Poliflw

H.M. Koningin Máxima is vandaag 17 mei jarig. Ze wordt 53 jaar. Wij feliciteren haar en haar familie van harte met deze markering!

Op zondag 9 juni is er weer een koffieochtend van GroenLinksaf. Je bent dan van harte welkom om bij te praten en vragen te stellen onder het genot van een bakske. Zoals altijd is de koffieochtend gratis en iedereen is welkom.

We vinden het fijn als je van tevoren laat weten of je komt. Meld je aan via [email protected] of klik op de button hieronder.

Datum: 9 juni 2024

Tijd: 11:00 – 12:30 uur

Locatie: Winterdijk 30b, Waalwijk

Weekblad Gilze en Rijen, 15 mei 2024;

Met deze voor zich zelf sprekende slogan werd zaterdagmorgen 11 mei de opening van de vernieuwde inrichting van de Wereldwinkel gevierd.

Ook het weer werkte volop mee om hier een mooi feest van te maken. Al meer dan 40 jaar is de Wereldwinkel een pareltje in onze gemeenschap in Rijen. Het was druk bij de opening veel van onze inwoners waren aanwezig om met alle vrijwilligers deze opening te vieren.

Want ook de Wereldwinkel bestaat bij de gratie van de vele vrijwillers die op allerlei manieren het bestaan van deze Wereldwinkel mogelijk maken. Bij het begin van de opening werd zeer terecht stil gestaan bij het afscheid van Ton Hesemans. Een van de oprichters die aan de wieg heeft gestaan van wat nu een fantastische winkel geworden is. Ton vertelde hoe ze ooit begonnen zijn met drie kasten in de Ark. Als je dan nu ziet wat daar van geworden is hebben wij van Groen Gilze en Rijen daar veel respect voor.

Wij wensen de nieuwe voorzitter Danielle met al haar vrijwilligers veel succes met de vernieuwde Wereldwinkel. Wij doen tevens hierbij een oproep aan alle inwoners om van deze fairtrade winkel gebruik te maken. Fairtrade staat voor eerlijke handel voorwaarden en geeft de makers van al deze producten een eerlijke kans. Tevens zorgt het voor een verbetering van het milieu. Kortom alleen maar win win als u bij de Wereldwinkel voor een cadeau of eigengebruik gaat winkelen.

Wilt u met ons meedenken over de toekomst? Ga dan naar groengilzerijen.nl

Hits: 28

Door Mirjam Bikker op 14 mei 2024 om 17:45

‘Wie wereldwijd rondkijkt weet… zo vanzelfsprekend is vrijheid niet.'

Toespraak van Mirjam Bikken in de Sint-Janskerk in Gouda op 4 mei 2024

Godlof!

- Stolpersteine, Inez Meter, 2011

Met dit gedicht opent het indrukwekkende boek ‘Hier woonden’, van Soesja Citroen. Het boek kenmerkt zich door het herhaaldelijke, sobere ‘Hier woonde’, gevolgd door namen, adressen, geboorteplaats en sterfplek, meestal een concentratiekamp. Deze mensen woonden ooit in deze stad, onze stad, noemden Gouda hun thuis, maakten hier herinneringen. Bijna 400 namen worden genoemd, hun verhalen verteld. Opdat we nooit vergeten.

Het lezen ervan snijdt je door de ziel. Het zijn verhalen die je stil maken, vervullen van verdriet en verbijstering. Sommige verhalen raken je extra diep, omdat ze zo akelig dichtbij komen. Verhalen van mensen zoals jij en ik. Van kinderen, in de leeftijd zoals ze bij ons thuis zijn. Die genoten hebben van het groen aan de bomen in de lente, van het geroezemoes van de stad, de drukte op de markt. Van kinderen die speelden in het Houtmansplantsoen, tot het niet meer mocht. Die naar school gingen met andere kinderen uit de buurt, tot het niet meer mocht. Gingen zwemmen in het zwembad, tot het niet meer mocht. Omdat ze Joods waren. Voor Joden verboden.

