Poliflw

Het is weer tijd om twee raadsleden aan je voor te stellen! Deze keer zijn Dillian Hos (GroenLinks) en @GertHunink (ChristenUnie) aan de beurt. Dillian is fractievoorzitter en woont in het Soesterkwartier. Ze woont al bijna twintig jaar in Amersfoort en heeft daar nog geen moment spijt van gehad. Ze pakt graag de fiets. In de raad houdt ze zich o.a. bezig met financiën, mobiliteit en het stadhuis. Gert woont alweer veertig jaar in de stad. Hij ontmoette zijn vrouw Rita in de onlangs afgebroken personeelsflat van het Sint Elisabeth ziekenhuis. Het was altijd een gezellige drukte bij hem thuis met vier kinderen, twee pleegzonen en een aantal neven en nichten. Naast zijn werk voor de raad is hij docent Verpleegkunde aan de Hogeschool Utrecht. Wat zij willen bereiken? Dillian: " Veel! Op het coalitieakkoord ben ik erg trots. Over vier jaar lopen of fietsen we door een autoluwe binnenstad, is onze mobiliteit duurzamer geworden, hebben we grote stappen voor het klimaat gezet en is onze luchtkwaliteit verbeterd, bijvoorbeeld doordat we benzinescooters weren. We zien de aanleg van een nieuw natuurgebied in de Melksteeg en ik wil met de stad en de raad een visie ontwikkelen hoe we in Amersfoort willen omgaan met de openbare ruimte. Die is van ons allemaal." Gert: "Dat we met alle raadsleden samen én samen met inwoners, allerlei betrokken organisaties en instanties, ambtenaren en college, het goede voor de groeiende stad gezocht hebben. Concreet betekent dat voor mijn aandachtsgebieden: een veilige stad, schoon en groen. Waar iedereen meetelt en mee kan doen. Waar we afval als bruikbare grondstof behandelen, waar we met elkaar zo min mogelijk voedsel verspillen en het restafval verminderen. Daarnaast een stad die goed bereikbaar is, waar de fiets en OV voorrang hebben en waar het prettig wonen en leven is.” En wat is het best bewaarde geheim van Amersfoort? Gert: "Dat we, naast allerlei Nederlandstalige kerken, óók 21 kerken hebben waar (vooral) christenen met een migratieachtergrond komen. In de Orthodoxe kerk komen ook mensen samen vanuit zo’n 15 verschillende landen. En in Rooms-Katholieke kerken tref je eveneens mensen uit vele landen. Deze ‘verkleuring’ zie ik als een verrijking voor onze stad!" Dillian:“ Dat zit in de mensen en de wijken. Het is goed dat er door veel mensen hard wordt gewerkt om de sociale samenhang in deze wijk te versterken. Dat mensen zich daarvoor willen inzetten, mogen we koesteren.”

De provincie? Die blijft voor veel inwoners vaak vaag en ver. Maar, in Vijfheerenlanden was dat de afgelopen tijd anders. Door de gemeentelijke samenvoeging werd het ineens een hot issue: bij welke provincie horen we straks? In deze gastblog schrijft de lijsttrekker van ChristenUnie provincie Utrech...

Ik heb de Nashville Verklaring niet ondertekend omdat ik bang ben dat het gesprek over geloof en homoseksualiteit niet is gediend met deze Verklaring. Het gesprek daarover is belangrijk, raakt mensen en moet daarom - wat je opvatting ook is - respectvol en open gevoerd worden. Ik zie ook niet hoe homo’s - binnen en buiten de kerk - met deze Verklaring geholpen worden. Jezus’ eerste boodschap voor deze wereld is niet een lijst met do’s en don’ts, maar een hartelijke uitnodiging die duidelijk maakt dat iedereen welkom is bij Hem. Wie je ook bent. Ik hoop dat wij als christenen in onze samenleving niet allereerst een opgeheven vinger laten zien, maar vooral een luisterend oor en een helpende hand.

