Poliflw

Dat de sociale strijd ook in Zutphen voet aan de grond begint te krijgen, blijkt uit de bronnen die zijn overgebleven van de staking bij Stoomdrukkerij De Hoop, georganiseerd door de Algemene Nederlandse Typografenbond(ANTB).

In november 1911 gaan de werknemers van firma Berg, een drukkerij aan de Zaadmarkt, in staking. De heer Berg, baas van de drukkerij, had kort daarvoor een nieuw contract met zijn personeel gesloten. In dit ‘Koeliecontract’ (dit was de spotnaam die de ANTB voor de contracten gebruikten) werd van de arbeiders geëist al het werk te verrichten dat hen werd opgedragen, ook ‘onderkruiperswerk’, was boete schering en inslag, kon men op staande voetontslagen worden en moest alles wat gebroken werd door werknemers door de werknemers betaald worden zonder te oordelen of het ook een ongeluk was.

Toen het personeel weigerde het contract te tekenen, werden zij ontslagen. Daarop organiseerde de ANTB een grote Protestvergadering en riep men de Zutphense bevolking op om het Gratis Nieuws-en Advertentieblad dat bij Berg werd gedrukt niet meer te lezen. Bedrijven die nog adverteerden in de krant kregen ook te maken met een oproep tot boycot, van C.J. Horst Rijwielen tot J. Zijlstra Kruidenierswaren en Vroom & Dreesman te Deventer. Door het niet begrijpen van het bericht was een slager in de Laarstraat per ongeluk geboycot, maar dat is later rechtgezet. Hoe het is afgelopen met de staking, en of het personeel weer in dienst is genomen, is helaas niet op te maken uit de gevonden archiefstukken. In de volgende editie leest u over de verschillende socialistische partijen die Zutphen gekend heeft

Gisteren heeft de SP en de Gemeenteraad Tilburg ingestemd met het cultuurplan 2021-2024. Een motie van de SP om te kijken naar de mogelijkheden om Stadstheater De Boemel te ondersteunen indien er geld van het rijk komt heeft daarbij een meerderheid behaald. (Mede dankzij de steun van de PvdA, D66, 50+ en de LST.) Henri Mandemaker van de SP-Fractie: “Voor de SP zijn laagdrempeligheid, toegankelijkheid en de sociale impact van cultuur van groot belang. Wij denken dat dit met dit nieuwe cultuurplan goed mogelijk is.” Ook hebben wij daarom ook een motie mee ingediend voor een makersfonds+, om zzp-ers en kleine organisaties te ondersteunen in de corona-crisis. De mogelijkheden worden daarvoor nu onderzocht.

https://www.bd.nl/tilburg-e-o/raad-tilburg-wil-stadstheater-de-boemel-he...

Voorzitter, als ik langs Amare loop, op weg naar dit stadhuis, dan denk ik niet alleen aan onze ellenlange debatten over deze cultuurtempel. Of het prijskaartje hiervan, dat jaar op jaar ongunstiger uitpakt. Of de cultuursector, waarin het dit jaar stiller is dan ooit. 

Voorzitter, ik vraag me ook wel eens af of deze tempel niet onbedoeld een momument wordt voor een politiek wankele tijd. Een tijd waarin we zijn opgeschrikt door een gezondheidscrisis, waarvan de gevolgen nog nauwelijks te overzien zijn. Waarin de integriteit van ons lokale bestuur steeds vaker onderwerp van gesprek is. En waarin de polarisatie tussen inwoners en buurten steeds voelbaarder wordt, zelfs in dit stadhuis.

Voorzitter, om heelhuids uit deze crisis te komen zullen we de kortste weg moeten vinden van polarisatie naar solidariteit. En de eensgezindheid die nodig is om een crisis te bestrijden, is in dit stadsbestuur soms helaas ver te zoeken. We herinneren ons allen nog de afvaloorlog die een jaar geleden woedde tussen bestuurspartijen Groep de Mos en GroenLinks. Een droevige vertoning in de richting van Hagenaars en Hagenezen die zich dagelijks een weg door de rotzooi moeten banen.

