Poliflw

Geert Wilders: ''Rutte tekende ervoor om 100 mrd Nederlandse euro’s over de balk te gooien naar Zuid-Europa. Hij knielt, kruipt en buigt weer voor de aasgieren uit Brussel. En laat Nederlanders in de kou staan. Wegwezen Rutte, zo’n premier willen we niet!''

TWEEDE TERMIJN

Ons land moet stoppen met het aardgasvrij maken van woningen. De alternatieve vormen van energie jagen huishoudens op enorme kosten en diep in de schulden, stellen Geert Wilders en Alexander Kops (PVV) vandaag op de Opiniepagina van het Algemeen Dagblad.

Wie in Duitsland een gasaansluiting neemt, krijgt geld toe. Aardgas is immers de schoonste fossiele brandstof. In Nederland wordt aardgas als ‘vervuilend’ gezien, en daarom moeten alle acht miljoen woningen aardgasvrij, oftewel ‘CO2-neutraal’ worden gemaakt. ‘Verduurzamen’, met een sjiek woord. Dat zou nodig zijn voor het klimaat én goed voor de portemonnee.

Beide zijn niet waar. Om met het klimaat te beginnen: Nederland, dat kleine landje, is verantwoordelijk voor slechts 0,35 procent van de totale wereldwijde CO2-uitstoot: verwaarloosbaar. Het klimaatbeleid van dit kabinet zorgt voor minder opwarming van de aarde van slechts 0,00007 graden in 2030: óók verwaarloosbaar. En voor zo’n minuscuul effect moeten onze betrouwbare aardgasvoorzieningen, de beste ter wereld, plaatsmaken voor onbetrouwbare, peperdure warmtepompen en warmtenetten.

Dan de portemonnee: de kosten van deze zogeheten verduurzaming lopen uiteen: 30.000, 60.000, er zijn zelfs gevallen van meer dan een ton per woning. En keer op keer probeert het kabinet ons wijs te maken dat het voor iedereen ‘haalbaar en betaalbaar’ zou zijn. Immers, de kosten van de verduurzaming van je woning zou je direct terugverdienen met een fors lagere energierekening. Maar niets is minder waar: uit onderzoek van het Planbureau voor de Leefomgeving blijkt dat die verduurzaming ‘voor vrijwel niemand rendabel’ is. Heb je eenmaal een bak geld aan deze groene gekte uitgegeven, en diep in de schulden gestoken, dan duurt het tientallen jaren voordat die kosten zijn terugverdiend. Een complete hypotheek wordt sneller afgelost dan die verduurzaming ooit zal opleveren. Nu al kunnen 650.000 huishoudens hun energierekening nauwelijks of niet meer betalen. Onderzoeksbureau Ecorys concludeert dat deze groep de komende tien jaar meer dan verdubbelt, naar 1,5 miljoen huishoudens in 2030, als gevolg van het besluit om alle woningen van het gas te halen.

Huishoudens worden regelrecht de energiearmoede in gestort, voor een onmeetbaar klein klimaateffect. ‘Haalbaar en betaalbaar’, aldus het kabinet. Een grove leugen. Aardgasvrije woningen: het werkt niet, het is nergens goed voor, het is niet te betalen én mensen willen het niet. Steeds meer huishoudens zijn helemaal klaar met dat eindeloze duurzaamheidsgedram. Vorig jaar werden er dan ook opnieuw méér gasgestookte cv-ketels verkocht. Klimaatbeleid is een nietsontziende obsessie. Met gezond verstand heeft het niets te maken.

En toch is de keuze eenvoudig: kiezen we voor een warm huis met een vertrouwde cv-ketel en een betaalbare energierekening óf voor een huis met een niet-werkende warmtepomp, schulden en energiearmoede? De PVV kiest voor het eerste. Het aardgasvrij maken van woningen: stoppen met die waanzin.

DENK vindt het meer dan terecht dat Geert Wilders door de strafrechter is veroordeeld voor racistische groepsbelediging. Het is voor Nederland van groot belang dat politici als Wilders gestraft worden voor hun grievende en beledigende uitspraken die veel Nederlanders tot op het bot pijn hebben gedaan. 

