, weg

Door zonder jou

In vrede verder, maar zonder jou

Groen nieuws! De gemeente is begonnen om de bomen die gemeentelijk bezit zijn, maar niet in de openbare ruimte staan, in kaart te brengen. Deze worden hierdoor beter beschermd. Dit naar aanleiding van een motie die onze wethouder Judith Bokhove (toen nog raadslid) in 2017 heeft ingediend en werd aangenomen. De verwachting is dat het uiterlijk 2 jaar gaat duren voordat alle bomen in kaart zijn gebracht.

Op de website van de gemeente Rotterdam staan de bomen die in een openbaar gebied staan al goed aangegeven. Rotterdam heeft bomen in het bezit die wel op gemeentegrond staan, maar niet in openbaar gebied, zoals bijvoorbeeld op schoolpleinen. Daardoor waren deze niet in kaart gebracht. En dat terwijl er op deze terreinen bomen staan die van grote waarde zijn voor de stad en omgeving, vanwege hun uitstraling en monumentaliteit.

De reden om óók deze bomen in kaart te brengen, zodat er bij herontwikkeling in een vroeg stadium rekening kan worden gehouden met de bestaande kwaliteiten. Ontwerpplannen kunnen daarop worden aangepast e zo worden er niet onnodig bomen gekapt.

Groen nieuws! De gemeente is begonnen om de bomen die gemeentelijk bezit zijn, maar niet in de openbare ruimte staan, in kaart te brengen. Deze worden hierdoor beter beschermd. Dit naar aanleiding van een motie die onze wethouder Judith Bokhove (toen nog raadslid) in 2017 heeft ingediend en werd aangenomen. De verwachting is dat het uiterlijk 2 jaar gaat duren voordat alle bomen in kaart zijn gebracht.

Op de website van de gemeente Rotterdam staan de bomen die in een openbaar gebied staan al goed aangegeven. Rotterdam heeft bomen in het bezit die wel op gemeentegrond staan, maar niet in openbaar gebied, zoals bijvoorbeeld op schoolpleinen. Daardoor waren deze niet in kaart gebracht. En dat terwijl er op deze terreinen bomen staan die van grote waarde zijn voor de stad en omgeving, vanwege hun uitstraling en monumentaliteit.

De reden om óók deze bomen in kaart te brengen is zodat er bij herontwikkeling in een vroeg stadium rekening kan worden gehouden met de bestaande kwaliteiten. Ontwerpplannen kunnen daarop worden aangepast en zo worden er niet onnodig bomen gekapt.

Raadslid Astrid Kockelkoren: “Niet alleen worden er zo’n 21.000 bomen in kaart gebracht, deze bomen worden ook voorzien van een onderhoudsadvies. Daarmee wordt de zorg voor deze vaak markante bomen nu eindelijk serieus genomen en dat is een heel mooi resultaat!”

Ruim 80 procent van de jonge vrouwen (18-34 jaar) heeft wel eens te maken gehad met straatintimidatie. Landelijk heeft de helft van de Nederlandse vrouwen wel eens te maken gehad met grensoverschrijdend gedrag (onder mannen is dat 19%). 45% van de Nederlandse vrouwen maakt in haar leven seksueel of fysiek geweld mee. 1 op de 10 vrouwen wordt in haar leven verkracht. In 94% van de gevallen van seksueel geweld is de dader een man.

Ik kan helaas niet zeggen dat ik geschrokken ben van deze cijfers. Daarvoor woon ik zelf al te lang in deze stad, en ken ik te veel vrouwen die dergelijke ervaringen hebben gehad. Ik ben de tel kwijt geraakt hoe vaak ik niet in het uitgaansleven ongewenste mannenhanden van mijn billen of borsten weg heb moeten slaan. Of wat te denken van het lesbische stel dat deze zomer seksuele verwensingen naar hun hoofd kreeg en vervolgens in elkaar geslagen werd. Het zijn helaas geen incidenten. Verdrietig en boos zelfs maken ze me wel. Iedereen hoort zich vrij en beschermd te kunnen bewegen, in welke stad of dorp dan ook. Dat is voor zeker de helft van de bevolking helaas nog altijd niet vanzelfsprekend.

Bedreigingen, uitbuiting en chantage pikken we niet. Niet op straat, niet in je eigen buurt, niet tijdens het uitgaan en niet online. Met die tekst lanceerde burgemeester Halsema in februari een breed programma om seksuele intimidatie en seksueel geweld in Amsterdam tegen te gaan, met de hashtag Jij staat #nietalleen.

