Poliflw

Nog geen 50 jaar geleden was de standaardvraag in elke kruidenierswinkel: "Mag het iets meer zijn?" En het antwoord van de klant luidde steevast: “Ja hoor, geen probleem.” Iedereen blij: de winkelier z’n extra omzet en de klant een goed gevoel. Anno 2021 gaat dat heel anders.

© Oisterwijk Verleden en Heden

De LIDL vertrekt binnenkort aan de Gemullenhoekenweg, maar opent op het KVL-terrein een gloednieuwe supermarkt. Goed bereikbaar en met flink meer ‘VVO’s’ (verkoopvloer-oppervlak). Iedereen met een beetje gezond verstand is dus eigenlijk wel voor. De gunfactor wint het van negatief doemdenken. Ondernemen is immers ook veranderen en meegaan met de tijd. Dat geldt niet alleen voor ondernemers maar ook voor consumenten, voor ons centrummanagement en voor de politiek. Het heeft misschien zo’n 5 jaar voorbereiding gekost, nu wordt het gerealiseerd op ons fraaie KVL-terrein.

Inleveren is compenseren

Het dorpscentrum levert met de verhuizing van de LIDL wat m² VVO in, tenzij een andere ondernemer kansen ziet op die locatie. Zo moet het wat ons betreft gaan en laten wij het ontwikkelen van nieuwe winkelformules bij voorkeur over aan professionals. Die hebben immers kennis van de markt en van de branche. Natuurlijk moeten we het belang van onze inwoners en van het winkelend publiek in ogenschouw houden. Maar doorgaans resulteren verschuivingen in het winkelbestand tot flinke verbeteringen op de lange termijn. Out of the Box denken, met nieuwe plannen voor bijvoorbeeld de Jumbo, Koos Kluytmans, Nettorama of misschien zelfs voor De Leye, The Inside of de huidige Albert Heijn? De lokale politiek moet echter vooral niet op de stoel van ondernemers gaan zitten. Dat gaat niet werken. Onze politieke opdracht is heel simpel: vitale en levendige centra, maar ook verpaupering en leegstand tegengaan in de schil om die centra heen. Daarom faciliteren we goede initiatieven, groot en klein zodat ondernemers hun ding kunnen blijven doen, in en om het centrum!

Nee tenzij of Ja, mits?

In het nieuwe coalitieakkoord voor de komende 5 jaar hebben we het als volgt verwoord: “Het gemeentebestuur gaat voor het behartigen van belangen van inwoners en ondernemers. De gemeente biedt ruimte voor creatieve ideeën van ondernemers. Uitgangspunt is een positieve grondhouding bij elke aanvraag die binnenkomt. Dus niet meer “Nee, tenzij” maar “Ja, mits”! De gemeente faciliteert en de ondernemer onderneemt. Dit gebeurt uiteraard binnen de mogelijkheden van de gemeente. Laat iedereen die goede plannen heeft deze dus kenbaar maken, zodat we in beweging blijven en inspelen op nieuwe kansen. En net als vroeger elkaar weer iets gunnen in het belang van onze inwoners, ondernemers en onze prachtige gemeente Oisterwijk.

Zevenhuizen - Het tuincentrum aan de Bredeweg in Zevenhuizen, vlakbij de rotonde richting Moordrecht en Waddinxveen, mag van buurgemeente Zuidplas uitbreiden van 968 vierkante meter naar 8000 vierkante meter. De gemeente Waddinxveen is kritisch over de plannen.

In de plannen van Van der Spek zijn ook horeca en een indoor speeltuin meegenomen, die buiten de openingstijden van het tuincentrum gesloten zullen zijn. Door toename van het aantal verkeersbewegingen wordt door Waddinxveen gevreesd voor overbelasting van de wegen.

VerkeersrapportEen verkeersrapport toont volgens gemeente Zuidplas weliswaar aan dat de capaciteit van de huidige infrastructuur op zaterdagmiddag tegen de grenzen aanloopt en dat op momenten de verkeersafwikkeling op de rotonde in het gedrang kan komen. Gesteld wordt echter dat de relatieve toename als gevolg van de uitbreiding van het tuincentrum beperkt is.

Een aantal aandachtspunten op het gebied van verkeer worden nog opgepakt bij de uitwerking van de plannen.

