Poliflw

Ieder mens dat vlucht voor oorlog en geweld verdient een veilig onderkomen. Al helemaal de mensen op Lesbos, die na de brand in het kamp niet eens meer onderdak hebben. De ChristenUnie en wij wilden al langer meer doen voor vluchtelingen in kwetsbare posities. Dat lukte tot nu toe niet, vanwege de politieke realiteit: een meerderheid in de Tweede Kamer was daartegen.

https://d66.nl/wp-content/uploads/2020/09/Pamflet-economie-Sigrid-Kaag-010720.pdf

The post Nieuwe lijsttrekker D66 appeared first on Culemborg.

Laat ik het maar gelijk zeggen: de kop boven deze column heb ik niet zelf bedacht. Ik hoorde hem afgelopen zaterdagochtend in het radioprogramma De Taalstaat waar ik met een half oor naar luisterde. Een taalkundige had politieke slogans voor toekomstige verkiezingen bedacht, de ene iets pakkender dan de andere.

Deze bleef om een of andere reden in mijn gedachten hangen. De slogan was bedoeld om in een verkiezingscampagne mensen vertrouwen te geven in de toekomst, een perspectief naar een betere tijd. En eerlijk gezegd hebben we dat wel nodig, want op het eerste oog wordt het er allemaal niet beter op. De economie duikelt naar beneden, live onderwijs is verrekte moeilijk te organiseren en in Noord-Brabant wordt het carnaval van volgend jaar al afgelast.

Maar je kunt er ook positiever naar kijken. Veel sectoren kunnen blijven draaien of starten weer op, geholpen door de rijksbijdragen van o.a. D66-minister Wouter Koolmees, Theater De Naald brengt weer mooie voorstellingen (ik heb een kaartje voor Sjaak Bral gescoord!) en de vergrote terrassen mogen nog een tijdje blijven staan.

In juni kon ik niet naar Parijs, maar in november gaat het wél gewoon lukken en mijn kaartje voor het Songfestival is volgend jaar ook nog geldig. En dat virus dat krijgen we er wel onder. Mijn werkgever NWO heeft samen met het Rijk en partnerorganisaties een paar miljoen euro beschikbaar gesteld aan onze beste wetenschappers om het virus te kunnen doorgronden en bestrijden. Het resultaat van hun werk is dus ook iets om naar uit te kijken.

En dat afstand houden, de anderhalvemetersamenleving? Om eerlijk te zijn, dat vind ik stiekem helemaal niet erg. Ik ben al een half jaar verlost van kleffe handjes en natte klapzoenen en dat mag van mij best langer duren. Dat is écht een toekomst om naar uit te kijken.

Maxim van Ooijen steunraadslid D66 Westland maxim@d66westland.nl

Deze column is verschenen in Het Hele Westland van 2 september 2020.

De Haagse economie is afhankelijk van arbeidsmigranten. Maar de huisvesting van deze groep is vaak niet op orde. Bovendien zijn arbeidsmigranten kwetsbaar. Ze zijn de taal niet machtig, ze zijn ver van huis zijn en zijn daarom extra afhankelijk van hun werkgever of uitzendbureau.

Op 2 september kwam de gemeenteraad bijeen om te spreken over de huisvesting van deze arbeidsmigranten. Hieronder lees je de inbreng van raadslid Marieke van Doorn.

Voorzitter. Vooropgesteld, arbeidsmigranten zijn zeer belangrijk voor de economie in regio Haaglanden. Ze werken niet alleen in de kassen van het Westland, maar bijvoorbeeld ook in de Haagse bouw en horeca. Met hun werk wordt hier goed geld verdiend, maar krijgen zij wel de behandeling die ze verdienen?

Overbewoning en daklozen Laat ik me beperken tot alleen de schrijnende situaties op woon-gebied die we tegenkomen in onze stad: De overbewoning, met 10 volwassen mannen in een omgekatte eensgezinswoning, waarvoor arbeidsmigranten ook nog eens de hoofdprijs betalen, 100 euro per week per bed is heel normaal, welke van hun minimumloon wordt afgetrokken. Gebrek aan privacy, wat leidt tot de hangmannen waar dhr. Cetinkaya terecht aandacht voor heeft gevraagd.  De vele matrassen en andere huisraad op straat zijn getuige van de afhankelijkheid tussen werk en woning. Baan kwijt? Bed kwijt! En de voormalige Oost-Europese arbeidsmigranten die al jaren in het Haagse Bos wonen en die we in de winter alleen bij temperaturen mogen opvangen in de daklozenopvang. In onze internationale stad van Vrede en Recht. Onacceptabel voorzitter.

