Poliflw

We mogenweer naar de stembus en jekunt stemmen op een plaatsgenoot! Fractievoorzitter Marcel 't Hartstaat voor Maassluis op de regiolijst in de Kieskring Dordrecht, waaronder Maassluis, op plek 63. Motivatie Nederland is een sterke samenleving die zichzelf verbetert. Je kunt daarbij uitgaan van de kracht van de samenleving maar ook van mensen zelf. Maar in de afgelopen jaren is gebleken dat de overheid er niet altijd was voor mensen, mensen niet hielp om weer mee te kunnen doen of zelfs erger. Voor hen moeten we er zijn, alleen gaan we misschien sneller, samen kom je verder. Waarbij het vertrouwen en stimuleren van mensen een belangrijk en niet te onderschatten middel is, maar waarbij we hen die het moeilijk hebben in onze samenleving moeten helpen om mee te doen. Deskundigheid 1. Financiën & belastingen 2. Economie 3. Wonen & ruimtelijk beleid Social media Twitter:https://www.twitter.com/htcanl Facebook:https://www.facebook.com/marcel.thart Linkedin:https://www.linkedin.com/in/marcelthart

Door Gert-Jan Segers op 16 september 2020 om 22:23

Aandacht voor wat echt telt (bijdrage Algemene Politieke Beschouwingen)

Bronnie Ware was een palliatief verpleegkundige in Australië. Jarenlang heeft zij gesproken met mensen die op hun sterfbed lagen. Zij luisterde naar hun verhalen. En na een tijdje, toen ze veel verhalen had gehoord, ontdekte ze patronen in die verhalen. En ze schreef ze op. Ze noemde de zaken waar stervende mensen het meeste spijt van hadden.

Alle mannen van die generatie, het ging toen om mannen, hadden spijt dat ze zo hard hadden gewerkt en daarmee veel van hun geliefden en hun kinderen hadden gemist.

Iedereen miste zijn of haar vrienden aan het sterfbed en had er verdriet over dat vriendschappen waren verwaterd.

En de meeste mensen hadden te veel geluisterd naar wat andere mensen van hen verwachten en waren daardoor niet trouw gebleven aan hun idealen. En aan wat ze écht belangrijk vonden.

Op ons sterfbed telt niet wat we hebben gepresteerd, niet hoeveel we hebben verdiend, niet wat columnisten van ons vinden, laat staan wat peilingen van ons vinden. Wat telt als we het meest kwetsbaar zijn, is dat er iemand is die onze hand vasthoudt. Dat er liefde is.

Eigenlijk weten we dit ook allemaal. Vriendschappen en relaties maken gelukkig en eenzaamheid is gif. Het is ingebakken in de schepping: je wordt en bent mens in relatie tot anderen.

En toch zijn grote politieke keuzes in ons land ingegeven alsof we vooral een individu zijn, zelfredzaam, onafhankelijk van anderen. Alsof we alleen maar rationeel en weloverwogen onze keuzes maken.

We weten dat het niet waar is, maar toch gaan grote politieke keuzes ervan uit dat vooral betaald werk ons gelukkig maakt en dat we zoveel mogelijk moeten verdienen. Het individualisme heeft de laatste decennia de toon gezet en er is een vorm van liberalisme die ervan uitgaat gaat dat we een homo economicus zijn. Terwijl we weten – of in ieder geval kunnen weten – dat het gewoon niet waar is.

De coronacrisis is niet ons sterfbed. Er is leven na deze crisis. Maar in deze crisis stond wel alles even helemaal stil. Of bijna alles. Veel viel ons uit handen. En daardoor leren we juist in deze tijd scherper te kijken. We zien beter wat niet deugt, wat niet werkt en we zien beter wat écht telt.

En wat we zien, is niet nieuw. Het zijn de verhalen die ik al hoorde van jongeren bij de totstandkoming van Coalitie-Y.

Stel je voor. Een jong stel. Ontmoet elkaar tijdens de studententijd. Boordevol idealen en hoop voor de toekomst. Vier studiejaren later zitten ze allebei opgezadeld met een enorme studieschuld. En als ze werk vinden, is er weinig kans op een vast contract. Ze verdienen genoeg om rond te komen, maar te weinig om echt iets op te bouwen. Ze verdienen te weinig om een huis te kopen, maar kunnen niet betaalbaar huren. Het ontbreekt hen aan zekerheid om keuzes voor de toekomst te kunnen maken. De kinderwens wordt even geparkeerd.

