Poliflw

Het is inmiddels een jaar geleden dat Iris Rutjes werd beëdigd als raadslid voor D66 in onze mooie gemeente Enschede. In deze blog blikt ze terug op het afgelopen jaar en kijkt ze vooruit naar de komende periode.

Het is inmiddels een jaar geleden dat ik ben beëdigd als raadslid voor D66 in onze mooie gemeente Enschede. Vorig jaar werd ik na een zeer intensieve en spannende verkiezingstijd met meer stemmen dan ik ooit had verwacht verkozen tot raadslid. Veel mensen vragen mij: hoe word je nou eigenlijk raadslid? Dit is uiteraard voor iedereen anders, maar ik kan jullie wel vertellen hoe ik op deze positie ben gekomen.

In 2014 ben ik lid geworden van de partij. Zelf was ik zeer ontevreden over een aantal zaken in Nederland en besloot om in plaats van te klagen zelf actief te worden. Alexander Pechtold was voor mij een voorbeeld van een politicus die niet alleen maar in beloften sprak, maar ook daadwerkelijk verandering bracht. In eerste instantie ben ik alleen lid geweest en heb ik mij meer verdiept in het gedachtegoed van D66. Zo ontdekte ik steeds meer van de partij: waar staan we voor en waar komt dit weg, wat zijn onze richtingwijzers en waarom worden bepaalde besluiten genomen? Gelukkig bleek D66 een partij die goed bij mij en mijn eigen waarden past. Ik bleek een ware sociaal liberaal te zijn en voelde destijds sterk de drang meer handen en voeten te geven aan mijn lidmaatschap.

Na een tijdje werd ik uitgenodigd voor een kennismakingsavond van de afdeling Enschede. Hier ontmoette ik raadsleden en andere enthousiastelingen. Zij konden mij meer vertellen over de afdeling en wat er allemaal mogelijk is. Kort hierna werd ik gebeld met de vraag wat ik binnen de afdeling zou willen doen, óf ik ook actief wilde worden en waar mijn interesse ligt. Naar aanleiding van dit gesprek ben ik aangesloten bij de Permanente Programmacommissie (PPC). Gedurende twee jaar heb ik meegeschreven aan ons verkiezingsprogramma en kreeg ik steeds meer mee van wat er binnen de Enschedese politiek speelt. Parallel hieraan ben ik actief geworden in het campagneteam; een leuke manier om meer mensen te leren kennen en mijn politieke vaardigheden te verbeteren. Naarmate de verkiezing van 2018 steeds dichterbij kwam begon het te kriebelen: ik wilde meer. In eerste instantie dacht ik dat raadswerk niets voor mij zou zijn, want wat had ik nou voor ervaring en hoe zou ik dit kunnen combineren met mijn werk en gezin? Na meerdere gesprekken met een aantal mensen en de daarbij komende aanmoediging om me vooral wél kandidaat te stellen heb ik dit gedaan. Dit was ontzettend spannend, maar ook erg leuk. Vol enthousiasme heb ik de procedure doorlopen en werd ik op plek 7 geplaatst van onze kandidatenlijst voor de gemeenteraadsverkiezing 20 maart 2018.

In aanloop naar de verkiezing ben ik actief campagne blijven voeren, niet per sé voor mijzelf maar voor onze partij. De kans dat ik in de gemeenteraad kwam was namelijk klein. Wij hadden 7 zetels en stonden in de peiling op verlies. Zelfs al zouden we weer een wethouder mogen leveren dan hadden we nog 6 zetels nodig voor mij om in de raad te komen. In mijn omgeving, thuis, op mijn werk en binnen de partij leefden veel mensen met me mee. Het was dan ook een enorme teleurstelling toen wij tijdens de uitslagenavond op 5 zetels uitkwamen. Als een ware optimist heb ik het behoud van in ieder geval 5 zetels gevierd en de kandidaten op plek 1 t/m 5 gefeliciteerd. De volgende dag werd ik wakker met een raar gevoel en besloot naar de bijeenkomst te gaan waar de uitslagen van het centraal stembureau bekend werden gemaakt. Het moment dat ik daar mijn naam hoorde zal ik nooit vergeten; geheel onverwacht bleek ik met voorkeurstemmen op plek 3 binnen te zijn gekomen. Deze dagen waren een emotionele rollercoaster vol gemengde gevoelens, blijdschap, teleurstelling, verdriet en compassie voor diegene die het niet hadden gehaald. En vanaf dat moment begon het raadswerk voor mij. Ik ben enorm dankbaar voor de stemmen die ik heb gekregen en voel mij een ware volksvertegenwoordiger. Het beste voor Enschede en haar inwoners is mijn uitgaanspunt, maar ik heb wel gemerkt dat ik zelf ook een enorme ontwikkeling heb doorgemaakt.

