Poliflw

In de commissievergadering van Sociaal Domein en Wonen van afgelopen 30 juni werd het jaarverslag Handhaven 2019 besproken. In het verslag gaf het College een uitvoerige uiteenzetting van het handhavingsbeleid van de Participatiewet over het jaar 2019 in Delft. Het waarom, wanneer, bij wie en hoe er gehandhaafd wordt, werd in het verslag aan de commissie voorgelegd.

Burgers die op grond van de Participatiewet recht hebben op een uitkering, krijgen deze niet vrijblijvend. De Participatiewet schrijft voor dat de uitkeringsgerechtigde bepaalde verplichtingen heeft, bijvoorbeeld: het solliciteren naar en behouden van werk. Wanneer men zich niet houdt aan de verplichtingen moet het College conform de Participatiewet een maatregel of boete opleggen aan de burger.

 

De nadruk lag op de dalende koers van de maatregelen en boetes uitgedeeld door de gemeente. Dit in tegenstelling tot voorgaande jaren, toen er in Delft veel strenger gehandhaafd werd dan andere gemeentes van dezelfde grootte.De gemeente voert nu een minder streng beleid en er wordt meer rekening gehouden met de persoonlijke omstandigheden van betrokkenen.

GroenLinks-wethouder Stephan Brandligt legde uit dat de dalende koers ingezet is omdat Delft niet langer onder het vergrootglas van het Rijk lag vanwege de financiële situatie van de gemeente. Daarnaast leert de gemeente de burgers die in de bijstand zitten steeds beter kennen en kan zo maatwerk worden toegepast. Bij de handhaving van de Participatiewet wordt de menselijke maat de norm en gaan we uit van vertrouwen in plaats van wantrouwen.

Diverse steden zoals Utrecht, Groningen en Wageningen hebben het afgelopen jaar middels een tijdelijke regeling Experimenten Participatiewet gemeten wat het effect van het met de zachte hand benaderen van de uitkeringsgerechtigde is in de praktijk. Het experiment wees uit dat het handhaven met de harde hand niet tot een betere resultaat leidt dan wanneer je met een zachte hand ingrijpt. Delft heeft niet meegedaan aan deze experimenten, maar we kunnen wel van deresultaten leren en bekijken welke conclusies voor de Delftse situatie over te nemen zijn zodat mensen met recht op een uitkering beter geholpen worden.

“Hoe gaan we met elkaar om? Hoe gaan we met de wereld om? Hoe realiseren we een meer ontspannen samenleving? Nu en straks. Hier en daar.” Met deze woorden begon Frits Ten Cate onze reactie op de Voorjaarsnota van de gemeente Heusden. Als één van de weinige partijen kiezen we er nadrukkelijk voor om juist nu te investeren en uit te geven. De gemeente heeft de middelen hiervoor in kas. En, daar waar we eenvoudig kunnen besparen, moeten we dat natuurlijk zeker ook doen. Zoals bijvoorbeeld het onderbrengen van de bibliotheek Drunen in de Voorste Venne.

Wij vinden het belangrijk om alle zaken rond duurzaamheid, klimaat en groen te versnellen. Versimpel de subsidievoorwaarden voor groene daken, stimuleer ‘groene bedrijvigheid’ en faciliteer startende en uitbreidende ondernemers. Dit vergt nu extra middelen, maar genereert ook werkgelegenheid. Op de langere termijn biedt het een prettigere leefomgeving, met minder hittestress en overstromingen. Iets meer ambitie mag!

Ook pleiten we nadrukkelijk voor een ontspannen samenleving. Een ontspannen samenleving is voor ons een rechtvaardige samenleving, met aandacht voor persoonlijke waardering, Geen constante zorgen over inkomen en geld. Samen met de PvdA en D66 hebben we daarvoor twee moties ingediend:

Met de eerste motie vragen we een eenmalige verdubbeling van de HeusdenPas. Door het hamsteren waren boodschappen duurder. Voor mondkapjes en handgel worden extra kosten gemaakt, net als voor de telefoons om dierbaren te bereiken. Veel uitzendbanen zijn en worden gestopt. Door dit alles vrezen we dat er straks weinig geld meer over is voor iets extra’s of voor sport en cultuur. De wethouder deelt onze mening niet en meldt geen signalen van problemen te ontvangen. Ook de andere partijen in de raad stemden tegen.

Met de tweede motie roepen we het college (en de raad) op om kennis te nemen van de experimenten met basisbanen in andere gemeenten en om de haalbaarheid van basisbanen voor Heusden te onderzoeken. Ronald Heesbeen van de PvdA heeft deze motie met verve in de raad verdedigd! Wij zijn dan ook zeer gelukkig met de toezegging van de wethouder dat hij bij andere gemeenten naar hun ervaringen met basisbanen gaat informeren. De overige partijen in de raad kunnen echter nog wel een beetje extra overreding gebruiken. Zij stemden allemaal tegen.

