Poliflw

Ben je afhankelijk van een bijstandsuitkering? Wat is dan jouw ervaring in de gemeente Zaanstad? En hoe kan het anders? Kom en praat mee op de bijeenkomst van en voor mensen in de bijstand op vrijdag 6 september van 14.30 u tot 17.00 uur in Buurtcentrum Poelenburcht, Weerpad 1-a, 1504 NX Zaanstad. In Zaanstad is nog veel te verbeteren. Inwoners met een bijstandsuitkering missen aandacht voor hun persoonlijke situatie en ontmoeten te weinig respect, vertrouwen en steun bij blijvend werk en een behoorlijk inkomen. Je herkent het vast: We worden bang gemaakt, met wantrouwen bekeken en gecontroleerd. We moeten werken voor niks. Anders krijgen we een lagere uitkering of stopt onze uitkering, We moeten solliciteren, maar er zijn nauwelijks vaste banen. Er wordt slecht naar ons geluisterd. Kortom we hebben een onzeker en kwetsbaar leven. Herken je dit? Kom dan naar de bijeenkomst. De bijeenkomst wordt georganiseerd door de onlangs opgerichte groep Zaanse Bijstand. Aan de actiegroep nemen baanlozen en mensen van de FNV, de PvdA, de SP en Doorbraak deel. Tijdens de bijeenkomst praten we over wat we meemaken. En wat we er tegen kunnen doen. We weten uit ervaring wat het is om een uitkering te hebben. Een ding is zeker: Samen staan we sterk! Samen kunnen we vechten tegen misbruik. Uit ervaring weten we dat protest loont. We moeten ons niet laten verdelen, maar elkaar steunen. Koffie/thee en wat lekkers staan klaar. Het is mogelijk om je kinderen mee te nemen.

Datum en tijd: 

vrijdag, 6 september, 2019 - 14:30 tot 17:00

Waar: 

Buurtcentrum Poelenburcht, Weerpad 1a, Zaandam

‘Gemeenten creëren nog steeds te weinig arbeidsplaatsen voor mensen met een geestelijke of lichamelijke beperking’, een klein bericht waar je snel overheen leest. Het bracht mij terug naar een interview uit de tijd dat het bericht kwam dat de Baanstede zou worden opgeheven. Wat doet het met mensen als hun leven overhoop wordt gegooid.

Door: Wim Verhoeven – de Koffiekring

Op tafel liggen de krantenknipsels van de afgelopen tijd met titels waardoor veel onrust en frustratie naar voren komt. Onder het genot van een kop koffie zullen we een gesprek hebben over de maatschappelijke veranderingen. Hoe zien zij de wereld waarin we leven? Alvorens over allerlei zaken te spreken, belanden we automatisch bij het moment dat de wereld voor hen totaal veranderde.

Op die nare dag werd aangekondigd dat de Baanstede zou worden gesloten. ‘We waren volledig ontdaan’ en ‘het voelde alsof er iemand was overleden, zijn uitspraken die er niet om liegen. Voor deze datum, dus vroeger, gingen ze met plezier naar het werk. De emotie is voelbaar en het wordt nog erger. Een messcherpe analyse volgt. ‘Als er aan het bestaan getornd wordt ontstaan er voor ons grote problemen’. Dit zou voor iedereen kunnen gelden, maar hier kan het nog veel ernstiger uitpakken.

Een van de vrouwen geeft een kijkje achter de schermen. Ze zegt dat de radeloosheid menigeen naar de rand van de afgrond heeft gedreven. Sommigen hebben deze ‘diepte’ bewust opgezocht. Iedereen is het erover eens dat de overheid hen niet zo mag behandelen. Het verdwijnen van sociale contacten, isolement en eenzaamheid doemen als een spookbeeld op. Zij vinden dat mensen opzij worden gedrukt.

Een andere vrouw werkt al bijna veertig jaar in het bedrijf. De onzekerheid knaagt aan hen en wordt als dodelijk omschreven. Alle moeite die ze hebben gedaan om het bedrijf te redden, hebben tot niets geleid. ‘De handtekeningen van de actie zijn zo de prullenbak in gegaan’ en ‘de overheid luistert niet naar ons’, zijn uitlatingen die aan duidelijkheid niets te wensen overlaten.