Raadslid word je niet van de een op de andere dag, maar je bent het wel ineens vanaf het moment van je benoeming. In eerste instantie was ik nog helemaal in een roes, ik voelde me als een puppy dat allerlei nieuwe dingen mocht doen en leren. Omdat er veel nieuwe dingen op je pad komen heeft de griffie een inwerkprogramma opgezet. Tijdens zo’n programma leg je bezoeken af aan allerlei organisaties binnen en buiten de gemeente en word je overladen met informatie. Deze periode was enorm intensief, zeker omdat ik er de eerste maand fulltime naast heb gewerkt. Het leuke vond ik dat je overal vriendelijk wordt onthaald en informatie krijgt waarvan je het bestaan niet eens wist. Zo heb ik veel geleerd over de organisatiestructuur van de gemeente, maar ook over bijvoorbeeld ondermijning, de omgevingswet, nieuwe projecten in Enschede, culturele en maatschappelijke organisaties, het reilen en zeilen van de raad en nog veel meer. Hiernaast was er veel gelegenheid om kennis te maken met mijn raadscollega’s.

Ondertussen liepen de coalitieonderhandelingen en werd langzaam zeker wie er in de oppositie én coalitie belandden. Voor mij is de samenwerking met andere raadsleden erg belangrijk; uiteindelijk moeten we het samen doen. Tot aan het zomerreces heb ik mij vooral kunnen oriënteren en mogen leren. Dit was een belangrijke vormingsperiode voor mij als raadslid. Toen kwam het zomerreces, een begrip dat geheel nieuw was voor mij aangezien in de wereld van zorg en welzijn juist in de zomer hard gewerkt wordt. Ik had dan ook het gevoel na het reces en daarmee ook na de coalitieonderhandelingen pas écht aan het werk te zijn.

De eerste gemeentebegroting was een pittige: zoveel informatie in zo’n korte tijd en vervolgens wilde ik alles begrijpen. Dit heeft mij wel geleerd dat ik niet alles kan volgen en begrijpen, al ben ik nog zo nieuwsgierig van aard. Mijn nieuwsgierigheid en al bestaande kennis op het gebied van zorg en welzijn hebben mij er goed doorheen geholpen. Inmiddels ben ik een jaar raadslid en denk ik in grote lijnen te begrijpen waar het allemaal om draait, wat er speelt en hoe ik hier mee aan de slag kan.

Inmiddels heb ik al veel mogen doen en heb ik 14 raadsvergaderingen bijgewoond, 19 stedelijke commissies, 6 stadsdeelcommissies zuid en nog véél meer fractievergaderingen. 5 november was de eerste keer dat ik heb gesproken in de stedelijke commissie en 4 februari deed ik voor het eerst het woord in een raadsvergadering. De eerste keer dat je op het knopje van de microfoon drukt is spannend: iedereen luistert mee en dan is het moment dat je alles wat je van tevoren hebt bedacht te zeggen ook daadwerkelijk gaat verwoorden. Ondanks dat ik vaker voor grote groepen heb gesproken voelde dit moment beladen, dan voel je ten volste je verantwoordelijkheid. Dit geldt ook voor het stemmen in raadsvergaderingen: voorafgaand bespreek je uitvoerig met je fractie de standpunten, maar met één druk op de knop worden belangrijke beslissingen genomen.

Dit jaar heb ik ook mijn eerste motie ingediend: de motie hoge nood voor betere bereikbaarheid van openbare toiletten in Enschede. Deze motie is met ruime meerderheid aangenomen en was uiteindelijk een mooi samenwerkingsverband tussen meerdere partijen. Dit geeft positieve energie. In deze raad worden veel moties en artikel 35 vragen ingediend. Soms lijkt dit instrument hierdoor wat kracht te verliezen. Als D66 zijn wij daarom zuinig op het indienen van moties en politieke vragen, maar als we iets indienen is dit zeker het lezen en volgen waard.

Vorige week heb ik voor het eerst een randprogramma geleid. Dit ging over LHBTI+ en emancipatie naar aanleiding van de beleidsnotie die wij als raad vorig jaar hebben aangenomen. Daarnaast heb ik samen met een aantal raadsleden een themabijeenkomst voorbereid tijdens de Stadsdeelcommissie Zuid. Dit soort avonden zijn intensief om voor te bereiden, maar ontzettend leuk om te doen. Zo kan ik handen en voeten geven aan abstracte ideeën en weet ik structuur aan te brengen in mijn raadswerk. Het is namelijk niet alleen maar meedoen en meedenken, maar ook voorruitplannen. Dit is ook precies het moment waar ik nu sta. Terugkijken op een veelbewogen jaar en vooruitkijken naar de komende jaren.

Zoals ik eerder beschreef is het eerste jaar een veelbewogen jaar geweest wat voornamelijk in het teken van leren en ontwikkelen heeft gestaan. Komende jaren wil ik mij verder blijven ontwikkelen als raadslid, zodat we samen veel goede dingen kunnen doen voor onze stad en hopelijk komende verkiezing ten minste onze zetels weten te behouden. Het is af en toe nog zoeken naar een manier om inwoners op te hoogte te houden van wat ik doe, waar werk ik aan en wat heb ik bereikt. Zelf ben ik daarom voornemens om vaker een blog te schrijven over mijn werk als raadslid.

