Poliflw

Duurzaamheid en armoedebestrijding hand in hand. Een motie van de ChristenUnie in november 2017, gesteund door GroenLinks, CDA en SGP is bekrachtigd door de oprichting van de Energiebank. Afgelopen week werd daarvoor het startsein gegeven. De Energiebank zorgt ervoor dat Armoedebestrijding en duurzaamheid hand in hand gaan. “Foto Kamper Nieuws”

Wat is de Energiebank

De Energiebank helpt mensen om het energieverbruik in huis te verlagen. Minder energieverbruik betekent minder kosten en is een bijdrage aan de milieudoelstellingen. In het coalitieprogramma staat dat Kampen in 2035 energieneutraal moet zijn. De Energiebank kreeg een startsubsidie van 5.000,- Euro maar draait op vrijwilligers. Deze professionele coaches adviseren en informeren mensen met een smalle beurs over hun energieverbruik om zodoende geld te besparen. Op dit moment zijn er in Kampen drie coaches betrokken.

Wethouder Van der Sloot (Groen Links: Duurzaamheid, Armoedebeleid) zegt dat de rekening voor gas, water en licht een fors deel van de woonlasten is bij mensen die vaak in huizen wonen die een hoog energieverbruik kennen. Ook verhuurders kunnen aan vermindering van het energieverbruik bijdragen. Hierover zijn al afspraken tussen woningcorporaties en gemeente gemaakt. Wethouder Van der Sluis (ChristenUnie: WMO, Sociaal Domein) was bij de starthandeling ook aanwezig en draagt het initiatief een warm hart toe.

Roel Woudstra van Energiebank Nederland vertelde trots te zijn op de 4e Energiebank in Nederland. Wim Westendorp, voorzitter van Energieteam Kampen is gedreven aan de Energiebank begonnen en vindt dat “de zwakkeren niet de dupe mogen worden van de energietransitie”.

Hoe werkt de Energiebank

In Kampen is een goed netwerk rond mensen die in armoede leven, zoals ’Rondkomen in Kampen’. Mensen kunnen de energiebank benaderen en ook hulpinstanties kunnen doorverwijzen naar de energiecoaches. Er vindt een intake plaats en het energieverbruik van de woning wordt bekeken. Er wordt een lijst gemaakt van besparingsmogelijkheden. Met enige regelmaat komt de coach langs om te kijken of de besparingen werken. Het is voor een deel namelijk gedragsverandering. De bank gaat in de toekomst gefinancierd worden uit donaties van resterende energie en sponsoren.

Zie ook: https://www.energiebanknederland.nl/de-energiebank/energiebank-kampen/

HP

Wethouders Van der Sloot (m) en Van der Sluis (r) nemen symbolisch een starterspakket energiebesparing van Wim Westendorp (l) van Energiebank Kampen in ontvangst.

Ik sta na vijf-en-een-half jaar Binnenhof nog steeds wel eens te kijken van de ‘Haagse werkelijkheid’. Eigen aan die Haagse werkelijkheid is bijvoorbeeld dat er van een breder plan soms één element uit wordt gelicht dat zonder context wordt becommentarieerd. Het tegenovergestelde gebeurt ook – soms zelfs tegelijkertijd: een discussie of gesprek over het ene onderwerp, kan zomaar aan een andere discussie worden vastgeplakt, met een heel vreemde context als gevolg.

Het overkwam onlangs een collega van een andere partij, toen ze een plan presenteerde voor de ouderenzorg. Eén onderdeel uit haar plan kreeg opmerkelijk veel aandacht: de kwetsbaarheidstest voor ouderen die in het ziekenhuis terecht komen, om overbehandeling te voorkomen. Op de website van haar partij – in dit geval GroenLinks – werd het verder toegelicht: “Het aantal ouderen groeit en doet in toenemende mate een beroep op onze ziekenhuizen. Iedereen moet behandeld kunnen worden, maar je moet de vraag durven stellen of je iets opschiet met een operatie of een chemokuur.”

Spannende, maar belangrijke vragen. Alleen ging het al heel snel over… geld.

Volgens NRC Handelsblad is het “de olifant in de kamer” in Haagse debatten. In een tijd dat het vaak en veel gaat over de hoogte van zorgkosten, kan moeilijk óók de discussie over overbehandeling worden gevoerd. De reacties waren soms niet mals: de GroenLinks-collega hoefde toch niet te bepalen hoe lang je mocht leven en – dat moest er nog eens bij komen – hoeveel dat mag kosten?