 

GroenLinks Heusden

Toelichting: Een basisbaan bestaat uit het door de gemeente in dienst nemen of detacheren van uitkeringsgerechtigden. Belangrijk punt is dat je dit ook zelf moet willen en dat er geen concurrentie is met werknemers in de vrije sector. In Groningen, Assen en Oude IJsselstreek wordt al geëxperimenteerd met basisbanen.

Een basisbaan is fundamenteel anders dan een basisinkomen. Met een onvoorwaardelijk basisinkomen krijgt iedereen een maandelijkse betaling van de overheid, die genoeg is als leefgeld. Verdien je genoeg dan betaal je het bedrag als belasting terug. Projecten met basisinkomen zijn wereldwijd getest. Het blijkt dat de deelnemers zich fitter voelen en minder stress ervaren. Mensen zijn iets meer gaan werken, meer vrouwen beginnen een eigen bedrijf en kinderen ontwikkelen een hoger IQ, mogelijk door de financiële zekerheid in hun omgeving.

Volgens sommige puristen kunnen een basisinkomen en basisbanen niet samengaan. Ons standpunt is dat beide, zeker ook samen, kunnen bijdragen aan een meer ontspannen samenleving.

 

Deze reactie is eerder geplaatst in het Weekblad Heusden.

De meerjarenbegroting 2020-2023 blijkt structureel niet sluitend te zijn. En om die reden moet er weer bezuinigd worden. Wat of wie gaat hier de meeste pijn van dragen. GroenLinks vindt het treurig te constateren dat dit is bij de meest kwetsbaren. Want al zeggen de coalitiepartijen dat er evenredig naar alle beleidsterreinen is gekeken, vangen mensen met een smalle beurs de grootste klappen.

Want zaken die komen te vervallen zijn; de tegemoetkoming Chronisch zieken en gehandicapten; regeling hulp bij het huishouden voor mantelzorgers; de regeling duurzame gebruiksgoederen voor bijstandsgerechtigden. Maar ook; onderwijsbegeleiding; jeugdzorg en jeugdmaatschappelijk werk. Deze en nog een aantal andere posten die direct ingrijpen in het leven van mensen. Toch zegt de meerderheid van de raad dat mensen echt geholpen worden. Terwijl de verwachting is dat steeds meer mensen, door de economische gevolgen van de Coronacrisis, aangewezen zullen zijn op hulp van de gemeenten. Er moet dus meer gedaan worden, met minder geld.

Wethouder Schoorl zal binnenkort een mozaïek onthullen, die staat voor “Iedereen doet mee”. Maar, als we niet oppassen, staan er straks heel veel mensen aan de kant. Nu al waren er gezinnen die geen computer hadden, zodat de kinderen thuis onderwijs konden volgen. En waar de een z’n steentje bij wil dragen, heeft de ander het hier opgebouwd. En waar de jeugd de fundering is voor de samenleving, wordt die langzaam afgebroken. Het aantal mensen die gebruik moeten maken van de voedselbank stijgt. Ook in Heemskerk! Terwijl dit echt niet nodig is. Er zijn andere keuzes te maken. Zo is het wat GroenLinks betreft redelijk om de OZB te verhogen. Niet leuk! Nee, de meeste van ons willen liever zo min mogelijk belasting betalen. Maar, een paar tientjes per jaar meer per huishouden, biedt zoveel mogelijkheden voor de meest kwetsbare dat een dergelijke verhoging wat ons betreft gerechtvaardigd zou zijn. Hier komen we in het najaar op terug.

GroenLinks heeft uiteindelijk niet voor deze Perspectiefnota en dus niet voor deze bezuinigingen gestemd. Het treft inwoners van Heemskerk hard en onnodig. Waar we wel blij mee zijn is dat de Culturele Cirkel behouden blijft voor Heemskerk.

Nu is het reces. Even geen lokale politiek. Eind augustus beginnen we weer. Hopelijk kunnen we dan weer vergaderen in het gemeentehuis. Want dat zou betekenen dat Corona niet opnieuw heeft toegeslagen. De fractie van GroenLinks wenst u een mooie maar vooral ook een gezonde zomer.

De afgelopen dagen zagen we weer dat boeren die boos en ontevreden zijn de straat op gingen en de binnenstad inreden om uiting te geven aan die boosheid.

Door: Mirjam Wijnja en Hans Sietsma

Het aantal demonstraties neemt toe, zowel landelijk als in Groningen. Dat hoort bij een samenleving die verandert. Het demonstratierecht is een groot goed en een belangrijk middel om je stem te laten horen, een onderwerp op de (politieke) agenda te zetten of op te komen voor een bepaald belang. Tegelijkertijd is het belangrijk om erop toe te zien dat er geen sprake is van rechtsongelijkheid: het kan niet zo zijn dat de ene demonstratie door de overheid en autoriteiten anders wordt behandeld dan de andere.

