Poliflw

Vakantie vierende politici Er zijngenoeg redenen te verzinnen om het niet over de zomervakantie van politici te hebben. Vakantie vierende politici zijn een dankbaar doelwit voor boze burgers op sociale media. Maar politici die altijd op hun post blijven, lopen weer het risico als monomane workaholics te worden beschouwd. Hebben politici niet ook recht op vrije tijd en een gezinsleven dat is onttrokken aan het publieke oog? Moeten zij hun privacy inleveren omdat zij ervoor hebben gekozen om de publieke zaak te dienen? Enige rust op z’n tijd komt het functioneren van politici bovendien alleen maar ten goede. Overwerkte, door de waan van de dag opgeslokte leiders, verliezen het essentiële vermogen om hoofdzaken van bijzaken te scheiden, zo valt bijvoorbeeld op te maken uit het boekIn Sickness and in Power: Illness in Heads of Government During the Last 100 Yearsvan de Britse politicus en medicus David Owen. Personalisering van de politiek De opmars van vakantiefoto’s van onze politici lijken dan ook niet zozeer een teken van democratische gezindheid als wel een gevolg van wat doorgaans de personalisering van de politiek wordt genoemd: het idee dat politiek meer dan ooit om personen en minder om programma’s en partijen draait. Kiezers zouden zich in hun keuze tegenwoordig vooral laten leiden door de indruk die ze hebben van de persoon van de politicus en minder door de standpunten van een partij. Hoewel uit kiezersonderzoek blijkt dat dit maar in zeer beperkte mate het geval is, heeft deze theorie het gedrag van politici in ieder geval sterk beïnvloed. Meer dan ooit proberen zij tegenwoordig behalve hun standpunten ook hun authentieke persoonlijkheid te slijten. In interviews en ook via sociale media als Twitter en Facebook maken zij de kiezer deelgenoot van allerlei op het oog politiek weinig relevante privézaken als het gezinsleven, de persoonlijke hobby’s, de favoriete televisieserie, de strijd tegen de kilo’s of de verrichtingen van het eigen voetbalteam. In het verledenzijn er genoeg voorbeelden van politieke leiders die hun persoonlijke hobby’s uitventten, zoals Winston Churchill met zijn schildersezel, De Duitse oud Bondskanselier Helmut Schmidt achter de vleugel en in Nederland natuurlijk Dries van Agt op zijn eeuwige wielrenfiets. Maar de politisering van het persoonlijke lijkt zeker sinds de introductie van Twitter en Facebook een nieuw stadium te hebben bereikt. Zo zijn we in Nederland alleen al in de afgelopen maanden geconfronteerd met de liefdesbaby van Fleur Agema, een macarena dansende Alexander Pechtold, de publieke ontlading van Frans Timmermans bij de promotie van zijn voetbalploeg en de vreugde van verschillende Kamerleden omdat Netflix een nieuwe serie afleveringen vanHouse of Cardsheeft besteld. Voorbeeldfunctie Een politieke cultuur waarin de persoon achter de politicus zo belangrijk wordt gemaakt maakt politici enerzijds misschien normaler, anderzijds maakt het ze ook extra kwetsbaar. Als de persoon achter het standpunt net zo belangrijk wordt geacht als het standpunt zelf zal immers niet alleen het standpunt maar ook de persoon kritischer tegen het licht worden gehouden. Het verwijt dat leer en leven niet met elkaar in overeenstemming zijn, ligt dan al snel op de loer. Afhankelijk van de aangehangen ideologie wordt niet alleen het gezinsleven, maar ook de vakantie een relevant politiek feit. Dat geldt ook voor de vraag waar, hoe en hoe lang politici op vakantie gaan. Het begint al bij de vakantiebestemming. Moet een politicus die het eigen land een warm hart toedraagt niet in eigen land op vakantie? Waarom zou je naar het buitenland gaan als je over het eigen land in de laatste verkiezingscampagne nog uitvoerig de loftrompet hebt gestoken? Zeker in tijden van crisis verwacht men in ieder geval van politici een voorbeeldfunctie en daarbij hoort een bescheiden vakantie in eigen land. Om die reden wandelt Angela Merkel in de Duitse Alpen en vierde de voormalig Franse president François Hollande vakantie in een door de Franse staat aangekocht zomerverblijf in Besançon. Aanvankelijk drong Hollande er ook bij zijn kabinetsleden op aan om het goede voorbeeld te geven en in eigen land te