Poliflw

Het jaar begon met een wonderbaarlijke verruiming van het Kinderpardon. Deze bittere pil van het Regeerakkoord rolde begin van dit jaar zomaar van tafel. Een paar honderd kinderen en hun ouders, die hier al jaren zijn en hun plek hebben gevonden, kregen het prachtige bericht dat ze mochten blijven.

Ik herinner me nog goed hoe Joël Voordewind en ik op de late avond dat dit besluit viel op het Plein in Den Haag afscheid namen. ‘Het gaat gewoon lukken!’, zeiden we tegen elkaar. Zo mooi voor al die kinderen die we eerder persoonlijk hadden bezocht en tegen wie we hadden moeten zeggen dat het bij de onderhandelingen over het Regeerakkoord niet was gelukt. En nu ging deze deur opeens zomaar open.

In 2019 ging ook het Kindgebonden Budget omhoog, kwam er extra geld voor onderwijs, konden we de strijd tegen gedwongen prostitutie intensiveren, is er veel extra geld vrijgemaakt voor kringlooplandbouw en natuurherstel, ging de zorgtoeslag voor mensen met een krappe beurs omhoog, zetten duizenden jongeren zich via Maatschappelijke Diensttijd in voor hun naasten, ging Jos Douma als de Nederlandse ambassadeur voor Godsdienstvrijheid aan de slag, hebben we verder werk kunnen maken van ‘Waardig Ouder Worden’ en onze inzet voor onze ouderen. Ondertussen is de werkgelegenheid hoger dan ooit en vieren we binnenkort dat we alweer 75 jaar een vrij land zijn. Jullie begrijpen het, we blijven onze zegeningen tellen.

Het was het ook het jaar van het veelbesproken Klimaatakkoord. We hebben als fractie steeds ingezet op verlaging van de uitstoot van broeikasgassen, op schonere lucht, schone energie en op betere zorg voor de Schepping. Tegelijk zorgde het concept-Klimaatakkoord bij veel mensen voor veel onrust. Is het wel betaalbaar voor mensen zoals ik? Is het wel een eerlijk akkoord? Doet Nederland dit alleen of trekken we met andere landen op in Europa?

Begrijpelijke vragen die ons als fractie aanmoedigden er een groen, sociaal en rechtvaardig akkoord te maken. En volgens mij is dat behoorlijk gelukt. De lasten voor grote, vervuilende bedrijven gaan omhoog en de energiebelasting voor burgers gaat komend jaar omlaag. En Europa volgt nu het voorbeeld van Nederland en werkt aan een Green Deal voor ons continent. Die inzet past ons omdat we waardige rentmeesters willen zijn en Gods schepping goed willen doorgeven aan onze kinderen.

En toch.. Als ik er hier alleen maar een goed-nieuws-show van zou maken, zou ik dit jaar geen recht doen. Want 2019 is ook het jaar van de onvrede geweest. Onze Carola Schouten heeft zich twee keer verantwoord tegenover een vol Malieveld, er was de ingeramde deur van het Provinciehuis in Groningen, blokkades door boeren, onze Arie Slob had intensief overleg met stakende leraren en per mail en social media lieten veel mensen van zich horen. En we hebben hen gehoord..

Ik zou dolgraag iedereen die bezorgd of ontevreden is persoonlijk gerust kunnen stellen, maar ik kan dat niet. We zouden ons politieke werk graag foutloos en tot volle tevredenheid van alles en iedereen doen. Maar ook dat zal niet gaan. We zijn beperkte mensen en als politici ontkomen we niet aan onmogelijke keuzes en ontsnappen we niet aan de dilemma’s waarvan je ’s nachts wakker ligt. We doen ons werk met hart en ziel en misschien merkt u daar ook wel iets van. Juist ook als het middenin een stikstofcrisis soms heel pittig is.

Het is hartverwarmend hoeveel van jullie ons laten weten dat jullie bidden voor Carola, Arie, Paul en voor ons als Eerste en Tweede Kamerfracties. Zoals pas die man die, toen ik in een stoet andere treinreizigers de trap van station Amersfoort omhoogliep, me op de schouder tikte en zei: ‘Ik heb echt veel respect voor uw werk en ik bid voor jullie.’ En weg was hij.

Tegelijk zijn er ook mensen die minder respect voor ons hebben. Ook dat is een realiteit. En het is zelfs waar dat we soms ook de plank misslaan en het misschien wel beter hadden kunnen doen dan we gedaan hebben.