De minister-president zal deze verhalen herkennen, hij praat met jongeren van Coalitie-Y. Hij heeft de handschoen opgepakt en daar ben ik hem dankbaar voor. Hij zit geregeld met collega’s om de tafel met mensen van Coalitie-Y.

De verhalen van deze jongeren komen niet voort uit een soort natuurtoestand, maar komen voort uit politieke keuzes in ons belastingstelsel, op de arbeidsmarkt, de woningmarkt. Tussen ons en nieuw levensgeluk, tussen ons en de zorg voor elkaar, staan wetten en praktische bezwaren. En die wetten en praktische bezwaren komen uit deze Kamer.

De coronacrisis heeft nog scherper laten zien wat niet deugt. We zien dat ZZP’ers als eerste geholpen moesten worden. Zij zijn als eerste kinderen van de rekening van deze crisis en moeten middenin deze crisis op het sociaal minimum zien te overleven.

We hadden in ons land in de vorige eeuw lang een eerlijk sociaal contract met elkaar. We kregen allemaal de kans om te leren, we werkten hard, de overheid beschermde tegen uitbuiting, verdeelde de welvaart eerlijk en winsten van bedrijven vertaalden zich in hogere lonen. Werkgevers en werknemers vonden elkaar in eerlijke overeenkomsten en er waren bedrijven zoals het oude Philips. Ik heb er al eerder aan gerefereerd. Collega Dijkhoff heeft daar een prachtig beeld van geschetst, vorig jaar bij de Algemene Politieke Beschouwingen. Een goede werkgever die goed zorgde voor werknemers zoals zijn opa, een studiefonds voor hun kinderen zoals zijn moeder en een sportvereniging waar de mooiste voetbalclub van Nederland uit voortkomt. Maar dit sociaal contract is verbroken.

Het heeft geleid tot een generatie van stagnatie. Onze economie is de afgelopen 40 jaar sterk gegroeid en de Rabobank berekende dat 60% daarvan bij bedrijven terecht is gekomen, 40% bij de overheid, maar dat gezinnen al veertig jaar lang ongeveer hetzelfde besteedbare inkomen hebben. En dat is niet rechtvaardig.

We zijn in de afgelopen vier decennia iets kwijtgeraakt. Ons mensbeeld gaat mank. We lopen op één been. Wij zijn geen homo economicus. Wij zijn mensen die gedijen bij vriendschap, liefde, zorg voor elkaar, en zijn bestemd voor bloei. Is dit een open deur?! Laten we er dan alsjeblieft heel snel doorheen lopen en niet langer buiten blijven staan! Want wat nu nodig is, is beleid dat recht doet aan wie wij zijn. Wat nu nodig is, zijn nieuwe keuzes. En we kunnen ons laten aanmoedigen door wat Nelson Mandela ooit zei: Moge onze keuzes onze hoop reflecteren – en niet onze angst!

Ja, we kunnen bang zijn voor economische krimp en opnieuw alle kaarten op de groei van ons BBP zetten. We kunnen bang zijn voor mensen die anders zijn dan wij en onze grenzen gesloten houden. We kunnen bang zijn voor het verliezen van grote bedrijven en onze belastingen kunstmatig laag houden.

Maar we kunnen ook kiezen voor beleid dat niet onze angsten reflecteert maar onze hoop. En kiezen voor wat echt telt.

Het eerste dat echt telt is ‘zorg voor elkaar’.

Als ik vanuit hier, langs de Hofvijver, naar de Korte Voorhout loop, zie ik een welvarend land. Maar als ik de uitgang neem bij Lange Poten naar de Schilderswijk wandel, de wijk waar mijn zus op een basisschool werkt, dan houd ik mijn hart vast. Het is één stad, maar het zijn twee werelden. Het zijn twee wijken, vlakbij elkaar, en toch oneindig ver van elkaar verwijderd, door een breuklijn in deze stad.

En zo lopen er meer breuklijnen door ons land. En de coronacrisis maakt de breuklijnen alleen nog maar extra zichtbaar.

