Poliflw

Het Europees Parlement greep de herdenking van de val van de Berlijnse Muur aan voor een partijtje geschiedherschrijving. Europese eenwording zou een belangrijke factor zijn geweest bij het einde van de Muur, zo meenden veel sprekers. Maar het was toch echt de Amerikaanse president Ronald Reagan die op 12 juni 1987 zei: “Meneer Gorbatsjov, haal die muur neer”. Het was toch echt een Poolse Paus die Polen in beweging zette. Maar Reagan stond in West-Europa te boek als oorlogshitser en de Paus werd weggelachen als “Popie Jopie”.

Ik heb het toenmalige Oostblok vrij goed gekend. Reisde door de DDR, Polen, Tsjechoslowakije en de Sovjet-Unie. Leerde Russisch. Op mijn verjaardag, op 7 november 1989, was ik in Oost-Berlijn en zag de DDR voor eigen ogen desintegreren. Het waren vooral gewone mensen die een einde maakten aan die staat. Niet de toenmalige Europese Gemeenschap die bang was voor “instabiliteit”. Niet de Fransen die een herenigd Duitsland vreesden. Niet Nederland waar enkele PvdA- politici de Berlijnse Muur een historische noodzaak vonden. En zeker niet de Vriendschapsvereniging Nederland-DDR die werd geleid door een D66-politicus. Maar dertig jaar na dato meldt de EU zich eventjes als verzetsstrijder.

Eigenlijk zou je de vraag kunnen stellen of na dertig jaar veel kenmerken uit het toenmalige Oostblok zijn terug te vinden in de EU. Ze sijpelen geleidelijk door in de almaar uitdijende Brusselse bureaucratie die door de pas overleden Russische dissident Vladimir Boekovski werd omschreven als een variant op de Sovjet-Unie.

In het Oostblok werden de burgers verondersteld de regering zonder opzienbarende kritiek te volgen in, wat heette, het “wetenschappelijk socialisme”. Andersdenkenden werden afgeschilderd als onwetenschappelijke prutsers. Zij verdienden straf of opname in een psychiatrische inrichting. De macht was in handen van een kleine, ongekozen elite die het beter wist. Zij was de maatschappelijke voorhoede. Macht werd gecentraliseerd en de media waren eenvormig. Het partijblad Neues Deutschland publiceerde hoera-berichten over de DDR en de Pravda over de Sovjet-Unie.

Herkent U iets? Een wazig beeld wordt langzaamaan duidelijker. De EU wordt beheerst door eenheidsdenken, met de eis van “meer Europa” die vanzelf “een steeds hechtere Unie” moet worden. Dit proces moet uitmonden in een Europese federale staat. Wie op dit gevaar wijst, wordt verketterd als “populist” of “nationalist” en wordt gebrandmerkt, zoals vroeger critici in de DDR, als “vijanden van het volk”. Macht wordt vooral gecentraliseerd via het klimaatbeleid. Klimaat bepaalt elk beleidsterrein en de EU produceert de regels en standaarden. Dit maakt Frans Timmermans tot een machtig autoritair figuur. Zoals de Russische partij-apparatsjiks. De “wetenschap” staat wederom vast en wie kritiek heeft op het klimaatbeleid is “onwetenschappelijk”. Niet alleen een doorsnee “populist”, maar ook nog “klimaatontkenner”. Rijp voor de inrichting.

De media worden eenvormiger en dragen kritiekloos de EU-boodschap uit. Zie de NPO. Hetzelfde in de meeste geschreven media. De Europese Commissie wil in de nieuwe meerjarenbegroting 600 miljoen euro voor zelfpromotie. Het Europees Parlement eist zelfs 1,8 miljard. Met zulke bedragen kan de EU de media gewoon kopen. Reisjes, conferenties en schnabbeltjes. Het kan niet op. Zolang de ‘juiste’ boodschap maar wordt verkondigd.

De sociale media zijn nog een probleem, maar ook daar wordt aan gewerkt. Duitsland heeft al een Netzdurchsetzungsgesetz om “hate speech” tegen te gaan. Techbedrijven als Facebook die niet tijdig optreden tegen digitale “haatzaaierij” kunnen een boete krijgen. Enorme bedragen, tot 50 miljoen. Die bedrijven zijn er als de kippen bij om ongepaste meningen meteen van het net te halen. En accounts te blokkeren.