De problematiek is veelzijdig. Daarom wilde ik peilen bij de commissie of er behoefte is aan een werkbezoek mits Corona-proof te organiseren: Aan locaties als een uitzendbureau, een Haagse bouwkeet, tuinbouwbedrijf, Polenhotel, daklozenopvang, organisaties als Polka of Idhem, Poolse ambassade. Ik zal een verzoek aan de griffie sturen, dan kunnen fracties ook suggesties doen.

De voorgestelde aanpak van het college krijgt de steun van D66, dank aan de wethouder voor deze procesbrief. We hebben wat aanvullende vragen en suggesties.

Verschillende groepen verdienen verschillende aanpak De onderverdeling van de migrantengroep die in deze brief wordt gemaakt is zeer informatief. De ene arbeidsmigrant is de andere niet. 1/3e is hier alleen voor een paar maanden, 1/3e vestigt zich in de stad voor langere tijd en 1/3e is hier jarenlang in een tussenfase van tijdelijk naar permanent. Alle drie de groepen vergen een verschillende aanpak.  De seizoensarbeiders – voor zover nog sprake is van seizoenen in de kassen – die voor vier weken de aardbeien komen plukken, zouden wat D66 betreft op het terrein van de werkgever gehuisvest kunnen worden. Blijven mensen enkele maanden dan is een migrantenhotel een transparante oplossing voor tijdelijk verblijf met iets meer afstand tot de werkgever. Dat geldt nadrukkelijk niet wat D66 betreft voor de arbeidsmigranten die hier jaren werken of zich permanent vestigen.

De koppeling tussen baan en woning kan wat ons betreft niet langer dan een half jaar duren. Onze vraag aan de wethouder is, of hij bereid is dit op te nemen in zijn beleid? Het is een misvatting te veronderstellen dat arbeidsmigranten weer terug zullen gaan. 1/3 vestigt zich, weten we nu al. Laten we niet dezelfde denkfout maken als in de jaren zestig met de gastarbeiders om uitdagingen op het vlak van integratie in de toekomst te voorkomen.

Samenwerking met Westland en werkgevers De D66 fractie is zeer te spreken over de voorgestelde verbeteringen door registratie van arbeiders die zich nog niet bij onze GBA hebben ingeschreven. Daarvoor is samenwerking nodig met werkgevers en buurgemeenten. Een jaar of 8 geleden is de Gemeente Westland eens de kassen langs gegaan om te registreren wie er werken en waar deze mensen verbleven. Plotsklaps hadden ze er 4000 inwoners bij in het Westland!

Onze vraag aan de wethouder is of er contact is met de Gemeente Westland over hun ervaringen met de registratie, wat kunnen we van hun ervaringen leren? Kan dit in de Woningmarktregio worden opgepakt?

Arbeidsmigrant beter in beeld Bij deze registratie zou naar onze mening ook de duur van de tussenfase tussen seizoensarbeid en permanente vestiging, ook 1/3e van de arbeidsmigranten en de gezinssamenstelling moeten worden meegenomen: Gaat het om alleenstaanden of om stellen waarvan de ene partner in het Westland werkt en de ander in de Haagse bouw, of om gezinnen met kinderen, waar werken de ouders en waar gaan de kinderen naar school?

Is de wethouder bereid beide punten mee te nemen bij de registratie (dus duur van de tussenfase en gezinssamenstelling)?

Werkgevers en uitzendbureau’s primair verantwoordelijk De primaire verantwoordelijkheid voor de huisvesting van arbeidsmigranten ligt wat de D66-fractie betreft bij de werkgevers of de uitzendbureau’s waaraan zij de logistiek en de werkgeversverantwoordelijkheden uitbesteden. Dat wil niet zeggen dat we als gemeenten alles aan hen over kunnen laten. Als hun werknemers dakloos raken, hun matrassen op straat staan of hun vrijmibo-restanten op het speelplein liggen,  hebben we als gemeente een probleem, dus we hebben een gedeelde verantwoordelijkheid voor dat zaken goed geregeld zijn.

