Poliflw

Door Gert-Jan Segers op 16 september 2020 om 22:23

Aandacht voor wat echt telt (bijdrage Algemene Politieke Beschouwingen)

Bronnie Ware was een palliatief verpleegkundige in Australië. Jarenlang heeft zij gesproken met mensen die op hun sterfbed lagen. Zij luisterde naar hun verhalen. En na een tijdje, toen ze veel verhalen had gehoord, ontdekte ze patronen in die verhalen. En ze schreef ze op. Ze noemde de zaken waar stervende mensen het meeste spijt van hadden.

Alle mannen van die generatie, het ging toen om mannen, hadden spijt dat ze zo hard hadden gewerkt en daarmee veel van hun geliefden en hun kinderen hadden gemist.

Iedereen miste zijn of haar vrienden aan het sterfbed en had er verdriet over dat vriendschappen waren verwaterd.

En de meeste mensen hadden te veel geluisterd naar wat andere mensen van hen verwachten en waren daardoor niet trouw gebleven aan hun idealen. En aan wat ze écht belangrijk vonden.

Op ons sterfbed telt niet wat we hebben gepresteerd, niet hoeveel we hebben verdiend, niet wat columnisten van ons vinden, laat staan wat peilingen van ons vinden. Wat telt als we het meest kwetsbaar zijn, is dat er iemand is die onze hand vasthoudt. Dat er liefde is.

Eigenlijk weten we dit ook allemaal. Vriendschappen en relaties maken gelukkig en eenzaamheid is gif. Het is ingebakken in de schepping: je wordt en bent mens in relatie tot anderen.

En toch zijn grote politieke keuzes in ons land ingegeven alsof we vooral een individu zijn, zelfredzaam, onafhankelijk van anderen. Alsof we alleen maar rationeel en weloverwogen onze keuzes maken.

We weten dat het niet waar is, maar toch gaan grote politieke keuzes ervan uit dat vooral betaald werk ons gelukkig maakt en dat we zoveel mogelijk moeten verdienen. Het individualisme heeft de laatste decennia de toon gezet en er is een vorm van liberalisme die ervan uitgaat gaat dat we een homo economicus zijn. Terwijl we weten – of in ieder geval kunnen weten – dat het gewoon niet waar is.

De coronacrisis is niet ons sterfbed. Er is leven na deze crisis. Maar in deze crisis stond wel alles even helemaal stil. Of bijna alles. Veel viel ons uit handen. En daardoor leren we juist in deze tijd scherper te kijken. We zien beter wat niet deugt, wat niet werkt en we zien beter wat écht telt.

En wat we zien, is niet nieuw. Het zijn de verhalen die ik al hoorde van jongeren bij de totstandkoming van Coalitie-Y.

Stel je voor. Een jong stel. Ontmoet elkaar tijdens de studententijd. Boordevol idealen en hoop voor de toekomst. Vier studiejaren later zitten ze allebei opgezadeld met een enorme studieschuld. En als ze werk vinden, is er weinig kans op een vast contract. Ze verdienen genoeg om rond te komen, maar te weinig om echt iets op te bouwen. Ze verdienen te weinig om een huis te kopen, maar kunnen niet betaalbaar huren. Het ontbreekt hen aan zekerheid om keuzes voor de toekomst te kunnen maken. De kinderwens wordt even geparkeerd.

De minister-president zal deze verhalen herkennen, hij praat met jongeren van Coalitie-Y. Hij heeft de handschoen opgepakt en daar ben ik hem dankbaar voor. Hij zit geregeld met collega’s om de tafel met mensen van Coalitie-Y.

De verhalen van deze jongeren komen niet voort uit een soort natuurtoestand, maar komen voort uit politieke keuzes in ons belastingstelsel, op de arbeidsmarkt, de woningmarkt. Tussen ons en nieuw levensgeluk, tussen ons en de zorg voor elkaar, staan wetten en praktische bezwaren. En die wetten en praktische bezwaren komen uit deze Kamer.

De coronacrisis heeft nog scherper laten zien wat niet deugt. We zien dat ZZP’ers als eerste geholpen moesten worden. Zij zijn als eerste kinderen van de rekening van deze crisis en moeten middenin deze crisis op het sociaal minimum zien te overleven.

We hadden in ons land in de vorige eeuw lang een eerlijk sociaal contract met elkaar. We kregen allemaal de kans om te leren, we werkten hard, de overheid beschermde tegen uitbuiting, verdeelde de welvaart eerlijk en winsten van bedrijven vertaalden zich in hogere lonen. Werkgevers en werknemers vonden elkaar in eerlijke overeenkomsten en er waren bedrijven zoals het oude Philips. Ik heb er al eerder aan gerefereerd. Collega Dijkhoff heeft daar een prachtig beeld van geschetst, vorig jaar bij de Algemene Politieke Beschouwingen. Een goede werkgever die goed zorgde voor werknemers zoals zijn opa, een studiefonds voor hun kinderen zoals zijn moeder en een sportvereniging waar de mooiste voetbalclub van Nederland uit voortkomt. Maar dit sociaal contract is verbroken.

