Poliflw

Zomerreces Het zomerreces is aangebroken. Tijd voor een terugblik en bezinning. De meest politiek beschamende affaire het afgelopen parlementaire jaar was, na de verloedering van de omgangsvormen en het taalgebruik, het optreden van de Belastingdienst in de affaire rond de kinderopvangtoeslagen waarin Pieter Omtzigt een belangrijke rol speelde. Welke lessen dient de Kamer te trekken uit die voor de politiek beschamende affaire? Politici voeren een permanente campagne en verliezen bijna allemaal hun hoofdtaak uit het oog: het maken en beoordelen van wetten. Wetgeving heeft verregaande consequenties voor mensen. Hoe kunnen we er nu voor zorgen dat de Kamer wetgeving serieus neemt? Geen doorsnee Kamerlid Pieter Omtzigt is geen doorsnee Kamerlid. Om heel veel redenen. De Twentenaar trok zich niets aan van de nauwelijks verhulde boodschap dat het CDA van hem af wilde toen hij een onverkiesbare plek kreeg op de kandidatenlijst. Hij zorgde in 2012 voor zijn eigen campagne en werd met voorkeursstemmen alsnog gekozen. Het CDA-Kamerlid was een immer terugkerende kiespijn voor partij en kabinet, maar een zegen voor de Nederlandse politiek. Grote ego’s zijn er nog altijd in de Haagse arena, maar individuele politici met een eigen gezicht veel minder. Pieter Omtzigt vormt hierop een welkome uitzondering. Politiek drastisch veranderd In de afgelopen decennia is het aanzien en wezen van de vaderlandse politiek drastisch veranderd. De politiek is verworden tot een poging de politieke tegenstander vooral te bejegenen en pootje te haken. Het beeld –hoe kom ik over op de kiezer– werd dominant en het beleid van secundair belang. Klassieke volkspartijen verdwenen en dat heeft fundamentele gevolgen gehad. Een permanente publiekscampagne is politiek bedrijven geworden. Een vaste aanhang waar partijen bij de volgende verkiezingen in ieder geval op zouden kunnen rekenen, is helaas verdwenen. Voor elke stem moet permanent, in het uiterste geval vier jaar, worden gestreden. Inkomen en opleidingsniveau zijn nu beslissender voor het stemgedrag en bepalender dan vroeger het lidmaatschap van een specifiek kerkgenootschap. De gevolgen zijn verstrekkend. De politiek lijkt in vrijwel niets meer op de politiek van het midden van de jaren tachtig. Het compromis Het vertrouwde verzuilingsmodel, dat in de jaren zestig al hevig wankelde, was eind 1985 nog bepaald niet verdwenen. Verkiezingen begonnen al sterke verschillen in uitslagen te vertonen, maar de grote partijen hielden stand. Elites konden elkaar in verkiezingen nog bestrijden om daarna zaken te doen. Polarisatiestrategieën werkten niet, de drie volkspartijen, CDA, PvdA en VVD, wisselden elkaar aan de macht af. De grote verschillen vormden geen gevaar voor de uiteindelijke consensus. Een consensus die, een aantal vrij marginale uitzonderingen aan de randen van het politieke spectrum daargelaten, niet ter discussie stond. Grote veranderingen als de ingezette afslanking van de verzorgingsstaat, konden uiteindelijk ook bij links instemming vinden. De eerste golf individualisering was voorbij, maar de verzuiling was nog niet definitief van het toneel verdwenen. Paars, in de jaren negentig, bracht daar langzaam aan verandering in. Politieke elites en de samenleving gingen meer en meer met de rug naar elkaar staan. De politieke elites maakten zich zorgen over efficiency, de overheid diende lean en mean te worden met de grote bedrijven als voorbeeld, terwijl tegenstellingen in de maatschappij groter werden. De multiculturele samenleving werd voor de één een nastrevenswaardig