Inwoners uit het vroegere Oostblok voelen nattigheid. Ze zien niet alleen politiek centralisme vanuit Brussel. Ze ruiken het. Ze worden steeds sceptischer over de zaken die de EU wil opdringen, vergezeld van een hautain toontje vanuit het “Westblok”. Want deze landen willen hun soevereiniteit, eigen identiteit en cultuur beschermen. Polen en Hongarije krijgen daarom zware kritiek vanuit de EU. Beide landen verzetten zich tegen gedwongen verspreiding van asielzoekers. Het vroegere Oostblok heeft zich volledig onttrokken aan de gevolgen van massa-immigratie die in Zweden leidt tot grof geweld tegen vrouwen, en een hele serie explosies door elkaar bestrijdende bendes.

Dertig jaar na de val van de Berlijnse Muur loopt er een culturele muur door Europa, omdat de EU de geschiedenis herschrijft en in de voetsporen stapt van het systeem dat zich destijds ook een “Unie” noemde.

In Brussel is het jachtseizoen in volle gang. Het doelwit: geld. De EU eist bij elke begrotingsronde meer geld. De Europese Commissie sleept Nederland met de haren naar de kassa. De EU-afdracht moet in de periode 2020-2027 van jaarlijks 8 naar 15 miljard euro. Een terugbetalingsregeling voor Nederland, naar verhouding de grootste nettobetaler, wordt afgeschaft. Duitsland, de grote Zahlmeister, is ook zwaar de klos. De jaarlijkse bijdrage gaat met 120% omhoog.

Deze geldhonger wordt gevoed door grootheidswaan. Het Verenigd Koninkrijk, ook een grote nettobetaler, gaat de EU verlaten. Maar de opstellers van de EU-begroting doen net alsof het Verenigd Koninkrijk blijft. Het is de begroting voor 28 lidstaten; niet 27. Normaal kan de EU-begroting zonder de Britten worden verlaagd. Maar dat is vloeken in de Brusselse kerk. De ideologie van de EU luidt: meer regelgeving, meer geld, meer ons.

De tweede reden voor een hoger EU-budget zijn de waanzinnige klimaatplannen van de Commissie-Von der Leyen, met Frans Timmermans als klimaat tsaar. Ten minste 25% van de EU-begroting moet in het teken staan van klimaatbeleid. De uitgaven gaan omhoog van 206 miljard in de periode 2014-2020 naar 320 miljard de komende 7 jaar.

Klimaat domineert voortaan alle beleidsterreinen in de EU. Van bijvoorbeeld landbouw, transport, industrie, interne markt, onderzoek en cultuur. Nederland heeft al een klimaatwet. Von der Leyen en Timmermans willen een EU-klimaatwet. Zoals in Nederland, maar dan groter en erger. In 2050 moet de EU helemaal klimaatneutraal zijn. Die transitie gaat – aldus Bloomberg - de EU-landen de komende 20 jaar circa 13 biljoen dollar (13.000 miljard) kosten. Een immens bedrag - voor een zeer beperkte impact op het klimaat.

Wat is de crux in dit klimaatbeleid? Wel eens van ‘taxonomy’ gehoord? Het is een nieuw begrip waarmee Timmermans en zijn kabinetschef Diederik Samson de facto een ‘groene planeconomie’ invoeren. Taxonomie wordt het classificatiesysteem waarmee de EU-beleidsmakers bepalen wat ‘groen’ is – en dus goed – en wat niet; ergo slecht. Zo krijgen windmolens een groen label en steenkool een bruin label. Windmolens zijn goed; steenkool is slecht. Het geld moet vooral gaan naar energiedragers met een groen label. Wie een bruin label krijgt opgeplakt, krijgt minder en wordt uitgefaseerd. Investeerders en banken worden zo gedwongen miljarden te investeren in energie met groene labels om de Europese economie te ‘vergroenen’. Het grote bedrijfsleven springt op de kar en afficheert zich als ‘groen’ met dure advertentiecampagnes. De coalitie ‘groen-grootkapitaal’ is geboren. Geld dat wordt aangewend voor groene labels heet dan ook ‘moral money’. Er komen ‘groene euro-obligaties’ en Christine Lagarde, de nieuwe baas van de Europese Centrale Bank (ECB), ziet een reden om nog meer geld bij te drukken: ‘Groen QE’. Vanuit Frankfurt dicteert zij zelfs het Nederlandse begrotingsbeleid. Met bijbehorende arrogantie. Het communisme was ooit rood; nu is het groen!

