Poliflw

Weekblad Gilze en Rijen, 15 mei 2024;

Met deze voor zich zelf sprekende slogan werd zaterdagmorgen 11 mei de opening van de vernieuwde inrichting van de Wereldwinkel gevierd.

Ook het weer werkte volop mee om hier een mooi feest van te maken. Al meer dan 40 jaar is de Wereldwinkel een pareltje in onze gemeenschap in Rijen. Het was druk bij de opening veel van onze inwoners waren aanwezig om met alle vrijwilligers deze opening te vieren.

Want ook de Wereldwinkel bestaat bij de gratie van de vele vrijwillers die op allerlei manieren het bestaan van deze Wereldwinkel mogelijk maken. Bij het begin van de opening werd zeer terecht stil gestaan bij het afscheid van Ton Hesemans. Een van de oprichters die aan de wieg heeft gestaan van wat nu een fantastische winkel geworden is. Ton vertelde hoe ze ooit begonnen zijn met drie kasten in de Ark. Als je dan nu ziet wat daar van geworden is hebben wij van Groen Gilze en Rijen daar veel respect voor.

Wij wensen de nieuwe voorzitter Danielle met al haar vrijwilligers veel succes met de vernieuwde Wereldwinkel. Wij doen tevens hierbij een oproep aan alle inwoners om van deze fairtrade winkel gebruik te maken. Fairtrade staat voor eerlijke handel voorwaarden en geeft de makers van al deze producten een eerlijke kans. Tevens zorgt het voor een verbetering van het milieu. Kortom alleen maar win win als u bij de Wereldwinkel voor een cadeau of eigengebruik gaat winkelen.

Wilt u met ons meedenken over de toekomst? Ga dan naar groengilzerijen.nl

Hits: 14

Door Mirjam Bikker op 14 mei 2024 om 17:45

‘Wie wereldwijd rondkijkt weet… zo vanzelfsprekend is vrijheid niet.'

Toespraak van Mirjam Bikken in de Sint-Janskerk in Gouda op 4 mei 2024

Godlof!

- Stolpersteine, Inez Meter, 2011

Met dit gedicht opent het indrukwekkende boek ‘Hier woonden’, van Soesja Citroen. Het boek kenmerkt zich door het herhaaldelijke, sobere ‘Hier woonde’, gevolgd door namen, adressen, geboorteplaats en sterfplek, meestal een concentratiekamp. Deze mensen woonden ooit in deze stad, onze stad, noemden Gouda hun thuis, maakten hier herinneringen. Bijna 400 namen worden genoemd, hun verhalen verteld. Opdat we nooit vergeten.

Het lezen ervan snijdt je door de ziel. Het zijn verhalen die je stil maken, vervullen van verdriet en verbijstering. Sommige verhalen raken je extra diep, omdat ze zo akelig dichtbij komen. Verhalen van mensen zoals jij en ik. Van kinderen, in de leeftijd zoals ze bij ons thuis zijn. Die genoten hebben van het groen aan de bomen in de lente, van het geroezemoes van de stad, de drukte op de markt. Van kinderen die speelden in het Houtmansplantsoen, tot het niet meer mocht. Die naar school gingen met andere kinderen uit de buurt, tot het niet meer mocht. Gingen zwemmen in het zwembad, tot het niet meer mocht. Omdat ze Joods waren. Voor Joden verboden.

Een van die namen is Andries Samuel van Wijnbergen. Naast zijn werk als accountant zat hij in de Goudse gemeenteraad. Hij was, net als ik, actief in de politiek. In 1940 al werd hij, enkel vanwege zijn Joodse achtergrond, uit deze functie ontheven. In de nacht van 23 oktober 1944 werd Andries thuis aan de Fluwelensingel gearresteerd door leden van de Landwacht. Hij zou overgebracht worden naar Rotterdam. Maar onderweg net voorbij de Julianasluizen waar nu Westergouwe is, wat toen nog Moordrecht was, werd hij gefusilleerd. Bij de Hoeve Nooitgedacht schiet een Nederlandse SD’er hem in koelen bloede dood. Zonder proces, zonder verantwoording ten tijde van de bezetting. Rechteloos, redeloos. Ook in onze stad, ook in het dorpje van mijn jeugd, was de wetteloosheid.  Hier zijn geen woorden voor, en tóch… Op 4 mei zijn we stil… én we proberen woorden te vinden, stamelend, met een brok in de keel en een zwaar gemoed. Omdat we denken: dit nooit weer.

