Poliflw

Waarom is Marleen eigenlijk de politiek in gegaan? Bekijk haar eerste vlog hier https://youtu.be/Ic80DMahpew

MvdM

In de gemeenteraad van 17 september werd met 29 stemmen voor en 9 tegen een motie aangenomen waarin het college wordt gevraagd om Ede alsnog aan te laten sluiten bij de ‘Coalition of the Willing’ en de staatssecretaris te laten weten dat Ede open staat voor het leveren van een bijdrage aan de opvang van alleenstaande vluchtelingenkinderen.

Drie hulporganisaties (Stichting Vluchteling, VluchtelingenWerk Nederland en Defence for Children) deden op 5 maart 2020 een noodoproep aan gemeenten en luidden de noodklok over de humanitaire crisis die zich voltrekt aan de randen van Europa. Het ontbrak duizenden alleenstaande minderjarige kinderen al aan onderdak, water, eten, medische zorg en onderwijs en dat gebrek werd met de branden van afgelopen week in vluchtelingenkamp Moria groter. De drie hulporganisaties riepen gemeenten op om zich te verenigen in een ‘Coalition of the Willing’;

De motie werd ingediend door ChristenUnie, GroenLinks, D66, PvdA, EdeNU, Fractie Wijnsouw en DKE

Het bericht Opvang vluchtelingenkinderen in Ede. verscheen eerst op PvdA Ede.

Door Joël Voordewind op 10 september 2020 om 21:11

Gisteren zagen we het inferno op Lesbos. We zagen de beelden van mensen in paniek, zwervend over het eiland, zonder eten en onderdak. De tragische situatie die er al veel langer is op Lesbos, is na de brand extra schrijnend geworden. U weet dat we al langer voor en achter de schermen aandringen op hulp voor de meest kwetsbaren op dat eiland. U weet dat we al langer kinderen in Nederland willen opvangen. U weet dat we hier binnen de coalitie veel gesprekken over voerden die tot afspraken over hulp ter plekke hebben geleid, maar tot nu toe niet tot opvang in Nederland.

Na de brand van gisteren zijn we opnieuw het gesprek aangegaan om kinderen ook hier hulp te bieden. Het geeft me een naar gevoel om zo over mensen, over ‘aantallen’ te onderhandelen, alsof het abstract is en geen kwestie van mensenlevens. Maar we voerden de strijd júist om een verschil te maken voor die kwetsbare mensen, die acuut hulp nodig hebben. Het valt me zwaar om te bedenken dat we maar een beperkte groep kunnen helpen. Jullie voelen dat ook zo, dat blijkt uit de vele reacties die we krijgen. Maar voor de mensen om wie het gaat is het een hemelsbreed verschil.

En dus was voor ons niets doen geen optie.

Vandaag hebben we met VVD, CDA en D66 afspraken kunnen maken over opvang in Nederland. Gisteravond heeft de Europese Unie al vierhonderd kwetsbare, alleenstaande kinderen van Lesbos naar het Griekse vasteland overgebracht. Nu hebben we afgesproken dat Nederland daar vijftig kinderen van op zal nemen. Bovendien neemt Nederland nog vijftig kwetsbare mensen op, voornamelijk vrouwen en kinderen.

Deze afspraken komen op de bestaande afspraken. We trekken 4 miljoen euro uit voor de opvang van alleenstaande kinderen op het Griekse vasteland. Deze maand komen de eerste kinderen in de opvanghuizen. Het eerste opvanghuis is al klaar. Nederland moet zo snel mogelijk 50 kinderen opnemen, wat in de loop van drie jaar oploopt tot 500 kinderen. Zij krijgen opvang, onderdak en voogdij. Daarnaast verandert er niets aan de 1 miljoen euro voor humanitaire hulp die het kabinet gisteren al had toegezegd.

Nederland neemt nu verantwoordelijkheid. Er is nu een acute crisis gaande en Nederland neemt nu toch een aandeel.

Maar laat ik er niet omheen draaien. Het is en blijft een compromis binnen de coalitie en dat soort afspraken kom altijd met stevige kanttekeningen. Met rauwe kanten, waar je kritisch op kunt zijn en waar ook wij kritisch op zijn.