doel, voor de ander een somber schrikbeeld. Emancipatie van de burger Terwijl de volkspartijen een dergelijke tegenstelling nog konden opvangen, leidde dat meer en meer tot vervreemding bij de ene groep en het krampachtig vasthouden aan de vertrouwde mechanismen bij de andere. Draagvlak voor het compromis werd minder en moest meer worden bevochten. De uitsluiting van het CDA na vele jaren regeringsverantwoordelijkheid betekende het definitieve einde van de verzuiling. Nieuwe splinterpartijen, met slechts één prominent programmapunt, kwamen op en verdwenen weer even snel. Het radicaal tegenovergestelde van de volkspartij is nu schering en inslag in de politiek. Elk belang heeft nu zijn eigen politieke partij en dus zijn zetel(s) in de Kamer met helaas snel uitbrekende ruzies tussen politiek totaal onervaren Kamerleden. Coalitievorming Coalities van meerdere partijen zijn in de Nederlandse politiek niet ongewoon. Niet het aantal partijen dat nodig is om een kabinet te vormen dat steunt op een parlementaire meerderheid is bijzonder. Maar het is redelijk uniek dat ideologisch volstrekt tegengestelde partijen tot samenwerking worden gedwongen. Oude zekerheden in de politiek zijn verdwenen. Er kwamen onwaarschijnlijke combinaties, louter en alleen om maar tot meerderheden te komen. Alles voor de bestuurbaarheid van het land, maar uiteindelijk leidend tot erosie in de geloofwaardigheid. De elites in het politieke midden zijn nog immer, net als in het midden van de jaren tachtig, gepreoccupeerd met samenwerking, terwijl in de samenleving de tegenstellingen toenemen. Meerderheden die steeds verder afbrokkelen en dikwijls na tussentijdse verkiezingen in de Eerste Kamer niet meer bestaan. Het parlement is een afspiegeling van de samenleving. Met het kwalijke gevolg de steeds meer groeiende tegenstellingen tussen bevolkingsgroepen. De kiezer is zijn houvast kwijt en oude zekerheden in de politiek zijn verdwenen. Hopelijk kan het CDA in maart 2021 weer het vertrouwde gevoel terug geven.

Bijna de hele Tweede Kamer op de VVD na heeft grote zorgen over de machtigingsbepaling in de verzamelwet Brexit. Tijdens een hoorzitting afgelopen week in de Tweede Kamer kwamen er verschillende experts aan het woord. In de wet is een bepaling opgenomen waardoor een minister in zijn eentje een besluit kan nemen dat een wet wijzigt of intrekt. Daarvoor hoeft hij niet naar het kabinet, niet naar de Tweede Kamer en niet naar de Eerste Kamer. Het CDA vindt dit is onverantwoord. Daarop zijn er op initiatief van CDA woordvoerder Pieter Omtzigt en D66 Kamerlid Kees Verhoeven spoedvragen opgesteld en mede namens 10 andere partijen (CU, GL, PVV, PvdA, SP, PvdD, SGP, 50Plus, DENK en FvD). Het is een duidelijk signaal dat wordt afgegeven richting het Kabinet. Omtzigt: “In de hoorzitting merkte professor Voerman op dat deze bevoegdheid verder gaat dan bevoegdheden onder een noodtoestand. Dat is ongehoord. Daarom vragen wij met 12 partijen om bepalingen die nodig zijn door de Brexit met veel meer waarborgen te omkleden. Zodat in gevallen waarin snel gehandeld moet worden, dat ook kan. Denk aan de noodmaatregelen tijdens de kredietcrisis. Ook hier dient het parlement de regering gewoon te kunnen controleren. Een stevige regering heeft een stevige controle van het parlement nodig.”Vragen van de leden Omtzigt (CDA), Verhoeven (D66), Van der Graaf (CU), Leijten (SP), Van Ojik (GL), Maeijer (PVV) Asscher (PvdA), Van Rooijen (50Plus), Van Raan (PvdD), Bisschop (SGP), Azarkan (DENK), Baudet (FvD) aan de Minister van Buitenlandse Zaken en de Minister van Justitie en Veiligheid over de rechtstatelijke aspecten van de machtigingsbepaling van de Brexitwet. 