Poliflw

Het is dit jaar 70 jaar geleden, dat de eerste Molukse oud KNIL militairen (koninklijk Nederlands Indisch leger) met hun gezinnen per boot aan kwamen in de haven van Rotterdam. Dit waren 3578 militairen met hun gezinnen. In totaal waren dit 12,5 duizend mensen. Nadat de eerste boot op 21maart in 1951 aankwam werden de gezinnen in voornamelijk voormalig concentratiekampen gestopt. Uit de verschillende kampen in Nederland kwam een deel in 1959 naar kamp Vosseveld te Winterswijk. Hiermee is de Molukse gemeenschap al 62 jaar onderdeel van de samenleving in Winterswijk. Daarmee delen we dus een gezamenlijke geschiedenis. KNIL militairen hebben gediend tijdens de 2e wereldoorlog in het voormalig Nederlands Indië. De Molukse KNIL Militairen hebben hiermee een bijzondere belangrijke bijdrage geleverd aan de geschiedenis van Nederland. Het bijzondere is dat ze na aankomst per direct uit dienst werden ontslagen. Dit was treurig en tegen alle verwachtingen in. Daarom hebben we met alle raadsfracties een motie ingediend. In deze motie verzoeken wij college van B&W van de gemeente Winterswijk, om in overleg met de Molukse gemeenschap in Winterswijk de Molukse oud KNIL militairen een eerbetoon te geven. Dit wordt gedaan door ze toe te voegen aan de lijst van graven met een historische betekenis. Hiermee geven we ze een historische beschermde status. Wij bedanken ook Roger Heerink voor zijn bijzonder mooie inbreng. Vanzelfsprekend en uiteraard zeer verheugd zijn we om te mogen zeggen dat deze CDA- motie door alle Winterswijkse politieke partijen is aangenomen. GISTEREN IS NODIG OM MORGEN TE BEGRIJPEN … Ismaël Johannis raadslid CDA

Ter nagedachtenis aan de Purmerendse in Afghanistan omgekomen marinier Jeroen Houweling is er maandag 4 mei een naamplaquette aangebracht aan de brug/viaduct over het Noordhollands Kanaal (Neckerstraat) in de A7. Rijkswaterstaat heeft, in samenwerking met het Ministerie van Defensie, aan de gemeente Purmerend een verzoek gedaan om een brug of viaduct te vernoemen naar een omgekomen militair en inwoner van onze gemeente: Korporaal J.M. Houweling. In het hele land worden omgekomen militairen geëerd met de vernoeming van bruggen en viaducten. Korporaal van de mariniers Jeroen Houweling maakte deel uit van de Battlegroup van de Taskforce Uruzgan in Afghanistan. Op zaterdagmiddag 17 april 2010 zijn de 29-jarige marinier Jeroen Houweling en de 23-jarige marinier Marc Harders uit Westerbork, in de omgeving van de vooruitgeschoven militaire post Tabar in het Deh Rafshangebied, bij een aanslag met een geïmproviseerd explosief om het leven gekomen. Op het moment van de aanslag nam de Battlegroup deel aan een grotere operatie om de veiligheid in het Deh Rafshangebied te versterken. De onthulling van het naambord zou gepaard gaan met een officiële plechtigheid in bijzijn van familie en genodigden op 4 mei maar vanwege COVID-19 is de officiële onthulling uitgesteld tot een nader te bepalen tijdstip. Bron: Gemeente Purmerend Foto: Piet Jonker

