Poliflw

Nadat ambtenaren van de Europese Commissie op 5 februari nog meldden dat ‘alles onder controle was’, struikelen we nu over financieringsvoorstellen uit Frankfurt, Parijs en Brussel om de negatieve economische gevolgen van het coronavirus te bestrijden. 

Volgens voorstanders van de EU moet Nederland vanwege het coronavirus ‘solidair’ zijn met economisch zwakke landen. De voorstellen ademen echter een hoog mutualisatie gehalte, oftewel schulden delen op Europese schaal. Daarbij staat niet het gericht bieden van medische zorg bovenaan, maar vooral het (langdurig) financieren van begrotingstekorten van de zwakke landen van het eurogebied. De miljarden worden om uw oren gegooid, waarbij de vraag telkens rest: wie gaat dat allemaal betalen?

Door de gebrekkige en bovendien politiek gekleurde informatie van de NPO, is het mogelijk dat u door de bomen het bos niet meer ziet. Daarom biedt FVD u een bondig overzicht van de belangrijkste voorstellen met een korte toelichting.

De helikopterview: de EU-voorstellen blijken treffende overeenkomsten te vertonen met het plan van de Franse president Macron dat hij op 26 september 2017 op de Sorbonne lanceerde. Met eurobonds en een werkloosheidsfonds op Europese schaal. Duitsland was echter niet enthousiast. Macron grijpt de coronacrisis aan om het weer te proberen. Met Italië als grote voorstander en Nederland als notoire dwarsligger – mede namens Duitsland, Oostenrijk en Finland. Ursula von der Leyen, de voorzitster van de Europese Commissie, stuurt de Franse agenda in Brussel. Het was Macron die haar voor die positie kandideerde. 

Op dit moment spelen in Brussel de volgende voorstellen.

Het PEPP plan van de Europese Centrale Bank

De Europese Centrale Bank (ECB) kondigde op 18 maart 2020 zijn PEPP (Pandemic Emergency Purchase Programme) plan van 750 miljard euro aan. Met dit geld wil de ECB nieuwe staatsobligaties van landen op de secundaire markt opkopen ter bestrijding van de economische gevolgen van de pandemie. Het heeft geen eindige looptijd en het bedrag van 750 miljard euro kan, indien nodig, ook worden verhoogd. Bovendien kan het ‘flexibel’ worden toegepast. Dat wil zeggen: normaliter mag de ECB alleen volgens de bestaande verdeelsleutel obligaties van landen kopen. Nu mag het daarvan afwijken en grootschalig Italiaans of Spaans schuldpapier opkopen waar alle eurozonelanden voor instaan.

Het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM)

Dit permanente ‘noodfonds’ is ten tijde van de eurocrisis in 2012 in het leven geroepen om noodlijdende eurozonelanden bij te staan. Later is daar ook individuele bankensteun bijgekomen op verzoek van Spanje. Landen die een beroep doen op ESM-fondsen moeten voldoen aan een reeks van voorwaarden. Het fonds beschikt over een maatschappelijk kapitaal van 700 miljard euro waarvan 290 miljard is gebruikt. Er resteert dus nog een bedrag van 410 miljard. Nederland hangt nog aan de lat voor 35,4 miljard euro, te voldoen binnen zeven dagen nadat de directie van het ESM hierom vraagt. De Tweede Kamer heeft daar niets meer over te zeggen. Zij heeft dat recht weggeven tijdens de goedkeuring van het ESM-verdrag.

Pikant detail: dat gebeurde in de zomer van 2012 tijdens de demissionaire periode van Rutte I met doorslaggevende steun van oppositiepartij PvdA. Met andere woorden: Nederland is verplicht om die 35,4 miljard euro over te maken op eerste verzoek van de ESM-directie.

Er is veel kritiek op dit plan vanuit Nederland en (tot voor kort) Duitsland. Het inzetten van het ESM voor deze crisis is namelijk niet waar het voor bedoeld is. Dat geldt alleen voor lidstaten die de kapitaalmarkt niet meer op kunnen. Alle lidstaten kunnen op dit moment nog steeds zelf de kapitaalmarkt op. Ook Italië, dat voor 1,5 procent tienjaars geld kan lenen.

Corona- of eurobonds

Een derde mogelijkheid om de economische gevolgen van het coronavirus te financieren, is de uitgifte van zogenaamde ‘coronabonds’. Eerder werd dit al eens voorgesteld onder de noemer eurobonds (tijdens de eurocrisis) of greenbonds (tijdens de zogenaamde ‘klimaatcrisis’). De gezamenlijke lidstaten geven gemeenschappelijke obligaties uit volgens een verdeelsleutel. Omdat de rente van die obligatie een gewogen gemiddelde is van de rentes van de deelnemende eurolanden, krijgen zwakke eurolanden (die normaliter een hoge rente moeten betalen voor hun staatsobligaties) een rentevoordeel. De sterke eurolanden, zoals Nederland, een flink rentenadeel. De sterke landen betalen dus relatief méér rente dan ze kwijt zouden zijn geweest als ze zelf de kapitaalmarkt waren opgegaan.

Dit corona obligatieplan komt in verschillende varianten voor. Zo wil Frankrijk een ‘tijdelijk’ coronafonds oprichten van vijf tot tien jaar. Maar iedereen weet dat zaken terugdraaien in Brussel vrijwel nooit gebeurt. Tijdelijk wordt dan permanent.

Bovendien is de kritiek van tegenstanders dat het wel heel erg waarschijnlijk is dat the usual suspects het fonds zullen misbruiken om hun algemene begrotingstekorten ermee te financieren, in plaats van alleen de gevolgen van het virus. Nederland zou zo dus meebetalen aan de tekorten in Italië, Spanje en Frankrijk. De prikkel voor die landen om hun economie te hervormen is dan weg.

