Poliflw

Voorzitter. Het is 17 oktober 2019. Weliswaar pas de eerste raadsvergadering en daarmee vuurdoop voor onze waarnemend burgemeester Remkes in onze raad, maar inmiddels de 288

dag voor Scheveningers die nog altijd op een schadevergoeding van de gemeente wachten. Ik kan daar eerlijk gezegd niet bij.

Voorzitter, ik kan daar niet bij als ik denk aan al die Scheveningers die de herinnering aan die rampzalige nacht het liefst zo ver mogelijk wegdrukken.  Ik denk aan het verhaal van een mevrouw, die vertelde: “Overal waar ik keek kwam er vuur naar beneden. We hebben geluk gehad dat niet het hele dorp in de fik is gegaan.” Hoe zij op een normale manier naar de komende jaarwisseling toe kan leven, weet ze nog niet. De afgelopen maanden vond ze nog elke dag vuurkooltjes in haar tuin. 17.000 euro aan schade had deze Scheveningse, die gelukkig geheel werd vergoed door haar verzekeraar. Maar, voorzitter, haar buren hadden minder geluk. Die moesten vijf maanden hun huis uit, omdat het onbewoonbaar was geworden door de vonkenregen. Ongevraagd kwamen ze plotsklaps op straat te staan. Haar buurvrouw lukte het sinds de ingrijpende nacht niet meer om aan het werk te gaan. En daar bovenop hadden ze maar liefst 50.000 euro schade, waarvan tot op heden slechts een deel vergoed is. Voorzitter, dat gun je toch niemand? Hoe heeft het dan zo ver kunnen komen?!

In januari heb ik het college in deze zaal dringend op het hart gedrukt: laat geen vacuüm ontstaan tussen verzekeraars en de gemeente; wees ruimhartig; ga niet tegenover, maar náást de getroffen Scheveningers staan. En het college zou ruimhartig met schrijnende gevallen omgaan. Maar, zo vraag ik me af, wat is volgens het college eigenlijk de definitie van een schrijnend geval? Blijkbaar was niet meer in staat zijn te werken, vijf maanden je huis uit en 50.000 euro aan schade nog geen schrijnend geval. Voorzitter, dat is niet uit te leggen en komt voort uit de afwachtende en daarmee lakse houding van het college en de gemeente sinds die nacht van de vlammende vuurstapels, vlagen vliegvuur en vurige vonkenregens.

In januari wilde het college wachten tot de Onderzoeksraad duiding had gegeven over de aansprakelijkheid, pas dan zou de gemeente daadwerkelijk gaan vergoeden als mensen geen claim bij hun verzekeraar konden indienen. De Onderzoeksraad heeft echter geen onderzoek gedaan naar aansprakelijkheid, dat wist het college drommels goed. Enfin, nu het messcherpe OvV-rapport er dan ligt, past het het college heel duidelijk en ondubbelzinnig tegen deze gedupeerde Scheveningers te zeggen en te laten zien: wij zijn er voor jullie.

Om dat aan te moedigen een motie met als dictum:

verzoekt het college:

zo snel mogelijk alsnog een schadevergoeding aan getroffen bewoners die nog niet (volledig) zijn schadeloos gesteld uit te keren en daarbij de menselijke maat te hanteren;

gedupeerden die weliswaar schade kunnen verhalen bij hun verzekeraar, maar wel kosten hebben als gevolg van eigen risico en verminderde no-claimkorting, tegemoet te komen en deze kosten te compenseren,

En deze motie is mede ondertekend door collega Wijsmuller, Barker en Koster.

Geen gedoogcultuur meer

Voorzitter, uit het rapport van de Onderzoeksraad werd ook duidelijk hoe rampzalig de gevolgen zijn van het eindeloze gedogen, dat pappen en nathouden door de gemeente. Dat was niets anders dan spelen met vuur. De gemeente heeft “nooit echt grip gekregen op het proces”, zo schrijft de Onderzoeksraad eufemistisch. Dijsselbloem zei het wat minder cryptisch: “Als de bouwers van de vreugdevuren jaar na jaar de indruk krijgen dat de afspraken niet worden gehandhaafd, dan geef je het signaal af dat de deur wagenwijd openstaat om je gang maar te gaan.” Dit is volgens hem de ‘oerzonde’ van Haagse bestuurders geweest. De gemeente dacht met gedogen de situatie veiliger te maken, maar het tegendeel bleek het geval. Het merendeel van de bouwers had geen benul van de gemaakte afspraken. Een nietszeggend convenant leidde tot niets anders dan schijnveiligheid.

Voorzitter, dit zijn harde constateringen. Laten we daar dan ook harde conclusies aan verbinden. Ik ben helemaal klaar met dat pappen en nathouden. Om maar de lieve vrede te bewaren, heeft de gemeente, heeft de toenmalige burgemeester verzaakt in te grijpen op momenten dat dit meer dan nodig was. “Een overheid die steeds weer de lieve vrede vooropstelt, loopt echter het risico dat de brutaalsten daar rekening mee gaan houden, ten koste van - kwetsbare - medeburgers”, zo verwoordde Aukje van Roessel het treffend in de Groene Amsterdammer.[1]

En dat mag niet gebeuren, voorzitter, dat medeburgers de dupe worden van een gemeente die liever gedoogt dan ingrijpt. De ChristenUnie/SGP pleit daarom niet alleen voor gezaghebbend doorpakken bij toezicht en handhaving op alle Haagse evenementen en activiteiten, wij willen ook dat goed in beeld wordt gebracht hoe ver de gedoogcultuur eigenlijk in het Haags gemeentebeleid is doorgedrongen, zodat we daar een einde aan kunnen maken.

Daarom een motie met als dictum:

verzoekt het college:

alle evenementen en activiteiten, die op gemeentelijk niveau min of meer gedoogd worden, en toezicht en handhaving daarop tegen het licht te houden, daarbij aan te geven welke beweegredenen onder deze houding ten grondslag liggen en de raad daarover te rapporteren,

Deze motie dien ik samen in met collega Barker en Koster.

Uitwerking aanbevelingen

Voorzitter, de Onderzoeksraad is duidelijk geweest: het had de afgelopen jaarwisseling totaal anders gemoeten. Het college herkent en erkent de kritiek van de Onderzoeksraad en heeft de aanbevelingen, bijna traditiegetrouw, overgenomen.