Deze reacties kunnen ook uit christelijke hoek komen. Niet voor niets: het leven verdient bescherming en de waarde ervan is zeker niet in geld uit te drukken. Zo plaatste ook een predikant twee kanttekeningen. Ook hij legde de link naar ‘kostenbesparing’; hij vond die link – terecht – gevaarlijk én laakte de koppeling met de ouderenzorg: was het niet stigmatiserend om alleen over ouderen te spreken?

Vooropgesteld: deze vragen kan ik goed begrijpen. Maar al te vaak hebben ouderen het gevoel dat zij een kostenpost van de samenleving zijn. Niet verwonderlijk als je geen krant kunt openslaan zonder te lezen over bijvoorbeeld de kosten van de ouderenzorg. Alsof dat nog niet pijnlijk genoeg is, kunnen steeds meer ouderen zich ook overbodig voelen. Ook dat is te verklaren: iedereen heeft het druk of denkt het druk te hebben en te vaak wordt de waarde van ouderdom in het haastige leven onderschat. De ChristenUnie lanceerde eerder samen met KBO-PCOB en Omroep MAX het manifest Waardig Ouder Worden, dat door tientallen maatschappelijke organisaties is ondersteund en nu ook een plek in het regeerakkoord heeft gekregen. Hierin gaat het onder andere over nieuwe huisvestingsvormen, het tegengaan van eenzaamheid en herwaardering van ouderdom. Want dat is hard nodig.

In een samenleving die ouderdom niet op waarde schat en waarin ouderen zich een kostenpost voelen, schiet een gesprek over overbehandeling gemakkelijk in het verkeerde keelgat. Hoewel begrijpelijk, is dat ook zorgelijk. Zo is het gesprek over het eventueel afzien van medisch ingrijpen op zichzelf een taboe geworden. En daar moeten we het, los van de kosten, toch eens over hebben.

Want er is soms wel degelijk sprake van overbehandeling bij ouderen. De christelijke filosofen Theo Boer en Maarten Verkerk schreven er samen met de christelijke voormalig ziekenhuisdirecteur Dirk Jan Bakker een interessant boek over. In ‘(Over-)behandelen: ethiek van de zorg voor kwetsbare ouderen’ dragen zij talloze voorbeelden aan van overbehandeling. Niet zelden gebeurt dat op aandringen van de familie, schrijven ze. Ze constateren dat overbehandeling de patiënt in kwestie kan schaden. In plaats van ze beter te maken, wordt bij kwetsbare ouderen het lijden door een behandeling vaak vergroot en verlengd. Dit is overigens geen verwijt aan artsen. Zij staan voor een ingewikkeld dilemma en moeten soms snel handelen, waarbij het resultaat van gemaakte keuzes in de behandeling lang niet altijd op voorhand duidelijk is. Maar het moet ook gezegd: artsen zijn gewend om medisch te behandelen, daar zijn ze goed in. Niet behandelen komt vaak niet bij ze op als een reële optie.

En dus vind ik dat we het gesprek over overbehandeling wel degelijk moeten voeren. Ook als christenen die én de onbegrensde waarde van het leven voorstaan én de kwetsbaarheid daarvan erkennen in de wetenschap dat we dat leven uiteindelijk niet in eigen hand hebben.

Mijn pleidooi is dat we niet alleen bij ouderen, maar áltijd in de zorg onszelf de vraag stellen ‘wat is de beste zorg op dit moment en in deze situatie’. Richtlijnen van artsen zijn teveel gericht op medisch ingrijpen, terwijl dat niet altijd de beste behandeling hoeft te zijn. Uit mijn eigen omgeving ken ik het verhaal van een jonge vrouw die haar man verloor aan een hersentumor. Artsen hebben heel lang doorbehandeld en hoop gegeven, terwijl al duidelijk was dat het einde nabij was. Doordat artsen dit niet bespreekbaar maakten, kon het echtpaar pas laat in het ziekteproces de focus verleggen naar het naderende afscheid. Ik kan nooit bepalen wat in welke situatie een goede keuze, dat gesprek hoort thuis in de spreekkamer. Maar het is wel goed dát het gesprek gevoerd wordt. Exemplarisch is de uitspraak van longarts Sander de Hosson in zijn boek ‘Slotcouplet’: “Geneeskunde is soms genezen, vaak verlichten, altijd troosten”.