SURE (Support Unemployment Risks in an Emergency)

Dit plan pleit ervoor om een gezamenlijk fonds van 100 miljard euro op te richten voor de werklozen als gevolg van de coronacrisis. Dit komt neer op een harmonisering van de Werkloosheidswet op Europees niveau. Deze pan-Europese regeling voor werktijdverkorting moet voorkomen dat bedrijven in nood massaal hun overtollige personeel laten afvloeien. De regeling is met name bedoeld voor Spanje en Italië. De financiering is nog niet duidelijk, maar alle EU-lidstaten moeten waarschijnlijk garant staan.

Het voorstel van Rutte

Premier Rutte verzet zich – tot op heden – tegen eurobonds. Daarom lanceerde hij een alternatief plan om een fonds op te richten van 20 miljard euro, te leveren door sterke eurozonelanden. Deze gerichte steun zal aan Italië en Spanje worden geleverd in de vorm van contanten. De Nederlandse inbreng zou dan ongeveer één miljard euro bedragen. Niet als lening, maar als gift. Het is op dit moment niet bekend of er veel landen zijn die dit steunen. Wel waren er reacties van vooraanstaande denktanks uit Spanje en Italië die het plan afkraakten. Algemene teneur aldaar: we hebben geen fooi nodig, maar gezamenlijke schuldfinanciering. Het doel van die landen is duidelijk, namelijk de coronacrisis gebruiken om gezamenlijke schuldfinanciering door eurobonds mogelijk te maken. Iets anders zullen ze waarschijnlijk niet accepteren.Plan Hoogduin

De bovenstaande plannen krijgen veel kritiek van FVD. De Nederlandse hoogleraar complexiteit, en voormalig DNB-bestuurslid Lex Hoogduin, is het met de standpunten van FVD omtrent dit onderwerp eens. Hij is met een alternatief plan gekomen.

Dit plan houdt in dat nationale centrale banken van de EU-lidstaten (dus ook lidstaten die de euro niet voeren, zoals Polen of Zweden) een tijdelijk en doelgericht noodloket openen tegen nul procent rente, waaruit de nationale overheid kan putten. Tijdelijk, om ervoor te zorgen dat dit paardenmiddel niet langer doorloopt dan nodig is, bijvoorbeeld 12 maanden. Doelgericht om te voorkomen dat het geld wordt aangewend voor andere zaken dan directe coronaschade. Het is eenvoudig en snel te implementeren. Het enige dat nodig is, is toestemming van de ECB om tijdelijk deze vorm van monetaire financiering toe te staan. Nood breekt immers wet. De Nederlandse overheid stelt dan een programma op en vraagt daarvoor onderbouwde funding aan bij De Nederlandsche Bank, die vervolgens keurig rapporteert aan de ECB. Alle eurozonelanden kunnen dit doen. Oók Italië.

FVD vindt dit het beste plan, simpelweg omdat het het minst slechte alternatief is. 

Samenvattend

FVD vindt de huidige ontwikkelingen in de Europese Unie zorgwekkend. Voornamelijk omdat de bevolking onvoldoende wordt geïnformeerd. Dit soort ongeremde, onomkeerbare soevereiniteitsoverdrachten, zullen voor Nederland enorme (financiële) gevolgen met zich meebrengen. Als het aan FVD ligt, gaat Nederland onder geen enkele voorwaarde akkoord met eurobonds. In welke vorm dan ook. Nederland wordt de pinautomaat van de eurozone. De pincodes komen te liggen in Rome en Parijs.

Terwijl Nederland de afgelopen jaren wél de bankensector heeft gesaneerd, belastingen verhoogd, lasten verzwaard en de pensioenleeftijd heeft verhoogd, willen de zuidelijke landen dat wij gaan meebetalen aan hun verzuim. De coronacrisis wordt daarvoor gebruikt. En dat terwijl gezondheidszorg bij uitstek een nationale aangelegenheid is.

FVD wil de volgende generatie Nederlanders niet opzadelen met een enorme schuldenlast. Bij de plannen die de EU erdoor wil drukken, moet de Nederlandse regering een veto uitspreken. Mocht de regering toch akkoord willen gaan, dan moet het eerst een bindend referendum uitschrijven. Het zijn tenslotte de Nederlandse burgers die moeten betalen.

Druk op Nederland om in te stemmen met EU-coronasteun neemt toe.

Lees meer

Deze week was er een bijzondere vergadering van het Europees Parlement. Er moesten knopen worden doorgehakt over de goedkeuring van een corona noodfonds. De bespreekstukken waren via de email beschikbaar en het stemmen kon ook op afstand. Toch vond ik het belangrijk om fysiek aanwezig te zijn om u te informeren over urgente Brusselse zaken die uw aandacht verdienen. Uiteraard nadat we de benodigde voorzorgsmaatregelen hadden genomen en het team beperkt tot het hoogstnoodzakelijke. Het is een afweging die in deze tijd door iedereen gemaakt zal moeten worden. Wanneer verlaten we het huis, en wanneer niet?

Veertien dagen heb ik in zelfisolatie gezeten. Het Europees Parlement had op 10 maart plots haar laatste zitting in Brussel. We hadden die week eigenlijk in Straatsburg moeten vergaderen, maar het weekend ervoor werd dat afgelast vanwege de snelle uitbraak van het coronavirus. Halsoverkop werden door het parlement maatregelen genomen. Dit terwijl ik al op 12 februari via een officiële brief aan David Sassoli, de president van het Europees Parlement, had gevraagd om met een plan te komen. Helaas bleef het antwoord uit.

Mijn zelfisolatie was nodig omdat na thuiskomst een directe collega uit Brussel ziek was geworden. Ik heb van 11 tot 25 maart vanuit huis gewerkt en samen met mijn familie al het contact met andere mensen vermeden. Door de zelfisolatie was ik er zeker van dat ik geen besmettingsbron was en kon daardoor - zonder andere mensen in gevaar te brengen - de bijzondere vergadering van het Europees Parlement in Brussel bijwonen. Aanwezigheid vergroot de slagkracht. 