De groep van 100 mensen die naar Nederland komt, valt onder de groep van 2000 vluchtelingen die we volgens bestaande afspraken in een periode van vier jaar een thuis zouden bieden in Nederland. Het cynisme van de politieke afspraken is dus dat de vluchtelingen die we helpen in deze crisissituatie, niet bovenop de aantallen vluchtelingen komen die we hadden toegezegd op te nemen. Ik zei het al: dat praten over aantallen, dat voelt sowieso cynisch.

Maar met de vlammen van Lesbos voor ogen, was niets doen geen optie.

Sommigen zullen zeggen: had het kabinet dan laten vallen. Maar dan hadden we helemaal niets kunnen betekenen voor deze mensen die komen uit de hel van Lesbos.

Ik vind dat Nederland barmhartiger kan zijn bij het opvangen van vluchtelingen. Onze inzet is daar dan ook steeds op gericht. We blijven ons inzetten voor een barmhartiger vluchtelingenbeleid. We zetten ons in voor een Europese aanpak waarin alle 13.000 vluchtelingen een dak boven hun hoofd hebben.

We zullen er scherp op toezien dat de uitvoering van de afspraken daadwerkelijk bijdraagt aan een rechtvaardiger asielbeleid. Mijn en onze inzet gaat door.

Ieder mens dat vlucht voor oorlog en geweld verdient een veilig onderkomen. Al helemaal de mensen op Lesbos, die na de brand in het kamp niet eens meer onderdak hebben. De ChristenUnie en wij wilden al langer meer doen voor vluchtelingen in kwetsbare posities. Dat lukte tot nu toe niet, vanwege de politieke realiteit: een meerderheid in de Tweede Kamer was daartegen.

https://d66.nl/wp-content/uploads/2020/09/Pamflet-economie-Sigrid-Kaag-010720.pdf

The post Nieuwe lijsttrekker D66 appeared first on Culemborg.

De Haagse economie is afhankelijk van arbeidsmigranten. Maar de huisvesting van deze groep is vaak niet op orde. Bovendien zijn arbeidsmigranten kwetsbaar. Ze zijn de taal niet machtig, ze zijn ver van huis zijn en zijn daarom extra afhankelijk van hun werkgever of uitzendbureau.

Op 2 september kwam de gemeenteraad bijeen om te spreken over de huisvesting van deze arbeidsmigranten. Hieronder lees je de inbreng van raadslid Marieke van Doorn.

Voorzitter. Vooropgesteld, arbeidsmigranten zijn zeer belangrijk voor de economie in regio Haaglanden. Ze werken niet alleen in de kassen van het Westland, maar bijvoorbeeld ook in de Haagse bouw en horeca. Met hun werk wordt hier goed geld verdiend, maar krijgen zij wel de behandeling die ze verdienen?

Overbewoning en daklozen Laat ik me beperken tot alleen de schrijnende situaties op woon-gebied die we tegenkomen in onze stad: De overbewoning, met 10 volwassen mannen in een omgekatte eensgezinswoning, waarvoor arbeidsmigranten ook nog eens de hoofdprijs betalen, 100 euro per week per bed is heel normaal, welke van hun minimumloon wordt afgetrokken. Gebrek aan privacy, wat leidt tot de hangmannen waar dhr. Cetinkaya terecht aandacht voor heeft gevraagd.  De vele matrassen en andere huisraad op straat zijn getuige van de afhankelijkheid tussen werk en woning. Baan kwijt? Bed kwijt! En de voormalige Oost-Europese arbeidsmigranten die al jaren in het Haagse Bos wonen en die we in de winter alleen bij temperaturen mogen opvangen in de daklozenopvang. In onze internationale stad van Vrede en Recht. Onacceptabel voorzitter.

De problematiek is veelzijdig. Daarom wilde ik peilen bij de commissie of er behoefte is aan een werkbezoek mits Corona-proof te organiseren: Aan locaties als een uitzendbureau, een Haagse bouwkeet, tuinbouwbedrijf, Polenhotel, daklozenopvang, organisaties als Polka of Idhem, Poolse ambassade. Ik zal een verzoek aan de griffie sturen, dan kunnen fracties ook suggesties doen.