Ik spreek regelmatig met middelbare scholieren, onder meer over gendergelijkheid. Wat me daarbij steeds weer opvalt is hoe gewend tienermeiden al zijn aan het feit dat ze een potentiële seksuele prooi zijn. In gesprek met een klas uit 5VWO vertelden meiden me de strategieën ze hebben ontwikkeld om mannen af te weren. ‘s Avonds altijd in groepjes over straat gaan bijvoorbeeld. In een ander gesprek opperde een meisje over er niet om de vijftig meter een meldpaal kon komen, zoals de wegenwacht palen op de snelwegen. De vraag of het wel normaal zou moeten zijn dat oudere mannen je naroepen op straat of betasten in een club werd niet meer gesteld. Alsof seksueel wangedrag voor vrouwen nu eenmaal bij het leven hoort.

Als vrouwen amper nog ter discussie stellen of seksueel grensoverschrijdend gedrag normaal is, waarom zouden mannen het dan nog doen?

Het zou niet normaal mogen zijn dat vrouwen het normaal vinden dat ze ‘s avonds altijd met een sleutelbos in hun hand over straat gaan, zei de burgemeester in een interview bij de lancering van haar maatregelen. De mannelijke interviewer bleef doorvragen naar de precieze aard en omvang het probleem. Alsof het probleem eerst in harde cijfers groot genoeg moest zijn om groots aangepakt te worden. Maar de gemeente Amsterdam kiest nu nadrukkelijk voor een aanpak waarin de slachtoffers centraal staan. Hopelijk volgen daarin meer gemeentes in heel Nederland. Voor meisjes en jonge vrouwen die behoefte hebben aan steun staat een ‘vriendin’ klaar, een Amsterdamse vrouw die een steun kan zijn. Er komt nader onderzoek om de problemen meer zichtbaar te maken. Meisjes en jonge vrouwen staan centraal bij de aanpak van online seksueel geweld, met name sextortion, het fenomeen waarbij vrouwen gechanteerd worden met in goed vertrouwen gedeelde seksuele foto’s of video’s.

De gemeente zegt hiermee ook tegen de slachtoffers: we geloven jullie.

We zien jullie.

We steunen jullie.

Dat signaal alleen al is zó belangrijk.

De interviewer vroeg zich ook af of het een Amsterdams probleem is. Nee, zeiden de vrouwelijke tafelgasten. Vanuit hun eigen ervaring wisten ze dat het overal voorkomt; grote en kleine steden, in grote en kleine dorpen, overal waar een dichte voordeur is, een stille straat of een drukke club. Ik schrik van het achteloze gemak haast waarmee jonge, kwetsbare meiden in een web van seksuele uitbuiting en geweld verstrikt raken. Hoe het versturen van een seksueel getinte foto het startschot kan zijn voor afpersing, gedwongen prostitutie en seksslavernij kan worden. Ik schrik ervan hoe slecht het lukt ze daar weer uit te helpen. Ook zij, juist zij verdienen alle zorg en bescherming die we kunnen bieden. Het is daarom een goed begin dat de gemeente Amsterdam nu komt met een speciale, persoonlijke aanpak voor meisjes en jonge vrouwen die het slachtoffer zijn van complexe problemen, zoals seksuele uitbuiting, psychiatrische problemen, schulden en huiselijk geweld. Maar bij zorg achteraf zou het eigenlijk niet mogen blijven. Hoe gaan we ervoor zorgen dat jonge vrouwen überhaupt niet in deze problematiek terecht komen?

Bij een aanpak tegen online seksueel geweld kan het onderwijs een belangrijke rol spelen. Denk bijvoorbeeld aan het signaleren en bespreekbaar maken. Ook moeten jongeren vooral zelf worden betrokken bij het onderzoek naar hun online leefwereld en sextortion. Bijna 5% van de meisjes in de vierde klas van de middelbare school (15-16 jaar) geeft aan dat zij wel eens gedwongen is tot een seksuele handeling (bij jongens 1%). Van de meisjes uit de tweede klas (13-14 jaar) geeft 3% dat aan (bij jongens 1%) .