En dat is ook wat er nu moet gaan gebeuren in onze economie. We moeten - waar mogelijk- zo snel mogelijk weer aan de gang. Met de ‘intelligente lockdown’ is gezorgd dat de exponentiële verspreiding van het virus eindelijk kan worden gestopt en het aantal besmettingen onder controle komt. Het gevolg van dit soort maatregelen is wel dat de wereldeconomie een ongekende deuk oploopt. Ook in Nederland. Maar op dit moment kan het niet anders, want de zorgverlening loopt al op zijn tandvlees. De grote vraag die momenteel de wereld bezighoudt is waar de balans ligt, tussen het redden van levens en het redden van de economie. Het is een duivels dilemma, waar niemand een eenduidig antwoord op heeft. 

Toch moeten er besluiten worden genomen. Ondernemers zien hun inkomsten opdrogen terwijl de kosten doorlopen. Het water staat snel tot aan de lippen. Onze regering heeft gelukkig in korte tijd een aantal steunmaatregelen afgekondigd om te zorgen dat de liquiditeit beschikbaar blijft. Nu is het zaak dat deze snel kunnen worden geëffectueerd. Daarvoor moet het ambtenarenapparaat op volle toeren gaan draaien. Terwijl dit gebeurt moet de aandacht alweer naar de volgende fase van het probleem, want de steunmaatregelen zijn slechts een economische waakvlam.

Het vuur moet zo snel mogelijk worden opgestookt voordat ook de waakvlam dooft. De oplossing is dat bedrijven daar waar mogelijk weer snel open gaan voor zaken. Als duidelijk is dat mensen geen drager van het virus zijn, moeten ze weer aan het werk. Hierbij mag uiteraard geen verdere verspreiding optreden, en dat kan alleen als personen snel getest kunnen worden. In andere landen zijn er testen beschikbaar die binnen tien minuten uitsluitsel geven. Die moeten wij dus ook hebben. En wel nu, want meten is weten. 

Bij beheersen hoort het testen op koorts bij binnenkomst van scholen, bedrijven, winkels, horeca, openbaar vervoer etc. en het dragen van persoonlijke beschermingsmiddelen op alle plekken waar mensen samen komen. We kennen allemaal de ‘rare beelden’ van mensen met mondkapjes in Azië. Wij nuchtere Nederlanders zijn dat niet gewend en hebben er een unheimisch gevoel bij. Maar om levens én de economie te redden moeten we daar wel tijdelijk aan gaan geloven. Testkits, mondkapjes, wegwerphandschoenen, infrarood-thermometers moeten met spoed beschikbaar komen. Daar ligt nu een cruciale taak voor onze overheid. Ook moeten we aan de grens bewaken wie er binnenkomt. Waar komen deze mensen vandaan, waar zijn ze de afgelopen veertien dagen geweest en zijn ze vrij van koorts? Op weg naar Brussel heb ik de grenscontrole van onze zuiderburen meegemaakt en de vertraging was slechts een paar minuten.  

Het redden van levens én onze economie is nu topprioriteit en daar moet alle aandacht naar uitgaan. De vraag waarom Nederland zo slecht was voorbereid en hoe het zover heeft kunnen komen is voor latere zorg. Maar gezien de beelden en informatie uit China, is het gebrek aan testmateriaal en mondkapjes voor een welvarend land als Nederland ongehoord. Om over de aanvankelijke strategie van groepsimmuniteit en de gebrekkige communicatie van de regering nog maar te zwijgen. 

Daarbij zal ook Sassoli verantwoording af moeten leggen. Ik wil van hem weten waarom ik nooit een antwoord op mijn brief heb gekregen. 

Rob Roos is Europarlementariër voor Forum voor Democratie. 

Volg hem op:

Facebook: https://www.facebook.com/RobRoos.MEP

Instagram: robroos.mep

Twitter: @rob_roos

LinkedIn: linkedin.com/in/robroosnl

De Verenigde Staten heeft deze week de grenzen voor reizigers uit Europa gesloten met uitzondering van Groot-Brittannië. Een buitengewoon strenge maatregel die president Trump woensdagavond bekendmaakte. Trump verweet de Europese Unie dat er onvoldoende maatregelen waren getroffen om reizigers uit China en andere ‘hotspots’ buiten de grenzen te houden. De Europese Unie keurde het inreisverbod af. Volgens EU-president Charles Michel is het besluit „eenzijdig en zonder overleg genomen”.

Collega Derk Jan Eppink en ik waren twee weken geleden nog in Washington DC en we hadden daar een boeiend overleg bij het Amerikaanse Ministerie van Financiën. Eén van de gespreksonderwerpen was de G20 top van alle ministers van financiën - waaronder Duitsland, Frankrijk, Italië én de Europese Unie- in Saoedi-Arabië op 22 februari 2020. Terwijl een groot deel van de Chinese economie tot stilstand was gekomen en het coronavirus inmiddels ook in Italië ernstige vormen aannam, wilde de Europese ministers de G20 enkel gebruiken om over klimaat-maatregelen te praten. Uiteraard tot grote verbazing en ergernis van de Amerikaanse delegatie. Niet over corona, niet over de gevolgen daarvan op de wereldeconomie, maar over ‘klimaat-maatregelen’!

De EU heeft het virus onderschat en het onderwerp te lang gemeden. Daarmee is de afkeuring en verontwaardiging over het Amerikaanse inreisverbod vanuit Europa ongepast. Onze EU-bestuurders vegen hier alleen hun eigen straatje schoon. Natuurlijk hadden zij dit kunnen zien aankomen. Maar ze waren zoals altijd te druk binnen hun eigen bubbel. Waaronder alles en iedereen hun klimaatreligie opdringen. Trump was wel alert. Deze president sloot op 1 februari de grenzen voor reizigers uit China. Ook over die maatregel was de wereld verontwaardigd omdat het veel te vroeg zou zijn. Had de EU dat ook maar gedaan, want het navelstaren breekt ons nu op.