En onlangs was ik op werkbezoek bij de Proctos kliniek in Bilthoven, gespecialiseerd in proctologie (aandoeningen rondom de anus), waar oprichtster en chirurg Charlotte Molenaar vertelde dat ze niet alleen chirurgen in dienst hebben, maar ook bijvoorbeeld een fysiotherapeut en psycholoog. Mensen komen daar vaak met idee dat ze geopereerd gaan worden, maar dat gebeurt in slechts 40% van de gevallen. De chirurgen nemen in het eerste gesprek uitgebreid de tijd om te luisteren naar de klachten van de patiënten. Op basis hiervan komen ze in veel gevallen tot de conclusie dat een leefstijlinterventie of fysiotherapie een betere optie dan een operatie. Maar ook kunnen de lichamelijke klachten gepaard gaan met psychische klachten, waarvoor een psycholoog beschikbaar is. Natuurlijk zijn mensen in eerste instantie verrast als ze geen operatie maar een psycholoog krijgen, maar de patiëntenrecensies zijn heel goed.

Ik ben zelf erg gecharmeerd van het concept ‘positieve gezondheid’ van Machteld Hüber. Gezondheid wordt hierbij niet meer gezien als de af- of aanwezigheid van ziekte, maar als het vermogen van mensen om met de fysieke, emotionele en sociale levensuitdagingen om te gaan en zoveel mogelijk eigen regie te voeren. Gezondheid wordt niet beperkt tot medische feiten over lichamelijke functies en zo lang mogelijk rekken van de levensduur, maar gaat ook over sociaal maatschappelijke contacten, zingeving, kwaliteit van leven en dagelijks functioneren. Dit is de omslag die in de zorg hard nodig is. Juist vanwege het welzijn van mensen is het belangrijk om meer tijd te nemen voor patiënten, samen te beslissen over de juiste behandeling en onnodige zorg tegen te gaan. Dit leidt tot betere, waardevolle zorg. En dat dat een kostenbesparing oplevert, is een mooie bijvangst.

Labels: Carla Dik-Faber, Zorg

Ik sta na vijf-en-een-half jaar Binnenhof nog steeds wel eens te kijken van de ‘Haagse werkelijkheid’. Eigen aan die Haagse werkelijkheid is bijvoorbeeld dat er van een breder plan soms één element uit wordt gelicht dat zonder context wordt becommentarieerd. Het tegenovergestelde gebeurt ook – soms zelfs tegelijkertijd: een discussie of gesprek over het ene onderwerp, kan zomaar aan een andere discussie worden vastgeplakt, met een heel vreemde context als gevolg.

Het overkwam onlangs een collega van een andere partij, toen ze een plan presenteerde voor de ouderenzorg. Eén onderdeel uit haar plan kreeg opmerkelijk veel aandacht: de kwetsbaarheidstest voor ouderen die in het ziekenhuis terecht komen, om overbehandeling te voorkomen. Op de website van haar partij – in dit geval GroenLinks – werd het verder toegelicht: “Het aantal ouderen groeit en doet in toenemende mate een beroep op onze ziekenhuizen. Iedereen moet behandeld kunnen worden, maar je moet de vraag durven stellen of je iets opschiet met een operatie of een chemokuur.”

Spannende, maar belangrijke vragen. Alleen ging het al heel snel over… geld.

Volgens NRC Handelsblad is het “de olifant in de kamer” in Haagse debatten. In een tijd dat het vaak en veel gaat over de hoogte van zorgkosten, kan moeilijk óók de discussie over overbehandeling worden gevoerd. De reacties waren soms niet mals: de GroenLinks-collega hoefde toch niet te bepalen hoe lang je mocht leven en – dat moest er nog eens bij komen – hoeveel dat mag kosten?

Deze reacties kunnen ook uit christelijke hoek komen. Niet voor niets: het leven verdient bescherming en de waarde ervan is zeker niet in geld uit te drukken. Zo plaatste ook een predikant twee kanttekeningen. Ook hij legde de link naar ‘kostenbesparing’; hij vond die link – terecht – gevaarlijk én laakte de koppeling met de ouderenzorg: was het niet stigmatiserend om alleen over ouderen te spreken?