Neemt de Gemeente Den Haag die in voldoende mate? Wordt genoeg gehandhaafd op de woonsituatie in de Haagse polenhotels, en in panden die door uitzendbureau’s zijn opgekocht om arbeidsmigranten te huisvesten? Kan de wethouder daarop reflecteren?

Door met de vinger naar elkaar te wijzen is nog nooit een probleem opgelost.

Iedereen moet meer bouwen, ook Westland Als de Gemeente Westland tuinbouwbedrijven binnen de dorpsgrenzen wil behouden, zal ze ook haar deel moeten nemen in het mogelijk maken van woonvoorzieningen voor de werknemers. Maar ook Den Haag en omliggende gemeenten moeten meer bouwen voor iedereen, maar ook voor de arbeidsmigranten die zich willen vestigen, sociale woningen zoals afgesproken in de regionale woonvisies, want vindt maar eens een huurwoning op de vrije markt met het minimumloon.

The post “Vrij verkeer van mensen, niet van uitbuiting” appeared first on D66 Den Haag.

Een deel van dit strandje is van ons allemaal…

Betreft: Verzoek tot herstel openbaar wandelgebied Veerhaven Zaaknummer: 2020/05796

Geacht college en leden van de raad,

Wij hebben de beantwoording van het verzoek om het “strandje” aan de Veerhaven weer toegankelijk te maken in goede orde ontvangen. Met dank aan de fracties van het CDA en D’66  hierover vragen te stellen.

Zoals u in de brief aangeeft is dit strandje helaas niet over land bereikbaar voor publiek omdat alle grond aan de eigenaar van de 3 woningen en het bedrijfspand aan de Veerhaven toebehoort. Destijds is deze grond voor € 1,– per vierkante meter verkocht.

Echter: Een  gedeelte van dit strandje én het voorliggende water is wel eigendom van de gemeente Hellevoetsluis dus, van ons allemaal. Een plekje om te genieten voor meerdere bewoners en natuurliefhebbers van de wijken de Struyten en de Kooistee, en niet het privilege van één gezin.

Onze vraag is of u de toegankelijkheid naar dit strandje weer mogelijk zou kunnen maken. Dit is te realiseren door de aanleg van een eenvoudige steiger of loopbrug, zoals men ook in natuurgebieden ziet. Dat deze plek met zorg voor de natuur moet worden betreden spreekt voor zich.

Wij zijn bereid daarin mee te denken, wellicht samen met natuurorganisaties en betrokkenen.

In afwachting van uw bericht, verblijven wij, Met vriendelijke groet, Familie S. Wiersma

Kopie van de brief die wij op 21 juli ontvingen…

Het bericht Deel van dit strandje is van ons allemaal… verscheen eerst op PvdA Voorne.

Huisvesting arbeidsmigranten: Gennepse struisvogelpolitiek

De echte Gennepse struisvogels wonen aan de Nijmeegseweg, maar diegenen die struisvogelpolitiek voeren zijn de collegepartijen CDA, SP en VVD

Al vanaf 2017 vraagt D66-Gennep aan het College aandacht voor de problematieken die de komst van grote groepen arbeidsmigranten met zich meebrengen. Vanaf 2018 kregen we te horen: “er komt regionaal beleid”, vervolgens in 2019: “een provinciaal beleid is in de maak” en nu in 2020: “ we gaan nu aan de slag met de woonvisie waar huisvesting van arbeidsmigranten een onderdeel van is”. Tegelijkertijd meldt dit College dat ze eigenlijk niet weten hoeveel arbeidsmigranten er zijn en waar die in onze gemeente wonen.

Zand

D66 vindt dat mensen die hier werken en wonen hiervoor een eerlijk loon moeten krijgen, goed moeten kunnen wonen en fatsoenlijk behandeld worden. In het centrum worden in toenemende mate woningen omgebouwd tot pensions.