75 jaar bevrijding. Al 75 jaar mogen wij in vrijheid leven. Een groot geschenk om dankbaar bij stil te staan. Op 31 augustus 2019 werd in Terneuzen de nationale aftrap gegeven, tijdens de herdenking van de slag om de Schelde. Minister van Defensie Ank Bijleveld was erbij op deze indrukwekkende dag, waar de eerste stap van het spoor van de bevrijding werd gezet. ‘We zijn vorig jaar al begonnen met de herdenking van de bevrijding. In augustus 2019 vond de nationale aftrap van bevrijding van Nederland plaats in Terneuzen. Met ons Koningspaar, het Belgische Koningspaar en mijn ambtgenoten uit diverse landen. Met aandacht voor wie de veteranen zijn die ons bevrijd hebben’, zegt Bijleveld. ‘Vanaf augustus hebben we het spoor van bevrijding verder gevolgd. Op 29 oktober was ik samen met de Koning en de Poolse president in Breda, om stil te staan bij de betekenis van Poolse soldaten bij onze bevrijding.’ Er zijn sinds augustus verschillende herdenkingen gehouden. Van 4 april tot 5 mei zou eigenlijk het slotstuk van de herdenkingen en activiteiten zijn. ‘De geplande Vrijheid-express is stilgelegd. Bussen zouden door het hele land gaan om vrijheidsmaaltijden te organiseren. Een plaats van ontmoeting, waar met mensen en veteranen gesproken kon worden over het belang van vrijheid. De Vrijheid-express zou eindigen op 4 mei met de dodenherdenking en op 5 mei de viering van bevrijdingsdag.’ Spreken met de mannen van toenOok in Europa wordt 75 jaar vrijheid herdacht. ‘Ik vond het heel indrukwekkend om bij de Europese aftrap van 75 jaar bevrijding in Arromanches en Omaha Beach te zijn. Om te spreken met de mannen van toen, die nu 95 jaar zijn, om te horen waarom zij het belangrijk vinden dat we herdenken. Dat blijf ik ook deze maanden doen om de boodschap wel over te brengen’, vervolgt Bijleveld. ‘Engelandvaarder Rudi Hemmes, ook aanwezig in Arromanches, gaat nog steeds langs basisscholen om te vertellen over de oorlog, over wat het betekent om niet naar school te kunnen. Vrijheid is niet vanzelfsprekend en het is ook niet gratis. Daar ligt gelijk een koppeling met de situatie nu. Door de beperkende maatregelen kunnen we niet zomaar naar buiten of naar school. We zien nu pas in het klein wat dat betekent. De geallieerden hebben gevochten en stierven om ons te bevrijden, en onze soldaten doen dat nog steeds in allerlei landen in de wereld. De veiligheid in de wereld is onvoorspelbaarder geworden. Je ziet hoe belangrijk vrijheid is en wat beperking van vrijheid voor mensen betekent, terwijl we nu gewoon vrij zijn. We geven een stukje vrijheid op om weer veiligheid te krijgen en uiteindelijk weer vrijheid te winnen. Ook in deze tijd van crisis ondersteunt de krijgsmacht hierbij.’ Vrijheid is niet vanzelfsprekend en het is ook niet gratis. Blijven herdenken‘Het is natuurlijk ontzettend zuur dat alle herdenkingen en evenementen in het kader van 75 jaar bevrijding in de komende periode moesten worden afgelast. Bij alle evenementen die al zijn geweest, konden de veteranen nu nog komen en kunnen zij hun verhaal doen, over 5 jaar zijn deze mannen 100. Ik heb zelf met Engelse, Poolse, Amerikaanse en Canadese veteranen gesproken over operatie Market Garden, hoe indrukwekkend dat was, dat zal over 5 jaar wellicht niet meer mogelijk zijn.’ Het is belangrijk ook in deze tijd hierbij stil te blijven staan en te blijven herdenken. Er moet over nagedacht worden, ook regionaal en lokaal, toch aandacht hieraan te geven. Te kijken of er activiteiten kunnen worden verzet. ‘De muziekkorpsen van defensie zullen hun speciale programma´s later opvoeren. Het is ontzettend belangrijk om te blijven herdenken. Bij defensie zeggen we: ‘Wij beschermen wat ons dierbaar is’. We moeten aandacht blijven besteden aan grondwettelijke vrijheden.’ Nationale operatiesIn de huidige crisis zorgt defensie ook voor het instandhouden van veiligheid en vrijheid. Op basis van de grondwet is ondersteuning van civiele autoriteiten bij bestrijding van een crisis een taak van de landmacht. Bijleveld: ‘Op dit moment ondersteunen we op allerlei terreinen. Defensie ondersteunt het patiënten coördinatiecentrum in Rotterdam. Planners kijken daar naar de verspreiding van patiënten door het land. Puzzelen met schaarste vragen, dat wordt ook geleerd op missies. Artsen en verpleegkundigen worden ingezet, beademingsapparaten uitgeleend en calamiteitenhospitaal is open voor IC plekken. Maar er gebeurt van alles: opvang van asielzoekers, vervoeren van spullen, logistieke ondersteuning in de nationale crisis. Ook worden militairen teruggehaald van missie omdat er momenteel geen trainingen gegeven kunnen worden. In Litouwen, een brandhaard van corona, is de missie stilgelegd.’ In het dagelijks werk van Ank Bijleveld zijn de beperkende maatregelen ook voelbaar. Een surrealistische, vreemde situatie waarin gekeken wordt wat op afstand gedaan kan worden. ‘Iedere ochtend is er crisisoverleg en bij de dagsluiting kijken we hoe het gaat. Ik neem deel aan de ministeriële crisiscommissie. We kijken wat goed gaat, waar we nog meer kunnen leveren of ondersteunen. Werkprocessen veranderen, een deel van de mensen werkt thuis. We houden ons aan de RIVM regels. We houden geen groepsvergaderingen, beveiligde vergaderingen worden in het operatiecentrum gehouden. Er worden veel geheime dingen besproken, het moet ook veilig zijn en dat is best lastig. Maar het is niet anders.’ VeerkrachtNa de bevrijding toonde Nederland veel veerkracht. Ook nu ontstaan veel mooie initiatieven in de samenleving. ‘We leven in een samenleving waar mensen heel betrokken zijn op elkaar. Mooi om te zien hoe mensen elkaar helpen. We moeten het altijd samen doen, dat gold in de oorlog ook. Er zijn mensen die een keuze moeten maken om voor je op te komen. Dat geldt ook in deze tijd. Omzien naar elkaar is heel belangrijk.’ Stilstaan bij de bevrijdingHerdenkingen en evenementen zijn afgelast, maar we kunnen wel op onze eigen plek stilstaan bij 75 jaar vrijheid. Bijleveld: ‘Denk na hoe en wanneer je eigen woonplaats is bevrijd en sta daarbij stil. Wees je even bewust dat 75 jaar nog niet zo lang geleden is. Ik kan er met mijn eigen ouders nog over praten. Praat er als het kan met je ouders of opa en oma over, dat kan in deze tijd ook via telefoon of via facetime, pas dan weet je echt wat het is om vrij te zijn. Probeer de verhalen uit die tijd te lezen. Er is nu gelegenheid om je erin te verdiepen. Het verhaal moet door blijven klinken.’

Voor de meeste generaties is vrijheid gelukkig een gegeven. Voor mensen die de WOII hebben meegemaakt, heeft het begrip vrijheid een extra dimensie gekregen. Langdurig worden blootgesteld aan onderdrukking, verraad, dood en verderf, in combinatie met honger en gebrek aan goede zorg heeft deze groep Nederlanders vanuit het tegenovergestelde geleerd wat de waarde van vrijheid is. Mede door hen, en zeker samen met hen herdenken wij daarom na 75 jaar nog steeds de vrijheid. Bijzonder en bepaald niet vanzelfsprekend. De Corona-crisis leert ons op een andere manier dat de traditionele herdenkingsbijeenkomsten op de avonden van 4 mei niet vanzelfsprekend zijn. Helaas zijn deze bijeenkomsten dit jaar onmogelijk. Gelukkig wordt er via de (lokale) media de nodige aandacht aan besteed. Het CDA voegt dit jaar graag een bescheiden, maar interessante Zaanse mijlpaal toe aan de herdenking. Onlangs sprak iemand van onze fractie in een verzorgingshuis te Zaandam een vrouw wier vader helemaal aan het begin van de oorlog, nu dus 80 jaar geleden, in