‘Taxonomy’ is de strategie van Timmermans en Samson om centrale planning te verankeren. Centraal staat niet de wetenschap en technologische ontwikkeling, maar ideologische keuzes. Groenen zien biomassacentrales als ‘groen’, terwijl ze vervuilender zijn dan steenkoolcentrales. Ze zijn mordicus tegen kerncentrales, maar die verdienen juist wel een groen label. En onderzoek naar Thorium, gesmolten zoutreactoren, past niet in hun kraam. Taxonomy kent veel winnaars. Macht: politiek, bureaucratie. Verdienmodel: groot bedrijfsleven. Subsidies: NGO’s. Mooie reisjes: de media. De grootste groep zit in het verliesmodel: gewone burgers. Straks wordt zelfs het biefstukje is verboden. Die burgers beginnen zich te mobiliseren, met het Malieveld als trekpleister.

Rutte-3 doet weliswaar stoer maar Nederland zit nu opgescheept met de rekening voor het klimaatbeleid dat Rutte, de ‘Europese bekeerling’, zelf promoot in Europa. Als gidsland, het ‘beste jongetje van de klas’. De Nederlandse klimaatwet staat model voor de Europese.

Maar in Nederland demonstreren boeren en bouwbedrijven al omdat ze tegen een verstikkend stikstofbeleid oplopen. De economie staat op slot. In de rest van de EU zal het verzet vanuit de bevolking ongetwijfeld groeien omdat ook de EU-klimaatplannen onhaalbaar en onbetaalbaar zullen zijn. En EU-landen die hun ‘transitie’ zelf niet kunnen betalen, zullen aankloppen bij de rijkere. Bij wie dacht U?

De Turkse president Erdogan groeide uit tot een potentaat aan de Bosporus, dankzij de Europese Unie. Brussel zag aanvankelijk in hem een ‘gematigde leider’; het meest geschikt om Turkije de EU binnen te leiden. Dat pakte anders uit. Erdogan radicaliseerde. In het Midden-Oosten en ook in Europa. Hij drukte de islamisering van de Turkse samenleving door, zette na China de meeste journalisten gevangen, stuwde in 2015 een mensenstroom Europa binnen en stuurde onlangs het Turkse leger Noord-Syrië in om de Koerden te verjagen. Erdogan is een probleem. Maar ‘made in Brussels’.

Hoe heeft het zover kunnen komen? Een goedgelovige EU heeft zich volledig verkeken op Erdogan. Turkije heeft sinds 1996 een douane-unie met de EU en daarmee vrij verkeer van goederen. Circa 50% van de Turkse export gaat naar de EU-landen. In 1999 besloot de EU dat Turkije ‘kandidaat-lidstaat’ kon worden. Maar liefst drie EU-topfiguren reisden toen naar Turkije om het ‘goede nieuws’ over te brengen. Het leek alsof de EU zich aansloot bij de Turkse Republiek, in plaats van andersom.

In 2003 werd Erdogan premier van Turkije. Hij deed zich aanvankelijk gematigd voor zodat de EU in hem een goede partner zou zien. In die periode werkte ik voor de Europese Commissie. Over Erdogan mocht geen kwaad woord worden gezegd. European Voice, het toenmalige huisblad van de Commissie, benoemde Erdogan in 2004 tot ‘Europeaan van het jaar’. Het Europees Parlement produceerde elk jaar een rapport over de ‘vooruitgang van Turkije’; ook toen er steeds meer achteruitgang was. In 2004 besloot de Commissie de onderhandelingen over de toetreding te beginnen. Alleen toenmalig Nederlands Commissaris Frits Bolkestein was tegen. Hij vond Turkije ‘te arm, te groot, te anders’. Ik werkte in zijn staf en zei hem: ‘Met de toetreding van Turkije is de bevrijding van Wenen in 1683 tevergeefs geweest’.