De komende tijd zal ik voornamelijk bezig zijn met werken richting de zomernota. Mijn focus ligt op de transformatie in het sociaal domein met in het bijzonder welzijn, de wijkteams, jeugd en LHBTI+. We hebben een enorme taak te volbrengen, niet alleen financieel maar ook sociaal maatschappelijk. Inmiddels heb ik het gevoel voldoende ingewerkt te zijn om hier ook structureel aan te kunnen werken. Jullie zullen dan ook nog veel van mij voorbij zien komen. En mocht je mij iets willen vragen, dan mag dat altijd. Ik ben goed bereikbaar via whatsapp en email en kom graag een keertje langs. In contact blijven met de maatschappij vind ik erg belangrijk. Ik wil niet in de politieke bubbel belanden, maar mij bezig blijven houden met wat er leeft in de stad.

Iris Rutjes. (Nét niet meer versgebakken) raadslid voor D66 Enschede.

Het bericht Vooruitkijken na een jaar raadswerk verscheen eerst op Enschede.

De eerste dagen nadat hij Alexander Pechtold opvolgde waren voor Rob Jetten (fractievoorzitter D66) nog onwennig en kwamen zijn antwoorden gekunsteld over. Dit leverde hem de bijnaam Robot Jetten op. Maar na vijf maanden als fractievoorzitter van D66 kan er geconcludeerd worden dat hij op stoom is en dat hij het robot imago definitief van zich heeft afgeschud. Zit er onder dat pak dan toch een ware superman of Clark Kent?

D66 is weer de partij zoals ze begon: progressief en met lef Toen D66 begon, in 1966, was het een partij van jonge dames en heren die vooruit wilden, die durfden anders te denken, die verandering wilden. Maar de jonge honden van toen, zijn allang niet jong meer. Toen Alexander Pechtold aangaf te willen stoppen, was het logisch geweest om een opvolger te kiezen uit één van de ervaren veertig- of vijftigplussers die D66 rijk is. Maar D66 maakte een keuze die getuigd van lef. Ze kozen voor een jonge hond met visie, die binnen de partij al heeft laten zien dat hij mensen kan verbinden. Iemand met lef, die durft radicale voorstellen te doen. Daarmee is D66 weer terug zoals ze ooit begonnen zijn: Een vernieuwde partij met progressieve gedachten en met lef, maar dit keer met de politieke ervaring om te komen tot verandering.

Rob Jetten, uitgegroeid tot inspirerende politicus Rob Jetten sprak afgelopen zondag zelfverzekerd tijdens het D66 congres in Zaandam. Vloeiend kwamen zijn woorden eruit en hij wist de zaal te inspireren. Daarmee laat hij definitief de bijnaam Robot Jetten achter zich. In de media gaat alweer een nieuwe bijnaam rond. Alleen is het dit keer de geuzennaam van ‘Klimaatdrammer’. Rob Jetten, “Wij staan voor vooruitgang. Wij hebben het lef om radicale voorstellen te doen. Wij hebben het lef om samen te werken. Om onze idealen dichterbij te brengen.. Ik doe een oproep om niet weg te lopen, maar om samen door te lopen. Om niet te leven bij de gedachte hoe de wereld is, maar bij hoe de wereld zou kunnen zijn. Er is geen tijd meer om te dromen, maar het is tijd om te drammen. Ik wil iedereen graag meegeven; denk aan elkaar. Kies altijd voor de toekomst.”

Het bericht Robot Jetten is verleden tijd… verscheen eerst op D66 Oldambt.

Congres!

Het is een wonder. Dat ze jullie, volop in de campagnestand, een dag naar een congreszaal hebben weten te lokken. Want partijgenoten, wat heb ik jullie de afgelopen weken veel gezien. Overal in Nederland. Op straat, in onze groen-witte jassen. Flyerend, canvassend, en vastbesloten om in al die provincies een goede uitslag voor D66 neer te zetten.

Zodat D66’ers zich ook de komende jaren als bezetenen kunnen inzetten. Voor betaalbare huizen. Voor meer fietssnelwegen. En voor behoud van natuur!

D66’ers die kiezen voor de toekomst. Ik wens onze twaalf lijsttrekkers en hun teams heel veel succes toe! Zoals hier in Noord-Holland onze fantastische lijsttrekker Ilse Zaal!

Vrienden,

Voor mij persoonlijk stond de wereld de afgelopen vijf maanden even helemaal op z’n kop. Maar ik kan me voorstellen dat het ook voor jullie gek is. Na 12 jaar opeens een nieuwe fractievoorzitter.

Ik wil jullie graag vertellen waarom ik de politiek ben ingegaan. Wat me drijft. En waarom ik lid werd van D66.