De groep denkt dat de beleidsmakers geen flauw idee hebben wat ze aanrichten, maar voelt zich tegelijkertijd een blok aan het been van de gemeente. De samenleving wordt in het algemeen als ingewikkeld gezien. De vele regelingen die door de overheid als een kerstboom zijn opgetuigd, de zaken die per internet moeten worden geregeld, een bewindvoerder die zich van de domme houdt, maken het leven niet gemakkelijk.

Ondanks de situatie is er ruimte voor medeleven. ‘Het is schandalig dat er in ons land een voedselbank is’. We vinden het heel erg voor de mensen die het betreft. Er zijn weinig mogelijkheden volgens de groep om iets extra’s te doen. Iemand zou best naar een sportschool willen, maar een abonnement zit er niet in.

Het gesprek eindigt met een actueel onderwerp. Zien de deelnemers een toekomst waar mensen in wijken, ongeacht de problemen, elkaar zullen ondersteunen? Iemand bedenkt ter plaatse de uitspraak: ‘In een sprookjesbos gaan mensen elkaar helpen!’.  Onrust, frustratie, twijfel en onzekerheid zijn woorden die blijven hangen. Veel stof om over na te denken!

En dat slaat niet alleen op de bodemdaling Binnen de muren van een prachtig monument vindt een ogenschijnlijk rustige en uitgebalanceerde discussie plaats. De sfeer verandert plotseling als een 94-jarige haar ongenoegen uit over de huidige gang van zaken in onze maatschappij. Anderen luisteren met verbijstering als zij verkondigt nog deel te willen nemen aan acties op straat. Zij begrijpt niet dat een groot deel van de bevolking, zoals zij zegt, is veranderd in makke schapen.

Door: Wim Verhoeven - De Koffiekring

Op steeds meer plekken stellen mensen eenzelfde vraag, die ook een zekere machteloosheid in zich draagt. Wat moeten we doen als we ondergetrokken worden, niet door de zee maar door de financiële problemen? De ontelbare berichten in de door de overheid aangestuurde media trachten volgens de discussie-tafels de massa te masseren en rijp te maken voor een verdere verlaging van de pensioenen.

Vanaf 1 november is het regelmatig raak en vliegen de superlatieven om de oren van de lezers die moeten gaan geloven dat dit de werkelijkheid is. ‘Pensioenpot uitgehold - pensioenen precair -  elke dag iets dichter bij de verlaging van de pensioenen - economie draait volop, maar pensioenen blijven achter’, een onafzienbare stroom die wil laten zien dat het nu eenmaal niet anders kan. Daarachter schuilt een duistere kracht die likkebaardend naar de beschikbare 1500 miljard euro kijkt die verschillende bronnen melden. Hiermee zou voor 50 jaar uitkeringen zijn afgedekt.

Sommige berichten spreken over een beoogd terugdringen van de staatsschuld, anderen wijzen op een Europees pensioen.  ‘Sterf op tijd’, lijkt volgens sommigen een beter recept dan afwachten, zeker als ik spreek met mensen die hulpverlenen aan ouderen. Volgens deze bronnen zijn er steeds meer armen, die toch niet klagen, omdat ze zich hiervoor schamen en ze dat van oudsher niet gewend zijn: ‘dat doe je niet’.

De oogst van de laatste tijd laat zien dat we op vele fronten op een doodlopende weg zitten. De huizenmarkt zit inmiddels zo vast dat men spreekt over het verdelen van schaarste. Een nieuw woord ‘spoedzoekers’ wordt geïntroduceerd dat de tragikomische betekenis heeft dat gewone woningzoekenden beter kunnen emigreren. In dit wonderlijke ‘paradijs’ zie je zaken die onwerkelijk lijken maar wel degelijk plaatsvinden.

Inmiddels komt een flink deel van de mensen met een middeninkomen bij de voedselbank terecht (De Unie).  De vijftig plusser blijft werkloos, dus zonder vooruitzicht. (NDH 13/11). Het Noordhollands Dagblad meldt op 12 november dat inmiddels twintig procent van al het verzuim op het werk stress gerelateerd is. Drugsgebruik onder jongeren heeft epidemische vormen aangenomen. (O.a. GHB).