Voorzitter, mijn fractie moet helaas constateren dat die cultuur van hete aardappels naar elkaar doorschuiven ook in dit nieuwe college nog springlevend is. We merkten het vorige week, toen wethouder Revis zijn afscheidscadeau aan de stad presenteerde. Kent u de grap van de sociale huurwoningen tegenover het Centraal Station? Nou, hij lijkt een beetje op de grap van de sociale huurwoningen in het Spuikwartier... Woningen die alleen op papier hebben bestaan, om prestigieuze bouwplannen een sociaal randje te geven. 

Voorzitter, hoe is het mogelijk dat één wethouder solistisch ‘package deals’ met vastgoedbazen kan smeden die eerdere beloften aan de raad teniet doen? Zoals de belofte dat het zogenaamde ‘Central Innovation District’ niet een speeltuin wordt voor kosmopolitische kenniswerkers, maar een gebied waar iedereen een plekje kan veroveren. Ongeacht de dikte van je portemonnee. Wat zegt het dat de wethouder Wonen onlangs geen enkele vraag wilde beantwoorden over die gebroken beloften? Een schone stad, een betaalbare stad: dit soort zaken zijn de basis voor een menswaardig bestaan. Daar drijf je geen koehandel mee, maar daar zet je samen de schouders onder. Mijn fractie roept de wethouder wonen en zijn kersverse collega, de heer Mulder, dan ook op om voortaan vanuit één gezamenlijke visie te bouwen aan onze stad. De visie dat iedere betaalbare woning het waard is om voor te knokken. Juist nu.

Maar voorzitter,  om eensgezind uit de crisis te komen is meer nodig dan een eensgezind stadsbestuur. Het vraagt ook om een andere politiek. Willen we solidariteit organiseren, dan moeten we op zoek naar wat ons verbindt in plaats van  verdeelt. Bijvoorbeeld: het besef dat wijken als Duindorp en de Schilderswijk veel dichter bij elkaar liggen dan we dikwijls denken. We hoeven maar even in de schoenen van onze jongeren te stappen.

Voorzitter, onze jongeren groeien momenteel op in het besef dat ze later wellicht slechter af zijn dan hun ouders. In een maatschappij die hen leert om elkaar als concurrenten te zien. Want op die ene stage of die ene betaalbare studio azen nog honderden anderen. En juist de jongeren zonder kruiwagen om hogerop te komen dreigen in deze ratrace het onderspit te delven. Dat brengt mij bij de hamvraag over de plannen van dit college: voor wie werkt onze economie?

Voorzitter, om die vraag te beantwoorden maak ik een sprong terug in de tijd. Waar onze kust vroeger met haar havengebonden bedrijvigheid brood op de plank bood aan jonge gezinnen, moest deze grotendeels plaats maken voor toerisme en luxe woningbouw. En begrijp me niet verkeerd: natuurlijk biedt het toerisme veel mooie banen. Maar de sector grossiert ook in flexwerk en is broos in tijden van crisis. En de jongere zonder kruiwagen die een baan wil in de horeca, moet niet zelden concurreren met werkstudenten.

Voorzitter, als we doorspoelen naar het heden zien we dat in de Binckhorst – ons grootste binnenstedelijke bedrijventerrein – ambachtelijke familiebedrijven een onzekere toekomst tegemoet gaan. Al jaren waarschuwt men dat de huidige visie voor de Binckhorst – nog zo’n erfenis van Revis – tot een uittocht van bedrijven zou kunnen leiden. Een domino-effect, dat mogelijk wordt versneld met het vertrek van de Asfaltcentrale. Terwijl de Binckhorst juist jarenlang de plek was waar Haagse jongeren op de fiets naar toe konden om een vak te leren.