In oktober hielden we in Groningen een spoeddebat over de boerenprotesten die toen plaatsvonden. Een belangrijke vraag was: ‘Hoe zorg je er op voorhand voor dat de overheid controle houdt over de openbare orde?’ Wanneer afspraken worden geschonden is een groep demonstranten zonder trekkers immers gemakkelijker te handhaven dan een groep met trekkers. De burgemeester liet toen weten erop toe te zullen zien dat in Groningen dezelfde kaders en spelregels gelden voor iedere groep demonstranten. Maar de afgelopen dagen zagen we weer dat boeren die boos en ontevreden zijn zonder of tegen de afspraken in de binnenstad inreden om uiting te geven aan die boosheid.

Boeren maken zich zorgen en zijn boos. Dat is niet zo gek. Er verandert veel, de positie van de natuur en het klimaat wordt steeds urgenter en vraagt veel van deze sector. We zullen onze voedselvoorziening anders moeten organiseren om het op de lange termijn houdbaar te houden voor iedereen. Niet alleen voor de natuur en de dieren, maar ook voor boeren zelf.

Het systeem van veevoer en kunstmest op grote schaal importeren, de producten exporteren en de mest hier laten is niet langer houdbaar. Boeren produceren niet alleen voor ons eigen voedsel; 80 procent van de productie gaat de grens over. En driekwart van wat we eten komt uit het buitenland. Het leidt tot verwoesting van tropisch regenwoud, tot milieuschade rond mijnen met kunstmest grondstoffen en schade aan de landbouwbodem en de natuur bij ons.

Problematisch in deze context is dat er wat ons betreft te weinig gesproken wordt over waar de echte problemen zitten en hoe we die met elkaar kunnen oplossen. Wat ons betreft zoeken we die oplossing in kringlooplandbouw en natuurinclusief boeren.

Kringlooplandbouw betekent dat voedsel voor dieren en mensen dichtbij geproduceerd wordt en de mest gebruikt wordt om ons en hun plantaardig voedsel te laten groeien. Natuurinclusief houdt in dat we de natuur en de biodiversiteit niet bestrijden, maar juist in ons voordeel laten werken bij het produceren van ons voedsel.

Dat vraagt veel van traditionele boeren; het is geen gemakkelijke omslag en er zal veel gesproken moeten worden om zo’n omslag te laten slagen. Ze worden in die omslag ook te weinig geholpen door supermarkten, de voedingsindustrie en de overheid. Geen wonder dat je je dan in de steek gelaten voelt.

Maar in plaats van dat er nu een gesprek plaatsvindt, hebben verschillende kampen zich - zoals bij veel maatschappelijke debatten – inmiddels volledig ingegraven.

Zelfs afspraken maken over wat wel en niet kan bij een demonstratie is er niet meer bij. Die grens moeten we niet over gaan. Ook boeren hebben het recht om op straat uiting te geven aan boosheid en frustratie. Maar het kan niet zo zijn dat, omdat je op een trekker zit, de regels niet gelden en alles maar mag.

Er dreigt in onze ogen een glijdende schaal. Als er geen consequenties volgen voor mensen die zich niet aan de afspraken houden, waarom zouden ze dat dan in de toekomst wel doen? Het is dan ook belangrijk dat de afspraken en kaders voor iedereen hetzelfde en duidelijk zijn, dat er bij elke demonstraties op dezelfde manier gehandhaafd wordt en dat er gelijksoortige consequenties volgen wanneer de regels worden genegeerd of overtreden.

Pas als er een gelijk speelveld is en dezelfde regels gelden voor een ieder, komt er ruimte om met elkaar te praten over de echte problemen en oplossingen en komen we verder dan confrontaties gebaseerd op emotie. Ook dat is duurzaam de toekomst tegemoet.

Op woensdag 1 juli hielden wij onze eerste corona-proof ALV. Die was al veel eerder gepland, maar noodgedwongen uitgesteld. Nu konden we niet langer wachten omdat onze leden moesten beslissen over een aantal voorbereidingen met betrekking tot de gemeenteraadsverkiezingen 2022. Dat lijkt vroeg, maar als je ziet wat er allemaal bij komt kijken, starten we precies op tijd.

De laatste jaren wordt onze ALV bezocht door zo’n 30 tot 40 leden. En we zijn gewend om als een reizend circus steeds bij een andere maatschappelijke organisatie neer te strijken, zodat we ook de organisaties in Zeist gaandeweg beter leren kennen. Graag hadden we nader kennis gemaakt met MSIVO, de culturele organisatie die Marokkaanse mensen helpt integreren in de Zeister samenleving. Zij boden ons hun grote centrale ruimte aan. Normaal gesproken groot genoeg, maar in de 1,5-meter samenleving te krap.