Mijn kleine en mijn grote strijd Bij alles wat ik doe, is er vaak die knagende vraag: is het wel goed genoeg? Dankzij het evangelie durf ik die vraag inmiddels wel te beantwoorden. Niets van wat ik doe, is goed genoeg, maar dat is – Goddank – goed genoeg. Al een tijdje probeer ik met God midden in de wereld te leven en te doen wat ik kan. Dat bracht me in het bestuur van de jeugdvereniging, waarna ik ben gaan studeren en me op een christelijke studentenvereniging heb laten vormen. Via een politieke partij ben ik me gaan inzetten voor een betere samenleving – tot en met maandenlange onderhandelingen over een regeerakkoord. Samen met onze dochters wilden Rianne en ik een aantal van onze beste jaren aan anderen in de wereld geven en zijn we in het Midden-Oosten gaan leven. En steeds als de gelegenheid zich voordoet, geef ik me rekenschap van de hoop die het evangelie me geeft. Maar bij het oplepelen van dit CV is er een veel bijtender vraag die me parten speelt. Haalt alles wat ik gedaan heb en nog steeds doe, eigenlijk wel wat uit? Ik wil heel graag samen met andere navolgers van Jezus de wereld veranderen, maar verandert die wereld ons niet veel meer? Strijd ik geen verloren strijd? zelfmoordterroristen De vraag werd nog indringender toen ik Heilige Strijd las, het nieuwe boek van Beatrice de Graaf over het kwaad en de bestrijding ervan. In dit boeiende boek tot nu toe, eindigt ze met een belangrijke gedachte van Augustinus over de grote en de kleine strijd. In zijn tijd waren er zogenaamde circumcelliones, religieuze zelfmoordterroristen, die dood en verderf zaaiden. Tijdens hun aanvallen tierden ze ‘God is groot’ en hoopten ze als martelaar te sterven. What’s new? Augustinus moedigde de strijd tegen dit zichtbare kwaad van zijn tijd aan, maar de strijd tegen de toenmalige jihadisten was volgens hem slechts de ‘kleine strijd’. Het is aanlokkelijk het kwaad buiten jezelf aan te wijzen en te bestrijden. Het is ook geruststellend het kwaad elders te lokaliseren – ‘religie’, ‘secularisme’, ‘islam’, ‘Brussel’, ‘de elite’, ‘populisme’ – omdat het suggereert dat je met een slimme aanpak het kwaad zou kunnen uitbannen. Des te belangrijker om te luisteren naar Augustinus als hij de strijd tegen het kwaad en het ongeloof in ons eigen hart ‘de grote strijd’ noemt. Het is de nederig makende erkenning dat we zelf deel uitmaken van een gevallen wereld en dat het kwaad en het ongeloof ook binnen in jezelf huizen. En dat we onszelf niet kunnen verlossen. door de crisis heen Terug naar mijn eigen leven. Ik geef mijn beste krachten aan mijn kleine strijd voor een betere wereld, voor christelijk-sociale politiek, voor christelijke presentie in een gebroken wereld, voor een toegankelijke, aansprekende kerk. En prachtig, die bewindslieden van de ChristenUnie in het kabinet en geweldig, dat nieuwe kerkgebouw van onze kinderrijke gemeente. Maar wat baat het ons als we een paar mooie, zichtbare prestaties leveren en schade lijden aan onze eigen ziel? Wat hebben we aan een paar overwinningen in de kleine strijd als we de grote strijd aan het verliezen zijn? Mijn geloof verplicht me tot een hoopvol leven, maar er zijn momenten dat het me ontglipt als zand tussen de vingers. Er zijn zo veel jongeren aan wie we eindeloos veel bijbelverhalen hebben verteld en voor wie we alle Elly & Rikkert-liedjes hebben gezongen, maar die het inmiddels allemaal maar moeilijk meer kunnen geloven. Lukt het ons, bij alle christelijke dadendrang die we hebben, nog wel het mysterie van het evangelie te bewaren en door de crisis van de secularisatie heen te loodsen? Ik geef toe, er zijn momenten dat het klooster lokt. Zoals meestal vind ik dan troost aan de voeten van de Meester zelf. Als ik bang ben, zegt Hij: vrees niet. Als de wereld om me heen me te machtig dreigt te worden, zegt Hij: Ik heb de wereld overwonnen. Als ik bekaf ben, nodigt Hij me aan zijn tafel en zegt Hij: eet en drink wat, anders wordt het te zwaar voor je. Als ik zin heb in onderduiken, zegt Hij: ga toch de wereld maar weer in en houd dit voor ogen: Ik ben met jullie, alle dagen, tot de voltooiing van de wereld. Ik strijd een gewonnen strijd. (Vandaag als column verschenen in het Nederlands Dagblad)