De EU wilde van Turkije een ‘Europees land’ maken. Daarom moest het leger zich volledig terugtrekken uit de Turkse politiek. Dat leger hield toezicht op de scheiding van staat en religie. Na het uiteenvallen van het Ottomaanse Rijk en de stichting van de Turkse Republiek in 1923 vond de toenmalige leider, Kemal Atatürk, die scheiding essentieel om van Turkije een modern land te maken. Turkije werd in veel opzichten een ‘Westers’ uitziend land, onder wakend oog van het leger dat het seculiere karakter, bijvoorbeeld in bestuur en onderwijs, beschermde tegen radicale moslims.

En toen kwam de EU met haar eis: het leger moest terug in de kazerne en mocht geen toezicht meer houden op de scheiding van staat en religie. ‘Onnodig’, zo meende Brussel. Erdogan was tenslotte ‘gematigd’. Voor Erdogan was dit het grootste cadeau ooit. De EU schakelde het Turkse leger uit als politieke factor. Daarmee kreeg Erdogan vrij baan. Zijn masker viel af en hij kon zonder weerstand zijn echte gezicht laten zien: dat van een radicale moslim. Hij zuiverde het leger en lieten honderden hoge militairen opsluiten. De pers werd gemuilkorfd. De EU reageerde zoals altijd ‘geschokt’. In de zomer van 2016 probeerde een groep militairen nog een staatsgreep maar die mislukte. Het was de laatste stuiptrekking. Verdere zuiveringen werden doorgevoerd. Erdogan werd alleenheerser. Met dank aan Brussel.

EU-leiders gedragen zich tegenover Erdogan als kruiperige vazallen die de sultan proberen te behagen: Jean-Claude Juncker, Frans Timmermans, Mark Rutte, Angela Merkel. In 2015 duwde Erdogan een mensenstroom Europa in om chaos te veroorzaken. Hij eiste vele miljarden van de EU en de visumvrije toegang voor Turken tot de Schengenlanden. Wat zou betekenen dat de Turks-Iraanse grens de buitengrens (!) van Schengen zou worden. Gelukkig sloten landen in Midden-Europa, zoals Hongarije, de Balkanroute af. Daarna sloot Timmermans al smekend in Ankara een ‘Turkije deal’, wat Erdogan enkele miljarden opleverde. Intussen gaat Erdogan gewoon door Turken in Nederland en Duitsland op te jutten. Kijk maar naar de partij DENK, een grote fan van Erdogan. Of straatjongens in Rotterdam die met Turkse vlaggen zwaaien en zichzelf ‘strijders van Erdogan’ noemen.

Het is niet moeilijk Turkije uit de douane-unie te zetten, kredietverlening te blokkeren en de belofte van EU-lidmaatschap in te trekken. Maar de kruipende EU-vazallen zijn bang voor de sultan aan de Bosporus. Bang voor het monster dat zij zelf hebben gevoed.

Met het aantreden van Ursula von der Leyen als voorzitter van de Europese Commissie en Christine Lagarde als directeur van de Europese Centrale Bank (ECB) wil de EU-elite dit najaar ‘meer Europa’ afdwingen. Von der Leyen bepleit een EU-klimaatwet om Europa in 2050 ‘klimaatneutraal’ te maken. Met Lagarde dreigt de komst van negatieve rente. Het pro-immigratiebeleid wordt versterkt. De kosten van dit beleid belanden op het bord van de Nederlandse burgers: belastingbetalers, spaarders, huurders, gepensioneerden. De middenklasse gaat voor de bijl.

Het kabinet Rutte-3 doet graag voorkomen alsof de stijgende lastendruk in Nederland, nu bijna 40%, uit de lucht is komen vallen. Het is echter geen natuurramp, maar politiek mensenwerk. ‘Made in Brussels’. 