een ongelijke strijd gesneuveld is voor het vaderland. Deze mevrouw, toen jong meisje, zag haar vader in mei 1940 weggaan, zonder te beseffen dat hij wel eens niet terug zou kunnen komen. In de meidagen van 1940 sneuvelden 14 Zaanse militairen.Haar vader sneuvelde ook, zij heeft hem nooit meer gezien. Zo goed als wij achteraf weten hoe verschrikkelijk de oorlog is geweest, zo weinig besefte men dat helemaal aan het begin. Dit schokkende verhaal bracht ons op het idee om uit te zoeken welke Zaanse militairen dit jaar 80 jaar geleden zijn gesneuveld. Indrukwekkend te lezen waar deze Zaankanters vandaan kwamen en wat zij achter zich lieten in de Zaanstreek. Reden voor ons om in dit bijzondere herdenkingsjaar ook aandacht op hen te vestigen. De namen van deze Zaanse helden (*) zijn: Cornelis Hendricus van den Bos - Den Haag 1905-1940Johannes Hendrik van den Bos - Den Haag 1905-1940Jan Ketema - Den Haag 1905-1940Leendert van Klaveren - Schiphol 1910-1940Herman Evert van Lingen - Doesburg 1916-1940Hendrik van 't Loo - Overschie 1916-1940Willem Schol - Delft 1917-1940Jan Sint - Hardinxveld 1914-1940Nicolaas Teunis de Vries - Ypenburg 1918-1940Albert Glas – Rhenen 1915 - 1940Pieter Christiaan Bonkerk – Ede 1917 - 1940Cornelis de Graaf – Rotterdam 1916 - 1940Bernardus Vrolijk - Ypenburg 1912-1940Cornelis Posch - Rhenen 1912-1940 Zij vochten voor onze vrijheid. Vrijheid die we na 75 jaar nog steeds omarmen. *: https://www.zaanwiki.nl/encyclopedie/doku.php?id=tweede_wereldoorlog

Het CDA deed afgelopen maandag het voorstel in een Kamerdebat over het defensiematerieelfonds. Met dit nieuwe fonds moeten voortaan alle nieuwe ict- en materieelprojecten worden betaald. Ook het onderhoud van materiaal moet hiervan worden gefinancierd. De coronacrisis heeft een grote impact op de samenleving, zo ook op Defensie. Dat trekt tegelijkertijd een zware wissel op de defensie-industrie. Want voor veel bedrijven is de omzet uit civiele producten weggevallen omdat opdrachten zijn ingetrokken. Of omdat de productielijnen gesloten zijn. Vooral de luchtvaart, het maritieme domein en de IT worden hard geraakt. Tijdelijke stop Europese aanbestedingen Nieuw materieelaanschaf is kostbaar en de bouw ervan loopt vaak vertraging op, ook omdat het vaak uit andere landen in Europa moet komen. Daarom roept het CDA het kabinet op om in deze crisistijd nadrukkelijk gebruik te maken van art. 346 VWEU: de uitzonderingsbepaling om af te wijken van Europees aanbesteden. Het CDA wil dat de regel die voorschrijft dat dit soort grote orders Europees moeten worden aanbesteed, tijdelijk buiten werking wordt gesteld. Van Helvert: ‘Ik wil dat het kabinet mogelijk maakt dat we in de coronacrisis materieel in eigen land kunnen bestellen. Projecten moeten, waar dat kan, naar voren worden gehaald of versneld.' Ik wil dat het kabinet mogelijk maakt dat we in de coronacrisis materieel in eigen land kunnen bestellen Nieuwe fonds is geen vrijbriefHet nieuwe fonds maakt het mogelijk dat geld dat bedoeld is voor de aanschaf voor nieuw materieel, kan worden meegenomen naar volgende jaren. Het CDA verwelkomt de ruimte dat het fonds Defensie hierin geeft. Maar dit mag geen vrijbrief zijn voor het doorschuiven van investeringen, als gevolg van door Defensie zelf veroorzaakte vertragingen. Al jaren vallen de investeringen lager uit dan bij de begroting geraamd. Er zijn stappen gezet om de verwervingsketen te verbeteren. Het CDA vraagt of de minister bereid is om hier prioriteit aan te blijven geven.