Stille zaterdag als dag van hoop Donderdagavond was er The Passion met een – wat mij betreft – indrukwekkend slot. ‘Kan ik iets voor je doen, kan iets voor je zijn, in je grote gemis’, zong de vertolker van Jezus, Dwight Dissels (https://youtu.be/LSpqqPhjSUk). Ruim drie miljoen mensen keken ernaar en hoorden deze ontroerende vraag. De volgende dag zat ik met m'n moeder in de Leidse Pieterskerk en kwam het evangelie via de overweldigende Matthäus Passion tot ons. (En in de pauze was er overigens nog een vriendelijke man die m’n moeder bij het het afstapje uit de kerk een arm aanbood, zie https://www.instagram.com/p/BS3SXr4gx2m/). ’s Avonds had ik een kerkdienst in onze eigen kerk en de maaltijd van de Heer. Indrukwekkend. Het lijden en sterven van Jezus is niet onopgemerkt gebleven. ‘Wir setzen uns mit Tränen nieder..’ Nu is het zaterdag. Stille zaterdag. De dag na het bittere lijden en sterven, nadat alles is volbracht. Morgen zal het Pasen zijn. De dag van het nieuwe begin, met Jezus als het levende bewijs dat de dood niet het laatste woord heeft. En dat het in deze wereld niet zo ellendig zal blijven zoals het nu soms is. Maar dat is morgen pas. Dan is het feest. Maar van die opstanding hadden Maria en de volgelingen van Jezus destijds op zaterdag nog geen weet. Deze stille dag is een dag van uithuilen en afwachten. Hopen op het beste, maar niet helemaal zeker weten of het wel goed komt. Het is vaker stille zaterdag. Zo geloof ik dat God een nieuw begin aan het maken is in het Midden Oosten. Ik zie al wat groene scheutjes van nieuw leven opkomen daar, maar het is voorlopig vooral een vurige hoop die ik heb. En nog heel veel lijden. Ik heb de hoop en de diepe overtuiging dat de gekte van de jihadistische islam vroeg of laat zal worden bijgezet op de mesthoop van de geschiedenis, zoals dat eerder met de grootste delen van het fascisme en maoïsme is gebeurd. En ik heb de hoop – misschien nog niet de diepe overtuiging, maar toch – dat ons land tot de ontdekking komt dat met het badwater van een soms benauwende christelijke cultuur tragisch genoeg ook het Kind zelf is weggegooid. Het is de hoop dat dit niet het einde van onze geschiedenis is. Zelfs politiek gezien is het stille zaterdag. We zitten in nog onbestemd schemergebied tussen verkiezing en kabinet. Er is voor mij dan wel geen reden om te huilen, er is wel reden om te hopen. Of we nu in de oppositie blijven of niet, we hebben onze plannen gemaakt en geloven dat we opnieuw verschil kunnen maken. Voor de toekomst van onze kinderen. Hun onderwijs, hun samenleving, hun klimaat. Voor een samenleving waarin we omzien naar elkaar en vooral onze ouderen. En voor onze vrijheid, om ons hart te kunnen laten spreken. De vrijheid van denken, van geloven, van spreken en schrijven. Een vrijheid die anderen elders in de wereld ook gunnen. We zijn vandaag nog niet waar we moeten wezen. Maar het wordt vanzelf morgen. Het is de belofte van Pasen. (Foto: The Passion/Willem-Jan de Bruin)