Von der Leyen gaf een bevlogen toespraak over haar klimaatplannen voor het Europees Parlement in Straatsburg. In de volgende begrotingsperiode gaan de EU-klimaatuitgaven fors omhoog: van 200 naar 320 miljard euro. De hele EU moet in 2050 ‘klimaatneutraal’ zijn. Fossiele brandstoffen worden verboden. 

Rutte-3 heeft hetzelfde doel met de Nederlandse klimaatwet. Die wet gaat ons honderden miljarden kosten. Dat is precies de reden waarom de lastendruk stijgt: hogere belastingen, stijgende energieprijzen, hogere btw, meer heffingen. Alles gaat omhoog, behalve de koopkracht van de burgers. En we staan nog maar aan het begin. 

Tweede bron van koopkrachtondermijning is het beleid van de ECB. Om de haperende Zuid-Europese economieën in de eurozone te houden voert Mario Draghi, Voorzitter van de ECB, al jaren een ‘nulrente beleid’. De ECB heeft met een snelheid van 1,3 miljoen euro per minuut in totaal maar liefst 2.650 miljard euro aan schulden opgekocht. Dat is ruim 40% van het bnp van de hele eurozone. Door deze massieve geldcreatie ontstaan er bubbels in de economie. Zo schieten prijzen op de huizenmarkt de lucht in, zowel bij koop als huur. Gevolg: jongeren kunnen zich geen koopwoning permitteren. Huurders worden uit stedelijke gebieden weggeduwd, het aantal daklozen is in 10 jaar verdubbeld tot 40.000. De rente op spaartegoeden is nihil. Met een inflatie van 3% ziet een spaarder in tien jaar een derde van zijn vermogen ‘verdampen’. Christine Lagarde – die het stokje van Draghi zal overnemen - dreigt zelfs met negatieve rente, wat pure diefstal is. De ECB berooft haar burgers. Het wordt tijd dat die burgers dat beseffen.

Ten derde: het immigratiebeleid. Het Akkoord van Marrakesh maakt van migratie een mensenrecht. Von der Leyen wil migranten verspreiden over de EU. Dus ook Nederland. In ons land hebben statushouders voorrang bij het verkrijgen van een sociale huurwoning op Nederlanders die op de wachtlijst staan. Van 2015 tot 1 augustus 2019 gingen in Nederland circa 120.000 sociale huurwoningen naar vergunninghouders, met voorrang op Nederlanders die vaak al meer dan 10 jaar op de wachtlijst staan: ruim 25% van het aanbod1. Dat is de omvang van een stad als Maastricht. Voor de EU is dat louter statistiek. Rutte-3 zwijgt. Dit jaar verwacht Nederland 25.000 asielzoekers.

De combinatie van EU-klimaatbeleid, ECB-beleid en EU-asielbeleid is een regelrechte aanslag op de middenklasse en onvermijdelijke verarming van mensen met lagere inkomens. Rutte-3 is medepleger. Het Nationaal Instituut Budgetvoorlichting (NIBUD) wijst erop dat middeninkomens achteruitboeren, maar vergeet de echte oorzaken te noemen: Europees beleid. Dat werkt tegenwoordig rechtstreeks door.

Ander voorbeeld. De EU wil een handelsakkoord sluiten met de Mercosur (Argentinie, Brazilie, Uruguay en Paraguay). Premier Rutte juicht. Bondskanselier Merkel ook: de Duitse auto-industrie komt makkelijker op de markten van deze landen. Maar hoe zit het met de Nederlandse veehouders? Vlees uit Argentinië en Brazilië komt voor spotprijzen op de Europese markt. Gevolg: Nederlandse veehouders worden er weggevaagd. Zij blijven weerloos achter omdat de Nederlandse regering hen vergeet. Een hele beroepsgroep wordt zo afgeschreven. 

Het FVD-Team in het Europees Parlement gaat hard aan het werk om weerstand te bieden en wel op te komen voor Nederlandse belangen. Want Rutte-3 doet dat niet.

1| Rijksoverheid.nl/overzicht huisvesting vergunninghouders 2015, 2016, 2017, 2018, 2019 tot 1/8.