Vervolgens worden ze gebruikt om per kamer verschillende personen te huisvesten. Gevolgd door steeds wisselende groepen arbeidsmigranten die meestal een auto hebben, jong zijn, na hun werkdag graag hun muziek ten gehore brengen en in het weekend de bloemetjes buiten willen zetten.

Tijdens de raadsvergadering heeft D66 een motie ingediend met het voorstel om regels in te laten gaan die ervoor zorgen dat woningen in woongebieden niet zonder meer gebruikt kunnen worden voor de groepsopvang van arbeidsmigranten. Verder gaf de motie aan om te kiezen voor de huisvesting in pensions buiten de woongebieden in Gennep zoals bijvoorbeeld kleinschalige opvang bij de agrarische bedrijven of, net zoals in andere gemeenten, grootschalig op plaatsen dichtbij de bedrijventerreinen.

Het college ontraadde de motie. Er is gemeentelijk beleid in aantocht met daarin de regionale woonvisie. Binnen enkele maanden zal na drie jaar alles duidelijk zijn.

Alle andere partijen namen dat als zoete koek aan. Ze waren echter niet op de hoogte dat in onze regio de gemeenten hun woonbeleid hebben bevroren omdat de toename van aanvragen voor grootschalige opvang dichtbij bedrijfsterreinen leidt tot een ongewenste toename en concentratie van arbeidsmigranten op enkele plekken (o.a. gemeente Peel en Maas).

Reacties naar: info@d66gennep.nl

Op donderdag 9 april jl. hebben de gemeenteraden van Boxmeer, Cuijk, Mill en Sint Hubert en Sint Anthonis besloten om samen de weg in te slaan naar de nieuwe gemeente Land van Cuijk. Als D66 hebben wij deze samenvoeging altijd ondersteund. In de komende maanden zal het bestuur van D66 Land van Cuijk zich gaan bezinnen op hoe wij ons geluid in deze nieuwe gemeente het beste ten gehore kunnen brengen. Wij kunnen meer doen wanneer u uw stem laat horen. Neem contact met ons op en wordt lid van D66 voor een nieuwe gemeente waarin we iedereen vrij laten, maar niemand laten vallen!

The post Op naar de gemeente Land van Cuijk appeared first on D66 Land van Cuijk.

Mijn naam is Atiyeh, ik ben 37 jaar oud en ik kom oorspronkelijk uit Iran. Mijn vader vluchtte als eerste van ons gezin, naar Nederland. Daar verbleef hij noodgedwongen lang (zeven jaar!) in een AZC, totdat hij een verblijfsstatus kreeg en wij hem eind 2006 konden volgen. Wij, dat zijn mijn moeder, een jongere zus en een broertje dat toen 13 jaar oud was. Mijn zusje volgde een laboratoriumopleiding en heeft nu een vaste aanstelling in het lab van het UMC in Utrecht, mijn broertje studeert (vierdejaars) Farmacie aan de universiteit Groningen.

Het was natuurlijk fijn, dat ik na al die jaren mijn vader weer zag en we weer samen konden zijn. Maar ik miste en mis mijn geboorteland, mijn vrienden, kennissen en verdere familie natuurlijk vreselijk, ineens bevond ik mij in een vreemde omgeving, waarvan ik de taal noch de cultuur, noch de dagelijkse gedragsregels kende. Ik voelde me ontheemd, alsof ik, net volwassen, ineens opnieuw geboren was en als een kind alles opnieuw moest leren. Plotseling was mijn toekomst een zwart gat, en dat viel niet mee. Ik had net het equivalent van een bachelor klinische psychologie aan de universiteit van Qom gehaald en zat vol plannen en idealen – ineens viel dat allemaal weg. Wat stond me hier te wachten? Wat mócht ik verwachten?

Mijn vader woonde dus in het AZC in Nijmegen. Na twee dagen van weerzien werden wij nieuwkomers naar Ter Apel gebracht om aldaar onze asielaanvraag in te dienen. De procedure duurde anderhalve maand. Eenmaal ‘erkend’, mochten we weer naar Nijmegen;  daar verbleven we als gezin nog drie maanden,  in afwachting van een echt huis. Dat kregen we, in de gemeente Voorst, en daar hebben we sindsdien gewoond.