Via goede contacten kwamen we op het spoor van de Noorderlicht school , dat haar schitterende centrale hal ter beschikking stelde. Ik was positief verrast over de prachtige open en lichte ruimte met vide. Bij het plaatsen van de stoelen in de ruimte haalde mijn collega bestuurslid Josje er een meetlat bij om de stoelen op 1,5 meter te kunnen plaatsen. Het is meer dan ik had gedacht en het was nog passen en meten om er 35 stoelen te kunnen plaatsen. Maar het lukte.

Niet alle leden voelen zich nog even comfortabel om de ALV fysiek bij te wonen, zodat we bij wijze van experiment ook een online deelname aanboden. Hoe we dat technisch zouden oplossen, wisten we nog niet precies toen we het beloofden. Maar met Zoom, een laptop met camera gericht op het ‘podium’ en een daarop aangesloten microfoon op standaard lukte het wonderwel. Uiteindelijk maakten vier leden er dankbaar gebruik van.

Het was voor de mensen in de zaal wel even wennen. Zover van elkaar af zitten. En een microfoon die geen geluid versterkt, maar enkel bedoeld is voor de thuis-deelnemers. Het geeft de debatten ook een ongekende rust, want door elkaar heen praten is er niet bij. Als je iets wilt zeggen, kom je naar de microfoon. Het werkt als de praatstok van de indianen. Het zorgt voor meer doordachte inbrengen, minder herhalingen en beter luisteren naar elkaar.

Het eerste besluit dat we moesten nemen, was of wij in 2022 willen gaan deelnemen aan de verkiezingen. Een beetje onzinnig natuurlijk, maar zo staat het beschreven in onze statuten: de leden beslissen over deelname aan de verkiezingen. Een hamerstukje dus. Ook met ons tweede voorstel stemden de leden unaniem in: onze ambitie om in 2022 de grootste partij in Zeist te worden met minimaal de zeven zetels die we nu hebben. Met een fris nieuw campagneteam en onze nieuwe campagneleider Mirjam Tiems gaan we ervoor.

En toen volgde het praatstok debat. Als bestuur stelden we voor om de lijsttrekker te laten plaatsnemen in de kandidatencommissie. Zodat deze er ook voor kan waken dat de hoogste plaatsen op de ranglijst bestaan uit een team waarmee hij of zij het ziet zitten. Om de beurt komen voor- en tegenstanders van dit voorstel hun standpunt toelichten. Er worden tegenargumenten aangevoerd waaraan wij als bestuur nog niet gedacht hadden. Hierdoor raak ik minder overtuigd van ons standpunt. Aan het eind van het debat vraagt één van de leden het bestuur of ze nog wil reageren op alles wat is gezegd. Ik voel niet de behoefte om ons oorspronkelijke standpunt te gaan verdedigen en voorzitter Liesbeth evenmin. Alles is gezegd, we hebben elkaar gehoord, laten we ons nu individueel uitspreken. Ons voorstel wordt verworpen. Ik heb er vrede mee en ben blij met de manier waarop wij in onze afdeling democratie vormgeven. Af en toe een voorstel verworpen zien, is geen afgang, maar voor mij juist een teken van kracht. Zo zou het in de raad ook best vaker mogen gebeuren.

Gaan we de lijsttrekker en de kandidaten op een ALV of via een referendum kiezen? Dat was het laatste te nemen besluit. Nu werd ons voorstel om vast te houden aan de ALV wel aangenomen, waarbij we, op basis van de goede ervaringen van vanavond, besloten om er een gecombineerde offline én online ALV van te maken. Zodat de leden die minder mobiel zijn ook kunnen deelnemen.

Er kwam verder nog van alles aan bod: het vaststellen van de jaarrekening, updates van Ronald en Laura over het werk van fractie en wethouder in de afgelopen maanden, een presentatie van mij over bewegingsopbouw en een kennismaking in kleinere groepjes met afzonderlijke raadsleden. Veel laten dan gepland sluiten we af, maar kijken tevreden terug op onze corona-proof hybride jaarvergadering.

Hans Snel - Bestuurslid

Met dank aan Mariët Spierings voor de mooie foto's:

Tijdens de raadsvergadering van 30 juni 2020 hield onze fractievoorzitter, Soledad van Eijk, het volgende pleidooi en stelde vragen over de doorvaarbaarheidsplannen van het college (te verwachten investeringskosten ca. 14,7 miljoen euro, plùs uitvoeringskosten van 50.000 euro jaarlijks tot 2025).