Ik ben 31. Ik ben van de generatie die opgroeide met de verschrikkelijke aanslagen van 11 september en de oorlogen die volgden in Afghanistan en Irak. Ik zat uren aan de buis gekluisterd. Wilde al het politieke nieuws lezen. In eigen land werd de politiek opgeschrikt door opkomst van Fortuyn en de laffe moordaanslagen op hem én op Theo van Gogh. Dat maakte indruk.

De vrije wereld waarin ik opgroeide, waarin mijn generatie meer kansen had dan ooit, die wereld die alleen maar beter zou worden, bleek opeens minder vanzelfsprekend dan iedereen dacht. En de reactie van sommigen was: Groepen uitsluiten. Ophitsen. Grondrechten schenden.

Reacties die onze samenleving verdeelden. Reacties waardoor veel Nederlanders zich afvroegen: Ben ik hier nog welkom?

Op datzelfde moment worstelde ikzelf ook met mijn identiteit. Ik zat in het laatste jaar van de middelbare school. Toen ik durfde te erkennen: Ik ben homo. Dat was niet altijd gemakkelijk. Kan dat wel? Wat zullen anderen denken?

En toen ik steeds lekkerder in mijn vel zat, ook de vraag: Waar halen die types het lef vandaan om mij of anderen te vertellen dat we er niet bij horen omdat we niet in hun hokje passen?

Langzaamaan werd ik activistischer. Ik wilde me ergens bij aansluiten. Politiek actief worden.

Ik zocht een partij die pal stond voor de vrijheid jezelf te zijn. Die stelling nam tegen de rechts-populisten die alleen maar ophitsen en uitsluiten. En die wist dat Nederland beter af was, zonder verdeeldheid.

Die partij was D66. Toen nog geen partij, maar een ‘partijtje’. Nul zetels in de peilingen. Met leeuwenmoed hielden Alexander, Boris en Fatma en een handvol medewerkers zich staande in de Tweede Kamer.

En met succes. Toen CDA en PvdA in Balkende-IV waren vergeten dat regeren een werkwoord is, kwamen zij in opstand. Toen iedereen nog in een kramp lag na de afgewezen Grondwet van 2005, koos D66 als enige voor Europa.

En toen de PVV in de Tweede Kamer kwam, en niet alleen de Koran, maar ook de Grondwet wilde verscheuren, was D66 de enige die met hen de strijd aanbond. Die partij, met het lef om ergens vol voor te gaan, daar wilde ik bij horen.

Ik werd lid. Wat daarna kwam, herkennen vast veel leden. Een prachttijd bij de Jonge Democraten. Campagnevoeren voor elke verkiezing. Op een dag van wind en regen, een dag als vandaag, posters plakken. En uiteindelijk werd ik Raadslid in Nijmegen. Dus Menno: je hebt nog heel wat in te halen bij deze prachtige club.

Ik werd actief aan de vooravond van een decennium waarin Nederland D66-groen zou kleuren. Want kijk waar we nu staan. Honderden volksvertegenwoordigers, wethouders en gedeputeerden door het hele land. Negentien zetels in de Tweede Kamer. Tien in de Eerste. En zes ijzersterke bewindspersonen.

Dat was allemaal nooit gebeurd, zonder één persoon. Alexander Pechtold. Alexander, ik heb je de afgelopen maanden ook wel eens vervloekt. Als ik in je grote schoenen stond en me afvroeg: Wat zou Alexander doen?

Ik ben ongelofelijk blij dat je na jouw vertrek niet achter de geraniums bent gaan zitten. Maar dat jij er vandaag alweer bij bent. Ik spreek niet alleen namens mijzelf, maar namens de hele fractie en alle leden: We bewonderen hoe je iedereen, op het vorige congres in Den Bosch, muisstil wist te krijgen met die prachtige, persoonlijke afscheidsspeech. Dat raakte ons allemaal.

Ik kan je niet genoeg bedanken voor wat jij hebt betekent voor onze partij. Je bent voor altijd mijn eerste politieke held. Heldhaftig, vastberaden, vol goede moed. Baken van redelijkheid in een steeds meer versplinterd politiek landschap. En altijd zingend aan het werk. Alexander, bedankt!

Congres,

De afgelopen jaren waren voor mij een politieke leerschool. Het leerde me dat Nederland D66 nodig heeft om vooruit te komen, door samen te werken. Er kwam pas beweging in Rutte-I toen Rutte ons nodig had na het weglopen van de PVV. Er gebeurde weer wat aan het Binnenhof, toen D66 een begrotingsakkoord sloot met Rutte en Samsom. En wat toen gold, geldt nu weer:

Een klimaatwet en een naderend klimaatakkoord. Een miljardeninvestering in onderwijs, 8% meer salaris voor docenten. Een kinderpardon, dat er eigenlijk al lang had moeten zijn. Maar ons nu toch gelukt is!

Een pro-Europese houding van onze premier. Een soepele draai, en dat zonder dat vaasje uit zijn handen te laten vallen. Was dit ooit mogelijk geweest, met D66 aan de zijlijn? Hadden we dit op z’n GroenLinks kunnen doen, vanuit de oppositie? Is er ook maar iemand die betwijfelt of dit gelukt was zónder ons?