Velen begrijpen de berichten helemaal niet meer zoals het feit dat iemand uit een andere EU-lidstaat na één dag werken recht moet hebben op een Nederlandse uitkering. Dit zoals de commissie Sociale Zaken en Werkgelegenheid van het Europees parlement wil. Het ‘vaderland’ is veranderd in een doolhof waarin steeds meer mensen de weg kwijtraken. In het Stadsblad van 7 november worden nieuwe professionele hulptroepen geïntroduceerd om de toenemende groep van mensen die buitengesloten worden te gaan ondersteunen. Zakken we steeds verder weg?

Op het adres Wognumsebuurt 2 in Alkmaar is één van de UWV-kantoren gevestigd. Voor de ingang staan betonnen palen om te voorkomen dat iemand met een auto naar binnenrijdt, het is immers al een keer gebeurd. Bij de balie word je opgewacht door vriendelijke bewakers van een commerciële veiligheidsdienst. Na paspoortcontrole word je als bezoeker door poortjes verwezen naar de wachtkamer, welke momenteel verbouwd wordt. En dan begint de spanning voor hen die bij het UWV moeten zijn.

Door: Willem Croese - Afdelingsvoorzitter SP Zaanstreek

Aan lange tafels zitten mensen ongemakkelijk te wachten met hun documenten en medicatie voor het gesprek dat zij krijgen met een keuringsarts of arbeidsdeskundige. Sommige wachtenden doden de tijd met het lezen van een krant of de laatste berichten op de smartphone. En als dan de deur weer opengaat van de wachtkamer roept een UWV-medewerker de naam van één van de aanwezigen. Je wordt welkom geheten en dan volg je de UWV’er. De één neemt je met de lift mee en de ander gaat via de trap naar boven. Een trucje? Jazeker, want degene die slecht ter been is moet al meteen aangeven van de lift gebruik te maken. In lange gangen zet de UWV’er de pas er in en jij sjokt hier in eigen tempo achteraan.

In de spreekkamer van de keuringsarts neem je plaats aan het bureau. De arts tuurt naar het scherm van de computer en vraagt naar de gegevens van de ‘cliënt’ en de eventuele begeleider. Standaard is de vraag hoe het met de betrokkene gaat. De meesten zijn bijdehand genoeg om te antwoorden dat het niet goed gaat. Anderen klappen dicht en laten het vragenvuur van de keuringsarts op zich afkomen. Gegarandeerd dat er geïnformeerd wordt naar de dagindeling en als het niet duidelijk genoeg is krijg je een soortgelijke vraag tien minuten later nog een keer. Artsenbezoeken, therapieën, onderzoeken, operaties, medicatie, privéleven noem het maar op, alles komt voorbij. Niet altijd blijft het alleen bij vragen, ook lichamelijk onderzoek kan volgen.

Aan het einde van zo’n bezoek dekt de keuringsarts zich in met de mededeling dat hij of zij niet gaat over het afschattingsbeleid en meldt dan dat je nog een keer moet komen naar het UWV maar dan bij de arbeidsdeskundige die het oordeel vertelt en deze gesprekken vinden doorgaans beneden naast de wachtkamer plaats. Een van de meest recente gevallen die echt schrijnend is betreft een 64-jarige man die 45 jaar dezelfde werkgever heeft gediend. De man werd ziek (burn-out) en naar later bleek had hij ook kanker. Na chemokuren en een operatie kreeg hij van de arbeidsdeskundige te horen dat meneer nog wel twintig uur kan werken tot aan zijn pensioen op 67-jarige leeftijd als plantenverdeler. Zoiets verzin je toch niet? En dan is het UWV-antwoord dat deze uitslag uit de computer komt rollen. Tja, na zo’n moment rest nog in verweer gaan middels een hoorzitting.

Tips zijn: neem altijd iemand mee ga nooit alleen naar het UWV immers twee horen meer dan één, het liefst met een onafhankelijk iemand; en bij verweer neem een jurist in de armen. Opvallend is namelijk dat vooral vijftigplussers minder dan 35 procent worden afgekeurd en dat betekent nul euro onderaan de streep. Ook jongeren die bijvoorbeeld een Wajonguitkering ontvangen hebben het niet makkelijk. Sowieso is de stelling dat mensen makkelijk een uitkering krijgen een regelrechte fabel. De arbeidsongeschikten die ‘geen’ uitkering ontvangen wil je niet graag de kost geven, want dat zijn er echt veel of je moet in de ook al niet zaligmakende Bijstand belanden met sollicitatieplicht en dergelijke, tweeverdieners zijn in dit geval de grootste slachtoffers van het systeem.