De geluidscontouren blijven liggen, 800 bezwaarschriften zijn onbeantwoord in de prullenbak geschoven en de inwoners van onze gemeente zijn een stelletje zeurpieten. Zo “overlegt” Defensie graag, bleek tijdens de COVM vorige week. CDA-wethouder Diepstraten en belangengroepen gaan niet bij de pakken neerzitten en roepen staatssecretaris Visser naar Gilze en Rijen. “Geef ons nog een kans,” waren de woorden van Bert Kwast, ambtenaar van Defensie, tijdens de vergadering van de Commissie Overleg & Voorlichting Milieu (COVM) om tot een gedragen luchthavenbesluit voor vliegbasis Gilze-Rijen te komen. Maar liefst zeven insprekers kwamen vooraf aan een tumultueuze vergadering. Ze hekelden de werkwijze van Defensie. Uit Defensies reactienota bleek dat de geluidcontour over Hulten en Molenschot nauwelijks is aangepast. Verder wil Defensie het nachtvliegen uitbreiden tot na 23:00 uur ’s avonds. Dit is voor de inwoners van Hulten en Molenschot onaanvaardbaar. Bouwen onmogelijk Bouwen wordt hierdoor in beide dorpen onmogelijk. Daarmee komt de leefbaarheid ernstig onder druk. Geen nieuwbouw betekent geen nieuwe jonge bewoners, geen jonge kinderen die essentieel zijn voor behoud van de scholen. “Molenschot wordt op slot gezet,” aldus de heer van Dongen van Dorpsbelang Molenschot, “en Hulten wordt een dorp zonder toekomst.” De Stichting Geen Contouren over Gilze noemde de nieuwe contouren onaanvaardbaar en een klap in het gezicht van de achthonderd mensen die bezwaar hebben aangetekend. Die kregen geen bericht van ontvangst, laat staan beantwoording van de bezwaarschriften. Wethouder Sandra Diepstraten verweet Defensie arrogantie. Zij was verbolgen over het Twittergedrag van hooggeplaatste militairen, waarin onze gemeente en inwoners werden weggezet als zeurpieten. Ook het vasthouden aan de reservefunctie voor straaljagers wekte veel verontwaardiging. In geen twaalf jaar gebruikt en funest voor de geluidscontouren. Dialoog met Defensie is evenwel onmogelijk. Het is slikken of stikken. Staatssecretaris naar de gemeente Om staatssecretaris Visser tot een ander luchthavenbesluit te bewegen heeft onze wethouder Diepstraten haar uitgenodigd om te komen kijken naar de grote gevolgen voor onze dorpen. De staatssecretaris komt in januari 2020 naar Gilze en Rijen. We hebben bovendien contact gezocht in eigen gelederen. CDA-Defensiewoordvoerder in de Tweede Kamer, Martijn van Helvert, gaat nog voor de kerstvakantie in gesprek met wethouder Diepstraten. Jac Wouters, fractievoorzitter

PERSBERICHT Van UT-student naar minister van Defensie Minister van Defensie Ank Bijleveld overleefde onlangs een motie van wantrouwen, ingediend na het niet juist informeren van de Tweede Kamer over de burgerslachtoffers die in 2015 bij een Nederlands bombardement op Irak waren gevallen. Onder meer over deze gevoelige zaak verhaalt zij uitgebreid op 14 januari in het Twentse theatercollege in De Kleine Willem te Enschede. Bijleveld bood haar excuses aan voor het niet informeren van de Kamer, maar draaide daarmee in feite op voor de fout die haar voorganger Hennis had gemaakt. Hoe dat voelde? En in hoeverre zij zich niettemin verantwoordelijk voelt? Ze vertelt het allemaal in de authentieke sfeer van De Kleine Willem. Onder leiding van presentator Eddy van der Ley neemt Bijleveld de bezoekers mee op een avontuurlijke, inspiratierijke reis door leven en werk, langs tegenslag en verdriet, geluk en glorie. In een snel veranderende (politieke) wereld staat Ank Bijleveld nadrukkelijk haar mannetje als minister van Defensie. Die even prestigieuze als gecompliceerde post in het huidige kabinet-Rutte III is haar niet komen aanwaaien; de in Goor woonachtige CDA-politica bouwde haar loopbaan zorgvuldig op. Na op de Universiteit Twente bestuurskunde te hebben gestudeerd (van 1980 tot 1986) was ze achtereenvolgens gemeenteraadslid in Enschede, Tweede Kamerlid, burgemeester van de Hof van Twente, staatssecretaris van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties en Commissaris van de Koning(in) in de provincie Overijssel. Sinds oktober 2017 is ze minister van Defensie. Op 14 januari verhaalt ze over de totstandkoming van haar fraaie cv, maar ook over de tegenvallers. Over hoe het is om als vrouw in een mannenwereld te functioneren. En over hoe het is om - als minister – met dossiers als Mali, de chroomverf, de ‘verzwegen’ burgerslachtoffers in Irak, Marco Kroon en het Europese leger te maken te hebben. En hoe zit het met de actuele dreiging in de wereld? Na de pauze krijgt het publiek uitgebreid de gelegenheid vragen te stellen. Na afloop is er een meet & greet. Kaarten van € 19,50 zijn te bestellen viahttps://www.wilminktheater.nl/programma/!/5243/twents-theatercollege-met-ank-bijleveld-eddy-van-der-ley/van-ut-student-tot-minister-van-defensie/

De regering moet tolken die Nederlandse militairen helpen, beter beschermen. Zij zijn een systematisch vervolgde  groep, waardoor zij bijvoorbeeld recht hebben op asiel in Nederland, wanneer zij in direct en persoonlijk gevaar komen.  Een meerderheid in de Tweede Kamer steunt een motie van D66, ChristenUnie, VVD, CDA, GroenLinks en SP waarin dit wordt geregeld.