De Amerikaanse ambassadeur Pete Hoekstra maakte donderdagavond bij Jinek pijnlijk duidelijk hoe kwetsbaar de EU in de wedstrijd zit. ‘’What is Europe?” vroeg hij. “This is not an EU sanction, this is Schengen.” Elk land binnen de EU heeft een andere strategie, maar de interne grenzen staan wagenwijd open voor vrij verkeer van personen. De ketting is zo sterk als het zwakste lidstaat. Daarmee kan je dus geen pandemie voorkomen. De crisissituatie in Italië loopt circa twee weken voor op de rest van de Europese Unie. Dat waren twee cruciale weken maar onze regeringsleiders hebben die kans laten liggen. Nederland en de andere lidstaten hadden gelijk de controle over de eigen landsgrenzen moeten oppakken en preventief de reizigers uit risicogebieden moeten weren.  

Juist het tegenovergestelde gebeurt nu. Brussel benut deze crisis direct om meer macht en meer geld naar zich toe te trekken. Ironisch genoeg ‘voelen’ zij dat de mensen daarom vragen. “Never waste a good crisis” zei Winston Churchill en dat advies slaat de Europese Commissie blijkbaar niet in de wind. Zo misbruikte de EU eerder al de eurocrisis en nu lijkt het opnieuw te gebeuren. Eerst de boel uit de hand laten lopen en dan meer macht eisen om het ‘op te lossen’. We moeten voorkomen dat dit incompetente gedrag wordt beloond. Want had onze Tweede Kamer op 28 januari 2020 maar gehoor gegeven aan de oproep van Baudet om een spoeddebat te voeren over het coronavirus. En had minister Bruins van Medische Zorg en Sport de Kamer maar willen informeren over de succesvolle aanpak van Singapore, in plaats van alleen te kijken naar andere falende EU landen om ons heen. Dan hadden we als zelfstandige natie veel betere voorzorgsmaatregelen kunnen treffen. Dat had ons een hoop ellende bespaard. 

Rob Roos, Europarlementariër voor Forum voor Democratie. 

Volg mij op:Facebook: https://www.facebook.com/RobRoos.MEP

Instagram: robroos.mep

Twitter: @rob_roos

LinkedIn: linkedin.com/in/robroosnl

“Het werkt al niet bij 27 EU-leden, dus denk je dat het zal werken als we met 32 of 33 zijn? We zijn niet coherent."  Dit zijn niet de woorden van een FVD-er, maar van de eurofiele Franse president Macron over de geplande uitbreiding van de EU met onder andere Albanië en Noord-Macedonië. En laat hem op dit punt nou volkomen gelijk hebben.

De economieën van Albanië en Noord-Macedonië voegen helemaal niets toe aan de EU. Met een gezamenlijk Bruto Binnenlands Product van 25 miljard euro -ten opzicht van 16.000 miljard euro van de Europese Unie- zijn zij een economische kruimel. Voor de interne markt zijn zij helemaal geen toegevoegde waarde. Maar ook op andere terreinen moeten wij de toetreding van deze Balkanlanden absoluut niet willen.

Door EU-lidmaatschap in het vooruitzicht te stellen, en de regio te blijven steunen, wil de EU stabiliteit bevorderen en houdt het grip op de Balkan. Voor die steun valt wat te zeggen, maar niet om het kandidaat-lidmaatschap versneld te ratificeren. Deze landen zijn er gewoonweg niet klaar voor. Politie en justitie zijn gecorrumpeerd. Albanië wordt niet voor niets het ‘Colombia of Europe’ genoemd. Het idee dat het allemaal zal verbeteren als ze eenmaal lid zijn is een utopie. Dat moet de EU hebben geleerd van de te snelle toetreding van Roemenië en Bulgarije. Elf jaar na het verkrijgen van lidmaatschap zijn de zaken in die landen verre van op orde. 

Naast de cultuur van corruptie en misdaad zijn Albanië en Noord-Macedonië vooral ook islamitisch. Uit de verhoren van de financiering van moskeeën in Nederland van de afgelopen week blijkt maar weer dat die cultuur zich moeilijk laat verenigen met democratie en onze Westerse cultuur. 

Waarom dan toch die uitbreiding? De EU is bang dat China en Rusland de strategische positie van die landen over wil overnemen. China heeft echter haar slag allang geslagen in bestaande EU lidstaten, zoals Italië en Griekenland. De Chinezen sturen op basis van een langetermijnstrategie, en de zijderoute is al uitgestippeld. Juist daar had de EU alert moeten zijn. Wat betreft Rusland kan de EU beter zorgen voor betere economische relaties. De EU kan Rusland economisch afhankelijk maken door het Russisch gas te importeren en wederzijdse handelsbelangen te versterken. Dan zullen de Russen Albanië en Noord-Macedonië ook eerder met rust laten. Aansturen op een strijd om regionale invloed zal de geopolitieke verhoudingen in ieder geval geen goed doen.

Met Albanië en Noord-Macedonië in de EU erbij kunnen we zeker niet rustiger slapen, zoals wordt gesuggereerd door mevrouw In t’ Veld van D66. De beide Balkanlanden zijn arm en het leven is er karig. Uiteraard kijken die mensen er reikhalzend naar uit om te profiteren van onze welvaart. Het maandsalaris is daar gemiddeld €330 per maand, terwijl hier een  bijstandsuitkering alleen al 3,5 keer zo hoog is. De koffers staan al klaar om deze kant op te komen. Want eenmaal lid, dan is er ook het vrij verkeer van personen met alle rechten die daarbij horen. Dus ook het recht om hier te werken en te studeren.

In november stak Macron, gesteund door Nederland en Denemarken, nog een stok tussen de spaken van de uitbreiding. Maar vorige week zaterdag op de Munich Security Conference ging hij overstag en trok zijn bezwaar in. De formele aanvaarding van Albanië en Noord-Macedonië als kandidaat-lidstaten zal naar verwachting plaatsvinden in maart bij de volgende Europese Raad, of uiterlijk in mei, op de top van de Westelijke Balkan in Zagreb. 

