Poliflw

Het bericht Armoede door corona juist nu aanpakken verscheen eerst op PvdA Goes.

Donderdag 4 juni dienden we de motie ( 20200604 PvdA-motie kwijtschelding schulden ) in over het kwijtscheldingsbeleid van de gemeente Schouwen-Duiveland. We wilden daarmee bereiken dat het college het kwijtscheldingsbeleid met  betrekking tot schulden bij de gemeente een beetje socialer maakt. Zie ook het vorige bericht op deze website.

Tot onze teleurstelling hebben we hiervoor geen meerderheid gehaald. Vóór stemden PvdA, SP, D66, HvSD en VVD. De fractie van GroenLinks liet blijken (niet voor de eerste keer overigens) zich niet meer te herinneren wat het tweede deel van de naam van hun partij ook al weer betekent. Behalve GroenLinks stemden ook CDA (pleitbezorger van een goed schuldhulpverleningsbeleid!), SGP en Leefbaar tegen onze motie.

Wat gelukkig wel is toegezegd door de wethouder is dat voortaan ambtshalve kwijtschelding wordt verleend aan mensen die aan alle vastgelegde voorwaarden hebben voldaan. Dat betekent dat mensen die dit betreft niet zelf een verzoek meer hoeven in te dienen, en dat zij dus ook niet meer het risico lopen om te lang door te gaan met terugbetalen. Toch een een klein stapje in de goede richting.

Het bericht Motie kwijtschelding – update verscheen eerst op PvdA Schouwen-Duiveland.

The post Een sociale coöperatie in Gouda appeared first on PvdA Gouda.

De gemeenteraad bespreekt op donderdag 16 januari een voorstel van de VVD om mensen die langdurig werkloos zijn verplicht een tegenprestatie te laten doen. De PvdA is een fel tegenstander van deze aanpak. Het is niet menselijk en het helpt mensen die langdurig werkloos zijn ook niet verder. In Rotterdam, de stad die de VVD als goed voorbeeld aanhaalt, is dat de laatste jaren bewezen: de verplichte tegenprestatie werkt niet. De PvdA gaat uit van vertrouwen en niet van wantrouwen.

Het is bekend dat de VVD en PvdA verschillend denken over mensen in een uitkering. Waar de PvdA mensen ziet, soms met een probleem, die een steuntje in de rug nodig hebben, daar ziet de VVD toch vooral profiteurs die best iets terug kunnen doen voor de samenleving. En hoewel de VVD in de motie min of meer erkent dat maatwerk en begeleiding belangrijk en effectief is, hebben ze het alleen over de verplichte tegenprestatie. Die verschillen in wereldbeeld gaan we niet de wereld uit helpen. Maar gelukkig voor ons zijn er ook hele concrete argumenten om vooral niet over te gaan tot de verplichte tegenprestatie.

Rotterdam als voorbeeld? De VVD schrijft in de motie dat uit een Rotterdams onderzoek blijkt dat er positieve effecten uitgaan van de verplichte tegenprestatie. Ze vergeet alleen te zeggen dat er ook negatieve effecten te melden zijn. En belangrijker nog, de verplichte tegenprestatie helpt niet bij het vinden van werk. En dat is voor de VVD toch de belangrijkste reden om over te gaan tot de verplichte tegenprestatie, aldus de motie. Dat maakt het des te opvallender dat de VVD alleen spreekt over de verplichte tegenprestatie, en niet over maatwerk en begeleiding.

Het is grappig dat de VVD Rotterdam aanhaalt als stad waar de verplichte tegenprestatie heeft gewerkt. Als er namelijk één plek is waar de tegenprestatie aantoonbaar niet heeft gewerkt, dan is het wel Rotterdam. In de jaren 2014-2018, toen de verplichte tegenprestatie actief was,  is het aantal langdurig werklozen toegenomen. Ondanks een goede economie. Na de verkiezingen van 2018 is PvdA wethouder Moti gestopt met de verplichte tegenprestatie en heeft in plaats daarvan ingezet op maatwerk en  begeleiding. Het resultaat, in één jaar tijd 4000 minder werklozen waarvan 1500 uit het zogenaamde ijzeren bestand.

Het belangrijkste effect van de verplichte tegenprestatie, volgens het Rotterdamse onderzoek, is dat mensen het fijn vinden om sociale contacten te hebben en bezig te zijn.  Maar is een verplichte tegenprestatie nodig om te dat te bereiken? Hetzelfde Rotterdamse onderzoek zegt van niet. Van alle langdurig werklozen zegt bijna iedereen dat ze graag bereid zijn om vrijwillig ergens aan de slag te gaan. Het enige wat ervoor nodig is, is dat mensen goed begeleid worden.