De veroordeling van de voorman van de racismebeweging toont nu helder aan alle Nederlanders, dat racisme geen plek heeft in Nederland en minderheden niet vogelvrij zijn in ons land. DENK-fractievoorzitter Farid Azarkan heeft een debat aangevraagd, om als Kamer te bespreken wat de politieke gevolgen zijn. Het is voor het eerst in de Nederlandse geschiedenis dat een fractievoorzitter, van een grote partij, in de Tweede Kamer der Staten Generaal strafrechtelijk is veroordeeld en daarmee openlijk te boek staat als crimineel. 

Wat een gebrek aan respect.

Er wordt ze een tweede bonus beloofd terwijl ze de eerste nog niet eens hebben ontvangen.

Rutte schenkt wél miljarden aan Italië en Frankrijk maar gunt onze zorghelden geen fatsoenlijke salarisverhoging! #zorgmedewerkers #PVV https://t.co/10coAjAZKL

— Geert Wilders (@geertwilderspvv) August 27, 2020

Geert Wilders: ‘‘VVD-Minister Van Ark weigert salarisverhoging zorgpersoneel in verband met zorgelijke financiële situatie in Nederland. MAAR WEL 40 MRD AAN FRANKRIJK SCHENKEN die hun zorghelden wél een hoger salaris geven! Van ons geld!!’’

Geert Wilders: ‘‘Ik zie net in de gang de heer Pieter Heerma - fractievoorzitter van het CDA - wegrennen uit de Tweede Kamer omdat hij te laf is om te stemmen over de motie over een beter salaris voor zorgmedewerkers!’’

Geert Wilders: ‘‘Coalitie wil niet stemmen over mijn motie om salarissen zorgpersoneel te verhogen en rent daarom weg uit Kamer om te zorgen dat er geen quorum is en er niet kan worden gestemd. Ondemocratisch, lafhartig en pure parlementaire sabotage. Voor deze motie renden CDA, VVD, D66 en CU de Kamer uit. En saboteerden ze de stemmingen. Behalve laf en ondemocratisch toont het vooral een totaal gebrek aan respect voor alle zorgmedewerkers aan. Ik zal de motie zo snel mogelijk weer in stemming brengen!’’

Door Webredactie op 13 augustus 2020 om 12:31

Gisteren had het Kamerdebat over het coronabeleid een weinig verheffend einde. Dat vraagt om enige uitleg.

Na vrijwel ieder coronadebat zijn er stemmingen. Daarover stemmen we per fractie en daar zijn twee leden van iedere fractie bij aanwezig. Als de stemmen staken, wordt er later hoofdelijk gestemd.

In verband met de gezondheidsvoorschriften rond de coronacrisis heeft de Tweede Kamer dit voorjaar daar werkafspraken over gemaakt en tot nu toe hielden alle fracties zich hieraan.

De afspraak is dat een hoofdelijke stemming plaatsvindt op een vooraf afgesproken moment. Alle Kamerleden moeten dan namelijk aanwezig zijn. Meestal is dat op de dinsdag na het indienen van de motie. Deze afspraak geeft aan Kamerleden de mogelijkheid om zoveel mogelijk thuis te werken en voorkomt dat ook al het Kamerpersoneel in de Kamer aanwezig moet zijn en we vervolgens onvoldoende afstand kunnen bewaren.

Dat proberen we nu net zoals iedere Nederlander te doen.

Toen gisteren de stemmen staakten over een motie van de SP, hield Lilian Marijnissen dan ook haar motie aan zodat de Tweede Kamer daar later hoofdelijk over zou kunnen stemmen. Conform afspraak. Toen de stemmen staakten bij een PVV-motie vroeg Geert Wilders om een hoofdelijke stemming en dat is niet conform de eerder gemaakte afspraken.

We konden vier uur schorsen om iedereen terug te laten komen uit het hele land.

Er konden ook een aantal Kamerleden vertrekken waarmee de stemming op dat moment niet door kon gaan en de motie later in stemming zou komen.

Om die reden was bij de laatste stemming alleen Carla Dik-Faber nog namens onze fractie aanwezig.