In onze familietraditie – en misschien ook wel in die van jullie – beëindigen we het jaar altijd met het lezen van Psalm 90. Ook aan het eind van het bewogen jaar 2019 zijn het deze oude, machtige woorden van Mozes die overblijven en waarmee we alles van het afgelopen jaar in de handen leggen van onze genadige God die de dingen kan laten meewerken ten goede:

Laat ons uw genade zien, Heer, onze God.

Het werk van onze handen, bevestig dat.

Ik ben ontzettend dankbaar voor de rol die onze prachtige partij mag vervullen in ons geseculariseerde land, voor de aanwas van nieuwe leden. Ik ben zo blij met al die jongere en oudere mensen die zich inzetten voor de vrede van hun stad en hun dorp. Voor een samenleving met aandacht voor elkaar.

Komend jaar zal – Deo Volente en als het kabinet missionair blijft – het laatste volle kalenderjaar van deze tijdelijke coalitie zijn. We zetten ons als ChristenUnie opnieuw met hart en ziel in voor rechtvaardig beleid, maar kijken ook nadrukkelijk naar de verkiezingen van 2021 en maken daarvoor alweer volop nieuwe plannen. Voor de liefhebbers heb ik daar ook in het essay ‘De Verloren Zoon en het verhaal van Nederland’ over geschreven.

Over die nieuwe plannen en m’n essay ga ik ook graag het gesprek met jullie aan. Met een nieuwe toer (www.christenunie.nl/ingesprek) hoop ik opnieuw al onze mooie provincies te bezoeken en ook bij u in de buurt door te praten over onze politieke keuzes van nu en onze dromen voor de volgende periode. Ik hoop velen van jullie daar te ontmoeten en ben benieuwd naar jullie opvattingen!

Dank voor jullie meeleven, jullie steun, feedback, gebeden. Ik wens jullie een veilige jaarwisseling toe en een gezegend 2020!

Door Lodewijk Asscher op 3 november 2019 Delen  

Er hangt verandering in de lucht. The Economist schrijft over “broken capitalism”. “Is capitalism in crisis?” vraagt Forbes zich af. En het antwoord is helder:  ja, het kapitalisme is in crisis en moet hervormd worden om de samenleving te dienen. Geen nieuws voor een sociaaldemocraat, maar eindelijk lijkt rechts ook het licht te zien. Na de ontmaskering van het verhaal dat welvaart vanzelf wel neerdaalt van de rijksten – trickle down – naar de rest van de samenleving, lijkt rechts zich langzaam te realiseren wat wij al lang wisten: ‘capitalism as we know it’ werkt vooral voor de happy few. Het goede nieuws is: er is een alternatief mogelijk dat werkt voor ons allemaal.

‘Capitalism as we know it’ werkt vooral voor de happy few

Ook in Nederland is de verandering bijna voelbaar. Na een jaar lang, op het belachelijke af, het afschaffen van de dividendbelasting te verdedigen – een ultieme oprisping van het aandeelhouderskapitalisme – is zelfs bij de VVD het besef doorgedrongen dat de relatie tussen de grootste bedrijven en de samenleving onder hoogspanning staat. Het verhaal van Klaas Dijhoff over zijn Philips-achtergrond laat zich simpel samenvatten als een pleidooi voor “gezellig kapitalisme”.

Probleem van de huidige inrichting van onze economie is dat slecht gedrag beloond wordt. Een bedrijf dat ten koste van werknemers en milieuschade ‘lean and mean’ opereert wordt op korte termijn beloond met hogere winsten en tevreden aandeelhouders. Concurrentie leidt al te vaak tot een race naar de bodem, een race die overheden meesleurt in een strijd om de laagste belastingtarieven en de minste bescherming van werknemers. Zie Ruttes verdediging van de dividendflop, hij voelde tot in het diepst van zijn vezels dat hij mee moest doen aan die race.

Concurrentie leidt al te vaak tot een race naar de bodem

Deze race erodeert het draagvlak onder de verzorgingsstaat en zorgt ervoor dat de lasten, risico’s en onzekerheid vooral bij de grote groep werkende mensen terecht komen. Zij krijgen onzekere contracten en van hen wordt een steeds hogere productiviteit in steeds moeilijker omstandigheden verwacht. Zet daar de kleine maar ultra welvarende aandeelhoudersklasse tegenover die zich door hun rijkdom verzekerd hebben van een veilig bestaan. Soms komt er wat terug via filantropie, maar Anand Giridharadas laat in zijn boek ‘Winners Take All’ goed zien dat dergelijke initiatieven – hoe sympathiek ze ook ogen – in feite een schaamlap zijn voor een uitbuitingseconomie.