Erik Theunissen Raadslid PvdA Almere

Het bericht PvdA: verplichte tegenprestatie werkt niet verscheen eerst op PvdA Almere.

Schapenwei-motie toch niet aangenomen

Geheel onverwacht werd de motie Schapenwei niet aangenomen. Deze motie werd al bijna in november aangenomen. De motie was van de SP, gesteund door het Lokaal Sociaal Verbond, waar ook PvdA De Bilt deel van uitmaakt. Deze motie roept het college op om na te gaan of er meer woningen, ten koste van bedrijfsruimte, gebouwd kunnen worden op de Schapenweide. De stemmen staakten omdat Menno Boer, raadslid van de SP met veertig graden koorts in bed lag. De motie werd in november ingediend door de fractie Brouwer namens de SP.

In de motie was ook een door de PvdA ingebracht punt, de fietswijk verwerkt. Gelukkig werd dit punt al binnengehaald doordat de wethouder een toezegging deed om te gaan onderzoeken of we niet een zogenaamde fietswijk op de Schapenweide kunnen bouwen. Dit idee van ons commissielid Gija Schoor, voorziet in een autoluwe wijk, met minder parkeerplekken en uitstekende OV-verbindingen. Hierdoor kunnen veel meer woningen gebouwd worden op de Schapenwei met minder verkeersbelasting. In Utrecht, Amsterdam, Zaandijk en Leiden zijn al dergelijke wijken gebouwd.

De motie werd niet aangenomen. Dit kwam doordat SGP-raadslid Johan Slootweg zich bedacht had. Hij had tijdens de raadsvergadering in november per ongeluk vóór de motie gestemd terwijl hij dit niet van plan was. Dit kon hij in december rechtzetten omdat in november de stemmen staakten. Hierop werd de motie ingetrokken door het Lokaal Sociaal Verbond zodat deze op een ander tijdstip opnieuw kan worden ingebracht.

Voor PvdA De Bilt heeft de woningbouw een zeer hoge prioriteit. Met name voor starters, ouderen, en mensen die op sociale huurwoningen of middenhuur zijn aangewezen, moet er snel bijgebouwd worden in onze gemeente. 

In de december-vergadering werd de verordening sociale- en middenhuur vastgesteld in de raad. PvdA De Bilt had hierbij een amendement ingediend. In de oorspronkelijke verordening stond dat de gemeente bij nieuwe projecten eist dat hierin 30% sociale huur en 10% middenhuur worden gerealiseerd. PvdA De Bilt vindt dit te weinig. In veel grotere en kleinere plaatsen in de randstad wordt inmiddels gewerkt met hogere percentages, zo werkt de stad Utrecht met 35% sociaal en 25% middenhuur, er zijn inmiddels ook al wat kleinere gemeentes die om minimaal 50% sociaal en middenhuur vragen. De Provincie stelt zich inmiddels zelfs op het standpunt dat gemeentes minimaal 50% sociaal en middenhuur dienen na te streven in de woningvoorraad.

In het amendement werd gevraagd om uit te gaan van minimaal 30% sociale huur en te streven naar 20% middenhuur. Door meer middenhuur-woningen te bouwen die evenals de sociale huurwoningen minimaal 20 jaar beschermd worden, komen er, ook door doorstroming van sociaal naar middenhuur, meer woningen beschikbaar  voor mensen met een klein of gemiddeld inkomen.

Het amendement werd door een ruime meerderheid aangenomen, alleen de rechtse partijen (VVD, Forza en CDA) stemden tegen.

Daarnaast wordt er in 2020 gestart met een nieuw experiment sociale koopwoningen, de Rijksoverheid investeert hier 20 miljard in. PvdA De Bilt hoopt dat er met meer middenhuur en sociale koop nu eindelijk woningen beschikbaar komen voor inwoners met een laag of modaal inkomen.

Voor de derde keer werd de raad van De Bilt geconfronteerd met een stuk van de U10, een samenwerkingsverband van inmiddels 16 Utrechtse gemeenten dat in de plaats is gekomen van de BRU (Bestuur Regio Utrecht), een bestuurslaag die door minister Plassterk helaas is opgeheven in 2015. De U10 is een los vast samenwerkingsorgaan van gemeenten. Dit samenwerkingsverband wordt vooral gedomineerd door de grotere kernen zoals de stad Utrecht en Nieuwegein.

De stukken die over de gemeentes uitgestort worden hebben wel een beperkende werking. Als je ze als gemeenteraad aanneemt, heb je er wel naar te handelen.