Als schoolkind opgegroeid aan de Hollandse IJssel in het dorp Moordrecht, kende ik die verhalen van zo dichtbij, wat zich had afgespeeld zo in de buurt nog niet. Toch was dodenherdenking op 4 mei een vanzelfsprekend moment. Om stil te zijn, te herdenken hoe velen waren weggevoerd en vermoord. We dachten aan het verzet, de moedige mensen en het levensreddende werk dat werd gedaan. Boeken als Snuf de Hond, Holland onder het Hakenkruis, Engelandvaarders, ze werden door mij verslonden. En het was vanzelfsprekend welke keuzes een mens zou maken in de oorlog. Zoals het vanzelfsprekend was dat zulke verschrikkingen nooit meer zullen plaatsvinden.

Toen was ik een kind en dacht ik als een kind. En het zal zo blijven dat de boeken en gedachten van weleer ook gedachten voor het nu hebben gevormd die je meedraagt. Maar ze waren niet de hele waarheid. Integendeel. Van de Joodse gemeenschap die hier voor de oorlog voluit het Joodse leven kende, was maar een kleine rest over na de oorlog. En het grootste deel van de stad, van mijn dorp destijds, was niet actief in het verzet. Ook niet actief bij de NSB. Maar leefde onder het juk van de bezetting en zette niet de stap naar voren toen stadsgenoten werden weggehaald. Van Gouda wordt nog geschreven door de Duitse bezetter dat de bevolking en de gemeentepolitie wel erg meelevend is als Joodse Gouwenaren worden weggevoerd. Men was vriendelijk, maar het stopte niet.

Vandaag mag ik hier voor u de 4 mei-gedachtenis uitspreken en dat doe ik met een groot gevoel van verantwoordelijkheid. Want vandaag staan we stil bij al die Nederlanders – burgers of militairen die in ons Koninkrijk of waar ook ter wereld zijn omgekomen, zowel tijdens de Tweede Wereldoorlog, in Indonesië, als in oorlogssituaties en bij vredesoperaties daarna. Het is vandaag de dag van herdenken, van rouw dragen. En óók een dag van besef hoe kostbaar de vrijheid is, die we morgen gaan vieren. En als wij straks op de Markt stil zijn, met de vaste wens, dit nooit meer.

We hebben de dure plicht de verhalen van onze stadsgenoten die in de oorlog omgekomen zijn te blijven vertellen, met stilte en met woorden. Om de namen te blijven noemen. Het is van belang om het collectieve geheugen van onze stad van ons land te blijven voeden met beelden uit het verleden, want wie niet leert van het verleden, zal dezelfde valkuilen niet opmerken. De recente opmars van antisemitisme onderstreept dat belang opnieuw.

Dit herdenken heeft ook een bepaalde transcendentie: in het collectieve herdenken van dit hoofdstuk uit onze geschiedenis, overstijgen we voor een moment de vele breuklijnen die onze samenleving kent. Vandaag zijn we allemaal één. Jood en niet-Jood. Man en vrouw. Progressief en conservatief. Het verleden dringt ons daartoe. Het heden vraag erom. De stilte verbindt ons. We zeggen tezamen: nie wieder. Dit nooit meer.

Met Lex van der Helm wandelde ik recent door Gouda, om over de Joodse historie van deze stad te horen. Hij vertelde over de razzia in april 1943, doen het Joodse bejaardenhuis aan de Oosthaven ook niet meer ontsnapte. Over de dappere directrice mevrouw Teixeira de Mattos, die haar mensen niet in de steek liet, meeging naar Westerbork en als enige de transporten overleefde. We liepen langs de Stolpersteine, de gedenkstenen die herinneren aan de Joodse gemeenschap van voor de oorlog. We memoreerden dat die week de laatste stolpersteine, struikelstenen van onze stad geplaatst zijn.

Aan het eind van onze wandeling merkte Lex op: ‘Zo ver weg is het niet. Je bent zo terug in een spiraal waarin mensen tot schuldige en zondebok worden gemaakt.’