D66-Kamerlid Salima Belhaj: ‘deze tolken zijn van onschatbare waarde voor onze militairen. Met gevaar voor eigen leven helpen zij ons in moeilijke gebieden. Nu is het tijd om ook hén te helpen. Zij zijn hun leven niet meer zeker in bijvoorbeeld Afghanistan en worden opgejaagd door de Taliban. Daarom is het volkomen terecht dat zij en hun familie alle mogelijke hulp krijgen van Nederland wanneer zij gevaar lopen.’

Joël Voordewind van de ChristenUnie is mede-indiener van de motie: ‘Deze tolken lopen gevaar doordat ze het bondgenootschap hielpen in de strijd tegen de Taliban en IS. We hebben een morele plicht hen te helpen en veiligheid te bieden. Als we staan voor onze vrijheden dan betekent het nu dat we deze mensen niet in de steek laten.’

Bescherming tegen gevaar

Deze regeling is ook belangrijk voor de veiligheid van tolken bij toekomstige missies. Tolken die hebben gewerkt voor het Nederlandse leger lopen soms in eigen land gevaar, net als hun familie. Zij worden door bijvoorbeeld de Taliban gezien als verraders. Belhaj en Voordewind riepen de minister van Defensie al eerder op om deze groep beter te beschermen en te steunen, nadat bleek dat een aantal tolken was vermoord vanwege hun vertaalwerk.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Dames en heren,Your Royal Highness The Prince of Wales,Vice-Minister Paweł Woźny, Veteranen, militairen, Ik ben blij dat we hier allen tezamen zijn. Your Royal Highness, I know that your presence here today means a great deal to the veterans and military personnel from Poland. Please allow me to continue in Dutch. We zijn bij elkaar om de moed te herdenken van de Eerste Poolse Onafhankelijke Parachutistenbrigade. 75 jaar geleden stonden zij klaar om te springen, boven Driel. Deze mannen waren over de Noordzee gevlogen; ze hadden dagen gewacht tot ze eindelijk konden opstijgen. En zij hadden al een lange reis achter de rug. Want zij waren verbannen, gevlucht. Ze waren naar Engeland gekomen via onder meer Spanje, Roemenië, Rusland, Palestina, Irak, Iran, Syrië, en de Verenigde Staten. Onder hen waren mensen die in Sovjet-werkkampen hadden gezeten. Ze hadden lange barre tochten gemaakt, hadden kou, honger en pijn doorstaan. Allemaal om de grijze baret te kunnen opzetten - om mee te kunnen vechten. Nooit hadden ze kunnen denken dat hun lange reis hen hier zou brengen: boven Nederland. Hun generaal, Stanislaw Sosabowski, had hen voor iets anders opgeleid. Zij wilden hun gesneuvelde landgenoten eer bewijzen die eerder, in 1939, zo hard tegen de Duitsers hadden gevochten. Nu, 5 jaar later, wilden zij helpen Warschau te bevrijden. Maar zij hadden de opdracht gekregen om deel te nemen aan Market Garden. Een operatie die sommigen ambitieus en indrukwekkend