Poliflw

De Haagse economie is afhankelijk van arbeidsmigranten. Maar de huisvesting van deze groep is vaak niet op orde. Bovendien zijn arbeidsmigranten kwetsbaar. Ze zijn de taal niet machtig, ze zijn ver van huis zijn en zijn daarom extra afhankelijk van hun werkgever of uitzendbureau.

Op 2 september kwam de gemeenteraad bijeen om te spreken over de huisvesting van deze arbeidsmigranten. Hieronder lees je de inbreng van raadslid Marieke van Doorn.

Voorzitter. Vooropgesteld, arbeidsmigranten zijn zeer belangrijk voor de economie in regio Haaglanden. Ze werken niet alleen in de kassen van het Westland, maar bijvoorbeeld ook in de Haagse bouw en horeca. Met hun werk wordt hier goed geld verdiend, maar krijgen zij wel de behandeling die ze verdienen?

Overbewoning en daklozen Laat ik me beperken tot alleen de schrijnende situaties op woon-gebied die we tegenkomen in onze stad: De overbewoning, met 10 volwassen mannen in een omgekatte eensgezinswoning, waarvoor arbeidsmigranten ook nog eens de hoofdprijs betalen, 100 euro per week per bed is heel normaal, welke van hun minimumloon wordt afgetrokken. Gebrek aan privacy, wat leidt tot de hangmannen waar dhr. Cetinkaya terecht aandacht voor heeft gevraagd.  De vele matrassen en andere huisraad op straat zijn getuige van de afhankelijkheid tussen werk en woning. Baan kwijt? Bed kwijt! En de voormalige Oost-Europese arbeidsmigranten die al jaren in het Haagse Bos wonen en die we in de winter alleen bij temperaturen mogen opvangen in de daklozenopvang. In onze internationale stad van Vrede en Recht. Onacceptabel voorzitter.

De problematiek is veelzijdig. Daarom wilde ik peilen bij de commissie of er behoefte is aan een werkbezoek mits Corona-proof te organiseren: Aan locaties als een uitzendbureau, een Haagse bouwkeet, tuinbouwbedrijf, Polenhotel, daklozenopvang, organisaties als Polka of Idhem, Poolse ambassade. Ik zal een verzoek aan de griffie sturen, dan kunnen fracties ook suggesties doen.

De voorgestelde aanpak van het college krijgt de steun van D66, dank aan de wethouder voor deze procesbrief. We hebben wat aanvullende vragen en suggesties.

Verschillende groepen verdienen verschillende aanpak De onderverdeling van de migrantengroep die in deze brief wordt gemaakt is zeer informatief. De ene arbeidsmigrant is de andere niet. 1/3e is hier alleen voor een paar maanden, 1/3e vestigt zich in de stad voor langere tijd en 1/3e is hier jarenlang in een tussenfase van tijdelijk naar permanent. Alle drie de groepen vergen een verschillende aanpak.  De seizoensarbeiders – voor zover nog sprake is van seizoenen in de kassen – die voor vier weken de aardbeien komen plukken, zouden wat D66 betreft op het terrein van de werkgever gehuisvest kunnen worden. Blijven mensen enkele maanden dan is een migrantenhotel een transparante oplossing voor tijdelijk verblijf met iets meer afstand tot de werkgever. Dat geldt nadrukkelijk niet wat D66 betreft voor de arbeidsmigranten die hier jaren werken of zich permanent vestigen.

De koppeling tussen baan en woning kan wat ons betreft niet langer dan een half jaar duren. Onze vraag aan de wethouder is, of hij bereid is dit op te nemen in zijn beleid? Het is een misvatting te veronderstellen dat arbeidsmigranten weer terug zullen gaan. 1/3 vestigt zich, weten we nu al. Laten we niet dezelfde denkfout maken als in de jaren zestig met de gastarbeiders om uitdagingen op het vlak van integratie in de toekomst te voorkomen.

Samenwerking met Westland en werkgevers De D66 fractie is zeer te spreken over de voorgestelde verbeteringen door registratie van arbeiders die zich nog niet bij onze GBA hebben ingeschreven. Daarvoor is samenwerking nodig met werkgevers en buurgemeenten. Een jaar of 8 geleden is de Gemeente Westland eens de kassen langs gegaan om te registreren wie er werken en waar deze mensen verbleven. Plotsklaps hadden ze er 4000 inwoners bij in het Westland!