Al met al ziek zijn is geen pretje. Zeker niet met keuringen en het oordeel van het UWV. Velen zullen helaas deze gang nog moeten maken.

Zaanstad houdt dictatuur bijstandsgerechtigden in stand, motie regelarme bijstand oudere bijstandsgerechtigden afgewezen. Bij de begrotingsvergadering van 13 februari heeft de SP een aantal moties ingediend en mede ingediend. De belangrijkste discussie ging over armoede en bijstand. De gemeente Zaanstad heeft een hard beleid voor bijstandsgerechtigden, harder dan de meeste andere gemeenten in de regio.

door: Evert Hartog - SP Zaanstad raadslid

Afgesproken is dat met alle bijstandsgerechtigden het gesprek wordt aangegaan en dat met al die bijstandsgerechtigden een plan van aanpak wordt gemaakt. Dat zijn er meer dan 5.000. Zaanstad heeft het lot van bijstandsgerechtigden jarenlang verwaarloosd. Nu er tekorten zijn op de begroting is het doel veel mensen uit de bijstand te krijgen, insteek is een bezuiniging.

Op zichzelf is het natuurlijk een goed streven er voor te zorgen dat er minder mensen in de bijstand zitten. Niemand zit daar voor zijn plezier in. Het zou een goed streven zijn om al deze Zaankanters beter te ondersteunen en meer kansen te geven op werk, of een andere zinvolle invulling van hun leven.

Helaas pakt het anders uit. Het bureau A-rea dat de gemeente Zaanstad heeft ingeschakeld om mensen op weg te helpen en te beoordelen op capaciteit voor werk, richt zich uitsluitend op een succesvolle re-integratie in het arbeidsproces, ook bij mensen die ziek zijn. Meer dan de helft van alle bijstandsgerechtigden die lang in de bijstand zitten is ziek. Voor het grootste deel van deze mensen is een betaalde baan geen optie.

Daarnaast zijn er veel oudere bijstandsgerechtigden. Zij solliciteren zich suf, maar dat heeft geen enkele zin. Slechts 2,6 % van alle bijstandsgerechtigden die ouder zijn dan 50 vindt werk. Toch worden zij verplicht te blijven solliciteren. Ook als het zinloos is.

Wel kan de gemeente besluiten de sollicitatieplicht te versoepelen voor oudere bijstandsgerechtigden. Dat kan vanaf 57,5 jaar. Zaanstad zegt dit op te lossen met maatwerk en zo een plan van aanpak te maken dat aansluit op de situatie.

Helaas is de werkelijkheid minder mooi dan het college voorstelt. Via een sociaal advocaat en de lokale vertegenwoordigers van de FNV krijg ik regelmatig schrijnende voorbeelden te zien waarbij de gemeente zich misdraagt en misbruik maakt van haar macht. Er worden uitkeringen verlaagd als straf als de gemeente vindt dat de betrokkene niet voldoende meewerkt. (31 keer alleen al in Poelenburg het afgelopen jaar). Armoede wordt zo vergroot in plaats van verholpen. Ook bij gezinnen met kinderen wordt de uitkering gekort. Van zeer nabij heb ik meegemaakt hoe dictatoriaal de gemeente zich opstelt.

De SP moties: De SP heeft een aantal moties ingediend met betrekking tot armoede en bijstand om de slechte aanpak van de gemeente te stoppen.

Een motie om geen werk meer uit te besteden aan bedrijven die werknemers uitbuiten met behulp van belastinggeld, zoals het bedrijf Eurest, dat de gemeente inhuurt voor schoonmaakwerk en huismeesters werd niet aangenomen. Deze misstand blijft dus bestaan. Een gezamenlijke motie met Denk, PvdD en PvdA voor de bestrijding van armoede bij kinderen is met 1 stem verschil aangenomen. De rechtse partijen (VVD, DZ POV PVV, CDA) waren uiteraard tegen. Zaanstad kan het nu niet meer maken uitkeringen te korten bij huishoudens met kinderen.