En daar hebben we allemaal voor te waken. De Joodse gemeenschap is de kleinste gemeenschap in Gouda en daarmee ook de kwetsbaarste. En juist wat kwetsbaar is, verdient allermeest onze bescherming. Gouda is een stad van minderheden. Nederland is een land van minderheden, gebouwd op de overtuiging dat onze democratische rechtsstaat

bescherming biedt en ruimte en vrijheid geeft voor verschil. Denk maar na, eigenlijk behoort elk van ons, ook jij hier in de Sint Jan tot een minderheid.

Deze bijdrage vandaag bepaalt me bij de vanzelfsprekendheid die ik ooit had bij Dodenherdenking. Het moment van ons samen, om uit te spreken; dit nooit meer. Wie wereldwijd rondkijkt, wie kijkt wat er op muren geschreven wordt, of op online fora, wie de krant leest, weet… zo vanzelfsprekend is het niet. We zijn hier bijeen in een kerk die daar met verschillende glazen aan herinnert. Maar ook laat zien dat er momenten zijn dat het er op aankomt. Omdat er dreiging is van buiten, andere landen. En misschien ook van binnen, als we niet meer zien hoe kostbaar vrijheid is. Dat het soms een prijs vraagt om de ander te tolereren. En dat niemand zichzelf daarin moet overschatten.

Sinds een aantal jaar lees en herlees ik het verslag van Floris Bakels, de man die in verschillende doorgangs- en vernietigingskampen vastgehouden werd. Levend tussen nacht en nevel. Zo heeft zijn verslag ook, hij schrijft in

de scherpe woorden: ‘De Duitse macht is in 1945 verslagen, maar nadien is feitelijk niets tot een oplossing gebracht. Het uitmoorden van zes miljoen joden, met name, is niet gevolgd door iets dat herhaling onmogelijk maakt. Men heeft zich niet bekeerd. (…) Roependen in de woestijn waarschuwen terecht voor komende catastrofes. Als schrijver voeg ik mij bij hen. De doden verplichten mij daartoe.’

Het zijn indringende woorden. Ze zetten voor mij op scherp waarom dit herdenken zo belangrijk is. Waarom we niet moeten nalaten te onderstrepen dat vrijheid kostbaar is. Dat het om een innerlijke overtuiging vraagt, ook in onbestemde tijden. Dat onze vrijheid een verantwoordelijkheid is. ‘De doden verplichten ons daartoe.’ De Stolpersteine herinneren ons eraan, de verhalen van hedendaagse veteranen over hun gesneuvelde kameraden bij vredesoperaties evenzeer. Ook bij u zullen er verhalen zijn die u meedraagt.

Om acht uur zijn we stil, ik hoop van harte dat het in heel ons land stil is. In een gezamenlijk herdenken. In waardigheid, opdat we niet vergeten. Wie zij waren, hoe ze leefden in onze stad. ‘In hun namen keren zij weer,’ schreef Inez Meter. Vandaag noemde ik de naam van Andries Samuel van Wijnbergen. Vermoord omdat hij Joods was, zonder proces. Vandaag noemde ik de naam Sarah Teixiera de Mattos, moedig stond ze de oudjes bij, ook toen ze weggevoerd werden met de trein. Ik zou vele andere namen kunnen noemen.

Hun namen verplichten ons er toe, om op te staan voor die stad waar allen veilig zijn, waar we haat een ferm halt toeroepen, waar we de ander kennen als gegeven leven, waar we weet hebben van onze geschiedenis. Van de waarde van gerechtigheid, van vrede. ‘In hun namen keren ze weer.’

In de moderne maatschappij worden steden geconfronteerd met verschillende vormen van criminaliteit, waarvan drugsdumpingen een verontrustend voorbeeld zijn. In dit essay onderzoeken we het huidige beleid van de gemeente Breda met betrekking tot drugsdumpingen, analyseren we de effectiviteit ervan en verkennen we mogelijke toekomstige perspectieven voor een meer doeltreffende aanpak.