Een van die namen is Andries Samuel van Wijnbergen. Naast zijn werk als accountant zat hij in de Goudse gemeenteraad. Hij was, net als ik, actief in de politiek. In 1940 al werd hij, enkel vanwege zijn Joodse achtergrond, uit deze functie ontheven. In de nacht van 23 oktober 1944 werd Andries thuis aan de Fluwelensingel gearresteerd door leden van de Landwacht. Hij zou overgebracht worden naar Rotterdam. Maar onderweg net voorbij de Julianasluizen waar nu Westergouwe is, wat toen nog Moordrecht was, werd hij gefusilleerd. Bij de Hoeve Nooitgedacht schiet een Nederlandse SD’er hem in koelen bloede dood. Zonder proces, zonder verantwoording ten tijde van de bezetting. Rechteloos, redeloos. Ook in onze stad, ook in het dorpje van mijn jeugd, was de wetteloosheid.  Hier zijn geen woorden voor, en tóch… Op 4 mei zijn we stil… én we proberen woorden te vinden, stamelend, met een brok in de keel en een zwaar gemoed. Omdat we denken: dit nooit weer.

Als schoolkind opgegroeid aan de Hollandse IJssel in het dorp Moordrecht, kende ik die verhalen van zo dichtbij, wat zich had afgespeeld zo in de buurt nog niet. Toch was dodenherdenking op 4 mei een vanzelfsprekend moment. Om stil te zijn, te herdenken hoe velen waren weggevoerd en vermoord. We dachten aan het verzet, de moedige mensen en het levensreddende werk dat werd gedaan. Boeken als Snuf de Hond, Holland onder het Hakenkruis, Engelandvaarders, ze werden door mij verslonden. En het was vanzelfsprekend welke keuzes een mens zou maken in de oorlog. Zoals het vanzelfsprekend was dat zulke verschrikkingen nooit meer zullen plaatsvinden.

Toen was ik een kind en dacht ik als een kind. En het zal zo blijven dat de boeken en gedachten van weleer ook gedachten voor het nu hebben gevormd die je meedraagt. Maar ze waren niet de hele waarheid. Integendeel. Van de Joodse gemeenschap die hier voor de oorlog voluit het Joodse leven kende, was maar een kleine rest over na de oorlog. En het grootste deel van de stad, van mijn dorp destijds, was niet actief in het verzet. Ook niet actief bij de NSB. Maar leefde onder het juk van de bezetting en zette niet de stap naar voren toen stadsgenoten werden weggehaald. Van Gouda wordt nog geschreven door de Duitse bezetter dat de bevolking en de gemeentepolitie wel erg meelevend is als Joodse Gouwenaren worden weggevoerd. Men was vriendelijk, maar het stopte niet.

Vandaag mag ik hier voor u de 4 mei-gedachtenis uitspreken en dat doe ik met een groot gevoel van verantwoordelijkheid. Want vandaag staan we stil bij al die Nederlanders – burgers of militairen die in ons Koninkrijk of waar ook ter wereld zijn omgekomen, zowel tijdens de Tweede Wereldoorlog, in Indonesië, als in oorlogssituaties en bij vredesoperaties daarna. Het is vandaag de dag van herdenken, van rouw dragen. En óók een dag van besef hoe kostbaar de vrijheid is, die we morgen gaan vieren. En als wij straks op de Markt stil zijn, met de vaste wens, dit nooit meer.

We hebben de dure plicht de verhalen van onze stadsgenoten die in de oorlog omgekomen zijn te blijven vertellen, met stilte en met woorden. Om de namen te blijven noemen. Het is van belang om het collectieve geheugen van onze stad van ons land te blijven voeden met beelden uit het verleden, want wie niet leert van het verleden, zal dezelfde valkuilen niet opmerken. De recente opmars van antisemitisme onderstreept dat belang opnieuw.