blijven. Ook in dat opzicht wilde hij breken met zijn voorganger Nicolas Sarkozy, wiens regeerperiode soms een aaneenschakeling leek van luxueuze vakanties in mondaine oorden. In Nederlandzijn de vakanties van politici tot nu toe minder gepolitiseerd dan in Duitsland, of Frankrijk. In Duitsland is de bevolking tegenwoordig beter bestand tegen foto’s van politici in zwembroek. Zelfs de publicatie van een (stiekem gemaakte) foto van voormalig bondskanselier Helmut Kohl in badkleding bracht de Duitse democratie niet aan het wankelen. Strandpoliticus Een beproefd middel om de buitenwereld te laten merken dat er gewoon wordt doorgewerkt is dreigen om de Tweede Kamer en bewindslieden te laten terugkeren voor een spoeddebat. Vooral erkend workaholic Geert Wilders en de nimmer versagende SP-fractie verstoren graag de zomerrust van hun collega-parlementariërs. Meestal komt het er niet van, maar zowel bewindslieden als fractieleden dienen er wel permanent rekening mee te houden dat ze mogelijk spoorslags naar Den Haag moeten. Doen zij dit niet, dan is hoon hun deel, zoals de GroenLinks-fractie ooit merkte. Bij het spoeddebat over de eurocrisis bleek de helft van de GroenLinks’ers nog met vakantie. ‘Strandpartij’, schamperde blonde Geert tot grote hilariteit van de Tweede Kamer. De terughoudendheid van onze media en politici staat in schril contrast met de luidruchtige reacties die op Twitter te vinden zijn bij begin en einde van ieder parlementair reces. Dat reces hetzelfde is als vakantie blijft een hardnekkig misverstand. Tegenwoordig proberen veel politici die indruk weg te nemen door hun volgers tijdens het parlementair reces bijna dagelijks op de hoogte te houden van hun drukke agenda. Zo leren we onder meer dat een SP-Kamerlid tijdens de kerstvakantie met chauffeurs op pad is geweest om banketstaven bij bejaardenhuizen te brengen, dateen VVD-Kamerlid in militair uniform deelnam aan een oefening van de Pantsercompagnie 112 en dat Ard van der Steur als Kamerlid met eigen ogen heeft gezien hoe dagvers brood op transport naar de afnemers ging. Onmisbaar Het politieke kerkhof ligt vol politici die tijdens hun vakantie plots onmisbaar bleken. Zo zal de naam van een voormalig PvdA-voorzitter wel eeuwig verbonden blijven aan haar verzuim om direct haar fietsvakantie af te breken toen beginjaren negentig in de PvdAdeWAO-crisis uitbrak. Hoewel ze daarvoor acceptabele privéredenen kon aanvoeren, werd ze vervolgens door de partijtop als zondebok geslachtofferd. De positie van toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Johan Remkes wankelde eveneens omdat hij tijdens zijn kerstvakantie in Thailand op het strand bleef liggen terwijl in een ander deel van het land de tsunami duizenden slachtoffers had gemaakt. Dat de termen crisis en noodsituatie aan inflatie onderhevig zijn, merkten de burgemeesters Jozias van Aartsen (Den Haag) en Aleid Wolfsen (Utrecht). Beiden kregen de wind van voren omdat zij niet direct hun vakantie hadden afgebroken nadat hun stad zwaar was getroffen door respectievelijk een lichtelijk uit de hand gelopen demonstratie in de Schilderswijk en het vrijkomen van asbest in een flat in Kanaleneiland. Dankzij de mobiele telefonie is er nu geen enkel excuus meer mogelijk voor de politicus op vakantie. Daarbij geldt de vuistregel dat terugkeren voor een storm in een glas water altijd beter is dan verder als een strandpoliticus door het leven te moeten gaan. Welke gevolgen dit heeft voor het gezinsleven van politici kan later worden vernomen in roddelblad én tegenwoordig ook kwaliteitskrant. Wat dat betreft hadden politici het vroeger makkelijk. Zo was premier Joop den Uyl in de zomer van 1974 een tijdlang letterlijk onvindbaar tijdens zijn vakantie in Portugal. In samenspraak met het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken ging de Portugese politie naarstig op zoek naar de Nederlandse premier. Na dagen speurwerk werd Den Uyl uiteindelijk op een camping nabij Lissabon gevonden terwijl hij volgens de overlevering in zijn korte broek sardientjes aan het bakken was. Goedaardig als hij was bood hij de Portugese dienders een vismaaltijd aan alvorens hij onverwijld terugkeerde naar Nederland.