LeegstandWaddinxveen vreest ook dat de uitbreiding effect heeft op de winkels en mogelijke leegstand in Waddinxveen. Uit een rapport van een adviesbureau blijkt volgens burgemeester en wethouders van Zuidplas dat er geen sprake is van duurzame ontwrichting van het voorzieningenniveau in Waddinxveen.

PrincipeverzoekHet tuincentrum had al eerder een principeverzoek ingediend, maar die werd door de gemeente Zuidplas toen afgewezen, onder andere omdat het plan niet voldeed aan de parkeernota en er een verkeersonveilige situatie zou ontstaan. In het nieuwe, grootschaligere, voorstel ziet de gemeente vooral een positieve ontwikkeling: de flinke uitbreiding van het tuincentrum levert veel extra arbeidsplaatsen op, wat het college goed noemt voor de lokale economie van Zuidplas.

Positief adviesAls ook de Adviescommissie Detailhandel Zuid-Holland een positief advies heeft afgegeven, kan initiatiefnemer Van der Spek aan de slag met de uitbreiding. Het college heeft de gemeenteraad in een informatienota laten weten dat het tegenover het bedrijf liggende fietspad verder wordt doorgetrokken, om een onveilige situatie ter plekke te voorkomen.

Ik mag mij graag ietwat schertsend als columnist voor de SP Alkmaar “Salonsocialist” noemen, maar de grootste salonsocialist die Nederland ooit gekend heeft was ongetwijfeld de man die naast Willem Frederik Hermans en Gerard Reve tot één van de drie grootste Nederlandse schrijvers van de vorige eeuw wordt gerekend: Harry Mulisch. Harry Mulisch, de schrijver met het zelf aangemeten imago van de pedante intellectuele dandy, die in zijn olijfgroene Triumph cabriolet van en naar zijn woning op de grachtengordel in Amsterdam raasde. Openlijk beleed hij in de jaren zestig zijn liefde voor het communistische bewind van Fidel Castro op Cuba. 

Mulisch bezocht Cuba eind jaren zestig tweemaal en schreef daar twee uiterst lovende boeken over: ‘Het woord bij de daad’ (1968) en ‘Over de affaire Padilla’ (1971).

We schrijven 1968: het werd duidelijk dat de tot dan toe oppermachtige Verenigde Staten in hun rol als beschermers van vrijheid en democratie de Vietnamoorlog zouden gaan verliezen; een oorlog die steeds meer het karakter had gekregen van een nietsontziende genocide op de Vietnamese bevolking en vooral onder jongeren en studenten in het Westen enorm impopulair was. Het is daarom niet zo vreemd dat juist die jongeren als tegenreactie op het Amerikaanse optreden in Vietnam hun ideologische heil gingen zoeken bij het linkse gedachtegoed van Cuba en in sommige gevallen zelfs bij dat van het communistische China of de Sovjet-Unie.

Mulisch in: ‘Het woord bij de daad’: ‘Cuba heeft mijn leven gebeterd, van Fidel Castro heb ik geleerd wat tegen het slechte in de mens gedaan kan worden.’

Mulisch’ Cuba-boek, inclusief ‘Over de affaire Padilla’ (1971), dat als een nawoord bij ‘Het woord bij de daad’ gezien kan worden, heb ik met verbazing gelezen. Het is een essay waaruit een betrokkenheid spreekt die tegenwoordig zeldzaam is. Wie durft er nu nog over “solidariteit” te schrijven zonder de hoon van neo-liberalen over zich af te roepen? We leven in een tijd waarin “solidariteit” nog slechts lijkt te betekenen dat iedereen zich aan de anderhalve meter afstand maatregel moet houden. Welke Nederlandse schrijver zou in onze tijd een bewonderend boek durven schrijven over links elan en daadkracht in Venezuela (Hugo Chávez), Ecuador (Rafael Correa), Bolivia (Evo Morales) of Paraguay (Fernando Lugo)? Links leeft in Latijns-Amerika, ook dankzij Fidel Castro. 