Ik begreep dat ik weer zou moeten gaan studeren om hier in dezelfde sector te kunnen werken. De eerste en belangrijkste voorwaarde was: de taal leren. Wij hadden van de gemeente een klantmanager/contactpersoon toegewezen gekregen, die ons zou helpen met inburgeren. Ik moet helaas vaststellen, dat deze functionaris niet veel verder kon of wilde kijken dan de geijkte Nt2-taalcursus. Zodra wij over verder reikende (studie)plannen voor de toekomst begonnen, benadrukte zij steevast dat we heus niet per se door hoefden te studeren, dat we beter eerst maar op een lager niveau in de zorg konden gaan werken, of zelfs ergens in een fabriek een baantje moesten overwegen!

Zo duurde het anderhalf jaar (!) voor de financiering voor ‘Nederlands als tweede taal’ rond was en ik aan het ROC Aventus lessen kon gaan volgen. De stichting UAF, voor hulp aan studerende vluchtelingen, hielp me intussen mijn Iraanse diploma te laten waarderen door het Nuffic, de Nederlandse organisatie voor internationalisering in onderwijs. Het bleek dat ik geacht werd het niveau van een derdejaarsstudent klinische psychologie in Nederland te evenaren. Mijn Nederlands was echter nog niet op dat niveau, dus vroeg ik advies aan de decaan van de Saxion hogeschool. Ik moest “eerst maar een voorbereidend jaar anderstaligen(VJA) bij Saxion Deventer volgen”, dan kon ik daarna verder gaan met de studie psychologie. Maar ook zij waarschuwde, dat het maar weinig nieuwe Nederlanders lukte om hun academische studie hier af te maken… Dat ’voorbereidend’ jaar bleek mij achteraf verspilde tijd, ze had me beter de propedeuse psychologie aangeraden.

Ik vond het leven in zo’n plattelandsgemeenschap, zeker in het begin, enorm saai. Ik had mijn hele leven in Qom gewoond, een grote- en drukke stad met meer dan een miljoen inwoners en vier universiteiten. Nu zat ik vast in een dorp waar (toen)  nog niet eens een treinstation was, geen shopping mall, geen plek om in je vrije tijd andere jongeren te ontmoeten… Het was/is té saai. Buren – meest oudere mensen – vertelden dat hun kinderen zodra ze konden ‘emigreerden’ naar de grote stad. Uiteindelijk leken er alleen gepensioneerden over te zijn. Gemeente Voorst, doe daar wat aan!

Hoewel wij met de buren wel kennis maakten, bleef het contact meest beperkt tot gedag zeggen op straat, bij de voordeur of over de heg in de achtertuin. Gelukkig waren daar de sympathieke vrijwilligers van  vluchtelingwerk Twello, die het leven in een nieuw land en in een klein dorp een stukje makkelijker voor ons maakten. Speciaal wil ik noemen Gerrit Roeterdink, die ons als een engel geholpen heeft! Via hem leerden we ook andere aardige Nederlanders kennen, die altijd voor ons klaar staan als we ergens begeleiding of ondersteuning nodig bij hebben.  Ook brachten ze me in contact met een taalcoach; met haar heb ik  nog steeds af en toe contact, we zijn goede vriendinnen geworden. Vluchtelingwerk faciliteerde destijds ook een netwerk met en voor andere vluchtelingen/buitenlanders. Dat is jaren overeind gebleven, tot er twee of drie jaar geleden  blijkbaar geen budget meer voor was; vluchtelingwerk moest de activiteiten beperken. Vooral oudere vluchtelingen zijn daarvan de dupe; zij genoten vooral van de interculturele bijeenkomsten, waar mensen uit verschillende landen kennis met elkaar konden maken en gezellig samen activiteiten konden organiseren. Eigenlijk kreeg ik alleen bij vluchtelingwerk een ‘thuisgevoel’.

Gelukkig ben ik een doorzetter. Ik studeer nu toegepaste psychologie aan de HAN en hoop op termijn als werkstudent mijn studie aan de universiteit af te ronden. Met mijn Iraanse diploma’s vond ik parttime werk bij verschillende GGZ-organisaties, als begeleider, maatschappelijk werker en als toegepaste psycholoog. Sinds oktober vorig jaar heb ik naast mijn studie een baan (tijdelijk contract met uitzicht op verlenging) als begeleider en rechterhand van het management van een interculturele zorginstelling, die zich speciaal richt op zorgbehoeftige medeburgers met Iraanse, Afghaanse, Turkse, Syrische en andere achtergronden. En: ik zoek een eigen woning, omdat ik trouwplannen heb!  Ooit hoop ik als GZ-psycholoog een eigen praktijk te beginnen. Hier, of misschien toch in Iran? Als de situatie daar  ooit verbetert? Hoop doet leven.