Ik hoor vaak dat vrouwen bang zijn dat de politie hen niet zal geloven of dat er met aangifte niets gebeurt. Slechte ervaringen met de politie op dit vlak verspreiden zich gemakkelijk en hebben daardoor een langdurig negatief effect op de aangiftebereidheid.

Een idee is om binnen de politie een netwerk op te richten met speciale kennis van en aandacht voor vrouwen die te maken hebben met seksuele intimidatie of geweld. Een speciale groep binnen de politie, met een telefoonnummer, waarbij slachtoffers zich vertrouwd voelen en geloofd weten. En dat is hard nodig, want na het meemaken van seksueel geweld ondervindt 40% van de vrouwen psychische klachten als gevolg hiervan en 28% ondervindt seksuele problemen. 45% van de vrouwen die slachtoffer zijn van verkrachting ontwikkelt PTSS.

Helpen we met al deze maatregelen seksuele intimidatie en geweld de wereld uit? Zorgen we er zo voor dat geen enkele vrouw meer bang hoeft te zijn alleen de straat op te gaan, bang hoeft te zijn een man af te wijzen, bang hoeft te zijn een prooi te worden? Nee, natuurlijk niet. Daarvoor is een lange weg te gaan. Een eerste stap is dat meisjes en jonge vrouwen de straat weer kunnen claimen. En dat mannen en jongens zich uitspreken: ja, wij gunnen jou die ruimte. Zonder roepen, zonder kijken, zonder aanraken. Zondag is het internationale vrouwendag. De Women’s March op die dag is een uitgelezen moment om te laten zien dat de straat van ons allemaal is. Lopen jullie mee?

In de afgelopen jaren hebben we in de raad regelmatig aandacht gevraagd voor het oplaten van ballonnen en verspreiden van confetti. Na de carnavalsoptocht van 2019 werd het ons echt te gek en hebben we, onder andere samen met ProHengelo, een motie ingediend om hier echt een halt aan toe te roepen. De motie werd aangenomen!

Bij het voorbereiden van de motie had ik contact met ambtenaren die over het evenementenbeleid gaan. Ze gaven aan dat de motie hen niet ver genoeg kon gaan. Ze wilden eigenlijk alles verbieden wat tijdens evenementen in het rond gestrooid, gegooid of opgelaten wordt: ballonnen, confetti, rijst. Afgelopen januari las ik in de krant dat bij de opening van het parkeerterrein naast het nieuwe stadhuis confetti gebruikt werd, dat ging me wat ver. Na hier vragen over te hebben gesteld volgde spijt. We vonden het leuk om met een keer vragen te stellen, twee keer prijs te hebben qua publiciteit. Toch zijn we nog blijer als dergelijke vergissingen niet meer gemaakt worden.

Elske Mooijman

https://www.tubantia.nl/hengelo/gemeente-hengelo-lapt-confetti-verbod-aan-de-laars~adf4788d/https://www.tubantia.nl/hengelo/gemeente-hengelo-heeft-lesje-geleerd-geen-confetti-meer~ac33242e/164351409/

Kom naar de bijeenkomst van GroenLinks, PvdA & SP

met Jesse Klaver, Lilian Marijnissen en Lodewijk Asscher

Ons land verdient een hoopvol alternatief. Een progressief verhaal voor een nieuw tijdperk dat aanbreekt. Van solidariteit, menselijkheid en duurzaamheid.

Jesse komt samen met Lilian Marijnissen van de SP en Lodewijk Asscher van de PvdA met een boodschap richting het kabinet. Op dinsdagavond 3 maart om 19.00u (deuren open: 18.30u) in de Tolhuistuin in Amsterdam.

https://beweging.groenlinks.nl/linkse-bijeenkomst

Het drugsbeleid in Nederland moet veranderen en daar moet ook de gemeente Beekdaelen voor gaan lobbyen. Dat vinden wij GroenLinks/PvdA en D66.

Volgens ons en D66 is het enkel bestrijden van de drugshandel dweilen met de kraan open en niet effectief. Daarnaast zou het ook illegale handel, gevaar door hennepplantages en het dumpen van drugsafval in de hand werken.

De gemeente moet, samen met andere gemeenten in de regio, provincie en landelijk, aandringen op een ander drugsbeleid. Volgens dagblad De Limburger is het CDA tegen het reguleren van drugs. De Vernieuwingsgroep is niet tegen reguleren maar denkt dat dat een taak is van de overheid. 

Eerder stemde de Tweede Kamer al in met professionele wietteelt.