Het resultaat is het risico van een nieuwe lading import misdaad en corruptie. Het blijkt maar weer dat de honger naar uitbreiding van de EU niet te stoppen is. Het vertrek van de Britten heeft niet tot bezinning geleid. Er rest ons nog één strohalm. Een toetredingsbesluit moet unaniem door de lidstaten worden genomen. Dus Nederland is in staat om dit zelfstandig tegen te houden. Daarbij hoeven we maar één vraag te stellen: “Is de uitbreiding goed voor Nederland?” Het antwoord is natuurlijk “Neen”.  We gaan zien of Rutte zijn rug recht houdt, of dat hij de vossen uit de Balkan in het Europese kippenhok zal laten toeslaan. 

De ‘zure gezichten’ waren weer talrijk na de monsterzege van Boris Johnson bij de Britse parlementsverkiezingen. De BBC een tranendal en de NOS snikkend. De Nederlandse media waren ‘verrast’. ‘Zure gezichten’ zijn na de overwinning van Donald Trump in 2016 bijna een traditie geworden. Dat zal in 2020 niet anders zijn. 

Het probleem van de gevestigde orde in politiek en media is dat men de juiste analyse niet kan of wil maken. Wat is de rode lijn in deze trend? De middenklasse voelt zich economisch bestolen door een dalende koopkracht. En mensen met lagere inkomens in oudere stadswijken voelen zich cultureel verraden. Zij moeten zich maar aanpassen aan de nieuwkomers. Zo niet, dan volgen scheldwoorden als ‘racist’ of ‘populist’. Afwijkende meningen worden gecriminaliseerd en afgedaan als ‘onderbuikgevoelens’. Einde discussie.

Het Europees continent komt post-Brexit, volledig in dit spoor. Brexit werd jarenlang vertraagd door een kongsi van de Britse en EU-bureaucratie. De grootste vijand van de democratie is een politiek gedreven bureaucratie. De stembus is dan de enige plek om de machtsverhoudingen te veranderen. In West-Europa klampt het politiek establishment zich vast. In Duitsland heerst een politieke apathie. In Frankrijk krijgt de president steeds meer Napoleon kuren. In Italië probeert het oude systeem Matteo Salvini buiten de deur te houden. Landen in Midden- en Oost-Europa krijgen er in Brussel van langs omdat ze geregeld dwarsliggen. Bovendien krijgen ze sancties aan hun broek wegens ‘niet democratisch’. Dat wil zeggen: niet doen wat Parijs en Berlijn willen.

Drie drijfassen stuwen die onvrede verder op en ze komen alle drie uit Brussel: De peperdure ‘Green Deal’ van Frans Timmermans, het immigratiebeleid en de Transferunie in een stagnerende eurozone.  Nederland wordt, mede door de EU-begroting 2021-2027, tot grootste nettobetaler gemaakt. De drie beleidsassen hebben bij de EU-bureaucratie religieuze waarde. Ze versterken immers de macht van de EU. Maar ze zijn alle drie onhoudbaar en onbetaalbaar.

De ‘Green Deal’ is met 11.500 miljard euro de grootste aanslag op de koopkracht uit de recente Europese geschiedenis. Duitsland begon als eerste met een omvangrijk klimaatbeleid. Elektriciteit is er een luxe-artikel geworden. In Duitsland steeg het aantal mensen op en onder de armoedegrens naar ruim 13 miljoen mensen. Het heeft een ‘onderklasse’ geproduceerd. Frankrijk holt zijn middenklasse volledig uit, getuige het aanhoudende protest van de gele hesjes.

Zweden voerde in 2015 een beleid van open grenzen. Het land is na Lesotho nummer 2 op de lijst van aanrandingen en verkrachtingen. Intussen bestoken bendes elkaar in de buitenwijken van grote steden. In 2019 circa 100 grote explosies.

Salvini liet in Italië zien hoe het wel moet: de grens sluiten voor massa-immigratie, schepen van NGO’s aan de ketting en consequent illegalen uitzetten. Dat neemt aanzuigende werking weg en biedt juist ruimte voor opvang in de regio.

Nederland zit in alle drie trends klem, of erger: zet zichzelf klem. Onze klimaatwet is met de afschaffing van gas de meest bizarre van de EU. Daarnaast is er de zelfgemaakte stikstofcrisis die onder andere leidt tot minder bouw van sociale woningen terwijl het migratiesaldo toeneemt. Er zijn minder huizen voor meer mensen. De prijs van vastgoed stijgt, evenals de woningnood. Wat er in veel gemeenten toe leidt dat Nederlanders langer op de wachtlijst moeten staan voor sociale woningen omdat statushouders voorrang krijgen. Volstrekt onaanvaardbaar.

Vooral in de eurozone zwemt Nederland de fuik in. De nul rente van de Europese Centrale Bank (ECB) kost spaarders en gepensioneerden koopkracht. Frankrijk wil transfermechanismen in de eurozone via het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM). Nederland moet garant staan. Net als bij een reddingfonds voor banken en een Europees deposito- garantiesysteem.

Nederland moet dus ‘nee’ leren zeggen in Brussel. De grootste test in 2020 wordt de EU-begroting 2021-2027. Een harde ‘non/nein’ is nodig. Zonder Boris Johnson is het woord ‘veto’ nu aan Rutte. Zou Rutte dat deze keer wel durven?

Waarom bent u lid van een vereniging? Het antwoord daarop is vrij eenvoudig. U bent lid omdat u er baat bij heeft. Dat is een afweging die wij allen maken in ons dagelijkse leven. Of het nu gaat om een sportvereniging, de Weight Watchers, of een business club. Zakelijk of privé, u doet het omdat u er -op wat voor manier dan ook - beter van wil worden. Zodra de voordelen niet meer opwegen tegen de nadelen, dan stoppen we er mee of stappen we over naar een alternatief.