Vooropgesteld: deze vragen kan ik goed begrijpen. Maar al te vaak hebben ouderen het gevoel dat zij een kostenpost van de samenleving zijn. Niet verwonderlijk als je geen krant kunt openslaan zonder te lezen over bijvoorbeeld de kosten van de ouderenzorg. Alsof dat nog niet pijnlijk genoeg is, kunnen steeds meer ouderen zich ook overbodig voelen. Ook dat is te verklaren: iedereen heeft het druk of denkt het druk te hebben en te vaak wordt de waarde van ouderdom in het haastige leven onderschat. De ChristenUnie lanceerde eerder samen met KBO-PCOB en Omroep MAX het manifest Waardig Ouder Worden, dat door tientallen maatschappelijke organisaties is ondersteund en nu ook een plek in het regeerakkoord heeft gekregen. Hierin gaat het onder andere over nieuwe huisvestingsvormen, het tegengaan van eenzaamheid en herwaardering van ouderdom. Want dat is hard nodig.

In een samenleving die ouderdom niet op waarde schat en waarin ouderen zich een kostenpost voelen, schiet een gesprek over overbehandeling gemakkelijk in het verkeerde keelgat. Hoewel begrijpelijk, is dat ook zorgelijk. Zo is het gesprek over het eventueel afzien van medisch ingrijpen op zichzelf een taboe geworden. En daar moeten we het, los van de kosten, toch eens over hebben.

Want er is soms wel degelijk sprake van overbehandeling bij ouderen. De christelijke filosofen Theo Boer en Maarten Verkerk schreven er samen met de christelijke voormalig ziekenhuisdirecteur Dirk Jan Bakker een interessant boek over. In ‘(Over-)behandelen: ethiek van de zorg voor kwetsbare ouderen’ dragen zij talloze voorbeelden aan van overbehandeling. Niet zelden gebeurt dat op aandringen van de familie, schrijven ze. Ze constateren dat overbehandeling de patiënt in kwestie kan schaden. In plaats van ze beter te maken, wordt bij kwetsbare ouderen het lijden door een behandeling vaak vergroot en verlengd. Dit is overigens geen verwijt aan artsen. Zij staan voor een ingewikkeld dilemma en moeten soms snel handelen, waarbij het resultaat van gemaakte keuzes in de behandeling lang niet altijd op voorhand duidelijk is. Maar het moet ook gezegd: artsen zijn gewend om medisch te behandelen, daar zijn ze goed in. Niet behandelen komt vaak niet bij ze op als een reële optie.

En dus vind ik dat we het gesprek over overbehandeling wel degelijk moeten voeren. Ook als christenen die én de onbegrensde waarde van het leven voorstaan én de kwetsbaarheid daarvan erkennen in de wetenschap dat we dat leven uiteindelijk niet in eigen hand hebben.

Mijn pleidooi is dat we niet alleen bij ouderen, maar áltijd in de zorg onszelf de vraag stellen ‘wat is de beste zorg op dit moment en in deze situatie’. Richtlijnen van artsen zijn teveel gericht op medisch ingrijpen, terwijl dat niet altijd de beste behandeling hoeft te zijn. Uit mijn eigen omgeving ken ik het verhaal van een jonge vrouw die haar man verloor aan een hersentumor. Artsen hebben heel lang doorbehandeld en hoop gegeven, terwijl al duidelijk was dat het einde nabij was. Doordat artsen dit niet bespreekbaar maakten, kon het echtpaar pas laat in het ziekteproces de focus verleggen naar het naderende afscheid. Ik kan nooit bepalen wat in welke situatie een goede keuze, dat gesprek hoort thuis in de spreekkamer. Maar het is wel goed dát het gesprek gevoerd wordt. Exemplarisch is de uitspraak van longarts Sander de Hosson in zijn boek ‘Slotcouplet’: “Geneeskunde is soms genezen, vaak verlichten, altijd troosten”.