Het heeft geleid tot een generatie van stagnatie. Onze economie is de afgelopen 40 jaar sterk gegroeid en de Rabobank berekende dat 60% daarvan bij bedrijven terecht is gekomen, 40% bij de overheid, maar dat gezinnen al veertig jaar lang ongeveer hetzelfde besteedbare inkomen hebben. En dat is niet rechtvaardig.

We zijn in de afgelopen vier decennia iets kwijtgeraakt. Ons mensbeeld gaat mank. We lopen op één been. Wij zijn geen homo economicus. Wij zijn mensen die gedijen bij vriendschap, liefde, zorg voor elkaar, en zijn bestemd voor bloei. Is dit een open deur?! Laten we er dan alsjeblieft heel snel doorheen lopen en niet langer buiten blijven staan! Want wat nu nodig is, is beleid dat recht doet aan wie wij zijn. Wat nu nodig is, zijn nieuwe keuzes. En we kunnen ons laten aanmoedigen door wat Nelson Mandela ooit zei: Moge onze keuzes onze hoop reflecteren – en niet onze angst!

Ja, we kunnen bang zijn voor economische krimp en opnieuw alle kaarten op de groei van ons BBP zetten. We kunnen bang zijn voor mensen die anders zijn dan wij en onze grenzen gesloten houden. We kunnen bang zijn voor het verliezen van grote bedrijven en onze belastingen kunstmatig laag houden.

Maar we kunnen ook kiezen voor beleid dat niet onze angsten reflecteert maar onze hoop. En kiezen voor wat echt telt.

Het eerste dat echt telt is ‘zorg voor elkaar’.

Als ik vanuit hier, langs de Hofvijver, naar de Korte Voorhout loop, zie ik een welvarend land. Maar als ik de uitgang neem bij Lange Poten naar de Schilderswijk wandel, de wijk waar mijn zus op een basisschool werkt, dan houd ik mijn hart vast. Het is één stad, maar het zijn twee werelden. Het zijn twee wijken, vlakbij elkaar, en toch oneindig ver van elkaar verwijderd, door een breuklijn in deze stad.

En zo lopen er meer breuklijnen door ons land. En de coronacrisis maakt de breuklijnen alleen nog maar extra zichtbaar.

Tussen mensen zonder schulden en mensen met schulden.

Tussen gezinnen met een goed inkomen en mensen die nauwelijks kunnen rondkomen.

Tussen jongeren met wie het goed gaat en jongeren die vastlopen.

Tussen de Randstad die groeit en regio’s die krimpen.

En als we in deze crisis iets hebben geleerd, dan is het wel dat het aankomt op die zorg voor elkaar. Dat is wat ons mens maakt en dat is wat ons land zo mooi maakt.

Dat heeft in deze coronacrisis letterlijk handen en voeten gekregen door het fantastische werk van ons zorgpersoneel. Het is goed dat het kabinet werk gaat maken van betere werkomstandigheden, zodat mensen plezier in hun werk in de zorg houden. Het is goed dat er ook bonussen worden uitgekeerd, dit jaar en volgend jaar.

Maar er is wel meer nodig. En ik hoor graag van het kabinet hoe het het onderzoek daarnaar vormgeeft en hoe dat kan bijdragen aan betere waardering, meer zeggenschap en grotere arbeidsvreugde van het zorgpersoneel.

Het is mooi om te zien dat kabinet ook andere hoopvolle keuzes maakt.

Het verlaagt de lasten voor burgers en met het noodpakket helpt het mensen hun baan te behouden en dat is hoopvol.

Het kabinet trekt 150 miljoen uit voor hulp aan mensen met problematische schulden. En dat is hoopvol in een jungle waarin schulden handelswaar zijn geworden, waardoor mensen alleen maar dieper in de misère belanden. Ik wil het kabinet vragen om een waarborgfonds te starten waarmee schulden kunnen worden afgekocht en hierbij het overleg te zoeken met organisaties als Schuldhulpmaatje.

Het kabinet trekt ook extra geld uit, 150 miljoen, voor gezinnen met een laag inkomen, het verlengt de verhoging van het budget voor Jeugdzorg en dat is hoopvol voor jongeren voor wie het leven soms zwaar is.

En ik wil het kabinet aanmoedigen om hoopvolle stappen te blijven zetten. Zorg voor elkaar betekent ook samen verantwoordelijkheid dragen.

Bijvoorbeeld voor Noord-Nederland. Een regio met krimp en met Groningen als een provincie met breuklijnen. Letterlijk, scheuren in huizen, maar ook mentaal is er iets kapot gegaan daar. Daar is mentale hulp nodig, snel herstel en versterking van hun huizen. Maar er zijn ook banen nodig. Ik wil het kabinet vragen om de middelen die het ontvangt uit het Europese Just Transition Fund te investeren in Noord-Nederland. In werkgelegenheid in de energietransitie, zodat het koploper wordt in bijvoorbeeld de ontwikkeling van groene waterstof. Dat zou hoopvol zijn.