Onze vraag aan de wethouder is of er contact is met de Gemeente Westland over hun ervaringen met de registratie, wat kunnen we van hun ervaringen leren? Kan dit in de Woningmarktregio worden opgepakt?

Arbeidsmigrant beter in beeld Bij deze registratie zou naar onze mening ook de duur van de tussenfase tussen seizoensarbeid en permanente vestiging, ook 1/3e van de arbeidsmigranten en de gezinssamenstelling moeten worden meegenomen: Gaat het om alleenstaanden of om stellen waarvan de ene partner in het Westland werkt en de ander in de Haagse bouw, of om gezinnen met kinderen, waar werken de ouders en waar gaan de kinderen naar school?

Is de wethouder bereid beide punten mee te nemen bij de registratie (dus duur van de tussenfase en gezinssamenstelling)?

Werkgevers en uitzendbureau’s primair verantwoordelijk De primaire verantwoordelijkheid voor de huisvesting van arbeidsmigranten ligt wat de D66-fractie betreft bij de werkgevers of de uitzendbureau’s waaraan zij de logistiek en de werkgeversverantwoordelijkheden uitbesteden. Dat wil niet zeggen dat we als gemeenten alles aan hen over kunnen laten. Als hun werknemers dakloos raken, hun matrassen op straat staan of hun vrijmibo-restanten op het speelplein liggen,  hebben we als gemeente een probleem, dus we hebben een gedeelde verantwoordelijkheid voor dat zaken goed geregeld zijn.

Neemt de Gemeente Den Haag die in voldoende mate? Wordt genoeg gehandhaafd op de woonsituatie in de Haagse polenhotels, en in panden die door uitzendbureau’s zijn opgekocht om arbeidsmigranten te huisvesten? Kan de wethouder daarop reflecteren?

Door met de vinger naar elkaar te wijzen is nog nooit een probleem opgelost.

Iedereen moet meer bouwen, ook Westland Als de Gemeente Westland tuinbouwbedrijven binnen de dorpsgrenzen wil behouden, zal ze ook haar deel moeten nemen in het mogelijk maken van woonvoorzieningen voor de werknemers. Maar ook Den Haag en omliggende gemeenten moeten meer bouwen voor iedereen, maar ook voor de arbeidsmigranten die zich willen vestigen, sociale woningen zoals afgesproken in de regionale woonvisies, want vindt maar eens een huurwoning op de vrije markt met het minimumloon.

The post “Vrij verkeer van mensen, niet van uitbuiting” appeared first on D66 Den Haag.

Een deel van dit strandje is van ons allemaal…

Betreft: Verzoek tot herstel openbaar wandelgebied Veerhaven Zaaknummer: 2020/05796

Geacht college en leden van de raad,

Wij hebben de beantwoording van het verzoek om het “strandje” aan de Veerhaven weer toegankelijk te maken in goede orde ontvangen. Met dank aan de fracties van het CDA en D’66  hierover vragen te stellen.

Zoals u in de brief aangeeft is dit strandje helaas niet over land bereikbaar voor publiek omdat alle grond aan de eigenaar van de 3 woningen en het bedrijfspand aan de Veerhaven toebehoort. Destijds is deze grond voor € 1,– per vierkante meter verkocht.

Echter: Een  gedeelte van dit strandje én het voorliggende water is wel eigendom van de gemeente Hellevoetsluis dus, van ons allemaal. Een plekje om te genieten voor meerdere bewoners en natuurliefhebbers van de wijken de Struyten en de Kooistee, en niet het privilege van één gezin.

Onze vraag is of u de toegankelijkheid naar dit strandje weer mogelijk zou kunnen maken. Dit is te realiseren door de aanleg van een eenvoudige steiger of loopbrug, zoals men ook in natuurgebieden ziet. Dat deze plek met zorg voor de natuur moet worden betreden spreekt voor zich.

Wij zijn bereid daarin mee te denken, wellicht samen met natuurorganisaties en betrokkenen.