Voorzitter, wat zegt het college tegen deze jongeren? Dat door internationale bedrijven die hun hele personeelsbestand meenemen aan te trekken, er indirect banen voor hen zullen worden gecreëerd? Dat de energietransitie als vanzelf banen in de bouw of installatietechniek zal creëren? Of kiest het college ervoor om in haarsociaal-economisch herstelplan en de besteding van de Enecogelden hun kansen centraal te stellen? Door bijvoorbeeld leer- en ontwikkelkansen voor jongeren als rode draad op te nemen in ieder bestedingsplan. Kiest het college ervoor om keiharde banenafspraken te maken voor onze jongeren? Voorzitter, ik hoop deze zaken terug te zien in de economische plannen en investeringen die het college reeds heeft aangekondigd . Want wat de SP betreft kunnen we kwetsbare jongeren niet afschepen met de kruimels van de ‘trickle down economie’. Zij verdienen een deel van de koek.

Voorzitter, als ik langs Amare loop, op weg naar dit stadhuis, dan denk ik niet alleen aan onze ellenlange debatten over deze cultuurtempel. Of het prijskaartje hiervan, dat jaar op jaar ongunstiger uitpakt. Of de cultuursector, waarin het dit jaar stiller is dan ooit. 

Voorzitter, ik vraag me ook wel eens af of deze tempel niet onbedoeld een momument wordt voor een politiek wankele tijd. Een tijd waarin we zijn opgeschrikt door een gezondheidscrisis, waarvan de gevolgen nog nauwelijks te overzien zijn. Waarin de integriteit van ons lokale bestuur steeds vaker onderwerp van gesprek is. En waarin de polarisatie tussen inwoners en buurten steeds voelbaarder wordt, zelfs in dit stadhuis.

Voorzitter, om heelhuids uit deze crisis te komen zullen we de kortste weg moeten vinden van polarisatie naar solidariteit. En de eensgezindheid die nodig is om een crisis te bestrijden, is in dit stadsbestuur soms helaas ver te zoeken. We herinneren ons allen nog de afvaloorlog die een jaar geleden woedde tussen bestuurspartijen Groep de Mos en GroenLinks. Een droevige vertoning in de richting van Hagenaars en Hagenezen die zich dagelijks een weg door de rotzooi moeten banen.

Voorzitter, mijn fractie moet helaas constateren dat die cultuur van hete aardappels naar elkaar doorschuiven ook in dit nieuwe college nog springlevend is. We merkten het vorige week, toen wethouder Revis zijn afscheidscadeau aan de stad presenteerde. Kent u de grap van de sociale huurwoningen tegenover het Centraal Station? Nou, hij lijkt een beetje op de grap van de sociale huurwoningen in het Spuikwartier... Woningen die alleen op papier hebben bestaan, om prestigieuze bouwplannen een sociaal randje te geven. 

Voorzitter, hoe is het mogelijk dat één wethouder solistisch ‘package deals’ met vastgoedbazen kan smeden die eerdere beloften aan de raad teniet doen? Zoals de belofte dat het zogenaamde ‘Central Innovation District’ niet een speeltuin wordt voor kosmopolitische kenniswerkers, maar een gebied waar iedereen een plekje kan veroveren. Ongeacht de dikte van je portemonnee. Wat zegt het dat de wethouder Wonen onlangs geen enkele vraag wilde beantwoorden over die gebroken beloften? Een schone stad, een betaalbare stad: dit soort zaken zijn de basis voor een menswaardig bestaan. Daar drijf je geen koehandel mee, maar daar zet je samen de schouders onder. Mijn fractie roept de wethouder wonen en zijn kersverse collega, de heer Mulder, dan ook op om voortaan vanuit één gezamenlijke visie te bouwen aan onze stad. De visie dat iedere betaalbare woning het waard is om voor te knokken. Juist nu.