Voor niemand in deze raad is het een verrassing wat het standpunt van GroenLinks zal zijn rondom dit raadsvoorstel. Al jaren geven wij als GroenLinks aan dat we het water, dat Langedijk rijk is, een mooi goed vinden en dat we moeten zorgen dat dit goed en duurzaam onderhouden wordt. Waar wij een probleem mee hebben is het uitbreiden van dit water, het doorvaarbaar maken; en dan vooral de grote hoeveelheden geld die daar mee gemoeid zijn. Als we als gemeente grote overschotten zouden hebben dan zou het een heel ander verhaal zijn. Maar we hebben geen bakken met geld. Tijdens vele vergaderingen hoor ik partijen zeggen dat ze zich zorgen maken over toenemende kosten in het Sociaal Domein, de kosten van de energietransitie; en momenteel hebben we helaas ook een onverwachte Corona crisis waar we rekening mee moeten houden. Is doorvaarbaarheid dan het onderwerp waar we in willen investeren? Is dit echt iets waar we zo veel mogelijk inwoners van Langedijk een plezier mee doen? Toen ik tijdens het Forum aangaf dat het maar voor een beperkt aantal inwoners echt meerwaarde geeft, kwam de wethouder met het argument dat we als Langedijk vele openbare aanlegplekken hebben en plaatsen waar boten te water kunnen gaan. Eigenlijk is dit HET argument om te zeggen dat alles al prima geregeld is en dat we vooral niet nog meer geld moeten investeren.

Ik weet ook dat de meeste partijen hier anders over denken, ik zou graag een blik in de toekomst willen werpen. Hoe zien de partijen deze investering in verhouding met andere onderwerpen die van groot belang zijn voor onze inwoners? Zoals groene inrichting van onze openbare ruimte, een sociaal systeem waarbij we zorgen dat onze minima goed kunnen meekomen, een rijk verenigingsleven en investeringen in cultuur. Niet te vergeten: onze speerpunten als raad voor meer (betaalbare) woningen en duurzaamheid? Vaak stuiten we bij uitvoering van deze ideeën op het probleem van "de financiën". Dus nogmaals mijn vraag, hoe zien andere partijen dit ten opzichte van LOMW?

Voor het vervolg, zie punt 8 uit de raad van 30 juni 2020. Om iets te verklappen: het voorstel werd aangenomen met een de stemverhouding 2 stemmen tegen (GroenLinks) en 19 stemmen voor (overige partijen). Naluisteren/kijken? Klik <hier> en luister in de discussie bij punt 8 hoe meerdere woordvoerders erkennen dat Soledad van Eijk gelijk heeft, maar toch voor deze gelduitgave stemmen.

https://bestuur.gemeentelangedijk.nl/Vergaderingen/Gemeenteraad/2020/30-...

Lees hier de volledige woordvoering van onze fractievoorzitter tijdens het voorjaarsdebat.

Als je uitzoomt en van bovenaf kijkt naar een wereld die hard wordt geraakt door corona zie je twee dingen:

Deze crisis legt alle problemen bloot die al lang sluimerden maar nu acuut aan de oppervlakte zijn gekomen

We zagen in korte tijd dat we in staat zijn om bijna alles met elkaar anders te organiseren. 

Over beide elementen moeten we het met elkaar hebben. Wat eerder onmogelijk leek, is nu een manier om sterker uit de crisis te komen. (Wat GroenLinks betreft is het nu tijd om volledig te kiezen voor vergroening, een andere invulling van onze openbare ruimte, duurzamer werken en leven, een circulaire economie. Dit is niet alleen de weg uit deze crisis, maar ook uit de klimaatcrisis.)

Wat zijn dan in deze ongekende en onzekere context de prioriteiten van GroenLinks? Ik ga die uiteenzetten via drie lijnen:

Kwetsbare groepen

Groen is de weg uit de crisis

Waarde gaat over meer dan euro’s

En grofweg is onze redeneerlijn: we willen stimuleren waar we meer van willen en ontmoedigen waar we minder van willen.  

Kwetsbare groepen

Zoals bij elke crisis worden ook nu mensen die het al moeilijk hebben het hardst geraakt. ZZP'ers die in 1 klap alles kwijtraakten en voor mensen die al in een financieel moeilijke positie zaten werd de situatie nog erger Daarom is het goed dat we in Groningen al hard werken aan het tegengaan van armoede en het helpen van mensen met schulden. Wat GroenLinks betreft trekken we daarvoor uit wat nodig is. De hand moet niet op de knip, maar worden uitgestoken naar iedereen die dat nu nodig heeft. Daarbij moet de Groningse aanpak, eentje die draait om vertrouwen en de vraag wat mensen nodig hebben,  centraal blijven staan. 

Zelfs zonder Corona zou de ongelijkheid in onze samenleving sterk toenemen. Het CPB en het SCP becijferden dat als het beleid omtrent armoede in Nederland niet wordt aangepast, het aantal mensen in armoede in 2035 met een kwart zou stijgen. 

Dit alles wordt voor een groot deel verklaard door een politieke keuze: het jaarlijks verlagen van de bijstand in gang gezet door Rutte 1 en doorgezet in Rutte II en III

Voor onze inwoners is het zo dat de rijksoverheid en de gemeente na de intrede van Corona allerlei maatregelen hebben getroffen om mensen te steunen en overeind te houden. Dat is goed, heel belangrijk en laat zien dat het dus wel kan.