Hierbij reflecteren we op eerder gestelde vragen in de gemeenteraad over dit onderwerp. Het antwoord op Vraag 1 van de gemeente Breda geeft een overzicht van de huidige aanpak van drugsdumpingen. Hoewel er sprake is van inspanningen om deze misdaden aan te pakken, ontbreekt het aan concrete maatregelen om het aantal dumpingen daadwerkelijk te verminderen. Er wordt gesproken over bewustwordingscampagnes en het verbreden van de mogelijkheden om het BIBOB-instrument toe te passen, maar er wordt niet ingegaan op specifieke strategieën om de oorzaken van drugsdumpingen aan te pakken. Bovendien wordt beweerd dat buurtpreventiegroepen actief zijn in bijna alle gebieden van Breda, inclusief de buitengebieden. Hoewel dit een lovenswaardige inspanning is, blijft de effectiviteit van deze groepen onduidelijk. Er wordt niet vermeld hoe deze groepen specifiek bijdragen aan het voorkomen van drugsdumpingen of hoe ze worden ondersteund door de lokale overheid.

Het antwoord op Vraag 4 werpt ook enkele zorgen op. Het feit dat de schadelijke stoffen van drugsproductie niet standaard worden gemeten in Nederland is verontrustend. Dit gebrek aan standaardcontroles kan leiden tot onderschatting van de ernst van de vervuiling en de mogelijke risico’s voor de volksgezondheid. Bovendien worden omwonenden niet actief geïnformeerd over de uitkomsten van onderzoeken naar drugsdumpingen, wat een gebrek aan transparantie en betrokkenheid bij de gemeenschap suggereert. Ten slotte, het antwoord op Vraag 6 onthult dat dierenwelzijnsorganisaties en ecologen niet direct betrokken zijn bij het herstel van de leefomgeving na drugsdumpingen. Dit is zorgwekkend gezien de potentiële impact op de lokale flora en fauna. Een gebrek aan betrokkenheid van experts op dit gebied kan leiden tot suboptimale herstelmaatregelen en het niet volledig begrijpen van de ecologische impact van dergelijke misdaden. Kortom, terwijl de gemeente Breda beweert actief te zijn in de strijd tegen drugsdumpingen, roepen de antwoorden op deze vragen vragen op over de effectiviteit, transparantie en betrokkenheid bij de lokale gemeenschap in deze inspanningen. Er is behoefte aan een meer gedetailleerde en proactieve aanpak, evenals een grotere nadruk op samenwerking met experts en de gemeenschap om deze misdaden effectief aan te pakken en de schade te minimaliseren.

Om het probleem van drugsdumpingen in Breda daadwerkelijk aan te pakken, zijn er verschillende stappen die de gemeente zou kunnen overwegen. Ten eerste is er behoefte aan een geïntegreerde aanpak waarbij zowel handhaving als preventie centraal staan. Dit kan worden bereikt door intensivering van de samenwerking tussen de lokale autoriteiten, de politie, buurtbewoners en maatschappelijke organisaties. Ten tweede is het essentieel om de oorzaken van drugsdumpingen aan te pakken door middel van gerichte maatregelen tegen de georganiseerde criminaliteit die hierachter schuilgaat. Dit kan onder meer inhouden dat de politie en andere handhavingsinstanties meer middelen krijgen om de drugs supplychain te verstoren en de pakkans van daders te vergroten.

Daarnaast is het van belang om de transparantie en betrokkenheid van de gemeenschap te vergroten door omwonenden actief te informeren over drugsdumpingen en de mogelijke risico’s die hieraan verbonden zijn. Dit kan worden bereikt door middel van voorlichtingscampagnes, buurtbijeenkomsten en het delen van informatie over onderzoeken en herstelmaatregelen.

Tot slot is het cruciaal om de ecologische impact van drugsdumpingen serieus te nemen en experts op dit gebied te betrekken bij het herstel van de getroffen gebieden. Dit kan onder meer inhouden dat dierenwelzijnsorganisaties, ecologen en terreinbeheerders worden betrokken bij het opstellen van herstelplannen en het monitoren van de effecten van drugsdumpingen op de lokale flora en fauna.

In conclusie kan worden gesteld dat drugsdumpingen in Breda een complex en ernstig probleem vormen dat een geïntegreerde en proactieve aanpak vereist. Door middel van samenwerking tussen verschillende belanghebbenden, gerichte maatregelen tegen georganiseerde criminaliteit, verbeterde communicatie met de gemeenschap en aandacht voor de ecologische impact van drugsdumpingen, kan de gemeente Breda de strijd tegen drugsdumpingen effectief aanpakken en de veiligheid en leefbaarheid van de stad verbeteren.