En onlangs was ik op werkbezoek bij de Proctos kliniek in Bilthoven, gespecialiseerd in proctologie (aandoeningen rondom de anus), waar oprichtster en chirurg Charlotte Molenaar vertelde dat ze niet alleen chirurgen in dienst hebben, maar ook bijvoorbeeld een fysiotherapeut en psycholoog. Mensen komen daar vaak met idee dat ze geopereerd gaan worden, maar dat gebeurt in slechts 40% van de gevallen. De chirurgen nemen in het eerste gesprek uitgebreid de tijd om te luisteren naar de klachten van de patiënten. Op basis hiervan komen ze in veel gevallen tot de conclusie dat een leefstijlinterventie of fysiotherapie een betere optie dan een operatie. Maar ook kunnen de lichamelijke klachten gepaard gaan met psychische klachten, waarvoor een psycholoog beschikbaar is. Natuurlijk zijn mensen in eerste instantie verrast als ze geen operatie maar een psycholoog krijgen, maar de patiëntenrecensies zijn heel goed.

Ik ben zelf erg gecharmeerd van het concept ‘positieve gezondheid’ van Machteld Hüber. Gezondheid wordt hierbij niet meer gezien als de af- of aanwezigheid van ziekte, maar als het vermogen van mensen om met de fysieke, emotionele en sociale levensuitdagingen om te gaan en zoveel mogelijk eigen regie te voeren. Gezondheid wordt niet beperkt tot medische feiten over lichamelijke functies en zo lang mogelijk rekken van de levensduur, maar gaat ook over sociaal maatschappelijke contacten, zingeving, kwaliteit van leven en dagelijks functioneren. Dit is de omslag die in de zorg hard nodig is. Juist vanwege het welzijn van mensen is het belangrijk om meer tijd te nemen voor patiënten, samen te beslissen over de juiste behandeling en onnodige zorg tegen te gaan. Dit leidt tot betere, waardevolle zorg. En dat dat een kostenbesparing oplevert, is een mooie bijvangst.

Labels: Carla Dik-Faber, Zorg

Op 6 juni hebben de coalitie partijen D66, ChristenUnie, PvdA, CDA en GroenLinks in het Huis van de Stad het coalitieakkoord getekend. De ChristenUnie is trots op het resultaat en gaat vol vertrouwen de komende periode binnen deze coalitie aan de slag. We zijn ook blij dat Corine Dijkstra opnieuw als onze wethouder aan de slag zal gaan voor onder andere het sociaal domein.

We zijn al weer enige weken onderweg met het nieuwe college. 

Lees hier de bijdrage van onze wethouder Jan Willem Schuurman.

Op 22 mei hebben we als gemeenteraad een levendig debat gehouden over het werkprogramma van de nieuwe coalitie. De ChristenUnie had hier wat vragen bij. Hieronder het betoog van fractievoorzitter Willemien.

Voorzitter, ik moet u zeggen dat de ChristenUnie wat verbaasd is. Als we kijken naar het advies van de informateur (brief van 30 maart en besproken in de gemeenteraadsvergadering van 5 april) snappen we het niet zo goed

‘voor de totstandkoming van een consistent stabiel en daadkrachtig college vinden wij consensus tussen de partijen over de aanpak van belangrijke controversiele onderwerpen een absolute vereiste, evenals een verantwoord armoedebeleid’. 

Uit de gevoerde gesprekken bleek dat er geen steun van GroenLinks voor Trekdijk en Cleene Hooge is. SGP kreeg de voorkeur boven ChristenUnie omdat daar meer steun is te verwachten voor de aanpak van het dossier Cleene Hooge.

En dan hier het werkprogramma van de coalitiepartijen, wat er opgenomen staat over de Trekdijk lijkt niet meer dan logisch, zeker nav het besluit wat in januari genomen. Bij de Cleene Hooge wordt in vertrouwen afgewacht waar Magrid mee komt (al missen we hier wel het overleg met de Stichting Behoud Cleene Hooge). En er zijn wel wat vragen te stellen over de bezuiniging op het armoedebeleid. Iets waar we het later over zullen hebben. Voorzitter, begrijpt u onze verbazing gezien het advies van de informateur en het werkprogramma?

Toekomstbestendig Middelburg, daar houdt de ChristenUnie van. We hebben de taak om goed voor de schepping te zorgen. 

Toekomstbestendig Middelburg..

Het gaat om mensen

Samen kom je verder

Na ons ---- de toekomst van de kinderen

Dit waren de speerpunten in ons verkiezingsprogramma. De ChristenUnie vindt het van groot belang  dat er goed voor die inwoners wordt gezorgd die hulp nodig hebben. Daarnaast zijn we er van overtuigd dat goede samenwerking noodzakelijk is. Samenwerking in de raad, samenwerking met andere gemeenten, samenwerking met onze inwoners. En met elkaar, samen, moeten we er voor zorgen dat het ook in de toekomst goed toeven is in Middelburg. 