Een motie voor regelarme bijstand voor oudere werklozen werd niet aangenomen. De gemeente vindt dat bijstandsgerechtigden onmondige kinderen zijn en moeten worden gedwongen naar de pijpen van een incompetent ambtelijk apparaat te dansen. Er is nog geen licht aan de horizon voor deze groep. Wel kwamen meerdere raadsleden van andere fracties na afloop naar mij toe om er over te praten. Ik had kennelijk een gevoelige snaar geraakt.

Een motie voor meer privacy aan de open balies in het stadhuis, daar waar gesprekken moeten worden gevoerd over zeer emotionele en privacygevoelige zaken zoals WW, bijstand en de strafkortingen, is unaniem aangenomen. Dat is hard nodig want bij deze privacy gevoelige gesprekken kan alles bij de aangrenzende balie worden gehoord. Dat is vernederend en het is in strijd met de nieuwe privacywet AVG.

Zie link:

https://zaanstad.nieuws.nl/actueel/23848/nu-al-maatwerk-afschaffen-sollicitatieplicht-oudere-werkloze-overbodig/ https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/bijstand/vraag-en-antwoord/wat-zijn-mijn-rechten-en-plichten-in-de-bijstand https://zaanstad.raadsinformatie.nl/document/6977814/2/Motie%2036%20Privacy%20balie%20UWV_Gemeente_ https://zaanstad.raadsinformatie.nl/document/7018866/3/Motie%2027_1%20Bestrijding%20armoede%20bij%20kinderen_

Vorig jaar stond ik hier ook en toen en gaf ik het toenmalige college namens de SP een vette onvoldoende. Wij beschouwen dit college, met de vele – eigenlijk te veel – nieuwe wethouders als een nieuwe klas die het voordeel van de twijfel verdient. Dat het geldverslindende Cultuurcluster na druk vanuit de Zaanse samenleving is afgeblazen en er een hele nieuwe cultuurvisie met inbreng van alle betrokkenen tot stand lijkt te komen, is een mooi begin. Uiteraard rekenen we daarnaast op het sociale gezicht van de wethouders van vooral ROSA en PvdA in dit college om rechtvaardig sociaal beleid te voeren en betaalbare woningen te bouwen.

Om met dat eerste te beginnen: we rekenen erop dat de wethouder van de PvdA, die puin mag ruimen van vorige kabinetten waar haar partij aan deelnam, toegang tot de jeugdzorg in Zaanstad garandeert voor wie dat nodig heeft. En dat de wethouder van ROSA een warm beleid op Werk en inkomen neerzet dat leidt tot échte banen voor wie dat kan en wil.

Daarom dient de SP een motie in om te stoppen met het uitbesteden van gemeentelijke taken aan multinationals. Een motie om de privacy en daarmee de waardigheid van bewoners die voor hulp bij de gemeente aankloppen te garanderen. En een motie om 60-plussers in de bijstand met rust te laten.

Omdat de betaalbaarheid van woningen in Zaanstad onder druk staat en zelfs de magere belofte van dit college voor het bouwen van voldoende sociale huurwoningen volgens haar eigen voorspelling niet nagekomen dreigt te worden, vragen de SP en GroenLinks in een motie om een plan van aanpak om gemiddeld minstens 30% sociaal te gaan bouwen in nieuwbouwprojecten.

Ondertussen heeft de actualiteit de VVD en het CDA in dit college ingehaald, en ligt de verbinding A8-A9 dood in het water omdat geen van de varianten - zoals door ons voorspeld - voor de Unesco acceptabel is. De SP en GroenLinks stellen daarom in een amendement voor om het voor deze gedoemde verbinding gereserveerde geld te investeren in de leefbaarheid van Zaanstad-Noord, waar veel bewoners verwachtingen hadden van de doorstroming met de verbinding van de A8 en A9.

De SP staat voor klimaatrechtvaardigheid. Laat het redden van het klimaat geen hobby van de rijken zijn, maar verdeel de lasten eerlijk. Daarom komen wij met een voorstel om de vage toezegging van dit college in de begroting over dat de afvalstoffenheffing niet te veel zal stijgen, te veranderen in een garantie dat bewoners niet duurder uit zijn als ze hun afval netjes aanbieden.

Over voorstellen om het fijnstof en het lawaai van bijvoorbeeld de A8 te beperken en om meer sociale huurwoningen goed te isoleren zónder dat de huren meteen veel stijgen, zijn we nog in overleg met diverse partijen. Alle partijen – oppositie of coalitie – zijn welkom om over deze en andere voorstellen mee te denken.