Tussen mensen zonder schulden en mensen met schulden.

Tussen gezinnen met een goed inkomen en mensen die nauwelijks kunnen rondkomen.

Tussen jongeren met wie het goed gaat en jongeren die vastlopen.

Tussen de Randstad die groeit en regio’s die krimpen.

En als we in deze crisis iets hebben geleerd, dan is het wel dat het aankomt op die zorg voor elkaar. Dat is wat ons mens maakt en dat is wat ons land zo mooi maakt.

Dat heeft in deze coronacrisis letterlijk handen en voeten gekregen door het fantastische werk van ons zorgpersoneel. Het is goed dat het kabinet werk gaat maken van betere werkomstandigheden, zodat mensen plezier in hun werk in de zorg houden. Het is goed dat er ook bonussen worden uitgekeerd, dit jaar en volgend jaar.

Maar er is wel meer nodig. En ik hoor graag van het kabinet hoe het het onderzoek daarnaar vormgeeft en hoe dat kan bijdragen aan betere waardering, meer zeggenschap en grotere arbeidsvreugde van het zorgpersoneel.

Het is mooi om te zien dat kabinet ook andere hoopvolle keuzes maakt.

Het verlaagt de lasten voor burgers en met het noodpakket helpt het mensen hun baan te behouden en dat is hoopvol.

Het kabinet trekt 150 miljoen uit voor hulp aan mensen met problematische schulden. En dat is hoopvol in een jungle waarin schulden handelswaar zijn geworden, waardoor mensen alleen maar dieper in de misère belanden. Ik wil het kabinet vragen om een waarborgfonds te starten waarmee schulden kunnen worden afgekocht en hierbij het overleg te zoeken met organisaties als Schuldhulpmaatje.

Het kabinet trekt ook extra geld uit, 150 miljoen, voor gezinnen met een laag inkomen, het verlengt de verhoging van het budget voor Jeugdzorg en dat is hoopvol voor jongeren voor wie het leven soms zwaar is.

En ik wil het kabinet aanmoedigen om hoopvolle stappen te blijven zetten. Zorg voor elkaar betekent ook samen verantwoordelijkheid dragen.

Bijvoorbeeld voor Noord-Nederland. Een regio met krimp en met Groningen als een provincie met breuklijnen. Letterlijk, scheuren in huizen, maar ook mentaal is er iets kapot gegaan daar. Daar is mentale hulp nodig, snel herstel en versterking van hun huizen. Maar er zijn ook banen nodig. Ik wil het kabinet vragen om de middelen die het ontvangt uit het Europese Just Transition Fund te investeren in Noord-Nederland. In werkgelegenheid in de energietransitie, zodat het koploper wordt in bijvoorbeeld de ontwikkeling van groene waterstof. Dat zou hoopvol zijn.

Samen verantwoordelijkheid dragen is ook nodig als het gaat om het Europees migratiebeleid. Daar zijn geen gemakkelijke antwoorden. Er wordt naar oplossingen gezocht, ook in Europa. Als er Europees een appèl wordt gedaan op ons, op Nederland, om mee te werken aan de herverdeling van vluchtelingen, dan wil ik het kabinet vragen daar serieus het gesprek over aan te gaan. En dan met een warm hart keuzes te maken.

Ik zei het al. Wat echt telt, is zorg voor elkaar.

En wat in de tweede plaats echt telt, is dat we ons niet moet blindstaren op de groei van het BBP, maar ons sterk moeten maken voor bloei van de samenleving.

Bij de presentatie van het groeifonds hoorde ik de minister van Financiën, minister Hoekstra, zeggen dat investeringen uit dit fonds moeten leiden tot groei van het BBP. Ik weet dat de doelstellingen van het fonds veel breder en rijker zijn, maar ik wil graag waken dat ook bij dit fonds er een fixatie komt op het Bruto Binnenlands Product.

In het boek Fantoomgroei, dat volgens mij nu zo’n beetje iedereen gelezen heeft, komen de schrijvers Noten en Heijne met een sprekend voorbeeld hoe die fixatie ons op het verkeerde been kan zetten. De olieramp in de Golf van Mexico was een ecologische ramp, maar bleek goed voor het BBP.