Maar voorzitter,  om eensgezind uit de crisis te komen is meer nodig dan een eensgezind stadsbestuur. Het vraagt ook om een andere politiek. Willen we solidariteit organiseren, dan moeten we op zoek naar wat ons verbindt in plaats van  verdeelt. Bijvoorbeeld: het besef dat wijken als Duindorp en de Schilderswijk veel dichter bij elkaar liggen dan we dikwijls denken. We hoeven maar even in de schoenen van onze jongeren te stappen.

Voorzitter, onze jongeren groeien momenteel op in het besef dat ze later wellicht slechter af zijn dan hun ouders. In een maatschappij die hen leert om elkaar als concurrenten te zien. Want op die ene stage of die ene betaalbare studio azen nog honderden anderen. En juist de jongeren zonder kruiwagen om hogerop te komen dreigen in deze ratrace het onderspit te delven. Dat brengt mij bij de hamvraag over de plannen van dit college: voor wie werkt onze economie?

Voorzitter, om die vraag te beantwoorden maak ik een sprong terug in de tijd. Waar onze kust vroeger met haar havengebonden bedrijvigheid brood op de plank bood aan jonge gezinnen, moest deze grotendeels plaats maken voor toerisme en luxe woningbouw. En begrijp me niet verkeerd: natuurlijk biedt het toerisme veel mooie banen. Maar de sector grossiert ook in flexwerk en is broos in tijden van crisis. En de jongere zonder kruiwagen die een baan wil in de horeca, moet niet zelden concurreren met werkstudenten.

Voorzitter, als we doorspoelen naar het heden zien we dat in de Binckhorst – ons grootste binnenstedelijke bedrijventerrein – ambachtelijke familiebedrijven een onzekere toekomst tegemoet gaan. Al jaren waarschuwt men dat de huidige visie voor de Binckhorst – nog zo’n erfenis van Revis – tot een uittocht van bedrijven zou kunnen leiden. Een domino-effect, dat mogelijk wordt versneld met het vertrek van de Asfaltcentrale. Terwijl de Binckhorst juist jarenlang de plek was waar Haagse jongeren op de fiets naar toe konden om een vak te leren.

Voorzitter, wat zegt het college tegen deze jongeren? Dat door internationale bedrijven die hun hele personeelsbestand meenemen aan te trekken, er indirect banen voor hen zullen worden gecreëerd? Dat de energietransitie als vanzelf banen in de bouw of installatietechniek zal creëren? Of kiest het college ervoor om in haarsociaal-economisch herstelplan en de besteding van de Enecogelden hun kansen centraal te stellen? Door bijvoorbeeld leer- en ontwikkelkansen voor jongeren als rode draad op te nemen in ieder bestedingsplan. Kiest het college ervoor om keiharde banenafspraken te maken voor onze jongeren? Voorzitter, ik hoop deze zaken terug te zien in de economische plannen en investeringen die het college reeds heeft aangekondigd . Want wat de SP betreft kunnen we kwetsbare jongeren niet afschepen met de kruimels van de ‘trickle down economie’. Zij verdienen een deel van de koek.

Ergens bij een van de vele pontjes in Noord-Holland word ik aangesproken door een jongen die op een prachtige fiets en een rugzak onderweg is van school naar huis. Het gespreksthema heeft in eerste instantie betrekking op onze sportfietsen, maar gaat uiteindelijk over de wereld waarin hij zich bevindt. Plotseling kijk in een leven van iemand in een fase waarin ik mij lang geleden bevond. 

Tekst: Wim Verhoeven - De Koffiekring

Nu is alles anders. Het lijkt of elke structuur die wij vroeger kenden ontbreekt.  Hij kijkt naar een wereld die bestaat uit een duistere brei van gebeurtenissen, die in zijn ogen een bedreiging kunnen vormen. Er is geen enkel overzicht en het vereist een constante bijstelling van de doelen die hij nastreeft. Zijn zicht op de situatie is helder maar het is alsof deze ook signalen afgeeft van een toekomstige depressie. 