Nu zijn er hier en daar pleidooien om dan maar afscheid te nemen van economische groei. Of van groei in het algemeen. Dat klinkt ook logisch als je ziet hoe gigantisch de ecologische schade is van ons huidige model en hoe  enorm ontwrichtend de verschillen tussen arm en rijk kunnen zijn. Toch vind ik dat een slecht idee.  Ik ben vicepremier geweest in een tijd van economische krimp en heb gezien hoe groot de impact is van werkloosheid voor mensen. Niet alleen op hun inkomen, ook op hun bestaan. Is het niet beter te streven naar economische vooruitgang in combinatie met maatschappelijke doelen?

Is het niet beter te streven naar economische vooruitgang in combinatie met maatschappelijke doelen?

Ik ben er van overtuigd dat ook werknemers graag zien dat hun werk – en hun bedrijf – bijdraagt aan meer dan alleen een beurskoers. De behoefte om ertoe te doen reken ik tot de fundamentele behoeften van ieder mens.

De behoefte om ertoe te doen reken ik tot de fundamentele behoeften van ieder mens

Wat kunnen we doen om samen een economie te creëren waarin iedereen zinvol werk doet en waarmee we samen nieuwe zekerheden voor de toekomst bouwen? Hoe kunnen we goed gedrag belonen en slecht gedrag beprijzen? Voor de Partij van de Arbeid is het altijd de missie geweest dat ieder mens bestaanszekerheid geniet en een kans op ontplooiing heeft. Zekerheid is niet schadelijk voor groei en vooruitgang, maar er juist een voorwaarde voor. In deze tijd vergt dat een aantal grote hervormingen.

Zekerheid is niet schadelijk voor groei en vooruitgang, maar er juist een voorwaarde voor

Een belangrijk onderdeel daarvan is dat bedrijven gaan stilstaan bij hun maatschappelijke rol. Hun missie. Aandeelhouders verwachten winstmaximalisatie op korte termijn, maar de samenleving verwacht terecht meer van bedrijven. In Frankrijk is daartoe een wet aangenomen. Die wet regelt in essentie drie dingen:

Aanvankelijk leidde de wet tot kritiek, maar bedrijven zijn er nu serieus mee bezig. Ze bespreken het met de werknemers. Wat doet ons bedrijf voor de samenleving, wat is onze echte toegevoegde waarde? Sommige Nederlandse bedrijven doen dat sowieso al. Een bedrijf als Tony Chocolonely vind ik een mooi voorbeeld. Zij maken winst, maar de missie is 100% slaafvrije chocolade. Ik wil dat alle Nederlandse bedrijven gaan stilstaan bij hun maatschappelijke missie en wil daarom een zelfde soort wet als in Frankrijk gaan maken.

Ik wil dat alle Nederlandse bedrijven gaan stilstaan bij hun maatschappelijke missie

Deze initiatiefwet is onderdeel van een bredere agenda. Belastingen moeten goed gedrag gaan belonen slecht gedrag bestraffen. In Oostenrijk doen ze dat al, door de winstbelasting te verhogen voor bedrijven die geld oppotten en te verlagen voor bedrijven die investeren. Verder is winstdeling nodig zodat welvaart eerlijker gedeeld wordt. En zeker werk moet weer de norm worden, met inspraak en invloed voor werkenden op het werk zelf, op beloningen (en maximale beloningsverschillen) en de balans tussen werk en privé.

Ik roep de CEO’s van de grote bedrijven op: laat zien dat dat je het goede wil doen en spreek je uit voor een dergelijke verandering! Want verantwoord kapitalisme gaat niet vanzelf, dat heeft de geschiedenis wel aangetoond. Maar we kunnen het wel degelijk veranderen.

Want verantwoord kapitalisme gaat niet vanzelf

Tweede Kamerlid

Het geld waar jij hard voor hebt gewerkt, veilig op een rekening. Een plek waar het niet kwijt kan raken doordat de bank weer te veel risico’s neemt in hun zucht naar winst. Een plek waar geen onzekerheid over negatieve spaarrentes bestaat. Een bankrekening waar vandaan je altijd kunt pinnen, overschrijven of contant geld opnemen ook in tijden van crisis. Een voorziening die aan de basis ligt van een goed functionerende, stabiele en democratische samenleving, net zoals de politie, de openbare scholen en de zorg. Dat is de Publieke Bank.