De Britten hebben die afweging ook gemaakt met hun lidmaatschap van de Europese Unie. In 2015 beloofde de toenmalige Britse premier David Cameron een referendum te houden over het lidmaatschap. Cameron was een remainer maar hield zich keurig aan de belofte uit het verkiezingsprogramma van zijn Conservative Party. 

Een uitgebreide peiling in 2014 gaf aan dat 39% voor- en 41% tegen uittreding was. De overige 20% wist het nog niet of zou niet gaan stemmen. Ook bleek uit deze peiling dat - als het Verenigd Koninkrijk hervormingen en betere voorwaarden zou weten te onderhandelen - meer dan 53% vóór continuering van het EU-lidmaatschap zou stemmen. Slechts 24% tegen. De overige 23% wist het niet of zou niet gaan stemmen. Een duidelijke kosten/baten analyse door de bevolking op sociaal en economisch vlak. Alles valt of staat met de gezonde vraag: “what’s in it for me?” 

Bij het Brexit referendum in 2016 waren de Britten van mening dat het evenwicht met de EU was verstoord. Het belangrijkste argument daarbij was dat de Britten vonden dat beslissingen over het Verenigd Koninkrijk in het Verenigd Koninkrijk zouden moeten worden genomen. Soevereiniteit dus. De EU weigerde om die balans te herstellen. We weten inmiddels dat een stap terug nooit een optie is voor Brussel. Zij willen een “ever closer Union” met als einddoel een “Verenigde Staten van Europa”. Dus kozen de Britten eieren voor hun geld en het werd Brexit. 

Na een lange tijd van onzekerheid won de Conservative Party deze week met overweldigende meerderheid de verkiezingen. Het is duidelijk, de Britten zijn het zat en willen weer controle over hun eigen land. Op 31 januari 2020 zullen zij de EU verlaten. Niemand verwacht dat het makkelijk zal worden, maar zij zijn van mening dat in de EU blijven nog veel meer nadelen heeft. Het doet denken aan het nummer van de Britse punkgroep met de zeer toepasselijke naam ‘The Clash’. Should I Stay or Should I Go – If I go it will be trouble, if I stay it will be double.

Er zal zeker enige ‘trouble’ optreden, maar de Britten bepalen straks wel zélf hoe hun eigen toekomst er uit ziet. Handel vindt altijd een weg. Ook hebben zij controle over wie het VK binnen mag komen en wie niet. De Britten hoeven zich niet druk te maken over de centraal geleide economie via de Europese Green Deal. Of over de Europese depositogarantie via de bankenunie. Zij hebben straks geen begrotingsunie en ook geen transferunie. Geen financiële verplichting met spilzuchtige landen waar zij geen controle over hebben. Zij kunnen zich straks volledig concentreren op de ontwikkeling van hun eigen economie. Nederland loopt intussen verder aan de leiband van Brussel. Our ‘trouble, will be double’.

Rob Roos, Europarlementariër voor Forum voor Democratie. 

Volg mij op:

Facebook: https://www.facebook.com/RobRoos.MEP

Instagram: robroos.mep

Twitter: https://twitter.com/Rob_Roos

LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/robroosnl  

Op dinsdag 26 november hebben VVD en CDA in het Europees Parlement gestemd vóór het terughalen van IS-kinderen naar Europa. Mede door hun stem kon een EU-resolutie worden aangenomen die kinderen van IS-strijders laat terugkeren naar de Europese landen waar hun IS-ouders verbleven.

FeitenDe resolutie op initiatief van Groenlinks, D66 en PvdA, roept lidstaten op om “alle kinderen van buitenlandse strijders in het noordoosten van Syrië te repatriëren”. VVD en CDA stemden hier vóór. Het Europees Parlement dringt er nu bij EU-lidstaten op aan om “alle kinderen te repatriëren, rekening houdend met hun specifieke gezinssituatie en het belang van het kind als belangrijkste overweging”. De resolutie “betreurt” ook “dat de EU-lidstaten tot nu toe geen actie in die richting hebben ondernomen.”1 

Juist kinderen van IS-strijders zijn vatbaar voor radicalisering op latere leeftijd. Van jongs af aan zijn ze geïndoctrineerd met de giftige, kwaadaardige ideologie van de radicale islam. Ze zijn vanaf hun geboorte blootgesteld aan ongeëvenaarde gruwelijkheden en geweld en zijn opgevoed met wapens, trainingen en uiterst strenge islamitische beginselen. We weten dat het levensgevaarlijke, tikkende tijdbommen zijn die op ieder moment kunnen ontploffen. Het zijn bovendien kinderen die op geen enkele relevante manier Nederlands of Europees zijn. Het is dus niet alleen zeer gevaarlijk en volkomen strijdig met onze belangen om ze terug te halen; ook de argumenten om ze wél hierheen te halen, blijken flinterdun.

Verweer van VVD en CDAVVD en CDA verweren zich voor dit stuitende stemgedrag door te zeggen dat zij tegen de  omstreden tekst uit paragraaf 61 hebben gestemd.  VVD en CDA stemden weliswaar tegen dit stukje tekst, maar stemden uiteindelijk gewoon vóór de resolutie waar de betreffende tekst uit paragraaf 61 nog steeds onderdeel van was. Ze stemden dus vóór het halen van IS-kinderen naar Europese landen.

Illustratief voor probleem EUDeze hele gang van zaken is natuurlijk tekenend voor de onacceptabele opstelling van VVD en CDA in Brussel; ondanks alle verkiezingsbeloftes en praatjes voor de bühne stemmen ze uiteindelijk in met alle bizarre Brusselse plannen.