Tegelijkertijd is het ook nog steeds zo dat als je in Nederland aan het bestaansminimum zit je bijstand jaar naar jaar verlaagd wordt, werken nauwelijks loont en hebben we een belachelijk oerwoud aan toeslagenregels gecreëerd waar mensen helemaal in vastdraaien. Dat alles omdat we mensen niet vertrouwen met de regie over hun eigen leven. Als het hierom gaat spreken we niet van ‘trots’ of ‘noodzakelijke investeringen’ zoals we wel doen bij het geven van voordeeltjes aan multinationals om ze binnen de grenzen te houden of leningen aan bedrijven die zich niets aantrekken van hun maatschappelijke en sociale verantwoordelijkheid en vooral geld verdienen voor hun aandeelhouders. 

In Groningen kiezen we er voor om mensen verder te helpen en daar ben ik heel blij mee. Wat iemand nodig heeft staat centraal.  De overtuiging dat de overheid iets betekenisvols kan doen voor mensen die het moeilijker hebben dan anderen. Financieel, maar ook die praktisch hulp nodig hebben of die het geestelijk zwaar hebben en bijvoorbeeld een beroep kunnen doen op zelfdodingspreventie 113 waar onze gemeente een bijdrage aan levert. 

Waarom dan ook hier de nadruk op wat het langjarig beleid van de Rijksoverheid is? Omdat we ontzettend veel last hebben van het beleid dat uit Den Haag komt. Bijna op alle vlakken. En die consequenties raken onze meest kwetsbare inwoners het hardst. Dus de prioriteit moet in Groningen blijven liggen op het de hand toereiken aan de mensen die dat het hardst nodig hebben terwijl we tegelijkertijd op alle fronten moeten vechten tegen waar de Rijksoverheid ons mee opscheept.

De verlaging van de bijstand en het feit dat werken niet loont is daar onderdeel van en daarom dienen we daar een motie over in.

Groen is de weg uit de crisis

We zijn de eerste generatie die de gevolgen van klimaatverandering meemaken en de laatste generatie die er iets aan kunnen doen.

Ik herhaal het maar: wanneer een nieuwe crisis zich aandient, is dat geen reden om een andere crisis maar te laten lopen.

De klimaatcrisis is urgent en de eerste consequenties zien we nu al. Het weer verandert snel en stelt ons voor problemen die we in Nederland 20 jaar geleden niet hadden. Al begin juni werd gewaarschuwd om op te passen met ons waterverbruik. Het laat ook zien dat ons gedrag consequenties heeft en dat we bepaalde dingen echt anders moeten doen. Want, wat doen we als het water op is? Is het houdbaar om zoveel te vliegen als we doen? Is het houdbaar om te eten zoals we doen? Waarom is ongezond eten goedkoop en gezond eten duur? En, we weten inmiddels toch wel wat de consequenties zijn van smerige energiebronnen?

Dit soort vraagstukken, dat is geen ‘klimaatambitie’, het is onderdeel van de opgave die we met elkaar hebben om deze crisis zo snel mogelijk in te perken. Alles dat een bijdrage levert aan het versneld vergroenen en verduurzamen van onze gemeente, woningen, energievoorziening staat wat GroenLinks betreft torenhoog op de prioriteitenlijst.

Een waardegedreven samenleving

Waarde gaat over meer dan euro’s. Dat lijken we in de onze samenleving nog wel eens te vergeten. Tijden van crisis geven ook de gelegenheid om ons te bezinnen op hoe we de dingen doen en of dat niet anders zou moeten.

De openbare ruimte is een mooi voorbeeld. Die is van ons allemaal. Toch is het voor velen nog steeds gewoon dat sommige mensen buitensporig veel van die ruimte claimen voor zichzelf en dat ook nog helemaal terecht vinden. Nu we voorlopig anderhalve meter afstand moeten houden is de vraag ‘hoe verdelen we de openbare ruimte’ nog belangrijker. We zien dat de gemeente inzet op het creëren van ruimte voor verblijven, groen, wandelen en spelen. En dat de gemeente buurten en straten faciliteert die iets anders willen met hun openbare ruimte. Mijn fractie ziet daar nog wel een verbetermogelijkheid: veel inwoners blijken helemaal niet te weten wat er allemaal mogelijk is en wat ons betreft ligt er een mooie kans om daar als gemeente actiever iets in te doen.

Mensenrechten, democratie en solidariteit. Allemaal zaken die onmisbaar zijn in een waardegedreven samenleving. We hebben wereldwijd gezien dat mensen de straat op gaan om gelijke rechten op te eisen. Terecht wat GroenLinks betreft. Vandaag herdenken we de afschaffing van de slavernij. Het is goed en belangrijk dat de gemeente Groningen inmiddels uitgebreid aandacht heeft voor dit onderwerp en met een indrukwekkend programma stilstaat bij dit gegeven. Maar, voorzitter, op dit onderwerp hebben we nog forse stappen te zetten en wat mijn fractie betreft zet het college daar vaart achter. 