Als ik de politiek/de gemeente een goede raad zou moeten of mag geven: onderschat Jonge nieuwkomers niet, op basis van regeltjes en gebrekkig taalniveau. Geef juist hen de kans en de ruimte om hun kennis en competenties (aan) te tonen in de praktijk, wantrouw niet per definitie hun opleiding en kwaliteiten. Geef ze werk op niveau, steun werkgevers die de gok willen wagen. Neem mijn vriend: die is in Iran hoogopgeleid als stedenbouwkundige. Hij solliciteert op alles in die richting, maar blijft maar afgewezen worden, zonder argument, vanwege zijn ‘taalachterstand’ dan wel wegens ‘gebrek aan ervaring’. Hoe krijgt hij die, als hij nergens aan de bak komt? Door het Nederlandse beleid om vooral kansarmen te steunen,  krijgen veel kansrijke buitenlandse jongeren te weinig kans om hun talenten voor Nederland in te zetten.

En dat is levend zonde.

The post Atiyeh: ‘van Qom naar Twello viel eerst niet mee’ appeared first on Voorst.

Praat mee, beslis mee, doe mee! Stem niet alleen op D66, word vooral ook lid. Zo maakt u samen met ons het verschil. Lid worden kan al vanaf 1 euro per maand.

Er zijn talloze manieren om uw lidmaatschap actief in te zetten in het Land van Cuijk. Neem contact met ons op! Zo gebruikt u niet alleen uw stem, maar ook uw inzet voor een betere toekomst. Meer informatie over mee doen en mee denken vindt u op de landelijke pagina van D66. 

Door op onderstaande button te klikken, komt u direct bij het aanmeldformulier.

The post Word lid van D66 en bepaal met ons de toekomst van uw gemeente appeared first on D66 Land van Cuijk.

Op deze punten is de wet nu gewijzigd: de rol van het parlement is stevig vergroot. Als de Minister maatregelen wil nemen, moet hij die eerst voorleggen aan de Kamer. Zo heeft de Kamer het laatste woord. En zo hoort het. Daarnaast is handhaven achter de voordeur niet meer mogelijk en wordt de wet maar zes maanden geldig. Dat is een stap in de goede richting. Toch betekent dit niet dat D66 direct akkoord is. Er zijn echter nog steeds punten waarop verbetering nodig is.

– Zo vinden we de duur van de wet nog steeds te lang. De wet biedt mogelijkheden om beperkende maatregelen te nemen, en daarom moet de wet alleen geldig zijn wanneer dat nog nodig is voor de bestrijding van het coronavirus. We weten niet goed hoe lang dat zal zijn. Daarom willen we dat de wet slechts drie maanden geldig wordt (in plaats van zes). Daarna is verlenging mogelijk, mocht dat nodig zijn -vanwege bijvoorbeeld een tweede golf-, maar alleen met instemming van het parlement. Zo blijft de Tweede Kamer in control.

– Ook vinden we de boetes erg hoog. We willen dat mensen niet worden geconfronteerd met torenhoge boetes als ze een keer de fout ingaan. Daarnaast mag zo’n boete nooit meetellen voor je Verklaring Omtrent Gedrag.

– Verder maakt D66 zich zorgen over mensen in verpleeghuizen en andere zorginstellingen. Als zij geen bezoek kunnen krijgen en feitelijk op hun kamer moeten blijven is dat een vergaande beperking van vrijheid van mensen. Die worden in feite opgesloten. D66 maakt zich daar zorgen over.

– De norm om buitenshuis een veilige afstand in acht te nemen geldt terecht niet voor mensen met hetzelfde adres. Bij studenten of mensen met een alternatieve woonvorm leidt dit tot onduidelijkheid. D66 wil dat glashelder is dat de norm ook voor hen niet geldt.