Bovendien laat het zien op welke wijze de Europese Unie constant de eigen macht weet te vergroten - en fundamenteel onhervormbaar is. Tussen een groot aantal bepalingen waar niemand het eigenlijk mee oneens kan zijn - maar die ook niet veel uithalen - wordt een kleine passage verwerkt waarin de soevereiniteit van EU-lidstaten wordt ondermijnd, immigratie verder wordt aangewakkerd, klimaatmaatregelen worden opgedrongen of transfers van Noord naar Zuid worden geregeld.

Omdat deze bepaling slechts een kleine speld in de hooiberg van wollige algemeenheden is, zien de meeste partijen altijd wel een reden om er toch voor te stemmen. Of voelen ze zich opgelaten om tegen te stemmen. Of lopen ze dan de beloofde toezegging die zij - op hun beurt - dan weer wilden opstrijken mis.

Zo dijt het bureaucratische monster in Brussel telkens weer een stukje verder uit. VVD en CDA zijn daaraan volledig medeplichtig.

1 Zoals de resolutie onder punt 61 bepaalt: “Toont zich uiterst bezorgd over de humanitaire situatie van kinderen van buitenlandse strijders in het noordoosten van Syrië en dringt er bij de lidstaten op aan alle Europese kinderen te repatriëren, rekening houdend met hun specifieke gezinssituatie en het belang van het kind als belangrijkste overweging, en de nodige steun te verlenen voor hun rehabilitatie en herintegratie; betreurt het dat de EU-lidstaten tot nu toe geen actie in die richting hebben ondernomen en dat er geen sprake is van coördinatie op EU-niveau”.

Het Europees Parlement greep de herdenking van de val van de Berlijnse Muur aan voor een partijtje geschiedherschrijving. Europese eenwording zou een belangrijke factor zijn geweest bij het einde van de Muur, zo meenden veel sprekers. Maar het was toch echt de Amerikaanse president Ronald Reagan die op 12 juni 1987 zei: “Meneer Gorbatsjov, haal die muur neer”. Het was toch echt een Poolse Paus die Polen in beweging zette. Maar Reagan stond in West-Europa te boek als oorlogshitser en de Paus werd weggelachen als “Popie Jopie”.

Ik heb het toenmalige Oostblok vrij goed gekend. Reisde door de DDR, Polen, Tsjechoslowakije en de Sovjet-Unie. Leerde Russisch. Op mijn verjaardag, op 7 november 1989, was ik in Oost-Berlijn en zag de DDR voor eigen ogen desintegreren. Het waren vooral gewone mensen die een einde maakten aan die staat. Niet de toenmalige Europese Gemeenschap die bang was voor “instabiliteit”. Niet de Fransen die een herenigd Duitsland vreesden. Niet Nederland waar enkele PvdA- politici de Berlijnse Muur een historische noodzaak vonden. En zeker niet de Vriendschapsvereniging Nederland-DDR die werd geleid door een D66-politicus. Maar dertig jaar na dato meldt de EU zich eventjes als verzetsstrijder.

Eigenlijk zou je de vraag kunnen stellen of na dertig jaar veel kenmerken uit het toenmalige Oostblok zijn terug te vinden in de EU. Ze sijpelen geleidelijk door in de almaar uitdijende Brusselse bureaucratie die door de pas overleden Russische dissident Vladimir Boekovski werd omschreven als een variant op de Sovjet-Unie.

In het Oostblok werden de burgers verondersteld de regering zonder opzienbarende kritiek te volgen in, wat heette, het “wetenschappelijk socialisme”. Andersdenkenden werden afgeschilderd als onwetenschappelijke prutsers. Zij verdienden straf of opname in een psychiatrische inrichting. De macht was in handen van een kleine, ongekozen elite die het beter wist. Zij was de maatschappelijke voorhoede. Macht werd gecentraliseerd en de media waren eenvormig. Het partijblad Neues Deutschland publiceerde hoera-berichten over de DDR en de Pravda over de Sovjet-Unie.

Herkent U iets? Een wazig beeld wordt langzaamaan duidelijker. De EU wordt beheerst door eenheidsdenken, met de eis van “meer Europa” die vanzelf “een steeds hechtere Unie” moet worden. Dit proces moet uitmonden in een Europese federale staat. Wie op dit gevaar wijst, wordt verketterd als “populist” of “nationalist” en wordt gebrandmerkt, zoals vroeger critici in de DDR, als “vijanden van het volk”. Macht wordt vooral gecentraliseerd via het klimaatbeleid. Klimaat bepaalt elk beleidsterrein en de EU produceert de regels en standaarden. Dit maakt Frans Timmermans tot een machtig autoritair figuur. Zoals de Russische partij-apparatsjiks. De “wetenschap” staat wederom vast en wie kritiek heeft op het klimaatbeleid is “onwetenschappelijk”. Niet alleen een doorsnee “populist”, maar ook nog “klimaatontkenner”. Rijp voor de inrichting.

De media worden eenvormiger en dragen kritiekloos de EU-boodschap uit. Zie de NPO. Hetzelfde in de meeste geschreven media. De Europese Commissie wil in de nieuwe meerjarenbegroting 600 miljoen euro voor zelfpromotie. Het Europees Parlement eist zelfs 1,8 miljard. Met zulke bedragen kan de EU de media gewoon kopen. Reisjes, conferenties en schnabbeltjes. Het kan niet op. Zolang de ‘juiste’ boodschap maar wordt verkondigd.

De sociale media zijn nog een probleem, maar ook daar wordt aan gewerkt. Duitsland heeft al een Netzdurchsetzungsgesetz om “hate speech” tegen te gaan. Techbedrijven als Facebook die niet tijdig optreden tegen digitale “haatzaaierij” kunnen een boete krijgen. Enorme bedragen, tot 50 miljoen. Die bedrijven zijn er als de kippen bij om ongepaste meningen meteen van het net te halen. En accounts te blokkeren.