In het kader van de drugsdumpingen in Breda heeft LPF Breda de volgende vragen gesteld:

• Wat zijn de concrete maatregelen, verbijzonderd in operationele en beleidsmatige maatregelen en binnen welk tijdspad, die het college op korte termijn zal nemen om het aantal drugsdumpingen in Breda daadwerkelijk te verminderen, gezien het feit dat de cijfers de afgelopen jaren nog steeds hoog zijn?

• Hoe gaat het college omwonenden actief informeren over drugsdumpingen en de mogelijke risico’s die hieraan verbonden zijn, en op welke manier wordt de transparantie en betrokkenheid van de gemeenschap vergroot?

• Welke concrete stappen zal het college ondernemen om de georganiseerde criminaliteit die hier lokaal in de Baronie verantwoordelijk is voor drugsdumpingen effectief aan te pakken en de pakkans van daders te vergroten? Hoe past het College concreet de kennis bij Politie en Staatsbosbeheer toe over de ‘zwakkere’ gemeenschappen en ‘kwetsbaardere’ boeren vestigingen?

• Welke financiële middelen zijn beschikbaar gesteld door het college voor de aanpak van drugsdumpingen en hoe worden deze middelen ingezet om de doelstellingen van het beleid te realiseren?

• Hoeveel kosten de recente dumpingen aan saneringskosten en hoeveel tijd hebben de onderhandelingen met Waterschap, Staatsbosbeheer en Provincie gekost over de verdeling van deze kosten alvorens de saneringen daadwerkelijk voltooid zijn?

• Wat heeft het College concreet gedaan met de kennis, inzichten en behoeften van lokale (wetshandhavings)instanties om effectiever op te treden tegen georganiseerde criminaliteit en drugsgerelateerde misdaden?

• Hoe precies zal het College effectiever gaan samenwerken met de diverse handhavingsinstanties, zowel op lokaal niveau als in samenwerking met regionale partners?

• Heeft het college de politie- en handhavingsdiensten recent gevraagd wat zij van Breda nodig hebben omdrugsdumpingen en gerelateerde ondermijningsactiviteiten in Breda niet alleen effectiever, maar ook efficienter te bestrijden dan nu het geval blijkt ?

• Wat was het advies van de politie- en handhavingsdiensten met betrekking tot de huidige aanpak van drugsdumpingen en welke concrete preventieve en repressieve maatregelen hebben zij voorgesteld om dit probleem aan te pakken?

Eindelijk was het zover. Zoetermeer Vooruit is al jaren bezig om een extra skatepark in Zoetermeer te realiseren en op 17 april zou er eentje in Oosterheem geopend worden.

Een gloednieuwe baan die op speciaal verzoek van Jelte Petri is aangelegd. Als 9-jarig jongetje schreef hij een brief aan de burgemeester met de mededeling dat hij HEEL GRAAG een skatepark wilde. De burgemeester hoorde hem aan maar gaf hem wel een opdracht mee. “Ga proberen zoveel mogelijk handtekeningen verzamelen om te laten zien dat er meer kinderen zijn die een skatepark willen en dan praten we verder.”

En zo ging Jelte aan de slag. Uiteindelijk kwam hij aan 600 handtekeningen die hij tijdens een raadsvergadering aan de burgemeester overhandigde. Jelte sprak de gehele raad toe om uit te leggen hoe graag hij, en zijn vriendjes, een skatepark wilde in Oosterheem. En uiteindelijk gaf de gemeenteraad toestemming voor het bedrag en kon er gebouwd gaan worden.

Maar zo snel gaat dat uiteraard ook weer niet. Eerst moest een ontwikkelaar gevonden worden en moesten er tekeningen gemaakt worden. Samen met klasgenoten mocht hij meedenken over het ontwerp. Hij bouwde zelfs mee aan de maquette. En eindelijk, 2 jaar later, op woensdag 17 april 2024, was het zover: de officiële opening door een wethouder.