PvdA De Bilt stemde evenals 6 andere partijen in de raad in 2017 tegen de Ruimtelijk Economische Koers, een zeer neo-liberaal stuk dat vooral uitging van de metropoolregio met hierin de hippe hoogopgeleide kenniswerker centraal. Oplossingen voor de gewone inwoners van de U10 kwamen in dit stuk niet of nauwelijks aan bod.

Het stuk dat hierna kwam; de Ruimtelijk Economische Visie, was eveneens teleurstellend. De raad van De Bilt heeft toen de moeite genomen het hele stuk te herschrijven naar een Biltse visie, de zogenaamde Biltse Bouwstenen voor wonen, werken, mobiliteit, energie-strategie en groen.

Van deze Biltse bouwstenen is helemaal niets terecht gekomen in het derde stuk dat in december voorlag. Een zeer grote meerderheid van de raad besloot om het raadsbesluit te veranderen en het stuk niet meer ‘aan te nemen’, maar er slechts kennis van te nemen. Een blamage voor de U10 en een duidelijk signaal aan de gemeentes waarmee wordt samengewerkt. De kwaliteit van de stukken moet omhoog en ook De Bilt moet zich in het Ruimtelijk Economisch Programma kunnen herkennen. 

Kiezen voor ‘kennis nemen van’ levert straks ook meer vrijheid op bij bijvoorbeeld het opstellen van de eigen omgevingsvisie.

De fractie organiseert op woensdag 15 januari een discussieavond over zorg. Evelien Ribbens, directeur van stichting Mens De Bilt opent het gesprek met haar visie op wat op dit moment speelt op het terrein van lokale zorg en welzijn.

PvdA-raadslid Erik van Esterik: “We organiseren maandelijks een discussieavond over een belangrijk lokaal thema. Eind 2019 waren er geslaagde gesprekken over onderwijs en sport. Deze keer is dat zorg. Graag gaan we met mevrouw Ribbens in gesprek over wat zij ziet als belangrijke ontwikkelingen als het gaat om zorg in onze gemeente. Iedereen is welkom.”

De avond start om 20.30 uur in restaurant-café Pomp41 in De Bilt, en wordt tegen 22.00 uur afgesloten waarna er gelegenheid is tot verder praten met elkaar. De eerste twee drankjes krijgt u van de PvdA De Bilt.

Graag van te voren aanmelden via e.vanesterik@debilt.nl.

Het bericht PvdA De Bilt – Nieuws van de Fractie nr. 18 – december 2019 verscheen eerst op PvdA De Bilt.

De Participatiewet voldoet niet aan de verwachtingen en moet fundamenteel op de schop. Die conclusie mogen we na de deze week verschenen eindevaluatie van het SCP wel trekken. Ook staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) heeft de rapportage gelezen. Jammer genoeg deed ze dat alleen niet zo goed. Want hoewel ze de belangrijkste conclusies onderschrijft en ferm aankondigt om de problemen aan te pakken, kiest ze voor het verplicht stellen van de dwingende tegenprestatie. Een dwangmiddel en verplichting, waarvan SCP-directeur Kim Putters, juist expliciet stelt dat die niet ‘bijdraagt aan het vinden van werk’. Werkgevers zitten nu eenmaal niet te wachten op mensen die verplicht worden om iets te doen wat ze niet willen. 

Tijd voor een andere manier van denken, zou je zeggen. Maar helaas schiet het kabinet in de Pavlov reactie van wantrouwen. Wantrouwen in de gemeenten die blijkbaar een schop onder de kont nodig hebben en alleen met een dictaat uit Den Haag van de Participatiewet een succes kunnen maken. Maar het is vooral een blijk van wantrouwen richting de kwetsbare groep mensen, die het vaak niet makkelijk heeft, wel wat liefde kan gebruiken, maar die je in de ogen van het kabinet alleen met een dwingend paardenmiddel als de tegenprestatie in beweging zou kunnen krijgen. 

Een aanname die eerder voortkomt uit stigmatiserende en ideologische misvattingen, dan uit de praktijk. Want wie bij ons in de gemeente rondloopt en met de mensen, die al lang zonder werk zitten, praat, ziet het tegenovergestelde. ‘Niet willen’ is nauwelijks aan de orde, ‘nog niet kunnen’ wel. In tegenstelling tot het hardnekkige en misplaatste VVD-cliché van de thuis op de bank zittende en niet vooruit te branden bijstandsgerechtigde is een groot gedeelte van de mensen in de Participatiewet al mantelzorger of doet men heel nuttig en waardevol vrijwilligerswerk. 