Zomerreces Het zomerreces is aangebroken. Tijd voor een terugblik en bezinning. De meest politiek beschamende affaire het afgelopen parlementaire jaar was, na de verloedering van de omgangsvormen en het taalgebruik, het optreden van de Belastingdienst in de affaire rond de kinderopvangtoeslagen waarin Pieter Omtzigt een belangrijke rol speelde. Welke lessen dient de Kamer te trekken uit die voor de politiek beschamende affaire? Politici voeren een permanente campagne en verliezen bijna allemaal hun hoofdtaak uit het oog: het maken en beoordelen van wetten. Wetgeving heeft verregaande consequenties voor mensen. Hoe kunnen we er nu voor zorgen dat de Kamer wetgeving serieus neemt? Geen doorsnee Kamerlid Pieter Omtzigt is geen doorsnee Kamerlid. Om heel veel redenen. De Twentenaar trok zich niets aan van de nauwelijks verhulde boodschap dat het CDA van hem af wilde toen hij een onverkiesbare plek kreeg op de kandidatenlijst. Hij zorgde in 2012 voor zijn eigen campagne en werd met voorkeursstemmen alsnog gekozen. Het CDA-Kamerlid was een immer terugkerende kiespijn voor partij en kabinet, maar een zegen voor de Nederlandse politiek. Grote ego’s zijn er nog altijd in de Haagse arena, maar individuele politici met een eigen gezicht veel minder. Pieter Omtzigt vormt hierop een welkome uitzondering. Politiek drastisch veranderd In de afgelopen decennia is het aanzien en wezen van de vaderlandse politiek drastisch veranderd. De politiek is verworden tot een poging de politieke tegenstander vooral te bejegenen en pootje te haken. Het beeld –hoe kom ik over op de kiezer– werd dominant en het beleid van secundair belang. Klassieke volkspartijen verdwenen en dat heeft fundamentele gevolgen gehad. Een permanente publiekscampagne is politiek bedrijven geworden. Een vaste aanhang waar partijen bij de volgende verkiezingen in ieder geval op zouden kunnen rekenen, is helaas verdwenen. Voor elke stem moet permanent, in het uiterste geval vier jaar, worden gestreden. Inkomen en opleidingsniveau zijn nu beslissender voor het stemgedrag en bepalender dan vroeger het lidmaatschap van een specifiek kerkgenootschap. De gevolgen zijn verstrekkend. De politiek lijkt in vrijwel niets meer op de politiek van het midden van de jaren tachtig. Het compromis Het vertrouwde verzuilingsmodel, dat in de jaren zestig al hevig wankelde, was eind 1985 nog bepaald niet verdwenen. Verkiezingen begonnen al sterke verschillen in uitslagen te vertonen, maar de grote partijen hielden stand. Elites konden elkaar in verkiezingen nog bestrijden om daarna zaken te doen. Polarisatiestrategieën werkten niet, de drie volkspartijen, CDA, PvdA en VVD, wisselden elkaar aan de macht af. De grote verschillen vormden geen gevaar voor de uiteindelijke consensus. Een consensus die, een aantal vrij marginale uitzonderingen aan de randen van het politieke spectrum daargelaten, niet ter discussie stond. Grote veranderingen als de ingezette afslanking van de verzorgingsstaat, konden uiteindelijk ook bij links instemming vinden. De eerste golf individualisering was voorbij, maar de verzuiling was nog niet definitief van het toneel verdwenen. Paars, in de jaren negentig, bracht daar langzaam aan verandering in. Politieke elites en de samenleving gingen meer en meer met de rug naar elkaar staan. De politieke elites maakten zich zorgen over efficiency, de overheid diende lean en mean te worden met de grote bedrijven als voorbeeld, terwijl tegenstellingen in de maatschappij groter werden. De multiculturele samenleving werd voor de één een nastrevenswaardig doel, voor de ander een somber schrikbeeld. Emancipatie van de burger Terwijl de volkspartijen een dergelijke tegenstelling nog konden opvangen, leidde dat meer en meer tot vervreemding bij de ene groep en het krampachtig vasthouden aan de vertrouwde mechanismen bij de andere. Draagvlak voor het compromis werd minder en moest meer worden bevochten. De uitsluiting van het CDA na vele jaren regeringsverantwoordelijkheid betekende het definitieve einde van de verzuiling. Nieuwe splinterpartijen, met slechts één prominent programmapunt, kwamen op en verdwenen weer even snel. Het radicaal tegenovergestelde van de volkspartij is nu schering en inslag in de politiek. Elk belang heeft nu zijn eigen politieke partij en dus zijn zetel(s) in de Kamer met helaas snel uitbrekende ruzies tussen politiek totaal onervaren Kamerleden. Coalitievorming Coalities van meerdere partijen zijn in de Nederlandse politiek niet ongewoon. Niet het aantal partijen dat nodig is om een kabinet te vormen dat steunt op een parlementaire meerderheid is bijzonder. Maar het is redelijk uniek dat ideologisch volstrekt tegengestelde partijen tot samenwerking worden gedwongen. Oude zekerheden in de politiek zijn verdwenen. Er kwamen onwaarschijnlijke combinaties, louter en alleen om maar tot meerderheden te komen. Alles voor de bestuurbaarheid van het land, maar uiteindelijk leidend tot erosie in de geloofwaardigheid. De elites in het politieke midden zijn nog immer, net als in het midden van de jaren tachtig, gepreoccupeerd met samenwerking, terwijl in de samenleving de tegenstellingen toenemen. Meerderheden die steeds verder afbrokkelen en dikwijls na tussentijdse verkiezingen in de Eerste Kamer niet meer bestaan. Het parlement is een afspiegeling van de samenleving. Met het kwalijke gevolg de steeds meer groeiende tegenstellingen tussen bevolkingsgroepen. De kiezer is zijn houvast kwijt en oude zekerheden in de politiek zijn verdwenen. Hopelijk kan het CDA in maart 2021 weer het vertrouwde gevoel terug geven.