In afwachting van uw bericht, verblijven wij, Met vriendelijke groet, Familie S. Wiersma

Kopie van de brief die wij op 21 juli ontvingen…

Het bericht Deel van dit strandje is van ons allemaal… verscheen eerst op PvdA Voorne.

Huisvesting arbeidsmigranten: Gennepse struisvogelpolitiek

De echte Gennepse struisvogels wonen aan de Nijmeegseweg, maar diegenen die struisvogelpolitiek voeren zijn de collegepartijen CDA, SP en VVD

Al vanaf 2017 vraagt D66-Gennep aan het College aandacht voor de problematieken die de komst van grote groepen arbeidsmigranten met zich meebrengen. Vanaf 2018 kregen we te horen: “er komt regionaal beleid”, vervolgens in 2019: “een provinciaal beleid is in de maak” en nu in 2020: “ we gaan nu aan de slag met de woonvisie waar huisvesting van arbeidsmigranten een onderdeel van is”. Tegelijkertijd meldt dit College dat ze eigenlijk niet weten hoeveel arbeidsmigranten er zijn en waar die in onze gemeente wonen.

Zand

D66 vindt dat mensen die hier werken en wonen hiervoor een eerlijk loon moeten krijgen, goed moeten kunnen wonen en fatsoenlijk behandeld worden. In het centrum worden in toenemende mate woningen omgebouwd tot pensions.

Vervolgens worden ze gebruikt om per kamer verschillende personen te huisvesten. Gevolgd door steeds wisselende groepen arbeidsmigranten die meestal een auto hebben, jong zijn, na hun werkdag graag hun muziek ten gehore brengen en in het weekend de bloemetjes buiten willen zetten.

Tijdens de raadsvergadering heeft D66 een motie ingediend met het voorstel om regels in te laten gaan die ervoor zorgen dat woningen in woongebieden niet zonder meer gebruikt kunnen worden voor de groepsopvang van arbeidsmigranten. Verder gaf de motie aan om te kiezen voor de huisvesting in pensions buiten de woongebieden in Gennep zoals bijvoorbeeld kleinschalige opvang bij de agrarische bedrijven of, net zoals in andere gemeenten, grootschalig op plaatsen dichtbij de bedrijventerreinen.

Het college ontraadde de motie. Er is gemeentelijk beleid in aantocht met daarin de regionale woonvisie. Binnen enkele maanden zal na drie jaar alles duidelijk zijn.

Alle andere partijen namen dat als zoete koek aan. Ze waren echter niet op de hoogte dat in onze regio de gemeenten hun woonbeleid hebben bevroren omdat de toename van aanvragen voor grootschalige opvang dichtbij bedrijfsterreinen leidt tot een ongewenste toename en concentratie van arbeidsmigranten op enkele plekken (o.a. gemeente Peel en Maas).

Reacties naar: info@d66gennep.nl

Mijn naam is Atiyeh, ik ben 37 jaar oud en ik kom oorspronkelijk uit Iran. Mijn vader vluchtte als eerste van ons gezin, naar Nederland. Daar verbleef hij noodgedwongen lang (zeven jaar!) in een AZC, totdat hij een verblijfsstatus kreeg en wij hem eind 2006 konden volgen. Wij, dat zijn mijn moeder, een jongere zus en een broertje dat toen 13 jaar oud was. Mijn zusje volgde een laboratoriumopleiding en heeft nu een vaste aanstelling in het lab van het UMC in Utrecht, mijn broertje studeert (vierdejaars) Farmacie aan de universiteit Groningen.

Het was natuurlijk fijn, dat ik na al die jaren mijn vader weer zag en we weer samen konden zijn. Maar ik miste en mis mijn geboorteland, mijn vrienden, kennissen en verdere familie natuurlijk vreselijk, ineens bevond ik mij in een vreemde omgeving, waarvan ik de taal noch de cultuur, noch de dagelijkse gedragsregels kende. Ik voelde me ontheemd, alsof ik, net volwassen, ineens opnieuw geboren was en als een kind alles opnieuw moest leren. Plotseling was mijn toekomst een zwart gat, en dat viel niet mee. Ik had net het equivalent van een bachelor klinische psychologie aan de universiteit van Qom gehaald en zat vol plannen en idealen – ineens viel dat allemaal weg. Wat stond me hier te wachten? Wat mócht ik verwachten?