Samen verantwoordelijkheid dragen is ook nodig als het gaat om het Europees migratiebeleid. Daar zijn geen gemakkelijke antwoorden. Er wordt naar oplossingen gezocht, ook in Europa. Als er Europees een appèl wordt gedaan op ons, op Nederland, om mee te werken aan de herverdeling van vluchtelingen, dan wil ik het kabinet vragen daar serieus het gesprek over aan te gaan. En dan met een warm hart keuzes te maken.

Ik zei het al. Wat echt telt, is zorg voor elkaar.

En wat in de tweede plaats echt telt, is dat we ons niet moet blindstaren op de groei van het BBP, maar ons sterk moeten maken voor bloei van de samenleving.

Bij de presentatie van het groeifonds hoorde ik de minister van Financiën, minister Hoekstra, zeggen dat investeringen uit dit fonds moeten leiden tot groei van het BBP. Ik weet dat de doelstellingen van het fonds veel breder en rijker zijn, maar ik wil graag waken dat ook bij dit fonds er een fixatie komt op het Bruto Binnenlands Product.

In het boek Fantoomgroei, dat volgens mij nu zo’n beetje iedereen gelezen heeft, komen de schrijvers Noten en Heijne met een sprekend voorbeeld hoe die fixatie ons op het verkeerde been kan zetten. De olieramp in de Golf van Mexico was een ecologische ramp, maar bleek goed voor het BBP.

Dichter bij huis. Als ik minder ga werken om voor mijn moeder te zorgen is dat slecht voor het BBP, maar als ik een pakje sigaretten koop, is dat goed voor het BBP. Met andere woorden: we hebben een vreemde manier van meten of het goed met ons gaat.

Als ik iemand op straat tegenkom en vraag hoe het gaat, zou het vreemd zijn als diegene zegt: 60.000 euro.

Door de manier waarop we onze welvaart meten, weten we vaak wel de prijs, maar niet altijd de waarde van iets.

Ik wil het kabinet vragen hoe we het brede welvaartsbegrip dat we steeds beter kunnen hanteren ook kunnen inzetten bij de bepaling van de waarde van het groeifonds. Ik hoop dat de minister van Financiën die vraag heeft meegekregen. Misschien was hij al in overleg met de minister van Economische Zaken.

Daarnaast zou ik het kabinet ook willen vragen wat de lessen zijn als het gaat om onze afhankelijkheid van de wereldmarkt. De coronacrisis liet ons zien dat we voor onze mondkapjes afhankelijk waren van verre landen met wispelturig voorkeursbeleid.

Wat de ChristenUnie-fractie betreft is dit het moment om een brede analyse te maken van wat we als land echt nodig hebben, voor onze veiligheid, onze gezondheid, ons voedsel. Samen met het CDA doen we het voorstel om te komen tot een Planbureau voor de Veiligheid. Juist omdat we bij wat van waarde is niet afhankelijk willen zijn van een wereldmarkt waarin alleen de prijs telt.

Wat echt telt is dat we gaan voor bloei en niet alleen maar voor groei.

Wat echt telt is dat we zorgen voor elkaar.

Maar wat ook echt telt is dat we kiezen voor de schepping.

De feiten hoef ik niet te herhalen. De aarde wordt warmer en op steeds meer plekken extreem droog of juist extreem nat. De stijging van de zeespiegel versnelt, wat ook ons land in toenemende mate kan bedreigen. En jaarlijks verdwijnt er een oppervlakte van vier keer Nederland aan bos – veertig voetbalvelden per minuut. Netto.

Willen we goede rentmeesters zijn, dan moeten we door met de energietransitie.

Wij willen investeren in schone energie en niet langer afhankelijk zijn van olie uit het Midden-Oosten. Wij willen stoppen met gaswinning in Groningen en niet afhankelijk zijn van Rusland. Maar dat zijn wat abstracties en vaak ver van ons bed. Om die energietransitie dichter bij huis te brengen, moeten we komen tot een Nationaal Isolatieprogramma voor huizen, zodat energieverbruik verminderd wordt en kosten op de lange termijn worden bespaard. Inzetten op datgene dat waardevol is en de schepping op waarde schat – dat is rentmeesterschap. Samen met GroenLinks willen we het kabinet vragen om op korte termijn met een plan te komen voor isolatie, een nationaal, grootschalig en toegankelijk isolatieplan.

Vroeger of later blikken we terug. Net als die Australiërs met Bronnie Ware aan hun bed. En dan bedenken we waar we spijt van hebben. Waarin we tekort zijn geschoten. Wat mooi was, wat de moeite waard was, waar we dankbaar voor zijn.

Dit is de laatste begroting van dit kabinet en we gaan ongetwijfeld terugblikken.

Dit is de laatste Algemene Politieke Beschouwingen van veel Kamerleden en die gaan terugblikken op hun politieke loopbaan in dit Huis.

Nog even en dan kunnen we deze coronacrisis achter ons laten en blikken we terug op deze ongekende tijd.