In Parlement.com las ik een artikel van Prof. Dr. J. Th. J. (Joop) van den Berg, een vooraanstaande PvdA-ideoloog die acht jaar de Wiardi Beckman Stichting, de denktank van zijn partij, leidde en korte tijd fractievoorzitter in de Eerste Kamer was. Hij beschrijft daarin een boek van de Nederlands-Amerikaanse politicoloog Arend Lijphart. Deze publiceerde meer dan een halve eeuw geleden over de Nederlandse politiek dat sedertdien een klassieker is geworden:‘Verzuiling, pacificatie en kentering in de Nederlandse politiek’. Angelsaksische wereld Daarin liet Lijphart zien dat in ons land het functioneren van de democratie nogal afweek van de Angelsaksische wereld met haar nadruk op wisselende meerderheden, meestal gevormd door één partij. Nederland vormde een bestel waarin niet de meerderheid tegenover oppositie stond, maar waar (bijna) alle politieke stromingen deel uitmaakten van de politieke besluitvorming. Dat vergde wel betrekkelijke lijdelijkheid onder de kiezers en een sterke leiding van politieke voorgangers. Die hielden voor hun aanhang de ideologische boodschap hoog maar, zoals Lijphart het beschreef: op het niveau van politieke leiders heerste de zakelijkheid en dus de gerichtheid op resultaat. Zo kon een samenleving van door levensbeschouwing sterk gescheiden gemeenschappen toch een stabiel functionerende democratie vormen. En passant maakte hij duidelijk dat het Angelsaksische model van de democratie niet het enig mogelijke was; daarnaast stond – niet alleen in Nederland – de ‘pacificatiedemocratie’. De prijs van dit democratische alternatief was de gehoorzaamheid aan vaste regels van het spel. Die moesten in acht worden genomen om het te laten functioneren: de al genoemde zakelijkheid, de pragmatische tolerantie van principiële verschillen, gebruik van topconferenties bij crises, evenredigheid in de verdeling van zetels, fondsen en zendtijd, depolitisering van diepe tegenstellingen, veel geheimhouding en het principe dat de regering regeert en het parlement zich beperkt tot reageren en controleren. Politisering In tijden van sterke maatschappelijke verandering na 1968 leek de analyse van Lijphart al spoedig verouderd. Vooral in de jaren zeventig werd het boek gezien als beschrijving van een voltooid verleden tijd. Toen de Nederlandse politiek weer in stabieler vaarwater terecht was gekomen, bleken veel van Lijpharts regels van het spel te zijn behouden, zoals de evenredigheid als verdelingsmechanisme, de zakelijkheid en de toevlucht tot nationale topconferenties als het even spannend werd. Er was ook wel het een en ander veranderd: er was meer neiging tot politisering, groter parlementair activisme en initiatief en vooral een sterke weerzin tegen geheimhouding. Oude maatschappelijke tegenstellingen waren in betekenis verminderd. In tijden van coronacrisis blijkt ‘Lijphart’ weer helemaal terug. Alle oude spelregels zijn weer van toepassing: niet alleen de regels die nooit zijn verdwenen, zoals de neiging tot zakelijkheid (lees ook: technocratie), depolitisering (wij volgen de experts) en topconferenties (wekelijks coalitieoverleg), maar ook spelregels die geruime tijd in onbruik waren geraakt: de geheimhouding en de regering die regeert. Coronakern Dat gedurende de coronacrisis zelf veel is overgelaten aan het crisismanagement van de coronakern van het kabinet valt te begrijpen. Zoals het te begrijpen valt dat onder die omstandigheden de Tweede Kamer het kabinet niet permanent voor de voeten loopt. Maar, het dreigt verder te gaan, als de Tweede Kamer zich niet herstelt en haar rechten als volksvertegenwoordiging niet weer actief gaat gebruiken. Voorts is het kabinet wel erg gemakkelijk in het werken met noodverordeningen waarin de Kamer niet of nauwelijks is gekend en die bovendien bevoegdheden toekennen aan burgemeesters, tevens voorzitters van veiligheidsregio’s, in strijd met de Grondwet. Die veiligheidsregio’s kennen immers geen democratisch orgaan waaraan verantwoording moet worden afgelegd. Gelukkig is het kabinet nu voornemens die verordeningen om te zetten in door de Kamers controleerbare noodwetgeving. Geheimhouding Ook de geheimhouding is weer erg in de mode geraakt. Allerlei beleidsstukken worden onttrokken aan de Wet openbaarheid bestuur. Terecht klagen wetenschapsbeoefenaren over de ontoegankelijkheid van documenten die blijkbaar bepalend zijn geweest voor de besluitvorming in het kabinet. Experts die in het kader van hetOutbreak Managent Team het kabinet adviseren mogen daarover naar buiten toe geen verslag doen. Dat hun vergaderingen vertrouwelijk zijn valt nog te verklaren, maar het uitgebrachte advies aan de regering behoort openbaar te zijn, inclusief bronvermelding.