Dit herdenken heeft ook een bepaalde transcendentie: in het collectieve herdenken van dit hoofdstuk uit onze geschiedenis, overstijgen we voor een moment de vele breuklijnen die onze samenleving kent. Vandaag zijn we allemaal één. Jood en niet-Jood. Man en vrouw. Progressief en conservatief. Het verleden dringt ons daartoe. Het heden vraag erom. De stilte verbindt ons. We zeggen tezamen: nie wieder. Dit nooit meer.

Met Lex van der Helm wandelde ik recent door Gouda, om over de Joodse historie van deze stad te horen. Hij vertelde over de razzia in april 1943, doen het Joodse bejaardenhuis aan de Oosthaven ook niet meer ontsnapte. Over de dappere directrice mevrouw Teixeira de Mattos, die haar mensen niet in de steek liet, meeging naar Westerbork en als enige de transporten overleefde. We liepen langs de Stolpersteine, de gedenkstenen die herinneren aan de Joodse gemeenschap van voor de oorlog. We memoreerden dat die week de laatste stolpersteine, struikelstenen van onze stad geplaatst zijn.

Aan het eind van onze wandeling merkte Lex op: ‘Zo ver weg is het niet. Je bent zo terug in een spiraal waarin mensen tot schuldige en zondebok worden gemaakt.’

En daar hebben we allemaal voor te waken. De Joodse gemeenschap is de kleinste gemeenschap in Gouda en daarmee ook de kwetsbaarste. En juist wat kwetsbaar is, verdient allermeest onze bescherming. Gouda is een stad van minderheden. Nederland is een land van minderheden, gebouwd op de overtuiging dat onze democratische rechtsstaat

bescherming biedt en ruimte en vrijheid geeft voor verschil. Denk maar na, eigenlijk behoort elk van ons, ook jij hier in de Sint Jan tot een minderheid.

Deze bijdrage vandaag bepaalt me bij de vanzelfsprekendheid die ik ooit had bij Dodenherdenking. Het moment van ons samen, om uit te spreken; dit nooit meer. Wie wereldwijd rondkijkt, wie kijkt wat er op muren geschreven wordt, of op online fora, wie de krant leest, weet… zo vanzelfsprekend is het niet. We zijn hier bijeen in een kerk die daar met verschillende glazen aan herinnert. Maar ook laat zien dat er momenten zijn dat het er op aankomt. Omdat er dreiging is van buiten, andere landen. En misschien ook van binnen, als we niet meer zien hoe kostbaar vrijheid is. Dat het soms een prijs vraagt om de ander te tolereren. En dat niemand zichzelf daarin moet overschatten.

Sinds een aantal jaar lees en herlees ik het verslag van Floris Bakels, de man die in verschillende doorgangs- en vernietigingskampen vastgehouden werd. Levend tussen nacht en nevel. Zo heeft zijn verslag ook, hij schrijft in

de scherpe woorden: ‘De Duitse macht is in 1945 verslagen, maar nadien is feitelijk niets tot een oplossing gebracht. Het uitmoorden van zes miljoen joden, met name, is niet gevolgd door iets dat herhaling onmogelijk maakt. Men heeft zich niet bekeerd. (…) Roependen in de woestijn waarschuwen terecht voor komende catastrofes. Als schrijver voeg ik mij bij hen. De doden verplichten mij daartoe.’

Het zijn indringende woorden. Ze zetten voor mij op scherp waarom dit herdenken zo belangrijk is. Waarom we niet moeten nalaten te onderstrepen dat vrijheid kostbaar is. Dat het om een innerlijke overtuiging vraagt, ook in onbestemde tijden. Dat onze vrijheid een verantwoordelijkheid is. ‘De doden verplichten ons daartoe.’ De Stolpersteine herinneren ons eraan, de verhalen van hedendaagse veteranen over hun gesneuvelde kameraden bij vredesoperaties evenzeer. Ook bij u zullen er verhalen zijn die u meedraagt.