Maar voorzitter, de aanbevelingen en dus ook het overnemen daarvan laten nog de nodige ruimte voor concretisering en uitwerking. Het is zaak daar als raad en stad snel meer duidelijkheid over te hebben. Bovendien worden er geen specifieke aanbevelingen gedaan wat betreft het volgen van bijvoorbeeld Arbo- en milieuwetgeving. En dat lijkt me wel op zijn plaats, want één ding was wel duidelijk de afgelopen jaren: zoals aan de vuurstapels werd gebouwd, zo gebeurt dat niet op willekeurig welke bouwplaats dan ook in onze stad. Daarom de motie met als dictum:

Verzoekt het college:

-een uitwerking van de verschillende overgenomen aanbevelingen schriftelijk aan de raad te doen toekomen, waarbij in ieder geval de concrete vergunningsvoorwaarden, het uitgewerkte handhavingsplan en de strikte rolverdeling, waaruit duidelijk wordt welke rol de gemeente op welk moment aanneemt, duidelijk worden;

-hierbij ook aandacht te besteden aan andere wet- en regelgeving, zoals Arbo- en milieuwetgeving

Samen met collega Barker, Wijsmuller, De Graaf en Koster.

Betrekken brandweer

Voorzitter, uit het rapport bleek dat de brandweer onvoldoende betrokken was bij de voorbereiding van de vreugdevuren.

Daarom samen met collega Barker, Mahmood en Koster een motie met als dictum:

verzoekt het college voortaan bij alle vergunningaanvragen van evenementen, waarbij vuur(werk) een belangrijke rol speelt, advies in te winnen bij politie en brandweer alvorens de vergunning te verlenen.

Ten slotte

Voorzitter, ik kan mij de eerste jaarwisselingen als Hagenaar in wording nog levendig herinneren. Van de oorverdovende herrie en rook op het Lorentzplein tot de vele vuurtjes en vuren in de buurt van het Soestdijkseplein, waar ik een jaar later woonde. En dan te bedenken dat het in vroeger jaren nog veel en veel erger was, zoals de Onderzoeksraad onderkoeld, maar treffend beschrijft. Alleen al tegen die achtergrond, maar ook gewoon omdat het in principe een mooie traditie is, wil mijn fractie vandaag geen streep zetten door de vreugdevuren op het Scheveningse Noorderstrand en Duindorpse Zuiderstrand. Ik ben voor het in stand houden van deze traditie, maar dan wel veilig, vakkundig en verantwoord. Ziet de burgemeester dat ook zo? En klopt het dat gisteren de vergunningsaanvraag vanuit Scheveningen is binnengekomen? Hoe gaat de burgemeester deze aanvraag beoordelen, op basis van welke criteria en hoe welwillend of afhoudend treedt hij de aanvragers tegemoet? Hoe proactief betrekt hij bewoners? En als hij tot een positief oordeel komt, zijn de gemeente, de brandweer en de politie er dan klaar voor? Enfin, mijn collega’s hebben deze en andere vragen ook al gesteld. Daar sluit ik me graag bij aan.

Ik zie uit naar de beantwoording van de burgemeester in eerste termijn en wens de burgemeester, de brandweer en andere betrokkenen sowieso veel wijsheid en daadkracht, van het beoordelen van de vergunningsaanvraag tot het uiteindelijke besluit om de vuurstapel wel of niet - dat kan nadrukkelijk ook - aan te steken.

Voorzitter, we hopen immers vurig dat de komende jaarwisseling voor alle Scheveningers, Duindorpers en andere stadgenoten in tegenstelling tot afgelopen jaarwisseling wel veel vreugde brengt!

Betrek politie en brandweer bij vergunningen.pdf

Concrete uitwerking aanbevelingen OvV-rapport.pdf

Tegemoetkomen gedupeerden vreugdevuur.pdf

Door Simon Brouwer op 7 oktober 2019 om 12:00

In de afgelopen twee weken bezocht de fracties verschillende locaties in Woerden, waar een brug over de Rijn zou kunnen komen. Na deze fietstocht, lieten woordvoerders Simon en Eric zich informeren door enkele deskundigen.

Rondom verkeer heeft vrijwel iedereen een mening. We willen zo snel mogelijk van A naar B, en liefst op een comfortabele manier. Recent hebben Eric en Simon (als woordvoerders verkeer) zich laten voorlichten door de deskundigen van de werkgroep die ook aan de verkeersvisie hebben meegewerkt. Het was een zeer nuttige bijeenkomst, waarin we – voor het conceptrapport over de brug Woerden-West uitkomt – al konden voorbereiden. Onze visie sluit erg aan bij hoe de deskundigen hier ook naar kijken: een verbinding over de Rijn is wenselijk, maar laten we daarbij het doel niet uit het oog verliezen. Dat doel is wat ons betreft niet per sé een Westelijke Randweg, maar een oplossing van de verkeersproblematiek in Woerden (met name Rembrandtlaan, Boerendijk en Jozef Israëlslaan). Wat ons vooral aansprak is de aanpak om van groot naar klein te werken, dus:

- Eerst bepalen waar Woerden naar toe gaat ontwikkelen (een gemeente die doorgroeit naar 60.000 inwoners of een veel grotere ambitie naar wellicht 100.000 inwoners);

- Daarna kijken waar de benodigde functies dienen te komen (denk aan de broodnodige schuifruimte voor Woerdense bedrijven);

- Pas dan kijken naar de infrastructuur.

Concreet voorbeeld van één van de aanwezigen; een weg voorbij de waterzuivering zonder een Westelijke Randweg is een weg naar niets en dus weggegooid geld.

Op dit moment wordt er hard gewerkt aan het kruispunt bij het Vinkje, dit zorgt best voor overlast, maar is in onze ogen ook een opmaat naar een robuuster netwerk. De opening van de Zuidelijke Randweg in 2018 lijkt al voor een betere doorstroming te zorgen en met deze maatregelen rondom de Waardsebaan is de verwachting dat dit nog verder verbeterd.

Ondanks dat de risico’s bekend waren, kozen de burgemeester en haar adviseurs ervoor niet in  te grijpen, met dit dramatische inferno als gevolg. Grinwis: “Dat reken ik de burgemeester aan. Na de jaarwisseling ’17-’18 gaf ze zelf al aan dat ‘we op het uiterste zitten van wat op een verantwoorde manier mogelijk is.’ Maar in plaats van zeer heldere afspraken te maken en extra daadkrachtig op te treden, toonde ze zich in aanloop naar de afgelopen jaarwisseling veel te toegeeflijk en zag ze af van handhaving toen de regels fors werden overtreden. De handelwijze van de burgemeester voor en na de jaarwisseling heeft vanzelfsprekend niet bijgedragen aan het vertrouwen in de burgemeester. Dat zal ze moeten herwinnen in het debat dat we volgende week als raad met haar voeren.”