Mijn vader woonde dus in het AZC in Nijmegen. Na twee dagen van weerzien werden wij nieuwkomers naar Ter Apel gebracht om aldaar onze asielaanvraag in te dienen. De procedure duurde anderhalve maand. Eenmaal ‘erkend’, mochten we weer naar Nijmegen;  daar verbleven we als gezin nog drie maanden,  in afwachting van een echt huis. Dat kregen we, in de gemeente Voorst, en daar hebben we sindsdien gewoond.

Ik begreep dat ik weer zou moeten gaan studeren om hier in dezelfde sector te kunnen werken. De eerste en belangrijkste voorwaarde was: de taal leren. Wij hadden van de gemeente een klantmanager/contactpersoon toegewezen gekregen, die ons zou helpen met inburgeren. Ik moet helaas vaststellen, dat deze functionaris niet veel verder kon of wilde kijken dan de geijkte Nt2-taalcursus. Zodra wij over verder reikende (studie)plannen voor de toekomst begonnen, benadrukte zij steevast dat we heus niet per se door hoefden te studeren, dat we beter eerst maar op een lager niveau in de zorg konden gaan werken, of zelfs ergens in een fabriek een baantje moesten overwegen!

Zo duurde het anderhalf jaar (!) voor de financiering voor ‘Nederlands als tweede taal’ rond was en ik aan het ROC Aventus lessen kon gaan volgen. De stichting UAF, voor hulp aan studerende vluchtelingen, hielp me intussen mijn Iraanse diploma te laten waarderen door het Nuffic, de Nederlandse organisatie voor internationalisering in onderwijs. Het bleek dat ik geacht werd het niveau van een derdejaarsstudent klinische psychologie in Nederland te evenaren. Mijn Nederlands was echter nog niet op dat niveau, dus vroeg ik advies aan de decaan van de Saxion hogeschool. Ik moest “eerst maar een voorbereidend jaar anderstaligen(VJA) bij Saxion Deventer volgen”, dan kon ik daarna verder gaan met de studie psychologie. Maar ook zij waarschuwde, dat het maar weinig nieuwe Nederlanders lukte om hun academische studie hier af te maken… Dat ’voorbereidend’ jaar bleek mij achteraf verspilde tijd, ze had me beter de propedeuse psychologie aangeraden.

Ik vond het leven in zo’n plattelandsgemeenschap, zeker in het begin, enorm saai. Ik had mijn hele leven in Qom gewoond, een grote- en drukke stad met meer dan een miljoen inwoners en vier universiteiten. Nu zat ik vast in een dorp waar (toen)  nog niet eens een treinstation was, geen shopping mall, geen plek om in je vrije tijd andere jongeren te ontmoeten… Het was/is té saai. Buren – meest oudere mensen – vertelden dat hun kinderen zodra ze konden ‘emigreerden’ naar de grote stad. Uiteindelijk leken er alleen gepensioneerden over te zijn. Gemeente Voorst, doe daar wat aan!

Hoewel wij met de buren wel kennis maakten, bleef het contact meest beperkt tot gedag zeggen op straat, bij de voordeur of over de heg in de achtertuin. Gelukkig waren daar de sympathieke vrijwilligers van  vluchtelingwerk Twello, die het leven in een nieuw land en in een klein dorp een stukje makkelijker voor ons maakten. Speciaal wil ik noemen Gerrit Roeterdink, die ons als een engel geholpen heeft! Via hem leerden we ook andere aardige Nederlanders kennen, die altijd voor ons klaar staan als we ergens begeleiding of ondersteuning nodig bij hebben.  Ook brachten ze me in contact met een taalcoach; met haar heb ik  nog steeds af en toe contact, we zijn goede vriendinnen geworden. Vluchtelingwerk faciliteerde destijds ook een netwerk met en voor andere vluchtelingen/buitenlanders. Dat is jaren overeind gebleven, tot er twee of drie jaar geleden  blijkbaar geen budget meer voor was; vluchtelingwerk moest de activiteiten beperken. Vooral oudere vluchtelingen zijn daarvan de dupe; zij genoten vooral van de interculturele bijeenkomsten, waar mensen uit verschillende landen kennis met elkaar konden maken en gezellig samen activiteiten konden organiseren. Eigenlijk kreeg ik alleen bij vluchtelingwerk een ‘thuisgevoel’.