Inwoners uit het vroegere Oostblok voelen nattigheid. Ze zien niet alleen politiek centralisme vanuit Brussel. Ze ruiken het. Ze worden steeds sceptischer over de zaken die de EU wil opdringen, vergezeld van een hautain toontje vanuit het “Westblok”. Want deze landen willen hun soevereiniteit, eigen identiteit en cultuur beschermen. Polen en Hongarije krijgen daarom zware kritiek vanuit de EU. Beide landen verzetten zich tegen gedwongen verspreiding van asielzoekers. Het vroegere Oostblok heeft zich volledig onttrokken aan de gevolgen van massa-immigratie die in Zweden leidt tot grof geweld tegen vrouwen, en een hele serie explosies door elkaar bestrijdende bendes.

Dertig jaar na de val van de Berlijnse Muur loopt er een culturele muur door Europa, omdat de EU de geschiedenis herschrijft en in de voetsporen stapt van het systeem dat zich destijds ook een “Unie” noemde.

In Brussel is het jachtseizoen in volle gang. Het doelwit: geld. De EU eist bij elke begrotingsronde meer geld. De Europese Commissie sleept Nederland met de haren naar de kassa. De EU-afdracht moet in de periode 2020-2027 van jaarlijks 8 naar 15 miljard euro. Een terugbetalingsregeling voor Nederland, naar verhouding de grootste nettobetaler, wordt afgeschaft. Duitsland, de grote Zahlmeister, is ook zwaar de klos. De jaarlijkse bijdrage gaat met 120% omhoog.

Deze geldhonger wordt gevoed door grootheidswaan. Het Verenigd Koninkrijk, ook een grote nettobetaler, gaat de EU verlaten. Maar de opstellers van de EU-begroting doen net alsof het Verenigd Koninkrijk blijft. Het is de begroting voor 28 lidstaten; niet 27. Normaal kan de EU-begroting zonder de Britten worden verlaagd. Maar dat is vloeken in de Brusselse kerk. De ideologie van de EU luidt: meer regelgeving, meer geld, meer ons.

De tweede reden voor een hoger EU-budget zijn de waanzinnige klimaatplannen van de Commissie-Von der Leyen, met Frans Timmermans als klimaat tsaar. Ten minste 25% van de EU-begroting moet in het teken staan van klimaatbeleid. De uitgaven gaan omhoog van 206 miljard in de periode 2014-2020 naar 320 miljard de komende 7 jaar.

Klimaat domineert voortaan alle beleidsterreinen in de EU. Van bijvoorbeeld landbouw, transport, industrie, interne markt, onderzoek en cultuur. Nederland heeft al een klimaatwet. Von der Leyen en Timmermans willen een EU-klimaatwet. Zoals in Nederland, maar dan groter en erger. In 2050 moet de EU helemaal klimaatneutraal zijn. Die transitie gaat – aldus Bloomberg - de EU-landen de komende 20 jaar circa 13 biljoen dollar (13.000 miljard) kosten. Een immens bedrag - voor een zeer beperkte impact op het klimaat.

Wat is de crux in dit klimaatbeleid? Wel eens van ‘taxonomy’ gehoord? Het is een nieuw begrip waarmee Timmermans en zijn kabinetschef Diederik Samson de facto een ‘groene planeconomie’ invoeren. Taxonomie wordt het classificatiesysteem waarmee de EU-beleidsmakers bepalen wat ‘groen’ is – en dus goed – en wat niet; ergo slecht. Zo krijgen windmolens een groen label en steenkool een bruin label. Windmolens zijn goed; steenkool is slecht. Het geld moet vooral gaan naar energiedragers met een groen label. Wie een bruin label krijgt opgeplakt, krijgt minder en wordt uitgefaseerd. Investeerders en banken worden zo gedwongen miljarden te investeren in energie met groene labels om de Europese economie te ‘vergroenen’. Het grote bedrijfsleven springt op de kar en afficheert zich als ‘groen’ met dure advertentiecampagnes. De coalitie ‘groen-grootkapitaal’ is geboren. Geld dat wordt aangewend voor groene labels heet dan ook ‘moral money’. Er komen ‘groene euro-obligaties’ en Christine Lagarde, de nieuwe baas van de Europese Centrale Bank (ECB), ziet een reden om nog meer geld bij te drukken: ‘Groen QE’. Vanuit Frankfurt dicteert zij zelfs het Nederlandse begrotingsbeleid. Met bijbehorende arrogantie. Het communisme was ooit rood; nu is het groen!

‘Taxonomy’ is de strategie van Timmermans en Samson om centrale planning te verankeren. Centraal staat niet de wetenschap en technologische ontwikkeling, maar ideologische keuzes. Groenen zien biomassacentrales als ‘groen’, terwijl ze vervuilender zijn dan steenkoolcentrales. Ze zijn mordicus tegen kerncentrales, maar die verdienen juist wel een groen label. En onderzoek naar Thorium, gesmolten zoutreactoren, past niet in hun kraam. Taxonomy kent veel winnaars. Macht: politiek, bureaucratie. Verdienmodel: groot bedrijfsleven. Subsidies: NGO’s. Mooie reisjes: de media. De grootste groep zit in het verliesmodel: gewone burgers. Straks wordt zelfs het biefstukje is verboden. Die burgers beginnen zich te mobiliseren, met het Malieveld als trekpleister.

Rutte-3 doet weliswaar stoer maar Nederland zit nu opgescheept met de rekening voor het klimaatbeleid dat Rutte, de ‘Europese bekeerling’, zelf promoot in Europa. Als gidsland, het ‘beste jongetje van de klas’. De Nederlandse klimaatwet staat model voor de Europese.

Maar in Nederland demonstreren boeren en bouwbedrijven al omdat ze tegen een verstikkend stikstofbeleid oplopen. De economie staat op slot. In de rest van de EU zal het verzet vanuit de bevolking ongetwijfeld groeien omdat ook de EU-klimaatplannen onhaalbaar en onbetaalbaar zullen zijn. En EU-landen die hun ‘transitie’ zelf niet kunnen betalen, zullen aankloppen bij de rijkere. Bij wie dacht U?