De afgelopen jaarwisseling heeft laten zien wat er gebeurt als de gemeente niet ingrijpt. Grinwis: “De tragedie van de vuurstapels laat andermaal zien dat de gedoogcultuur volstrekt is doorgeslagen. Ik ben he-le-maal klaar met het oneindige pappen en nathouden en een cultuur waarin brutalen de halve wereld lijken te hebben. Het stadsbestuur moet grenzen durven stellen, en – nog belangrijker – deze grenzen bewaken met krachtige handhaving. Ik gun elke inwoner van Den Haag een prachtig oud en nieuw. Ik gun de vreugdevuurbouwer zijn traditie, maar ik gun ook de Scheveninger de zekerheid van een veilig oud en nieuw zonder vonkenregen op hun dak. We moeten duidelijke voorwaarden stellen, ze vastleggen in vergunningen en deze als overheid handhaven. Het is toch te zot voor woorden dat elders in het land een vergunning nodig is voor een klein paasvuur, maar men hier zonder handhaafbare regels een brandstapel van wereldrecordhoogte mag bouwen?”

Al eerder uitte Grinwis zijn verontwaardiging over het continue gedraai en het gejokkebrok door de burgemeester. “Een interne evaluatie was nooit haar bedoeling geweest, zo drukte ze ons in januari op het hart, en ik gaf haar welwillend het voordeel van de twijfel. Extra pijnlijk was dan ook de waarheid die in februari boven tafel kwam: hoewel anders geadviseerd, koos de burgemeester wel degelijk in eerste instantie voor een interne evaluatie. En terwijl uit alle macht hier in het IJspaleis werd geprobeerd een verhaal dat krom is recht te breien, konden en kunnen veel Scheveningers nog stééds fluiten naar een schadevergoeding. Waar blijft de solidariteit? Waar blijft de uitgestoken hand? Burgers die op de overheid moeten kunnen rekenen, zeker na zo’n vuurzee en vliegvuur, staan nog steeds in de kou. Dat vind ik niet acceptabel.”

Voorzitter. Wat gisteren begon als een prachtige dag - ik denk aan al die trekkers die dwars door onze stad opstoomden naar het Malieveld voor het grootste boerenprotest in tientallen jaren - veranderde plotsklaps in een inktzwarte dag. Een bizarre dag. Een dramatische dag.

Dramatisch voor onze stad, de stad van vrede en recht, waarbij onkreukbaarheid, betrouwbaarheid en transparantie als eerste te binnen moeten schieten. Geen louche sponsordeals, geen corrupte vergunningspraktijken, geen regel-politiek, of beter gezegd ritsel-politiek, waarbij individuele belangen en wederdiensten belangrijker zijn dan degelijk en integer beleid.

Dramatisch voor ons stadsbestuur, waar gisteren de facto en nu formeel in één klap een einde aan kwam en komt. De bom die al die tijd onder het college bleek te liggen en gisteren door het OM werd geactiveerd, is vanmiddag tot ontploffing gebracht. De coalitie die gisterochtend even voor 7 uur nog bestond, is niet meer.

Dramatisch ook voor de wethouders De Mos en Guernaoui en alle collega’s van Groep de Mos. Hun levenswerk stortte in. Maar voorzitter, ik waak ervoor om de rollen van dader en slachtoffer om te draaien. Want het zijn niet zó maar verdenkingen van het Openbaar Ministerie.

Ik was en ben dan ook not amused over de reactie van de grootste raadsfractie op de actie van het OM. Waar deemoed past, kiezen deze politici ervoor om op Trumpiaanse wijze de tegenaanval in te zetten. Waar terughoudendheid op z’n plaats is, gaan ze er met gestrekt been in. Maar voorzitter, we leven niet in het land van Trump, we leven in een democratische rechtsstaat. In een land van minderheden, waar we altijd moeten samenwerken. En wat mij betreft ook in een land waar we een broertje dood hebben aan verdachten of daders die van zichzelf slachtoffers maken, waarbij collega Dubbelaar ook nog eens een juridisch proces verwart met de politieke realiteit. Het kan immers niet zo zijn dat onze stad bestuurd wordt door een college waar ook maar een zweem van twijfel rondom zijn integriteit heen hangt.

Voorzitter, de gisteren ontstane situatie is niet alleen ernstig, maar vraagt ook om reflectie. Hoe kan het dat je elkaar bij de formatie in twee sessies urenlang uit en te na doorzaagt over partijfinanciering, integriteit en over de relatie met ondernemers en sponsoren - en je precies weet waar het pijnpunt zit, namelijk bij nachtontheffingen - en je vervolgens een besluit als dit als college en coalitie zomaar tussen neus en lippen laat passeren? Hier past bezinning, juist ook vanavond. Als de integriteitsnieren van De Mos tijdens de formatie zo zijn beproefd, waarom is er dan niet zorgvuldig meegekeken door de andere wethouders en waarom heeft de burgemeester bijna achteloos getekend voor het besluit nachtontheffingen? Graag haar reactie.

En als het vernieuwde college straks aantreedt, neem ik aan dat er dan wél een integriteitstoets bij elke wethouder plaatsvindt, zoals dat in verreweg de meeste andere gemeenten ook gebeurt!?

En nu we toch aan het vooruitkijken zijn: onze stad staat voor grote opgaven op het gebied van woningbouw, mobiliteits- en energietransitie. Er ligt een begroting met een dekking van het structurele tekort van € 70 miljoen, die niet op het applaus van de oppositie kan rekenen. Er is kortom grote behoefte aan een stabiel vernieuwd stadsbestuur dat vruchtbaar kan samenwerken met de meerderheid van de raad.

Ik doe daarom een beroep op mijn collega’s om de stad snel weer bestuurbaar te maken. Om samen de mouwen op te stropen, snel tot nieuwe afspraken te komen, zodat we dóór kunnen. En ik doe de oproep aan de wethouders van Groep de Mos alsnog op te stappen en aan de raadsleden van Groep de Mos om per heden geen deel meer uit te maken van de Haagse coalitie, hoe zuur ook. En zo niet, dan zit er niets anders op dan de al ingediende motie van wantrouwen tegen de twee verdachte wethouders te steunen.

Voorzitter, nog één punt moet me van het hart. Wat gisteren gebeurd is, heeft ook veel ambtenaren diep geraakt. Ik wil het college daarom oproepen tot goede zorgen voor hen en vragen om medewerkers van de gemeente nog eens uit te nodigen hun hart te luchten bij een vertrouwenspersoon, mochten zij dat willen. Mijn fractie wil niet dat er iemand met gewetensnood op het stadhuis rondloopt, bijvoorbeeld vanwege politieke opdrachten die hij of zij kreeg!