Maar en hier ligt een andere belangrijke denkfout van Van Ark: voor veel van deze mensen, die maatschappelijk al van waarde zijn, is de afstand tot de arbeidsmarkt – op dit moment – simpelweg te groot. Zij kampen met fysieke gezondheidsproblemen, zitten in de schulden of verkeren mentaal in zwaar weer. Deze groep help je niet door ze bestraffend toe te spreken en verder te korten op hun toch al schamele inkomen, maar wel door ze met vertrouwen tegemoet te treden, in een persoonlijk en motiverend gesprek te kijken waar de problemen en mogelijkheden liggen en op basis daarvan een intensief, langdurig en doelgericht traject te beginnen. 

Persoonlijke begeleiding, waarbij het doel het vinden van blijvend werk op de reguliere arbeidsmarkt kan zijn. Maar niet hoeft te zijn, want ook met betere begeleiding zal de reguliere arbeidsmarkt voor een groep onbereikbaar blijven. Als gemeente willen we ervoor zorgen dat al onze inwoners op hun manier van waarde zijn.

Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen. Niet door papier te prikken, maar door samen het sociale isolement te doorbreken en met buurtbewoners een stukje te gaan wandelen. Niet door achter ieder verkeerd ingevuld formulier kwade bedoelingen te zien, maar door met beter welzijnswerk samen de achterliggende problemen te lijf te gaan. Niet door koste wat kost op zoek te gaan naar een tijdelijk en slecht betaald dienstverband, maar met het bieden van een basisbaan (denk aan een conciërge op de basisschool), waar iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt thuis én maatschappelijk van grote waarde is. 

Als gemeente ondersteunen we daarom sociale ondernemingen in onze regio en kijken we met reguliere werkgevers naar wat zij nodig hebben om mensen die langdurig in de bijstand zitten, wel in dienst te nemen. Zelf geven we het goede voorbeeld door als gemeente mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een vast contract aan te bieden en door in ons inkoopbeleid voorrang te geven aan sociale ondernemingen. 

Help ons als kabinet daarbij en kom met gerichte aanpassingen in de Participatiewet, die gemeenten de mogelijkheid geven om lokaal naar de beste oplossingen te zoeken. Bied werkgevers met een eenvoudigere loonkostensubsidie de duidelijkheid die ze nodig hebben om arbeidsgehandicapten in dienst te nemen, en vul het achtergebleven gat van de sociale werkvoorzieningen met nieuw op te richten sociale ontwikkelbedrijven in, zodat de beschutte werkplekken wel gerealiseerd kunnen worden. 

En kabinet: vergeet vooral het verplichten van de vaak totaal contraproductieve tegenprestatie. Wanneer Van Ark haar zin krijgt, zijn we als gemeente verplicht een heel bureaucratisch en duur systeem van wantrouwen op te tuigen, waarvan we nu al weten dat het niemand verder helpt. Onze schaarse middelen zetten we liever positief en productief in. 

The post Met de verplichte tegenprestatie van het kabinet is echt niemand geholpen appeared first on PvdA Coevorden.

De Participatiewet voldoet niet aan de verwachtingen en moet fundamenteel op de schop. Die conclusie mogen we na de deze week verschenen eindevaluatie van het SCP wel trekken. Ook staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) heeft de rapportage gelezen. Jammer genoeg deed ze dat alleen niet zo goed. Want hoewel ze de belangrijkste conclusies onderschrijft en ferm aankondigt om de problemen aan te pakken, kiest ze voor het verplicht stellen van de dwingende tegenprestatie. Een dwangmiddel en verplichting, waarvan SCP-directeur Kim Putters, juist expliciet stelt dat die niet ‘bijdraagt aan het vinden van werk’. Werkgevers zitten nu eenmaal niet te wachten op mensen die verplicht worden om iets te doen wat ze niet willen.

Tijd voor een andere manier van denken, zou je zeggen. Maar helaas schiet het kabinet in de Pavlov reactie van wantrouwen. Wantrouwen in de gemeenten die blijkbaar een schop onder de kont nodig hebben en alleen met een dictaat uit Den Haag van de Participatiewet een succes kunnen maken. Maar het is vooral een blijk van wantrouwen richting de kwetsbare groep mensen, die het vaak niet makkelijk heeft, wel wat liefde kan gebruiken, maar die je in de ogen van het kabinet alleen met een dwingend paardenmiddel als de tegenprestatie in beweging zou kunnen krijgen.

Een aanname die eerder voortkomt uit stigmatiserende en ideologische misvattingen, dan uit de praktijk. Want wie bij ons in de gemeente rondloopt en met de mensen, die al lang zonder werk zitten, praat, ziet het tegenovergestelde. ‘Niet willen’ is nauwelijks aan de orde, ‘nog niet kunnen’ wel. In tegenstelling tot het hardnekkige en misplaatste VVD-cliché van de thuis op de bank zittende en niet vooruit te branden bijstandsgerechtigde is een groot gedeelte van de mensen in de Participatiewet al mantelzorger of doet men heel nuttig en waardevol vrijwilligerswerk.