En ooit komen we allemaal zelf in de herfst van ons leven en gaan we ook persoonlijk de balans opmaken.

En wat ik hoop is dat we in al die rollen die we hebben, bij de belangrijke keuzes die we maken en in het leven dat we leven, dat we trouw blijven aan onze idealen en het goede doen.

Mogen onze keuzes onze hoop reflecteren – en niet onze angst. Laten we kiezen voor wat echt telt. En ik wens daarbij het kabinet en de Kamer de zegen van God toe.

En als je dat nou niet zoveel zegt, dan nog één beeld. Ik hoorde het Malieveld langskomen, wat regelmatig volstond met boze mensen. Vlak voor het zomerreces, vlak voor de zomer, stond het ook vol met mensen die aan het bidden waren. Voor jullie allemaal, voor ons. En ook al geloof je niet, weet je gezegend.

Door Eppo Bruins op 4 december 2019 om 13:14

Mijn bijdrage aan het kamerdebat over de kinderopvangtoeslag-affaire

De overheid als dienares van God heeft tot taak recht te doen en burgers te beschermen tegen willekeur. In deze taak, voorzitter, heeft de overheid ten diepste gefaald.

Alle voorgaande sprekers hebben al gewezen op de dramatische omstandigheden waarin ouders zijn terechtgekomen als gevolg van het handelen van een niets ontziende Belastingdienst. De verhalen die we de afgelopen jaren hebben gehoord zijn schrijnend.

Afgelopen week nog nam een mevrouw contact met mij op. In 2014 een terugvordering van 50.000 euro. Met telefoontjes, brieven en bezwaren werd niets gedaan. Loonbeslag, jaren van ellende, haar echtgenoot heeft meermaals geprobeerd zich van het leven te beroven. Hij loopt nu bij de psychiater vanwege kans op herhaling. Zelfs afgelopen jaar kwamen er nog dwangbevelen binnen. Afgelopen woensdag kwam deze mevrouw thuis van het werk en weer lagen er vier loonbeslagen op de mat. Ze is ten einde raad. Het is onvoorstelbaar hoeveel moeite het kost om dit te stoppen. Het is ongelooflijk hoever de overheid afstaat van de burger. Het bericht van deze mevrouw is exemplarisch voor het hele systeem van toeslagen en laat zien dat dit ingewikkelde stelsel het doen-vermogen van burgers ver te boven gaat.

Een ander gezin waar ik contact over heb, moet rondkomen van 200 euro per maand omdat de fiscus bij loonbeslag de beslagvrije voet niet respecteert. De familie probeert bij te springen door geld te lenen maar ook dat wordt direct weer weggehaald door de Belastingdienst via bankbeslag. Hoe kan dat? Is de staatssecretaris het met mij eens dat dit niet mag bestaan en dat er nog heel veel werk aan de winkel is?

Ik wil collega’s hier in de Kamer en journalisten daarboven en daarbuiten complimenteren met hun vasthoudendheid. Tegelijk vind ik het zorgwekkend te moeten constateren dat zonder hechte samenwerking tussen media en parlement, deze Kamer in zichzelf niet de kracht noch de middelen heeft om de onderste steen boven te krijgen. Blijkbaar moet iets eerst in de media een schandaal worden voordat een overheidsinstantie bij zinnen komt. Dat zegt iets over het ministerie. Maar ook over ons allen zoals wij hier zitten.

De Commissie Donner concludeert institutionele vooringenomenheid. Maar, voorzitter, instituties bestaan niet. Mensen wel. En er zijn altijd mensen verantwoordelijk. Het zijn mensen die leidinggeven, mensen die opdrachten uitvoeren. Als ik lees dat er stukken zijn achtergehouden in rechtszaken…. dat doet een systeem niet. Het gaat erom dat meerder mensen zo samenwerken, iets zo organiseren dat dit kan gebeuren.

De staatssecretaris had wel oog voor dat het beter moest, maar heeft lang gedraald voordat hij de fouten uit het verleden ging herstellen. Vindt de staatssecretaris dat hij voldoende doortastend heeft gehandeld als het gaat om het herstellen van het leed dat is aangericht door het systeem en de geconstateerde vooringenomenheid?

In juni had de staatssecretaris het over zijn ‘tunnelvisie’. Is de tunnelvisie nu weg? zo vraag ik de staatssecretaris. Is er nu tegenspraak georganiseerd? Worden mensen die hun mond open doen nu gekoesterd in plaats van ontslagen? Is de staatssecretaris nu wél in staat om het kaf van het koren te scheiden?

Ik wil deze Kamer, ik wil ons allen, een spiegel voorhouden. Er is in 2005 een toeslagenstelsel bedacht dat vanaf het begin niet functioneerde. De politiek heeft het systeem alleen maar nog ingewikkelder gemaakt en heeft niets gedaan met de signalen die de Belastingdienst gaf. Toeslagen moesten en zouden uitbetaald worden zonder controle vooraf. Maar in 2014 klonk het in deze Kamer: “De staatssecretaris moet alles op alles zetten. Fraude móet worden aangepakt". En dat hebben we geweten. Maar de wet en regels overtreden mag nooit, ook niet onder politieke druk.