Voorzitter, ten slotte, vaak lijkt het alsof brutale mensen de halve wereld hebben. Of het nou gaat om bouwers van een vreugdevuur dat steeds groter moet, om drugsbaronnen die zich koningen van de onderwereld wanen, of om ondernemers die op onoorbare wijze vergunningen proberen te bemachtigen. Het is aan ons, gemeenteraad en college, het tegendeel te bewijzen.

Het is namelijk zo belangrijk dat wij allemaal integer en betrouwbaar zijn, mensen uit één stuk. Want zoals de Spreuken-dichter het zo mooi zegt: “Wie onberispelijk leeft, gaat een veilige weg, wie op kronkelpaden gaat, wordt ontmaskerd.”

Afgelopen besluitvormende vergadering (26/9) stond het vergaderschema voor het jaar 2020 geagendeerd. Dat is een gebruikelijk verschijnsel en komt ieder jaar aan de orde. Echter, dit jaar was er door de partijen Gemeentebelangen en Progressief Pijnacker-Nootdorp (PPN) een amendement op afgevuurd. Niet gebruikelijk, want ieder jaar wordt zonder slag of stoot het schema dat al eerder zorgvuldig is doorgesproken in de agendacommissie, aangenomen. Wat is dan het probleem van deze beide partijen? De op het schema genoemde niet-officiële christelijke feestdagen dienden te worden geschrapt. Deze dagen als: bid en dankdag, witte donderdag, Allerheiligen en Allerzielen horen er niet meer op thuis, zo werd gesteld. De dagen die al van ouds (zeker bid- en dankdag) in Pijnacker-Nootdorp vergader-loos worden gehouden, hebben we toch maar verdedigd om te handhaven op het schema. Wonderwel was er niet 1 partij voorstander om af te voeren. Waarvan acte. Over bidden en danken gesproken...

Maandag 16 september, vroeg in de ochtend, werd ik gewaar dat de Seniorenpartij uit de coalitie was gestapt, door een mailtje van een lokale journalist om een reactie. Donderdagavond  vernam ik dat de overgebleven coalitiegenoten hadden besloten met z'n drieën verder te gaan, via een persbericht.

Dat was het dan, alsof het een onbetekenend detail in de gemeentepolitiek is, dat één van de vier coalitiepartijen, nota bene de grote winnaar van de verkiezingen, met - overdrachtelijk - slaande deuren de coalitie uitstapt. Geen lijmpoging, geen consultatie van andere partijen, geen overleg over een eventueel andere deelnemer. Maar ook geen openbaar debat over de ontstane situatie. De ChristenUnie-SGP vindt dat niet gepast. Vandaar ons verzoek voor een interpellatie.

Wij hebben daarbij de volgende vragen.

1) De Seniorenpartij heeft in haar persbericht forse beschuldigingen geuit, met name aan het adres van het CDA en de RVB, maar ons is de motivatie en onderbouwing niet duidelijk. Kan de Seniorenpartij daar toch wat meer duiding op geven.

2) We hebben de indruk dat het al langer niet boterde in de coalitie. Welke acties hebben de overige coalitiepartijen (en met name het CDA als grootste fractie) ondernomen om dit vertrek uit de coalitie te voorkomen?

3) in dat licht ook: in hoeverre hadden de coalitiegenoten feitelijk van de Seniorenpartij dan wel haar wethouder mevrouw Becker al afscheid genomen gezien de uitspraken van VVD-raadslid Van Olden in de commissie van woensdag 11 september over gebrek aan "Leiderschap". Wij kregen eerlijk gezegd wel een naar deja-vu gevoel op grond van onze ervaringen in 2013 en 2016 met coalitiegenoten in deze gemeente.

4) Wat heeft de huidige coalitiepartijen bewogen geen enkel overleg met ander fracties te voeren over die situatie dan wel geen andere fractie te benaderen over eventuele deelname aan de coalitie ter vervanging van de Seniorenpartij? Daarbij is het overigens interessant dat deze partijen op donderdag de 19e een persverklaring hebben gegeven, maar dat de bijlage met de nieuwe portefeuilleverdeling kennelijk twee dagen eerder al gereed was (gedateerd 17 september).

5) Welke motivatie heeft het college dan wel de coalitie ten aanzien van de herverdeling van de portefeuilles. Het valt ons bijvoorbeeld op dat "kunst en cultuur" enerzijds en "erfgoed" anderzijds nu bij twee verschillende portefeuillehouders terecht is gekomen. Saillant omdat onder andere D66 in de commissie bij de behandeling van de Kunst- en cultuurnota (ook van mevrouw Becker) nog sterk bepleitte Erfgoed er maar uit te schrappen.

Aanvullend werden door RVB (mede namens Lijst 8 Kernen) en PvdA/GroenLinks nog vragen gesteld over de status van het coalitieakkoord en waarom de coalitie denkt het nu wel met drie wethouders af te kunnen.

Vanuit de Seniorenpartij werd aangegeven dat per abuis en in de haast een verkeerd persbericht was uitgestuurd waardoor er onnodige verwarring was ontstaan over de rol van onder andere D66 en RVB. De heer Luijben maakte daar excuses voor, maar gaf wel een uitleg hoe men tot de keuze is gekomen om uit de coalitie te stappen. Dat had vooral te maken met de bejegening van mevrouw Becker door zowel oppositie als coalitiepartijen.

Vanuit de coalitie gaf de raadslid Rouwenhorst een (naar ons oordeel nogal nietszeggende) reactie op de vragen. Refererend aan de goede sfeer en samenwerking tussen de drie overige partijen, wens tot snelle besluiten en geen bereidheid bij de Seniorenpartij tot overleg (wat de heer Luijben bevestigde) verdedigde hij het ontbreken van overleg met andere fracties en keuzes die verder gemaakt zijn. Wim Stam heeft in een afrondende reactie (het recht van de interpellant) aangegeven de reactie op onderdelen ongeloofwaardig te vinden en het vermoeden te hebben, dat de drie huidige coalitiepartijen al langer hierop voorbereid waren.

Artikel 38 (Reglement van Orde van de gemeenteraad De Ronde Venen) Interpellatie

1. Het verzoek tot het houden van een interpellatie wordt, behoudens in naar het oordeel van de voorzitter spoedeisende gevallen, ten minste 48 uur voor de aanvang van de vergadering schriftelijk bij de voorzitter ingediend. Het verzoek bevat een duidelijke omschrijving van het onderwerp waarover inlichtingen worden verlangd alsmede de te stellen vragen.

2. De voorzitter brengt de inhoud van het verzoek zo spoedig mogelijk ter kennis van de overige leden van de raad en de wethouders. Bij de vaststelling van de agenda van de eerstvolgende vergadering na indiening van het verzoek wordt het verzoek in stemming gebracht. De raad bepaalt op welk tijdstip tijdens de vergadering de interpellatie zal worden gehouden.