Cultuur is een ander voorbeeld van iets dat waarde heeft in zichzelf en waarvan de waarde, wat GroenLinks betreft, niet moet worden gemeten langs de eurolat. We zijn in Nederland echt niet zuinig genoeg op onze culturele sector. Het pakket dat er nu ligt is mooi, het is goed dat gezien wordt dat het nodig is, maar het is ook te weinig. 

Tot slot

Waar de nadruk de afgelopen jaren in maatschappelijke debatten en de politieke arena heel erg lag op het creëren van tegenstellingen en framing, moeten we toe naar een stevig inhoudelijk gesprek. Als je goed luistert naar het verhaal van Piet Hein Mulligen, hoofdeconoom van het CBS die het feit dat we in Nederland een ‘high trust’ samenleving hebben aanwijst als een van de belangrijkste succesfactoren voor de sterke samenhang en solidariteit die hier heerst dan kunnen wij dat. Ook al hoor je van alles over individualisering, lijkt het of we elkaar de tent uitvechten en dat het allemaal steeds slechter gaat met onze kinderen, met veiligheid en met de samenleving, laten alle cijfers consistent het tegenovergesteld beeld zien.

Wat de gemeente moet regelen is dat de kennis op orde is en de basis vormen voor dat gesprek. Dus, wat weten we op basis van onderzoek? Want als je tijd en energie gaat focussen op dingen waarvan we weten dat het effectief is, dan komen we met elkaar verder. Daarom willen wij dat het college vooral investeert in dingen waarvan we weten dat het zich in veelvoud terugbetaald. Zowel in euro’s als in bijvoorbeeld welzijn. Vroeg inzetten om problemen later te voorkomen. Ook onze inwoners zijn een belangrijke kennisbron. Er wordt veel gesproken over inspraak en participatie en we hebben in Groningen belangrijke stappen gezet. Maar, we zijn er nog lang niet en het optimaal gebruik maken van de kennisbron die inwoners vormen, dat is een weg vol obstakels. 

We moeten anticiperen op het feit dat we de komende jaren te maken hebben met een maatschappij die er anders uitziet. Het is belangrijk dat onze ambtenaren in staat zijn om in die nieuwe situatie op een goede manier verbinding te leggen met inwoners en we horen graag van het college hoe zij van plan is hiervoor te zorgen.

Deze week openbaarden de politieke partijen in de gemeenteraad hun ‘visie’ voor 2021. Louis Koppel kijkt namens GroenLinks ook verder. Want er is geen tijd meer voor smoezen en uitvluchten. Het is de hoogste tijd voor resultaat!

Louis Koppel: “Het leven staat door de coronacrisis voor heel veel mensen op zijn kop. Van reusachtige inspanningen tot kleine aanpassingen, er wordt veel van iedereen gevraagd. In de zorg, in de horeca, in het onderwijs, in het bedrijfsleven.

Maar we hebben ook gezien hoe iedereen de schouders eronder zet. Met inventiviteit,  hard werken, financiële steun en vertrouwen zijn snel essentiële keuzes voor leven en gezondheid gemaakt. Het kán dus! Ook in Noordwijk.

GroenLinks Noordwijk vindt dat het nú het moment is om die lijn door te trekken. Schud partijpolitieke deelbelangen af. Vervang getreuzel en gebrek aan besluitvaardigheid door daadkracht. Het zal inspanningen van ons allemaal kosten. Maar deze crisis leert ons, overal ter wereld, dat ‘de dingen op zijn beloop laten’ rampzalige gevolgen heeft. Dat blijken harde lessen.

Met alle kennis en wetenschap van nu kan niemand in de toekomst beweren dat we ons hebben laten overrompelen door de gevolgen van  klimaatverandering, groeiende ongelijkheid en voortwoekerend woningtekort.

GroenLinks Noordwijk kiest voor de toekomst! Noordwijk, doe mee!" 

Inwoners staan recht tegenover elkaar in het dossier Geelkerkenkamp. Er lopen bezwaarprocedures, er is een petitie van omwonenden aan de gemeente aangeboden. Er wordt ons soms gevraagd 'Wat doet GroenLinks hieraan?' Raadslid Marlies de Groot licht toe wat de rol van de fractie in dit stadium is en op welke manier wij eraan werken om vergelijkbare situaties in de toekomst te voorkomen.