Het slechte weer gooide echter roet in het eten. Door de vele regen was de baan veel te glad geworden; de officiële opening werd geannuleerd. Wanneer deze gaat plaatsvinden is ons nog niet bekend.

Donderdag 25 april zijn 5  Stolpersteine (struikelstenen) in Schoonhoven onthuld door de nabestaanden en leden van het college bij Albrecht Beijlinggracht 24  en 2 gedenkstenen bij Dam 5 door de burgemeester en scholieren.

In de motie van Pro Krimpenerwaard van 28 september 2021 werd het college opgeroepen om de namen van de slachtoffers uit de Krimpenerwaard, in overleg met de Joodse Gemeenschap in de gemeente blijvend te herdenken door de namen van de oorlogsslachtoffers bijvoorbeeld op een eigen monumentenmuur of gedenkstenen (struikelstenen) te plaatsen in het kader van het Stolperproject van de Duitse beeldhouwer Gunther Demnig of anderszins. Na diverse gesprekken met de toenmalige burgemeester Cazemier is hieraan uitvoering gegeven.

Op twee locaties bij 2 woonhuizen in Schoonhoven zijn in totaal zeven Stolpersteine onthuld.

Het zijn kleine vierkante goudkleurige stenen die geplaatst worden voor de huizen van slachtoffers van de Holocaust rond de Tweede Wereldoorlog. Ook het college vindt het belangrijk om deze gedenkstenen te plaatsen voor Joodse, Roma en Sinti slachtoffers van de Holocaust. Het zou aanvankelijk om 9 personen uit Schoonhoven gaan en een persoon uit Ouderkerk a/d IJssel. Pro Krimpenerwaard sluit niet uit dat het om meer slachtoffers gaat.

De levering van de gedenkstenen heeft even geduurd maar uiteindelijk is het project uitgevoerd, ook mede de goedkeuring van de bewoners van de twee panden.

De polderdichter heeft een voordracht gehouden die hierbij wordt afgedrukt.

Afgelopen vrijdag 26 april zijn weer een aantal inwoners van Lansingerland verrast met Koninklijke Onderscheiding.

Op 26 april 2024 zijn benoemd in Lid in de Orde van Oranje-Nassau:

Al meer dan 40 jaar is de heer Kalkman vrijwilliger voor het Rode Kruis en de EHBO. Als trainer,

hulpverlener en bestuurslid. Meneer heeft ook jaren meegevaren op de Henry Dunant boot.

Meneer is een hulpverlener pur sang en heeft een lange lijst aan verdiensten.

Muziek is bij de heer Van der Meer de rode draad in zijn leven. Al meer dan 45 jaar is hij

vrijwilliger! Eerst bij Crescendo in Bleiswijk en nu bij Concordia in Bergschenhoek. Daarnaast was

hij ook actief bij de Hervormde gemeente in Bleiswijk.

Mede dankzij de heer Oudshoorn als voorzitter heeft LTC Triomf Tennis & Padel een grote

ontwikkeling doorgemaakt. Hij heeft Padel naar Lansingerland gebracht. Ook is er een enorme

toename van het aantal leden.

Al jaren is meneer Pijpers voor verschillende organisatie in Lansingerland actief. Zoals bij de

Parochie Onze Lieve Vrouw Geboorte kerk in Berkel en Rodenrijs en bij Huize Sint Petrus. Nu gaat

alle aandacht naar de 3B-Bus waar hij de medeoprichter en bestuurslid is.

Sinds 1979 doet meneer Verschoor vrijwilligerswerk. Het merendeel van zijn leven heeft hij

muziek gemaakt. Eerst bij de Muziekvereniging Oefening Baart Kunst in Pernis en nu alweer 10

jaar bij muziekvereniging Concordia. Hij is betrokken bij projecten als ‘muziek op school’ en

‘concordia got talent’.

Met ingang van zijn pensioen is de heer Visser volop vrijwilligerswerk gaan doen. Als schipper bij

de Canal Hopper in Delft, hij heeft meegevaren op de MPS de Zonnebloem en namens de

Zonnebloem bezoekt hij ouderen en neemt ook deel activiteiten.