Het #kaartenhuis van de #Euro staat op omvallen. Aldus Professor Otmar Issing, voormalig directeur van de Europese Centrale Bank. Het dramatische beleid van de EU en Mario Draghi heeft geleid tot een enorme schuldenberg. Met een kunstmatig laaggehouden rente worden wankele Zuid-Europese economiën op de been gehouden, terwijl onze Nederlandse pensioenfondsen erdoor moeten korten op pensioenuitkeringen. FVD fractievoorzitter Thierry Baudet haalde al in 2015 - voordat Forum een politieke partij was - 40.000 handtekeningen (https://www.telegraaf.nl/nieuws/836656/peuro-heeft-vereiste-aantal-handtekeningen) op voor een parlementaire enquete naar de invoering van de euro. Zijn mening dat "de invoering van de euro niet alleen een zeer ingrijpend soevereiniteitsverlies inhield, maar ook een bijzonder groot financieel en economisch risico" is sindsdien alleen maar versterkt. Het partijkartel hield de parlementaire enquete in 2017 uiteraard tegen.

Twee weken geleden werd - na lang onderhandelen - door de regeringsleiders van de EU-lidstaten de Duitse defensie minister Ursula von der Leyen voorgedragen om als Commissievoorzitter van de Europese Unie Jean-Claude Juncker op te volgen. Von der Leyen staat bekend als een Europees federalist, iets wat fel tegen de partijstandpunten van FVD indruist. Desalniettemin heeft de fractie van Forum voor Democratie in het Europees Parlement met gezonde scepsis onderhandeld om het belang van Nederland te laten doordringen in Brussel. Na vandaag is duidelijk geworden dat Von der Leyen hier op geen enkele manier gehoor aan heeft gegeven.    

"Wij maken ons grote zorgen om de standpunten van Von der Leyen," aldus FVD-fractievoorzitter Derk Jan Eppink. "Zij is voor een Verenigde Staten van Europa, voor een Europees leger, voor een transferunie, een strenger klimaatbeleid en een softer migratiebeleid. Wij hebben geprobeerd onze stem te laten doordringen. Om het steeds grotere EU-sceptische geluid niet alleen te laten horen in het Europees parlement, maar ook te laten doordringen in de Europese Commissie."

De afgelopen weken ging Von der Leyen langs iedere Europese groep, waaronder de groep van FVD, de Europese Conservatieve en Hervormers (ECR). Eppink: "Von der Leyen liet tijdens deze verhoring weten meer de tijd te willen nemen voor de ´energietransitie´, minder aanpak voor de ´Europese Rule of Law´ en geen verdeling van migranten over lidstaten te willen. Er leek dus een opening om te onderhandelen". 

Na vandaag blijkt echter dat Von der Leyen bij iedere Europese groep de Europarlementariërs naar de mond heeft gepraat om tot een meerderheid te komen. In haar kandidaats speech in Straatsburg werden haar plannen ontvouwd: "Von der Leyen ontpopt zich als het ‘meisje van Macron’. Federalist tot in het fanatieke. Meer EU: EU leger, EU belastingen, EU werkloosheidsuitkeringen. Veto in buitenlandbeleid opheffen en een strenge EU klimaatwet. Dat terwijl EU op alle vlakken vastloopt omdat het model niet werkt," aldus Eppink.  

FVD stemt daarom tegen de kandidatuur van Von der Leyen, en roept de Europese Raad op een nieuwe kandidaat voor te stellen waarbij het EU kritische geluid beter is vertegenwoordigd.

Om volstrekt onduidelijke redenen heeft het CDA na bijna 3 maanden onderhandelen het reeds gesloten inhoudelijk hoofdlijnenakkoord in Zuid Holland de rug toegekeerd. Dit terwijl zicht was op een solide meerderheid en al was gesproken met kandidaat-gedeputeerden voor een te vormen college.

Als grootste partij nam FVD na de verkiezingen van 20 maart 2019 het initiatief in Zuid Holland en vroeg Hans Wiegel om als informateur op te treden. Vervolgens gingen FVD, VVD en CDA met elkaar aan tafel en werden het op hoofdlijnen eens. Zowel VVD-fractievoorzitter Floor Vermeulen als CDA-fractievoorzitter Adri Bom-Lemstra lieten tussentijds meermaals weten de samenwerking met FVD zeer constructief te vinden en vertrouwen te hebben in een stabiele samenwerking.