De voorgestelde aanpak van het college krijgt de steun van D66, dank aan de wethouder voor deze procesbrief. We hebben wat aanvullende vragen en suggesties.

Verschillende groepen verdienen verschillende aanpak De onderverdeling van de migrantengroep die in deze brief wordt gemaakt is zeer informatief. De ene arbeidsmigrant is de andere niet. 1/3e is hier alleen voor een paar maanden, 1/3e vestigt zich in de stad voor langere tijd en 1/3e is hier jarenlang in een tussenfase van tijdelijk naar permanent. Alle drie de groepen vergen een verschillende aanpak.  De seizoensarbeiders – voor zover nog sprake is van seizoenen in de kassen – die voor vier weken de aardbeien komen plukken, zouden wat D66 betreft op het terrein van de werkgever gehuisvest kunnen worden. Blijven mensen enkele maanden dan is een migrantenhotel een transparante oplossing voor tijdelijk verblijf met iets meer afstand tot de werkgever. Dat geldt nadrukkelijk niet wat D66 betreft voor de arbeidsmigranten die hier jaren werken of zich permanent vestigen.

De koppeling tussen baan en woning kan wat ons betreft niet langer dan een half jaar duren. Onze vraag aan de wethouder is, of hij bereid is dit op te nemen in zijn beleid? Het is een misvatting te veronderstellen dat arbeidsmigranten weer terug zullen gaan. 1/3 vestigt zich, weten we nu al. Laten we niet dezelfde denkfout maken als in de jaren zestig met de gastarbeiders om uitdagingen op het vlak van integratie in de toekomst te voorkomen.

Samenwerking met Westland en werkgevers De D66 fractie is zeer te spreken over de voorgestelde verbeteringen door registratie van arbeiders die zich nog niet bij onze GBA hebben ingeschreven. Daarvoor is samenwerking nodig met werkgevers en buurgemeenten. Een jaar of 8 geleden is de Gemeente Westland eens de kassen langs gegaan om te registreren wie er werken en waar deze mensen verbleven. Plotsklaps hadden ze er 4000 inwoners bij in het Westland!

Onze vraag aan de wethouder is of er contact is met de Gemeente Westland over hun ervaringen met de registratie, wat kunnen we van hun ervaringen leren? Kan dit in de Woningmarktregio worden opgepakt?

Arbeidsmigrant beter in beeld Bij deze registratie zou naar onze mening ook de duur van de tussenfase tussen seizoensarbeid en permanente vestiging, ook 1/3e van de arbeidsmigranten en de gezinssamenstelling moeten worden meegenomen: Gaat het om alleenstaanden of om stellen waarvan de ene partner in het Westland werkt en de ander in de Haagse bouw, of om gezinnen met kinderen, waar werken de ouders en waar gaan de kinderen naar school?

Is de wethouder bereid beide punten mee te nemen bij de registratie (dus duur van de tussenfase en gezinssamenstelling)?

Werkgevers en uitzendbureau’s primair verantwoordelijk De primaire verantwoordelijkheid voor de huisvesting van arbeidsmigranten ligt wat de D66-fractie betreft bij de werkgevers of de uitzendbureau’s waaraan zij de logistiek en de werkgeversverantwoordelijkheden uitbesteden. Dat wil niet zeggen dat we als gemeenten alles aan hen over kunnen laten. Als hun werknemers dakloos raken, hun matrassen op straat staan of hun vrijmibo-restanten op het speelplein liggen,  hebben we als gemeente een probleem, dus we hebben een gedeelde verantwoordelijkheid voor dat zaken goed geregeld zijn.

Neemt de Gemeente Den Haag die in voldoende mate? Wordt genoeg gehandhaafd op de woonsituatie in de Haagse polenhotels, en in panden die door uitzendbureau’s zijn opgekocht om arbeidsmigranten te huisvesten? Kan de wethouder daarop reflecteren?

Door met de vinger naar elkaar te wijzen is nog nooit een probleem opgelost.