Achteraf controleren leidde tot grootschalige fraude. Stopzetten tot ná controle leidde tot groot menselijk drama en leed binnen honderden, misschien zelfs duizenden gezinnen. Als vooraf controleren leidt tot ellende, én achteraf controleren leidt tot ellende. Moeten we dan niet concluderen dat het toeslagenstelsel failliet is? zo vraag ik de staatssecretaris.

Voor de ChristenUnie is het duidelijk dat op de kortst mogelijke termijn een eenvoudig en rechtvaardig belastingstelsel nodig is. Een belastingstelsel waarbij het belastingtarief weer weerspiegelt wat je betaalt en waar je je niet door een woud van toeslagen en kortingen hoeft te worstelen. Het systeem is té ingewikkeld. Onze Belastingdienst kan het niet meer aan, en als burger begrijp je het al helemaal niet meer.

Zolang het belastingstelsel niet een grondige herziening en vereenvoudiging ondergaat, zolang dat enorme geld-rondpomp-circus niet stopt, zullen we jaar na jaar in deze Kamer onze verontwaardiging blijven uitspreken over drama’s die de politiek en haar uitvoerende diensten zelf mede-veroorzaken.

De ouders in de CAF11-zaak zijn vermorzeld door verkeerde besluiten in een moloch van een systeem, een systeem dat verziekt is door een overheid die zo ontzettend ver van de burger afstaat. Die iedere vorm van menselijkheid en menselijke maat ontbeert. Je bent een nummer, een zaak, een formulier. Maar geen mens meer. We hebben een overheid gecreëerd die mensen bij voorbaat wantrouwt. En we hebben een politiek gecreëerd die geen fouten meer duldt en die denkt dat alles maakbaar is met meer en meer regels. Mijn hoop ligt bij de mensen die werken in het systeem, de medewerkers van de Belastingdienst, en collega’s hier in de Kamer, die met een rechtvaardige en genadige houding werken in dienst van de publieke zaak.

Wat je zaait, dat oogst je ook. Het is daarom belangrijk dat ook wij als Tweede Kamer met elkaar praten over hoe nu verder. Het is goed dat op verzoek van ChristenUnie en CDA een parlementair onderzoek wordt gestart naar het functioneren van de Belastingdienst en het UWV.

De compensatieregeling die de Commissie Donner heeft geadviseerd, verzacht de pijn maar neemt het geleden leed niet weg. De CAF11-zaak laat zien dat in deze tijd burgers bang zijn voor de overheid. Als rechtszekerheid en rechtsbescherming tegen overheidsbesluiten wegvallen, valt de bodem weg onder onze samenleving.

Gisteren ontving de gemeenteraad van Scherpenzeel een brief van de provincie Gelderland. Deze brief bevat een reactie op het eindrapport van de Stuurgroep over de toekomst van Scherpenzeel.

Kort samengevat geeft de provincie aan dat het rapport niet in balans is. We gaan soms ‘te kort door de bocht’ in de vergelijking van zelfstandigheid en herindeling met Barneveld. Op een aantal punten vindt de provincie de conclusies die worden getrokken duidelijk gekleurd door de wens om zelfstandig te blijven. De mogelijkheden en kansen die een herindeling met Barneveld biedt, moeten beter worden bekeken.

Met betrekking tot de benodigde financiën voor zelfstandigheid geeft de provincie in de brief aan dat zij het niet eens is met de manier waarop wij de extra kosten voor de ambtenaren willen dekken. Als het gaat om ‘de basis op orde’, moet dat gewoon uit de begroting kunnen worden betaald. Hierdoor wordt het financiële ‘gat’ dat ontstaat nog groter.

Ook geeft de provincie aan dat niet wordt ingegaan op alles wat nodig is voor toekomst van Scherpenzeel. Er is meer nodig dan het alleen op orde brengen van de ambtelijke organisatie. Er is in Scherpenzeel te weinig aandacht voor visie en lange termijnbeleid. We kunnen te weinig bijdragen aan de samenwerking in de regio. Het samenspel tussen raad, college en ambtelijke organisatie moet beter. Allemaal aspecten, die voor een stabiele toekomst noodzakelijk zijn, maar waarop in het rapport niet of nauwelijks wordt ingegaan.

De fracties van het CDA, PRO Scherpenzeel en ChristenUnie hebben al de nodige kanttekeningen geplaatst bij de betaalbaarheid van zelfstandigheid. De provincie bevestigt nu dit beeld. Ook het feit dat de problemen niet zijn opgelost door enkel en alleen het ambtenarenkorps flink uit te breiden, wordt door de provincie onderstreept.

De provincie geeft aan dat als zij te weinig vertrouwen heeft in het rapport en het besluit dat wij straks nemen, de provincie zelf het initiatief zou kunnen nemen voor een herindeling met Barneveld.