Op het moment dat zicht kwam op een daadwerkelijke meerderheid in de Staten van Zuid-Holland, is het CDA plots van de onderhandelingstafel weggelopen. Na bijna 3 maanden blijken de Christendemocraten, die zelf van 7 naar 4 zetels gingen, opeens toch niet bereid tot het nemen van bestuurlijke verantwoordelijkheid. Zowel FVD als VVD zijn verbijsterd over deze abrupte koerswijziging.

AchtergrondNa de verkiezingen van 20 maart is FVD de verkenning ingegaan met de inhoud van het eigen partijprogramma voorop. Op voorhand hebben we geen enkele partij uitgesloten. GroenLinks, D66 en PvdA bleken direct niet bereid om überhaupt aan tafel te komen. FVD-fractievoorziter Rob Roos over deze uitsluit-politiek van de linkse partijen: 

Gesprekken met VVD en CDA leverden aanvankelijk wél resultaat op. Een inhoudelijk akkoord op hoofdlijnen volgde. Maar nog geen meerderheid in zetels - want FVD, VVD en CDA hebben tezamen 25 zetels, drie te weinig.

Verkennende gesprekkenDiverse partijen, waaronder CU/SGP, PVV en DENK waren bereid om daarop in gesprek te gaan om de benodigde 28 zetels te halen. CU/SGP (5 zetels) leek de voor de hand liggende coalitiepartner. Roos: 

Roos stoorde zich aan die handelswijze. Het deed geen recht aan de inhoudelijke gesprekken die waren gevoerd. Een alternatief met enkele kleinere partijen bleek echter nog goed mogelijk. Op basis van het eerder gesloten akkoord op hoofdlijnen. Op de valreep trok CDA zich echter zonder inhoudelijke motivatie terug. Tot verbijstering van FVD en VVD. 

Terug- en vooruitblikRoos kijkt met opgeheven hoofd terug op de afgelopen drie maanden:

Roos heeft Wiegel inmiddels geïnformeerd. Wiegel beëindigt zijn opdracht. Roos: 

Gisteren is Forum voor Democratie toegetreden tot de Europese fractie van Conservatieven en Hervormers (ECR). In het Europees Parlement dienen nationale partijen lid te worden van een ‘EU-fractie’ om aanspraak te maken op spreektijd, subsidies en reële invloed. De ECR werd opgericht in 2009 door o.a. de Britse Conservatieve partij. Andere Europese leden zijn de Vlaamse N-VA van Bart de Wever, de Zweedse Democraten en de Tsjechische Democratisch Burgerpartij. 

In de ECR-groep zal FVD zich blijven inzetten om zoveel mogelijk macht van Brussel tegen te houden en terug te draaien. In de toekomst moeten beleidskwesties weer op nationaal niveau worden aangepakt. ECR-voorzitter, Rydszard Legutko: "We zijn verheugd om meer partijen aan onze familie toe te voegen. De ECR-groep zal een belangrijke kracht worden in het volgende parlement, alleen door de handen ineen te slaan en constructief samen te werken kunnen we de noodzakelijke veranderingen realiseren.”

In de aanloop naar de Europese verkiezingen van 23 mei 2019 trekt een storm door Europa. Burgers zijn woedend. Van Frankrijk tot Nederland; van Italië tot Zweden. Wat drijft hen? Wat moet er gebeuren?

Derk Jan Eppink, lijsttrekker voor het Forum voor Democratie, schetst zowel oorzaken als oplossingen. Het hele EU-project onttrok zich jarenlang aan elke kritiek. Nu wordt het in twijfel getrokken. Van immigratie- tot klimaatbeleid. De monetaire unie dreigt een transferunie te worden.

Harde oppositie is nodig met nieuwe allianties. Forum voor Democratie wil daaraan meedoen en een brede Eurosceptische fractie vormen in het Europees Parlement. De machtsverhoudingen moeten omkeren, en de macht moet terug naar de natiestaten.