1. Heeft u kennisgenomen van de factsheets “Verzamelwet Brexit” van professor Voermans en Professor de Lange en hun toelichting in de Kamer bij de hoorzitting op 5 december jl.? 2. Kunt u reageren op het standpunt van deze heren dat door middel van Artikel 10 van de Verzamelwet Brexit het kernbeginsel van het primaat van de wetgever aan de kant geschoven wordt doordat ministers een heel ruime bevoegdheid krijgen om algemeen verbindende voorschriften vast te stellen en daarmee ook van bestaande – zelfs hogere regels – af kunnen wijken zonder dat het gehele kabinet, het parlement of de Raad van State daar vooraf iets over te zeggen heeft? 3. Bent u het eens dat, zoals artikel 10 van de Verzamelwet beoogt, het door het parlement achteraf meepraten over wetgeving - die ziet op fundamentele onderwerpen- die al is vastgesteld, niet voldoet aan de eisen die het primaat van de wetgever stelt? 4. Wat is uw reactie op het gegeven dat de Aanwijzingen voor de regelgeving (Awr, 2.23) voorschrijft dat delegatie van regelgevende bevoegdheid zo nauwkeurig en concreet mogelijk wordt begrensd? Bent u het eens dat dit in artikel 10 Verzamelwet Brexit niet het geval is? 5. Bent u bereid met een nota van wijziging te komen waarin u fatsoenlijke rechtstatelijke aspecten in Artikel 10 introduceert, waarbij alleen de afwijkingsbevoegdheid in een vooraf nauwkeurig omschreven noodsituatie kan worden gebruikt en er controle is door het gehele kabinet (dus geen ministeriële regeling), de Raad van State en het parlement? 6. Bent u bereid deze vragen binnen een week te beantwoorden?

Niet bezuinigen op spoedeisende hulpposten ALMELO Het CDA vindt goede zorg in de regio net zo belangrijk als in de stad. Uit de verkiezingsprogramma’s van VVD, D66, PvdA, ChristenUnie en GroenLinks blijkt dat zij bepaalde spoedeisende hulpposten in de avond en nacht willen gaan sluiten om te bezuinigen. Deze voorgestelde maatregel zal vooral kleinere streekziekenhuizen treffen die hierdoor met sluiting worden bedreigd. Het CDA is hier fel op tegen. CDA-kandidaten Pieter Omtzigt en Eugène van Mierlo hebben donderdagochtend bij het ZGT in Almelo de noodklok geluid voor het behoud van streekziekenhuizen. Uit partijprogramma's van VVD, D66, PvdA, ChristenUnie en GroenLinks willen bezuinigen door vooral in de avond- en nachturen bepaalde spoedposten te sluiten. Mensen die dan acute zorg nodig hebben worden verwezen naar grotere ziekenhuizen. Het CDA meent dat hierdoor een concentratie van zorg bij grote ziekenhuizen ontstaat en de zorg in de streekziekenhuizen afgekalfd wordt, waardoor uiteindelijk sluiting dreigt. "Ook het CPB zegt dat als een ziekenhuis de spoedeisende hulp kwijtraakt, de hele organisatie onder druk komt te staan", stelt Pieter Omtzigt. "Daarnaast vrezen we een leegloop van gespecialiseerd personeel wanneer de spoedeisende hulp sluit. Dit idee is dus aan alle kanten funest voor de zorg in de regio."CDA kandidaat-kamerlid Eugène van Mierlo denkt daarbij onder andere aan zijn stad, Almelo: "Als hierdoor bijvoorbeeld het ZGT in Almelo geen spoedeisende hulp meer heeft, dan moeten inwoners van Almelo en omgeving naar het ziekenhuis in Hengelo of naar Hardenberg. Hier doen mensen zeker ongeveer een half uur over. Dit terwijl je in de Randstad soms meerdere ziekenhuizen hebt, allemaal aan te rijden binnen een kwartier." Bezoekers van het ZGT in Almelo kregen daarom van de CDA'ers een EHBO-kistje overhandigd om ze te waarschuwen over deze plannen.