Dichter bij huis. Als ik minder ga werken om voor mijn moeder te zorgen is dat slecht voor het BBP, maar als ik een pakje sigaretten koop, is dat goed voor het BBP. Met andere woorden: we hebben een vreemde manier van meten of het goed met ons gaat.

Als ik iemand op straat tegenkom en vraag hoe het gaat, zou het vreemd zijn als diegene zegt: 60.000 euro.

Door de manier waarop we onze welvaart meten, weten we vaak wel de prijs, maar niet altijd de waarde van iets.

Ik wil het kabinet vragen hoe we het brede welvaartsbegrip dat we steeds beter kunnen hanteren ook kunnen inzetten bij de bepaling van de waarde van het groeifonds. Ik hoop dat de minister van Financiën die vraag heeft meegekregen. Misschien was hij al in overleg met de minister van Economische Zaken.

Daarnaast zou ik het kabinet ook willen vragen wat de lessen zijn als het gaat om onze afhankelijkheid van de wereldmarkt. De coronacrisis liet ons zien dat we voor onze mondkapjes afhankelijk waren van verre landen met wispelturig voorkeursbeleid.

Wat de ChristenUnie-fractie betreft is dit het moment om een brede analyse te maken van wat we als land echt nodig hebben, voor onze veiligheid, onze gezondheid, ons voedsel. Samen met het CDA doen we het voorstel om te komen tot een Planbureau voor de Veiligheid. Juist omdat we bij wat van waarde is niet afhankelijk willen zijn van een wereldmarkt waarin alleen de prijs telt.

Wat echt telt is dat we gaan voor bloei en niet alleen maar voor groei.

Wat echt telt is dat we zorgen voor elkaar.

Maar wat ook echt telt is dat we kiezen voor de schepping.

De feiten hoef ik niet te herhalen. De aarde wordt warmer en op steeds meer plekken extreem droog of juist extreem nat. De stijging van de zeespiegel versnelt, wat ook ons land in toenemende mate kan bedreigen. En jaarlijks verdwijnt er een oppervlakte van vier keer Nederland aan bos – veertig voetbalvelden per minuut. Netto.

Willen we goede rentmeesters zijn, dan moeten we door met de energietransitie.

Wij willen investeren in schone energie en niet langer afhankelijk zijn van olie uit het Midden-Oosten. Wij willen stoppen met gaswinning in Groningen en niet afhankelijk zijn van Rusland. Maar dat zijn wat abstracties en vaak ver van ons bed. Om die energietransitie dichter bij huis te brengen, moeten we komen tot een Nationaal Isolatieprogramma voor huizen, zodat energieverbruik verminderd wordt en kosten op de lange termijn worden bespaard. Inzetten op datgene dat waardevol is en de schepping op waarde schat – dat is rentmeesterschap. Samen met GroenLinks willen we het kabinet vragen om op korte termijn met een plan te komen voor isolatie, een nationaal, grootschalig en toegankelijk isolatieplan.

Vroeger of later blikken we terug. Net als die Australiërs met Bronnie Ware aan hun bed. En dan bedenken we waar we spijt van hebben. Waarin we tekort zijn geschoten. Wat mooi was, wat de moeite waard was, waar we dankbaar voor zijn.

Dit is de laatste begroting van dit kabinet en we gaan ongetwijfeld terugblikken.

Dit is de laatste Algemene Politieke Beschouwingen van veel Kamerleden en die gaan terugblikken op hun politieke loopbaan in dit Huis.

Nog even en dan kunnen we deze coronacrisis achter ons laten en blikken we terug op deze ongekende tijd.

En ooit komen we allemaal zelf in de herfst van ons leven en gaan we ook persoonlijk de balans opmaken.

En wat ik hoop is dat we in al die rollen die we hebben, bij de belangrijke keuzes die we maken en in het leven dat we leven, dat we trouw blijven aan onze idealen en het goede doen.

Mogen onze keuzes onze hoop reflecteren – en niet onze angst. Laten we kiezen voor wat echt telt. En ik wens daarbij het kabinet en de Kamer de zegen van God toe.

En als je dat nou niet zoveel zegt, dan nog één beeld. Ik hoorde het Malieveld langskomen, wat regelmatig volstond met boze mensen. Vlak voor het zomerreces, vlak voor de zomer, stond het ook vol met mensen die aan het bidden waren. Voor jullie allemaal, voor ons. En ook al geloof je niet, weet je gezegend.