Nee, hij heeft geen idee wat hij werkelijk wil, maar de dwang om in de technologie zijn toekomst te zoeken ligt als een loden deken op hem. ‘Als je geld wilt verdienen dan moet je bijvoorbeeld apps of games gaan ontwikkelen’. Onderliggend die grote angst voor de werkelijke wereld, waarin hij straks zijn weg moet gaan zoeken. Een onbekend terrein, waar iedereen wordt wijsgemaakt dat je zelf je toekomst bepaalt. 

Vanmiddag proef ik het verdwijnen van die vanzelfsprekendheid dat je er wel komt. Hier ontmoet ik iemand die model staat voor eerdere ontmoetingen met jonge mensen, die ik had.  Volledig overgelaten aan zichzelf en dolend in een groot bos met vele wegen. De nieuwe God, die zoals iemand zei, thans in Silicon Valley zit bepaalt de richting en zal volgende generaties dwingen tot een wedloop in feite met zichzelf. Ze moeten wel, als ze tenminste de vruchten willen plukken van nieuwe verworvenheden die de nieuwe religie ter beschikking stelt.  

Burn-out dreigt voor miljoenen werkenden kopt het NHD op 18 augustus. ‘Hele bedrijfstakken dreigen stil te vallen doordat werknemers straks met burn-out klachten niet langer kunnen werken”. Ook voor corona was er op grote schaal al sprake van psychische klachten die voortkwamen uit de manier waarop de samenleving en het werk zijn georganiseerd. De complexiteit neemt toe en daarmee de enorme druk om bij te blijven. 

In een gespreksgroep die op een ‘veilige’ manier in de Noorderkerk weer gestalte heeft gekregen wordt gesteld dat technologie een dwingend karakter heeft gekregen. ‘Je moet mee, omdat je anders in de samenleving volledig buiten spel staat’. Philipp Blom, historicus, journalist en vertaler constateert in zijn boek ‘Wat op het spel staat’ het volgende. ‘Juist de controle over het eigen lot en het vermogen beslissingen te nemen worden paradoxaal genoeg door technologische vooruitgang steeds meer beperkt’. 

Er is sprake van digitale hersenspoeling. Het verval weerspiegelt zich tevens in wat onderzoekers het verlies van competenties en vaardigheden noemen. Een daarin gespecialiseerde wetenschapper in Bangladesh wijst op de steeds grotere afhankelijkheid van en verslaving aan technologieproducten die de sterke neiging naar voren laten komen gebruikers te infantiliseren. (=Kinderlijk maken). Het lijkt of de belangrijkste vraag op dit moment alleen gaat over de komst van een vaccin. Als dit echter niet gelijktijdig de discussie van een totale (gedrags) verandering teweegbrengt zal vrijwel zeker onze eigen existentie worden bedreigd. Dat is de alles omvattende vraag. 

Deze weken vindt in de gemeenteraad het vervolg op de Algemene Beschouwingen plaats. In juli kondigde de SP Leiden  al aan niet mee te werken aan besparingen op de Leidse inwoners. Besparingen zijn de komende jaren nodig vanwege de coronacrisis en de economische crisis die daarvan het gevolg is.

Onze insteek deze weken is daarom: voorstellen doen om minder geld uit te geven zonder dat dit de zwaksten in onze stad raakt. We hebben daarbij vorige week twee concrete voorstellen gedaan tijdens de commissiebesprekingen.

Ten eerste het onderhoudsniveau in de stad. Dat staat nu op een bepaald niveau. We kunnen er gedeeltelijk voor kiezen dit terug te schroeven. Het gaat dan met name om de verzorging en nadrukkelijk niet om het nodige onderhoud aan bruggen en wegen. En het moet natuurlijk niet ten koste gaan van de veiligheid. Minder rigoureus snoeien kan zelfs positieve effecten hebben op de biodiversiteit. Wij zijn blij met de toezegging die wij van de wethouder wisten te krijgen om dit te onderzoeken. In oktober krijgen we dan verschillende scenario’s voorgelegd en kunnen we een keuze maken.