Met het initiatiefvoorstel van SP Kamerlid Mahir Alkaya - 100% veilig sparen en betalen - proberen we de Publieke Bank te verwerkelijken voor al die burgers die een veilig en eerlijk geldsysteem willen. Dit is een eerste stap in de richting die gesteund wordt door vele economen en hoogleraren, onder andere van het Sustainable Finance Lab, door de burgerbeweging Ons Geld, en recentelijk door de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid.

Dit fundament geeft ons allemaal de vrijheid om te kiezen: laat ik mijn geld veilig staan op de Publieke Bank of kies ik er voor om risico te nemen door het op een private bank zoals ING, ABN Amro of Rabobank te zetten. Ook geeft het ons als samenleving de vrijheid om te kiezen wanneer het extreme risicogedrag van banken weer leidt tot een financiële crisis: willen we ze eigenlijk wel weer redden van ons belastinggeld of maken we andere keuzes? Dit zal private banken dwingen meer verantwoord om te gaan met risico’s en verkleind de kans op een crisis.

Als we niet meer gegijzeld worden door de financiële sector kunnen we weer voor onszelf beslissen wat we voor onze gemeenschap belangrijk vinden. Een Publieke Bank is er voor de mensen, geeft ons een stabiel fundament om een maatschappij op te bouwen en de democratische keuzevrijheid die aan de basis ligt van een rechtvaardige samenleving.

Stop de klimaatbangmakerij en jaag de burgers niet op kosten!

Vragen van de leden Wilders en Kops (beiden PVV) aan de minister van Economische Zaken en Klimaat:

1.)

Bent u bekend met het bericht “Alarmerende klimaatstudie blijkt niet te kloppen – Zeespiegel stijgt niet zo hard”(*)?

2.)

Wat vindt u ervan dat wetenschappers een onderzoek, waaruit zou blijken dat de zeespiegel sneller zou stijgen, hebben moeten intrekken, omdat zij een ‘statistische fout’ hebben gemaakt?

3.)

4.)

Bent u ertoe bereid niet langer mee te doen aan deze klimaatbangmakerij, direct te stoppen met uw eigen klimaatagenda en de burgers niet langer op kosten te jagen? Zo nee, waarom niet?

(*) De Telegraaf, 30-9-2019

De rente is historisch laag en dreigt zelfs negatief te worden. Bijna alle pensioenfondsen komen erdoor in de problemen en moeten 8 miljoen pensioenen verlagen. Ook sparen dreigt geld te gaan kosten in plaats van dat het je geld oplevert. Wij stelden drie vragen aan SP-Kamerlid Renske Leijten over de lage rente én de Europese Centrale Bank.

Wat heeft het beleid van de Europese Centrale Bank met de lage rente te maken?

De instelling die gaat over al het beleid dat te maken heeft met de euro heet de Europese Centrale Bank. In de afgelopen jaren heeft de Europese Centrale Bank, om de economie te stimuleren, heel veel geld in het Europese financiële stelsel gepompt. Inmiddels wel zo’n 2600 miljard. Een astronomisch bedrag dus. Vanaf november komt daar elke maand 20 miljard bij. Daarnaast hebben ze onlangs de rente verlaagd. Dat zorgt ervoor dat multinationals en aandeelhouders gigantische winsten kunnen maken.

Wat zijn de gevolgen van dit beleid?

Vooral de banken profiteren van al dat geld dat in het financiële stelsel wordt gepompt. Gewone mensen profiteren daar niet van. De gevolgen van die renteverlaging van de ECB zijn gigantisch voor mensen met spaargeld of mensen op zoek zijn naar een betaalbare woning. Inkomens gaan niet omhoog en de pensioenen gaan omlaag.

Wat moet er volgens de SP gebeuren?

De SP roept op de negatieve rente op spaargeld te verbieden zoals in België, het Verenigd Koninkrijk en de VS. Niets staat ons in de weg om een negatieve rente te verbieden. Zorg daarnaast ervoor dat er weer nieuwe betaalbare woningen bijgebouwd worden. En zorg er voor dat de verlagingen van 8 miljoen pensioenen niet doorgaan.

Het is tijd voor rechtvaardigheid! Ben je nog geen vriend voor rechtvaardigheid? Sluit je dan nu aan!

Maak warmtenetten goedkoper dan gas

Tweede Kamerlid Matthijs Sienot wil dat het voor mensen zo makkelijk en goedkoop mogelijk wordt om hun huis te verwarmen met schone energie. Warmtenetten zijn daarvoor in principe zeer geschikt. Maar dan moeten we wel zorgen dat warmte goedkoper wordt dan gas.