Vanavond wordt met u gesproken over de toekomst van Scherpenzeel. Het is belangrijk dat u dan alle informatie heeft, ‘het volledige verhaal’. Deze nieuwe informatie moet zeker ook worden meegenomen in de afwegingen die worden gemaakt.

Hieronder leest u de bijdrage van Rene Speksnijder tijdens de Gemeenteraad van 28-5-2019 over de Verklaring van geen bedenkingen Windpark Goyerbrug: Voorzitter, collega raadsleden, belangstellenden, In de afgelopen weken en maanden hebben we het al vaak gehad over het Windpark Goyerbrug. Het windpark houdt veel gemoederen bezig. Presentaties, informatieavonden, RTG’s, er is onnoemelijk veel informatie gedeeld en uitgewisseld. En steeds ging het bijna uitsluitend over inhoudelijke zaken, de procedures, de technische details, de bezwaren, het draagvlak. En natuurlijk, dat is heel belangrijk en dat moet ook en ik zal straks ook wel iets zeggen over het draagvlak. Maar voorzitter, vanavond wil ik graag ook duidelijk maken waar onze motivatie of zo u wilt, onze overtuiging vandaan komt op grond waarvan wij tot instemming met dit raadsvoorstel komen. Waarom doen we dit eigenlijk en waar staan we als ChristenUnie voor? Deze vragen hebben voor ons alles te maken met onze visie op de aarde en hoe we met die aarde om dienen te gaan. Wij geloven dat de aarde waarop we wonen niet toevallig is ontstaan, maar dat daar een idee achter zit, namelijk van een scheppende God. En dat die schepping ook helemaal goed was, in perfecte harmonie. Echter, de wereldgeschiedenis heeft ook laten zien dat we als mensheid in staat zijn om er een behoorlijke puinhoop van te maken, niet alleen door wat we elkaar aandoen, maar ook hoe we met de schepping omgaan in de zin van uitbuiting, uitputting en vervuiling. En wij geloven dat diezelfde God die aan het begin stond, uiteindelijk ook deze aarde volkomen zal herstellen en vernieuwen. En dat maakt ons niet onverschillig, maar zet ons juist aan het werk om te doen wat we kunnen doen. Het vraagt om actie in het hier en nu. Wereldwijd hebben we het dan bijvoorbeeld over het klimaatakkoord van Parijs. En daarvan afgeleid werken we ook aan de Nederlandse variant, met onder andere als doelstelling om onze CO2-uitstoot in 2030 gehalveerd te hebben. En als je verder inzoomt, dan kom je uiteindelijk in Houten terecht waarin we als raad al eerder de ambitie hebben uitgesproken om in 2040 energieneutraal te zijn. Maar daarvoor hebben we nog een hele weg te gaan, het is nog maar iets meer dan 20 jaar tot 2040 en we zitten nu op ongeveer 5% duurzaam opgewekte energie. Vandaar ook de keuze om in het geheel aan maatregelen ook te kiezen voor een tweede windmolenpark in Houten. Nu blijkt dat de aanvraag aan alle wettelijke toetsingscriteria voldoet, blijft de vraag: hoe zit het nu met het draagvlak? “Aantoonbaar draagvlak onder direct omwonenden is daarbij voor ons erg belangrijk”, zo hebben we vastgelegd in het coalitieakkoord. In de afgelopen periode heeft de initiatiefnemer ontzettend veel geïnvesteerd in het creëren van draagvlak. En ook de gemeente zelf heeft heel veel gedaan om met omwonenden in gesprek te gaan, niet alleen om informatie te geven maar ook actief te luisteren en suggesties op te pikken. Waar heeft dit alles toe geleid? De ondernemer heeft met 2/3 van de direct omwonenden, 10 van de 15, overeenkomsten afgesloten. Deze mensen zijn daarmee niet automatisch enthousiaste pleitbezorgers van het windpark geworden, maar zij geven daarmee wel aan dat zij zich in voldoende mate gecompenseerd voelen voor de ingreep in hun directe leefomgeving. Daarnaast is en wordt veel geïnvesteerd in het financieel kunnen participeren in de opbrengsten van het windpark door omwonenden. En waar dat nog beter kan, prima. Ik wil nog even de reactie van de wethouder horen, maar wij kunnen ons wel vinden in de motie van het CDA om de compensatie voor de omwonenden in de afstand van 500-1000 meter nog verder aan te scherpen. Voorzitter, wij realiseren ons terdege dat niet alle omwonenden blij zijn met de komst van een windpark in hun directe leefomgeving. En ook dat met alle gesprekken, informatie-uitwisselingen en compensaties niet alle zorgen omtrent overlast weggenomen zijn. Maar alles afwegende, zeker ook met wat ik net opmerkte over de groep van direct omwonenden, vinden wij het realiseren van het Windpark bij de Goyerbrug op basis van het plan dat er nu ligt, een goede en verantwoorde keuze. En daarom stemmen wij ook in met het voorstel om een ontwerp-verklaring van geen bezwaar af te geven.