In ‘Het woord bij de daad’ schaart Mulisch zich zonder enige reserve achter Fidel Castro, die hij niet zag als een dictator maar als de spreekbuis van een onstuimige volksbeweging. De boeren kregen grond, de kinderen gratis onderwijs en de zieken gratis zorg. Tegelijkertijd vocht Cuba voor zijn bestaansrecht tegen de invasie- en infiltratiepogingen van de CIA en tegen de uithongeringspolitiek van de VS. Cuba was in oorlog met het land dat nog steeds meent overal in de wereld als politieagent te mogen en moeten optreden.

Tot op de dag van vandaag wordt het Mulisch nagedragen dat hij zich onvoorwaardelijk achter het Cuba van Castro schaarde en daarmee in feite een dictatuur steunde, die absoluut geen rechtsstaat genoemd kon worden. 

Wat mij betreft is die kritiek volkomen terecht, vooral gezien het feit dat Mulisch als schrijver in het Cuba van Castro hetzelfde lot had kunnen treffen als bijvoorbeeld de Cubaanse dichter Heberto Padilla. Padilla werd pas na een gevangenschap van ruim een maand vrijgelaten nadat hij onder dwang publiekelijk schuld had moeten bekennen voor zijn surrealistische poëzie, die door de Cubaanse overheid als contrarevolutionair werd beschouwd. Daarbij moest hij niet alleen collega schrijvers, maar zelfs zijn eigen vrouw, die ook poëzie schreef, aan de schandpaal nagelen.

Een revolutie die zijn eigen kinderen verslindt mag nooit geprezen worden. 

FANTOOMGROEI; Waarom we steeds harder werken voor steeds minder - Sander Heijne en Hendrik Noten

Sinds de jaren tachtig zijn bedrijfswinsten geëxplodeerd. Helaas kun je dat van de lonen en pensioenen niet zeggen; ze houden nauwelijks de inflatie bij. Vitale sectoren als zorg, onderwijs, controlerende instanties, politie enzovoort zijn uitgehold en verarmd. Hoe is dit zo gekomen? Waarom accepteren we dat en hoe komen we hieruit?

Extreme en/of populistische partijen hebben geen echt antwoord; ze wijzen meestal naar zondebokken. Middenpartijen hebben evenmin een antwoord. Alsof onze zorgen al niet groot genoeg zijn fietst er een virus dwars door ons economisch kaartenhuis en hangt ons ook nog de klimaatverandering boven ons hoofd.

De industrie heeft de laatste veertig jaar de nettowinst naar de CEO’s en eigenaren (aandeelhouders) doen toevloeien. Bovendien werd winstmaximalisatie bereikt via belastingontwijking, door lonen van personeel laag te houden, ontwikkelings- en onderzoekskosten te verminderen, eigen aandelen in te kopen (zelfs met geleend geld), monopoliseren van de markt, uitknijpen van leveranciers, uitknijpen van zzp’ers, zo klein mogelijke voorraden aanhouden, lobbyen tegen milieumaatregelen, enzovoort, enzovoort. Dit boek zoekt een oplossing in de richting van een nieuwe index in plaats van het bruto binnenlands product (BBP). In deze index moeten geen inkomsten worden opgenomen die schadelijk zijn voor de maatschappij (wapenhandel…) en natuur (CO2 …). Het is absurd dat wapenhandel en andere schadelijke activiteiten en rampen een positieve bijdrage aan het BBP geven! Ook de honderden kolencentrales die in aanbouw zijn in de VS, China en India tellen positief mee bij het BBP. Het BBP is ontworpen in de dertiger jaren om een oorlogseconomie vaart te geven in de Verenigde Staten! Het heeft met de nodige wettelijke beperkingen gefunctioneerd tot eind jaren zeventig. Dat het BBP moet toenemen is een krankzinnige kijk op de economie; dit leidt tot uitputting van de aarde met alle gevolgen van dien. Bedrijven hebben ook steeds minder binding met de rest van de maatschappij en ze wensen nauwelijks mee te betalen aan de rotzooi die zelf veroorzaken, laat staan dat ze zonder staatsdwang willen meewerken aan de transitie naar een betere wereld.

Er moet een nieuw verhaal geschreven worden. Dit boek hoopt een aanzet te zijn voor een andere kijk op welvaart en welzijn. Het boek eindigt met voorbeelden van pioniers met een nieuw verhaal uit Italië, de VS en Denemarken.