Een ander project waar nu wel heel veel geld in wordt gestoken is het Singelpark. Het Singelpark is een mooi project waar we terecht trots op zijn. Maar we moeten wel kritisch blijven kijken naar de uitgaven. In de komende jaren wordt 6,2 miljoen opzijgelegd voor het Energiepark – geld dat er deels nog niet eens is! En 2,2 miljoen daarvan is voor het weghalen van de dam (zie foto) en het plaatsen van een fietsbrug.

De dam moet worden weggehaald zodat pleziervaartuigen een rondje om het Singelpark kunnen varen. Dit wordt als ‘oude wens’ genoemd. Wat de SP Leiden betreft is dit op dit moment een heel slechte besteding van onze gelden. Het belang van de plezierjacht staat niet boven het belang van de mensen in Leiden die op onze hulp rekenen. Ofwel in september ofwel later dit jaar, als de begroting wordt besproken, komen we dan ook met een voorstel om dit te schrappen.

Hou onze website in de gaten de komende weken. Onze insteek de komende periode blijft: mensen voorop en de grote projecten moeten maar even met wat minder genoegen nemen. 

7 juli 2020 sprake de gemeenteraad van Horst aan de Maas over de financiële situatie van de gemeente (lees hier het artikel over de inbreng van de SP bij de behandeling van de financiële kadernota). Daarbij ging de SP ook in op de gevolgen van de financiële situatie voor Sociale Zaken.

Sonja van Giersbergen (fractievoorzitter SP): "Er zijn binnen de jeugdzorg grote zorgen, maar de wethouder heeft steeds beloofd dat niemand buiten de boot zal vallen. We wachten op de voorstellen, maar voor de SP staat vast dat zoveel mogelijk van elke euro uit de begroting van het sociaal domein ook daadwerkelijk aan directe zorg besteed moet worden".

Een ander zorgenkind is de NLW. De SP is trots op de mensen die daar werken. Zij hebben een zinvolle taak en geven zo zelf structuur aan hun leven. De SP pleit dan ook voor behoud van de NLW en het bieden van sociaal-maatschappelijke werkgelegenheid. Landelijk heeft de SP (Jasper van Dijk) samen met het CDA het initiatief genomen om de "oude" sociale werkvoorziening in ere te herstellen en de eerdere bezuinigingen terug te draaien.

De aandacht van de SP gaat ook uit naar leefbaarheid en handhaving. Die staan in verschillende wijken onder druk. Dat wordt erkend door wethouder Bouten (PvdA). Een betere verdeling en uitbreiding van het aantal sociale huurwoningen moet hier uitkomst gaan bieden. Dit in combinatie met leefbaarheidsprojecten en handhaving van zaken die niet deugen. Dit gaat veel geld kosten. Maar de kosten gaan voor de baten uit. Bepaalde wijken hebben hun aandeel inmiddels meer dan geleverd. Het wordt nu tijd dat sterkere schouders deze lasten ook gaan voelen.

Sonja van Gierbsergen: "Concluderend zien we dat inwoners vaker op moeten draaien voor de financiële problemen en dat de ambitiehonger van dit college nog niet gestild is. Op deze voet verder gaan lost de problemen niet op. De SP begrijpt niet waarom dit college niet meer en sneller snijdt in haar eigen ambities en vergoedingen. Juist nu zouden we de prestigeprojecten moeten stoppen en moeten investeren in de kernen. Als we hiermee gezondheid en de deelname in de maatschappij middels goede sportclubs en cultuur kunnen bevorderen, dan zetten we in ieder geval een stap in de goede richting".

Linksaf voor alle bewoners van Horst aan de Maas en dus niet via Afslag 10 voor slechts tien procent van de bevolking.