Om acht uur zijn we stil, ik hoop van harte dat het in heel ons land stil is. In een gezamenlijk herdenken. In waardigheid, opdat we niet vergeten. Wie zij waren, hoe ze leefden in onze stad. ‘In hun namen keren zij weer,’ schreef Inez Meter. Vandaag noemde ik de naam van Andries Samuel van Wijnbergen. Vermoord omdat hij Joods was, zonder proces. Vandaag noemde ik de naam Sarah Teixiera de Mattos, moedig stond ze de oudjes bij, ook toen ze weggevoerd werden met de trein. Ik zou vele andere namen kunnen noemen.

Hun namen verplichten ons er toe, om op te staan voor die stad waar allen veilig zijn, waar we haat een ferm halt toeroepen, waar we de ander kennen als gegeven leven, waar we weet hebben van onze geschiedenis. Van de waarde van gerechtigheid, van vrede. ‘In hun namen keren ze weer.’

In de moderne maatschappij worden steden geconfronteerd met verschillende vormen van criminaliteit, waarvan drugsdumpingen een verontrustend voorbeeld zijn. In dit essay onderzoeken we het huidige beleid van de gemeente Breda met betrekking tot drugsdumpingen, analyseren we de effectiviteit ervan en verkennen we mogelijke toekomstige perspectieven voor een meer doeltreffende aanpak.

Hierbij reflecteren we op eerder gestelde vragen in de gemeenteraad over dit onderwerp. Het antwoord op Vraag 1 van de gemeente Breda geeft een overzicht van de huidige aanpak van drugsdumpingen. Hoewel er sprake is van inspanningen om deze misdaden aan te pakken, ontbreekt het aan concrete maatregelen om het aantal dumpingen daadwerkelijk te verminderen. Er wordt gesproken over bewustwordingscampagnes en het verbreden van de mogelijkheden om het BIBOB-instrument toe te passen, maar er wordt niet ingegaan op specifieke strategieën om de oorzaken van drugsdumpingen aan te pakken. Bovendien wordt beweerd dat buurtpreventiegroepen actief zijn in bijna alle gebieden van Breda, inclusief de buitengebieden. Hoewel dit een lovenswaardige inspanning is, blijft de effectiviteit van deze groepen onduidelijk. Er wordt niet vermeld hoe deze groepen specifiek bijdragen aan het voorkomen van drugsdumpingen of hoe ze worden ondersteund door de lokale overheid.

Het antwoord op Vraag 4 werpt ook enkele zorgen op. Het feit dat de schadelijke stoffen van drugsproductie niet standaard worden gemeten in Nederland is verontrustend. Dit gebrek aan standaardcontroles kan leiden tot onderschatting van de ernst van de vervuiling en de mogelijke risico’s voor de volksgezondheid. Bovendien worden omwonenden niet actief geïnformeerd over de uitkomsten van onderzoeken naar drugsdumpingen, wat een gebrek aan transparantie en betrokkenheid bij de gemeenschap suggereert. Ten slotte, het antwoord op Vraag 6 onthult dat dierenwelzijnsorganisaties en ecologen niet direct betrokken zijn bij het herstel van de leefomgeving na drugsdumpingen. Dit is zorgwekkend gezien de potentiële impact op de lokale flora en fauna. Een gebrek aan betrokkenheid van experts op dit gebied kan leiden tot suboptimale herstelmaatregelen en het niet volledig begrijpen van de ecologische impact van dergelijke misdaden. Kortom, terwijl de gemeente Breda beweert actief te zijn in de strijd tegen drugsdumpingen, roepen de antwoorden op deze vragen vragen op over de effectiviteit, transparantie en betrokkenheid bij de lokale gemeenschap in deze inspanningen. Er is behoefte aan een meer gedetailleerde en proactieve aanpak, evenals een grotere nadruk op samenwerking met experts en de gemeenschap om deze misdaden effectief aan te pakken en de schade te minimaliseren.