De fout die we gisteren hebben gemaakt, is dat we dit dilemma niet tijdens de regeling in de plenaire zaal hebben uitgelegd. Er is niemand van de coalitiepartijen naar voren gelopen om de keuze toe te lichten en het gesprek met de oppositie aan te gaan. Dat had wel gemoeten.

En het is duidelijk dat de dit voorjaar gemaakte afspraak nu niet meer werkt. We zijn benieuwd of de voorzitter nu met nieuwe veiligheidsvoorschriften komt en wij voortaan met alle leden in de Tweede Kamer aanwezig moeten zijn. Als dat de nieuwe afspraak wordt, dan zullen we dat doen.

Uiteraard zal de hoofdelijke stemming over de PVV-motie op een later moment plaatsvinden. De voorzitter plant die stemming binnenkort in.

Vakantie vierende politici Er zijngenoeg redenen te verzinnen om het niet over de zomervakantie van politici te hebben. Vakantie vierende politici zijn een dankbaar doelwit voor boze burgers op sociale media. Maar politici die altijd op hun post blijven, lopen weer het risico als monomane workaholics te worden beschouwd. Hebben politici niet ook recht op vrije tijd en een gezinsleven dat is onttrokken aan het publieke oog? Moeten zij hun privacy inleveren omdat zij ervoor hebben gekozen om de publieke zaak te dienen? Enige rust op z’n tijd komt het functioneren van politici bovendien alleen maar ten goede. Overwerkte, door de waan van de dag opgeslokte leiders, verliezen het essentiële vermogen om hoofdzaken van bijzaken te scheiden, zo valt bijvoorbeeld op te maken uit het boekIn Sickness and in Power: Illness in Heads of Government During the Last 100 Yearsvan de Britse politicus en medicus David Owen. Personalisering van de politiek De opmars van vakantiefoto’s van onze politici lijken dan ook niet zozeer een teken van democratische gezindheid als wel een gevolg van wat doorgaans de personalisering van de politiek wordt genoemd: het idee dat politiek meer dan ooit om personen en minder om programma’s en partijen draait. Kiezers zouden zich in hun keuze tegenwoordig vooral laten leiden door de indruk die ze hebben van de persoon van de politicus en minder door de standpunten van een partij. Hoewel uit kiezersonderzoek blijkt dat dit maar in zeer beperkte mate het geval is, heeft deze theorie het gedrag van politici in ieder geval sterk beïnvloed. Meer dan ooit proberen zij tegenwoordig behalve hun standpunten ook hun authentieke persoonlijkheid te slijten. In interviews en ook via sociale media als Twitter en Facebook maken zij de kiezer deelgenoot van allerlei op het oog politiek weinig relevante privézaken als het gezinsleven, de persoonlijke hobby’s, de favoriete televisieserie, de strijd tegen de kilo’s of de verrichtingen van het eigen voetbalteam. In het verledenzijn er genoeg voorbeelden van politieke leiders die hun persoonlijke hobby’s uitventten, zoals Winston Churchill met zijn schildersezel, De Duitse oud Bondskanselier Helmut Schmidt achter de vleugel en in Nederland natuurlijk Dries van Agt op zijn eeuwige wielrenfiets. Maar de politisering van het persoonlijke lijkt zeker sinds de introductie van Twitter en Facebook een nieuw stadium te hebben bereikt. Zo zijn we in Nederland alleen al in de afgelopen maanden geconfronteerd met de liefdesbaby van Fleur Agema, een macarena dansende Alexander Pechtold, de publieke ontlading van Frans Timmermans bij de promotie van zijn voetbalploeg en de vreugde van verschillende Kamerleden omdat Netflix een nieuwe serie afleveringen vanHouse of Cardsheeft besteld. Voorbeeldfunctie Een politieke cultuur waarin de persoon achter de politicus zo belangrijk wordt gemaakt maakt politici enerzijds misschien normaler, anderzijds maakt het ze ook extra kwetsbaar. Als de persoon achter het standpunt net zo belangrijk wordt geacht als het standpunt zelf zal immers niet alleen het standpunt maar ook de persoon kritischer tegen het licht worden gehouden. Het verwijt dat leer en leven niet met elkaar in overeenstemming zijn, ligt dan al snel op de loer. Afhankelijk van de aangehangen ideologie wordt niet alleen het gezinsleven, maar ook de vakantie een relevant politiek feit. Dat geldt ook voor de vraag waar, hoe en hoe lang politici op vakantie gaan. Het begint al bij de vakantiebestemming. Moet een politicus die het eigen land een warm hart toedraagt niet in eigen land op vakantie? Waarom zou je naar het buitenland gaan als je over het eigen land in de laatste verkiezingscampagne nog uitvoerig de loftrompet hebt gestoken? Zeker in tijden van crisis verwacht men in ieder geval van politici een voorbeeldfunctie en daarbij