Gelukkig ben ik een doorzetter. Ik studeer nu toegepaste psychologie aan de HAN en hoop op termijn als werkstudent mijn studie aan de universiteit af te ronden. Met mijn Iraanse diploma’s vond ik parttime werk bij verschillende GGZ-organisaties, als begeleider, maatschappelijk werker en als toegepaste psycholoog. Sinds oktober vorig jaar heb ik naast mijn studie een baan (tijdelijk contract met uitzicht op verlenging) als begeleider en rechterhand van het management van een interculturele zorginstelling, die zich speciaal richt op zorgbehoeftige medeburgers met Iraanse, Afghaanse, Turkse, Syrische en andere achtergronden. En: ik zoek een eigen woning, omdat ik trouwplannen heb!  Ooit hoop ik als GZ-psycholoog een eigen praktijk te beginnen. Hier, of misschien toch in Iran? Als de situatie daar  ooit verbetert? Hoop doet leven.

Als ik de politiek/de gemeente een goede raad zou moeten of mag geven: onderschat Jonge nieuwkomers niet, op basis van regeltjes en gebrekkig taalniveau. Geef juist hen de kans en de ruimte om hun kennis en competenties (aan) te tonen in de praktijk, wantrouw niet per definitie hun opleiding en kwaliteiten. Geef ze werk op niveau, steun werkgevers die de gok willen wagen. Neem mijn vriend: die is in Iran hoogopgeleid als stedenbouwkundige. Hij solliciteert op alles in die richting, maar blijft maar afgewezen worden, zonder argument, vanwege zijn ‘taalachterstand’ dan wel wegens ‘gebrek aan ervaring’. Hoe krijgt hij die, als hij nergens aan de bak komt? Door het Nederlandse beleid om vooral kansarmen te steunen,  krijgen veel kansrijke buitenlandse jongeren te weinig kans om hun talenten voor Nederland in te zetten.

En dat is levend zonde.

The post Atiyeh: ‘van Qom naar Twello viel eerst niet mee’ appeared first on Voorst.

Praat mee, beslis mee, doe mee! Stem niet alleen op D66, word vooral ook lid. Zo maakt u samen met ons het verschil. Lid worden kan al vanaf 1 euro per maand.

Er zijn talloze manieren om uw lidmaatschap actief in te zetten in het Land van Cuijk. Neem contact met ons op! Zo gebruikt u niet alleen uw stem, maar ook uw inzet voor een betere toekomst. Meer informatie over mee doen en mee denken vindt u op de landelijke pagina van D66. 

Door op onderstaande button te klikken, komt u direct bij het aanmeldformulier.

The post Word lid van D66 en bepaal met ons de toekomst van uw gemeente appeared first on D66 Land van Cuijk.

Op deze punten is de wet nu gewijzigd: de rol van het parlement is stevig vergroot. Als de Minister maatregelen wil nemen, moet hij die eerst voorleggen aan de Kamer. Zo heeft de Kamer het laatste woord. En zo hoort het. Daarnaast is handhaven achter de voordeur niet meer mogelijk en wordt de wet maar zes maanden geldig. Dat is een stap in de goede richting. Toch betekent dit niet dat D66 direct akkoord is. Er zijn echter nog steeds punten waarop verbetering nodig is.

– Zo vinden we de duur van de wet nog steeds te lang. De wet biedt mogelijkheden om beperkende maatregelen te nemen, en daarom moet de wet alleen geldig zijn wanneer dat nog nodig is voor de bestrijding van het coronavirus. We weten niet goed hoe lang dat zal zijn. Daarom willen we dat de wet slechts drie maanden geldig wordt (in plaats van zes). Daarna is verlenging mogelijk, mocht dat nodig zijn -vanwege bijvoorbeeld een tweede golf-, maar alleen met instemming van het parlement. Zo blijft de Tweede Kamer in control.

– Ook vinden we de boetes erg hoog. We willen dat mensen niet worden geconfronteerd met torenhoge boetes als ze een keer de fout ingaan. Daarnaast mag zo’n boete nooit meetellen voor je Verklaring Omtrent Gedrag.