Iedereen moet meer bouwen, ook Westland Als de Gemeente Westland tuinbouwbedrijven binnen de dorpsgrenzen wil behouden, zal ze ook haar deel moeten nemen in het mogelijk maken van woonvoorzieningen voor de werknemers. Maar ook Den Haag en omliggende gemeenten moeten meer bouwen voor iedereen, maar ook voor de arbeidsmigranten die zich willen vestigen, sociale woningen zoals afgesproken in de regionale woonvisies, want vindt maar eens een huurwoning op de vrije markt met het minimumloon.

The post “Vrij verkeer van mensen, niet van uitbuiting” appeared first on D66 Den Haag.

Een deel van dit strandje is van ons allemaal…

Betreft: Verzoek tot herstel openbaar wandelgebied Veerhaven Zaaknummer: 2020/05796

Geacht college en leden van de raad,

Wij hebben de beantwoording van het verzoek om het “strandje” aan de Veerhaven weer toegankelijk te maken in goede orde ontvangen. Met dank aan de fracties van het CDA en D’66  hierover vragen te stellen.

Zoals u in de brief aangeeft is dit strandje helaas niet over land bereikbaar voor publiek omdat alle grond aan de eigenaar van de 3 woningen en het bedrijfspand aan de Veerhaven toebehoort. Destijds is deze grond voor € 1,– per vierkante meter verkocht.

Echter: Een  gedeelte van dit strandje én het voorliggende water is wel eigendom van de gemeente Hellevoetsluis dus, van ons allemaal. Een plekje om te genieten voor meerdere bewoners en natuurliefhebbers van de wijken de Struyten en de Kooistee, en niet het privilege van één gezin.

Onze vraag is of u de toegankelijkheid naar dit strandje weer mogelijk zou kunnen maken. Dit is te realiseren door de aanleg van een eenvoudige steiger of loopbrug, zoals men ook in natuurgebieden ziet. Dat deze plek met zorg voor de natuur moet worden betreden spreekt voor zich.

Wij zijn bereid daarin mee te denken, wellicht samen met natuurorganisaties en betrokkenen.

In afwachting van uw bericht, verblijven wij, Met vriendelijke groet, Familie S. Wiersma

Kopie van de brief die wij op 21 juli ontvingen…

Het bericht Deel van dit strandje is van ons allemaal… verscheen eerst op PvdA Voorne.

Huisvesting arbeidsmigranten: Gennepse struisvogelpolitiek

De echte Gennepse struisvogels wonen aan de Nijmeegseweg, maar diegenen die struisvogelpolitiek voeren zijn de collegepartijen CDA, SP en VVD

Al vanaf 2017 vraagt D66-Gennep aan het College aandacht voor de problematieken die de komst van grote groepen arbeidsmigranten met zich meebrengen. Vanaf 2018 kregen we te horen: “er komt regionaal beleid”, vervolgens in 2019: “een provinciaal beleid is in de maak” en nu in 2020: “ we gaan nu aan de slag met de woonvisie waar huisvesting van arbeidsmigranten een onderdeel van is”. Tegelijkertijd meldt dit College dat ze eigenlijk niet weten hoeveel arbeidsmigranten er zijn en waar die in onze gemeente wonen.

Zand

D66 vindt dat mensen die hier werken en wonen hiervoor een eerlijk loon moeten krijgen, goed moeten kunnen wonen en fatsoenlijk behandeld worden. In het centrum worden in toenemende mate woningen omgebouwd tot pensions.

Vervolgens worden ze gebruikt om per kamer verschillende personen te huisvesten. Gevolgd door steeds wisselende groepen arbeidsmigranten die meestal een auto hebben, jong zijn, na hun werkdag graag hun muziek ten gehore brengen en in het weekend de bloemetjes buiten willen zetten.

Tijdens de raadsvergadering heeft D66 een motie ingediend met het voorstel om regels in te laten gaan die ervoor zorgen dat woningen in woongebieden niet zonder meer gebruikt kunnen worden voor de groepsopvang van arbeidsmigranten. Verder gaf de motie aan om te kiezen voor de huisvesting in pensions buiten de woongebieden in Gennep zoals bijvoorbeeld kleinschalige opvang bij de agrarische bedrijven of, net zoals in andere gemeenten, grootschalig op plaatsen dichtbij de bedrijventerreinen.

Het college ontraadde de motie. Er is gemeentelijk beleid in aantocht met daarin de regionale woonvisie. Binnen enkele maanden zal na drie jaar alles duidelijk zijn.