We roepen daarnaast het college op om de streken van eerdere colleges, waaronder het laten zitten van een wethouder die er niet hoorde te zitten, niet over te nemen. Maar de beloofde nieuwe manier van werken voortvarend op te pakken. Dus niet alleen met een nieuwe cultuurvisie, maar ook met écht een nieuwe woonvisie: een nieuwe visie op wonen voor iedereen, in plaats van alleen maar het updaten (actualiseren) van oude achterhaalde plannen. Ook voor de woonvisie kunt u van de SP mooie constructieve voorstellen tegemoet zien, zoals over betere isolatie, kortere wachtlijsten en funderingsherstel.

Tot slot roep ik hierbij uitdrukkelijk de collegepartijen op om het dualisme serieus te nemen en zich letterlijk niets aan te trekken van hun eigen wethouders als er niets in het collegeakkoord in de weg staat van het beter maken van onze stad. Maak de belofte om afstand te nemen van de muffe oude politiek van achterkamertjes waar, stel u constructief op. Denk niet in problemen, maar kijk naar mogelijkheden om het belang van ál onze inwoners te behartigen: wit of gekleurd, jong of oud, in Noord of in Poelenburg, rijk of arm en alles daartussenin! Sociaal, groen en rechtvaardig!

Patrick Zoomermeijer - Fractievoorzitter SP Zaanstad

Sinds enkele jaren geeft IVIO lessen in de Nederlandse taal in Zaanstad. Voor deze lessen wordt een aantal lokalen van bibliotheken, buurthuizen en enkele andere instellingen gebruikt, waaronder de Noorderkerk en Het Blauwe Pand. De ervaringen van cursisten in voornamelijk het Blauwe Pand is over het algemeen niet positief. Zou zouden tot 25 cursisten les krijgen in een ruimte met een capaciteit van 15 personen. In deze ruimte zijn ook technische problemen, zoals ramen die niet open kunnen.

De cursisten van A2, B1 en B2 hebben in veel gevallen dezelfde lessen en lestijden. Ook zouden er bij elke les nieuwe cursisten aansluiten, terwijl de cursus een traject is dat doorgezet moet worden. Hierdoor ontstaat er een kloof tussen de cursisten. Bij cursussen met 25-30 cursisten is meestal één leraar aanwezig in het lokaal. Assistenten zijn incidenteel aanwezig, maar zouden niet lang blijven.

Ondanks deze omstandigheden heeft de contractmanager of een functionaris van de gemeente tot op heden geen lessen hebben bezocht en/of contact gehad met studenten en docenten.1 Er werd echter wel besloten dat deze cursussen succesvol zijn, gebaseerd op de maandelijkse rapporten. 92% van de cursisten zou in 2017 het traject hebben afgerond en een diploma hebben behaald, maar volgens een verklaring van een leraar ligt het slagingspercentage van de NT2 I en II examens behoorlijk onder de verwachtingen.

Vragen SP Bent u bekend met de misstanden bij de taalcursussen van IVIO? Bent u het met onze fractie eens dat deze cursussen, hoewel niet verplicht, van groot belang zijn voor de taalontwikkeling en integratie van mensen met Nederlands als tweede taal? Zo nee, graag een gemotiveerde uitleg. Bent u het met onze fractie eens dat een goede locatie en een lage werkdruk voor de docenten onmisbaar zijn voor een constructieve leeromgeving? Zo nee, graag een gemotiveerde uitleg. Hoeveel subsidie ontvangt deze instelling vanuit de gemeente en welke voorwaarden zijn hieraan gesteld? Deelt het college de mening dat het de taak van de gemeente is om ervoor te zorgen dat door de gemeente mogelijk gemaakte cursussen van goede kwaliteit zijn? 5Deelt het college de mening dat voor evaluatie vanuit de gemeente niet alleen gekeken moet worden naar rapporten maar ook naar ervaringen van studenten en docenten, door bijvoorbeeld iemand van de gemeente langs te sturen om de praktijk te zien? Wil het college toezeggen dat het onderzoek gaat doen naar deze misstanden, actie onderneemt waar nodig en de resultaten terugkoppelt aan de raad?