– Verder maakt D66 zich zorgen over mensen in verpleeghuizen en andere zorginstellingen. Als zij geen bezoek kunnen krijgen en feitelijk op hun kamer moeten blijven is dat een vergaande beperking van vrijheid van mensen. Die worden in feite opgesloten. D66 maakt zich daar zorgen over.

– De norm om buitenshuis een veilige afstand in acht te nemen geldt terecht niet voor mensen met hetzelfde adres. Bij studenten of mensen met een alternatieve woonvorm leidt dit tot onduidelijkheid. D66 wil dat glashelder is dat de norm ook voor hen niet geldt.

Iedereen die kinderen heeft kent deze woorden wel…

Die kleine uk wil alles voor zichzelf en zodra er woordjes uit zijn mond komen zijn dit woorden die veel gehoord worden.

Onze jongste uk praat nog niet, maar dit waren wel de eerste woorden die in mij opkwamen na het lezen van het Eindhovens Dagblad van 30 mei jl. Hierin stond dat ons college het plan heeft om de jongerenwerkers zelf in dienst te nemen en het budget voor vluchtelingenwerk te halveren. De reden die genoemd werd in de krant was eigenlijk niet serieus te nemen: jongerenwerk bij de gemeente onderbrengen zou zorgen voor kortere lijntjes tussen verschillende partijen en de jongerenwerkers zouden zo dichter bij lokale gebiedsteams staan. Maar de jongerenwerkers zitten nu ook al bij de overleggen met de gebiedsteams en staan in nauw contact met de verschillende partijen. Het halveren van het budget voor vluchtelingenwerk kan volgens dit college, omdat er minder statushouders zijn. Deze zijn er niet minder, vanwege corona en problemen bij de IND stromen er minder in. Iedereen weet dat dit zo weer kan veranderen.

 Nadat ik het artikel nog een keer doorgenomen had, dacht ik dat het nog maar een plan is en dus nog niks vast staat. Maar het tegendeel is waar: De LEVgroep heeft op 19 mei jl. te horen gekregen dat het collegebesluit genomen is en met terugwerkende kracht ingaat. Even praktisch gekeken betekent dit dat de medewerkster van vluchtelingenwerk geen werk meer heeft voor de rest van dit jaar want we zijn inmiddels al een half jaar onderweg. Met als gevolg dat onze inwoners dus in de kou komen te staan.

In de commissievergadering van donderdag jl. heeft de directeur van de LEV groep ingesproken. Hij gaf aan dat hij, ondanks de eventuele problemen die hem dit kunnen gaan opleveren, daar stond voor zijn team. Een team dat in onzekerheid verkeert en jongerenwerkers die al aan het kijken zijn naar andere functies, omdat zij absoluut niet in gemeentelijke dienst willen. Het gaat zelfs zover dat er vanuit onze burgemeester contact is opgenomen met de voorzitter van de Raad van Toezicht over het inspreken en functioneren van de directeur van de LEV groep.

Na deze commissievergadering blijft bij meerdere aanwezigen een nare bijsmaak achter. Wat is de rol van ons college geweest? Is dit een juiste beslissing? Hoe staat het binnen onze gemeente met de vrijheid van meningsuiting en het recht op inspreken?

Wij denken dat het jongerenwerk goed zit waar het nu zit, en hoort waar het nu zit. Het is betrokken bij de lokale gebiedsteams, staat in nauw contact met hulpverleners wanneer dit nodig is. En het belangrijkste: het jongerenwerk is onafhankelijk en heeft een vertrouwensrelatie met vele jongeren in onze gemeente.

Korten op vluchtelingenwerk betekent dat we de (regel)druk nog meer op vrijwilligers leggen en de verantwoordelijkheid op hun schouders terecht komt. Dit is absoluut niet wenselijk!

Zoals het bekende spreekwoord luidt: schoenmaker, blijf bij je leest!

Het bericht Ikke, ikke, …..! verscheen eerst op Gemert-Bakel.

Met het vaststellen van de notitie over Bossche Poort kiest de Raad een richting voor de vormgeving van de entree van onze binnenstad.  Met deze vormgeving zou het vrije zicht op het stadskasteel oftewel het Maarten van Rossumhuis, vervangen worden door 4/5 woningen. Dit gaat voorbij aan de cultuurhistorische waarde die dit gebouw met zich meebrengt.