3. De interpellant voert niet meer dan tweemaal het woord, de overige leden van de raad, de burgemeester en de wethouders niet meer dan eenmaal, tenzij de raad hen hiertoe verlof geeft.

We mogen ons gelukkig prijzen, dat we in een gunstige arbeidsregio wonen, wat zonder meer invloed heeft op het relatief lage aantal uitkeringsgerechtigden. We zien dat ook in het overschot van de BUIG-gelden, de vergoeding van het rijk voor de uitkering van de bijstand. We houden daar structureel ca 6 ton per jaar aan over. Het college wil de komende jaren 1 ton per jaar hiervan overhevelen naar extra reintegratie-aanpak. Naar ons oordeel is dat nog wat zuinig, maar voor het moment laten we het daarbij. Want iedere inwoner die we aan werk kunnen helpen, is niet alleen fijn voor die inwoner, maar ook voor de gemeentelijke portemonnee.

Over de hele linie kan de ChristenUnie-SGP de voorgelegde koers steunen. Maar op een aantal punten wil ik toch een accent leggen voor een verdere aanscherping.

Terecht spreekt het voorstel meerdere keren van de mismatch tussen vraag en aanbod. Maar als het om maatregelen gaat, vinden wij de koers daar erg vaag over. U heeft het over "in nauwe samenwerking met werkgevers versterken van de arbeidsmarktpositie van de doelgroep", maar nergens lezen we "Hoe" m.u.v. iets over de studiekeuze van jongeren wat geheel buiten de gemeente om gaat? Kennis, competenties en vaardigheden vergroten bijvoorbeeld via omscholing, zou wat ons betreft de aanpak zijn, maar we lezen daar niets over. Waarom hier niet een concreet programma van gemaakt met cofinanciering van diverse partijen (gemeente, werkgevers en werknemers) en gebruikmakend van subsidies?

Uit de Rapportage Participatie blijkt dat er nog een behoorlijke groep mensen is die na 3 of 6 maanden opnieuw instromen. Over de afgelopen twee jaar is die terugval bijna 20%. Dat vinden wij best veel. Een analyse naar oorzaken hiervan en hoe we de uitstroom effectiever kunnen maken, lijkt ons verstandig. Kan de wethouder dat toezeggen?

U geeft aan de instroom te willen stabiliseren (waarom eigenlijk niet verlagen?) en in te willen zetten op preventie. Dan verbaast het ons dat u er kennelijk genoegen mee neemt pas 3 maanden voordat iemand de bijstand instroomt (dus na ruim 1,5 jaar werkloosheid) geïnformeerd te worden. Waarom niet een veel actievere samenwerking met het UWV dan wel actiever mensen op te roepen zo snel mogelijk na het werkloos worden ook met het werkcentrum contact op te nemen?

Tot slot nog bijzondere aandacht voor statushouders. De ervaring leert, dat zij toch wat extra begeleiding nodig hebben, omdat cultuurverschillen een succesvolle re-integratie in de weg kunnen staan. Dus niet alleen taal, maar ook gebruiken kunnen tot misverstanden leiden. Bij een gesprek op het werkcentrum zal de statushouder wellicht al snel zeggen, dat hij het begrijpt omdat hij niet onbeleefd of dom over wil komen. We hopen dat het werkcentrum daar alert op is. Ook vinden wij het belangrijk dat qua werk zo veel mogelijk wordt aangesloten bij de werkervaring uit het land van herkomst. Waarom iemand naar een baan helpen die totaal niet aansluit bij wat iemand in zijn/haar thuisland deed? Dat leidt misschien wel tot snelle successen, maar niet duurzaam en het demotiveert. En we verspillen menselijk kapitaal en talent. Ook daar zou ik nog wel een reactie van de wethouder op willen horen.

Ondanks dat we niet echt tevreden waren met de beantwoording van het college hebben we het voorstel wel gesteund omdat er ook veel goede dingen in de participatiekoers zitten. Het amendement en de motie van PcdA/GroenLinks samen met RVB hebben we niet gesteund omdat we daar ten opzichte van het raadsvoorstel geen echte meerwaarde in zagen. Het raadsvoorstel is vervolgens aangenomen met alleen tegenstemmen van de RVB-raadsleden.

Sinds eind vorig jaar wordt de raad met regelmaat bijgepraat over de aanwezigheid van lood in onze bodem. Dit is in een ver verleden ontstaan door het opbrengen van huisvuil uit Amsterdam in onze polders (zogenaamde Toemaakdek). Deze discussie is ontstaan door de combinatie van twee factoren. Enerzijds een rapport van het RIVM uit 2015 over de mogelijk schadelijke invloed op de ontwikkeling van jonge kinderen bij een te hoog loodgehalte in de bodem en anderzijds het feit dat na 2021, bij de invoering van de Omgevingswet, de bodemsaneringsplicht van de provincie overgaat op de gemeente.

Met name dat laatste houdt een groot risico voor de gemeente in. Een bodemsanering is een zeer kostbare zaak, wat in de vele miljoenen kan lopen. De gemeente wil dat provincie en rijk ook na 2021 (financieel) mede aansprakelijk blijven voor een dergelijke - eventuele - sanering omdat zij in het verleden daar niets mee gedaan hebben. Ook niet na het RIVM rapport uit 2015. Inmiddels is een eerste verkennend onderzoek door een adviesbureau, in opdracht van de gemeente, gedaan en daar komen naar ons oordeel niet gelijk schrikbarende of verontrustende feiten uit naar voren. De aangetroffen waarden op de getoetste plekken blijken aanzienlijk lager te zijn dat vooraf werd verondersteld. Maar er volgt nog vervolgonderzoek.

Wel heeft het college, naar aanleiding van een motie van RVB, unaniem aangenomen in de raad van 21 februari jl, zowel provincie als rijk een brief geschreven over die aansprakelijkheid. Die brief werd behandeld in de Tweede Kamercommissie van 12 september jl.

Naar aanleiding van de mededeling van de wethouder hierover, hebben wij zowel de ChristenUnie- als de SGP-fractie in de Tweede Kamer hierover benaderd. In goed overleg en samenspraak tussen die fractie, onze lokale fractie, de wethouder en betrokken ambtenaar zijn de betreffende vragen aan de staatsecretaris geformuleerd.

We wachten nu de beantwoording van de staatsecretaris af.

Door Harm van der Wilt op 21 september 2019 om 21:45

Windmolens. Van alle technieken die voorhanden zijn om ons in de toekomst van duurzame energie te voorzien, is er niet een zoveel besproken als deze. Voor de één is het net een futuristische versie de beroemde molens die ooit onze polders droogmaalden, voor de ander is het een gruwel. Het is altijd goed om zelf eens een kijkje te nemen om tot een oordeel te komen. We waren dan ook erg blij dat onze collega’s van Progressief Woerden een uitje organiseerden naar een windmolenpark.