Derk Jan Eppink (1958) was onder meer journalist bij NRC Handelsblad, De Standaard en Knack, columnist bij de Volkskrant en van 2009 tot 2014 lid van het Europees Parlement. Hij publiceerde eerder onder andere Europese mandarijnen en Het rijk der kleine koningen.

Bestel nu!

In 2014 werd de Tsjechische oud-president Václav Klaus geïnterviewd in Elsevier. Tegenover journalist Jelte Wiersma maakte Klaus een onthullende opmerking over zijn collega regeringsleiders. Temidden van de Europese elites heeft hij zich nooit thuis gevoeld, zei Klaus. Hij noemt ze “een andere soort”. De reden is verrassend. De regeringsleiders kennen elkaar te goed. Hun contacten gaan terug op een zomerkamp. Er bestaat tussen die leiders een Europese Kameradschaft. Men kan menen dat dit een plus is, maar Klaus acht het een minpunt. Klaus wilde meneer Lubbers blijven zeggen of meneer Verhofstadt. De contacten nuchter en zakelijk houden. En ook met elkaar van mening kunnen verschillen zonder dat de “vriendschap” eronder lijdt.

De observatie van Klaus harmonieert goed met het vernietigend beeld dat Derk Jan Eppink geeft in zijn boek Europees Realisme van Jean-Claude Juncker: “Juncker put zijn inspiratie voornamelijk uit de cognacfles en denkt Europa te verenigen met lebberend gekus”. Laten we die cognacfles even terzijde zetten en inzoomen op het lebberend gekus. Scherp geobserveerd.

Klaus en Eppink hebben gelijk: Europa is niet een soort vriendenclub. Het geeft geen pas dat Juncker Frans Timmermans op zijn voorhoofd kust (Jasses!) of door de haren van vrouwelijke bewindslieden strijkt alsof hij een soort clown is die zich alles kan veroorloven. Maffiabazen mogen dan ondergeschikten in de wang knijpen, voetbaltrainers mogen de orde in de groep handhaven met emotionele uitbarstingen, maar bij democratische omgangsvormen past tevens lichamelijke terughoudendheid.

Klaus is een wijs man en van hem valt veel te leren. Maar hij is ook een moedig man en hij durft de consensus onder Europese regeringsleiders te tarten. In het Nederlands zijn twee boeken van hem verkrijgbaar en in beide boeken gaat hij in tegen de twee religies die Europese regeringsleiders blind omarmen.

De eerste religie is de klimaatreligie. Die is het voorwerp van Klaus’s Blauwe planeet (niet groen): de visie van een klimaatdissident. Met een grote hoeveelheid literatuurverwijzingen laat Klaus zien dat het mainstream discours over klimaat niet het juiste behoeft te zijn. Klaus heeft geleerd wat ideologieën kunnen doen voor de waarheidsvinding. In tegenstelling tot West-Europese intellectuelen weet men in Centraal-Europa dat een ideologie als het marxisme-leninisme hele generaties wetenschappers totaal kan afleiden van het pad van nuchter en onbevangen zoeken naar de waarheid.

Het tweede boek van Klaus is gewijd aan de immigratiereligie: de gekte van de open-grenzen-ideologie die niet alleen politici maar ook wetenschappers in de greep heeft. Klaus schrijft daarover in Volksverhuizing: korte toelichting bij de immigratiecrisis. Klaus’s stelling is dat de illegale immigratie naar Europa het karakter van een volksverhuizing heeft aangenomen en dat democratisch gekozen politici niet het morele recht hebben deze aan onwillige Europese burgers van natiestaten op te dringen.

Wie met dit soort ideeën Europa ingaat zal inderdaad niet door de haren worden gestreken door een benevelde Juncker en ook niet op zijn voorhoofd worden gekust. Toch is het wel goed dat nog steeds mensen blijven bestaan die tegen de tijdgeest durven in te gaan.

Klaus, Václav, Blauwe planeet (niet groen): de visie van een klimaatdissident, Aspekt, Soesterberg 2010.Klaus, Václav, Weigl, Jirí, Volksverhuizing,Uitgeverij Egmont, Brussel 2016.