Timeline Photos

Raadszaal in Almelo verandert tijdens verhit debat in kleuterklas, zo kopte Tubantia. Het betrof een debat over de individuele inkomenstoeslag. Waar ging het om, wat vindt de ChristenUnie Almelo, en waarom liepen de emoties op?

Er is in Almelo een vast (zogenaamd taakstellend) budget voor het Minimabeleid. Dit budget is, door het toevoegen van 500.000 euro zogenaamde 'Kleinsma' gelden en nog wat extra geld uit het gemeentefonds opgehoogd naar 4,8 Miljoen euro per jaar. Echter, deze geldpot is niet alleen verhoogd, de coalitie heeft binnen dit budget ook een aantal verschuivingen voorgesteld. Dat betreft vooral verschuivingen richting preventief beleid. Belangrijkste zijn het structureel geld beschikbaarstellen voor een collectieve ziektekostenverzekering (meer dan zes ton per jaar) en geld voorde preventie van schulden en schuldhulpverlening (twee ton per jaar). Aan de andere kant stelt het college stelt het versoberen van de individuele inkomenstoeslag voor. De individuele studietoeslag gaat juist weer omhoog. Over deze twee laatste punten ging het debat.

Wat vindt de ChristenUnie? Om met de individuele studietoeslag te beginnen, de ChristenUnie is hierover verheugd. De individuele studietoeslag is bedoeld voor jongeren met een arbeidsbeperking, die niet kunnen werken naast hun studie. Zelfs al gaat het maar om circa 15 mensen in Almelo, hier gaat iets principieels vanuit. De ChristenUnie heeft altijd gepleit voor het opkomen voor, en oormerken van geld voor chronisch zieken en gehandicapten. Wat ons betreft ongeacht of ze behoren tot de minima of niet. Het verhogen van de individuele studietoeslag past hierbij. Feitelijk heeft Almelo altijd minder uitgekeerd dan de buurgemeentes en trekken we dit nu gelijk. Foutief beleid uit het verleden wordt hiermee gecorrigeerd. Prima.

Dan het versoberen van de individuele inkomenstoeslag. Je krijgt de toeslag starks pas als je vijf i.p.v. drie jaar van een minimuminkomen leeft, en het bedrag wordt ongeveer een kwart van wat het was. De argumentatie is (1) het beslag dat er wordt gelegd op de beschikbare middelen en (2) het feit dat deze toeslag belemmerend kan werken bij het aanvaarden van werk.

Wat het eerste argument betreft: de ChristenUnie begrijpt dat het budget voor het minimabeleid taakstellend is. En in een integrale afweging hebben wij als ChristenUnie ons zelf sterk gemaakt voor structureel budget voor de collectieve ziektekostenverzekering, iets dat ons in het vorige college niet gelukt is. En we hebben ons ook sterk gemaakt voor budget voor schuldhulpverlening, zoals samenwerking met schuldhulpmaatjes. Het is een integrale afweging die we kunnen verantwoorden en kunnen steunen. Toch mag ons inziens budget nooit als argument voor beleid worden gebruikt. Beleid maak je vanuit een visie, niet vanuit tekorten.

Blijft het tweede argument: er wordt een drempel, om werk te aanvaarden door uitkeringsgerechtigden, verminderd. We snappen de gedachte, maar het staat op zijn minst heel erg krom geformuleerd. Het idee is dat als je bijna drie jaar in de bijstand zit, je niet snel een baantje van een paar maanden aanneemt als de teller weer op nul springt waar het gaat om een verhoging van tot nu toe 450 maar straks 115 euro per jaar. De zogenaamde armoedeval. Vergelijk de export van WW-uitkeringen naar Polen. Wat zou u zelf doen in zo’n geval? Maar we mogen nimmer de indruk wekken, en zeker niet in onze officiële besluiten, dat alle uitkeringsgerechtigden enkel profiteurs zijn. Sterker nog, deze regeling is juist gericht op mensen voor wie er na verloop van tijd geen enkel perspectief lijkt te zijn om door inkomen uit arbeid het inkomen te verhogen. Inwoners die moeite hebben het hoofd boven water te houden. De KRA wijst hier ook op. Essentie van het besluit moet wat ons betreft zijn dat er altijd een vangnet is voor wie de wasmachine stuk gaat, of voor wie echt kopje onder gaat. Bijvoorbeeld in de vorm van individuele bijzondere bijstand, Almelo doet mee, particuliere initiatieven of initiatieven van diaconieën. Dit staat in de kanttekeningen genoemd. Graag de bevestiging van de wethouder hierop. Dan kunnen wij hiermee instemmen.