Het simpele antwoord is nee. En dat is waarom ik trots ben dat we meedoen. Bouwen. En, even belangrijk: dankbaar voor het vertrouwen van iedereen hier.

Dankbaar voor de ruggengraat van deze volwassen, stabiele en onmisbare partij.

Congres,

Dat betekent niet dat ik tevreden achteroverleun. Ik zal mijn Kerdijklezing van maandag niet herhalen – dingen herhalen heb ik vrij snel afgeleerd. Maar wij hebben een agenda die verder reikt dan dit kabinet.

Ons liberalisme is sociaal. Het is radicaal. Wij weten dat echte vrijheid twee kanten heeft. Niet alleen de ‘vrijheid blijheid’ van de VVD. Nee, wij staan voor de vrijheid om iets van het leven te maken. Om je te kunnen ontwikkelen, te ontplooien.

Dat vraagt om kansengelijkheid, om emancipatie, om gelijkwaardigheid, om invloed en zeggenschap in een echte democratie. We staan er in Nederland ontzettend goed voor. We zijn welvarender, gezonder en gelukkiger dan ooit.

Maar er zijn ook nieuwe muren ontstaan. Muren tussen mensen met en mensen zonder zekerheid. Muren tussen mensen met wortels in Nederlander en mensen met wortels elders. En muren tussen mensen met macht en mensen zonder macht. Dat is onverteerbaar. En daarom zetten we samen de sloophamer in de muren die ons verdelen.

De eerste stappen zetten we met deze coalitie. Ik accepteer geen treuzelende bewindspersonen. Ik beloof u vandaag: Zolang ik het voorrecht heb fractievoorzitter te zijn, zorg ik dat we het kabinet aansporen tot actie.

Kajsa weet dat wij haar niet met rust laten totdat mensen niet alleen mee kunnen praten maar ook mee kunnen doen. Wouter heeft het moeilijk genoeg met de polder, maar hij weet als geen ander dat D66 niet rust voor we rechtvaardige pensioenen en zekere banen hebben. Ingrid weet heel goed dat wij haar zullen afrekenen op de toegankelijkheid van het onderwijs. Als Sander Dekker treuzelt met het regenboog-stembusakkoord, weet hij dondersgoed dat hij ons op zijn dak krijgt. En vergeet niet hoe wij Ank Bijleveld dwingen haar middelen voor defensie daar te investeren waar het onze veiligheid het meest vergroot: in een sterke, eensgezinde Europese krijgsmacht.

Congres,

als nieuwkomer in het hart van de Haagse politiek valt me iets op. Een gevatte oneliner wordt meer gewaardeerd dan een doorwrocht verhaal. Twitter is de norm. We zitten vast in de loopgraven van het eigen gelijk.

Het bewijs stapelt zich op: de pensioenonderhandelingen waren nog niet geklapt, of de SP knalde al een verdacht professioneel filmpje online. Na de vorige verkiezingen was een historisch klein aantal zetels in de Tweede Kamer bereid verantwoordelijkheid te nemen.

De formatie werd daarom de langste in de Nederlandse geschiedenis. Iedereen leek voor het gemak te vergeten dat vooruitgang niet vanzelf gaat. Dat daar samenwerking voor nodig is.

“Stem het kabinet naar huis”, zeggen partijen van links tot rechts. “Een referendum over Rutte”, roept Lilian Marijnissen. “Alles wordt anders na 20 maart”, denkt Baudet.

Maar dan? Deze partijen zijn zo verliefd op zichzelf, dat de liefde voor samenwerking ver te zoeken is. Welke risico’s dat met zich meebrengt, zien we over de grens. Kijk naar Italië: elk jaar een nieuwe regering. Kijk naar België: jaren zónder regering. Waar partijen elkaar niet halverwege durven te vinden.

Juist Nederland zou hier de weg kunnen wijzen. Wij hebben al zo vaak laten zien dat we voorop kunnen lopen. Laten we dat ook nu doen. Met alleen ‘nee’ zeggen, met alleen mensen uitsluiten, met nooit aan de formatietafel zitten, of daar zonder reden van weglopen, kom je er niet.

De tijd van de smoesjespolitiek is voorbij. Er is geen tijd om te dromen. Het is tijd om te drammen. Niet weglopen, maar doorlopen. Niet leven bij de gedachte hoe de wereld is, maar bij de hoop hoe de wereld zou kunnen zijn. Niet elkaar afstoten, maar – en dat heb ik van onze Christelijke vrienden geleerd – het goede in elkaar zoeken.

Democraten,

Kiezen voor de toekomst is kiezen voor samenwerking.Dat geldt nu en dat geldt ook na de verkiezingen van 20 maart. En daar wil ik best een hand voor uitsteken. Zonder taboes van mijn kant. En hopelijk zonder smoesjes van de rest.