Burgemeester Peter Oskam heeft dit jaar op 24 april de traditionele lintjes, vanwege de maatregelen rond corona, op een speciale manier uitgereikt. Vanuit het gemeentehuis had de burgemeester een video-telefoongesprek met 7 Capellenaren. In de middag kregen de gedecoreerden een boeket bloemen, een persoonlijke kaart en iets lekkers thuisbezorgd. Burgemeester Oskam: “Ik ben blij dat we op deze manier het uitreiken van de lintjes hebben kunnen doen. Het was fijn de mensen te spreken en ze via een videoverbinding te kunnen zien. Daarmee heb ik waardering kunnen uitspreken voor Capellenaren die de afgelopen jaren veel voor de samenleving hebben gedaan en betekend”. Tijdens de lintjesregen zijn in Capelle aan den IJssel zes Capellenaren tot Lid en één tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau benoemd. Op een later moment dit jaar zullen de versierselen worden opgespeld tijdens een feestelijke bijeenkomst. De zeven gedecoreerden zijn: Mevrouw L.P. (Lia) Jongeneel Lid in de Orde van Oranje-Nassau Mevrouw Lia Jongeneel ontvangt haar Koninklijke onderscheiding voor haar verdiensten als vrijwilliger bij de Vijverhof. Zij is activiteitenbegeleider bij de Vijverhof, maar zet zich naast haar betaalde baan ook in voor het organiseren van vakanties, busreizen en kleine uitstapjes . Daarnaast zet zij zich in bij Stichting IPSE de Bruggen om voor mensen een bezoek aan een concert, uitstapje of een bijzondere maaltijd mogelijk te maken. Zij heeft intensief contact met een bewoner die begeleid zelfstandig woont. Mevrouw M.P.J. (Marian) Bruijnzeels-Tijsmans Lid in de Orde van Oranje-Nassau Mevrouw Marian Bruijnzeels-Tijsmans ontvangt haar Koninklijke onderscheiding voor haar verdiensten als docent voor de EHBO, haar lidmaatschap aan de adviesraad sociaal domein en haar werkzaamheden voor de organisatie Ontdek Autisme. De heer J.J. (Jan) Huijer en mevrouw F.A.N. (Nanda) Huijer-Boef Beiden lid in de Orde van Oranje-Nassau De heer Jan Huijer en mevrouw Nanda Huijer-Boef ontvangen hun Koninklijke onderscheidingen voor hun verdiensten in de pleegzorg. Zij zijn sinds 1991 pleegouders (ook crisisopvang) en hebben hun huis en hart al voor 31 kinderen opengesteld. Naast de pleegzorg zet de heer Huijer zich nog in voor de organisatie Ouders Overleden Kind. Mevrouw E. (Betty) Eijkelenboom-Westerlaken Lid in de Orde van Oranje-Nassau Mevrouw Betty Eijkelenboom-Westerlaken ontvangt haar Koninklijke onderscheiding voor haar verdiensten uit het verleden voor de Protestantse Gemeente Nieuwerkerk aan den IJssel en de voorleesexpress. Op dit moment zet zij zich nog in als kerkvrijwilliger bij de Stichting Aafje en bij Dolfijn vakanties. De heer G.H. (Jörg) Kamerbeek Lid in de Orde van Oranje-Nassau De heer Jörg Kamerbeek ontvangt zijn Koninklijke onderscheiding voor zijn activiteiten als bestuurslid bij Sparta Cricket 1888 en secretaris Stichting Sparta Schollebos. In het verleden heeft hij zich ingezet voor als bestuurslid voor Sparta Rugby en het Koninklijk Nederlands Korfbal Verbond. De heer W.A. (Wim) de Bruin Ridder in de Orde van Oranje-Nassau De heer Wim de Bruin ontvangt zijn Koninklijke onderscheiding voor zijn inzet als gemeenteraadslid, fractievoorzitter en lid van het Afdelingsbestuur Partij van de Arbeid. Daarnaast is hij secretaris geweest van Stichting Cultuur aan de Dorpsstraat en momenteel is hij nog actief als secretaris Huurdersraad en voorzitter van Stichting Leergeld Hollandsche IJssel. Namens het CDA Capelle aan den IJssel van harte gefeliciteerd. Bron: persbericht Gemeente Capelle aan den IJssel Foto rechtenvrij Jan Kok