We lezen in de inleiding dat er een trotse coalitie is, die graag in harmonie met alle partijen in de raad voor Middelburg wil zorgen. Klinkt goed, maar zoals eerder gezegd, hebben we het ‘samen’ gemist. Samen met de raad hebben we gemist, maar ook samen met inwoners. Natuurlijk, jullie hebben een gesprek gehad met de klankbordgroep Veerse Poort,  er zijn nog weel meer inwoners/groepen die een belangrijke bijdrage hadden kunnen leveren aan het werkprogramma. Wat zou het mooi geweest zijn als hier een breed gedragen programma vastgesteld had kunnen worden in de raad. Jullie hebben een andere weg gekozen, jammer. 

Integraal, met lef, innovatief. Er is lef nodig om keuzes te maken, om soms tegen de stroom in te roeien, omdat je weet dat dat goed is voor de toekomst. Toekomstbestendig…

We hebben net gestemd voor de wethouders, de keuze viel niet mee, want ook hier missen we de lef om te kiezen voor een andere portefeuille-indeling. 

Voorzitter, de ChristenUnie houdt van ambities, samen streven naar iets moois. Als we dit programma doorlezen zien we veel besluiten die de afgelopen jaren genomen zijn (participatie, duurzaamheid, Veerse Poort, Dauwendaele). Voorzitter, we snappen het niet zo goed. Wat is nu het integrale, waar is de lef, waar is de innovatie. VRAAG: Misschien kan de formateur hier duidelijkheid over geven. 

Er moet fors bezuinigd worden, de taak van de wethouder financiën wordt momenteel uitgevoerd op het provinciehuis. Een aantal maatregelen worden benoemd. De inwoner lijkt een melkkoe, ozb verhoging tot 10% en ook de parkeertarieven worden bekeken. Terwijl er aan de ene kant fors bezuinigd worden, wordt er aan de andere kant ook weer vrolijk geld uitgegeven. 

Voorzitter, een aantal vragen om duidelijkheid te krijgen:

Participatie en bewonersinitiatieven. 

VRAAG: 

Omgevingsvisie

Mei 2017 is er een bijeenkomst geweest over de omgevingsvisie. Fijn dat er weer geluid komt, want dat er hard en dat er samen gewerkt moet worden op dit vlak staat voor ons buiten kijf. 

Dat participatie hierin een voorname rol krijgt, is een must en volgens mij zelfs een verplicht iets. 

VRAAG: Hier komt weer de innovatie naar boven, wat wordt er precies mee bedoeld?

VRAAG: We lezen hier niets over samenwerking met andere overheden, hoe denkt u dit op te pakken?

Sociaal domein

Over de WMO en jeugdwet wordt weinig nieuws gemeld. Tekorten moeten teruggedrongen worden. Een zoekopdracht voor een half miljoenwordt uitgezet!

VRAAG: Is er al enig idee hoe dit gedaan kan worden. Bent u het met de ChristenUnie eens dat dit niet ten koste mag gaan aan de zorg voor onze inwoners?

Bij de Participatiewet wordt aangegeven dat deze uitgevoerd wordt door Orionis. 

VRAAG: is dit een bewuste keuze, of is het mogelijk om met elkaar ook te kijken of een andere organisatie dit (mede) uit kan voeren?

Integrale aanpak van problematiek rond werk, inkomen, hulpverlening, zorg en ondersteuning wordt verder vormgegeven

VRAAG: Is dit concreet te maken? Wellicht 1 loket?

Duurzaamheid, waar is het innovatieve, waar is de lef om echt stappen te zetten op dit gebied?

Innovatie: tromgeroffel, hier komt het, duidelijkheid over de innovatie. Netwerksturing, yeh, dat is het!

En ook technologische trends! De organisatie moet goed toegerust worden door kennis en kunde uit te breiden. Ook moet er meer gebruik gemaakt worden van data, want deze kan sturingsinformatie opleveren. 

En dan ook nog een innovatieve routekaart die richting aan geeft. Dat klinkt mooi.

VRAAG: maar kan het wat concreter gemaakt worden? Waarin is dit een verandering van het huidige beleid?

Economie

De ChristenUnie neemt aan dat hier uitgebreid over gesproken is met onze ondernemers. Is dit zo? 