Voor een uitgestoken hand aan Lodewijk Asscher en Lilian Marijnissen – in de strijd voor radicale kansengelijkheid. Voor een uitgestoken hand aan Jesse Klaver – voor humaan migratiebeleid. En ja, voor een uitgestoken hand aan onze conservatieve partners van CDA en VVD. Voor hen is het ook niet makkelijk om al dat vooruitstrevende D66-beleid te dragen.

Democraten,

De verkiezingen van 20 maart ga ik vol vertrouwen tegemoet. En ik zal jullie zeggen waarom.

Onze continue inzet is die voor de vrijheid om jezelf te zijn. Voor kansengelijkheid. En voor meer investeringen in onderwijs. Maar deze verkiezingen, net als de vorige, gaan ook over klimaat.

Komt dat even goed uit. Want vandaag is hier bijeen de enige serieuze klimaatpartij van Nederland. Jesse Klaver wil ons doen geloven dat de aandacht voor klimaat zijn verdienste is. Maar ver, ver voor Jesse… was er Jan. De allereerste klimaatdrammer van Nederland. En ik ben blij dat hij hier vandaag bij ons is. Als stem van onze nieuwe campagnespot. Als lijstduwer bij de Europese Verkiezingen. En als inspiratie voor ons allemaal. Dames en heren, Jan Terlouw!

Congres,

De politieke erfenis van Jan, is vandaag actueler dan ooit. We kennen de doorrekeningen van het klimaatakkoord nog niet, maar laat het volgende glashelder zijn: Wij gaan naar Parijs!

En ik zal eerlijk zijn: dat is geen sinecure. De vorige kabinetten hebben zulke steken laten vallen dat we van ver moeten komen. Maar we zijn op weg. In de zonneauto van het hoge noorden naar het Île de France.

Bij Groningen kregen we de klimaatwet. Ter hoogte van Zwolle sloten we een klimaatakkoord. Bij Almere kregen we van Menno een vliegtaks en een vrachtwagentaks, en van Stientje fikse investeringen in de fiets.

En wat zien we nu? Een gigant van een poster langs de A10, pal naast die grote, vervuilende Hemweg-kolencentrale. De tekst doet mijn hart zingen. WIJ HALEN HEM WEG! Met de groeten van D66!

Vrienden,

Niet alleen Nederland, ook Europa kan meer samenwerking gebruiken. Elke dag opnieuw, zien we aan de overkant van het kanaal wat het alternatief is. Britse boeren slaan alarm over voedseltekorten. Patiënten zijn medicijnen aan het hamsteren. Duizenden mensen raken hun baan kwijt in de auto-industrie. En de politiek is hopeloos verstrikt geraakt.

Dat allemaal door die knoop die Brexit heet. Een knoop die werd gelegd door liegende politici. En door al die jonge mensen die wegbleven van de stembus.

Wij krijgen een nieuwe kans. Een kans om het beter te doen. Voor de politici is het een simpele opdracht. Wél het echte verhaal te vertellen. Staan voor onze zaak. Zonder angst of twijfel.

Voor de jonge kiezer is het net zo simpel. Wél stemmen. Vechten voor de toekomst. Op 23 mei zijn de verkiezingen. Dan kiezen wij voor de toekomst van Europa.

Willen we een Unie die langzaamaan, land voor land, uit elkaar valt? In een deel mét rechtsstaat en een deel zonder? Waar economische groei en welvaart in het Noorden wel en in het Zuiden niet voor handen is? Waar het ene land honderdduizenden vluchtelingen opvangt en het andere land hekken bouwt?

Of kiezen we voor hechte samenwerking? Waarin landen hun macht niet inleveren, zoals de complotdenkers roepen, maar hun macht versterken door naast elkaar te staan. Daarom ben ik zo blij dat onze kandidaten onvermoeibaar strijden voor iedere stem vóór Europa.

Bij de vorige Europese verkiezingen gingen minder dan twee op de tien jongeren naar de stembus. Zij hebben nu een duidelijke keuze. Tussen de Nexit-nationalisten van de firma Baudet. En de Europese democraten van D66. Of is voor Baudet de Nexit toch pas ‘later aan de orde’? Ik weet het even niet meer.

Hoe dan ook, democraten, zegt het voort: Alle jonge Nederlandse Europeanen horen thuis bij de enige partij die sinds haar oprichting met geduldige toewijding werkt aan een Europese toekomst.

Congres,

De gruwelen van 9/11, de moorden op Fortuyn en Van Gogh en mijn zoektocht naar mijn eigen identiteit trokken mij naar de politiek. Naar D66. Een club van open mensen.Waar generositeit het altijd wint van bekrompenheid.

In de afgelopen 12 jaar heb ik me hier altijd thuis gevoeld. Laten we die partij blijven. Een partij die staat voor vooruitgang. Een partij met het lef om radicale voorstellen te doen. Maar vooral een partij die het lef heeft om samen te werken,  Om onze idealen dichterbij te brengen. Ook als dat moeilijk is.