Het voorstel betrof miminabeleid maar het debat ging ook over participatie/re-integratie. In tweede termijn heeft de ChristeUnie nog gepleit voor een jobhulpmaatje (naar analogie van het schuldhulpmaatje). Het voorstel is uiteindelijk aangenomen waarbij CDA, VVD, Lokaal Almelo Samen, ChristenUnie en Democraten.nu voor hebben gestemd en de andere partijen tegen. Daarbij liepen emoties op, hetgeen leidde tot de kop in Tubantia. Je moet dan denken aan enkele raadsleden die woorden als 'bullshit' gebruiken alsof het normaal is, die de wethouder een leugenaar noemen, die niet via de voorzitter spreken of de voorzitter zelfs betichten van van partijdigheid. De ChristenUnie heeft geen moeite met emotie, maar wel met het ontbreken van respect voor elkaar en het ontbreken van respect voor elkaars standpunten. Dat geldt voor alle betrokkenen en overal (ook op bijvoorbeeld sociale media), maar zeker in de raadszaal. Wij betreuren dit gebeuren, schamen ons ervoor en bieden onze verontschuldigingen aan.

Wel of geen vlag. Met respect naar een ieder. We maken geen uitzonderingen. Iedereen gelijk. Ieder mens is uniek en kostbaar. https://westbetuwe.christenunie.nl/k/n6097/news/view/1263151/1084246/wethouders-geinstalleerd.html

Regenboogmotie domineert coalitiedebat West Betuwe

GELDERMALSEN • West Betuwe wordt geen Regenbooggemeente. Een motie van CDA, VVD, PvdA, Groen Links, D66 en Verenigd West Betuwe werd dinsdagavond nipt met 16-15 verworpen. De nieuwe coalitie stemde tegen.

Analyse door het Nieuwsblad Geldermalsen (Wim Timmermans): "De huidige ontwikkeling kan leiden tot een bestuurscultuur in de Lingewaalse traditie. Samen werken, gemoedelijk maar scherp, inhoud boven emotie. In plaats van de soms emotioneel gepolariseerde cultuur van het vroegere Geldermalsen. Er wordt een dorp bestuurd. Niet meer, niet minder."

ANALYSE: Naar een bestuurscultuur in Lingewaalse traditie?

[GELDERMALSEN] Een motorblok van Dorpsbelangen, CDA en ChristenUnie probeert in West Betuwe een coalitie te vormen. De SGP valt af. Leefbaar en Lokaal Belang (LLB) en GroenLinks (GL) zijn aangesloten. Het kan nog alle kanten op. Wat gebeurt er in politiek West Betuwe? [door Wim Timmermans] Met het v...

Lijstvolgorde gemeenteraadsverkiezingen West Betuwe bekend Vrijdagmiddag heeft het Centraal Stembureau, belast met de organisatie van de gemeenteraadsverkiezingen voor de nieuwe gemeente West Betuwe, de volgorde van de lijsten op het stembiljet bepaald. Hieronder de deelnemende partijen met hun lijstnummer. Lijstnummer Partij 1. Dorpsbelangen 2. SGP 3. VVD 4. Verenigd West Betuwe 5. D66 6. CDA 7. PvdA 8. ChristenUnie 9. GroenLinks 10. Leefbaar Lokaal Belang West Betuwe De gemeenteraadsverkiezingen vinden plaats op woensdag 21 november a.s.

Meppel moet regelmatig de eindjes aan elkaar knopen. Onze Financiele positie is niet slecht maar wel kwetsbaar. Naast bezuinigingen hebben we ook gekeken waar nog mogelijkheden liggen om meer inkomsten te verwerven.

Meppel is de enige gemeente in Drenthe, die nog geen toeristenbelasting heeft ingevoerd, dus werd ook die mogelijkheid op verzoek van een meerderheid in de raad verkend.

Maar toen het college het voorstel om de belasting in te voeren aan de raad aanbood, ontstonden er bij diverse fracties twijfels over de opbrengsten. Ook de recreatieondernemers roerden zich en trokken diverse aspecten van het voorstel in twijfel. Tevens waren er bezwaren tegen te snelle invoering: men was er niet op voorbereid en er waren al contracten afgesloten zonder vermelding van de toeristenbelasting. De ondernemers hadden ook moeite met de heffing voor alle overnachters, waaronder ook kinderen.  

In het vervolg van het besluitvormingsproces haakten steeds meer fracties af. D66, VVD en Sterk Meppel waren vanaf het begin al tegen, de SP haakte gaandeweg ook af en daarmee zag het er al naar uit dat de belasting geen kans van slagen had.

Ondanks de twijfels over de te behalen opbrengsten was de ChristenUnie van mening dat de belasting wel een eerlijke kans moest hebben. Omdat we wel mee konden gaan met de kanttekeningen van de ondernemers, hebben we een poging gedaan het leed te verzachten. We dienden twee amendementen (wijzigingsvoorstellen) in: we stelden voor geen belasting te heffen voor kinderen onder de tien jaar, waardoor gezinnen niet onevenredig zouden worden getroffen. Het tweede voorstel behelsde een getrapte invoering over twee jaar, het eerste jaar 50 eurocent, het tweede jaar naar € 1,10 per overnachting.

De apotheose bij de raadsbehandeling was bijzonder maar niet onverwacht: het CDA stemde uiteindelijk ook tegen waardoor de PvdA en de ChristenUnie als enige voorstemmers overbleven. Laten we het er maar op houden dat beide fracties hun politieke rug nog het langst recht konden houden.