Alle andere partijen namen dat als zoete koek aan. Ze waren echter niet op de hoogte dat in onze regio de gemeenten hun woonbeleid hebben bevroren omdat de toename van aanvragen voor grootschalige opvang dichtbij bedrijfsterreinen leidt tot een ongewenste toename en concentratie van arbeidsmigranten op enkele plekken (o.a. gemeente Peel en Maas).

Reacties naar: info@d66gennep.nl

Mijn naam is Atiyeh, ik ben 37 jaar oud en ik kom oorspronkelijk uit Iran. Mijn vader vluchtte als eerste van ons gezin, naar Nederland. Daar verbleef hij noodgedwongen lang (zeven jaar!) in een AZC, totdat hij een verblijfsstatus kreeg en wij hem eind 2006 konden volgen. Wij, dat zijn mijn moeder, een jongere zus en een broertje dat toen 13 jaar oud was. Mijn zusje volgde een laboratoriumopleiding en heeft nu een vaste aanstelling in het lab van het UMC in Utrecht, mijn broertje studeert (vierdejaars) Farmacie aan de universiteit Groningen.

Het was natuurlijk fijn, dat ik na al die jaren mijn vader weer zag en we weer samen konden zijn. Maar ik miste en mis mijn geboorteland, mijn vrienden, kennissen en verdere familie natuurlijk vreselijk, ineens bevond ik mij in een vreemde omgeving, waarvan ik de taal noch de cultuur, noch de dagelijkse gedragsregels kende. Ik voelde me ontheemd, alsof ik, net volwassen, ineens opnieuw geboren was en als een kind alles opnieuw moest leren. Plotseling was mijn toekomst een zwart gat, en dat viel niet mee. Ik had net het equivalent van een bachelor klinische psychologie aan de universiteit van Qom gehaald en zat vol plannen en idealen – ineens viel dat allemaal weg. Wat stond me hier te wachten? Wat mócht ik verwachten?

Mijn vader woonde dus in het AZC in Nijmegen. Na twee dagen van weerzien werden wij nieuwkomers naar Ter Apel gebracht om aldaar onze asielaanvraag in te dienen. De procedure duurde anderhalve maand. Eenmaal ‘erkend’, mochten we weer naar Nijmegen;  daar verbleven we als gezin nog drie maanden,  in afwachting van een echt huis. Dat kregen we, in de gemeente Voorst, en daar hebben we sindsdien gewoond.

Ik begreep dat ik weer zou moeten gaan studeren om hier in dezelfde sector te kunnen werken. De eerste en belangrijkste voorwaarde was: de taal leren. Wij hadden van de gemeente een klantmanager/contactpersoon toegewezen gekregen, die ons zou helpen met inburgeren. Ik moet helaas vaststellen, dat deze functionaris niet veel verder kon of wilde kijken dan de geijkte Nt2-taalcursus. Zodra wij over verder reikende (studie)plannen voor de toekomst begonnen, benadrukte zij steevast dat we heus niet per se door hoefden te studeren, dat we beter eerst maar op een lager niveau in de zorg konden gaan werken, of zelfs ergens in een fabriek een baantje moesten overwegen!

Zo duurde het anderhalf jaar (!) voor de financiering voor ‘Nederlands als tweede taal’ rond was en ik aan het ROC Aventus lessen kon gaan volgen. De stichting UAF, voor hulp aan studerende vluchtelingen, hielp me intussen mijn Iraanse diploma te laten waarderen door het Nuffic, de Nederlandse organisatie voor internationalisering in onderwijs. Het bleek dat ik geacht werd het niveau van een derdejaarsstudent klinische psychologie in Nederland te evenaren. Mijn Nederlands was echter nog niet op dat niveau, dus vroeg ik advies aan de decaan van de Saxion hogeschool. Ik moest “eerst maar een voorbereidend jaar anderstaligen(VJA) bij Saxion Deventer volgen”, dan kon ik daarna verder gaan met de studie psychologie. Maar ook zij waarschuwde, dat het maar weinig nieuwe Nederlanders lukte om hun academische studie hier af te maken… Dat ’voorbereidend’ jaar bleek mij achteraf verspilde tijd, ze had me beter de propedeuse psychologie aangeraden.