Geelkerkenkamp Binnenkort wordt het bezwaar van omwonenden en 5 Dorpen in ‘t Groen de aarden wal bij de Geelkerkenkamp behandeld door de commissie voor bezwaar en beroep. De verhoging van het landschap heeft veel los gemaakt bij veel mensen, zij hebben een petitie ingediend tegen de wal en de geplaatste hekken en bezwaar ingesteld. Het gaat hier eigenlijk om de beslissing van het college om niet te handhaven: deze aarden wal mag blijven.

Als politiek is het nu, in dit stadium waarin de rechter zich gaat buigen over deze kwestie, niet goed om hierover uitspraken te doen, tenminste zo vinden we dat als GroenLinksfractie. We zien en horen de geluiden vanuit de Oosterbeekse samenleving, we stellen vragen als het nuttig is en volgen de ontwikkelingen op de voet.  

Draagvlak Welke rol hoort het bestuur (College) en de politiek (de Raad) van een gemeente hierin te hebben? Dit is een vraag waar op dit moment ook onze rekenkamercommssie zich over buigt. Bij vergunningsaanvragen voor bouwprojecten loopt het niet altijd even soepel. Dat een gemeente een initiatiefnemer altijd zou moeten faciliteren om een project van de grond te krijgen stuit op maatschappelijke weerstand. Ook in de aankomende Omgevingswet wordt dit onderkend en wordt gevraagd van een ontwikkelaar om aan te tonen dat er onderzoek is gedaan naar draagvlak.  

Gelijk speelveld Wij als GroenLinks zijn een voorstander van een gelijk speelveld; zowel initiatiefnemer als belanghebbenden worden door het gemeentelijk bestuur zoveel mogelijk gelijk behandeld. Een initiatiefnemer moet ook laten zien dat belanghebbenden geïnformeerd zijn, hun bezwaren hebben kunnen uiten en dat daarop gereageerd is. De gemeente heeft hier wat ons betreft een rol als regisseur en toezichthouder op het proces.

 

Ombudspersoon Maar we weten ook dat niet iedereen zo is dat hij of zij gelijk klaar staat (of klaar kan staan) met zijn inzichten en zijn mening. Soms blijkt pas achteraf dat iemand in het proces niet goed mee heeft kunnen doen en wel de negatieve gevolgen van iets ondervindt. Zonder dat diegene dan een juridische weg moet bewandelen, zou het fijn zijn als je ergens je verhaal kan doen. We hebben afgesproken dat onze gemeente een ombudspersoon krijgt. Iemand (of een onafhankelijke instantie) waar je je als inwoner toe kan wenden, en waar wij als politiek, als bestuur en als ambtenaren van kunnen leren.

Wethouder Visser van de gemeente Nijmegen heeft op donderdag 18 juni aan de Vrijwilligerscentrale Nijmegen een prachtige bos bloemen overhandigd. De gemeente Nijmegen wil hiermee haar dank en waardering laten blijken aan alle Nijmeegse vrijwilligers in coronatijd.

Wethouder Visser: ”Ook op vrijwilligers heeft corona een grote impact. Het vraagt veel van hun creativiteit en inventiviteit. Ze doen belangrijk werk in onze stad. Ook zijn er vrijwilligers die vanwege corona geen vrijwilligerswerk meer konden doen. Ook hen wil ik graag een hart onder de riem steken. Deze bos bloemen staat symbool voor onze dank en waardering voor de 68000 vrijwilligers die we in Nijmegen hebben!”

De wethouder vertelt dat de gemeente Nijmegen soepel omgaat met de subsidievoorwaarden om de organisaties die werken met vrijwilligers de ruimte te geven om te doen wat nodig is om hun vrijwilligers te behouden.

Raadslid Jeanine Brummel-Ahlaloum, aanwezig bij het bezoek van wethouder Visser, is erg blij met deze dank en waardering van de gemeente Nijmegen voor vrijwilligers. Er is volgens haar veel aandacht voor professionals en organisaties in coronatijd. Vrijwilligers mogen niet vergeten worden, ze verdienen ook aandacht en waardering. Ze zou het mooi vinden als organisaties die met vrijwilligers werken ook zelf een gebaar van waardering geven aan hun vrijwilligers. Daarbij is het volgens haar ook belangrijk om te kijken naar vrijwilligersvergoedingen:

“GroenLinks kreeg signalen dat Nijmeegse vrijwilligers met een laag inkomen financieel in de problemen dreigden te komen door het wegvallen van hun vaste vrijwilligersvergoeding als gevolg van de coronamaatregelen. Het gaat om vrijwilligers die vaak al langer geen werk hebben en dankzij een maandelijkse vrijwilligersvergoeding zichzelf net uit de schulden wisten te houden. Deze vrijwilligers zullen - veelal uit bescheidenheid  of schaamte- niet zo snel individueel aan de bel trekken. Het zou hen erg helpen als de vrijwilligersvergoeding kan worden doorbetaald. Het is belangrijk dat organisaties die met vrijwilligers werken zich hiervan bewust zijn."

Bekijk hier de boodschap van wethouder Visser.