Maar en hier ligt een andere belangrijke denkfout van Van Ark: voor veel van deze mensen, die maatschappelijk al van waarde zijn, is de afstand tot de arbeidsmarkt – op dit moment – simpelweg te groot. Zij kampen met fysieke gezondheidsproblemen, zitten in de schulden of verkeren mentaal in zwaar weer. Deze groep help je niet door ze bestraffend toe te spreken en verder te korten op hun toch al schamele inkomen, maar wel door ze met vertrouwen tegemoet te treden, in een persoonlijk en motiverend gesprek te kijken waar de problemen en mogelijkheden liggen en op basis daarvan een intensief, langdurig en doelgericht traject te beginnen.

Persoonlijke begeleiding, waarbij het doel het vinden van blijvend werk op de reguliere arbeidsmarkt kan zijn. Maar niet hoeft te zijn, want ook met betere begeleiding zal de reguliere arbeidsmarkt voor een groep onbereikbaar blijven. Als gemeente willen we ervoor zorgen dat al onze inwoners op hun manier van waarde zijn.

Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen. Niet door papier te prikken, maar door samen het sociale isolement te doorbreken en met buurtbewoners een stukje te gaan wandelen. Niet door achter ieder verkeerd ingevuld formulier kwade bedoelingen te zien, maar door met beter welzijnswerk samen de achterliggende problemen te lijf te gaan. Niet door koste wat kost op zoek te gaan naar een tijdelijk en slecht betaald dienstverband, maar met het bieden van een basisbaan (denk aan een conciërge op de basisschool), waar iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt thuis én maatschappelijk van grote waarde is.

Als gemeente ondersteunen we daarom sociale ondernemingen in onze regio en kijken we met reguliere werkgevers naar wat zij nodig hebben om mensen die langdurig in de bijstand zitten, wel in dienst te nemen. Zelf geven we het goede voorbeeld door als gemeente mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een vast contract aan te bieden en door in ons inkoopbeleid voorrang te geven aan sociale ondernemingen.

Help ons als kabinet daarbij en kom met gerichte aanpassingen in de Participatiewet, die gemeenten de mogelijkheid geven om lokaal naar de beste oplossingen te zoeken. Bied werkgevers met een eenvoudigere loonkostensubsidie de duidelijkheid die ze nodig hebben om arbeidsgehandicapten in dienst te nemen, en vul het achtergebleven gat van de sociale werkvoorzieningen met nieuw op te richten sociale ontwikkelbedrijven in, zodat de beschutte werkplekken wel gerealiseerd kunnen worden.

En kabinet: vergeet vooral het verplichten van de vaak totaal contraproductieve tegenprestatie. Wanneer Van Ark haar zin krijgt, zijn we als gemeente verplicht een heel bureaucratisch en duur systeem van wantrouwen op te tuigen, waarvan we nu al weten dat het niemand verder helpt. Onze schaarse middelen zetten we liever positief en productief in.

Het bericht Met de verplichte tegenprestatie van het kabinet is echt niemand geholpen verscheen eerst op PvdA Bodegraven-Reeuwijk.

Vorige week verscheen de eindevaluatie van het SCP over de Participatiewet, met harde conclusies. De Participatiewet is in de huidige vorm een mislukking en moet fundamenteel op de schop. Ondanks de economische groei is het nauwelijks gelukt om meer mensen uit de bijstand aan een baan te helpen. Voor mensen die voorheen terecht konden bij de sociale werkvoorziening is het perspectief op blijvend werk zelfs verminderd. Staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) onderschrijft de belangrijkste conclusies en wil de problemen ferm aanpakken door het verplicht stellen van de dwingende tegenprestatie voor mensen in de bijstand. Een maatregel waarvan SCP-directeur Kim Putters stelt dat deze niet bijdraagt aan het vinden van werk. De maatregel is een blijk van wantrouwen richting een kwetsbare groep mensen, die voortkomt uit de stigmatiserende en ideologische misvatting dat bijstandsgerechtigden niet willen werken. Niet willen werken is niet aan de orde, nog niet kunnen werken wel.

Als reactie hierop schreef het Centrum voor Lokaal Bestuur samen met Gijs van Dijk en wethouders Greet Buter, Carine Bloemhoff, Arjan Kampman en Yasemin Cegerek bijgevoegd opinieartikel.