Afgelopen woensdag stond het financiële meerjarenbeleid op de agenda. En dat is geen beeld om vrolijk van te worden. Grote tekorten op het budget voor de uitkeringen en jeugdzorg. Een tekort dat oploopt tot zo’n 22 miljoen. Aan de andere kant is het ook geen nieuw beeld, want de gemeente Groningen leeft al jaren boven haar stand. Slechte financiële kengetallen, ontzettend hoge schulden en structureel meer geld uitgeven dan er binnenkomt. De nieuwe coalitie heeft daar (nog) geen verandering in gebracht. Nee, de nieuwe coalitie heeft de ambities hooggehouden, de reserves flink geplunderd en vervolgens de onroerendezaakbelasting, de parkeertarieven en de toeristenbelasting verhoogd. En toen kwam daar het bericht vanuit den Haag dat het dit jaar wat minder zou worden. Overigens geheel volgens de bekende systematiek: Er zijn ook jaren dat Groningen een meevaller kan noteren namelijk. Edoch: Moord en brand! Den Haag moet over de brug komen! De coalitiepartijen wisten niet hoe snel ze met de vinger naar den Haag moesten wijzen in de media (link). Maar dat is slechts een gedeelte van de financiële analyse. Ja, op sommige beleidsterreinen is het budget vanuit den Haag onvoldoende - bijvoorbeeld bij de jeugdzorg. Maar de gemeente Groningen kan niet de rechterhand ophouden in den Haag, om het vervolgens met de linkse hand in Groningen weer over de balk te smijten. Gelukkig liet de wethouder van financiën dat ook weten. Dat dit niet opgelost kan worden zonder dat het pijn gaat doen. En niet alleen bij de coalitiepartijen, zo liet hij optekenen, maar bij de gehele gemeenteraad. Vandaar ook de oproep van het college aan de diverse partijen om hun oplossingsrichting aan te geven. Hoe komen we uit deze financiële moeilijke situatie? De VVD had een aantal suggesties. De Stadspartij deed een oproep op ook de oppositie goed te betrekken. De PVV hield het bekende verhaal dat de duurzaamheidsmaatregelen geschrapt zouden moeten worden. Maar vanuit de coalitie bleef het stil. Niets. Of nou ja... De PvdA vond dat we het hoofd koel moesten houden, want misschien kregen we bij de volgende berekening wel weer meer geld vanuit den Haag. Vandaar waarschijnlijk ook hun pleidooi om de ijsbaan op de Grote Markt te behouden. De bezem zal erdoor moeten. Een kaasschaaf gaat niet helpen. Je zult moeten beginnen bij de wettelijke taken en kijken hoeveel dat kost. En pas dan kun je geld uit gaan geven aan zaken waar je niet over gaat en ook niet van bent. Dat is geen leuk proces, want dat betekent dat op vrijwel elk beleidsterrein zal moeten worden gesneden. Maar het is onontkoombaar. Als je niet blijvend de lasten van je politieke ambities bij de burgers neer wilt leggen, kan het niet anders. En de grote winnaar van de afgelopen verkiezingen, GroenLinks, wat vond die ervan vraagt u zich af? Met 11 zetels van de in totaal 45, hadden ze geen enkele inbreng. Niks, noppes, nada. Geen denkrichting, geen idee, gewoon niets. En die immense stilte, dat baart me misschien wel meer zorgen dan de financiële situatie

Op 21 maart haalden we een fantastisch resultaat. ‘Tegen landelijke trends in’ wonnen wij stemmen. Net niet genoeg om te groeien naar 6 zetels, maar we waren toch tevreden. Na de verkiezingen heeft de gemeenteraad unaniem een informateur aangesteld. Deze heeft de afgelopen twee weken gesproken met alle fracties én met maatschappelijke organisaties om de mogelijkheden voor een nieuwe coalitie te verkennen. Voor ons en onze kiezers was de inzet altijd duidelijk: het moet #andersenbeter. Vooral op onderwerpen die de inwoners van Leidschendam, Voorburg en Stompwijk echt raken. In het bijzonder de afvalproblematiek, de bereikbaarheid, parkeren en stabiele financien. In onze gesprekken met de informateur was dát, samen met het feit dat wij niemand wilden uitsluiten, het belangrijkste. Gisteren heeft de formateur zijn advies uitgebracht voor een coalitie van VVD, PvdA, CU/SGP en het CDA (https://www.hetkrantje-online.nl/nieuws/actueel/90116/coalitie-van-vvd-cda-pvda-en-cu-sgp-). Samen goed voor een nipte meerderheid van 18 van de 35 zetels. Voor velen kwam dit als een verrassing. De inhoudelijke onderhandelingen gaan heel snel van start. Dan proberen we een coalitieakkoord te maken dat recht doet aan de inwoners van Leidschendam, Voorburg en Stompwijk. Extra mooi was dat Diederik Visser en Stijn Strous gisteren zijn beëdigd als fractievertegenwoordiger. Daarmee zijn we op volle sterkte voor de komende vier jaar!