noemden. En sommigen – zoals Generaal Sosabowski – noemden het grotesk en gevaarlijk. Wat zij er ook van vonden – deze Polen vochten als leeuwen. Iedereen die militairen kent, weet dat hun loyaliteit enorm is. Zij doen wat ze gevraagd wordt. Zij gaan door waar anderen stoppen. Dat weet ik als minister van Defensie heel goed. En toch maakt dat elke keer weer indruk. Deze mannen werd gevraagd om voor onze vrijheid te vechten terwijl het Poolse volk schreeuwde om hun hulp. Sommigen hoopten dat de sprong uit het vliegtuig, boven een land, meer dan 1000 kilometer verwijderd van hun moederland, een stap dichterbij huis zou zijn. Velen van hen deden gewoon wat ze gevraagd werd. Ook al was het, zoals hun generaal het binnenskamers noemde, een sprong in het ongewisse. Want zij werden niet gedropt bij Elden, maar bij Driel; de veerpont waarmee zij de Rijn zouden oversteken was verdwenen; toen zij in rubberen bootjes naar de overkant wilden peddelen werden ze door de vijand beschoten. Niks ging zoals het hoorde; maar de Poolse mannen gaven alles. Mannen zoals Tadeusz Cisek. Hier vandaag aanwezig. Ook hij werd op 21 september gedropt in Driel. Hij was toen begin 20. Een knappe jongeman, als ik de foto’s mag geloven! Ook Tadeusz Cisek was van ver gekomen. Hij werd in 1940 gedeporteerd naar Kazakstan en was gevangene in een Sovjetkamp. Vanuit Rusland, via onder meer Iran en Syrië kwam hij in Engeland. Vandaag is hij 96 jaar oud. En hij is voor het eerst bij deze herdenking in Nederland. Het was een lange reis vanuit de Verenigde Staten, waar hij woont. Korporaal Cisek, ik wil u graag bedanken. U en uw kameraden van de brigade legden een lange reis af om voor onze vrijheid te vechten. Maar u hebt lang op onze formele erkenning moeten wachten. Toenmalig Koningin Beatrix gaf de Eerste Poolse Onafhankelijke Parachutistenbrigade in 2006 de Militaire Willemsorde. En de Bronzen Leeuw postuum aan uw generaal Sosabowski. Eindelijk omhelsde onze leeuw de Poolse adelaar. Korporaal Cisek,Ik bewonder uw moed en kracht, en die van de twee veteranen naast u: Henryk Kubinski en Konstanty Staszkiewicz. We zullen nooit onze Polen vergeten. Ook Goor, mijn eigen woonplaats, is op 8 april 1945 door Polen bevrijd, door the First Polish Armoured Division. Ik woon vlakbij het herdenkingsmonument. Op herdenkingen zoals vandaag worden we eraan herinnerd hoezeer wij onze vrijheid danken aan onze bondgenoten. En dat we tot op de dag van vandaag vrij zijn vanwege ons bondgenootschap. Want eenheid schrikt af. Juist daarom isde NAVO nadrukkelijk aanwezig in Polen en de Baltische staten, ook met Nederlandse inzet. Samen bewaken we onze vrijheid. Beste veteranen,U bent opgekomen voor wat ons dierbaar is. Dank u wel. Thank you. Dziękuję.