hoort een bescheiden vakantie in eigen land. Om die reden wandelt Angela Merkel in de Duitse Alpen en vierde de voormalig Franse president François Hollande vakantie in een door de Franse staat aangekocht zomerverblijf in Besançon. Aanvankelijk drong Hollande er ook bij zijn kabinetsleden op aan om het goede voorbeeld te geven en in eigen land te blijven. Ook in dat opzicht wilde hij breken met zijn voorganger Nicolas Sarkozy, wiens regeerperiode soms een aaneenschakeling leek van luxueuze vakanties in mondaine oorden. In Nederlandzijn de vakanties van politici tot nu toe minder gepolitiseerd dan in Duitsland, of Frankrijk. In Duitsland is de bevolking tegenwoordig beter bestand tegen foto’s van politici in zwembroek. Zelfs de publicatie van een (stiekem gemaakte) foto van voormalig bondskanselier Helmut Kohl in badkleding bracht de Duitse democratie niet aan het wankelen. Strandpoliticus Een beproefd middel om de buitenwereld te laten merken dat er gewoon wordt doorgewerkt is dreigen om de Tweede Kamer en bewindslieden te laten terugkeren voor een spoeddebat. Vooral erkend workaholic Geert Wilders en de nimmer versagende SP-fractie verstoren graag de zomerrust van hun collega-parlementariërs. Meestal komt het er niet van, maar zowel bewindslieden als fractieleden dienen er wel permanent rekening mee te houden dat ze mogelijk spoorslags naar Den Haag moeten. Doen zij dit niet, dan is hoon hun deel, zoals de GroenLinks-fractie ooit merkte. Bij het spoeddebat over de eurocrisis bleek de helft van de GroenLinks’ers nog met vakantie. ‘Strandpartij’, schamperde blonde Geert tot grote hilariteit van de Tweede Kamer. De terughoudendheid van onze media en politici staat in schril contrast met de luidruchtige reacties die op Twitter te vinden zijn bij begin en einde van ieder parlementair reces. Dat reces hetzelfde is als vakantie blijft een hardnekkig misverstand. Tegenwoordig proberen veel politici die indruk weg te nemen door hun volgers tijdens het parlementair reces bijna dagelijks op de hoogte te houden van hun drukke agenda. Zo leren we onder meer dat een SP-Kamerlid tijdens de kerstvakantie met chauffeurs op pad is geweest om banketstaven bij bejaardenhuizen te brengen, dateen VVD-Kamerlid in militair uniform deelnam aan een oefening van de Pantsercompagnie 112 en dat Ard van der Steur als Kamerlid met eigen ogen heeft gezien hoe dagvers brood op transport naar de afnemers ging. Onmisbaar Het politieke kerkhof ligt vol politici die tijdens hun vakantie plots onmisbaar bleken. Zo zal de naam van een voormalig PvdA-voorzitter wel eeuwig verbonden blijven aan haar verzuim om direct haar fietsvakantie af te breken toen beginjaren negentig in de PvdAdeWAO-crisis uitbrak. Hoewel ze daarvoor acceptabele privéredenen kon aanvoeren, werd ze vervolgens door de partijtop als zondebok geslachtofferd. De positie van toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Johan Remkes wankelde eveneens omdat hij tijdens zijn kerstvakantie in Thailand op het strand bleef liggen terwijl in een ander deel van het land de tsunami duizenden slachtoffers had gemaakt. Dat de termen crisis en noodsituatie aan inflatie onderhevig zijn, merkten de burgemeesters Jozias van Aartsen (Den Haag) en Aleid Wolfsen (Utrecht). Beiden kregen de wind van voren omdat zij niet direct hun vakantie hadden afgebroken nadat hun stad zwaar was getroffen door respectievelijk een lichtelijk uit de hand gelopen demonstratie in de Schilderswijk en het vrijkomen van asbest in een flat in Kanaleneiland. Dankzij de mobiele telefonie is er nu geen enkel excuus meer mogelijk voor de politicus op vakantie. Daarbij geldt de vuistregel dat terugkeren voor een storm in een glas water altijd beter is dan verder als een strandpoliticus door het leven te moeten gaan. Welke gevolgen dit heeft voor het gezinsleven van politici kan later worden vernomen in roddelblad én tegenwoordig ook kwaliteitskrant. Wat dat betreft hadden politici het vroeger makkelijk. Zo was premier Joop den Uyl in de zomer van 1974 een tijdlang letterlijk onvindbaar tijdens zijn vakantie in Portugal. In samenspraak met het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken ging de Portugese politie naarstig op zoek naar de Nederlandse premier. Na dagen speurwerk werd Den Uyl uiteindelijk op een camping nabij Lissabon gevonden terwijl hij volgens de overlevering in zijn korte broek sardientjes aan het bakken was. Goedaardig als hij was bood hij de Portugese dienders een vismaaltijd aan alvorens hij onverwijld terugkeerde naar Nederland.