We zijn onderweg naar het windmolenpark in Nagele, vlakbij het vissersplaatsje Urk. Ondanks een verkeerde afslag naar Almere, met onze collega’s van verschillende fracties trouw in de achtervolging, worden we al snel welkom geheten door hele rijen windmolens. Grote molens, kleine molens, de meeste zijn ongeveer honderd meter hoog. Het was dan ook een imponerend beeld toen er plotseling vanachter een dijk, drie enorme windturbines opdoken van tweehonderd meter hoog. Met dat we verder de brug over reden, werden het er steeds meer.

We rijden verder en komen aan in het Wind Energy Experience Centre van Essent, van oorsprong een boerenbedrijf. Na een kopje koffie en een stroopwafel vertelt de projectmanager ons over het programma. Al snel volgt er een lesje windenergie van een van de medewerkers van Essent. Hij herinnert ons eraan dat de zaal waar we nu in zitten, vroeger nog de Zuiderzee was. “Het landschap zal altijd in verandering zijn.” Klinkt het. Druk met zijn armen gebarend, vertelt hij ons over de noodzaak van verduurzaming. Klimaat en het terugdringen van CO2 uitstoot blijven de voornaamste redenen, maar ook als de opwarming van de aarde ons koud laat, kunnen we onze landgenoten in Groningen, waar de beste man zelf vandaan komt, niet verder laten zakken. Ook gas en andere fossiele brandstoffen zullen uiteindelijk op raken. We zullen dus over moeten gaan op iets anders.

Daarom gaat alles flink op de schop. Het is de grootste verbouwing van Nederland sinds het aanleggen van de Flevopolder waar we zojuist zijn aangekomen. Het Rijk heeft vier technieken voor ogen als alternatief: zonne-energie, waterkracht, windenergie en biomassa (incl. biogas). Daar moeten we het mee doen. Dit zijn de vier technieken waar op tijd vergunningen voor kunnen worden verleend omdat ze bewezen en op grote schaal toepasbaar zijn. Want we hebben een gigantische hoeveelheid energie nodig.

Met waterkracht kunnen we op dit moment, zeker rondom Woerden, nog niet heel veel. Maar die andere drie zijn wel interessant. Boeren krijgen vaak genoeg al stront over hen heen, daar kun je veel beter biogas van maken. Zonnepanelen op daken, daar is vrijwel niemand op tegen en daar gaat iedereen lekker zelf over. Vooral doen trouwens. En als het thuis niet kan, vraag eens na of ’t zou kunnen op het dak van een kerk of ander groot gebouw in de buurt. Maar windmolens produceren veruit de meeste energie. Eén windmolen van 3 megawatt-uur van ongeveer 100-150 meter hoog, produceert evenveel stroom als 20 voetbalvelden aan zonnepanelen. Genoeg voor zo'n 2200 huishoudens. De turbines van 200 meter hoog, die we onderweg tegenkwamen en we straks tijdens de rondleiding zullen bezoeken, produceren maximaal zelfs twee keer zo veel (7.5mwh). Dat is dan toch wel even van een andere orde. Wanneer we allemaal in de toekomst elektrisch gaan rijden, hebben we zelfs nog meer stroom nodig. Huishoudens zijn bovendien niet eens de grootste verbruikers. We lijken daarom weinig keuze te hebben: de doelstellingen om C02 uitstoot terug te dringen, zijn niet haalbaar zonder windmolens. Op dit moment hebben we in heel Nederland voor zeven procent aan groene stroom. We zouden over vier maanden al op het dubbele moeten zitten om een beetje in de pas te lopen…

Niet dat we tijdens onze trip alleen maar te horen krijgen hoe geweldig windmolens zijn, verre van. Molens staan nog wel eens stil en hebben een rendement van 30 procent. Daarom zijn er ook veel van nodig: “ Als je energie wilt van een gascentrale, dan bel je ze op en dan wordt er op een knopje gedrukt en dan heb je energie. Maar de wind, die hebben we niet in de hand. Het kan te weinig of te veel waaien.” Legt de man van Essent uit, die later deze middag onze gids zal zijn. “Dus, als je kiest voor windenergie, dan moet je pakken wat je pakken kan.” Alleen windmolens op zee, dat is niet genoeg. Er volgt een dia waarom te zien in welke gebieden je het beste wind vangt. In het westen van Nederland, inclusief het Groene Hart, en langs de kust, is dat meer wind dan in het oosten.

We stappen opnieuw de auto in. We volgen onze gids naar het Schapenpad, waar we al snel zien waarom het pad zo heet. We rijden onze wollige vrienden voorbij en parkeren tussen twee windmolens in en het eerste wat opvalt: stilte. Complete stilte. Alleen als ik heel erg m’n best doe, hoor ik het zoeven van de wieken, maar het geluid wordt al snel overstemt door autoverkeer van een kilometer verderop, of de wind zelf. “Wat een herrie maken die dingen zeg!” Ik kon het niet laten maar iedereen lacht. Na enkele foto’s en een discussie tussen raadsleden onderling over hoe weinig geluid de molens maken, krijgen we onze helmen en vestjes aangereikt. We kijken uit over een aardappelveld en zien de schaduw van de molen bewegen. “Als slagschaduw voor u een probleem is, dan zijn daar ook oplossingen voor.” legde onze gids tijdens de presentatie al uit. Er zijn zonneparken in Nederland waar omwonenden middels een app aan kunnen geven dat zij last hebben van de slagschaduw en de beheerder de molens desnoods stil zet. Ook sensoren die de hoek van het zonlicht in de gaten houden zodat de molens bij lage zon stil komen te staan, zijn mogelijk. Bovendien zijn er kaders en normen te stellen over de afstand tussen molens en woningen.

We lopen door. Wat opvalt is dat de windmolen die wij bezoeken, bovenin de kop enkele deuken kent. “Dat zullen vast al die vogels zijn” wordt er gekscherend opgemerkt. Ik kijk om me heen. Geen vogel te bekennen. “Als u denkt dat vogels hier zomaar tegenaan vliegen, dan onderschat u ze”, legt de project manager uit. “Bovendien vliegen ze zelden op deze hoogte. En insecten komen al helemaal niet zo hoog.” Ik geloof het. Vogelbescherming Nederland is niet tegen windenergie omdat C02 uitstoot en de opwarming van de aarde als gevolg ervan, veel meer vogels dood. Windmolens zullen daarom meer vogels redden dan dat er tegenaan vliegen. Zolang je ze niet op een trekroute of naast een broedplaats zet, is er weinig aan de hand. Op het lijstje doodsoorzaken door menselijk toedoen, prijken onze huiskatten bovenaan, met verkeer, ramen van gebouwen en het gebruik van fossiele brandstoffen in hun spoor.