Vandaag vieren we dat Valkenburg 75 jaar geleden is bevrijd. Vanavond zal ook het laatste stukje van onze gemeente in handen zijn van de geallieerden. Een mooi moment voor reflectie. De afgelopen dagen viel er veel te beleven en tal van gedachten dwarrelden door mijn hoofd. Naar aanleiding van wat ik allemaal zag, de vele mensen die gevierd en herdacht hebben, de tentoonstellingen, de verhalen. Maar vooral ook de gesprekken met vrienden, die toevalligerwijs allen ofwel actief dienend militair zijn, of veteraan, of beiden. En langzaam ontsponnen zich een aantal kernthema’s. Afgelopen donderdag gaf Gijs Tuinman een lezing in de Post. En hij stelde de aanwezigen die avond en de leerlingen van het Stella Maris de dag daarna die ene prangende vraag: zou jij je leven geven voor iemand in een ver land in een dorpje dat je niet eens kunt aanwijzen op de kaart? In de 11 jaar dat ik militair ben geweest ben ik 3 keer uitgezonden. En ook toen heb ik mezelf die vraag weleens gesteld. Maar mijn antwoord was altijd eenvoudig. Als aalmoezenier ga ik waar mijn mensen gaan. Mijn mensen. En datzelfde antwoord geldt voor ook voor andere militairen in een faciliterende rol. Het is voorgegeven in onze functie dat we er zijn voor onze kameraden. Het ontslaat ons heel eenvoudig van die ene vraag, die een militair in een gevechtsfunctie wel moet beantwoorden. Zou jij je leven geven voor een vreemde in een vreemd land? Op 6 september kwamen de Valkenburgse Veteranen bij elkaar om verhalen uit wisselen. Verhalen over totaal verschillende uitzendingen in totaal verschillende omstandigheden. Ludy de Vos, directeur van het Veteranen Instituut hield ons voor dat militairen de enige mensen zijn die niet mogen staken en dus vrijwillig afstand doen van hun zelfbeschikking. Of je moreel gezien achter een uitzending staat, doet er niet toe. Als je aangewezen wordt, dan ga je. De militair is daarmee een politiek middel bij uitstek. Dat was toen en dat is nu nog steeds. En precies dat gegeven was zaterdag onderwerp van gesprek toen een goede vriend bij ons thuis was. ‘Ik ben de dienst uitgegaan omdat ik niet meer achter de uitzendingen kon staan’, zei hij. De veteranen van 75 jaar geleden kwamen met een doel en hebben kunnen en mogen afmaken waarvoor ze kwamen. De veteranen van nu worden van hot naar her gestuurd, zonder ook maar op een plek iets af te kunnen maken. In Afghanistan is er niemand die klapt voor een ISAF militair. En waarom zouden de mensen ook. Toen we bijna orde op zaken hadden besloot de politiek dat het welletjes was en nu is alles weer terug bij af. Waarvoor zijn de mannen dan gesneuveld, die daar hun leven lieten?Die hier hun leven lieten, 75 jaar geleden... Een open vraag.... Zij gaven hun leven voor vreemde mensen in een vreemd land, in een dorpje dat ze op de kaart niet eens konden aanwijzen. Toen drong de volgende gedachte zich op... Het contrast met de ego-gerichte doorgeslagen individualistische maatschappij van vandaag de dag kan haast niet groter. In onze wereld gelden alleen nog maar rechten, tot ver over de grenzen van de ander heen, op social media kotsen we onze verbale diarree neer over alles wat ons niet zint. Het is datzelfde doorgeslagen individualisme dat aan de wieg staat van preventieve of opgedrongen hypercorrectie en iedereen die maar overal aanstoot aan neemt. De mannen die 75 jaar geleden hebben gestreden voor onze vrijheid, deden dat vanuit een plichtsbesef. Ik deed wat ik moest doen. De jongens en meiden van nu doen dat eveneens vanuit datzelfde plichtsbesef. Zo ben ik opgevoed, is dan vaak het antwoord. Of, gewoon omdat het zo hoort. De vrijheid die wij 75 jaar geleden als geschenk hebben mogen ontvangen, heeft niets te maken met de doorgeschoten vrijblijvendheid waarmee velen het tegenwoordig verwarren. Want gek genoeg ligt die vrijblijvendheid weer heel dicht bij onverschilligheid en uitsluiting. Vrijheid gaat samen met de plicht, de plicht om eenieders vrijheid te bewaken. Vrijheid is daarmee per definitie niet grenzeloos. Dat mogen we vieren. Dat moeten we misschien wel vieren. Omdat in vieren altijd de kern zit, dat je bewust weet waarom je viert. Zonder die kern wordt vieren fuiven, inhoudsloos. Vandaag vieren we dat we 75 jaar geleden zijn bevrijd. We zijn dankbaar dat we de helden van toen de afgelopen dagen meerdere malen hebben kunnen bedanken. Het was de Amerikaanse ambassadeur die ons prees om wat we met de vrijheid hebben gedaan en hoe mooi we ons land hebben opgebouwd tot de aangename plek dit het is. Laten we daar oog voor blijven houden opdat onze vrijheid niet verwordt tot vrijblijvendheid. Dat is onze plicht naar hen die daarvoor hebben gevochten en zeker naar hen die hiervoor hun leven hebben gegeven in een vreemd land in een dorpje dat ze op de kaart niet eens konden aanwijzen. Amen.