Om het probleem van drugsdumpingen in Breda daadwerkelijk aan te pakken, zijn er verschillende stappen die de gemeente zou kunnen overwegen. Ten eerste is er behoefte aan een geïntegreerde aanpak waarbij zowel handhaving als preventie centraal staan. Dit kan worden bereikt door intensivering van de samenwerking tussen de lokale autoriteiten, de politie, buurtbewoners en maatschappelijke organisaties. Ten tweede is het essentieel om de oorzaken van drugsdumpingen aan te pakken door middel van gerichte maatregelen tegen de georganiseerde criminaliteit die hierachter schuilgaat. Dit kan onder meer inhouden dat de politie en andere handhavingsinstanties meer middelen krijgen om de drugs supplychain te verstoren en de pakkans van daders te vergroten.

Daarnaast is het van belang om de transparantie en betrokkenheid van de gemeenschap te vergroten door omwonenden actief te informeren over drugsdumpingen en de mogelijke risico’s die hieraan verbonden zijn. Dit kan worden bereikt door middel van voorlichtingscampagnes, buurtbijeenkomsten en het delen van informatie over onderzoeken en herstelmaatregelen.

Tot slot is het cruciaal om de ecologische impact van drugsdumpingen serieus te nemen en experts op dit gebied te betrekken bij het herstel van de getroffen gebieden. Dit kan onder meer inhouden dat dierenwelzijnsorganisaties, ecologen en terreinbeheerders worden betrokken bij het opstellen van herstelplannen en het monitoren van de effecten van drugsdumpingen op de lokale flora en fauna.

In conclusie kan worden gesteld dat drugsdumpingen in Breda een complex en ernstig probleem vormen dat een geïntegreerde en proactieve aanpak vereist. Door middel van samenwerking tussen verschillende belanghebbenden, gerichte maatregelen tegen georganiseerde criminaliteit, verbeterde communicatie met de gemeenschap en aandacht voor de ecologische impact van drugsdumpingen, kan de gemeente Breda de strijd tegen drugsdumpingen effectief aanpakken en de veiligheid en leefbaarheid van de stad verbeteren.

In het kader van de drugsdumpingen in Breda heeft LPF Breda de volgende vragen gesteld:

• Wat zijn de concrete maatregelen, verbijzonderd in operationele en beleidsmatige maatregelen en binnen welk tijdspad, die het college op korte termijn zal nemen om het aantal drugsdumpingen in Breda daadwerkelijk te verminderen, gezien het feit dat de cijfers de afgelopen jaren nog steeds hoog zijn?

• Hoe gaat het college omwonenden actief informeren over drugsdumpingen en de mogelijke risico’s die hieraan verbonden zijn, en op welke manier wordt de transparantie en betrokkenheid van de gemeenschap vergroot?

• Welke concrete stappen zal het college ondernemen om de georganiseerde criminaliteit die hier lokaal in de Baronie verantwoordelijk is voor drugsdumpingen effectief aan te pakken en de pakkans van daders te vergroten? Hoe past het College concreet de kennis bij Politie en Staatsbosbeheer toe over de ‘zwakkere’ gemeenschappen en ‘kwetsbaardere’ boeren vestigingen?

• Welke financiële middelen zijn beschikbaar gesteld door het college voor de aanpak van drugsdumpingen en hoe worden deze middelen ingezet om de doelstellingen van het beleid te realiseren?

• Hoeveel kosten de recente dumpingen aan saneringskosten en hoeveel tijd hebben de onderhandelingen met Waterschap, Staatsbosbeheer en Provincie gekost over de verdeling van deze kosten alvorens de saneringen daadwerkelijk voltooid zijn?

• Wat heeft het College concreet gedaan met de kennis, inzichten en behoeften van lokale (wetshandhavings)instanties om effectiever op te treden tegen georganiseerde criminaliteit en drugsgerelateerde misdaden?

• Hoe precies zal het College effectiever gaan samenwerken met de diverse handhavingsinstanties, zowel op lokaal niveau als in samenwerking met regionale partners?

• Heeft het college de politie- en handhavingsdiensten recent gevraagd wat zij van Breda nodig hebben omdrugsdumpingen en gerelateerde ondermijningsactiviteiten in Breda niet alleen effectiever, maar ook efficienter te bestrijden dan nu het geval blijkt ?

• Wat was het advies van de politie- en handhavingsdiensten met betrekking tot de huidige aanpak van drugsdumpingen en welke concrete preventieve en repressieve maatregelen hebben zij voorgesteld om dit probleem aan te pakken?

Vrijdagavond 3 mei jl. was de gemeenteraad van IJsselstein te gast bij het programma Op1.

Ons raadslid Conraad Meijer legde tijdens het programma helder uit waarom de LDIJ tegen de plaatsing van windmolens in IJsselstein is.

Tijdens de Nationale Herdenking op 4 mei herdenken we de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, de koloniale oorlog in Indonesië  en van oorlogssituaties en vredesmissies nadien.

Vandaag hebben wij, met eerbied en respect, op de Essenhof de militaire slachtoffers herdacht die zijn gevallen in de 2e wereldoorlog en de Dordtenaren die zijn omgekomen in het voormalig Nederlands-Indië.

Later tijdens de herdenkingsceremonie op het Sumatraplein hebben wij namens de fractie van Op Ons Eiland een krans gelegd bij het monument. Burgemeester Kolf benadrukte dat het leven in vrijheid geen vanzelfsprekendheid is, daar is moed voor nodig.

De nieuwe Tweede Kamer is 150 dagen bezig. Ondanks onskleinere #TeamCDAen het feit dat grote opgaves door de formerende partijen controversieel zijn verklaard, blijven wij leveren voor een fatsoenlijk land. Benieuwd naar wat wij allemaal hebben gedaan voor een fatsoenlijk land? Klik op onderstaande button om verder te lezen.

Eindelijk was het zover. Zoetermeer Vooruit is al jaren bezig om een extra skatepark in Zoetermeer te realiseren en op 17 april zou er eentje in Oosterheem geopend worden.

Een gloednieuwe baan die op speciaal verzoek van Jelte Petri is aangelegd. Als 9-jarig jongetje schreef hij een brief aan de burgemeester met de mededeling dat hij HEEL GRAAG een skatepark wilde. De burgemeester hoorde hem aan maar gaf hem wel een opdracht mee. “Ga proberen zoveel mogelijk handtekeningen verzamelen om te laten zien dat er meer kinderen zijn die een skatepark willen en dan praten we verder.”

En zo ging Jelte aan de slag. Uiteindelijk kwam hij aan 600 handtekeningen die hij tijdens een raadsvergadering aan de burgemeester overhandigde. Jelte sprak de gehele raad toe om uit te leggen hoe graag hij, en zijn vriendjes, een skatepark wilde in Oosterheem. En uiteindelijk gaf de gemeenteraad toestemming voor het bedrag en kon er gebouwd gaan worden.

Maar zo snel gaat dat uiteraard ook weer niet. Eerst moest een ontwikkelaar gevonden worden en moesten er tekeningen gemaakt worden. Samen met klasgenoten mocht hij meedenken over het ontwerp. Hij bouwde zelfs mee aan de maquette. En eindelijk, 2 jaar later, op woensdag 17 april 2024, was het zover: de officiële opening door een wethouder.

Het slechte weer gooide echter roet in het eten. Door de vele regen was de baan veel te glad geworden; de officiële opening werd geannuleerd. Wanneer deze gaat plaatsvinden is ons nog niet bekend.

Al tijdens de beeldvormende vergadering was er een flinke discussie over dit onderwerp. Iedere politieke partij ziet de noodzaak van Cultura & Zo in.

Onderzoek Cultura & Zo

De discussie ging er vooral over of de subsidie eenmalig zou worden toegekend of al structureel. Uit het onderzoek blijkt dat Cultura & Zo de aanvullende subsidie nodig heeft om te blijven bestaan. Vandaar dat onze fractie ook een amendement heeft gesteund om deze subsidie structureel in de boeken te zetten. Helaas was hier geen meerderheid voor.

Later discussie over structurele subsidie

De discussie over het structureel toekennen van de subsidie zal later dit jaar nog een keer plaatsvinden tijdens de kadernota en begroting. Wij hebben wel voor het stuk gestemd anders had Cultura & Zo geen extra subsidie gehad in 2025.