Nadat de molens van binnen en buiten bekeken hebben, lopen we de dijk op. Links van ons, in het water, staan windmolens van 100 meter hoog. Rechts van ons, staan de 200 meter variant. Toch lijken ze voor het oog niet in hoogte te verschillen. Ik kijk om mij heen en denk terug aan wat de gids eerder vanmiddag tijdens de presentatie al zij: “Ik zeg altijd, waar het kan, bouw ze zo groot mogelijk. Want waarom vinden mensen ze zo irritant? Ze bewegen! Maar grote molens bewegen veel trager, en zijn daarmee rustiger voor het oog dan die kleine hele snelle dingen!” In de verte draait er een molentje van 15 meter hoog inderdaad veel sneller.

We lopen terug en raken in gesprek met elkaar. Er vallen twee conclusies uit het bezoek te trekken: als we echt willen verduurzamen, ontkomen we niet aan een mix van zonnepanelen, windmolens en biomassa. Het argument dat over blijft, is dat niet iedereen ze mooi vindt. Over smaak valt niet te twisten, maar wat ik zou willen weten is, wat weegt voor u het zwaarst?

Voorzitter, toen ik de begroting uit had, bekroop mij niet alleen een gevoel van teleurstelling, maar ook van grote zorg. De keuzes van dit politiek veelkleurige college zijn niet de keuzes van de ChristenUnie/SGP. Hun prioriteiten zijn niet de onze. Dit is niet hoe ik de toekomst van onze stad zie. Ik pleit vandaag voor een betere kijk op Den Haag. Voor een begroting en beleid waarbij we niet langer wegkijken, maar omkijken naar elkaar en beter vooruitkijken.

Kijk niet langer weg…

Voorzitter, met welke bril kijken wij eigenlijk naar de werkelijkheid, kijken wij naar onze stad? Welke bril zetten we op? En welke bril hebben we nodig?Dat we soms door een andere bril moeten kijken, werd weer eens duidelijk begin deze maand. Plaatsvervangend politiechef Paul Entken sprak niet mis te verstane woorden in deze zaal. Hij waarschuwde voor de grote groei van drugsmarkten. En hij zei het minister Grapperhaus na: “We moeten het eens hebben over de vraagkant van de drugsmarkt.” En terecht, een markt zonder vraag bestaat niet. De snel groeiende vraag duidt op een ongekende normalisering van drugs. Maar al dat snuiven en slikken heeft vele keerzijden. “Denk even aan deze puinhoop als je weer gezellig een pilletje neemt om te feesten”, twitterde wethouder Van Asten een jaar geleden terecht naar aanleiding van een drugsafvaldumping. En voorzitter, erger dan dat is natuurlijk de ondermijning van een stevig deel van onze stedelijke economie met al dat drugsgeld. De Weimarstraat is al veelvuldig aan bod gekomen het afgelopen jaar. Hoe staat en gaat het daar eigenlijk met de aanpak van ondermijning? En dan de harde criminaliteit, soms culminerend in liquidaties. Na de liquidatie gisteren op nota bene een advocaat - een paar jaar ouder dan ik, vader van twee jonge kinderen - staat die keerzijde weer op ons netvlies gebrand.

Natuurlijk schrikken we hiervan. Van dumpingen en hartinfarcten. Van zwart drugsgeld dat wordt witgewassen. Van liquidaties, nota bene van onschuldigen, en aanvallen op de rechtsstaat. Maar wat ik bij drugs echt niet begrijp is de dubbele standaard, de dubbele moraal, de houding van moet kunnen. Van wel problemen met het eten van een gehaktbal hier in het stadhuis (GroenLinks) of met de komst van een Burger King (D66), maar niet met het slikken van een pilletje of het snuiven van een lijntje coke. Alsof we massaal bijziend zijn. We schudden het hoofd over wat we dichtbij zien passeren, maar we doorzien niet de consequentie van onze inconsistentie.

Voorzitter, is het college het eigenlijk eens met politiechef Entken dat we het eens moeten hebben over de vraagkant van de drugsmarkt? Welke ambitie heeft het college om de groeiende vraag in onze stad naar wiet, cocaïne en XTC terug te dringen? Hoe geeft het daar invulling aan?

En voorzitter, over groeiende vraag gesproken. Waar ik me toch van geschrokken ben de afgelopen maanden is van de volgende krantenkoppen: “Twee twintigers met dwarslaesie door lachgas ”, “Studente invalide na inhaleren 360 lachgaspatronen”, “Lachgaspatronen in auto dodelijk ongeval ”, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Allemaal krantenkoppen over de gevolgen van het zogenaamde recreatieve gebruik van lachgas. Het wordt met de dag duidelijker hoe schadelijk en ontwrichtend dat spul is.

Al sinds begin 2017 trekt de ChristenUnie/SGP bij het college aan de bel om de verkoop van lachgas aan banden te leggen. Soms alleen, soms samen met de collega’s van Groep de Mos en het CDA. En herinnert u zich nog de motie die we daar vorig jaar over indienden? En is het u ook opgevallen hoe ontzettend stil het daarna is gebleven? Geen briefje, geen afdoening, geen uitvoering. En dit terwijl, terwijl allerlei gemeenten inmiddels zijn overgegaan tot lokale verboden.

Voorzitter, wat betreft de ChristenUnie/SGP wacht ook de gemeente Den Haag niet langer op het andere Den Haag met het nemen van maatregelen tegen deze partydrug. Daarom presenteer ik vandaag ons initiatiefvoorstel “Van het lachgas af”. Mijn fractie stelt voor om (1) het gebruik en (2) het venten van lachgas in aangewezen gebieden te verbieden en (3) wil mijn fractie een verkoopverbod opnemen in de evenementenvergunning.

Graag dien ik het voorstel hierbij in en ik ben benieuwd naar uw eerste welwillende reactie.

…maar kijk om naar elkaar…

Voorzitter, ik had het zojuist over de noodzaak van het opzetten van een bril, maar soms twijfel ik of het college wel de goede bril op heeft gehad. Bij het bestuderen van de begroting bekroop me namelijk vaak het gevoel dat vooral door een roze bril is gekeken. Alsof je zonder gevolgen voor mensen die afhankelijk zijn van zorg 33 miljoen euro kunt bezuinigen.

En natúúrlijk: dat het college zorgcowboys wil aanpakken: prima. Dat het college af wil van scootmobielen die buiten staan te verroesten: prachtig. Dat het college af wil rekenen met fraude: perfect.