Dat betekent op de eerste plaats dat de wettelijke koppeling tussen de stijgende gasprijs en de warmteprijs moet worden losgelaten. Zeker nu de gasprijs stijgt als gevolg van de klimaatafspraken.

Matthijs Sienot: “Die extra inkomsten steken de bedrijven, monopolisten nota bene, in hun eigen zak. En als klant heb je niks te kiezen. Dat is ridicuul! We willen juist mensen verleiden om over te stappen op schone energie. En als je kiest voor schoon, dan moet de energierekening omlaag in plaats van omhoog. Daarom mag wat D66 betreft de prijs van warmte via een warmtenet niet langer automatisch stijgen.”

Met warmtenetten kan bijvoorbeeld aardwarmte of restwarmte van datacenters of waterzuiveringsbedrijven worden gebruikt om huizen te verwarmen. Een gasaansluiting is dan niet meer nodig. Maar er zitten nu nog teveel haken en ogen aan. Het Rijk en gemeenten hebben samen met grote warmtebedrijven een verdienmodel gemaakt. Je kan bijvoorbeeld worden verplicht om op een warmtenet aangesloten te worden. Als je dat niet wil, dan kun je een afsluitboete voor je kiezen krijgen van soms wel duizenden euro’s. Kortom: warmtebedrijven hebben een monopolie en inwoners hebben niets te kiezen. Maar de bewoners draaien wel op voor de stijgende rekening. En dat voor warmte die in veel gevallen ook nog eens niet schoon is opgewekt.

Sienot wil daarom het monopolie van warmtebedrijven doorbreken: “De kern van het probleem is dat de overheid en bedrijven bepalen, terwijl de mensen mogen betalen. Grote bedrijven zoals Eneco en Vattenfall krijgen nagenoeg vrij spel, in plaats van dat ze klanten verleiden met een goede aanbieding. Hierdoor zijn mensen per jaar al snel meer dan 200 euro duurder uit dan bij een gas-aansluiting. Dat is de wereld op zijn kop. Als we mensen willen verleiden van het gas af te gaan, moeten we wel iets makkelijkers en goedkopers komen brengen.”

In het klimaatakkoord is afgesproken dat in 2030 1,2 miljoen woningen op warmtenetten zijn aangesloten. Dat zijn er drie keer zo veel als nu. D66 wil dat het kabinet deze uitbreiding aangrijpt om het voor mensen echt aantrekkelijk te maken om over te stappen naar een warmtenet. Daarbij worden wat D66 betreft niet de monopolisten, maar de bewoners centraal gesteld.

Sienot noemt in zijn plan vijf concrete knelpunten en oplossingen:

Koppel de prijs van warmte los van de prijs van gas

Nu is de warmteprijs gekoppeld aan de (stijgende) gasprijs. D66 stelt voor dat deze ‘Niet Meer Dan Anders’-gasreferentie wordt vervangen door een kostprijs-plus model. Daarmee wordt een aansluiting op een warmtenet goedkoper.

Zorg voor meer schone warmtebronnen

75% van de warmtenetten is nu aangesloten op een vervuilende bron, zoals warmte van een gas- of kolencentrale. D66 wil daarom dat het kabinet groene voorwaarden stelt, bijvoorbeeld voor CO2-uitstoot en het minimale aandeel hernieuwbare warmte.

Gemeenten maken nu vaak achter gesloten deuren afspraken met het gevestigde warmtebedrijf. D66 wil juist dat verschillende bedrijven klanten proberen te verleiden voor hun aanbod te kiezen. Dit zorgt voor innovatie, lage prijzen en een goede dienstverlening.

Maak de tarieven voor warmtenetten inzichtelijk

Geef bewoners inzicht in de kosten voor een warmtenet en maak het mogelijk om warmtenetten onderling te vergelijken. Dit zorgt ervoor dat mensen kunnen kiezen.

Laat mensen zelf bepalen of ze een aansluiting op het warmtenet willen

Veel gemeenten verplichten bewoners om een aansluiting te nemen op een warmtenet. Als je dat niet wil, betaal je een boete van duizenden euro’s. Hierdoor ligt het ondernemersrisico bij klanten die verder geen invloed hebben op welk warmtenet er komt en welke warmte er wordt afgenomen. Bovendien blijkt uit de ervaringen in het buitenland dat een aansluitverplichting niet nodig is om een goed product te bieden.

Klik hier voor de visie ‘Voor meer schone warmte: zet de bewoner op 1 voor betaalbare warmtenetten’.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook