Poliflw

'Comeback PvdA markeert politieke jaar' 🌹💪🏻 https://www.ad.nl/politiek/comeback-pvda-markeert-politieke-jaar~abd96f2f/ Lodewijk Asscher AD.nl #pvda

Comeback PvdA markeert politieke jaar

De PvdA heeft het afgelopen politieke jaar in de peiling van Maurice de Hond de grootste progressie laten zien, gevolgd door Forum voor Democratie. PVV en SP waren de grote verliezers. Verder krijgt het kabinet een dikke onvoldoende van de stemmers.

Lodewijk Asscher schrijft het in zijn boek (Opstaan in het Lloyd Hotel) na de nederlaag bij de laatste 2e kamerverkiezingen: ‘Aan de ene kant de diepe teleurstelling dat we zo weinig kiezers hebben kunnen overtuigen. Aan de andere kant het gevoel dat er juist na zo’n nederlaag ruimte ontstaat om op zoek te gaan wat je uiteindelijk drijft. Het gevoel dat je weer kunt opstaan en verdergaan’. Van 38 Kamerzetels naar 9. Een dreun van jewelste.

Ik werkte bij het Partijbureau als interim projectleider Ledendemocratie en heb de uitslagenavond in Amsterdam meegemaakt. Nog niet eerder zo’n dramatische avond gehad en ook door mijn hele lijf gevoeld. Maar zoals Lodewijk zegt: Opstaan en verdergaan. Woorden die me zijn bijgebleven in het besef dat de sociaal democratie er toe doet in ons land, Europa en de wereld. Het kan niet zo zijn dat een partij die solidariteit, gelijkwaardigheid en de zorg voor kwetsbare mensen hoog in het vaandel heeft staan, zou verdwijnen aan de randen van onze democratie.

Opstaan en verdergaan, hoe lastig dat ook is om de straat op te gaan en mensen aan te spreken en te vragen wat ze beweegt en waar de twijfels voor de toekomst zitten. ‘O, u bent van de Partij van de Arbeid? Dan loop ik maar door’. Het doet pijn als je zo begaan bent met de idealen van de sociaal democratie en de Partij waar ik al sinds mijn 18e lid van ben om zo afgestraft te worden en mensen aan het twijfelen te hebben gebracht. Er is over die nederlaag bij de 2e Kamerverkiezingen al genoeg gezegd en geanalyseerd. De kunst is om ‘Op te staan en verder te gaan’.

En dat doen we dan ook. We zitten weer in de lift. De peilingen geven een gestage groei weer. De verkiezingen voor de Provinciale Staten en zeker de Europese verkiezingen hebben gezorgd voor vertrouwen en geloof in beter. Gelukkig zijn kiezers niet gek of dom. We zien een grote versplintering op met name de rechterkant van de politiek. Forum voor Democratie is even een hype geweest en heeft gezorgd voor een signaal naar het kabinet, maar ook voor onze partij. De PVV loopt leeg naar het Forum en dat zegt genoeg aan welke kant deze betrekkelijk nieuwe partij staat. Verder geen woorden aan vuil maken, maar wij sociaal democraten moeten opstaan en verder gaan.

Zorg voor kwetsbare mensen, gelijkwaardigheid en solidariteit. Het zijn items om de strijd voort te zetten die we al sinds de oprichting van de sociaal democratie in ons land aan het voeren zijn. Geloof in de idealen en vertrouwen in waar we naar toe willen zijn weer terug. Franske Timmermans heeft laten zien dat het ook in Europa werkt.

En in Harderwijk? Ja zeker ook in Harderwijk staan wij op en gaan we verder. Ook in onze stad is er nog veel om voor te strijden. Nog steeds zijn er te veel kinderen die in armoede opgroeien, zijn de wachtlijsten voor een sociale huurwoning niet teruggelopen (wat de coalitie in onze stad wel heeft beloofd) maar juist gestegen. Ons verhaal voor de stad is een goed verhaal en dat blijven we uitventen. De PvdA in de Harderwijkse gemeenteraad is met 2 zetels geen grote speler, maar we blijven knokken voor een mooier en socialer Harderwijk. Want een stad die bijna 4 miljoen op de begroting overhoudt, doet iets niet goed. Ik heb liever geen geld over op de begroting als we armoede en wachtlijsten maar zichtbaar hebben teruggebracht. Over 33 maanden zijn het alweer gemeenteraadsverkiezingen en zullen we laten zien dat de PvdA in Harderwijk ertoe doet!

Het bericht De terugkeer van de Sociaal Democratie verscheen eerst op PvdA Harderwijk.

Door Lodewijk Asscher, Kirsten van den Hul op 29 maart 2019 Delen  

Leraren moeten hun werk in vrijheid, vanuit vakmanschap en professionaliteit kunnen doen. Het is ons werk als politici om die vrijheid te beschermen.

Toch staat die vrijheid steeds vaker onder druk. Want niet alleen Trump, Erdogan, Bolsonaro en Orbán geven het onderwijs geregeld de schuld. Ook dichter bij huis worden leraren steeds vaker doelwit van verdachtmaking. “De Nieuwe Schoolstrijd”, noemt Forum voor Democratie hun kruistocht tegen “indoctrinatie van het onderwijs”. Er is zelfs een meldpunt in het leven geroepen waar bezorgde burgers “partijdige docenten” kunnen rapporteren. Ook de PVV roept op tot een meldpunt waar “docenten die zich schuldig maken aan politieke en ideologische indoctrinatie” kunnen worden aangegeven. Leerlingen en ouders worden opgeroepen “linkse leraren” te filmen en deze filmpjes te delen op sociale media. Aan deze oproep wordt inmiddels gewillig gevolg gegeven, zo merkte deze week ook een leraar op een middelbare school in Mijdrecht. Een foto van een schoolbord met verschillende meningen over Forum voor Democratie leidde daar tot een felle online discussie. Met een officiële verklaring van de schoolleiding tot gevolg.

Het is ons werk als politici om die vrijheid te beschermen.

Dit soort lukrake verdachtmakingen ondermijnt niet alleen de positie van onze leraren, maar ook de kwaliteit van ons onderwijs en daarmee de toekomst van onze kinderen. Leraren vormen de ruggengraat van onze samenleving en rechtsstaat. Wij pleiten daarom voor het aanpakken van dergelijke aantijgingen. Door naast onze leraren te gaan staan, en te voorkomen dat zij verworden tot de schietschijf van het rechtspopulisme.

Laten we leraren het vertrouwen geven wat ze verdienen.

Laten we leraren het vertrouwen geven wat ze verdienen. De ruimte om het mooiste beroep ter wereld uit te oefenen. En de tijd om onze kinderen de kernwaarden van onze democratie mee te geven. Daarvoor moeten we veel vaker mét in plaats van óver leraren praten. Te beginnen met gehoor te geven aan hun oproep, gesteund door meer dan 40.000 stakers op het Malieveld, voor meer investeringen en betere arbeidsvoorwaarden. Want alleen zo kunnen leraren doen waar ze het best in zijn: onze kinderen voorbereiden op hun rol als de kritische burgers van morgen.

Tweede Kamerlid

Tweede Kamerlid

Op campagne: Uitleggen of luisteren?

Het wederkerend fenomeen van de verkiezingscampagne kent ondertussen iedereen in Nederland. En het is nu in Maart weer zover vlak voor de provinciale en waterschap verkiezingen 2019. Er stond een wandeling gepland door Utrecht met Lodewijk Asscher en vervolgens een bus-toer langs een hele hoop kernen in Utrecht. We hadden er zin in en gingen rozen uitdelen, en met mensen praten. Maar wat is nu de bedoeling uitleggen of luisteren?

Ik kan me nog goed de eerste keer herinneren toen ik op campagne ging helpen voor de landelijke verkiezingen. Het was de tijd dat men verwachte dat de PVV wel eens de grootste partij van Nederland kon worden en dat was voor mij een wake-up call. Een partij die mensen uitsluit, op welke grond dan ook, is niet mijn partij. Het was tijd om in actie te komen en ik heb me gemeld bij de PvdA, omdat bij de PvdA, iedereen erbij hoort. Ik was welkom, liep mee met de fractie, en even later ging ik mee op campagne om met mensen te praten op straat over onze standpunten. Immers als inwoners weten wat de PvdA voor ze heeft bereikt, en wat we de komende periode willen gaan bereiken voor ze dan zouden ze begrijpen dat een stem op ons een verstandige stem is. We liepen zoveel mogelijk in alle kernen in de Stichtse Vecht en dus kwamen we ook in Loenen. Toen ik met mijn flyers bij de grote bocht door Loenen liep, zag ik een aannemer met een van zijn jonge bouwvakkers voor een huis staan. Ze bespraken de verbouwing die op dat moment gaande was. Op het moment dat de aannemer mij zag, met mijn flyers en mijn rode PvdA-jas kwam hij in actie. Hij wenkte me en we raakten in gesprek. Jij bent toch van de PvdA vroeg hij. Na een korte bevestiging begon hij me uit te leggen dat bouwers grote problemen hebben met het vinden van goed opgeleide jonge werknemers. Mijn partij, de PvdA, was in het verleden medeverantwoordelijk voor de teloorgang van praktische opleidingen als LTS en MTS . Dit was een gepassioneerde ondernemer. Ik kreeg een schat aan informatie direct op straat. Ik heb het verhaal van deze ondernemer in mijn oren geknoopt.

Deze keer liepen we door Utrecht en inwoners vertelden ons graag wat er allemaal anders en beter kon. Het was mooi om te zien hoe zorgvuldig Lodewijk Asscher de tijd nam om goed te luisteren en ook waar mogelijk acties uitzette als er een vraag was waar we concreet een probleem konden oplossen. Ik was onder de indruk van het vermogen van Lodewijk om met mensen te verbinden.

Het belangrijkste van de campagne voeren, vind ik, is NIET dat inwoners luisteren naar wat we bereikt hebben en wat we voor ze willen doen.

HET BELANGRIJKSTE VIND IK DAT WE NAAR INWONERS LUISTEREN, en in onze plannen opnemen wat WIJ kunnen doen om die problemen op te lossen, met de mogelijkheden die de politiek heeft. Problemen omzetten in acties!

Het is veel werk en kost veel tijd, maat laten we inderdaad beter luisteren naar wat inwoners en ondernemers ons allemaal te vertellen hebben. Mijn belangrijkste les was dat inwoners ons heel veel te vertellen hebben!

Een belangrijke actie voor de toekomst is dat er weer opleidingen moeten komen voor jongeren die met hun handen willen werken (LTS en MTS) omdat het volgen van het VMBO voor sommige jongeren veel te veel theorie bevat. Soms knappen ze dan af voor verdere studie. Zij willen met hun handen werken en we hebben juist voor onze toekomst jongeren nodig hebben die het praktische werk kunnen uitvoeren voor verduurzaming van onze samenleving.

Terug naar de huidige Campagne. Laten we met z’n alle gaan luisteren!

Douwe van der Wal Raadslid PvdA Stichtse vecht

Het bericht Op campagne: Uitleggen of luisteren? verscheen eerst op PvdA Stichtse Vecht.

Congres!

Het is een wonder. Dat ze jullie, volop in de campagnestand, een dag naar een congreszaal hebben weten te lokken. Want partijgenoten, wat heb ik jullie de afgelopen weken veel gezien. Overal in Nederland. Op straat, in onze groen-witte jassen. Flyerend, canvassend, en vastbesloten om in al die provincies een goede uitslag voor D66 neer te zetten.

Zodat D66’ers zich ook de komende jaren als bezetenen kunnen inzetten. Voor betaalbare huizen. Voor meer fietssnelwegen. En voor behoud van natuur!

D66’ers die kiezen voor de toekomst. Ik wens onze twaalf lijsttrekkers en hun teams heel veel succes toe! Zoals hier in Noord-Holland onze fantastische lijsttrekker Ilse Zaal!

Vrienden,

Voor mij persoonlijk stond de wereld de afgelopen vijf maanden even helemaal op z’n kop. Maar ik kan me voorstellen dat het ook voor jullie gek is. Na 12 jaar opeens een nieuwe fractievoorzitter.

Ik wil jullie graag vertellen waarom ik de politiek ben ingegaan. Wat me drijft. En waarom ik lid werd van D66.

Ik ben 31. Ik ben van de generatie die opgroeide met de verschrikkelijke aanslagen van 11 september en de oorlogen die volgden in Afghanistan en Irak. Ik zat uren aan de buis gekluisterd. Wilde al het politieke nieuws lezen. In eigen land werd de politiek opgeschrikt door opkomst van Fortuyn en de laffe moordaanslagen op hem én op Theo van Gogh. Dat maakte indruk.

De vrije wereld waarin ik opgroeide, waarin mijn generatie meer kansen had dan ooit, die wereld die alleen maar beter zou worden, bleek opeens minder vanzelfsprekend dan iedereen dacht. En de reactie van sommigen was: Groepen uitsluiten. Ophitsen. Grondrechten schenden.

Reacties die onze samenleving verdeelden. Reacties waardoor veel Nederlanders zich afvroegen: Ben ik hier nog welkom?

Op datzelfde moment worstelde ikzelf ook met mijn identiteit. Ik zat in het laatste jaar van de middelbare school. Toen ik durfde te erkennen: Ik ben homo. Dat was niet altijd gemakkelijk. Kan dat wel? Wat zullen anderen denken?

En toen ik steeds lekkerder in mijn vel zat, ook de vraag: Waar halen die types het lef vandaan om mij of anderen te vertellen dat we er niet bij horen omdat we niet in hun hokje passen?

Langzaamaan werd ik activistischer. Ik wilde me ergens bij aansluiten. Politiek actief worden.

Ik zocht een partij die pal stond voor de vrijheid jezelf te zijn. Die stelling nam tegen de rechts-populisten die alleen maar ophitsen en uitsluiten. En die wist dat Nederland beter af was, zonder verdeeldheid.

Die partij was D66. Toen nog geen partij, maar een ‘partijtje’. Nul zetels in de peilingen. Met leeuwenmoed hielden Alexander, Boris en Fatma en een handvol medewerkers zich staande in de Tweede Kamer.

En met succes. Toen CDA en PvdA in Balkende-IV waren vergeten dat regeren een werkwoord is, kwamen zij in opstand. Toen iedereen nog in een kramp lag na de afgewezen Grondwet van 2005, koos D66 als enige voor Europa.

En toen de PVV in de Tweede Kamer kwam, en niet alleen de Koran, maar ook de Grondwet wilde verscheuren, was D66 de enige die met hen de strijd aanbond. Die partij, met het lef om ergens vol voor te gaan, daar wilde ik bij horen.

Ik werd lid. Wat daarna kwam, herkennen vast veel leden. Een prachttijd bij de Jonge Democraten. Campagnevoeren voor elke verkiezing. Op een dag van wind en regen, een dag als vandaag, posters plakken. En uiteindelijk werd ik Raadslid in Nijmegen. Dus Menno: je hebt nog heel wat in te halen bij deze prachtige club.

Ik werd actief aan de vooravond van een decennium waarin Nederland D66-groen zou kleuren. Want kijk waar we nu staan. Honderden volksvertegenwoordigers, wethouders en gedeputeerden door het hele land. Negentien zetels in de Tweede Kamer. Tien in de Eerste. En zes ijzersterke bewindspersonen.

Dat was allemaal nooit gebeurd, zonder één persoon. Alexander Pechtold. Alexander, ik heb je de afgelopen maanden ook wel eens vervloekt. Als ik in je grote schoenen stond en me afvroeg: Wat zou Alexander doen?

Ik ben ongelofelijk blij dat je na jouw vertrek niet achter de geraniums bent gaan zitten. Maar dat jij er vandaag alweer bij bent. Ik spreek niet alleen namens mijzelf, maar namens de hele fractie en alle leden: We bewonderen hoe je iedereen, op het vorige congres in Den Bosch, muisstil wist te krijgen met die prachtige, persoonlijke afscheidsspeech. Dat raakte ons allemaal.

Ik kan je niet genoeg bedanken voor wat jij hebt betekent voor onze partij. Je bent voor altijd mijn eerste politieke held. Heldhaftig, vastberaden, vol goede moed. Baken van redelijkheid in een steeds meer versplinterd politiek landschap. En altijd zingend aan het werk. Alexander, bedankt!

Congres,

De afgelopen jaren waren voor mij een politieke leerschool. Het leerde me dat Nederland D66 nodig heeft om vooruit te komen, door samen te werken. Er kwam pas beweging in Rutte-I toen Rutte ons nodig had na het weglopen van de PVV. Er gebeurde weer wat aan het Binnenhof, toen D66 een begrotingsakkoord sloot met Rutte en Samsom. En wat toen gold, geldt nu weer:

Een klimaatwet en een naderend klimaatakkoord. Een miljardeninvestering in onderwijs, 8% meer salaris voor docenten. Een kinderpardon, dat er eigenlijk al lang had moeten zijn. Maar ons nu toch gelukt is!

Een pro-Europese houding van onze premier. Een soepele draai, en dat zonder dat vaasje uit zijn handen te laten vallen. Was dit ooit mogelijk geweest, met D66 aan de zijlijn? Hadden we dit op z’n GroenLinks kunnen doen, vanuit de oppositie? Is er ook maar iemand die betwijfelt of dit gelukt was zónder ons?

Het simpele antwoord is nee. En dat is waarom ik trots ben dat we meedoen. Bouwen. En, even belangrijk: dankbaar voor het vertrouwen van iedereen hier.

Dankbaar voor de ruggengraat van deze volwassen, stabiele en onmisbare partij.

Congres,

Dat betekent niet dat ik tevreden achteroverleun. Ik zal mijn Kerdijklezing van maandag niet herhalen – dingen herhalen heb ik vrij snel afgeleerd. Maar wij hebben een agenda die verder reikt dan dit kabinet.

Ons liberalisme is sociaal. Het is radicaal. Wij weten dat echte vrijheid twee kanten heeft. Niet alleen de ‘vrijheid blijheid’ van de VVD. Nee, wij staan voor de vrijheid om iets van het leven te maken. Om je te kunnen ontwikkelen, te ontplooien.

Dat vraagt om kansengelijkheid, om emancipatie, om gelijkwaardigheid, om invloed en zeggenschap in een echte democratie. We staan er in Nederland ontzettend goed voor. We zijn welvarender, gezonder en gelukkiger dan ooit.

Maar er zijn ook nieuwe muren ontstaan. Muren tussen mensen met en mensen zonder zekerheid. Muren tussen mensen met wortels in Nederlander en mensen met wortels elders. En muren tussen mensen met macht en mensen zonder macht. Dat is onverteerbaar. En daarom zetten we samen de sloophamer in de muren die ons verdelen.

De eerste stappen zetten we met deze coalitie. Ik accepteer geen treuzelende bewindspersonen. Ik beloof u vandaag: Zolang ik het voorrecht heb fractievoorzitter te zijn, zorg ik dat we het kabinet aansporen tot actie.

Kajsa weet dat wij haar niet met rust laten totdat mensen niet alleen mee kunnen praten maar ook mee kunnen doen. Wouter heeft het moeilijk genoeg met de polder, maar hij weet als geen ander dat D66 niet rust voor we rechtvaardige pensioenen en zekere banen hebben. Ingrid weet heel goed dat wij haar zullen afrekenen op de toegankelijkheid van het onderwijs. Als Sander Dekker treuzelt met het regenboog-stembusakkoord, weet hij dondersgoed dat hij ons op zijn dak krijgt. En vergeet niet hoe wij Ank Bijleveld dwingen haar middelen voor defensie daar te investeren waar het onze veiligheid het meest vergroot: in een sterke, eensgezinde Europese krijgsmacht.

Congres,

als nieuwkomer in het hart van de Haagse politiek valt me iets op. Een gevatte oneliner wordt meer gewaardeerd dan een doorwrocht verhaal. Twitter is de norm. We zitten vast in de loopgraven van het eigen gelijk.

Het bewijs stapelt zich op: de pensioenonderhandelingen waren nog niet geklapt, of de SP knalde al een verdacht professioneel filmpje online. Na de vorige verkiezingen was een historisch klein aantal zetels in de Tweede Kamer bereid verantwoordelijkheid te nemen.

De formatie werd daarom de langste in de Nederlandse geschiedenis. Iedereen leek voor het gemak te vergeten dat vooruitgang niet vanzelf gaat. Dat daar samenwerking voor nodig is.

“Stem het kabinet naar huis”, zeggen partijen van links tot rechts. “Een referendum over Rutte”, roept Lilian Marijnissen. “Alles wordt anders na 20 maart”, denkt Baudet.

Maar dan? Deze partijen zijn zo verliefd op zichzelf, dat de liefde voor samenwerking ver te zoeken is. Welke risico’s dat met zich meebrengt, zien we over de grens. Kijk naar Italië: elk jaar een nieuwe regering. Kijk naar België: jaren zónder regering. Waar partijen elkaar niet halverwege durven te vinden.

Juist Nederland zou hier de weg kunnen wijzen. Wij hebben al zo vaak laten zien dat we voorop kunnen lopen. Laten we dat ook nu doen. Met alleen ‘nee’ zeggen, met alleen mensen uitsluiten, met nooit aan de formatietafel zitten, of daar zonder reden van weglopen, kom je er niet.

De tijd van de smoesjespolitiek is voorbij. Er is geen tijd om te dromen. Het is tijd om te drammen. Niet weglopen, maar doorlopen. Niet leven bij de gedachte hoe de wereld is, maar bij de hoop hoe de wereld zou kunnen zijn. Niet elkaar afstoten, maar – en dat heb ik van onze Christelijke vrienden geleerd – het goede in elkaar zoeken.

Democraten,

Kiezen voor de toekomst is kiezen voor samenwerking.Dat geldt nu en dat geldt ook na de verkiezingen van 20 maart. En daar wil ik best een hand voor uitsteken. Zonder taboes van mijn kant. En hopelijk zonder smoesjes van de rest.

Voor een uitgestoken hand aan Lodewijk Asscher en Lilian Marijnissen – in de strijd voor radicale kansengelijkheid. Voor een uitgestoken hand aan Jesse Klaver – voor humaan migratiebeleid. En ja, voor een uitgestoken hand aan onze conservatieve partners van CDA en VVD. Voor hen is het ook niet makkelijk om al dat vooruitstrevende D66-beleid te dragen.

Democraten,

De verkiezingen van 20 maart ga ik vol vertrouwen tegemoet. En ik zal jullie zeggen waarom.

Onze continue inzet is die voor de vrijheid om jezelf te zijn. Voor kansengelijkheid. En voor meer investeringen in onderwijs. Maar deze verkiezingen, net als de vorige, gaan ook over klimaat.

Komt dat even goed uit. Want vandaag is hier bijeen de enige serieuze klimaatpartij van Nederland. Jesse Klaver wil ons doen geloven dat de aandacht voor klimaat zijn verdienste is. Maar ver, ver voor Jesse… was er Jan. De allereerste klimaatdrammer van Nederland. En ik ben blij dat hij hier vandaag bij ons is. Als stem van onze nieuwe campagnespot. Als lijstduwer bij de Europese Verkiezingen. En als inspiratie voor ons allemaal. Dames en heren, Jan Terlouw!

Congres,

De politieke erfenis van Jan, is vandaag actueler dan ooit. We kennen de doorrekeningen van het klimaatakkoord nog niet, maar laat het volgende glashelder zijn: Wij gaan naar Parijs!

En ik zal eerlijk zijn: dat is geen sinecure. De vorige kabinetten hebben zulke steken laten vallen dat we van ver moeten komen. Maar we zijn op weg. In de zonneauto van het hoge noorden naar het Île de France.

Bij Groningen kregen we de klimaatwet. Ter hoogte van Zwolle sloten we een klimaatakkoord. Bij Almere kregen we van Menno een vliegtaks en een vrachtwagentaks, en van Stientje fikse investeringen in de fiets.

En wat zien we nu? Een gigant van een poster langs de A10, pal naast die grote, vervuilende Hemweg-kolencentrale. De tekst doet mijn hart zingen. WIJ HALEN HEM WEG! Met de groeten van D66!

Vrienden,

Niet alleen Nederland, ook Europa kan meer samenwerking gebruiken. Elke dag opnieuw, zien we aan de overkant van het kanaal wat het alternatief is. Britse boeren slaan alarm over voedseltekorten. Patiënten zijn medicijnen aan het hamsteren. Duizenden mensen raken hun baan kwijt in de auto-industrie. En de politiek is hopeloos verstrikt geraakt.

Dat allemaal door die knoop die Brexit heet. Een knoop die werd gelegd door liegende politici. En door al die jonge mensen die wegbleven van de stembus.

Wij krijgen een nieuwe kans. Een kans om het beter te doen. Voor de politici is het een simpele opdracht. Wél het echte verhaal te vertellen. Staan voor onze zaak. Zonder angst of twijfel.

Voor de jonge kiezer is het net zo simpel. Wél stemmen. Vechten voor de toekomst. Op 23 mei zijn de verkiezingen. Dan kiezen wij voor de toekomst van Europa.

Willen we een Unie die langzaamaan, land voor land, uit elkaar valt? In een deel mét rechtsstaat en een deel zonder? Waar economische groei en welvaart in het Noorden wel en in het Zuiden niet voor handen is? Waar het ene land honderdduizenden vluchtelingen opvangt en het andere land hekken bouwt?

Of kiezen we voor hechte samenwerking? Waarin landen hun macht niet inleveren, zoals de complotdenkers roepen, maar hun macht versterken door naast elkaar te staan. Daarom ben ik zo blij dat onze kandidaten onvermoeibaar strijden voor iedere stem vóór Europa.

Bij de vorige Europese verkiezingen gingen minder dan twee op de tien jongeren naar de stembus. Zij hebben nu een duidelijke keuze. Tussen de Nexit-nationalisten van de firma Baudet. En de Europese democraten van D66. Of is voor Baudet de Nexit toch pas ‘later aan de orde’? Ik weet het even niet meer.

Hoe dan ook, democraten, zegt het voort: Alle jonge Nederlandse Europeanen horen thuis bij de enige partij die sinds haar oprichting met geduldige toewijding werkt aan een Europese toekomst.

Congres,

De gruwelen van 9/11, de moorden op Fortuyn en Van Gogh en mijn zoektocht naar mijn eigen identiteit trokken mij naar de politiek. Naar D66. Een club van open mensen.Waar generositeit het altijd wint van bekrompenheid.

In de afgelopen 12 jaar heb ik me hier altijd thuis gevoeld. Laten we die partij blijven. Een partij die staat voor vooruitgang. Een partij met het lef om radicale voorstellen te doen. Maar vooral een partij die het lef heeft om samen te werken,  Om onze idealen dichterbij te brengen. Ook als dat moeilijk is.

In het RTL-debat afgelopen donderdag verraste Klaas Dijkhoff mij. Opeens kreeg ik het laatste woord. Een sympathiek gebaar, dat laat zien dat je verder komt als je elkaar ook eens iets gunt. Dat is de gedachte waarmee ik het de komende jaar in de Tweede Kamer aan de slag wil. Dat is de gedachte die ik jullie mee wil geven, als jullie de komende anderhalve week massaal de straat op gaan om campagne te voeren.

En als jullie na de verkiezingen op 20 maart in alle provincies onderhandelen over een akkoord voor Fryslan, voor Gelderland, voor Zuid-Holland en in al die andere provincies waar het spannend wordt: denk aan elkaar. Kies altijd voor de toekomst. En zet hem op!

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Max van Weezel (Vrij Nederland, Het Oog op Morgen en vele andere producties) is mogelijk ’s Neerlands meest gelouterde politiek journalist. Max leeft op en van politiek en alles wat ermee te maken heeft. De Rode Werf zette Max in het zonnetje met een politiek café dat nu eens niet om een politicus, maar geheel om hem draaide.

Want laten we de olifant in de kamer eerst benoemen: het gaat niet goed met Max. Wie de afgelopen maanden de landelijke media enigszins volgde, weet dat Max lijdt aan een zo goed als ongeneeslijke vorm van kanker. Hij vertelt hier openhartig over – en zo ook in De Rode Werf.

Op de vraag van presentator Pieter Hilhorst hoe het met hem ging, zei Max dat de vooruitzichten verschillen. Na een operatie en een reeks chemokuren die veelbelovend leken, werd er in december toch weer een tumor gevonden. Sindsdien krijgt hij van specialisten verschillende prognoses. “De één zegt twee maanden, de ander zegt één tot misschien wel twee jaar.”

Oud-minister Klaas de Vries was helemaal uit Pijnacker afgereisd naar een afgeladen De Roode Bioscoop om zijn oude Haagse kompaan te interviewen, samen met de huidige collega van Max, EenVandaag-journalist en -duider Joost Vullings en Lodewijk Asscher.

Klaas kreeg als eerste het woord. Plagerig: “En, Max, hoe voelt het nou om de ideologische veren af te schudden?” Hilariteit in de zaal. Want Max van Weezel heeft – zoals waarschijnlijk bij iedereen wel bekend – er nooit een geheim van gemaakt dat hij een vriend van de sociaaldemocratie is.

En dat bleef hij altijd uitdragen, ook in de tijd dat het bon ton werd om zo objectief mogelijk te zijn als journalist — een objectiviteit waar hij zelf niet in gelooft. “Mensen die zeggen dat ze alleen maar objectieve journalistiek bedrijven, daar heb ik een zeker wantrouwen tegen.” Joost Vullings vult aan dat hij op uitslagenavonden bij sommige van zijn collega’s in de media ook wel eens “meer dan terneergeslagen gezichten” meent te hebben waargenomen als een bepaalde partij klop kreeg.

“Mensen die zeggen dat ze alleen maar objectieve journalistiek bedrijven, daar heb ik een zeker wantrouwen tegen.” – Max van Weezel

‘FvD erger dan de PVV’ Max constateerde dat het met de sociaaldemocratie in heel Europa even niet goed gaat. En dat gaat hem aan het hart. Sowieso maakt hij zich zorgen om de middenpartijen, waar hij de PvdA ook bij indeelt. “Terwijl de middenpartijen kibbelen, groeien partijen als het Forum voor Democratie en de PVV. “Beangstigend, vindt hij, en voegt daaraan toe dat hij het Forum voor Democratie van Thierry Baudet “enger” vindt dan de PVV van Geert Wilders.

“De PVV heeft een moslim-tic. Maar het Forum voor Democratie van Thierry Baudet heeft niet alleen een moslim-tic, maar ook een anti-semitische tic en rare connecties met extreemrechtse Amerikanen”, zegt Max.

Zorgen over linkse samenwerking In de tweede helft werden de rollen omgedraaid en stelden Max en Joost Vullings vragen aan Lodewijk Asscher. Max maakte zich zorgen over de linkse samenwerking en wilde van Lodewijk weten hoe dat nou verliep, en of dat beter kan. Volgens Lodewijk verloopt de samenwerking aardig, al zitten PvdA, SP en Groenlinks niet dagelijks met elkaar te vergaderen.

Max gaf aan weinig vertrouwen te hebben dat de linkse samenwerking ooit echt van de grond komt omdat partijen elkaar nog steeds niet het licht in de ogen gunnen. “Op links zegt één partij blij dat het groter is dan de andere linkse partijen. Ik noem expliciet Groenlinks.”

“Op links zegt één partij blij dat het groter is dan de andere linkse partijen. Ik noem expliciet Groenlinks.” – Max van Weezel

Een bezoeker in de zaal opperde de mogelijkheid van een samenwerking zoals met Keerpunt ’72, toen PvdA, D66 en PPR in 1972 een ‘schaduwkabinet’ vormden. Daarover is Max ook somber gestemd. “Na de jarenlange PvdA-arrogantie wil Groenlinks een tweestrijd tussen Jesse Klaver en Mark Rutte.”

Rutte-III en de pensioenen Daarop haakte Joost Vullings aan. Hij wilde van Lodewijk weten of het klopt dat de PvdA – in weerwil van de linkse samenwerkingsgedachte – alleen optrekt in de pensioendiscussie.

Het lukt de PvdA aardig om in de media het onderwerp ‘pensioenen’ naar zich toe te trekken, tot woede van 50Plus, zo beschreef Vullings eerder in één van zijn podcasts. Vullings herinnerde Lodewijk er ook nog aan dat de PvdA zich de afgelopen maanden onbuigzaam opstelde tegenover de regeringscoalitie.

Over de geruchten dat de PvdA alles coute que coute zal gaan blokkeren als de coalitie de meerderheid in de Eerste Kamer verliest, was Lodewijk in De Rode Wef klip en klaar: “De PvdA zal na installatie van de nieuwe Senaat die regeringsplannen steunen waar de PvdA zich in kan vinden.” Geen algehele blokkade dus, maar ook geen gedoogpartner-rol. Klaas de Vries was blij verrast. “Ik ben geschokt dat de PvdA plannen gaat steunen waar zij achter staat!”, schimpscheutte hij tot hilariteit van de zaal. “Dat is nieuw”, reageerde Lodewijk.

De PvdA wordt weer gezellig Max wilde van Lodewijk weten hoe het met zijn ambitie staat om de PvdA weer leuk en gezellig te maken. Dat gaat best goed; kleiner zijn heeft ook zo zijn voordelen, constateerde Lodewijk. “De baantjesjagers lopen nu onze deur voorbij en gaan naar een zekere andere partij”, zei hij enigszins vilein. “Daardoor krijgen wij nu de mensen binnen met hart en ziel voor de zaak en daar ben ik heel blij mee.” Ook is volgens hem “de arrogantie er bij de PvdA wel uit gemept door de kiezer” tijdens de laatste verkiezingen.

“De baantjesjagers lopen nu onze deur voorbij en gaan naar een zekere andere partij,” – Lodewijk Asscher

Vaste columnist Marcel Duyvestijn bracht een mooie ode aan Max van Weezel die hier en daar leidde tot een traan. Presentator Pieter Hilhorst ontlaadde het moment door op te merken dat het voor het eerst was dat de persoon Rob Oudkerk ontbrak in een Duyvesteijn-column.

En zo bleek de avond in De Rode Werf een vreemde mix van humor, melancholie en politiek op het scherpst van de snede. “Op Max”, klonk het bij menige proostronde in de naborrel.

Kaj Leers

Het bericht “En, Max, hoe voelt het nou om de ideologische veren af te schudden?” verscheen eerst op PvdA Amsterdam.

Beste vrienden,  

Voor iedereen die de PvdA steunt en de idealen van de sociaaldemocratie een warm hart toedraagt is de verkiezingsuitslag van Tweede Kamerverkiezingen een zware slag. De kiezer keerde zich af van de PvdA, wellicht omdat de partij zich vier jaar geleden committeerde aan een centrumrechtse coalitie met de VVD. Maar over de analyse later meer.

De schokkende verkiezingsuitslag was voor onze partij voorzitter Hans Spekman reden om zijn functie neer te leggen. Een besluit dat respect verdient, maar naar mijn menging wel snel genomen is. Zo kort na de verkiezingen is het te vroeg om een volledige analyse te kunnen maken van oorzaken van de tegenvallende uitslagen, laat staan om schuldigen aan te wijzen. Tijdens de ledenraad lichtte Hans zijn besluit toe. Hij wil voorkomen dat onrust ontstaat rond zijn persoon en zorgen dat de eenheid in de partij blijft. Hans zegde toe om tot oktober te blijven om verkiezingen voor een nieuwe partij voorzitter goed te kunnen voorbereiden en het partijbureau af te slanken. Hans werd uitgebreid bedankt voor zijn tomeloze inzet en betrokkenheid bij de partij.

Een eerste analyse van de verkiezingsuitslag geeft wel aan dat de PvdA als verbindende volkspartij niet meer als zodanig beleefd wordt. Een aantal ouderen keert zich tot 50+, de meerderheid van de allochtonen in Amsterdam West hebben op Denk gestemd, terwijl in Amsterdam Noord vooral de PVV grote aantrekkingskracht blijkt te hebben. Groen Links met Jesse Klaver bood de kiezers een hoopvolle frisse boodschap, met een linksgeoriënteerde inhoud. De PvdA kon de kiezer niet bereiken met een centrale boodschap over vaste banen. De kiezers lijkt de PvdA momenteel niet te ervaren als de verbindende volkspartij in een diverse maatschappij van jongeren, allochtonen, ouderen, etc.

De kabinetsinformatie is gestart en dat roept de vraag op of wij moeten willen deelnemen aan het volgende kabinet. Lodewijk Asscher en de ledenraad waren uitgesproken duidelijk op dit punt; de PvdA past bescheidenheid en nederigheid naar deze afstraffing door de kiezers. Deelname in een kabinet met de VVD past niet direct bij een partij die zichzelf opnieuw moet gaan uitvinden. Dit wil niet zeggen dat wij niet trots op onze sociaaldemocratische idealen moeten zijn en deze met het nodige elan de komende tijd moeten gaan uitdragen.

Veel tijd om te bezinnen op landelijk of stedelijk niveau is er niet. In maart 2018 staan de gemeenteraadsverkiezingen voor de deur. Dan zal de PvdA de kiezer moeten verleiden te kiezen voor een toekomst van Amsterdam op sociaaldemocratische basis. Eerst gaan we het gesprek aan met de kiezers om helder te krijgen, waarom mensen zich van de PvdA hebben afgekeerd en waar het verlies van ongeveer 20 zetels op links uit te verklaren is. Het contact met de kiezers vormt de basis voor de nieuwe PvdA.

Het bericht Een zware slag verscheen eerst op PvdA Amsterdam Centrum.

Dalingen in de opiniepeilingen en de lijsttrekkersverkiezing zorgen voor onrust bij de Partij van de Arbeid (PvdA), met de Tweede Kamerverkiezing voor de deur. De 70-jarige Frits de Kaart, oud-gemeenteraadslid van Goes, ex-Statenlid van Zeeland en al jaren lid van de partij legt uit: “Mensen zien het toch als een soort verraad van de PvdA, omdat we een heleboel veranderingen doorgevoerd hebben.”

Tekst: Romeo van der Wel

Hoe bent u in de politieke wereld beland?

“Op mijn veertiende ben ik gaan werken. Toen ben ik lid geworden van de vakbond, destijds was dat voor veel mensen een automatisme. Via het vakbondswerk ben ik terechtgekomen in het jongerenwerk. Via dat jongerenwerk ben ik belangstelling gaan krijgen voor de politiek. Toen ik 18 jaar werd, heb ik me laten inschrijven als lid van de PvdA. Daarna ben ik er in de jaren zestig nog even uit geweest. Ik heb toen de overstap gemaakt naar D66. Half jaren zeventig, met de komst van het kabinet Den Uyl, ben ik teruggekeerd naar de PvdA. Sindsdien ben ik altijd lid gebleven. Mijn interesse in de politiek ligt in de bewogenheid van de samenleving. Het opkomen voor mensen die het wat minder hebben was altijd al mijn doelstelling toen ik in de vakbond zat. In mijn hele leven is dat de drijfveer waardoor ik me politiek en voor de samenleving inzet.”

Waar is de liefde voor de PvdA vandaan gekomen?

“Ik heb een bepaalde bewogenheid met wat er in de samenleving gebeurt. Ik ben niet kerkelijk. Ik ben atheïst. Dus een confessionele partij paste niet bij mij. De VVD was toch de partij voor de wat meer ‘gestelden’. In de jaren zestig had je keus om lid te worden van de PvdA, of je kon lid worden van de CPN, de communistische partij. Veel meer keus had je niet. Ik heb me nog wel verdiept in het communisme. Ik heb destijds het communistisch manifest gelezen, geschreven door Marx. Maar ik ben veel meer democraat en dus was de keus eigenlijk vrij simpel voor de PvdA.”

U bent actief in het ombudsteam van de PvdA Goes en u bent lid van de fractiegroep die de raadsleden ondersteunt. Kunt u uitleggen wat dat inhoudt?

“Door het hele land heeft de PvdA ombudsteams. Als de mensen vragen hebben over zaken wijzen wij ze de weg. Het is niet zo dat we het zelf oplossen. Het ene ombudsteam gaat daar wat verder in dan het andere. Eigenlijk doe ik het in m’n eentje. Ik heb weleens ondersteuning van raadsleden, maar onze tijd is beperkt. Een keer of tien, twaalf per jaar komt er iemand om advies vragen. Soms ook per email, of via Facebook. Twee-en-een-half jaar geleden brak er nogal wat onrust uit rond de raadsfractie. Er waren twee raadsleden die uit de PvdA stapten en een lokale partij begonnen. Toen kwamen we voor het probleem dat we een compleet nieuwe raadsfractie kregen, zonder enige ervaring. Mij is toen gevraagd of ik die fractie wilde coachen als voormalig raadslid. Dat doe ik op dit moment met veel plezier. Ik woon de fractievergaderingen bij en help als het nodig is met het opstellen van moties.”

“Mijn interesse in de politiek ligt in de bewogenheid van de samenleving”

Bij de laatste peiling van Maurice de Hond staat de PvdA op 10 zetels. Dat is een stuk minder dan de huidige vijfendertig in de Tweede Kamer. Waar kan deze daling volgens u aan liggen?

“Ik vind dat er door middel van ‘framing’ een bepaalde stemming gekweekt wordt, die andere partijen benadelen. 50Plus, PVV, nu ook de groep DENK, voelen antipathie naar een aantal zaken. Zij gaan die zaken ‘framen’ en dat is goedkoop scoren. Vandaag las ik een Facebookbericht over de pensioenen, en dat is zo’n ‘framing’, dat de pensioenen naar het buitenland gaan. Het zijn allemaal onzinberichten, maar veel mensen nemen dat klakkeloos over en delen het op sociale media. En daar hebben we als PvdA last van. Er heerst een heel groot wantrouwen ten opzichte van de PvdA. Mensen zien het toch als een soort verraad van de PvdA omdat we een heleboel veranderingen doorgevoerd hebben.”

‘Iedereen verdient een plek in de samenleving’ is een van de idealen van de PvdA. Dat staat in contrast met wat de PVV en Wilders verkondigen. Uit de laatste opiniepeilingen blijkt dat de PVV er goed op staat met ongeveer 30 zetels. Wat denkt u dat dit zegt over de huidige samenleving?

“Er heerst veel onvrede onder mensen en dat vertaalt zich op een bepaalde manier. Het taalgebruik van de PVV wordt overgenomen en dat verontrust me wel. Dan merk je dat er heel veel boosheid zit. Het is ook een bepaalde functie die aangejaagd word door de media. Maar politici spelen daar een rol in. Ze gaan er actief op in.”

“Ik denk dat er een aantal partijen zullen komen die twintig, dertig zetels krijgen”

Wat verwacht u van de PvdA tijdens de aankomende verkiezingen?

“Ik denk niet dat we op die tien zetels zullen blijven zitten. Ik ga er vanuit dat geen enkele partij echt super groot zal zijn. Ik denk dat er een aantal partijen zullen komen die twintig, dertig zetels krijgen. Ik hoop dat de PvdA ook op meer dan twintig zetels uit zal komen. De opiniepeilingen zijn gunstig voor de PVV, maar ik denk niet dat ze dat kunnen vasthouden. Maar er is best kans dat de PVV de grootste partij wordt. Het is echter geen automatisme dat de grootste partij ook de premier levert. Je moet wel andere partijen hebben die met je willen samenwerken. En behalve de VVD zie ik nog niet zoveel partijen die samen willen werken met de PVV. Het is niet zo dat je een partij buitensluit, maar je kan wel tot het standpunt komen dat het een partij is waar wij niet mee willen samenwerken.”

U heeft onlangs getweet dat u gaat stemmen op Lodewijk Asscher als lijsttrekker van de PvdA. Waarin vindt u dat Asscher zich het meest onderscheidt?

“Ik heb niet op hem gestemd omdat ik er van overtuigd ben dat hij een betere partijleider zal zijn dan Samsom. Puur uit electorale bewegingen, je kan het ook opportunistisch noemen, heb ik voor Asscher gekozen. Samsom is echt een knokker met vechtlust. Ik heb er alle waardering voor dat hij, met alles wat hij over zich heen krijgt, zich er toch doorheen vecht. Ik hoop dat hij in de landelijke politiek actief blijft, maar ik denk dan Asscher een groter publiek aanspreekt. Mocht Samsom lijsttrekker worden, dan vind ik het ook prima. Ik denk dat Asscher het op een andere manier verwoordt en daardoor ook grotere groepen van de mensen aanspreekt. Asscher spreekt tijdens zijn toespraken nadrukkelijk de verbinding uit. Hij vindt dat we naar een verbindende samenleving moeten. Dat is iets wat ik ook vind en waar de PvdA ook voor staat. En door dat zo nadrukkelijk uit te spreken en ook stelling in te nemen tegen politici zoals Wilders, denk ik dat Asscher dat het best kan. Weliswaar niet met hetzelfde enthousiasme en geestdrift als Samsom, maar hij doet het wel op een bepaalde manier wat ook kiezers aanspreekt.”

“Asscher vindt dat we naar een verbindende samenleving moeten. Dat is iets wat ik ook vind en waar de PvdA ook voor staat”

Donald Trump is in Amerika verkozen tot nieuwe president, iets wat veel media niet hadden zien aankomen. Denkt u dat zijn verkiezing invloed zal hebben op de Nederlandse verkiezingen?

“In hoeverre het gaat weet ik niet. De laatste peilingen geven een stijging aan voor Wilders, maar de verkiezingen zijn pas in maart en er kan dus nog heel veel veranderen. Hij zal zeker een bepaalde sympathie hebben. De aanhang van de PVV voelt zich door de verkiezing van Trump wel gesterkt. Maar we hebben hier wel een ander kiessysteem. Wilders doet alsof hij de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt, maar in wezen vertegenwoordigt hij slechts 20%. Dat wordt weleens vergeten.”

Het bericht “Er heerst een heel groot wantrouwen ten opzichte van de PvdA” verscheen eerst op PvdA Goes.