In het RTL-debat afgelopen donderdag verraste Klaas Dijkhoff mij. Opeens kreeg ik het laatste woord. Een sympathiek gebaar, dat laat zien dat je verder komt als je elkaar ook eens iets gunt. Dat is de gedachte waarmee ik het de komende jaar in de Tweede Kamer aan de slag wil. Dat is de gedachte die ik jullie mee wil geven, als jullie de komende anderhalve week massaal de straat op gaan om campagne te voeren.

En als jullie na de verkiezingen op 20 maart in alle provincies onderhandelen over een akkoord voor Fryslan, voor Gelderland, voor Zuid-Holland en in al die andere provincies waar het spannend wordt: denk aan elkaar. Kies altijd voor de toekomst. En zet hem op!

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

De nieuwe fractievoorzitter van D66 in de Tweede Kamer, Rob Jetten, komt zondag 20 januari 2019 naar de 20e aflevering van ‘Politiek in de Pol’ in het Twentse Diepenheim. Ook te gast is Manouska Molema, lijsttrekker van Groen Links in Overijssel bij de komende provinciale verkiezingen.

‘Politiek in de Pol’ is de maandelijkse politieke talkshow in Diepenheim in de aanloop naar de verkiezingen voor Provinciale Staten in maart 2019. In de voorgaande edities van ‘Politiek in de Pol’ waren onder andere Hans Wiegel (VVD), Sybrand Buma (CDA) en Sharon Dijksma (PvdA) te gast.

Het is voor het eerst dat Rob Jetten te gast is bij ‘Politiek in de Pol’. Rob Jetten (31) volgde in oktober Alexander Pechtold op als fractievoorzitter van D66 in de Tweede Kamer. Mede op zijn initiatief wordt de bestaande procedure voor de aanstelling van burgemeesters veranderd. Jetten is tevens een van de pleitbezorgers van de nieuwe Klimaatwet.

Ook te gast is Manouska Molema uit Oldenzaal. Zij is de lijsttrekker van Groen Links bij de komende Provinciale Statenverkiezingen in Overijssel. Molema (36) is nu nog gemeenteraadslid in Oldenzaal, waar zij in de vorige periode wethouder was.

De vaste columniste Alexa Gratama is ook weer van de partij. De bluesrockband Groundhog zorgt voor de muziek. Presentator is Hans Verbeek. Ook het publiek kan meedoen door bij de ingang eigen vragen op te geven.

De 20e aflevering van ‘Politiek in de Pol’ is zondag 20 januari 2019 om 17.00 uur in Herberg de Pol aan de Raadhuisstraat 8 te Diepenheim. De muziek begint om 16.30 uur.

Klik hier voor de nieuwsbrief van december 2018

2018 was het jaar van de komst van D66 in Maasdriel, de gemeenteraadsverkiezingen, het aannemen van de Donorwet, de wisseling van Alexander Pechtold en Rob Jetten, het afscheid van Thom Ummels als gemeenteraadslid en Piet van Wesemael samen met Aart Harder in het bestuur, het aantreden van Elke Smulders in de gemeenteraad van Zaltbommel en Daniëlle Vlasman en mijzelf in het bestuur, en het aannemen van de klimaatwet. Het was een bewogen jaar, waarbij vernieuwing van D66, zowel in de Bommelerwaard als door het hele land, de rode draad was.

In 2019 pakken we deze draad weer op en bouwen we verder aan een krachtige partij, aanwezig in beide gemeenten. Door samen te werken, komen we verder in de Bommelerwaard! Door mensen uit eigen kracht te laten bijdragen, kunnen we effectiever onze idealen verwezenlijken. Juist door al deze plussen kunnen we het verschil gaan maken. Als vereniging en als politieke partij voor onze maatschappij.

Fijne feestdagen!

Manon Beekhuijzen

Voorzitter D66 Bommelerwaard

Een congres van D66 is altijd een feestje om bij te wonen. Je ontmoet partijgenoten die je anders niet zo vaak ziet. Je ontmoet nieuwe mensen en doet ideeën op. D66 congressen ademen een open sfeer. Alles en iedereen loopt door elkaar. Kamerleden, ministers en Europarlementariërs zijn aanspreekbaar. Er wordt vaardig gedebatteerd over verschillende onderwerpen. Een congres blaast de idealen nieuw leven in. Idealen die door het dagelijkse politieke handwerk soms wat buiten beeld raken.

De gebeurtenissen op congres nr 108 van 5 oktober 2018 in Den Bosch toonden hoezeer de spanning tussen idealisme en realisme deel uitmaakt van de kern van D66. Zo was ik aanwezig bij de stemming over de afschaffing van de dividendbelasting.

Vele leden van het congres meldden zich bij de interruptiemicrofoon. Het was indrukwekkend hoeveel nieuwe optieken en argumenten de insprekers naar voren brachten. Aan de ene kant inhoudelijke meningen. Bevlogen betoogden sprekers dat afschaffing van dividendbelasting echt onterecht is. Anderen dat de belasting juist om allerlei belastingrechtelijke redenen van belang is.