De discussie in de Tweede Kamer afgelopen woensdag over racisme, dat Nederlanders met een migratieachtergrond de weg verspert naar een goedbetaalde baan en een fatsoenlijk huis, had meer weg van een ordinaire burenruzie in plaats van een inhoudelijk politiek dispuut. Terwijl alle ingrediënten voorhanden waren voor een volgende stap in het nationale racismedebat mondde het Kamerdebat een week voor de zomerstop uit in ruzie en gescheld. Partijen vlogen vooral elkaar verbaal in de haren. Allerlei onderwerpen werden erbij gehaald en persoonlijke kwesties werden weer actueel. Oud zeer tussen de PvdA en de partij DENK, die werd opgericht door oud-PvdA-Kamerleden, werd uitgevochten en verschillende fractievoorzitters botsten hard met PVV-leider Geert Wilders wegens zijn felle betoog. Grof taalgebruik Gesterkt door de uitspraken van de premier, die erkende dat racisme in Nederland net zo goed een systemisch probleem is, vroegen D66, PvdA en GroenLinks een debat aan. Een hardere aanpak van discriminatie door uitzendbureaus, een verbod op etnisch profileren en excuses voor het eigen slavernijverleden: met minder zouden zij geen genoegen nemen. En dan was het ook nog Keti Koti, de viering van de afschaffing van de slavernij in 1863. Alle ingrediënten dus voor een goede gedachtenwisseling. Maar al binnen het half uur was duidelijk dat het debat niet aan de hoge verwachtingen ging voldoen. De discussie ontaardde in een aaneenschakeling van oprispingen van oud zeer, beledigingen en grof taalgebruik. Bij vlagen ging het geruzie over in triviaal gescheld. Klaver noemde Wilders een idioot. Andersom was de Groen Linkser een politieke hooligan, met partijgenoten die vroeger communistische massamoordenaars steunden. De scheldgrage PVV-leider liet vervolgens niet na te zeggen dat er na het coronavirus een hysterisch discriminatievirus over de wereld gaat. Beschonken komkommer Hoewel onaanvaardbaar en zelfs verwerpelijk, was het origineelst met de pretentieuze coterie in ’s lands vergaderzaal Farid Azarkan, de fractievoorzitter van DENK, die SP-leider Lilian Marijnissen een beschonken komkommer noemde. Benieuwd of dit aforisme in de Handelingen (woordelijke verslaglegging) blijft staan. Klaver bracht vervolgens in herinnering dat Asscher als minister geen excuses voor de slavernij had aangeboden. Farid Azarkan noemde het verhaal van Asscher een goedkope babbeltruc, omdat de PvdA enkele DENK-moties tegen discriminatie niet had gesteund. Hij haalde ook uitspraken uit het verleden aan van PvdA-kopstukken over Marokkanen. Het ontlokte een woedende tegenaanval van Asscher, die een tirade afstak over de video’s waarin DENK kritiek uitte op Kamerleden met een Turkse achtergrond. De inbreng van Kees van der Staaij (SGP) aan het Kamerdebat was nog het meest veelzeggend. Voor hem is het uitgangspunt helder: alle mensen zijn naar Gods evenbeeld geschapen. Racisme is daarom uit den boze. We zijn immers allemaal