Ik vond het leven in zo’n plattelandsgemeenschap, zeker in het begin, enorm saai. Ik had mijn hele leven in Qom gewoond, een grote- en drukke stad met meer dan een miljoen inwoners en vier universiteiten. Nu zat ik vast in een dorp waar (toen)  nog niet eens een treinstation was, geen shopping mall, geen plek om in je vrije tijd andere jongeren te ontmoeten… Het was/is té saai. Buren – meest oudere mensen – vertelden dat hun kinderen zodra ze konden ‘emigreerden’ naar de grote stad. Uiteindelijk leken er alleen gepensioneerden over te zijn. Gemeente Voorst, doe daar wat aan!

Hoewel wij met de buren wel kennis maakten, bleef het contact meest beperkt tot gedag zeggen op straat, bij de voordeur of over de heg in de achtertuin. Gelukkig waren daar de sympathieke vrijwilligers van  vluchtelingwerk Twello, die het leven in een nieuw land en in een klein dorp een stukje makkelijker voor ons maakten. Speciaal wil ik noemen Gerrit Roeterdink, die ons als een engel geholpen heeft! Via hem leerden we ook andere aardige Nederlanders kennen, die altijd voor ons klaar staan als we ergens begeleiding of ondersteuning nodig bij hebben.  Ook brachten ze me in contact met een taalcoach; met haar heb ik  nog steeds af en toe contact, we zijn goede vriendinnen geworden. Vluchtelingwerk faciliteerde destijds ook een netwerk met en voor andere vluchtelingen/buitenlanders. Dat is jaren overeind gebleven, tot er twee of drie jaar geleden  blijkbaar geen budget meer voor was; vluchtelingwerk moest de activiteiten beperken. Vooral oudere vluchtelingen zijn daarvan de dupe; zij genoten vooral van de interculturele bijeenkomsten, waar mensen uit verschillende landen kennis met elkaar konden maken en gezellig samen activiteiten konden organiseren. Eigenlijk kreeg ik alleen bij vluchtelingwerk een ‘thuisgevoel’.

Gelukkig ben ik een doorzetter. Ik studeer nu toegepaste psychologie aan de HAN en hoop op termijn als werkstudent mijn studie aan de universiteit af te ronden. Met mijn Iraanse diploma’s vond ik parttime werk bij verschillende GGZ-organisaties, als begeleider, maatschappelijk werker en als toegepaste psycholoog. Sinds oktober vorig jaar heb ik naast mijn studie een baan (tijdelijk contract met uitzicht op verlenging) als begeleider en rechterhand van het management van een interculturele zorginstelling, die zich speciaal richt op zorgbehoeftige medeburgers met Iraanse, Afghaanse, Turkse, Syrische en andere achtergronden. En: ik zoek een eigen woning, omdat ik trouwplannen heb!  Ooit hoop ik als GZ-psycholoog een eigen praktijk te beginnen. Hier, of misschien toch in Iran? Als de situatie daar  ooit verbetert? Hoop doet leven.

Als ik de politiek/de gemeente een goede raad zou moeten of mag geven: onderschat Jonge nieuwkomers niet, op basis van regeltjes en gebrekkig taalniveau. Geef juist hen de kans en de ruimte om hun kennis en competenties (aan) te tonen in de praktijk, wantrouw niet per definitie hun opleiding en kwaliteiten. Geef ze werk op niveau, steun werkgevers die de gok willen wagen. Neem mijn vriend: die is in Iran hoogopgeleid als stedenbouwkundige. Hij solliciteert op alles in die richting, maar blijft maar afgewezen worden, zonder argument, vanwege zijn ‘taalachterstand’ dan wel wegens ‘gebrek aan ervaring’. Hoe krijgt hij die, als hij nergens aan de bak komt? Door het Nederlandse beleid om vooral kansarmen te steunen,  krijgen veel kansrijke buitenlandse jongeren te weinig kans om hun talenten voor Nederland in te zetten.

En dat is levend zonde.

The post Atiyeh: ‘van Qom naar Twello viel eerst niet mee’ appeared first on Voorst.