Met de verplichte tegenprestatie van het kabinet is echt niemand geholpen De Participatiewet voldoet niet aan de verwachtingen en moet fundamenteel op de schop. Die conclusie mogen we na de deze week verschenen eindevaluatie van het SCP wel trekken. Ook staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) heeft de rapportage gelezen. Jammer genoeg deed ze dat alleen niet zo goed. Want hoewel ze de belangrijkste conclusies onderschrijft en ferm aankondigt om de problemen aan te pakken, kiest ze voor het verplicht stellen van de dwingende tegenprestatie. Een dwangmiddel en verplichting, waarvan SCP-directeur Kim Putters, juist expliciet stelt dat die niet ‘bijdraagt aan het vinden van werk’. Werkgevers zitten nu eenmaal niet te wachten op mensen die verplicht worden om iets te doen wat ze niet willen. Tijd voor een andere manier van denken, zou je zeggen. Maar helaas schiet het kabinet in de Pavlov reactie van wantrouwen. Wantrouwen in de gemeenten die blijkbaar een schop onder de kont nodig hebben en alleen met een dictaat uit Den Haag van de Participatiewet een succes kunnen maken. Maar het is vooral een blijk van wantrouwen richting de kwetsbare groep mensen, die het vaak niet makkelijk heeft, wel wat liefde kan gebruiken, maar die je in de ogen van het kabinet alleen met een dwingend paardenmiddel als de tegenprestatie in beweging zou kunnen krijgen. Een aanname die eerder voortkomt uit stigmatiserende en ideologische misvattingen, dan uit de praktijk. Want wie bij ons in de gemeente rondloopt en met de mensen, die al lang zonder werk zitten, praat, ziet het tegenovergestelde. ‘Niet willen’ is nauwelijks aan de orde, ‘nog niet kunnen’ wel. In tegenstelling tot het hardnekkige en misplaatste VVD-cliché van de thuis op de bank zittende en niet vooruit te branden bijstandsgerechtigde is een groot gedeelte van de mensen in de Participatiewet al mantelzorger of doet men heel nuttig en waardevol vrijwilligerswerk. Maar en hier ligt een andere belangrijke denkfout van Van Ark: voor veel van deze mensen, die maatschappelijk al van waarde zijn, is de afstand tot de arbeidsmarkt – op dit moment – simpelweg te groot. Zij kampen met fysieke gezondheidsproblemen, zitten in de schulden of verkeren mentaal in zwaar weer. Deze groep help je niet door ze bestraffend toe te spreken en verder te korten op hun toch al schamele inkomen, maar wel door ze met vertrouwen tegemoet te treden, in een persoonlijk en motiverend gesprek te kijken waar de problemen en mogelijkheden liggen en op basis daarvan een intensief, langdurig en doelgericht traject te beginnen. Persoonlijke begeleiding, waarbij het doel het vinden van blijvend werk op de reguliere arbeidsmarkt kan zijn. Maar niet hoeft te zijn, want ook met betere begeleiding zal de reguliere arbeidsmarkt voor een groep onbereikbaar blijven. Als gemeente willen we ervoor zorgen dat al onze inwoners op hun manier van waarde zijn. Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen. Niet door papier te prikken, maar door samen het sociale isolement te doorbreken en met buurtbewoners een stukje te gaan wandelen. Niet door achter ieder verkeerd ingevuld formulier kwade bedoelingen te zien, maar door met beter welzijnswerk samen de achterliggende problemen te lijf te gaan. Niet door koste wat kost op zoek te gaan naar een tijdelijk en slecht betaald dienstverband, maar met het bieden van een basisbaan (denk aan een conciërge op de basisschool), waar iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt thuis én maatschappelijk van grote waarde is. Als gemeente ondersteunen we daarom sociale ondernemingen in onze regio en kijken we met reguliere werkgevers naar wat zij nodig hebben om mensen die langdurig in de bijstand zitten, wel in dienst te nemen. Zelf geven we het goede voorbeeld door als gemeente mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een vast contract aan te bieden en door in ons inkoopbeleid voorrang te geven aan sociale ondernemingen. Help ons als kabinet daarbij en kom met gerichte aanpassingen in de Participatiewet, die gemeenten de mogelijkheid geven om lokaal naar de beste oplossingen te zoeken. Bied werkgevers met een eenvoudigere loonkostensubsidie de duidelijkheid die ze nodig hebben om arbeidsgehandicapten in dienst te nemen, en vul het achtergebleven gat van de sociale werkvoorzieningen met nieuw op te richten sociale ontwikkelbedrijven in, zodat de beschutte werkplekken wel gerealiseerd kunnen worden. En kabinet: vergeet vooral het verplichten van de vaak totaal contraproductieve tegenprestatie. Wanneer Van Ark haar zin krijgt, zijn we als gemeente verplicht een heel bureaucratisch en duur systeem van wantrouwen op te tuigen, waarvan we nu al weten dat het niemand verder helpt. Onze schaarse middelen zetten we liever positief en productief in.