van dezelfde lap gescheurd. Het is maar dat u het weet. Geen excuses Vanwege de vrees voor polarisering zag de premier niets in het aanbieden van excuses voor de Nederlandse rol in de slavernij en de slavenhandel. Eerder betuigde de Nederlandse staat wel zijn diepe spijt en berouw. Dat gaat niet voor iedereen ver genoeg, erkende hij. Maar voor anderen zouden excuses juist weer te ver gaan. ‘Kun je mensen die vandaag leven verantwoordelijk houden voor het verre verleden?’, vroeg hij zich af. Volgens de premier zouden excuses meer polariseren, dan dat ze mensen zouden samenbrengen omdat het aanbieden daarvan ook op tegenstand stuit. ‘Als ik het zal doen, voor wie doe ik het dan, aan wie bied ik ze dan aan? En hoe ver moeten we dan teruggaan? Tegelijkertijd, erkennen dat dat niet usance is in de wereld om dat wel te doen. Om al die redenen hebben we het niet gedaan’, aldus de premier. Het kabinet-Rutte II betuigde eerder diepe spijt en berouw voor het slavernijverleden, en dat vindt de premier voldoende. Wel is hij voorstander van een herdenkingsjaar over slavernij in 2023. In dat jaar is het 150 jaar geleden dat Nederland een eind maakte aan slavernij. Voortdurend punt van discussie Slavernij gebeurde honderden jaren geleden. Niemand die nu leeft, heeft daar direct verantwoordelijkheid voor. Schaamte en schuld is totaal niet nodig Maar waar men als samenleving wel verantwoordelijkheid voor heeft, is je te informeren over wat zich heeft afgespeeld. Je kunt niet de glorieuze kant van de geschiedenis vieren zonder dat je er rekenschap van geeft dat die niet voor alle mensen gold. Zoals ook de nieuwe Canon weer aantoont, is de omgang met het Nederlands verleden een voortdurend punt van discussie, dat evenveel zegt over hoe wij over onze gezamenlijke identiteit denken als over het verleden. Het Rijksmuseum werd bij heropening in 2013 gemunt als museum van Nationale Geschiedenis en nam de beslissing om kunst en geschiedenis voor het eerst integraal te laten zien. Zeven jaar geleden was dat nog vanuit het perspectief van het glorieuze Holland, de koopmansgeest; nu is het tijd voor gedeeld verleden. Dat maakt de functie gevoelig: die moet zich constant verhouden tot de gepolariseerde actualiteit.

Geert Wilders: ‘‘Ben je horecaondernemer dan moet je met een meetlat 1.5 meter afstand tussen de tafeltjes op de terrassen realiseren op straffe van €4000 boete, maar ben je een linkse demonstrant dan geldt de anderhalve meter ineens niet meer. Halsema zet links boven de wet en dat is corrupt.’’

Geert Wilders heeft mondelinge vragen aan de Minister van Justitie en Veiligheid aangemeld morgen bij het wekelijkse vragenuur.

Geert Wilders: ‘‘750 miljard waarvan 500 miljard als gift voor de bodemloze putten in Italië en Spanje. Ze misbruiken iedere crisis om miljarden euro’s te ontvangen.

Onacceptabel. We moeten zo snel mogelijk uit de EU en ons eigen land en onze eigen mensen weer op 1 zetten!’’