Het CDA wil dat er een fiscale ombudsman komt. Een expert op het gebied van Belastingzaken om mensen beter bij te staan bij het aanvragen van uitstel van betaling en bij het aanvragen van toeslagen en voor ondernemers met belastingvraagstukken. Mensen raken verstrikt in het web van toeslagen en daar moeten we hen meer bij gaan helpen. CDA-Tweede Kamerlid Evert Jan Slootweg: ‘De enorme ingewikkeldheid van ons systeem weerhoudt mensen gebruik te maken van toeslagen waar ze recht op hebben. Tegelijkertijd kennen we allemaal de afschrikwekkende verhalen zoals bij de toeslagenaffaire en hoge naheffingen. Daarom moet er een ombudsman komen voor belastingzaken. Iemand die opkomt voor de rechten van de belastingbetalers en hen bijstaat.’ De nationale ombudsman heeft een speciale ombudsman voor zaken rond veteranen en voor kinderen. Het wordt tijd dat er ook een ombudsman komt voor fiscale zaken. Het CDA wil dat het kabinet samen met de nationale ombudsman hier werk van gaat maken en gaat kijken wat de mogelijkheden zijn om dat te realiseren. ‘Dit kan op korte termijn een eerste stap zijn in het herwinnen van vertrouwen in onze instituties. En het doet recht aan de gevoelens van mensen die verstrik raken in het web van toeslagen. Zij kunnen nu eigenlijk nergens terecht voor goede inhoudelijke hulp en krijgen bij de belastingdienst weinig gehoor,’ aldus Slootweg.