Op 26 april 2024 is benoemd als Ridder in de Orde van Oranje-Nassau:

Voor mevrouw Zaaijer is turnen al meer dan 30 jaar haar lust en leven. Sv DOTO, oftewel

sportvereniging Door Oefening Tot Ontwikkeling, heeft haar hart gestolen. Ze heeft alles voor de

turnsport en de kinderen over. Ze is al jaren actief betrokken als trainster en organisatie bij sv

DOTO. Naast het geven van les organiseert ze ook al jaren het sv DOTO kamp.

Namens WIJ Lansingerland, van harte verdiend en dank voor uw inzet.

De gemeente Dordrecht is momenteel bezig om gaten in het wegdek bij de Schenkeldijk te dichten. Delen van het wegdek worden opnieuw geasfalteerd om de wegen voor fietsers veiliger te maken, zeker nu er veel bouwverkeer actief is in verband met de nieuwbouw van VV Dubbeldam.

Met de ontwikkeling van het Stadspark XXL zal het gebied wellicht opnieuw ingericht worden, waardoor op dit moment slechts gekeken wordt naar noodmaatregelen voor het slechte wegdek.

We zijn blij dat er nu eindelijk aandacht is voor de veiligheid van de bezoekers van dit sportpark en dat er niet gewacht wordt tot de ontwikkeling van Stadspark XXL.

VV EBOH heeft samen met Op Ons Eiland de gevaarlijke situatie en het slechte wegdek meerdere malen aangekaart waar nu eindelijk invulling aan wordt gegeven. Voor nu wordt bij de te nemen noodmaatregelen de parkeerplaats bij vv EBOH (jammer genoeg) nog even buiten beschouwing gelaten. We gaan er van uit dat met deze noodmaatregelen de verkeerssituatie zal verbeteren.

In Nederland is XTC de meest gebruikte harddrug. Gebruikers slikken de gekleurde pillen vaak op feesten en festivals. Maar het wordt ook thuis, in de kroeg of op andere plekken gebruikt.

Wie door het prachtige Twentse landschap rijdt en denkt dat er in alle koeienschuren die je tegenkomt ook koeien staan, die heeft het mis. Niet alleen zijn de schuurfeesten van in overvloed drugs gebruikende plattelandsjongeren zijn populair, ook de chemische drugslabs met name ten behoeve van de productie van chrystal meth, zijn in opkomst. We hebben het dan over de georganiseerde misdaad.

Zuid-Amerikaanse drugskartels worden steeds invloedrijker en spreiden hun tentakels met name uit op het platteland. Nederland heeft een goede infrastructuur en ligt centraal in Europa, de straffen zijn relatief mild en alle grondstoffen voor de productie zijn aanwezig. Dat maakt ons land en dús ook Twente aantrekkelijk voor criminelen.

Vooral de komst van Mexicanen in Nederland is reden tot alertheid. Crystal meth-onderzoeken krijgen de hoogste prioriteit. ,,In totaal doet zo’n honderd man van de Landelijke Eenheid in samenwerking met de regionale recherchediensten onderzoek naar synthetische drugs. Zodra het gaat om crystal meth, krijgt dat onderzoek meteen voorrang.”

Hoe wordt de Regiovisie huiselijk geweld en kindermishandeling uitgevoerd?

Die kernvraag stond centraal tijdens de commissievergadering van 11 april. Het is een regiovisie, waar je het moeilijk mee oneens kunt zijn: een visie die draait om het bieden van een veilig thuis voor alle inwoners van Lansingerland. Maar, zoals Leefbaar 3B woordvoerder Leon Erwich aangaf, moeten we eerlijk zijn:

Hoe gaan we dit concreet realiseren? Waar is het gedetailleerde stappenplan?

Het ontbreken van een gedetailleerd stappenplan roept vragen op over de effectiviteit van de voorgestelde maatregelen. Het is van groot belang dat er een concrete en transparante aanpak komt, waarbij de focus ligt op het verbeteren van de toegang tot hulp voor slachtoffers, het wegnemen van angst bij melders en het versterken van lokale teams.

Er zijn al verschillende initiatieven gestart, zoals een verbeterde aanpak van huiselijk geweld en kindermishandeling. We zien al positieve ontwikkelingen in de uitvoering, zoals een toename van vertrouwen tussen ketenpartners, betere samenwerking en kennisdeling tussen professionals en meer aandacht voor ervaringsdeskundigen.