Het bericht Participatiewet en de tegenprestatie verscheen eerst op PvdA Tubbergen.

Door Gijs van Dijk op 28 november 2019 Delen  

De Participatiewet voldoet niet en moet fundamenteel op de schop. Die conclusie mogen we na de eindevaluatie van het SCP wel trekken. Staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) onderschrijft de belangrijkste conclusies, maar kiest toch voor het verplicht stellen van een dwingende tegenprestatie. Terwijl SCP-directeur Kim Putters expliciet stelt dat deze niet ‘bijdraagt aan het vinden van werk’. Werkgevers zitten nu eenmaal niet te wachten op mensen die verplicht worden iets te doen wat ze niet willen.

Tijd voor een andere manier van denken

Tijd voor een andere manier van denken, zou je zeggen. Maar helaas schiet het kabinet in een pavlov-reactie: wantrouwen. Wantrouwen in gemeenten, die blijkbaar alleen met een dictaat uit Den Haag van de Participatiewet een succes kunnen maken. Maar vooral wantrouwen richting de kwetsbare mensen die het vaak niet makkelijk hebben en wel wat liefde kunnen gebruiken.

Wie praat met mensen die al lang zonder werk zitten, ziet dat ‘niet willen’ nauwelijks aan de orde is. ‘Nog niet kunnen’ wel. Het hardnekkige en misplaatste VVD-cliché is dat van de thuis op de bank zittende, niet vooruit te branden bijstandsgerechtigde. In werkelijkheid is een groot deel van deze mensen mantelzorger. Of men doet nuttig en waardevol vrijwilligerswerk.

Voor veel van deze mensen is de afstand tot de arbeidsmarkt simpelweg te groot. Zij kampen met fysieke gezondheidsproblemen, hebben schulden of verkeren mentaal in zwaar weer. Deze groep help je niet door ze verder te korten. Wel door ze met vertrouwen tegemoet te treden, in een persoonlijk en motiverend gesprek te kijken waar de mogelijkheden liggen en op basis daarvan een intensief, langdurig en doelgericht traject te beginnen. Persoonlijke begeleiding, met als mogelijk doel werk op de reguliere arbeidsmarkt. Maar ook met betere begeleiding zal de arbeidsmarkt voor een groep onbereikbaar blijven.

Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen

Als gemeente willen we ervoor zorgen dat alle inwoners op hun manier van waarde zijn.  Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen. Niet door papier te prikken, maar door samen het sociale isolement te doorbreken en met buurtbewoners een stukje te gaan wandelen. Niet door achter ieder verkeerd ingevuld formulier kwade bedoelingen te zien, maar door met beter welzijnswerk samen de achterliggende problemen te lijf te gaan. Niet door koste wat kost op zoek te gaan naar een tijdelijk en slecht betaald dienstverband, maar met het bieden van een basisbaan (denk aan een conciërge op de basisschool), waar iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt thuis én maatschappelijk van grote waarde is.

Kabinet, kom met gerichte aanpassingen in de Participatiewet en vergeet vooral het verplichten van de vaak totaal contraproductieve tegenprestatie

Gijs van Dijk, Tweede Kamerlid PvdA, en PvdA-wethouders van: Oldambt, Groningen, Heerde, Laarbeek, Enschede, Gouda, Langedijk, Someren, Haaksbergen, Hattem, Westerkwartier en Valkenswaard.

Tweede Kamerlid

De Participatiewet voldoet niet aan de verwachtingen en moet fundamenteel op de schop. Die conclusie mogen we na de deze week verschenen eindevaluatie van het SCP wel trekken. Ook staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) heeft de rapportage gelezen. Jammer genoeg deed ze dat alleen niet zo goed. Want hoewel ze de belangrijkste conclusies onderschrijft en ferm aankondigt om de problemen aan te pakken, kiest ze voor het verplicht stellen van de dwingende tegenprestatie. Een dwangmiddel en verplichting, waarvan SCP-directeur Kim Putters juist expliciet stelt dat die niet ‘bijdraagt aan het vinden van werk’. Werkgevers zitten nu eenmaal niet te wachten op mensen die verplicht worden om iets te doen wat ze niet willen.