Tegenover deze inhoudelijke en idealistische argumenten stonden realistische politieke en strategische argumenten. Nu terugdraaien zou slecht zijn voor de positie van D66 als betrouwbare coalitiepartner of het klimaatakkoord in gevaar brengen.

Het gaat er hier niet om wat juist is of terecht is wat betreft die dividendbelasting. Het gaat er mij om dat deze twee soorten argumenten, idealistisch en realistisch, getuigen van het feit dat D66 nu deelneemt aan de regeringscoalitie. Immers: als oppositiepartij kun je gaan voor je idealen, als coalitiepartner moet je rekening houden met een heel krachtenveld en dat vereist vaak realisme.

Het bracht me tot de vraag: waar staat D66 voor? Zijn we idealisten of realisten? Als oppositiepartij hadden we een scherp maar constructief profiel: tegen het populisme, maar voor maatregelen die sociaal-liberaal en voldoende toekomstgericht zijn. We konden onze idealistische vlag met trots dragen. Nu is onze positie lastiger. We hebben meer invloed, maar moeten op afzonderlijke onderwerpen compromissen sluiten en zaken uitruilen. De idealistische vlag hangt er wat slapjes bij, zo lijkt het.

De vraag speelt ook in lokaal verband. Vorige raadsperiode namen we deel aan de coalitie en moesten we soms op realistische gronden stemmen voor een besluit dat ons hart niet raakte. Nu zitten we in de oppositie en kunnen we gaan voor onze idealen, maar hebben we op een bepaalde manier minder invloed.

Waar gaan we voor? Zijn we idealisten of realisten? Op het congres maakte ik ook de afscheidsspeech van Alexander Pechtold mee. Zijn woorden sloegen in als een bom. Maar wat in ieder geval bij mij bleef hangen, was wat hij meegaf aan het congres. In de komende tijd komen er belangrijke zalen op ons af, maakte hij duidelijk. Is het ja of nee voor de omslag naar schone energie, voor of tegen een humaan vluchtelingenbeleid, voor of tegen Europa.

De conclusie was helder voor mij. Een realistische blik op de wereld om ons heen toont dat het idealisme van D66 heel hard nodig is. Realisme is slechts een hulpmiddel om het idealisme gestalte te geven, maar zonder hart heeft de tong niets te zeggen.

Carinne Elion – Valter

Vrijdagavond 7 september komt Felix Klos naar The Green Duck op de Amsterdamsestraatweg 1, in Abcoude. Volgend jaar zijn er verkiezingen voor het Europees Parlement en Felix Klos is kandidaat lijsttrekker voor D66. Klos werkt nu voor de Tweede Kamerfractie van D66 en geldt als rechterhand van Alexander Pechtold voor wie hij meewerkt aan de speeches. Na het Gemeentelijk Gymnasium in Hilversum studeerde de historicus en politicoloog Klos in de VS en aan de universiteit van Oxford.

Al vanaf zijn studietijd was Felix erg begaan met Europa. Dat resulteerde ondermeer in een boek over de onderbelichte rol van de Britse premier Winston Churchill als ‘Vader van Europa’ (uitg. Hollands Diep, 2016).Tussendoor liep Felix ook nog stage bij de Amerikaanse senator en presidentskandidaat Bernie Sanders. Felix beschouwt zijn generatie (hij is van 1992) als de eerste generatie burgers van de Europese Unie. “Mijn generatie is geboren in de Europese Unie, opgegroeid met de euro, opgeleid met Erasmus. We hebben nooit een muur of grens in ons Europese thuis gezien. Juist in deze tijd” zo stelt de politicus, “heeft Europa òns nodig!”

Meindert Brunia, fractie voorzitter van D66 De Ronde Venen is verheugd de kandidaat lijsttrekker te ontvangen: “In onze gemeente zijn tal van internationaal opererende bedrijven gevestigd, die bijdragen aan een goede werkgelegenheid. Alleen al daarom is het thema “Europa” ook voor De Ronde Venen van belang”.

De bevlogen Europeaan Klos is het hier van harte mee eens.“Wij moeten cynisch nationalisme bestrijden met onbevangen idealisme. Door de wol geverfd realisme alleen is niet genoeg”.

Als commentator was Felix al enige malen te gast bij “De Wereld Draait Door” en deze bijeenkomst is dan ook een mooie gelegenheid om met deze, zoals hij zelf zegt “radicale Europeaan” in discussie te gaan.

De koffie staat vanaf 19:15 klaar. Spreker vanaf 20.00 uur.

The Green Duck

Amsterdamsestraatweg 1 Abcoude

U bent van harte welkom. Deze uitnodiging is voor D66 leden en zeker ook voor niet leden. U wordt uitgenodigd deze mail door te sturen aan eventueel geïnteresseerden in uw omgeving. 

Kiki hagen

The post Felix klos in The Green Duck Abcoude appeared first on De Ronde Venen.