Dit jaar beefde de Groningse aarde al meer dan 50 keer. 50 keer de gevolgen van georganiseerd falen door de overheid voelbaar. Vorige week waren de klappen dusdanig hevig dat de rest van Nederland er ook weer wat over te horen kreeg. Politici plaatsten hun halfjaarlijkse tweet met medeleven en de dagbladen herhaalden hun rituele berichtgeving. In de media verscheen zelfs dat er niets opmerkelijks aan de hand was in het artikel “Plots zijn er in Loppersum twee aardbevingen in één week”.
Er waren volgens het KNMI vorige week overigens zes bevingen en waar komt die ‘plots’ vandaan als er al tientallen klappen aan vooraf gingen de afgelopen maanden? Groningen verdient een rechtvaardigere behandeling door de politiek en een eerlijkere berichtgeving uit het bevingsgebied van de journalistieke controle van de macht. We zijn het toch niet normaal gaan vinden dat in ons land zoveel mensen al jarenlang moeten strijden met de overheid in een kapot en onveilig huis? We vinden het toch niet normaal dat ruim 25.000 schades nog onbehandeld zijn? Dat nog geen 4% van de onveilige huizen zijn versterkt. Dat mensen letterlijk ziek worden onder hun eigen dak. Dat de media aandacht minder is, betekent niet dat de ramp minder erg is.
Het zijn niet de aardbevingen, maar de manier waarop de staat de ramp aanpakt die voor de meeste schade zorgt, concludeerden onderzoekers van de Rijksuniversiteit Groningen (RuG) recent. Terwijl de grond beeft is de rijksoverheid nog steeds niet gestart met een crisisaanpak voor snelle schadevergoeding, versterking van onveilige huizen en een toekomst voor Groningen. Over de manier waarop de staat deze door hen zelf veroorzaakte ramp heeft aangepakt concludeerden de onderzoekers van de RuG ook dat het systeem complete gemeenschappen en dorpen heeft ontwricht. En ze maken korte metten met de mislukte aanpak van schadeherstel en versterking.
Zoveel jaar wachten en strijden maakt mensen moedeloos en ziek. Een kwart van de gedupeerden meldt schade niet meer. Slechts 14% van de mensen die meerdere keren schade heeft gehad, gelooft dat de overheid ooit nog zal zorgen dat onveilige woningen versterkt worden. De conclusie in deze krant dat er niets ‘opmerkelijks’ aan de hand is voelt daarom als een klap in het gezicht.
Deze zomer is het acht jaar sinds de grote beving bij Huizinge. Na die harde klap erkende het kabinet eindelijk dat de aardbevingen in kracht aan het toenemen waren. Ze kwamen met een reeks beloftes. De meesten werden gebroken. Gebroken beloftes dichten de scheuren in onze huizen en harten niet. Iedere keer krabbelden gemeenschappen weer op, herhaaldelijk dwongen zij de politiek tot handelen. Via fakkeltochten en rechtszaken. Zij kregen via de rechter de machtige hand op de gaskraan maar daarmee is de pijn niet zomaar verdwenen.
Wat hebben ze aan een bewindspersoon ‘bevinkjes’? Wat hebben ze aan lokale bestuurders die hun oor liever laten hangen naar Den Haag? De waarnemend burgemeester van Loppersum zegt in deze krant weliswaar voor een crisisaanpak te zijn maar ook dat hij ‘’formeel voorlopig niets gaat doen behalve het in de regio te bespreken’’. Dat soort slappe praat levert niets meer op dan beleefde medeleven na een nieuwe beving en wat graaistuivers richting de regio.
De giftige mix van halfbakken bestuurders, kortzichtige politici en gemakzuchtige verslaggeving is funest voor de goede Groninger zaak. Wij vragen geen onmogelijke dingen, wij eisen slechts rechtvaardige oplossingen. Een betrouwbare crisisaanpak is de enige manier om een in de steek gelaten regio weer volwaardig onderdeel te laten zijn van Nederland. Wat door overheidsfalen is afgebroken kan door overheidshandelen weer worden opgebouwd. Tijdens de coronacrisis is bewezen dat er snel miljarden vrijgemaakt kunnen worden om een ramp te bestrijden. We hebben in Groningen geen moment meer te verliezen.