VRAAG: we verbreden het evenementenbeleid, wat wordt hier mee bedoeld?

We intensiveren onze inzet op het brede terrein van arbeidsmarktbeleid (waar moet ik aan denken?), economie en citymarketing en versterken de onderlinge samenhang. 

VRAAG: mag het ook wat kosten? 

Handhaving op het gebied van verwaarlozing is een speerpunt. 

VRAAG: Fte er bij of ten koste van….. Op welke manier invulling geven?

Financieel herstelplan

In de tabel lezen we dat het overschot op minimabeleid nu dan toch afgeboekt gaat worden. Jaren is hier over gesproken en gelukkig heeft de raad altijd haar sociale hart laten zien. Dit college lijkt een andere koers te gaan varen. Keuzes maken op basis van financien, de cijfertjes hebben het voor het zeggen. 

Ik hoor de wethouder al zeggen ‘we hebben een ruim minimabeleid, ruimer dan dat van veel andere gemeenten. Veel inwoners maken gebruik van deze regeling, meer dan in andere gemeenten’. Eens, meneer de wethouder. En toch blijven wij zeggen dat er zolang er armoede is, we moeten zoeken naar de mensen die het geld nodig hebben. Het had van meer lef getuigd als er stappen waren gezet om te kijken waar de knelpunten zitten en de mensen die het zo goed kunnen gebruiken, het ruimhartig geven. Voorzitter, het is toch schrijnend als inwoners zich tot ons wendt omdat hij een nieuwe bril nodig heeft, maar er geen geld voor heeft. En dat dit niet betaald wordt vanuit de bijzondere bijstand? Dan kan het toch nu niet zo zijn dat we een ‘correctie’ uitvoeren. 

En weer hoor ik de wethouder ‘maar het is een open eind regeling’. Tuurlijk, dat weten wij ook. Maar waar moeten we het geld vandaan halen als het potje al leeg is en de grote pot ook leeg is. De ChristenUnie staat voor de mensen die hulp nodig hebben. College-partijen, we roepen u op, om eens goed te zoeken naar uw sociale hart en dan andere keuzes te maken. Meer sociaal!

Bij parkeren wordt er een pm genoemd, graag uitleg. Weer een extra belasting voor onze inwoners, voor onze bezoekers? (melkkoe) 

En dan komen we bij de afspraken.

Vooral staand beleid wat wordt opgeschreven, Cleene Hooge is besloten, Campus Zeeland is besloten, coffeeshop is staand beleid, zondagsrust idem, Dauwendaele idem, Veerse Poort fase V idem. Bij de Trekdijk lezen we iets nieuws, of in ieder geval iets onduidelijks:

Trekdijk; aan de vertegenwoordiging van betrokkenen wordt vanaf het begin medebeslissingsrecht binnen de werkgroep toegekend, zodat daar rechtstreeks en op een gelijkwaardig niveau kan worden overlegd.Graag uitleg. 

Er moet balans zijn tussen de diverse belangen die er zijn,graag uitleg.

Mede met het oog op het woon- en leefgenot van omwonenden kan daarbij wellicht meer financiele ruimte worden ingezet. VRAAG: Maar deze hebben wij toch niet? Of zien deze partijen dit anders?

En dan het Julianabad. De ChristenUnie heeft steeds aangegeven dat wij het de inwoners van Arnemuiden van harte gunnen, maar dat het de vraag is of het financieel haalbaar is. Als het eigendom en dus het risico bij de gemeente ligt, komen er veel hoge kosten bij kijken dan die 45.000 die er nu staat. En voor welke rekening zijn de opstart kosten? Zou het niet beter zijn om een speelplaats a la Hoogerzael te realiseren in Arnemuiden. Garantie voor 52 weken speelplezier ipv 14. Garantie voor veel minder kosten en garantie voor minder veiligheidsproblemen. 

Voorzitter, ik ga afronden.

In de gemeenteraadsvergadering van 5 april heeft de ChristenUnie opgeroepen om je niet bovenal te laten lijden door cijfertjes. Wat we missen in dit werkprogramma is het sociaal, kloppende hart van de collegepartijen. Cijfers en centen zijn belangrijk, die moeten kloppen, maar laat dat aub niet de boventoon voeren. De belangrijkste taak van de overheid is om voor die inwoners te zorgen, die zorg nodig hebben. Laten we dat aub blijven doen.