Bijdrage eerste termijn door Auke Oldenbeuving: Ook onder moeilijke omstandigheden zoals nu moet je op je bakens letten. Voor het CDA zijn dat rentmeesterschap, gespreide verantwoordelijkheid, publieke gerechtigheid en solidariteit. En dat betekent ook verantwoordelijkheid willen dragen voor het creëren van een financieel perspectief voor deze gemeente. Niets doen is geen optie. Korte termijn denken ook niet. De Kadernota 2021 kent een lange aanloop. Bij de vaststelling van de vorige Kadernota, op 27 juni vorig jaar, hadden we de volgende constateringen: 1. Het College kreeg de opdracht de jaarschijf 2020 sluitend te maken, zonder ingrijpende of onomkeerbare keuzes. Dat is gelukt, met veel knippen en plakken, en die hebben we in november vastgesteld. 2.We willen weer een stevig eigen vermogen en onafhankelijk worden van fluctuaties in de inkomsten. Geen paniekvoetbal, maar ook geen weggevertjes vanwege een incidentele meevaller. Die gebruik je om je eigen vermogen op peil te brengen. 3. We doorlopen als Raad een proces om de financiën van de gemeente Emmen, en daarmee dus haar uitgavenpatroon en de wijze van begroten, fundamenteel te herijken. De uitkomst van dat proces moest zijn beslag krijgen in een gedegen Kadernota 2021 en verder. We hebben in een viertal sessies de hele begroting doorgewerkt, en het College heeft op basis van die sessies en de daarin gemaakte opmerkingen een Kadernota opgesteld, als opmaat voor de begroting 2021 en volgende jaren. De Strategienota is nog steeds leidend, maar op dit moment betekent de Kadernota vooral een pas op de plaats ten aanzien van investeringsprogramma en nieuw beleid. En een mix van specifieke en generieke keuzes om de begroting structureel op orde te krijgen. Specifieke keuzes voor een totaalbedrag van 6,8 miljoen, 2,2 miljoen extra inkomsten (met name OZB), en 1,5 miljoen aan generieke kortingen op subsidies en budgetten. De gelijkenis met de coronamaatregelen is treffend; het doet iedereen pijn, sommigen wat meer dan anderen, en de pijn wordt door mensen verschillend ervaren. Maar net zoals Corona zijn schaduw ver vooruit werpt, ligt hier ook een pakket aan voorstellen wat vertaald moet worden in de begroting. En anders dan vorig jaar, gaat het nu om structurele besluiten. Net als alle partijen in deze Raad vindt ook het CDA sommige voorstellen heel vervelend. Pijn op de verkeerde plek. Tikken op plekken waar je al een blauwe plek of een schaafwond had. Of waar je nou net met veel moeite de boel weer wat opgeknapt had. Dat bijvoorbeeld de verhoging van de tarieven van de sportaccommodaties. En worden die verhogingen ook ingezet om de mate van kostendekkendheid dichter bij elkaar te brengen? Zaalsporters betalen nu drie keer zoveel voor hun accommodatie dan veldsporters. Ook het versoberen van speeltoestellen is zo’n punt. Het levert relatief weinig op maar het is een verkeerd signaal; we willen toch juist kinderen buiten laten spelen? En zit daar ook geen dubbeling met een ander pijnpunt; de korting bij de erkende overlegpartners. Die betalen toch ook mee aan speelvoorzieningen? Het druist in tegen ons uitgangspunt van gespreide verantwoordelijkheid. Zijn er alternatieven voor de mensen die nu gebruik maken van de gemeentewinkels? En het mantelzorg compliment; natuurlijk doen deze vrijwilligers het niet voor het geld. Maar dit voelt wel als een miskenning van hun inzet. De klapper van de OZB; 2% plus nog eens 5% er over heen is heftig. En dat terwijl iedereen al meer moet gaan betalen voor afval. En op termijn ook voor riolering. Ook dat houdt in de toekomst niet op. Hoewel: Afval, daar kunnen we wat aan doen. We moeten een afvalbeleid vaststellen dat inwoners helpt die afvalstromen terug te dringen. Dat is goed voor het milieu, maar het scheelt ook in de portemonnee. Kunnen we die OZB verhoging nog een beetje goed maken. Want als we niets doen gaan ook die heffingen de komende jaren met zo’n € 45 per huishouden omhoog. Dus Ja; alle keuzes zijn pijnlijk, maar sommige keuzes vinden we wel extra pijnlijk. Maar aan de totaalbedragen tornen; dat niet. Want met al deze maatregelen is het financiële beeld nog niet heel rooskleurig. Want het belangrijkste is: waar doen we dit voor? Stap 1, en ik citeer: “ de financiële uitgangspositie zodanig verbeteren dat we risico’s kunnen afdekken en kunnen inspelen op onzekerheden. En die komen er nog; de herijking van het gemeentefonds, de invoering van een hoger aandeel lokale belastingen, met de invoering van het gebruikersdeel, en wie weet wat nog meer. Maar veel belangrijker; we doen dit om mogelijkheden te hebben in te spelen op kansen. Of nog beter: om kansen te creëren. En daarvoor moet je ruimte hebben in je begroting. En vrij besteedbare reserves. Het gaat er om de economische ontwikkeling van deze regio te kunnen bevorderen. Daarmee creëer je kansen voor mensen, verminder je de armoede, maak je meer mogelijk in Emmen. Waterstof, Groene Chemie, Energietransitie, Technische Opleidingen, Logistiek Knooppunt, Werkgelegenheid. Echter; de oude regel geldt nog steeds: Geen geld, geen Zwitsers! Waar elders in het land ontwikkelingen bijna spontaan aan komen waaien, omdat de randvoorwaarden en netwerken en infrastructuur er al zijn, is dat in Emmen niet zo. En daarom doen we dit. We willen weer leiden, niet volgen. En dat doen we voor onze inwoners. En onze toekomstige inwoners. Voor onze kinderen en kindskinderen. We moeten er voor zorgen dat we weer een kansrijke regio worden. Er zijn al goede stappen gezet, en worden goede stappen gezet, maar er moeten nog veel meer stappen worden gezet. Met deze Kadernota maken we een aanzet om te komen tot een begroting die dat mogelijk maakt. Voor de toekomst van deze prachtige verre uithoek van dit kleine land. N.b. de laatste opmerking was een verwijzing naar het boek “Een klein land met verre uithoeken” van Floor Millikowski, dat aan wethouder Guido Rink overhandigd werd.