Maar wat gebeurt er nu voor de slachtoffers?

Ondanks deze verbeteringen in de uitvoering blijven er nog steeds meldingen binnenkomen bij Veilig Thuis in Lansingerland, zowel van professionals als van inwoners. Dat betekent dat er nog werk aan de winkel is. Geld lijkt niet het probleem te zijn, maar de AVG (Algemene Verordening Gegevensbescherming) vormt een uitdaging voor informatie-uitwisseling. Dit mag toch geen belemmering vormen voor snelle en effectieve doorverwijzingen?

Hoe kunnen we dit AVG-probleem vermijden zonder afbreuk te doen aan privacy en veiligheid?

Voor woordvoerder Leon Erwich is een praktische stap het gebruik van intakeformulieren. Stel je voor dat we één formulier gebruiken waarop – met toestemming van de slachtoffers – wordt aangegeven dat gegevens gedeeld mogen worden met andere zorginstanties die aangesloten zijn en noodzakelijk zijn voor dit proces. Als de helft van de slachtoffers hiermee instemt, hebben we al 50% winst. Het vermindert de wachtlijsten en bevordert de effectiviteit.

Hoewel we op sociale media vaak zomaar persoonlijke informatie delen, inclusief bankgegevens, blijkt het delen van informatie met betrekking tot onze gezondheid wel ingewikkeld. Natuurlijk moeten we hier op een verantwoorde manier mee omgaan, vergelijkbaar met hoe het gebeurt bij huisartsen en apothekers?

Er wordt ook gesproken over het dadersprofiel.

Leefbaar 3B benadrukt dat het welzijn van de slachtoffers altijd centraal moet blijven staan in de aanpak van kindermishandeling en huiselijk geweld. We moeten niet doorslaan naar de andere kant, waarbij de plegers zich eerder zien als slachtoffer. Het dadersprofiel kan nuttig zijn voor het onderzoek en het voorkomen van toekomstige misdaden, maar het mag nooit ten koste gaan van de zorg en steun aan de echte slachtoffers.

Laten we oog blijven houden en empathie tonen voor degenen die het meest getroffen zijn.

De Adviesraad Sociaal Domein deelt onze zorgen over de uitvoering van de visie. Als gemeente zijn wij verantwoordelijk voor het uitvoeren en realiseren van deze visie. Daarom willen wij van het college een concreet uitvoeringsplan. De vraag is wanneer we dit kunnen verwachten!? We begrijpen dat het in het tweede kwartaal van 2024 wordt

, maar dat vinden we te vaag. Aangezien het de gemeente zelf is die deze visie gaat uitvoeren, willen we een duidelijkere afspraak van het college over wanneer het uitvoeringsplan gereed zal zijn en wanneer dit plan nog met deze commissie zal worden besproken. De antwoorden op deze vragen zullen schriftelijk worden gegeven.

Laten we samenwerken om deze visie tot leven te brengen. Samenwerking en actie zijn cruciaal om een veilig Lansingerland te realiseren waar huiselijk geweld geen plaats heeft.

Tijdens de eerste echte mooie lentedag toog de CDA-fractie af naar het voormalige statenterrein Groot ter Horne tussen de dorpen Bitgum en Bitgummole. Onder leiding van tuin- en landschapsontwerper Ilse van Zuilen ging de fractie het veld in. Interessant én noodzakelijk. Tijdens de komende raadsvergadering namelijk, staat de subsidieaanvraag van Stichiting Landgoed Groot Terhorne voor de herinrichting op de agenda. De plannen zijn tijdens dit bezoek toegelicht en werden op deze manier springlevend! Voorafgaand aan deze expeditie bracht de fractie een bezoek aan de Molewjuk. In dit zalencentrum worden talloze activiteiten georganiseerd. Hiermee is dit het kloppende hart van de gemeenschap van Bitgummole, Bitgum en omstreken. Ook deelden de vrijwilligers hun zorgen met de fractie. Soms vormen regels een obstakel om iets te organiseren. De samenwerking met de evenementen-coördinator van Gemeente Waadhoekehelpt hen hierbij en die wordt als zeer prettig ervaren! Al met al een hele nuttige en voorval zonnige dag!