Tijdens de carrousel is door D66 aangegeven dat het niet onze voorkeur heeft om bezoekers binnen de stadsmuren in de vesting te laten parkeren. Met het oog op de toekomst, eventueel gebruik van deelauto’s, beperken van verkeer etc, blijft bij ons ook de vraag open of het uitbreiden van parkeerplekken echt nodig is. Er wordt gesproken over een grote parkeergarage binnen de stadsmuren. Willen wij onze kostbare openbare ruimte hier voor opofferen?!

Genoeg over het parkeren.

Het is een mooi plan wat er ligt. De ingang van onze stad zal er zeker op vooruitgaan en los van de plannen voor het theater, liggen er genoeg kansen om er een mooie entree van te maken.

Onze vesting heeft iets bijzonders; we hebben markante authentieke gebouwen die Zaltbommel typeren en daarmee een grote culturele waarde hebben. De St Maartenskerk en het Stadskasteel of Maarten van Rossum huis. Dit moeten we koesteren.

Met de  visie van de ontwikkelaar die de plannen nu zal gaan uitwerken lijkt echter één van deze gebouwen naar de achtergrond te worden geplaatst en dit is op zijn zachts en netst gezegd; enorm zonde maar vooral onnodig!

Om dit standpunt nogmaals te benadrukken heeft de D66 een motie ingediend om de wethouder nogmaals op te roepen het zicht op het stadskasteel vrij te houden.

Echter; niet alleen het zicht van het stadskasteel is van belang. Eigenlijk is het speeltuintje en groen wat voor het kasteel ligt, ook belangrijk voor dit zicht. Een groen grasveld, een blauwe lucht met wat witte wolkjes met het kasteel in het midden en je hebt iedere keer opnieuw een prachtig plaatje. Los van dat D66 enorm is voor behoud van groen wat er al ligt maar tegelijkertijd ook de noodzaak van het de woningbouwopgave inziet, is het in zoveel opzicht eeuwig zonde als we deze twee waarde laten verdwijnen voor een klein aantal woningen.

Sinds enkele weken is Maite Tromp uit Vianen elke donderdagavond met mededemonstranten te vinden bij de sluis van Vianen. Samen maken ze aandacht voor de opvang in Nederland van 500 kinderen uit Griekse vluchtelingenkampen. D66 Vijfheerenlanden steunt de actie (#500kinderen) voor 100%. Fractievoorzitter Klaas de Zwaan vroeg Maite Tromp om het belang ervan toe te lichten.

Waar staat #500kinderen voor?

“De actie #500 kinderen pleit voor het opnemen in Nederland van 500 gevluchte kinderen die zonder ouders in een vluchtelingenkamp zitten. Vluchtelingenwerk Nederland, Defence for Children en Stichting Vluchteling zijn deze actie gestart om het kabinet op te roepen zich aan te sluiten bij de coalitie van welwillende landen die een deel van deze kinderen opvangen. Die kinderen bevinden zich op dit moment in de overvolle vluchtelingenkampen in Griekenland. Er is nauwelijks genoeg voedsel, medische zorg en helemaal geen onderwijs. Hun leven is mens- en kind-onwaardig. Griekenland heeft een noodkreet gestuurd naar de lidstaten van de Europese Unie; nemen jullie alstublieft met z’n allen een groep van 2500 vluchteling- kinderen zonder ouders of andere familie, op. Deze kinderen zijn namelijk zeer kwetsbaar voor misbruik en uitbuiting.”

Jij hebt als arts in de vluchtelingenkampen in Griekenland gewerkt; kun je iets over je ervaringen vertellen?