Stel je hebt een factuur van € 1000,07 thuis liggen en je gaat die natuurlijk betalen en dat doe je binnen de vastgestelde termijn. Het factuurbedrag maak je over en je bergt de factuur op. Een jaar later kom je erachter dat je 7 eurocent te weinig hebt betaald, een heel klein foutje in de overboeking, kan gebeuren. Een multiplechoicevraag over wat ga je doen: Niets. Ik maak alsnog de 7 eurocent over. Ik doe er een bosje bloemen bij. Ik volg de rekenmethode van de belastingdienst. REKENMETHODE BELASTINGDIENST De rekenmethode van de belastingdienst is geheel anders dan dat je zou verwachten. In het controlesysteem van de belastingdienst wordt ervan uitgegaan dat geconstateerde fouten in een steekproef over bijvoorbeeld de omzetbelasting ook in de rest van de posten aanwezig zullen zijn. En voor het gemak telt de belastingdienst de twee voorgaande jaren daar vervolgens bij. Extrapoleren heet dat. Van Dale verklaart dat als op basis van een veronderstelde verwachte overeenkomst de fout projecteren over niet onderzochte gegevens. En gebeurt dat? Ja zeker, en de gemeente Nunspeet weet daar nu over mee te praten. Tijdens een steekproef over een aantal posten uit het boekjaar 2016 werd in totaal € 2400 euro als ‘niet afgedragen’ geconstateerd. En dat op een totale verrekening omzetbelasting van € 3.026.035. Anders gezegd: een foutmarge van 0,07% Terug naar de meerkeuzevraag, antwoord 4. Deze methode volgend betekent voor de 7 eurocent een te betalen bedrag van ca. € 5,34. Voor de gemeente wordt de aanslag wat hoger en wel € 186.000. Je leest het goed. En dat het nu in coronatijd voor de gemeente op financieel gebied alle hens aan dek is, is de controleafdeling van de belastingdienst blijkbaar geheel ontgaan. Het CDA heeft deze casus ook doorgestuurd aan de meest kritische parlementariër in de Tweede Kamer: onze Pieter Omtzigt. Los daarvan heeft de gemeente Nunspeet ook formeel bezwaar aangetekend.

Onrecht en onrechtvaardigheid. Vraag een aantal mensen die actief zijn in de politiek, lokaal of landelijk, wat zijn of haar beweegredenen zijn om de politiek in te gaan en je zult het horen: “Ik kan niet tegen onrecht” óf “ik wil onrechtvaardigheid bestrijden”. Nobele en begrijpelijke redenen om je in te zetten voor anderen én de samenleving. Zo kan een uitzichtloze situatie voor daklozen onrecht zijn waar iets aan gedaan moet worden. Mensen die al jaren in gevecht zijn met opeenvolgende instanties over de aardbevingsschade. Ondernemers die boetes krijgen opgelegd omdat ze een dagje vrij willen en niet op zondag hun winkel willen openen. Mensen die omwille van hun achternaam bij de belastingdienst op een lijst terecht komen, waardoor ze onterecht toeslagen moeten terugbetalen en er een torenhoge schuld boven hun hoofd hangt. Onrecht. Er zijn natuurlijk verschillende gradaties van onrecht, maar in Groningen wordt een onrechtvaardige situatie willens en wetens in stand gehouden. Sinds jaar en dag wordt in Groningen hondenbelasting geheven. Met de afgelopen herindeling betekende dat helaas voor de inwoners van Haren en Ten Boer dat ook zij moeten gaan betalen voor een hond. Groningen heeft inmiddels het hoogste tarief van Nederland. Toch is een meerderheid van de gemeenteraad van mening dat de hondenbelasting een onrechtvaardige belasting is. Het geld wat er mee wordt opgehaald, gaat voor een heel klein deel naar voorzieningen voor honden. Het overgrote deel (zo’n 75%) gebruikt de gemeente om andere zaken mee te betalen. Een welkome inkomstenbron in de zware tijd waarin we momenteel leven. En dat financiële argument wordt gebruikt om de hondenbelasting niet af te schaffen. De gemeente heeft het geld écht nodig. We moeten afschaffing integraal benaderen als we begroting bespreken. We zouden het wel willen afschaffen, maar het is niet onze hoogste prioriteit. We zien helaas geen andere dekking. Als je vaststelt dat de hondenbelasting onrechtvaardig is, wat kun je dan anders besluiten dan afschaffing? Als je vaststelt dat de hondenbelasting onrechtvaardig is, wat kun je dan anders besluiten dan afschaffing? Als je dat namelijk niet doet zeg je feitelijk: We weten wel dat het niet zo netjes is dat we hierover een belasting heffen en het aan allerlei andere dingen uitgeven. En we willen ook echt wel stoppen. Heus wel. Maar ja, het geld dat we ermee binnen halen, dat hebben we toch écht nodig. En ergens minder aan uitgeven, dat is geen optie. We zijn als gemeente nu eenmaal gewend geraakt aan een bepaald bestedingspatroon. Onrechtvaardig, we weten het, maar het geld is te lekker. Het komt nooit uit om structureel minder geld te ontvangen. Niet in slechte tijden, maar ook niet in goede tijden. En zeker niet als je er al jaren aan gewend bent. Ermee stoppen zal altijd pijn doen. Daar moet je een keer doorheen. Maar willens en wetens een onrechtvaardige situatie in stand houden als overheid? Dat is nog veel pijnlijker.