Het Beweegpark aan het Noord Aa kan van start. De gemeenteraad besloot gisteren op initiatief van het CDA Zoetermeer het resterende bedrag van 15.000 euro beschikbaar te stellen. De motie van het CDA kreeg steun van de PvdA, Fractie Van den Berg, D66, GroenLinks, Zó! Zoetermeer en de SP. Ook de LHN en de PVV stemden in. De Stichting Noord Aa Fit wil al sinds 2015 aan het Noord Aa 1000m2 Beweegpark bouwen waar jong en oud gratis kan sporten. “In 2015 steunde de gemeenteraad dit plan al,” vertelt CDA-raadslid Weekenstroo. “Er was nog een klein financieel duwtje in de rug nodig. En die hebben we gisteravond gegeven. Het CDA Zoetermeer geeft niet zomaar cadeautjes en willen benadrukken dat dit geen gewoonte moet worden, maar we vinden een gezond en levendig Zoetermeer erg belangrijk. Een stad waar jong en oud kunnen sporten en bewegen.” Nippertje De financiering van het Beweegpark verliep moeizaam. “Het was echt op het nippertje,” aldus Weekenstroo, “Op 1 februari zou een financier zich terug hebben getrokken en de angst was er dat er meerderen zouden volgen. En zonder financiers geen Beweegpark. We vonden dat zonde, zeker omdat we al duidelijke signalen hadden gekregen dat de financiering bijna rond was. De gemeenteraad heeft nu dat laatste zetje in de goede richting gegeven. De bouw van het Beweegpark kan in principe in het voorjaar starten, want de vergunning is in 2017 al afgegeven,” aldus Weekenstroo.

Vandaag presenteerden we, samen met VVD Leidschendam-Voorburg, PvdA Leidschendam-Voorburg en ChristenUnie/SGP Leidschendam-Voorburg het collegeprogramma ‘Samen aan zet.’ Het CDA is tevreden met het collegeprogramma en ziet voldoende ruimte voor nieuwe initiatieven. Het collegeprogramma is daadkrachtig en ambitieus. Het biedt ruimte voor burgerinitiatieven, is sociaal en zorgzaam, investeert in duurzaamheid en in een voldoende en evenwichtig woningaanbod. We staan voor stevige uitdagingen voor een schone gemeente, een bereikbare gemeente, een sociale gemeente en een gemeente met goede bestuurlijke verhoudingen. CDA-fractievoorzitter en beoogd wethouder Juliette Bouw: “We willen onze ambities waarmaken en dat willen we samen doen: met de gemeenteraad en met inwoners, verenigingen, ondernemers en maatschappelijke organisaties in Leidschendam, Voorburg en Stompwijk. Wij zijn samen aan zet!” https://www.lv.nl/coalitieakkoord-vvd-cda-pvda-en-christenunie-sgp

Coalitieakkoord VVD, CDA, PvdA en ChristenUnie-SGP | Gemeente Leidschendam-Voorburg

‘Samen aan zet’ is het nieuwe coalitieakkoord van VVD, CDA, PvdA en ChristenUnie-SGP. De partijen hebben het akkoord vandaag gepresenteerd in de tuin van Huygens’ Hofwijck.

Op 21 maart haalden we een fantastisch resultaat. ‘Tegen landelijke trends in’ wonnen wij stemmen. Net niet genoeg om te groeien naar 6 zetels, maar we waren toch tevreden. Na de verkiezingen heeft de gemeenteraad unaniem een informateur aangesteld. Deze heeft de afgelopen twee weken gesproken met alle fracties én met maatschappelijke organisaties om de mogelijkheden voor een nieuwe coalitie te verkennen. Voor ons en onze kiezers was de inzet altijd duidelijk: het moet #andersenbeter. Vooral op onderwerpen die de inwoners van Leidschendam, Voorburg en Stompwijk echt raken. In het bijzonder de afvalproblematiek, de bereikbaarheid, parkeren en stabiele financien. In onze gesprekken met de informateur was dát, samen met het feit dat wij niemand wilden uitsluiten, het belangrijkste. Gisteren heeft de formateur zijn advies uitgebracht voor een coalitie van VVD, PvdA, CU/SGP en het CDA (https://www.hetkrantje-online.nl/nieuws/actueel/90116/coalitie-van-vvd-cda-pvda-en-cu-sgp-). Samen goed voor een nipte meerderheid van 18 van de 35 zetels. Voor velen kwam dit als een verrassing. De inhoudelijke onderhandelingen gaan heel snel van start. Dan proberen we een coalitieakkoord te maken dat recht doet aan de inwoners van Leidschendam, Voorburg en Stompwijk. Extra mooi was dat Diederik Visser en Stijn Strous gisteren zijn beëdigd als fractievertegenwoordiger. Daarmee zijn we op volle sterkte voor de komende vier jaar! Heb je vragen over dit bericht? Stel ze dan gerust. Wij proberen al je vragen te beantwoorden.