“Ik werkte 4 jaar achter elkaar als arts enkele weken in het beruchtste kamp in Griekenland, Moria op Lesbos. Ik heb de psychische nood van deze kinderen zelf kunnen constateren: depressie, zelfbeschadiging, zelfmoordpogingen en paniekaanvallen komen veel voor. Ze ogen stoer, maar als ze een enkel breken met voetbal huilen ze om hun moeder. Als ze in het donker een paniekaanval hebben zijn ze kwetsbaar en alleen. En ook al lijken ze groot: als slachtoffer van geweld hebben ze hulp en geborgenheid heel hard nodig. Op dit moment, nu het kamp vanwege corona op slot zit, durf ik me geen voorstelling te maken van de situatie van de 20.000 vluchtelingen die daar dicht opeengepakt moeten leven. De echte oplossing voor deze schrijnende situatie is het stoppen van oorlog en vervolging. Maar dat is vandaag de dag helaas niet de realiteit.”

Waarom moeten juist deze kindvluchtelingen opgevangen worden?

Natuurlijk is het nodig dat alle vluchtelingen, niet alleen kinderen, onder betere omstandigheden opgevangen worden. Het is een mensenrecht asiel te vragen en veiligheid te zoeken. Maar kinderen zonder ouders zijn extra kwetsbaar en daarom richten we ons nu met name op hen. Of de ouders nog in leven zijn, staat los van de vraag of de kinderen recht hebben op bescherming en een veilige opvang. Griekenland kan geen veilige opvang bieden en komt niet tot actie. Helaas weigert Nederland tot nu toe gehoor te geven aan de oproep van EU-partner Griekenland. Andere Europese landen, waaronder Duitsland, doen dat dus wel.

Kunnen deze 500 kinderen in Nederland worden opgenomen?

Ja. Het is goed om te weten dat de opvang van de alleenstaande vluchtelingenkinderen niet mag worden verward met opvang in reguliere Azc’s. Alleenstaande kinderen worden opgevangen in pleeggezinnen of in kleinschalige opvang onder toezicht van voogdijinstelling Nidos en haar partners. Dit zijn niet de reguliere pleeggezinnen waar in Nederland wachtlijsten voor zijn. De opvang van deze vluchtelingenkinderen in pleeggezinnen gaat dus niet ten koste van plekken voor Nederlandse kinderen. Voor deze groep van 500 kinderen uit Griekenland heeft Nidos aangegeven dat er plek is en dat ze klaar staan om hen op te vangen. Zo ziet woordvoerder van NIDOS Elsbeth Faber geen problemen als Nederland 500 jongeren van Griekenland overneemt: zij staan klaar om deze kinderen op te vangen en te begeleiden.

Welke rol kan de gemeente hierin spelen?

Een groot aantal Nederlandse gemeentes [laatste telling 118, KdZ] is aangesloten bij ‘Coalition of the Willing’ en heeft zich bereid getoond om de kinderen actief op te vangen. Indirect oefenen ze daarmee ook druk uit op de landelijke politiek. Ondanks de steun van regeringspartijen CU en D66 is het kabinet vooralsnog niet te vermurwen. Het college van de gemeente Vijfheerenlanden heeft ook aangegeven hulp te willen bieden als de kinderen naar Nederland zouden komen. Als dat zover zou komen moet die intentie door de verschillende partijen in de gemeenteraad worden bekrachtigd. We gaan ervan dat dat dan ook gebeurt, gezien de steun die we van lokale politici van verschillende partijen al hebben ontvangen. We hopen dat nog meer van hen zich laten horen.

Op welke manier kan men de actie #500kinderen steunen?

Bijvoorbeeld door de petitie 500kinderen.nl te ondertekenen, zoals al meer dan 40.000 mensen hebben gedaan. En natuurlijk is iedereen welkom om samen met ons in Vianen te demonstreren! Mocht je dat niet kunnen of willen, volg dan het nieuws  via hashtag #chorus500 op Facebook, laat van je horen en kies voor de juiste partij. Alleen samen creëren we het draagvlak om het tij te keren. Het kabinet moet menselijkheid tonen!

Achtergrondinformatie

https://www.vluchteling.nl/hoe-jij-kunt-helpen/Campagne-500-kinderen

https://www.groene.nl/artikel/volgens-griekse-bewindslieden-en-betrokkenen-belooft-broekers-knol-meer-dan-ze-kan-waarmaken

https://www.nporadio1.nl/achtergrond/3621-arts-op-lesbos-we-zagen-vooral-de-lichamelijke-gevolgen-van-onrust

The post In gesprek met Maite Tromp over #500kinderen appeared first on D66 Vijfheerenlanden.