Tijd voor een andere manier van denken, zou je zeggen. Maar helaas schiet het kabinet in de Pavlovreactie van wantrouwen. Wantrouwen in de gemeenten die blijkbaar een schop onder de kont nodig hebben en alleen met een dictaat uit Den Haag van de Participatiewet een succes kunnen maken. Maar het is vooral een blijk van wantrouwen richting de kwetsbare groep mensen, die het vaak niet makkelijk heeft, wel wat liefde kan gebruiken, maar die je in de ogen van het kabinet alleen met een dwingend paardenmiddel als de tegenprestatie in beweging zou kunnen krijgen.

Een aanname die eerder voortkomt uit stigmatiserende en ideologische misvattingen, dan uit de praktijk. Want wie bij ons in de gemeente rondloopt en met de mensen, die al lang zonder werk zitten, praat, ziet het tegenovergestelde. ‘Niet willen’ is nauwelijks aan de orde, ‘nog niet kunnen’ wel. In tegenstelling tot het hardnekkige en misplaatste VVD-cliché van de thuis op de bank zittende en niet vooruit te branden bijstandsgerechtigde is een groot gedeelte van de mensen in de Participatiewet al mantelzorger of doet men heel nuttig en waardevol vrijwilligerswerk.

Maar en hier ligt een andere belangrijke denkfout van Van Ark: voor veel van deze mensen, die maatschappelijk al van waarde zijn, is de afstand tot de arbeidsmarkt – op dit moment – simpelweg te groot. Zij kampen met fysieke gezondheidsproblemen, zitten in de schulden of verkeren mentaal in zwaar weer. Deze groep help je niet door ze bestraffend toe te spreken en verder te korten op hun toch al schamele inkomen, maar wel door ze met vertrouwen tegemoet te treden, in een persoonlijk en motiverend gesprek te kijken waar de problemen en mogelijkheden liggen en op basis daarvan een intensief, langdurig en doelgericht traject te beginnen.

Persoonlijke begeleiding, waarbij het doel het vinden van blijvend werk op de reguliere arbeidsmarkt kan zijn. Maar niet hoeft te zijn, want ook met betere begeleiding zal de reguliere arbeidsmarkt voor een groep onbereikbaar blijven. Als gemeente willen we ervoor zorgen dat al onze inwoners op hun manier van waarde zijn.

Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen. Niet door papier te prikken, maar door samen het sociale isolement te doorbreken en met buurtbewoners een stukje te gaan wandelen. Niet door achter ieder verkeerd ingevuld formulier kwade bedoelingen te zien, maar door met beter welzijnswerk samen de achterliggende problemen te lijf te gaan. Niet door koste wat kost op zoek te gaan naar een tijdelijk en slecht betaald dienstverband, maar met het bieden van een basisbaan (denk aan een conciërge op de basisschool), waar iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt thuis én maatschappelijk van grote waarde is.

Als gemeente ondersteunen we daarom sociale ondernemingen in onze regio en kijken we met reguliere werkgevers naar wat zij nodig hebben om mensen die langdurig in de bijstand zitten, wel in dienst te nemen. Zelf geven we het goede voorbeeld door als gemeente mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een vast contract aan te bieden en door in ons inkoopbeleid voorrang te geven aan sociale ondernemingen.

Help ons als kabinet daarbij en kom met gerichte aanpassingen in de Participatiewet, die gemeenten de mogelijkheid geven om lokaal naar de beste oplossingen te zoeken. Bied werkgevers met een eenvoudigere loonkostensubsidie de duidelijkheid die ze nodig hebben om arbeidsgehandicapten in dienst te nemen, en vul het achtergebleven gat van de sociale werkvoorzieningen met nieuw op te richten sociale ontwikkelbedrijven in, zodat de beschutte werkplekken wel gerealiseerd kunnen worden.

En kabinet: vergeet vooral het verplichten van de vaak totaal contraproductieve tegenprestatie. Wanneer Van Ark haar zin krijgt, zijn we als gemeente verplicht een heel bureaucratisch en duur systeem van wantrouwen op te tuigen, waarvan we nu al weten dat het niemand verder helpt. Onze schaarse middelen zetten we liever positief en productief in.

Na het verschijnen van de eindevaluatie van het SCP over de Participatiewet, en de reactie daarop van staatssecretaris Tamara van Ark (VVD), schreef het Centrum voor Lokaal Bestuur samen met Gijs van Dijk en wethouders Greet Buter, Carine Bloemhoff, Arjan Kampman en Yasemin Cegerek bovenstaand opinieartikel. Langedijker wethouder Marcel Reijven is mede-ondertekenaar van dit artikel.

Het bericht Met de verplichte tegenprestatie van het kabinet is echt niemand geholpen verscheen eerst op PvdA Langedijk.