Onrecht en onrechtvaardigheid. Vraag een aantal mensen die actief zijn in de politiek, lokaal of landelijk, wat zijn of haar beweegredenen zijn om de politiek in te gaan en je zult het horen: “Ik kan niet tegen onrecht” óf “ik wil onrechtvaardigheid bestrijden”. Nobele en begrijpelijke redenen om je in te zetten voor anderen én de samenleving. Zo kan een uitzichtloze situatie voor daklozen onrecht zijn waar iets aan gedaan moet worden. Mensen die al jaren in gevecht zijn met opeenvolgende instanties over de aardbevingsschade. Ondernemers die boetes krijgen opgelegd omdat ze een dagje vrij willen en niet op zondag hun winkel willen openen. Mensen die omwille van hun achternaam bij de belastingdienst op een lijst terecht komen, waardoor ze onterecht toeslagen moeten terugbetalen en er een torenhoge schuld boven hun hoofd hangt. Onrecht. Er zijn natuurlijk verschillende gradaties van onrecht, maar in Groningen wordt een onrechtvaardige situatie willens en wetens in stand gehouden. Sinds jaar en dag wordt in Groningen hondenbelasting geheven. Met de afgelopen herindeling betekende dat helaas voor de inwoners van Haren en Ten Boer dat ook zij moeten gaan betalen voor een hond. Groningen heeft inmiddels het hoogste tarief van Nederland. Toch is een meerderheid van de gemeenteraad van mening dat de hondenbelasting een onrechtvaardige belasting is. Het geld wat er mee wordt opgehaald, gaat voor een heel klein deel naar voorzieningen voor honden. Het overgrote deel (zo’n 75%) gebruikt de gemeente om andere zaken mee te betalen. Een welkome inkomstenbron in de zware tijd waarin we momenteel leven. En dat financiële argument wordt gebruikt om de hondenbelasting niet af te schaffen. De gemeente heeft het geld écht nodig. We moeten afschaffing integraal benaderen als we begroting bespreken. We zouden het wel willen afschaffen, maar het is niet onze hoogste prioriteit. We zien helaas geen andere dekking. Als je vaststelt dat de hondenbelasting onrechtvaardig is, wat kun je dan anders besluiten dan afschaffing? Als je vaststelt dat de hondenbelasting onrechtvaardig is, wat kun je dan anders besluiten dan afschaffing? Als je dat namelijk niet doet zeg je feitelijk: We weten wel dat het niet zo netjes is dat we hierover een belasting heffen en het aan allerlei andere dingen uitgeven. En we willen ook echt wel stoppen. Heus wel. Maar ja, het geld dat we ermee binnen halen, dat hebben we toch écht nodig. En ergens minder aan uitgeven, dat is geen optie. We zijn als gemeente nu eenmaal gewend geraakt aan een bepaald bestedingspatroon. Onrechtvaardig, we weten het, maar het geld is te lekker. Het komt nooit uit om structureel minder geld te ontvangen. Niet in slechte tijden, maar ook niet in goede tijden. En zeker niet als je er al jaren aan gewend bent. Ermee stoppen zal altijd pijn doen. Daar moet je een keer doorheen. Maar willens en wetens een onrechtvaardige situatie in stand houden als overheid? Dat is nog veel pijnlijker.