Maar sommige maatregelen zijn van een heel andere orde. Ambtenaren die gaan indiceren in plaats van zorgprofessionals en kostenbesparingen inboeken door het leveren van meer lichte in plaats van zware zorg. Hoe moet ik dit voor me zien? Heeft onze wethouder Parbhudayal bijzondere gaven waarvan wij het bestaan nog niet kennen? Die ervoor zorgen dat mensen ineens minder zorg nodig hebben? Ik ben bereid veel te geloven - ik zit niet voor niets bij deze fractie - maar dit zou ik wel heel wonderlijk vinden. Ik ben zeer benieuwd naar haar reactie.

Voorzitter, en over wethouder Parbhudayal gesproken; ik zou bijna denken dat haar collega’s een hekel aan haar hebben. Terwijl ze collega De Mos volslagen over het hoofd zagen bij het oplossen van de financiële problemen; die hoeft immers niets te bezuinigen, keken ze alleen maar naar onze wethouder zorg, jeugd en volksgezondheid. En die had al te forse bezuinigingen op haar bordje op welzijn en beschermd wonen vanuit het coalitieakkoord. Vooruit, wethouder Bruines doet een klein duitje in het zakje, maar daar is ook alles mee gezegd. Hoe en waarom heeft wethouder Parbhudayal zich zo de kaas van het brood laten eten? En waarom hebben bijvoorbeeld de wethouders Van Tongeren en Van Alphen dit zo geaccepteerd? De gekozen oplossing is toch niet bepaald sociaal?

… en vooruitkijken!

Voorzitter, ik stelde de brilkeuze van het college bij het opstellen van de begroting al aan de orde. Waar ik echter nog meer aan twijfel is of het college de beschikking heeft over een verrekijker. Is er bij het opstellen van de begroting bijvoorbeeld eigenlijk wel gedacht aan de volgende generatie wethouders? Ik betwijfel dat.

Hoe kun je anders zo’n greep doen uit de reserves? Herinnert de wethouder financiën zich nog zijn antwoord op mijn vragen over de financiële gezondheid van onze gemeente? Nog geen vier maanden geleden gaf hij mij de garantie dat hij de solvabiliteitsratio niet onder het gezondheidsminimum van 20% zou laten zakken. Wat schetst mijn verbazing? In deze begroting kom ik 15% tegen. Kijk, ik weet dat het Rijk het heeft af laten weten, maar dit kan toch niet wethouder? Wat was uw garantie waard? Waarom bijvoorbeeld die grote uitruil met de Activareserve?

En voorzitter, bij Eneco maakt de wethouder het helemaal bont. Zelfs inmiddels lang afgetreden Griekse regeringen boekhouden beter. Als de Hans Klok van het ijspaleis goochelt wethouder Guernaoui geld tevoorschijn dat er helemaal niet is. 51 miljoen euro van de opbrengsten van de Eneco-zilvervloot, die notabene nog moet aanmeren in Den Haag. 51 miljoen om begrotingsgaten te dichten. En dat is nog tot daar aan toe, ware het niet dat de coalitie heeft afgesproken om de opbrengsten van ons tafelzilver te benutten voor echte investeringen in duurzame mobiliteit, energietransitie en gebiedsontwikkeling. En dan de toelichting met zinnen als dat de gemeente “niet kan én wil vooruitlopen op de beoogde verkoopopbrengst uit Eneco.” Bespottelijk. Hoe krijg je het uit je pen. Dit gegoochel met woorden en geld is niet om aan te zien.

En dan ook eens de aloude kaasschaaf, die met het deels inhouden van de loon- en prijsbijstelling over onze ambtenaren wordt gehaald, vooral in de jaren als dit college al geschiedenis is. Ik weet het, voor een protest tegen het inhouden van de loon- en prijsbijstelling komt niemand zijn bed uit, maar dit is toch te makkelijk wethouder?

En voorzitter, waarom toch? Ik snap de frustratie over het Rijk. Ik snap de frustratie over mijn partij, die op dit moment deel uitmaakt van het kabinet. Ik snap het allemaal best. Maar waarom heeft het college niet gekozen voor een wat rechtvaardiger verdeling van de pijn? Waarom niet iets voorzichtiger met al die bezuinigingen op zorg, jeugdhulp en beschermd wonen? Waarom die trucs en grote grepen in de reserves? Waarom niet ook een bijdrage gevraagd aan huizenbezitters, aan hen die zich een tweede auto kunnen veroorloven en aan hondenbezitters? Waarom koste wat kost de goedkoopste OZB-gemeente van het land willen blijven en er nog trots op zijn ook?

Voorzitter, het moge duidelijk zijn. De ChristenUnie/SGP pleit voor een andere, voor een betere kijk op Den Haag. En u kent mijn fractie, wij blijven niet hangen in kritiek. Ik bied ook graag een alternatief. Kortom, ik heb mijn teleurstelling in de begroting van het college omgezet in een voorstel voor een alternatieve begroting. Een realistisch alternatief, een rechtvaardiger alternatief, een alternatief waaruit naar mijn bescheiden mening toch een betere kijk op Den Haag blijkt dan die van het college.

In onze tegenbegroting leggen we de pijn van de gemeentelijke financiële problemen niet eenzijdig neer bij kwetsbare mensen. Een ook niet eenzijdig bij één wethouder. Wij hebben zogezegd mevrouw Parbhudayal even lief als meneer De Mos. En dat levert een veel beter te verteren begroting op dan het voorstel van het college. Een behoorlijk aantal onsjes minder bezuinigingen op zorg en welzijn, een paar ons meer op de weinig effectieve economiegelden, evenementen en citymarketing. Een vleugje ozb per maand er bij en nog wat vleugjes hier en daar. We investeren in een paar broodnodige extra ingrediënten. En zie daar, een smakelijk geheel, waar de wethouder financiën nu toch al het water van in de mond moet lopen.

En serieuzer. De ChristenUnie/SGP vraagt dit college, evenals veel andere fracties, om zijn begrotingskeuzes te heroverwegen. Om niet te blijven steken bij de te gemakkelijke keuzes die zijn gemaakt, maar te gaan voor dappere keuzes. Voor keuzes waarbij we niet wegkijken van wat krom is. Voor keuzes waarbij we omkijken naar elkaar en waar we mensen die zorg en hulp behoeven niet laten bloeden voor het financieel zware weer waar de gemeente in terecht is gekomen, maar waar we van iedereen een rechtvaardige bijdrage vragen. Voor keuzes waarbij we vooruit kijken en investeren in een gezonde en duurzame toekomst. Voorzitter, mijn oproep aan het college is kortom: kijk met de juiste bril naar de begroting en met andere ogen naar onze stad.