Op zaterdag na de verkiezingen hebben onderhandelaars van alle partijenper fractie afzonderlijkgesproken met de grootste partij, de SGP. Donderdag na de installatie van de nieuwe raad hebben de fractievoorzitters kort op de verkiezingen teruggeblikt en aangegeven hoe we verder willen. De huidige coalitie kan verder, maarer zijn ook andere opties. Het lijkt aannemelijk dat de CU daar in elk geval deel van uit maakt, maar met welke partij of partijendat het beste kan, zal geïnventariseerd moetenworden. Duidelijk is dat er een informateur moet komen. Wat het CDA betreft iemand vanuit de ChristenUniedie de mogelijke coalities onderzoekt en inventariseert wat de belangrijkste onderwerpen zijn voor de komende jaren. Jacob Spiker heeft daar donderdag het volgende over gezegd: Verkiezingen zijn altijd een bijzondere periode, de voorbereidingen ernaar toe en vooral de dag zelf is vaak spannend en dat was het voor ons deze keer zeker. Waar we de vorige keer voor het eerst vier zetels haalden en een grote overwinning mochten vieren, was het nu spannend of we opnieuw vier zetels zouden halen.Na een spannende uitslagenavond bleek dat we onze zetels hebben behouden. Wel met minder stemmen dan de vorige keer en dat zorgde op de verkiezingsavond voor een gemengd gevoel. Hebben we verloren of moeten we juist blij zijn met het houden van wat we hadden. Maar daarna overheerste toch vooral dankbaarheid! Dankbaar dat een groot aantal inwoners op ons heeft gestemd en we verder mogen met vier raadsleden.Dankbaar dat we na jaren met drie raadszetels, vier jaar geleden zijn gegroeid. En nu weliswaar minder overtuigend dan vier jaar terug, maar wel stabiel verder mogen met vier zetels. De winnaar van deze verkiezingen is ontegenzeggelijk de ChristenUnie, die we nogmaals van harte feliciteren met hun overwinning en extra zetel in de raad! Wat betekent deze uitslag? Als we kijken naar de stemverhoudingen dan lijkt het erop dat een aantal van onze kiezers van vier jaar geleden nu gestemd hebben op de nieuwe partij, Democratische Partij Staphorst en dat de tweede zetel van de Partij van de Arbeid naar de ChristenUnie is gegaan. Het is in elk geval een beloning voor de ChristenUnie voor de rust die ze teruggebracht hebben in combinatie met een goede kandidatenlijst- en campagne. Maar we kunnen ons 360 graden in de rondte analyseren, we zullen er niet echt achter komen wat kiezers beweegt. De uitslag is in elk geval geen afrekening van de coalitie. Wat dat betreft kan deze coalitie gewoon verder met nog meer mandaat van de kiezer. Al zijn de meningen daarover wat verdeeld als we de uitspraken in sommige media moeten geloven… Wanneer deze coalitie wordt voorgezet, vinden we wel dat we moeten werken aan een breed raadsprogramma waar ook de kleinere partijen in meegenomen moeten worden. Maar er zijn ook andere varianten dan de huidige coalitie denkbaar! Om te kijken wat de beste optie is, hebben we geadviseerd een informateur te benoemen vanuit de ChristenUnie. Vanwege de verkiezingsuitslag en de positie van deze partij in het midden van ons politieke spectrum, vinden we een informateur vanuit de CU het meest voor de hand liggend. Een informateur kan los van emoties en persoonlijke stellingnames, onderzoeken welke coalitie het beste is voor Staphorst en welke onderwerpen de komende vier jaar aangepakt moeten worden. Het ligt aan de samenstelling van een te vormen coalitie of er een gedetailleerd coalitieakkoord (of raadsprogramma) moet komen, of een akkoord op hoofdlijnen. Voor een samenstelling met partijen die dicht bij elkaar staan, zal een akkoord op hoofdlijnen voldoende zijn. De kaderstellende rol van de raad zal dan versterkt worden en het dwingt college en raad tot een nauwe samenwerking. Eigenlijk wel een mooie gedachte… Bij een samenstelling met grote verschillen zal meer in detail afgesproken en vastgelegd moeten worden. Het is aan de aan te stellen informateur om dat te inventariseren.